Aka (ludzie)

ZNANY JAKO

Rodzina Ba'Aka w Demokratycznej Republice Konga

Znaczące populacje według regionu

Inny

Języki	znany jako
Pokrewne grupy etniczne	Bakas

Lud Aka , a czasem Akka , to populacja koczowniczych pigmejów z Afryki Środkowej , zamieszkująca głównie południe Republiki Środkowoafrykańskiej , a także północną Demokratyczną Republikę Konga .

Ci łowcy-zbieracze utrzymują stosunki handlowe z rolnikami z Ngbandi .

Etnonimia

W zależności od źródeł i kontekstu istnieje wiele odmian: Akas, Baaka, Ba.Aka, Babenga, Babenjelle, Ba.Benjelle, Babenzele, Ba.Benzele, Babinga, Babingas, Bambenga, Bambenzele, Ba.Mbenzele, Bayaga, Bayaka , Beká, Benjelle, Biaka, Binga, Bingas, Mbaka, Mbenzele, Mbinga, Mòáka, Nyoyaka, Pigmes Aka, Tara-Baaka, Yadinga.

Według ojca spirytystów , Henri Trillesa , Aka oznacza w starożytnym języku egipskim „ pan” , podczas gdy Babinga oznacza „ klient” .

Kultura

Ich złożona muzyka polifoniczna była badana przez kilku muzykologów, takich jak Simha Arom , który dokonał kilku nagrań terenowych i Mauro Campagnoli , który badał ich instrumenty i porównywał je z instrumentami innych ludów Pigmejów, takich jak Baka . Ich muzyką zainteresowali się współcześni kompozytorzy zachodni, tacy jak György Ligeti , Steve Reich i pianista Pierre-Laurent Aimard . Trio Aka Moon ze swojej strony oparło dużą część swojego repertuaru na studiowaniu muzyki Pigmejów.

Ustne tradycje ludu aka były częścią niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości z UNESCO od 2003 roku.

Badanie dotyczące relacji społecznych między ojcami a ich dziećmi zostało uznane za „najlepszych ojców świata”. Aka ojcowie spędzają więcej czasu w bliskim kontakcie ze swoimi dziećmi niż w jakimkolwiek innym społeczeństwie. Karmią również dzieci piersią, aby uspokoić je, gdy ich matka nie ma. Ponadto więzi między małżonkami są bardzo silne, matka i ojciec uczestniczą w polowaniach, przygotowywaniu posiłków, zajęciach towarzyskich i rekreacji.

Uwagi i referencje

Podróż do serca Afryki Rodolphe Radau lub La Vie, podręcznik Georgesa Pereca.
Źródło BnF [1]
Henri Trilles, Pigmeje z lasu równikowego , Librairie Bloud et Gay, Paryż, 1932, 532 s.
Republika Środkowoafrykańska: antologia muzyki Pigmejów Aka , Harmonia Mundi, 2002, 2 CD
(w) „Mężczyźni mają sutki, aby uspokoić płacz dziecka, aż można je nakarmić”
(w) "Czy mężczyźni z afrykańskiego plemienia Aka są najlepszymi ojcami na świecie? » , Medicalnewstoday.com
(w) Barry Hewlett, Intymni Ojcowie: Natura i Kontekst Aka Pygmy Paternal Infant , Michigan.

Zobacz również

Bibliografia

(autorstwo) Gerhard Kubik, Moses Yotamu i Artur Simon, „Strefa VI, Ewe- und Aka-Völker”, w Westafrika , VEB Deutscher Verlag für Musik, Lipsk, 1989, s. 144-165
(en) Barry S. Hewlett, Intimate Fathers: the nature and context of Aka pygmy paternal baby care , University of Michigan Press, Ann Arbor, 1991, 201 s. ( ISBN 978-0-472-10184-9 )
(en) Barry S. Hewlett i L. Sforza Cavalli, „Przekaz kulturowy wśród pigmejów aka”, amerykański antropolog , 1986, nr 88, s. 922-934
(en) Koichi Kitanishi, „Aka i Baka: dzielenie się żywnością między dwiema środkowoafrykańskimi grupami łowiecko-zbieraczy”, w badaniach etnologicznych Senri (Osaka), nr 53, 2000, s. 149-169
(en) Andrew J. Noss, „Aka net hunting”, w Philip M. Peek, African folklor: an encyclopedia , Routledge, New York, 2004, s. 175-177
(en) Masato Sawada, „Ponowne przemyślenie metod i koncepcji badań antropologicznych nad światopoglądem afrykańskich Pigmejów: stwórca-Bóg i umarli”, w monografiach badań afrykańskich (Kioto), wydanie specjalne, nr 27, 2001, s. 29-42
Serge Bahuchet , The Aka Pygmies and the Central African Forest: Ecological Ethnology , SELAF, Paryż, 1985, 638 s. ( ISBN 978-2-85297-179-0 )
Noël Ballif , Pigmeje wielkiego lasu , L'Harmattan, Paryż, 1992, 240 s. ( ISBN 2738409644 )
Beb-Deum, PK 12: podróże do Republiki Środkowoafrykańskiej, od Bangi do Pigmejów Aka: między buntami a zamachami stanu:styczeń 2000-Marsz, Kwiecień 2001, wyd. du Rouergue, Rodez, 2003, 96 s. ( ISBN 978-2-84156-473-6 )
Victor Bissengué, Przyczynek do starożytnej historii Pigmejów: przykład Aka , L'Harmattan, 2004, 205 s. ( ISBN 978-2-7475-7282-8 ) sangonet.com
Susanne Fürniss, „Pentatoniczny system muzyki Aka Pigmejów (Afryka Środkowa)” (rozprawa doktorska Uniwersytetu Nowej Sorbony), w Journal des africanistes , 63 (2), 1993, s. 133-137
Elisabeth Motte-Florac, Rośliny wśród pigmejów Aka i Monzombo z Lobaye (Republika Środkowoafrykańska): wkład w porównawcze badanie etnobotaniczne wśród łowców-zbieraczy i rybaków-rolników żyjących w tym samym środowisku roślinnym , Peeters Publishers, 1980, 573 s. ( ISBN 978-2-85297-065-6 )
Jacqueline MC Thomas i Serge Bahuchet (reż.), Encyclopédie des pygmées Aka: techniki, język i społeczeństwo łowców-zbieraczy z lasów środkowoafrykańskich (Afryka Południowo-Środkowa i Północne Kongo) , Towarzystwo Badań Językowych i Antropologicznych Francji, Paryż, kilka tomów. Pierwsza książka: Pigmeje aka ; fas. 1: Wprowadzenie do Encyklopedii (1983, 140 s.); fas. 2: Le monde des Aka (1990, 242 s.); fas. 3: Firma (1990, 244 s.); fas. 4: Język (1990, 183 s.) Vjf.cnrs.fr

Dyskografia

(en) Louis Sarno, Bayaka: niezwykła muzyka Pigmejów Babenzele i dźwięki ich leśnego domu , Ellipsis Arts, Roslyn, NY, 1995, 1 CD + 1 libretto 93 p. ( ISBN 978-1-55961-313-2 )
Republika Środkowoafrykańska: antologia muzyki Pigmejów Aka (tekst Simha Arom , przekład David Stevens), prod. Radio-Francja, Paryż; dystrybu. Harmonia Mundi, Arles, 2002, 2 CD (2 godz. 14 min 34 s) + 1 broszura

Filmografia

Berceuse Aka , dokument w reżyserii François Gaulier i Alaina Epelboina, CNRS Audiovisuel, Meudon, 1988, 6 min (VHS)
Crazy Masters , etnograficzny dokument w reżyserii Jean Rouch , 1956

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

(en) i (it) Pigmejowie Aka (we Włoszech) Muzyka i tańce grupy Aka podczas trasy koncertowej we Włoszech, ze zdjęciami i pejzażami dźwiękowymi.
"Las i Aka Pygmy referencyjne obozy mieszkalne Republiki Środkowoafrykańskiej" (wpis na listę UNESCO )
Blogi o Aka Pigmejach
Edmond Dunias, Dzikie świdry ignamu Pigmejów Aka i Baka z Afryki Środkowej , artykuł Techniques et Culture (2001)
Ewidencja organów :