Aleksandra Berarda

Alexandre Octave Bérard
Rysunek.
Portret Aleksandra Bérardér
Funkcje
Wiceprezes od francuskiego Senatu
14 stycznia 1919 - 20 kwietnia 1923
Prezydent Antonin Dubost
Léon Bourgeois
Gaston Doumergue
Podsekretarz Stanu ds. Poczt
i Telegrafów
10 czerwca 1902 r. - 19 października 1906
Prezydent Emile Loubet
Armand Fallières
Przewodniczący Rady Émile Combes
Maurice Rouvier
Senator Ajn
9 lutego 1908 - 20 kwietnia 1923
Zastępca Ain
1893 - 1908
Radny Generalny Amberieu
1886 - 20 kwietnia 1923
Przewodniczący Rady Generalnej Ain
1909 - 20 kwietnia 1923
Poprzednik Józef Pochoń
Następca Eugeniusz Chanal
Biografia
Data urodzenia 3 lutego 1859
Miejsce urodzenia Lyon
Data zgonu 20 kwietnia 1923
Miejsce śmierci Paryż
Narodowość Francja
Partia polityczna Partia Republikańska, Radykalna i Radykalno-Socjalistyczna
Ukończyć Doktorat z prawa
Zawód prawnik

Alexandre Bérard , ur3 lutego 1859w Lyonie i zmarł dnia20 kwietnia 1923w Paryżu , jest prawnikiem i politykiem francuskim .

Biografia

Młode lata

On jest synem Ernesta Berard , producent jedwabiu i deputowany do Rhône od 1889 do 1898 roku . Ernest jest zaangażowany w ruch Fourierystów w Lyonie i zaciekle walczy z Napoleonem III .

Pomimo republikańskiego i radykalnego zaangażowania ojca, Aleksandre studiował u mnichów kartuzów z Lyonu, zanim w 1882 uzyskał doktorat z prawa na wydziale miejskim .

Jako młody attaché prokuratora generalnego Lyonu, Alexandre Bérard przemawiał w 1883 roku w „ aferze Antoine Cyvocta  ”, anarchista, którego udało mu się skazać. Afera będzie miała pewien wpływ i zaznaczy Bérarda, który będzie pasjonował się anarchizmem .

Kariera polityczna

Parlamentarzysta

Jako pierwszy wybrany radnym generalnym Ambérieu (będzie nim do śmierci), zostanie w 1893 r. zastępcą Ain , wygrywając wybory w okręgu Trévoux . Od swoich początków w Radzie Generalnej Bérard był bardzo aktywny w spotkaniach. Szybko umieścił się w obozie Josepha Pochona , ułatwiając mu przejęcie władzy w 1892 roku . Po śmierci Pochona wydaje się być naturalnym spadkobiercą tego ostatniego, co zapewni mu karierę polityczną; w ten sposób zostanie przewodniczącym rady generalnej Ain po swojej śmierci.

ten 9 lutego 1908, zostaje wybrany senatorem Ain, w związku z tym opuszcza mandat posła. Zostanie ponownie wybrany dwukrotnie: the7 stycznia 1912 r. i 9 stycznia 1921. Pozostanie senatorem aż do śmierci, a od 1919 roku zostanie nawet wiceprzewodniczącym tego zgromadzenia (corocznie wybierany na tę funkcję, aż do śmierci).

W swojej karierze senatorskiej był liderem opozycji na rzecz praw wyborczych kobiet , szacując w raporcie parlamentarnym (nr 564),3 października 1919, niż :

„Aby  dać prawo głosowania kobietom we Francji w tej chwili, jest to uczynienie w nieznane najstraszliwszym skokiem, większym niż ten, który w 1848 roku uczyniono w naszym kraju przez spontaniczne przyjęcie powszechnego prawa wyborczego; w jego ignorancji i niedoświadczeniu widzieliśmy księcia Ludwika Napoleona Bonaparte uniesionego na tarczy, zbrodnia 2 grudnia ratyfikowana, osiemnaście lat cesarstwa narzuconego Francji, by ostatecznie doprowadzić nas do Sedanu! Czy dłonie kobiet dobrze nadają się do pięści na arenie publicznej? Bardziej niż zajmowanie się kartą do głosowania, ręce kobiet są stworzone do pocałunku, pobożnego pocałunku, gdy są dłońmi matek, z miłością, gdy są rękami kobiet lub narzeczonych. Skonsultuj się z ogromną rzeszą kobiet, a szybko zdasz sobie sprawę, że to ich ogromna większość w życiu publicznym odmawia wyrzeczenia się łaski, która czyni jej urok i siłę, macierzyństwa, które czyni jej niezrównaną wielkość, uwodzić i być matka, do tego jest stworzona kobieta; wszystko, co odciągnie ją od jej szlachetnej ludzkiej roli, wszystko, co odciągnie ją od domu, jest pogwałceniem ludzkiego prawa. "

Swój raport kończy jednak następującym projektem ustawy:

Artykuł 1 st . - Ustawy i przepisy wykonawcze dotyczące elektoratu i prawa do udziału we wszystkich wybieranych zgromadzeniach mają zastosowanie do wszystkich obywateli francuskich bez względu na płeć.

Artykuł 2. - Przez okres jednego miesiąca od ogłoszenia tej ustawy listy wyborcze będą otwarte dla wszystkich dodatkowych wpisów zgodnie z poprzednim artykułem.

Artykuł 3. - To prawo ma zastosowanie do Algierii.

Jest promotorem pewnych praw:

Podsekretarz Stanu

Został mianowany Podsekretarzem Stanu ds. Poczty i Telegrafów , dnia10 czerwca 1902 r., a tym samym będzie należeć do rządów Émile Combes , Maurice Rouvier II , Maurice Rouvier III oraz rządu Ferdinanda Sarriena .

Pełnił tę funkcję do 25 października 1906, czas na budowę Hôtel des Postes d ' Ambérieu i prace nad rozszerzeniem sieci telegraficznej w całej Francji i koloniach, poprzez zachęcanie do różnych projektów kabli podmorskich . Dla przypomnienia, w tym samym okresie kapitan Ferrié użył wieży Eiffla jako anteny do swojej pierwszej próby transmisji.

Był więc członkiem rządu, gdy uchwalono ustawę o rozdziale kościołów i państwa , której był gorącym obrońcą.

Wolnomularz

Alexandre Bérard został inicjowany jako mason w 1882 roku w loży w Lyonie w Wielkim Wschodzie Francji , w tym samym roku co jego ojciec Ernest. Będzie on następnie stać się jednym z organów loży z Ambérieu-en-Bugey na bugeysienne Fraternité .

Jest zagorzałym obrońcą sekularyzmu , na bardzo antyklerykalnej linii . Na przykład; pisał w 1883 roku  :

„  To we Francji należy stoczyć decydującą bitwę między wolnością a despotyzmem, między demokracją a teokracją, między świeckim, egalitarnym społeczeństwem a klerykalizmem  ” .

Jednak wierny konstytucji zakonu masońskiego Bérard nigdy nie stygmatyzuje samych wiernych . Ponadto, mimo kpin ze strony swoich krytyków, rozumiał potrzebę utrzymywania budowli sakralnych o dużym znaczeniu historycznym, w tym opactwa Ambronay . Posuwa się nawet do współpracy z duchowieństwem w obronie tego resortowego dziedzictwa. Nie zapomina też regularnie czcić pamięć Castelliona , „apostoła wolnej myśli”, ale pasterza. Krótko mówiąc, antyklerykalizm Bérarda to przede wszystkim zaciekły sprzeciw wobec jakiejkolwiek integracji religii z życiem miasta. Opowiada się za sekularyzmem jako gwarancją prawa do wiary w cokolwiek… albo do niewierzenia w to.

Hołdy

  • W Ambérieu-en-Bugey znajduje się liceum Alexandre-Bérard , które mieści się ponadto przy rue Alexandre-Bérard.
  • Kiedy zmarł Alexandre Bérard, wydział wzniósł jego popiersie z brązu na Place du Champ de Mars w Ambérieu . W 1943 r. został usunięty w ramach odzysku metali kolorowych przez Niemców. Został odbudowany i ponownie otwarty w kwietniu 1959 roku .

Publikacje

  • Odpowiedzialność moralna i prawo karne , 1892.
  • Rozgłos egzekucji , 1894.
  • Wyludnienie wsi , 1891 r.
  • Zbrodnia we Francji , 1890.
  • Dwie Izby, ich historia, ich teoria , 1885.
  • O anarchii , 1897.
  • Stawy Dombes , 1898.
  • Konwencja , 1889.
  • Inwazja arabska na Bresse , Dombes i Bugey , 1889
  • Termopile z 1814 (omówienie historii Bugey), 1898.
  • Prawo antyekonomiczne (prawo Javal) , 1890. [ przeczytaj na Wikiźródłach ]
  • Vaudois , 1892.
  • Marcella (powieść gallo-rzymska).
  • Historyczne i malownicze La Bresse i Bugey , 1906.
  • Przez krew do wolności (zbiór artykułów opublikowanych w czasie wojny), 1918.
  • „Włóczęga we Francji”, w Archiwum antropologii kryminalnej , Tom 13, s. 601-605, 1898.

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. To znaczy, że w latach 1893 i 1898 , Alexandre Bérard i jego ojciec Ernest będą siedzieć w tym samym czasie w Zgromadzeniu Narodowym .

Odniesienia bibliograficzne

  • B. Jacques , Alexandre Bérard, radykał, mason , Red Work,2009( ISBN  978-2-918632-00-9 , przeczytaj online )
  1. str.  7.
  2. str.  7.
  3. str.  10.
  4. str.  53.

Bibliografia

  1. Cyfrowe archiwa miejskie stanu cywilnego Lyonu , świadectwo urodzenia n O  1/1859/155 (konsultowany w dniu 12 lutego 2013)
  2. Jean Jolly, Słownik francuskich parlamentarzystów 1960-1977 .
  3. „  Cyvoct, Antoine, Marie  ” , na militants-anarchistes.info (dostęp 8 sierpnia 2011 ) .
  4. „  Alexandre Bérard  ” , na www.senat.fr (dostęp 5 sierpnia 2011 ) .
  5. Dziennik Urzędowy Republiki Francuskiej – Senat, sesja zwyczajna 1919 r. – Dokumenty Parlamentu , s. 813-816.

Zobacz również

Bibliografia

  • B. Jacques , Alexandre Bérard, radykał, mason , Red Work,2009( ISBN  978-2-918632-00-9 , przeczytaj online ) Dokument użyty do napisania artykułu
  • A. Zaragori , Alexandre Bérard: radykalny wybitny z Ain, 1859-1923 , praca magisterska z historii, Uniwersytet Lyon III,2008

Powiązany artykuł

Link zewnętrzny