Opactwo Jervaulx

Abbey Jervaulx byłego opactwa cystersów znajduje się w East Witton (w) w North Yorkshire , w Anglii . Został założony w 1145 przez opactwo Byland i jest częścią angielskich fundacji Zakonu Savigny , założonego przez Vital de Savigny . W 1147 została cysterską, kiedy zakon Savigny zdecydował się dołączyć do zakonu cystersów, umieszczając się w linii Clairvaux . W czasie angielskiej reformacji został rozwiązany w 1537 roku, a jego ostatni opat został powieszony za udział w pielgrzymce łaski . Własność prywatna, od tego czasu jest zabytkiem klasy I wpisanym na listę15 lutego 1957, a jego ruiny można zwiedzać.

Opactwo znajduje się w dolinie rzeki Ure , zwanej "Wensleydale" do East Witton (w) w pobliżu Middleham , na wschodnich obrzeżach Yorkshire Dales i związanego z nią parku narodowego (w) . Działka zlokalizowana jest około dwustu metrów od rzeki, od strony południowej, na tarasie aluwialnym z widokiem na strefę zalewową.

Nazwa „Jervaulx” jest francuzją angielskiego „Yoredale” odnoszącego się do rzeki, która nawadnia teren opactwa.

Historia

Pierwszy podkład

Założenie Jervaulx sięga darowizny dokonanej przez rycerza o imieniu Akarius Fitz Bardolph (w) mnichowi z Savigny o imieniu Pierre de Quinciaco, który przebywał w tym czasie na dworze Alaina le Noir ; darowizna ta jest wyraźnie przekazywana w celu wzniesienia opactwa; Akarius zaprasza również czterech lub pięciu swoich rycerzy do naśladowania go i zrzeczenia się majątku na rzecz nowego opactwa. Pierwszy budynek został zbudowany z drewna w 1145 r. na miejscu Fors, około szesnastu mil (dwadzieścia pięć kilometrów) w górę rzeki od ostatecznego miejsca.

Jednak Pierre de Quinciaco podjął decyzję o przyjęciu darowizny i fundacji nowego opactwa bez odsyłania go do swojego przełożonego, ojca Serlo de Savigny; i dopiero od Alaina le Noir ten ostatni dowiaduje się o tym, zanim Pierre poprosi swojego opata o siłę do stworzenia wspólnoty. Ponadto ksiądz de Savigny był bardzo niechętny nowej fundacji angielskiej, ponieważ poprzednie ( Byland , Neath i Quarr ) spowodowały wiele niebezpieczeństw i obrażeń wysłanych mnichom. W obliczu faktów dokonanych ujawnił ten problem na kapitule generalnej zgromadzenia w Savigny w 1146, gdzie jego obecnych piętnastu opatów Savigny, ale w której nie uczestniczył Pierre de Quinciaco. Kapituła postanawia nie wysyłać nikogo, ale umieścić opactwo pod kierunkiem najbliższego geograficznie Bylanda. Roger, opat tego ostatniego opactwa, nie mogąc uczestniczyć w zakończeniu rozdziału, pozostawia opatowi Quarr przekazanie statutów i listów nowemu opactwu.

Kiedy ksiądz de Quarr przybył do Jervaulx, podczas święta wielkanocnego w 1147 r., Pierre de Quinciaco i jego dwaj towarzysze ogłosili mu, że nowa fundacja dobrze prosperuje, w szczególności w odniesieniu do nieruchomości rolnych i stad, i dlatego miejsce to nadaje się dobrze do założenia opactwa. W tym samym roku, podczas cysterskiej kapituły generalnej , Savigny dołączył do rodowód z Clairvaux , a jego opactw-córki z nimi. Jervaulx staje się w ten sposób opactwem cysterskim, a jego nowym opatem jest Jan de Kinstan, jeden z mnichów założycieli Byland. Oficjalna fundacja ma miejsce 8 lub10 marca 1150. Jednak ulewne deszcze, które spadły na ten region w 1155 r., zgniły wszystkie zboża i mnisi opuścili to miejsce, aby znaleźć bardziej korzystne. Pierwotne miejsce Fors jest jednak zachowane pod nazwą Vallis Grangia, a następnie Dale Grange .

Strona końcowa

Zakonnicy w niebezpieczeństwie proszą o pomoc matkę opactwa Byland, a następnie zwracają się do Alaina le Noir z prośbą o przyznanie im innego miejsca osiedlenia. Pytając swoich wasali i syna, przyznaje mnichom lokalizację Wensleydale, po której poruszają się mnisi. Hervey, syn Akariusa, zgadza się na ten ruch pod warunkiem przestrzegania początkowego statutu; w rezultacie budowa opactwa Jervaulx faktycznie rozpoczęła się w 1156.

Statut Jeana de Bretagne z 1268 r. potwierdza wszystkie darowizny dokonane przez jego przodków, a tym samym znacznie poszerza prawa mnichów nad lasem Wensleydale. Kilka lat później, w 1279 roku, ojciec Filip został zamordowany przez jednego ze swoich mnichów. William de Modither, po ucieczce, zostaje uznany za winnego, podczas gdy następca Filipa, ojciec Tomasz, przez pewien czas podejrzany o współudział, zostaje uniewinniony. Pomijając to wydarzenie, opactwo jest zwolnione z wizyt biskupich i dlatego jego obecność w archiwach jest ograniczona.

Cystersi z Jervaulx byli szczególnie znani z hodowli swoich koni. Ale byli też hodowcami owiec, których stado mogło osiągnąć dziesięć tysięcy głów. Uzbrojeni w to bogactwo, mnisi opracowali również sposób wyrobu sera owczego, który stał się Wensleydale .

Oprócz majątku rolniczego opactwo zajmowało się również wydobyciem i obróbką żelaza oraz produkcją soli. W 1307 roku klasztor uzyskał prawo do sprzedaży swoich wyrobów na targu East Witton. Mnisi z Jervaulx tworzą mały naturalny zbiornik wodny poprzez wzniesienie grobli o długości około 80 metrów, szerokości 18 i wysokości trzech, aby stanowić wystarczający zbiornik dla ich potrzeb, a także staw dla ryb i zasięg podawania młyna. Z tego zbiornika jest doprowadzone do opactwa kanałem wodociągowym, który najpierw przechodzi przez kuchnię, zanim przejdzie przez latryny.

Ten dobrobyt zapada w końcu XIV XX wieku wraz z upadających duchowy zapał. W 1380 roku z opactwa pozostało tylko szesnastu mnichów. W 1403 Jervaulx był tak zubożały, że Bonifacy IX udzielił dyspensy swojemu opatowi.

Koniec opactwa

W 1537 roku ostatni opat, Adam Sedbergh, choć wrogo nastawiony do jakiejkolwiek idei buntu przeciwko królowi, przyłączył się siłą i zmuszony do Pielgrzymki Łaski, która groziła zniszczeniem opactwa i został aresztowany wraz z innymi pielgrzymami. Oskarżony przez jednego z własnych mnichów, Ninian Staveley, został powieszony w Tyburn w czerwcu 1537; opactwo zostało natychmiast skonfiskowane przez Henryka VIII . Po zamknięciu opactwo liczyło według źródeł dwudziestu pięciu lub dwudziestu sześciu zakonników.

Po zamknięciu opactwo zostaje zrównane z ziemią, a opactwo zostaje wydzierżawione Lancelotowi Harrisonowi do 1544 roku; następnie został przekazany hrabiemu Lennox, który trzymał go do 1577 roku i zbudował tam duże ogrody. Od tej daty do 1603 r. jest to korona, która bezpośrednio posiada Jervaulx; następnie rodzina Bruców, uszlachetniona tytułem hrabiego Ailesbury, odziedziczyła go i podzieliła posiadłość na wydzierżawione działki. Porcje klasztoru budynków są ponownie wykorzystywane, niektóre zachowane, inni otrzymują dodatki między XVI XX i XIX th wieku. W 1804 r. nastąpiła świadomość dziedzictwa, a ruiny oczyszczono i wyeksponowano zgodnie z romantycznym gustem tamtych czasów.

W czasie II wojny światowej część obiektu została przekształcona w skład amunicji.

Lista znanych opatów

Jan z Kinstanu, mianowany w 1150, poświadczony w 1170
John Brompton, poświadczony w 1193
William, poświadczony w 1198 i 1209
Tomasz, poświadczony w 1218
Eustachy, poświadczony od 1224 do 1254
Tomasz, poświadczony w 1258
Filip, zamordowany w 1279
Tomasz, poświadczony w 1280
Ralph, atestowany w 1289 i 1300
Simon de Miggelle, potwierdzony w 1304
Jan, który zmarł lub odszedł z urzędu w 1312 r.
Thomas de Gristhwayte, potwierdzony w 1312 i poświadczony w 1338
Hugh, poświadczone w 1342 13
Jana, poświadczony w 1349
Jana de Rokewyk, poświadczony w 1398
Richard Gower, wybrany w 1399
Peter de Snape, wybrany w 1425
John Brompton, potwierdzony w 1436 i poświadczony w 1464
William Jerome, poświadczony w 1469
William Heslington, wybrany w 1475
Robert Thorneton, wybrany w 1510
Adam Sedbergh, wybrany w 1533 i powieszony w 1537

Architektura

Zgodnie z tradycyjnym planem cysterskim kościół orientowany był na wschód i znajdował się po północnej stronie krużganka. Strona wschodnia tego ostatniego obejmowała kapitularz i salon na parterze oraz dormitorium na piętrze, stronę południową kuchnie i refektarz, stronę zachodnią kwatery świeckie.

Ruiny opactwa są stosunkowo ważne, ale znacznie gorzej zachowane niż w Rievaulx czy Fontannach . Ogrodzenie opactwa przetrwało w postaci wału ziemnego o wysokości około jednego metra, a którego szerokość może sięgać nawet dziesięciu metrów. W obrębie tego ogrodzenia zidentyfikowano co najmniej dziewięć budynków klasztornych. Z opactwa, położonego na północ od krużganka, zachowały się podstawy murów i kolumn, do około jednego metra od posadzki, nawa , transept i chór ; te filary są ośmiolistne. Stara kaplica NMP i nawa zawierają kamienne trumny.

Krużganek graniczy na północ od starego opactwa, na wschód od kapitularza, którego mury o wysokości około dwóch metrów i kolumny o ośmiobocznej podstawie z piaskowca. Od południa rozciągały się kuchnie i refektarz, z których zachowały się dwa duże kominki. Wreszcie na zachód najważniejsze pozostałości odpowiadają dormitorium mnichów, którego zachodnia ściana, wciąż dość dobrze zachowana, przebita jest dziewięcioma wysokimi lancetami .

Uwagi i referencje

(La) Leopold Janauschek , Originum Cisterciensium W quo praemissis congregationum domiciliis adjectisque tabulis chronologico-genealogicis, veterum abbatiarum monachis habitatarum fundationes ad fidem antiquissimorum fontium Primus descripsit , t. Ja, Wiedeń , Vindobonae, 1877, 491 s. ( czytaj online ) , s. 119 i 120.
(en) " Ruiny opactwa " , o Historycznej Anglii , 15 marca 2003 r.(dostęp 26 marca 2020 r . ) .
(it) Luigi Zanoni, „ Jervaulx ” , na http://www.cistercensi.info , Certosa di Firenze (dostęp 26 marca 2020 r . ) .
(en) Luigi Zanoni, „ Jervaulx Abbey ” , Visiting Yorshire, 16 września 2017 r.(dostęp 26 marca 2020 r . ) .
(en) „ Opactwo cystersów Jervaulx, miejsce wielkiego domu i ogrodów po rozpadzie oraz struktur magazynowych z czasów II wojny światowej ” , o Historycznej Anglii , 24 kwietnia 2002(dostęp 8 kwietnia 2020 r . ) .
(en) „ Dom mnichów cysterskich – 23. Opactwo Jervaulx ” , British History Online (dostęp 26 marca 2020 r . ) .
(en) " Fragmenty klasztorne - ekran Jervaulx " , Słój historii, 2 listopada 2016(dostęp 26 marca 2020 r . ) .
(w) „ Jervaulx Abbey ” , Dales Discovery (dostęp 26 marca 2020 r . ) .