1500 metrów na Igrzyskach Olimpijskich

1500 metrów na Igrzyskach Olimpijskich Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Seria 1500  m kobiet podczas Igrzysk Olimpijskich 2012. Generał
Sport Lekkoatletyka
1500 metrów
Organizator (e) dyrektor ds. informatyki
Edycje 28 th 2016
Kategoria Igrzyska Olimpijskie

Nagrody
Posiadacz tytułu Matthew Centrowitz (2016)
Wiara Kipyegon (2016)
Więcej tytułów Sebastian Coe (2)
Tatiana Kazankina (2)
Dokumentacja Noah Ngeny ( 3  min  32  s  07 2000)
Paula Ivan ( 3  min  53  s  96 1988)

The męskie 1500 metrów zostały w programie igrzysk olimpijskich od pierwszej edycji w 1896 roku w Atenach . Kobiety biorą udział w tym wydarzeniu od Igrzysk w Monachium w 1972 roku .

Brytyjczyk Sebastian Coe i Rosjanka Tatyana Kazankina są, z dwoma złotymi medalami, najbardziej utytułowanymi zawodniczkami tej imprezy.

Te rekordy olimpijskie dla dyscypliny są obecnie w posiadaniu kenijskiej Noah Ngeny , autor 3  min  32  s  07 w finale w 2000 roku igrzysk olimpijskich , w Sydney , a przez rumuńską Paula Ivan , przypisuje się 3  min  53  s  96 podczas Igrzyska Olimpijskie 1988 w Seulu .

Edycje

Lata 96 00 04 08 12 20 24 28 32 36 48 52 56 60 64 68 72 76 80 84 88 92 96 00 04 08 12 16 20 Całkowity
Mężczyźni X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X X 29
Kobiety X X X X X X X X X X X X X 13

Mężczyźni

Historyczny

1896-1912

Wydarzenie 1500 metrów był na program pierwszych Igrzysk Olimpijskich ery nowożytnej , w 1896 roku w Atenach . W przypadku braku najlepszych specjalistów mili od końca XIX p  wieku, zwłaszcza anglosaskiej sportowców wyścig wygrał australijskiego Edwin Flack również tytułem 800  m , która jest wymagana w czasie od 4  min  33  s  2 , w z przodu Amerykanin Arthur Blake i Francuz Albin Lermusiaux . W wyścigu bierze udział ośmiu sportowców, w tym czterech Greków.

Na Igrzyskach Olimpijskich 1900 w Paryżu Brytyjczyk Charles Bennett biegał po trawniku Croix-Catelan, Francuz Henri Deloge i Amerykanin John Bray . Czas 4  min  6  s  2 Bennett zostanie uznany za oficjalny rekord świata w niezdyscyplinowaniu.

Cztery lata później, na Igrzyskach Olimpijskich 1904 w Saint-Louis , wśród dziewięciu zgłoszonych znalazło się siedmiu amerykańskich sportowców. Zwycięstwo odniósł Amerykanin Jim Lightbody ( 4  min  5  s  4 ), który wyprzedza swoich rodaków Williama Vernera i Lacey Hearn . Na tych Igrzyskach Jim Lightbody usuwa również tytuł 800  metrów i bieg z przeszkodami.

W 1908 roku podczas igrzysk olimpijskich w 1908 roku w Londynie Amerykanin Mel Sheppard wygrał na kilka dni ponad 1500  m ( 4  min  3  s  4 , rekord olimpijski), po czym powtórzył swój wyczyn na 800  m . Brytyjczycy Harold A. Wilson i Norman Hallows zajmują odpowiednio drugie i trzecie miejsce w tej imprezie.

Na Stadionie Olimpijskim w Sztokholmie podczas igrzysk olimpijskich w 1912 roku Brytyjczyk Arnold Jackson zdobył złoty medal w 3  min  56  s  8 (rekord olimpijski), a przed nim na linie dwóch Amerykanów Abel Kiviat , pierwszy oficjalny rekordzista świata na 1500  m , oraz Norman Taber , przyszły rekordzista świata na milę , utytułowany inaczej obaj w teście na dystansie 3000  m .

1920-1936

Dwa dni po zdobyciu złotego medalu na 800  m Brytyjczyk Albert Hill wygrał w finale biegu na 1500  metrów podczas Igrzysk Olimpijskich 1920 w Antwerpii . Taktował 4  min  1  s  8 i pokonał swojego rodaka Philipa J. Noel-Bakera , przyszłego laureata Pokojowej Nagrody Nobla , oraz Amerykanina Lawrence Shields . Imprezy nie ukończył Szwed John Zander , ówczesny rekordzista świata.

Zawody lekkoatletyczne na Igrzyska Olimpijskie 1924 odbyły się na Stadionie Olimpijskim Yves-du-Manoir w Paryżu . Fiński Paavo Nurmi potwierdza swoją dominację w światowych długich i średnich dystansach, zdobywając pięć złotych medali na tych samych Igrzyskach na dystansach: 1500  m , 5000  m , 3000  m drużynowo, indywidualnie w przełajach i drużynowo. Holder ostatnich dniach rekord świata w 3  min  52  s  6 , zdobył tytuł olimpijski w 1500  m czasie 3  min  53  s  6 (rekord olimpijski) po przypomnieć z drugiego narożnika i próbowali narzucić stałym tempie na wyścigi. Udało mu się opanować koniec wyścigu i prawie dwie sekundy wyprzedził Szwajcara Willy'ego Schärera i Brytyjczyka Henry'ego Stallarda .

W Amsterdamie podczas igrzysk olimpijskich w 1928 r. zwycięstwo odniósł fiński Harry Larva, któremu udało się wyprzedzić Francuza Julesa Ladoumègue'a dwadzieścia metrów przed metą i zostać mistrzem olimpijskim w czasie 3  min  53  s  2 , co jest nowym rekordem. . Ladoumègue zachowuje drugi ( 3  min  53  s  8 ), przed innym fińskim Eino Purje ( 3  min  56  s  4 ). Broniący się mistrz Paavo Nurmi pomija to wydarzenie.

Jules Ladoumègue , który dominuje w zawodach średniodystansowych w następnej olimpiadzie, a od 1930 roku jest rekordzistą na 1500  m, a od 1931 na milę , stał się faworytem Igrzysk Olimpijskich w Los Angeles w 1932 roku . Jednak oskarżony o złamanie zasad amatorstwa , został skreślony dożywotnio przez Francuski Związek Lekkiej Atletyki w marcu 1932 roku, na kilka miesięcy przed rozpoczęciem igrzysk. Włoch Luigi Beccali wygrał finał w czasie 3  min  51  s  2 (rekord olimpijski) przed Columbia Jerry Cornes i Kanadyjczykiem Philem Edwardsem .

W 1936 roku Igrzysk Olimpijskich w Stadion Olimpijski w Berlinie , Nowej Zelandii Jack Lovelock zdobył tytuł ustawiając nowy rekord świata w finale w 3  min  47  s  8 . Na podium wyprzedził Amerykanina Glenna Cunninghama ( 3  min  48  s  4 ) i obrońcę tytułu Luigiego Beccali ( 3  min  49  s  2 ) po tym, jak wybił się na rywali na ostatnich 300 metrach.

1948-1964

Szwed Lennart Strand był jednym z faworytów Igrzysk Olimpijskich w Londynie w 1948 roku . Rekordzista świata sprzed roku, zastąpił swoich rodaków Gundera Hägga i Arne Anderssona , wielkich specjalistów w wyścigach średniodystansowych w latach 40., ale obaj zdyskwalifikowani w 1946 r. za złamanie zasad amatorstwa. Strand zostaje jednak pobity do złota przez innego Szweda, Henry'ego Erikssona , który musi sprintować w ulewnym deszczu i błotnistym torze w czasie 3  min  49  s  8 , przed pasmem i Holendrem Willemem Slijkhuisem .

Cztery lata później, w 1952 roku podczas Igrzysk Olimpijskich w Helsinkach , luksemburski Joseph Barthel został pierwszym sportowcem ze swojego kraju, który został mistrzem olimpijskim. Wygrał sprint w czasie 3  min  45  s  2 (nowy rekord olimpijski), wyprzedzając Amerykanina Roberta McMillena ( 3  min  45  s  2 ) i niemieckiego rekordzistę świata Wernera Luega ( 3  min  45  s  4 ), który osłabia 30 metrów z mety i dołączają do niego jego dwaj przeciwnicy.

Finału 1500  metrów tych 1956 Olympic gry w Melbourne , wygrał Irlandczyk Ron Delany w 3  min  41  s  2 , nowa płyta Olympic. Z tyłu stawki na starcie ostatnich stu metrów przyspiesza i udaje mu się wyprzedzić wszystkich swoich przeciwników, w tym Niemca Klausa Richtzenhaina , srebrnego medalisty, oraz pretendenta do tytułu Australii Johna Landy’ego , ówczesnego rekordzistę świata milę , która zajmuje trzecie miejsce w wyścigu.

W 1960 roku w finale Igrzysk Olimpijskich w Rzymie Australijczyk Herb Elliott potwierdził swój status faworyta, poprawiając swój własny rekord świata na 1500  m w 3  min  35  s  6 po pokonaniu wszystkich swoich przeciwników w jednym okrążeniu. przyjazd. Francuz Michel Jazy zdobywa srebrny medal w 3  min  38  s  4 a Węgier István Rózsavölgyi brązowy w 3  min  39  s  2 .

Rekord świata w mili w 1962 roku i 800 mistrz olimpijski  m kilka dni wcześniej, Nowozelandczyk Peter Snell wygrał finał 1500  metrów od tych 1964 Igrzysk Olimpijskich w Tokio , w czasie 3  min  38  s  1 , wyprzedzając Czechosłowacki Josef Odložil ( 3  min  39  s  6 ) i inny Nowozelandczyk John Davies ( 3  min  39  s  6 ).

1968-1984

W 1968 roku podczas Igrzysk Olimpijskich w Meksyku kenijski Kipchoge Keino , srebrny medalista na dystansie 5000  m , zdobył światowe uznanie na dystansie 1500  m , wygrywając w finale w czasie 3  min  34  s  9 (nowy rekord olimpijski) przed wielkim faworytem impreza, Amerykanin Jim Ryun , niepokonany na tym dystansie od 1965 roku, a następnie rekordzista świata na 1500  m i milę. Ryun drugi w 3  min  37  s  8 przed Niemcem Bodo Tümmler trzeci w 3  min  39  s  0 .

Cztery lata później, podczas igrzysk olimpijskich w Monachium w 1972 roku , Jim Ryun padł ofiarą zadurzenia i odpadł w fazie playoff. W finale Kipchoge Keino nie zachował tytułu olimpijskiego, pokonany w sprincie po taktycznym wyścigu w Finn Pekka Vasala , ówczesny rekordzista Europy na 800  metrów . Vasala jest wymagana w 3  min  36  s  3 przed Keino ( 3  min  36  s  8 ) i Nowozelandzkim Rod Dixonem ( 3  min  37  s  5 ).

W 1976 roku na Igrzyskach Olimpijskich w Montrealu zwycięstwo odniósł Nowozelandczyk John Walker , rekordzista świata na milę od 1975 roku, który wygrał w czasie 3  min  39  s  17 , wyprzedzając Belga Ivo Van Damme ( 3  min  39).  s  27 ) i Niemcem Paul-Heinz Wellmann ( 3  min  39  s  33 ). Tanzański Leszczyna Bayi , który pobił rekord świata z 1500  m od Jim Ryun w ubiegłym roku, jest nieobecny z igrzysk z powodu bojkotu jego kraju.

Oczekiwany pojedynek pomiędzy British Sebastian Coe i Steve Ovett jest atrakcją finału 1500  metrów od tych 1980 olimpiadzie w Moskwie. Kilka dni przed rozpoczęciem igrzysk w Oslo Steve Ovett okradł swojego rodaka z dwóch rekordów świata na dystansie 1500  mi ponad milę. Co więcej, kilka dni wcześniej Ovett zdobył tytuł olimpijski na 800  metrów przed Coe. Na prawie dwóch okrążeniach wschodnioniemiecki Jürgen Straub przeprowadza atak, który tylko Sebastian Coe udaje się powstrzymać 60 metrów przed bramką, Brytyjczyk i zdobywając swój pierwszy tytuł olimpijski w 3  min  38  s  40 przed Straubem ( 3  min  38  s  80 ) i Ovettem ( 3  min  38  s  99 ).

Sebastian Coe został pierwszym sportowcem w historii, który zachował tytuł olimpijski na 1500  m w 1984 roku podczas Igrzysk w Los Angeles . Z tej okazji ustanowił nowy rekord olimpijski w 3  min  32  s  53 i pokonał swojego rodaka Steve Cram , mistrz świata w 1983 roku, który zajął drugie miejsce w 3  min  33  s  40 , Hiszpan José Manuel Abascal zdobywając brązowy medal. W 3  min  34  s  30 . Steve Ovett , który bierze udział w tym finale, zostaje zmuszony do przejścia na emeryturę z powodu ataku astmy . Brazylijczyk Joaquim Cruz , utytułowany 800  m przed Coe, powiedział w ostatniej chwili pakiet na zawody.

1988-2004

Mistrz świata z 1987 roku w Rzymie, Somali Abdi Bile musiał wycofać się z kontuzji na Igrzyska Olimpijskie 1988 w Seulu w Korei Południowej. W finale niespodziewany Kenijczyk Peter Rono zdobywa złoto olimpijskie w 3  min  35  s  96 przed Brytyjczykiem Peterem Elliottem ( 3  min  36  s  15 ) i NRD Jensem-Peterem Heroldem ( 3  min  36  s  21 ) Stevem Cramem finiszującym u podnóża podium. Ofiara cielęcia w finale biegu na 800  metrów , marokańczyk Said Aouita , rekordzista świata od 1985 roku, nie bierze udziału w teście.

W 1992 roku podczas Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie Hiszpan Fermín Cacho został niespodziewanym zwycięzcą powolnego finału. Uwikłany w peletonie panujący mistrz świata Algierii Noureddine Morceli znalazł się w pułapce na początku ostatniego okrążenia. Cacho zwycięża w 3  min  40  s  12 przed Marokańczykiem Rachid El Basir ( 3  min  40  s  62 ) i Katarem Mohamedem Suleimanem ( 3  min  40  s  69 ), Morceli zajmuje siódme miejsce w wyścigu.

Noureddine Morceli dominuje na średnim dystansie świata podczas kolejnej olimpiady, zdobywając dwa nowe tytuły mistrza świata na 1500  m w 1993 i 1995 oraz będąc rekordzistą świata na 1500  mi mil. Podczas Igrzysk Olimpijskich w Atlancie w 1996 roku Noureddine Morceli zdobyła swój pierwszy tytuł olimpijski w czasie 3  min  35  s  78 po przyspieszeniu na 450  m przed metą. Na drugim miejscu Marokańczyk Hicham El Guerrouj mimowolnie daje napiwek Algierczykowi, traci równowagę i ciężko upada. Morceli jest wymagany w czasie 3  min  35  s  78 i wyprzedza tytułowego Cacho ( 3  min  36  s  40 ) i Kenijczyka Stephena Kipkorira ( 3  min  36  s  72 ). Hicham El Guerrouj skończył 12 th i ostatni w finale.

Podczas Igrzysk Olimpijskich w Sydney w 2000 roku Kenijczyk Noah Ngeny zdobył tytuł olimpijski ustanawiając nowy rekord olimpijski w czasie 3  min  32  s  07 oraz pokonując w sprincie Hichama El Guerrouja ( 3  min  32  s  32 ), który był jeszcze faworyt imprezy po tytułach mistrza świata na  1500 m zdobytych w 1997 i 1999 roku oraz rekordzie świata na  1500 m ustanowionym dwa lata wcześniej. Kenijczyk Bernard Lagat finiszował na trzecim miejscu ( 3  min  32  s  44 ), wyprzedzając Francuza Mehdi Baalę .

W 2004 roku, podczas Igrzysk Olimpijskich w Atenach , Hicham El Guerrouj ostatecznie zdobył swój pierwszy tytuł olimpijski na dystansie 1500  m , wygrywając w czasie 3  min  34  s  18 po tym, jak udało mu się utrzymać w prostej linii Bernarda Lagat, który ostatecznie zajął drugie miejsce i uzyskał drugie z rzędu podium w tej konkurencji ( 3  min  34  s  30 ). Portugalczyk Rui Silva jest brązowym medalistą w czasie 3  min  34  s  68 . Podczas meczów Hicham El Guerrouj wygrał także test na 5000  m .

Od 2008 roku

W finale Igrzysk Olimpijskich 2008 w Pekinie złoty medal wywalczył Bahrajn Rachid Ramzi . Jednak przekonany o dopingu zostaje pozbawiony tytułu olimpijskiego w 2009 roku, dzięki kenijskiemu Asbel Kipropowi , pierwotnie drugiemu w wyścigu ( 3  min  33  s  11 ). Nowozelandczyk Nick Willis ( 3  min  34  s  16 ) i Francuz Mehdi Baala ( 3  min  34  s  21 ) to odpowiednio srebrny i brązowy medal.

W 2012 roku podczas Igrzysk Olimpijskich w Londynie algierski Taoufik Makhloufi został mistrzem olimpijskim w 3  min  34  s  08 , wyprzedzając Amerykanina Leonela Manzano ( 3  min  34  s  79 ) i Marokańczyka Abdalaati Iguider ( 3  min  35  s  13 ).

Na Igrzyskach Olimpijskich 2016 w Rio de Janeiro Amerykanin Matthew Centrowitz zdobył największy tytuł w swojej karierze , wygrywając finał po wyścigu w wolnym tempie , w którym dominował od startu do mety , w czasie 3  min  50  s  00 , czas olimpijski . mistrz najwolniejszy od Igrzysk w 1932 roku. Pierwszy Amerykanin utytułowany na tym dystansie od Mela Shepparda w 1908 roku, wyprzedza posiadacza tytułu Taoufik Makhloufi , drugi w 3  min  50  s  11 i Nick Willis , brązowy w 3  min  50  s  24 . Asbel Kiprop , faworyt imprezy, finiszował na szóstym miejscu.

Nagrody

Zdobyte medale
Redagowanie Złoto Srebro Brązowy
1896  Edwin Flack  ( AUS )
4  min  33  s  2 		 Arthur Blake  ( USA )
4  min  34  s  2 		 Albin Lermusiaux  ( FRA )
4  min  36  s  0
1900  Charles Bennett  ( GB )
4  min  6  s  2 		 Henri Deloge  ( FRA )
4  min  6  s  6 		 John Bray  ( USA )
4  min  9  s  0
1904  Jim Lightbody  ( USA )
4  min  5  s  4 		 William Verner  ( USA )
4  min  6  s  8 		 Lacey Hearn  ( USA )
1908  Mel Sheppard  ( USA )
4  min  3  s  4 		 Harold Wilson  ( GB )
4  minuty  3  a  6 		 Norman Hallows  ( GBR )
4  min  4  s  0
1912  Arnold Jackson  ( GB ),
3  min  56  s  8 		 Abel Kiviat  ( USA )
3  min  56  s  9 		 Norman Taber  ( USA )
3  min  56  s  9
1920  Albert Hill  ( GBR )
4  min  1  s  8 		 Philip Baker  ( GB )
4  min  2  s  4 		 Lawrence Shields  ( USA )
4  min  3  s  1
1924  Paavo Nurmi  ( FIN )
3  min  53  s  6 		 Willy Schärer  ( SUI )
3  min  55  s  0 		 Henry Stallard  ( GBR )
3  min  55  s  6
1928  Harry Larwa  ( FIN )
3  min  53  s  2 		 Jules Ladoumègue  ( FRA )
3  min  53  s  8 		 Eino Purje  ( FIN )
3  min  56  s  4
1932  Luigi Beccali  ( ITA )
3  min  51  s  2 		 Jerry Horns  ( GBR )
3  min  52  s  6 		 Phil Edwards  ( CAN )
3  min  52  s  8
1936  Jack Lovelock  ( NZL )
3  min  47  s  8 		 Glenn Cunningham  ( USA )
3  min  48  s  4 		 Luigi Beccali  ( ITA )
3  min  49  s  2
1948  Henry Eriksson  ( Szwecja )
3  min  49  s  8 		 Lennart Strand  ( Szwecja )
3  min  50  s  4 		 Willem Sliijkhuis  ( NED )
3  min  50  s  4
1952  Josy Barthel  ( LUX )
3  min  45  s  2 		 Robert McMillen  ( USA )
3  min  45  s  2 		 Werner Lueg  ( NIEM )
3  min  45  s  4
1956  Ron Delany  ( IRL )
3  min  41  s  2 		 Klaus Richtzenhain  ( EUA )
3  min  42  s  0 		 John Landy  ( AUS )
3  min  42  s  0
1960  Herb Elliotta  ( AUS )
3  min  35  s  6 		 Michel Jazy  ( FRA )
3  min  38  s  4 		 István Rózsavölgyi  ( WĘGRY )
3  min  39  s  2
1964  Peter Snell  ( Nowa Zelandia )
3  min  38  s  1 		 Josef Odložil  ( TCH )
3  min  39  s  6 		 John Davies  ( NZL )
3  min  39  s  6
1968  Kipchoge Keino  ( KEN )
3  min  34  s  9 		 Jim Ryun  ( USA )
3  min  37  s  8 		 Bodo Tümmler  ( RFN )
3  min  39  s  0
1972  Pekka Vasala  ( KONIEC )
3  min  36  s  3 		 Kipchoge Keino  ( KEN )
3  min  36  s  8 		 Rod Dixon  ( NZL )
3  min  37  s  5
1976  John Walker  ( Nowa Zelandia )
3  min  39  s  17 		 Ivo Van Damme  ( BEL )
3  min  39  s  27 		 Paul-Heinz Wellmann  ( FRG )
3  min  39  s  33
1980  Coe  ( GBR )
3  min  38  s  40 		 Jürgen Straub  ( NRD )
3  min  38  s  80 		 Steve Ovett  ( GB ),
3  min  38  s  99
1984  Coe  ( GBR )
3  min  32  s  53 		 Steve Cram  ( GB ),
3  min  33  s  40 		 José Manuel Abascal  ( ESP )
3  min  34  s  30
1988  Peter Rono  ( KEN )
3  min  35  s  96 		 Peter Elliott  ( GB ),
3  min  36  s  15 		 Jens-Peter Herold  ( NRD )
3  min  36  s  21
1992  Pamięć podręczna  ( ESP )
3  min  40  s  12 		 Rachid El Basir  ( MAR )
3  min  40  s  62 		 Mohamed Sulejman  ( QAT )
3  min  40  s  69
1996  Noureddine Morceli  ( ALG )
3  min  35  s  78 		 Pamięć podręczna  ( ESP )
3  min  36  s  40 		 Stephen Kipkorir  ( KEN )
3  min  36  s  72
2000  Noah Ngeny  ( KEN )
3  min  32  s  07 		 Hicham El Guerrouj  ( MAR )
3  min  32  s  32 		 Bernard Lagat  ( KEN )
3  min  32  s  44
2004  Hicham El Guerrouj  ( MAR )
3  min  34  s  18 		 Bernard Lagat  ( KEN )
3  min  34  s  30 		 Rui Silva  ( POR )
3  min  34  s  68
2008  Asbel Kiprop  ( KEN )
3  min  33  s  11 		 Nick Willis  ( Nowa Zelandia )
3  min  34  s  16 		 Mehdi Baala  ( FRA )
3  min  34  s  21
2012  Taoufik Makhloufi  ( ALG )
3  min  34  s  08 		 Leonel Manzano  ( USA )
3  min  34  s  79 		 Abdalaati iguider  ( marzec )
3  min  35  s  13
2016  Matthew Centrowitz  ( USA )
3  min  50  s  00 		 Taoufik Makhloufi  ( ALG )
3  min  50  s  11 		 Nick Willis  ( NZL )
3  min  50  s  24

Wielu medalistów

Mężczyźni
Ranga Sportowiec Kraj Kropka Złoto Srebro Brązowy Całkowity
1 Coe, SebastianSebastian  Brytania 1980-1984 2 0 0 2
2 Keino, KipchogeKipchoge Keino  Kenia 1968-1972 1 1 0 2
2 Cacho, FerminFermin Cacho  Hiszpania 1992-1996 1 1 0 2
2 El Guerrouj, HichamHicham El Guerrouj  Maroko 2000-2004 1 1 0 2
2 Makhloufi, TaoufikTaoufik Makhloufi  Algieria 2012–2016 1 1 0 2
6 Beccali, LuigiLuigi Beccali  Włochy 1932-1936 1 0 1 2

rekord olimpijski

Ewolucja rekordu olimpijskiego mężczyzn
Czas Sportowiec Lokalizacja Przestarzały Rekord
4  min  33  s  2 Miś pluszowy Ateny 7 kwietnia 1896 r
4  min  6  s  0 Karol Bennett Paryż 15 lipca 1900
4  min  5  s  4 Jim Lightbody Święty Ludwik 3 września 1904
4  min  5  s  0 Mel Sheppard Londyn 13 lipca 1908
4  min  3  s  4 Norman Insygnia Londyn 13 lipca 1908
4  min  3  s  4 Mel Sheppard Londyn 14 lipca 1908
3  min  56  s  8 Arnolda Jacksona Sztokholm 10 lipca 1912 r
3  min  53  s  6 Paavo Nurmi Paryż 10 lipca 1924 r
3  min  53  s  2 Larwa Harry'ego Amsterdam 2 sierpnia 1928
3  min  51  s  2 Luigi Beccali Los Angeles 3 sierpnia 1932
3  min  47  s  8 Jack Lovelock Berlin 6 sierpnia 1936 WR
3  min  45  s  2 Józef Barthel Helsinki 22 lipca 1952 r.
3  min  45  s  2 Robert Mcmillen Helsinki 22 lipca 1952 r.
3  min  41  s  2 Ron Delany Melbourne 1 st grudzień 1956
3  min  35  s  6 Herb Elliotta Rzym 6 września 1960 WR
3  min  34  s  9 Kipchoge Keino Meksyk 20 października 1968
3  min  32  s  53 Sebastian Los Angeles 11 sierpnia 1984
3  min  32  s  07 Noe ngeny Sydnej 29 września 2000 r.

Kobiety

Historyczny

1972-1984

Bieg na 1500 metrów kobiet został po raz pierwszy zakwestionowany w ramach igrzysk olimpijskich z okazji igrzysk w Monachium w 1972 roku . Trzykrotnie poprawia ten rekord radziecka Ludmiła Bragina , która na dwa miesiące przed rozpoczęciem zawodów przyniosła rekord świata na 4  min  6  s  9 . Przede wszystkim daje to 4  min  6  s  5 w play-offach, potem 4  min  5  s  1 półfinał trzy dni później, a wreszcie 4  min  1  s  4 podczas jego zwycięstwa w finale dwa dni później. NRD Gunhild Hoffmeister jest srebrną medalistką w 4  min  2  s  8 , a Włoszka Paola Pigni jest brązową medalistką w 4  min  2  s  9 .

W 1976 roku, Montreal Olympics , radziecki Tatjana Kazankina zatytułowany cztery dni wcześniej do 800  m , jest zwycięzcą 1500  m czasie 4  min  5  s  48 , wyprzedzając Gunhild Hoffmeister kto dostaje jego drugi medal z rzędu pieniądze po 1972 roku, w 4  min  6  s  02 . Druga wschodnioniemiecka Ulrike Bruns zajęła trzecie miejsce w czasie 4  min  6  s  09, podczas gdy broniąca tytułu Ludmiła Bragina zajmuje piąte miejsce w wyścigu.

Tatiana Kazankina , która na kilka tygodni przed rozpoczęciem igrzysk w 1980 roku pobiła rekord świata , zachowuje tytuł olimpijski. W Moskwie najpierw ustanawia nowy rekord olimpijski z serii w czasie 3  min  59  s  12, a następnie ponownie publikuje ostatni występ z czasem 3  min  56  s  6 , zbliżając się do swojego rekordu świata 3  min  55  s  0 . Wyprzedza swoje rywalki , którymi jest NRD Christiane Wartenberg , srebrna medalistka w 3  min  57  s  8 , oraz druga radziecka Nadiya Olizarenko już utytułowana na 800  m , która jest trzecia w 3  min  59  s  6 . Dwa dni później, po igrzyskach olimpijskich na spotkaniu w Zurychu , Tatiana Kazankina ustanowiła swój rekord świata do 3  min  52  s  47 , który utrzymywał się do 1993 roku.

W przypadku braku na skutek bojkotu sportowców z krajów bloku wschodniego , w tym Sowieci Olga Dvirna i Zamira Zajcewa , tytuł z 1984 roku igrzysk olimpijskich w Los Angeles zdobył włoskiej Gabriella Dorio który rankingowym 6 th w 1976 i 4 p w 1980 roku wygranych w czasie 4  minut,  3  a  25 , przed Rumunów Doina Melinte ( 4  min  3  s  76 ), złota medalist na 800  m i Maricica puică ( 4  min  4  s  15 ), złota medal na 3000  m . Amerykanka Mary Decker , mistrzyni świata w biegu na 1500  m z 1983 roku, nie bierze udziału w tych zawodach, ponieważ woli rezerwować na 3000  m .

1988-2004

W finale Igrzysk Olimpijskich 1988 w Seulu Rumunka Paula Ivan postanowiła jechać sama od startu wyścigu. Dziesięć metrów przed peletonem po pierwszym okrążeniu ponownie zwiększyła dystans i pokonała rywalki o około piętnaście metrów. Swoje ostatnie okrążenie zakończyła w czasie 1  min  2  s  46, aby wygrać w 3  min  53  s  96 , chybiając drugi rekord świata Tatiany Kazankiny, ale ustanawiając nowy rekord olimpijski. Ona jest przed prawie sześć sekund swojego głównego rywala, radziecki Laimutė Baikauskaitė i Tatyana Samolenko odpowiednio srebrny medalista w 4  min  0  s  24 i brązowy medalista w 4  min  0  s  30 .

Podczas igrzysk olimpijskich w Barcelonie w 1992 r. algierska Hassiba Boulmerka potwierdziła tytuł mistrzyni świata zdobyta rok wcześniej w Tokio, zdobywając tytuł olimpijski w czasie 3  min  55  s  30 , ustanawiając z tej okazji nowy rekord Afryki . Rosjanka Ludmiła Rogaczowa , która przyczynia się do zjednoczenia zespołu byłego ZSRR , była druga w 3  min  56  s  91, a Chinka Qu Yunxia, która ustanowiła nowy rekord świata w 1993 roku, zdobywa brązowy medal 3  min  57  s  08 (nowy rekord Azji ) na wyjeździe z podium Tatiana Samolenko .

W 1996 roku podczas igrzysk olimpijskich w Atlancie Rosjanka Svetlana Masterkova zdobyła tytuł olimpijski na dystansie 1500  m pięć dni po nałożeniu kary w przypadku 800  m . Z czasem 4  min  0  s  83 , wyprzedza metę Rumunka Gabriela Szabo ( 4  min  1  s  54 ) i Austriaczka Theresia Kiesl ( 4  min  3  s  02 ). Wśród nieobecnych w finale była mistrzyni świata z 1995 roku Hassiba Boulmerka, która odpadła na etapie półfinałowym po skręceniu kostki, oraz Irlandka Sonia O'Sullivan, która również została zmuszona do przejścia do finału. półfinał.

Cztery lata później, w 2000 roku igrzysk olimpijskich w Sydney , Swietłana Mastierkowa , obrońca tytułu, który był także mistrzem świata w 1999 roku, został zdyskwalifikowany w półfinale za to, że zakłopotany przeciwnika. Finał wygrała algierska nouria mérah-benida , która kilka tygodni wcześniej wygrała Mistrzostwa Afryki , co jest wymagane w czasie 4  min  5  s  10 . Wyprzedza Rumunkę Violetę Szekely , drugą 4  min  5  s  15 i Gabrielę Szabo trzecią w 4  min  5  s  27 i zdobywa drugi z rzędu medal olimpijski.

Utytułowany pięć dni wcześniej na 800  m Brytyjczyk Kelly Holmes zdobył złoty medal w biegu na 1500  metrów na Igrzyskach Olimpijskich w Atenach w 2004 roku . W szybkim wyścigu prowadzonym przez Rosjankę Nataliję Yevdokimovą Kelly Holmes zrobił różnicę na ostatnim odcinku, ustanawiając wszystkich rywali i zdobywając czas 3  min  57  s  90 , nowy rekord w Wielkiej Brytanii . Druga Rosjanka Tatiana Tomashova , mistrzyni świata w zeszłym roku w Paryżu, zdobyła srebrny medal w 3  min  58  s  12 , pokonując trzecią Rumunkę Marię Cioncan w 3  min  58  s  39 . Siedmiu sportowców, w tym pierwsza piątka w finale, poprawia swój rekord życiowy.

Od 2008 roku

Na Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie w 2008 roku Kenijczyk Nancy Langat wybiera swoich przeciwników na odległość 200  m od mety i zdobywa tytuł w czasie 4  min  0  s  23 , ustanawiając nowy rekord życiowy. Na podium wyprzedza dwie Ukrainki: Iryna Liszczynska , druga w 4  min  1  s  63 i Nataliya Tobias trzecia w 4  min  1  s  78 (rekord życiowy ). Bahrajn Maryam Yusuf Jamal , mistrz świata i wielki faworyt wyścigu, zajmuje tylko piąte miejsce w czasie 4  min  2  s  71 . Tuż przed zawodami Tatyana Tomashova i sześciu innych rosyjskich zawodniczek, w tym Julia Fomenko i Jelena Soboleva, zostało zawieszonych na dwa lata przez międzynarodową federację pod zarzutem zajmowania się próbkami pobranymi podczas kontroli antydopingowej. Są wykluczeni z udziału w Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie.

W 2012 roku podczas Igrzysk Olimpijskich w Londynie , po powolnym biegu, Turek Aslı Çakır Alptekin zdobył tytuł w 4  min  10  s  23 , wyprzedzając rodaka Gamze Bulut ( 4  min  10  s  40 ) i Maryam Yusuf Jamal ( 4  min  10  s  74). ). Ale w 2013 r. Aslı Çakır Alptekin i Gamze Bulut zostali skazani za stosowanie dopingu przez Międzynarodową Federację Lekkoatletyki rok po tym, jak ich medale olimpijskie za anomalie odnotowane w ich biologicznym paszporcie. Sportowy Sąd Arbitrażowy (CAS) potwierdza zasadność odwołania IAAF i wywraca wszystkie swoje wyniki jak w 2010, w tym ich medali uzyskanych w Londynie. W rezultacie złoty medal zostaje ponownie przyznany Maryam Yusuf Jamal, srebrny Tatiana Tomashova , która wróciła z zawieszenia dopingowego, a brązowy medal Etiopii Abeba Aregawi . Białorusi Natalla Karejwa i rosyjskiej Jekaterina Kostetskaya odpowiednio 7 th i 9 th testu, są wykluczeni z mocą wsteczną za przestępstwa paszporcie biologicznym.

Etiopka Genzebe Dibaba jest faworytką Igrzysk Olimpijskich 2016 , po zdobyciu tytułu mistrza świata w 2015 roku w Pekinie, a przede wszystkim poprawieniu w tym samym roku w Monako starego rekordu świata na  1500 m utrzymywany od 1993 roku. przez Qu Yunxia . Jednak Rio de Janeiro , kenijski kipyegon wyznania , wicemistrz świata 2015 , łapie przeciwnika na 200  m od przylotu i zwycięża z czasem 4  min  8  s  92 , wyprzedzając o ponad jedną sekundę Genzebe Dibaba, srebrny medalista w 4  min  10  s  27 i Amerykanka Jennifer Simpson , mistrzyni świata z 2011 roku, zdobywa brązowy medal w 4  min  10  s  53 . Holenderski Sifan Hassan , zwycięzca Ligi diamentu i mistrz świata w pokoju 2016 1500  m , zajmuje 5 th zdarzenia.

Nagrody

Zdobyte medale
Redagowanie Złoto Srebro Brązowy
1972  Ludmiła Bragina  ( URS )
4  min  1  s  38 		 Gunhild Hoffmeister  ( NRD )
4  min  2  s  83 		 Paola Pigni  ( ITA ),
4  min  2  a  85
1976  Tatiana Kazankina  ( URS )
4  min  5  s  48 		 Gunhild Hoffmeister  ( NRD )
4  min  6  s  02 		 Ulrike Klapezynski  ( NRD )
4  min  6  s  09
1980  Tatiana Kazankina  ( URS )
3  min  56  s  6 		 Christiane Wartenberg  ( NRD )
3  min  57  s  8 		 Nadieżda Olizarenko  ( URS )
3  min  59  s  6
1984  Gabriella Dorio  ( WŁOCHY )
4  min  3  s  25 		 Doina Melinte  ( ROU )
4  min  3  s  76 		 Maricica puică  ( ROU )
4  min  4  s  15
1988  Paula Iwan  ( ROU )
3  min  53  s  96 		 Laimutė Baikauskaitė  ( URS )
4  min  0  s  24 		 Tatiana Samolenko  ( URS )
4  min  0  s  30
1992  Hassiba Boulmerka  ( ALG )
3  min  55  s  30 		 Ludmiła Rogaczowa  ( EUN )
3  min  56  s  91 		 Qu Yunxia  ( CHN )
3  min  57  s  08
1996  Svetlana Masterkova  ( RUS )
4  min  0  s  83 		 Gabriela Szabo  ( ROU )
4  min  1  s  54 		 Theresia Kiesl  ( AUT )
4  min  3  s  02
2000  Nouria mérah-benida  ( ALG )
4  min  5  s  10 		 Violeta Szekely  ( ROU )
4  min  5  s  15 		 Gabriela Szabo  ( ROU )
4  min  5  s  27
2004  Kelly Holmes  ( GBR )
3  min  57  s  90 		 Tatiana Tomashova  ( RUS )
3  min  58  s  12 		 Maria Cioncan  ( ROU )
3  min  58  s  39
2008  Nancy Langat  ( KEN )
4  min  0  s  23 		 Iryna Liszczyńska  ( UKR )
4  min  1  s  63 		 Natalia Tobiasz  ( UKR )
4  min  1  s  78
2012  Maryam Yusuf Jamal  ( BRN )
4  min  10  s  74 		 Tatiana Tomashova  ( RUS )
4  min  10  s  90 		 Abeba Aregawi  ( ETH )
4  min  11  s  03
2016  Wiara kipyegon  ( KEN )
4  min  8  s  92 		 Genzebe Dibaba  ( ETH )
4  min  10  s  27 		 Jennifer Simpson  ( USA )
4  min  10  s  53

Wielu medalistów

Kobiety
Ranga Sportowiec Kraj Kropka Złoto Srebro Brązowy Całkowity
1 Kazankina, TatianaTatiana Kazankina  związek Radziecki 1976-1980 2 0 0 2
2 Hoffmeister, GunhildaGunhild hoffmeister  wschodnie Niemcy 1972-1976 0 2 0 2
3 Szabó, GabrielaGabriela Szabó  Rumunia 1996-2000 0 1 1 2

rekord olimpijski

Ewolucja rekordu olimpijskiego kobiet
Czas Sportowiec Lokalizacja Przestarzały Rekord
4  min  6  s  47 Ludmiła Bragina Monachium 4 września 1972 WR
4  min  5  s  07 Ludmiła Bragina Monachium 7 września 1972 WR
4  min  1  s  38 Ludmiła Bragina Monachium 9 września 1972 WR
3  min  59  s  12 Tatiana Kazankina Moskwa 30 lipca 1980
3  min  56  s  56 Tatiana Kazankina Moskwa 1 st sierpień 1980
3  min  53  s  96 Paula Iwan Seul 1 st październik 1988

Uwagi i referencje

Uwagi

  1. Rachid Ramzi , zwycięzca wyścigu, został zdyskwalifikowany przez MKOl 18 listopada 2009 po dopingu z EPO.
  2. Turecka Aslı Çakır Alptekin , początkowo zwycięzca zawodów, została zdyskwalifikowana za stosowanie dopingu w 2015 roku, a jej rodaczka Gamze Bulut , druga w wydarzeniu, straciła medal w 2017 roku, ponownie za doping. Złoty medal powędrował zatem do Bahrajnu Maryam Yusuf Jamal , srebrny do Rosjanki Tatiany Tomashowej, a brązowy do Etiopczyka (od grudnia 2012 roku szwedzkiego) Abeby Aregawi .

Bibliografia

  1. (w) „  Rekord olimpijski mężczyzn  ” na iaaf.org (dostęp 12 kwietnia 2012 )
  2. (w) „  Rekord olimpijski kobiet  ” na iaaf.org (dostęp 12 kwietnia 2012 )
  3. Parienté i Billouin 2003 , s.  251.
  4. (en) „  IAAF Statistics Handbook - Games of the XXXI Olympiad Rio 2016  ” , World Athletics ,2016(dostęp 30 maja 2020 r. )
  5. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1896 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na stronie olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  6. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1900 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  7. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1904 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  8. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1908 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  9. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1912 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  10. Parienté i Billouin 2003 , s.  253.
  11. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1920 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  12. Parienté i Billouin 2003 , s.  256.
  13. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1924 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na stronie olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  14. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1928 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  15. Parienté i Billouin 2003 , s.  262.
  16. „  Obchody narodowe 2006: Jules Ladoumègue  ” , na culture.gouv.fr (dostęp 29 maja 2018 )
  17. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1932 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  18. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1936 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  19. Parienté i Billouin 2003 , s.  265.
  20. Parienté i Billouin 2003 , s.  270.
  21. Parienté i Billouin 2003 , s.  271.
  22. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1948 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  23. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1952 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  24. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1956 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  25. Parienté i Billouin 2003 , s.  277.
  26. Parienté i Billouin 2003 , s.  281.
  27. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1960 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na stronie olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  28. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1964 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  29. Parienté i Billouin 2003 , s.  290.
  30. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1968 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  31. Parienté i Billouin 2003 , s.  291.
  32. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1972 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  33. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1976 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  34. Parienté i Billouin 2003 , s.  296.
  35. Parienté i Billouin 2003 , s.  299.
  36. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1980 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na stronie olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  37. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1984 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na stronie olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  38. Parienté i Billouin 2003 , s.  302.
  39. (w) "  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1988 - 1500 metrów, mężczyźni  " na olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  40. Parienté i Billouin 2003 , s.  307.
  41. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1992 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  42. Parienté i Billouin 2003 , s.  311.
  43. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1996 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  44. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 2000 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  45. (w) „  Finał 1500 m – Igrzyska Olimpijskie 2004  ” , na stronie worldathletics.org (dostęp 29 maja 2020 )
  46. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 2004 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na stronie olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  47. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 2008 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  48. „  Algierczyk Taoufik Makhloufi, mistrz olimpijski na 1500 metrów  ” , o Francji24 ,7 sierpnia 2012(dostęp 29 maja 2020 r. )
  49. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 2012 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na stronie olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  50. "  Matthew Centrowitz przed, wszyscy za 1500m  " , na olympic.org ,20 sierpnia 2016
  51. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 2016 – 1500 metrów, mężczyźni  ” na olympedia.org (dostęp 16 lipca 2021 )
  52. (w) „  Wzrost rekordu olimpijskiego 1 500 mężczyzn  ” na olympedia.org (dostęp 23 czerwca 2020 )
  53. (w) "  Podwyższenie rekordu olimpijskiego mężczyzn o 1500 m  " na trackfield.brinkster.net (dostęp 14 stycznia 2016 )
  54. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1972 – 1500 metrów, kobiety  ” na stronie olympedia.org (dostęp 25 lipca 2020 )
  55. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1976 – 1500 metrów, kobiety  ” na stronie olympedia.org (dostęp 25 lipca 2020 )
  56. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1980 – 1500 metrów, kobiety  ” , na stronie olympedia.org (dostęp 25 lipca 2020 r. )
  57. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1984 – 1500 metrów, kobiety  ” , na stronie olympedia.org (dostęp 25 lipca 2020 r. )
  58. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1988 – 1500 metrów, kobiety  ” na stronie olympedia.org (dostęp 25 lipca 2020 )
  59. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1992 – 1500 metrów, kobiety  ” na stronie olympedia.org (dostęp 25 lipca 2020 )
  60. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 1996 – 1500 metrów, kobiety  ” na stronie olympedia.org (dostęp 25 lipca 2020 )
  61. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 2000 – 1500 metrów, kobiety  ” na stronie olympedia.org (dostęp 25 lipca 2020 r. )
  62. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 2004 – 1500 metrów, kobiety  ” na stronie olympedia.org (dostęp 25 lipca 2020 r. )
  63. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 2008 – 1500 metrów, kobiety  ” na stronie olympedia.org (dostęp 26 lipca 2020 r. )
  64. „  Igrzyska Olimpijskie: siedmiu rosyjskich sportowców zawieszonych z powodu podejrzenia o doping  ” , na reuters.com ,31 lipca 2008
  65. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 2012 – 1500 metrów, kobiety  ” na stronie olympedia.org (dostęp 26 lipca 2020 r. )
  66. Podejrzewany Cakir Alptekin , lequipe.fr , 26 kwietnia 2013 r.
  67. Asli Cakir Alptekin przekonany o dopingu , levipe.fr , 3 maja 2013
  68. „  Turcja Asli Cakir Alptekin pozbawiona tytułu olimpijskiego na 1500 m za doping  ”, The Guardian ,17 sierpnia 2015( przeczytaj online , konsultacja 27 lipca 2020 r. ).
  69. (w) Jon Mulkeen, „  Dibaba bije rekord świata 1500 m w Monako 3:50,07 – IAAF Diamond League  ” na iaaf.org ,17 lipca 2015(dostęp 26 lipca 2020 r. )
  70. (w) „  Letnie Igrzyska Olimpijskie 2016 – 1500 metrów, kobiety  ” na stronie olympedia.org (dostęp 26 lipca 2020 r. )
  71. (w) „  Wzrost rekordu olimpijskiego 1500 kobiet  ” na olympedia.org (dostęp 23 czerwca 2020 )
  72. (w) "  Podwyższenie rekordu olimpijskiego kobiet o 1500 m  " na trackfield.brinkster.net (dostęp 14 stycznia 2016 )

Zobacz również

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne