Rozkład geograficzny
Dystrybucja (dane AVH (w) )Acacia bynoeana Jest to gatunek z akacji endemiczny dla południowo-wschodniej Australii . Znany jest potocznie w języku angielskim jako „ Bynoe's watt ” , lub „ mały dzwon ” . Jest wymieniony jako gatunek zagrożony w Nowej Południowej Walii i jako zagrożony przez ustawę z 1999 r. o ochronie środowiska i zachowaniu bioróżnorodności .
Acacia bynoeana to krzew o wysokości około 0,5 m. Jego cylindryczne, owłosione gałęzie mają przylistki o długości około 1,5 mm. Podobnie jak większość akacjami , ma phyllodes zamiast prawdziwych liści. Te wąsko eliptyczne do liniowych filody są proste do lekko zakrzywionych. Mają od 1 do 6 cm długości i od 1 do 3 mm szerokości, w młodości owłosione i z wiekiem stają się bezwłose .
Krzew ten kwitnie zwykle latem między grudniem a marcem, wytwarzając pojedyncze kwiatostany zlokalizowane osobno w kątach gałązek. Kwiatostany te składają się z 10 do 25 złotożółtych kwiatów tworzących kulistą główkę o średnicy 3 do 4 mm. owoce są papierowymi i łamliwymi strąkami, prostymi i spuchniętymi na poziomie nasion. Mają 1 do 3 cm długości i 3 do 4 mm szerokości.
Roślina ta została po raz pierwszy formalnie opisana w 1855 roku przez botanika George'a Benthama w pracy Plantae Muellerianae: Mimoseae opublikowanej w Linnaea: ein Journal für die Botanik in ihrem ganzen Umfange, oder Beiträge zur Pflanzenkunde . Został przeklasyfikowany przez Leslie Pedley pod nazwą Racosperma bynoeanum w 2003 roku, a następnie przeniesiony z powrotem do rodzaju Acacia w 2006 roku. Jedynym innym synonimem jest Acacia pumila .
Jego specyficzny epitet honoruje Benjamina Bynoe, chirurga Królewskiej Marynarki Wojennej na pokładzie Beagle, który zebrał okaz typu .
Acacia bynoeana występuje w Nowej Południowej Walii , głównie w regionie Morisset na północ od regionu Berrima i Illawarra oraz na zachód od Gór Błękitnych z inną populacją w regionie Hunter and Morton National Park (en) . Dobrze rośnie na glebach piaszczystych na wrzosowiskach i suchych zbiorowiskach sklerofilnych .