Kantata BWV 3 Ach Gott, wie Herzeleid rękawy | |
Tytuł francuski | Ach! Boże, ile męki |
---|---|
Liturgia | Druga niedziela po Objawieniu Pańskim |
Data utworzenia | 1724 |
Autor (autorzy) tekstu | |
1, 2, 6: Martin Moller | |
Oryginalny tekst | |
Tłumaczenie JP. Saucy, notatka po notatce Francuskie tłumaczenie międzyliniowe | |
Personel instrumentalny | |
Soli: chór SATB SATB waltornia, puzon, obój amore I / II, skrzypce I / II, altówka, basso continuo |
|
Pełny wynik [PDF] Partytura fortepianowa / głosowa [PDF] | |
Ach Gott, wie Rękawy Herzeleid (O Boże, ile mąk) (BWV3), tokantatareligijnaJana Sebastiana Bachaskomponowany wLipskupod koniec roku1724do2 th niedzielę poEpifanii, który spadł w tym roku the14 stycznia 1725. W tym celu liturgicznym dwie inne kantaty przekroczyły próg potomności: BWV 13 i 155. Należy do drugiego cyklu lipskiego (1724-1725), czyli kantat chóralnych. BWV 58 używa tego samego chorału (i dlatego ma ten sam tytuł), ale jest przeznaczony na niedzielę po Nowym Roku.
Te ustalone odczyty dla tego dnia były Rom. 12: 6-16 i Jana 2: 1-11.
Jest to chóralne kantata oparta na jednobrzmiące chorału z ( 1587 ), nadana Martin Moller , który został zainspirowany hymnu Jesu Dulcis Memoria przez Bernard z Clairvaux . Tekst chorału pozostaje niezmieniony w pierwszej, drugiej i szóstej części, ale jest modyfikowany przez nieznanego autora w pozostałych częściach.
Temat chorału (Zahn 533a) nawiązuje do linii melodycznej Herr Jesu Christ, meins Lebens Licht II , która po raz pierwszy pojawiła się w „Liederbuch” Wolflina Lochamera wydrukowanym w Norymberdze w 1455 roku .
Kantata jest napisana na waltornię , puzon , dwa oboje d'amore , dwoje skrzypiec , altówkę , basso continuo , z czterema głosami solowymi ( sopran , alt , tenor , bas ) i czterogłosowy chór .
Kantata ma sześć części:
W otwierającym chorale cantus firmus zostaje podwojony basem, jak w Ach Herr, mich armen Sünder (BWV 135). Jego lamentujący stan umysłu wspierają „elegijne dźwięki” obojów miłości, wzory westchnień na strunach, górne głosy odbijające wzory oboju.
Recytatyw łączy atmosferę hymnu śpiewanego przez czterogłosowy chór z interpolowanym tekstem śpiewanym przez solistów. Wersety hymnu oddziela wesoły motyw ostinato zaczerpnięty z arii chorału. Aria basowa, z jedynym continuo, wyraża kontrast między Höllenangst („udręka piekieł”) a Freudenhimmel („raj radości”), z nieobliczalnymi bólami ( unermessnen Schmerzen ) znikającymi w lekkiej mgle ( leichte Nebel ). W duecie na sopran i altówkę w „genialnym E-dur ” głosy osadzone są w „gęstej fakturze kwartetu”, jak zauważa Christoph Wolff . Podsumowuje, że ruch „usuwa troskę o człowieka wesołymi piosenkami”. Chorał zamykający podzielony jest na cztery części.