Long Island (Morbihan)
| Long Island Enez er C'halvez (br) | |||||
 Południowy kraniec Île Longue. | |||||
| Geografia | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Kraj | Francja | ||||
| Lokalizacja | Zatoka Morbihan ( Ocean Atlantycki ) | ||||
| Informacje kontaktowe | 47 ° 34 ′ 18 ″ N, 2 ° 54 ′ 32 ″ W. | ||||
| Punkt kulminacyjny | bez nazwy (18 m ) | ||||
| Geologia | Wyspa kontynentalna | ||||
| Administracja | |||||
| Region | Region Bretanii | ||||
| Departament | Morbihan | ||||
| Gmina | Larmor-Baden | ||||
| Inne informacje | |||||
| Odkrycie | Pre-historia | ||||
| Strefa czasowa | UTC + 01:00 | ||||
Geolokalizacja na mapie: Francja
| |||||
| Wyspy we Francji | |||||
Long Island to mała wyspa francuska , położony w miejscowości Larmor-Baden , w dziale z Morbihan i regionu Bretagne , wkrótce po wejściu do Zatoki Morbihan .
Swoją nazwę zawdzięcza wydłużonemu kształtowi: 1200 metrów długości i 400 metrów szerokości. Od kilku lat jest ponownie zamieszkany.
Podobnie jak jego sąsiad Gavrinis , ma dolmena, który jest całkowicie niedostępny, ponieważ jest zablokowany.
Pre-historia
Toponimia
W języku bretońskim wyspa nazywa się Enez er c'halvez lub Wyspa Charpentier . Iniss-Hir czasami pojawia się w literaturze
Pre-historia
Mogiła zawierająca wspornikowym dolmen , zwany także galeria i kopuła, znajdujący się w południowej części Île Longue w Larmor-Baden badano Zacharie Le Rouzic (odkrył ten pomnik na19 października 1902po przypadkowym utknięciu na wyspie, kiedy po opuszczeniu Locmariaquer chciał udać się do Er Lannic; podjął się, wraz z całym zespołem archeologów, restauracji tego kopca z 1907 r.); René Minot również studiował to w 1967 roku.
-
Zacharie Le Rouzic : plan galgal na Île Longue (recenzja "L'Anthropologie", 1933).
-
Grawerowanie wklęsłe prawdopodobnie przedstawiające bożka znalezionego na jednym z kamieni dolmen korytarza Île Longue w Baden ( Muzeum Prehistorii Carnac )
Kopiec ten jest zaprojektowany w oryginalny sposób w porównaniu z innymi w regionie: menhiry, które służą jako podpory dla korytarza, nie są ciągłe, ale połączone ścianami utworzonymi z małych kamieni. Pomieszczenie nie jest nakryte stołem utworzonym z dużych bloków, ale zwieńczone jest kopułą ze wspornikami z suchymi kamieniami tworzącymi fałszywą kopułę. Ten kopiec jest również oryginalny ze względu na przedstawienia bożków, które zdobią niektóre z jego kamieni. Historyk Yannick Rollando widzi w tych rzeźbach „boginię o pięknych ramionach”, ale to tylko hipoteza.
Okres współczesny
Około 1900 roku północna połowa wyspy była nadal uprawiana, dzielona przez kilkudziesięciu właścicieli, prawie wszyscy mieszkający na kontynencie. Według Victor Eugène Ardouin Dumazet farmę, jednak został zbudowany pod koniec XIX th wieku i dwór stylu neogotyckim . południowa część wyspy należała wówczas do Arthura Dillona , a następnie była własnością księżnej Uzès , która była właścicielami wyspy Berder . Na początku lat 50. XX wieku ówczesny właściciel wybudował tam nową rezydencję.
Victor-Eugène Ardouin-Dumazet opisuje „strome wybrzeże Île Longue, na końcu którego stos kamieni jest dla mnie kolejnym tumulusem podobnym do tego z Gavr'inis . Te szczątki zostały wydobyte bez rezultatu [napisał przed wykopaliskami Zacharie Le Rouzic] . U stóp tego prehistorycznego pomnika coureau ma przemoc warczącej bestii, szarpnięć, wirów (…) ”.
Wizyty i kotwiczenie
Île Longue, własność prywatna (należy do potomka Vendée general François de Lyrot ), jest zamknięta dla publiczności.
Nakaz zabraniający cumowania na Île Longue został wydany przez prefekturę morską (zarządzenie 2006/97 z dnia20 grudnia 2006):
- Artykuł 1 st : kotwiczenie showman jest zabronione w strefie połowów kantonowych utworzonej w Zatoce Morbihan w południowej części Long Island, której granice wyznaczono w punkcie pierwszym Załącznika do niniejszego rozporządzenia.
- Artykuł 2: Kotwiczenie na cumach jest zabronione, z wyjątkiem czterech zbiorczych miejsc do cumowania, dla których wydano zezwolenie na czasowe zajęcie publicznego obszaru morskiego na rzecz międzygminnego stowarzyszenia na rzecz rozwoju Zatoki Morbihan i których położenie geograficzne obszary są określone w paragrafie drugim załącznika do niniejszego dekretu.
Uwagi i odniesienia
- [PDF] wybrzeża Francji, 3 th części z Lorient do La Rochelle - Na Ch.-F. AUBERT (V. VATTIER D'AMBROYSE) Laureat Akademii Francuskiej, Oficer Akademii. strona 197 (nr 3 w Pdf)
- Zacharie Le Rouzic , Prehistoric tombs of Morbihan , recenzja „L'Anthropologie”, 1933, dostępna pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k5436181f/f260.image.r=Baden%20(Morbihan) ? rk = 6738230; 4
- René Minot, Pomnik Île Longue w Baden i dolmeny ze wspornikami Morbihan , „Bulletin of the French Prehistoric Society”, 1967, dostępne pod adresem http://www.persee.fr/doc/bspf_0249-7638_1967_num_64_3_8949
- Yannick Rollando, „Prehistoria Morbihan”, Polymathic Society, 1965.
- Victor-Eugène Ardouin-Dumazet , „Voyage en France”, tom 4, 1893-1921, dostępne pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k73539j/f134.item.r=Ardouin-Dumazet% C3% 8Ele% 20Język% 20% C3% 8Ele% 20Język
- http://locmariaquer.info/f836_Larmor-Baden,%20Petit%20et%20Grand%20V%c3%a9zit.htm
- Panel informacji turystycznej znajdujący się w Pointe du Berchis.
- Victor-Eugène Ardouin-Dumazet , „Voyage en France”, tom 4, 1893-1921, dostępne pod adresem https://gallica.bnf.fr/ark:/12148/bpt6k73539j/f138.item.r=Ardouin-Dumazet% C3% 8Ele% 20Język% 20% C3% 8Ele% 20Język
- Projekt Regionalnego Parku Przyrody Zatoki Morbihan, strona 17/20