Zgoda Renville jest podpisana umowa między Holandii i Republiki Indonezji pod auspicjami Rady Bezpieczeństwa w ONZ . Ratyfikowano w dniu17 stycznia 1948, umowa ta była próbą rozwiązania sporów, które powstały w następstwie porozumienia z Linggarjati podpisanego w 1946 roku. Ustanowiło ono zawieszenie broni wzdłuż linii, znanej jako „linia Van Mooka ”, nazwanej na cześć holenderskiego generała gubernatora , który łączył najbardziej zaawansowanych holenderskich pozycje.
Umowa nosi nazwę USS Renville , amerykańskiego okrętu wojennego stacjonującego w Zatoce Dżakarty , w sprawie którego toczyły się negocjacje.
Plik 1 st sierpień 1947Rada Bezpieczeństwa ONZ uchwaliła australijską rezolucję wzywającą do zawieszenia broni między Holendrami a Indonezyjczykami . Batavian Zastępca gubernatora generalnego w Holenderskich Indiach Wschodnich , Hubertus Johannes van Mook , daje rozkaz o zawieszeniu broni na5 sierpnia.
Plik 25 sierpniaRada przyjmuje rezolucję przedstawioną przez Stany Zjednoczone, w której proponuje, by te ostatnie zaoferowały swoje dobre usługi w celu pokojowego rozwiązania konfliktu między Holandią a Indonezją. Mediacja ta miała przybrać formę „Komitetu Dobrych Usług” - „ Komitetu Dobrych Usług (CGO) ” - składającego się z trzech przedstawicieli, jednego z Holandii , drugiego ze strony indonezyjskiej i trzeciego dokooptowanego z umowa. Holendrzy wybrali przedstawiciela Belgii , Indonezyjczycy reprezentanta Australii i obaj wybrali Amerykanina na trzeciego członka.
Kilka dni później 29 sierpnia 1947Holendrzy zdefiniowali „linię Van Mooka” jako oznaczającą granicę obszaru, który kontrolowali w momencie zawieszenia broni. Ale obejmowały sektory, których jeszcze nie przejęli. Republika indonezyjska pozostała z jedną trzecią wyspy Jawa i większą częścią wyspy Sumatra , ale separatyści zostali pozbawieni głównych rolniczych regionów odżywczych. Holenderska blokada nie odciąła ich jeszcze od dostaw broni, żywności i odzieży.
Po długich dyskusjach strony uzgodniły, że konferencja odbędzie się na neutralnym gruncie. Stany Zjednoczone dokonał USS Renville transportu wojsk zakotwiczone w Dżakarcie Bay dostępnych do negocjatorów, a pierwsza sesja nieformalny Komitetu rozpoczęto 8 grudnia 1947.
Delegacji indonezyjskiej przewodniczył Amir Sjarifuddin , któremu towarzyszył Johannes Leimena (en) ; ze strony holenderskiej delegacji przewodniczył Jhr. Van Vredenburg, wspomagany przez pułkownika Abdulkadira Widjojoatmodjo.
Plik 26 grudniaGdy negocjacje znalazły się w impasie, Komitet rozesłał „przesłanie bożonarodzeniowe”, w którym zaproponowano rozejm z linią Van Mooka jako linią podziału, Holendrzy wycofali się z linii przed operacją Produkt w lipcu i Holendrzy. odpowiedzialny za administrację cywilną ewakuowanych w ten sposób obszarów. Indonezyjczycy przyjęli propozycję bez zastrzeżeń, ale Holendrzy zaakceptowali ją tylko częściowo, przedstawiając dwanaście kontrpropozycji. Należały do nich m.in. żądanie wolnych wyborów, które pozwoliłyby mieszkańcom decydować o charakterze ich relacji z przyszłymi Stanami Zjednoczonymi Indonezji, a dla obu obozów gwarancja wolności zgromadzeń i wypowiedzi . Holendrzy odmówili wycofania swoich wojsk, a przejście przez indonezyjską administrację terenów wróciło pod ich kontrolę.
Plik 19 grudnia, holenderski premier, odwiedzając Medan , powiedział, że musi być szybkie rozwiązanie i że byłoby „bardzo niefortunne, gdyby ten ostatni apel nie został wysłuchany”. Dziesięć dni później Van Mook ogłosił powstanie stanu Sumatra Wschodnia, wskazując, że Holendrzy wciąż są na drodze do utworzenia państwa federalnego. A później4 stycznia 1948Holendrzy zorganizowali konferencję przedstawicieli wybranych z 10 regionów Indonezji. Przedstawiciele ci zgodzili się na utworzenie tymczasowego rządu federalnego w oczekiwaniu na proklamację Stanów Zjednoczonych Indonezji, do której zaproszono Republikę Indonezji jako partnera mniejszościowego.
Plik 9 stycznia, delegacja holenderska ostrzega, że jeśli strona indonezyjska nie zaakceptuje jej propozycji w ciągu trzech dni, zwróci się o dalsze instrukcje do swojego rządu. Komisja dobrych usług przedstawia sześć propozycji w odpowiedzi na dwanaście zgłoszonych przez Holendrów. Postanowienia te obejmują: utrzymanie suwerenności Holandii do czasu jej przekazania Stanom Zjednoczonym Indonezji lub Republice Indonezji; uczciwa reprezentacja każdego składnika Tymczasowego Państwa Federalnego w jego rządzie; referendum w ciągu sześciu miesięcy, aby zapytać ludzi, czy chcą zobaczyć stowarzyszenie ich regionu z Republiką Indonezji lub Stanami Zjednoczonymi Indonezji oraz ustanowienie konwentu założycielskiego w celu opracowania konstytucji. Ponadto każde państwo mogłoby nie przystąpić do Republiki Stanów Zjednoczonych Indonezji (w języku indonezyjskiej Republiki Indonezji Serikat lub RIS).
Holendrzy odpowiedzieli, że są gotowi zaakceptować te ustalenia, jeśli Indonezyjczycy zrobią to samo, a także zaakceptują ich dwanaście propozycji przed 12 stycznia. Po przedłużeniu 48 godzinach negocjacji i dyskusji do wyjaśnienia holenderskich wniosków, D r Frank Graham, amerykańska członkiem Komitetu był w stanie przekonać indonezyjskiej Republikanów zgodzić się, mówiąc, że mogą liczyć na wpływ States -Wielka zmusić Holendrów do dotrzymania umowy. Reprezentacja Indonezji rozumiała, że referenda regionalne przyniosą zwycięstwo pro-republikanom i będą mogli narzucić się rządowi federalnemu. Graham zapewnił również Amira Sjarifuddina, że Stany Zjednoczone zapewnią wszelką pomoc niezbędną do odbudowy wolnej Indonezji.
Początkowo prezydent Soekarno i wiceprezydent Hatta sprzeciwiali się umowie, ale po wysłuchaniu doniesień o braku amunicji i obawie przed wznowieniem działań wojennych ze strony Holendrów, jeśli umowy nie zostaną podpisane, ostatecznie to zaakceptowali, niechętnie również biorąc odpowiedzialność za dalsze ofiary cywilne i wojskowe, jeśli walki będą kontynuowane. Po tym, jak holenderscy i indonezyjscy republikanie zgodzili się na rozejm wzdłuż „linii Van Mooka”, a także komitet i holenderskie propozycje, umowa została podpisana na mostku USS Renville na17 stycznia 1948.