Strefa FIBA | Ameryki FIBA |
---|---|
Zabarwienie | Biały, niebieski i czerwony |
Ranking FIBA |
![]() |
Hodowca | Świt stęchły |
---|
Ostatni mecz |
30 września 2018 r. 73 - 56 Australia |
---|
Igrzyska Olimpijskie |
![]() |
---|---|
Mistrzostwa Świata |
![]() |
Koszulki
|
|
Reprezentacja Stanów Zjednoczonych Kobiet reprezentuje Federację Koszykówki Stanów Zjednoczonych ( USA Basketball ) w zawodach międzynarodowych, w tym Letnich Igrzyskach Olimpijskich i Mistrzostwach Świata . Z siedmioma tytułami olimpijskimi i ośmioma tytułami mistrzów świata , to właśnie żeńska selekcja ma największą międzynarodową listę nagród.
W 1934 roku OPC Cardinals reprezentowali amerykańskie barwy na nieoficjalnych mistrzostwach świata w koszykówce, w których rywalizowały w Londynie trzy drużyny: Finlandia, Francja i selekcja amerykańska. O tytule decyduje spotkanie tych Amerykanów z Francją, które kończy się zwycięstwem tej ostatniej z wynikiem 34 do 23. Jednak Amerykanie nie akceptują tej porażki: spotkanie jest dyskutowane z pięcioma graczami. sędziowana przez osobę, która nie mówi w ich języku i której decyzji amerykańscy gracze nie rozumieją. Amerykański trener powie wtedy: „Moi zawodnicy byli znacznie lepsi” .
Amerykanie pojechali do Chile w 1953 roku na pierwsze mistrzostwa świata, które zgromadziły dziesięć drużyn, z tylko dwoma europejskimi, Francją i Szwajcarią . Drużyna ZSRR , początkowo planowano, daje się konkurencji z powodu śmierci Józefa Stalina . Selekcja składa się głównie z zawodników z Nashville Business College , zespołu Amateur Athletic Union (AAU). Po rundzie pucharowej, w której pokonali Paragwaj, Amerykanie rozgrywają rundę finałową w formie round-robin z udziałem sześciu drużyn. Przed ostatnim meczem między Chile a Stanami Zjednoczonymi są zremisowane trzy zwycięstwa z jedną porażką. Na oczach wrogiej opinii publicznej Amerykanie zwyciężają z wynikiem 49 do 36, po czym schronili się w amerykańskiej ambasadzie.
Podczas drugiej edycji mistrzostw świata, rozgrywanych w Brazylii, Stany Zjednoczone zakwalifikowały się do rundy finałowej mimo przegranej w pierwszej rundzie z Czechosłowacją . Amerykanie wygrali pierwsze pięć spotkań, w szczególności mszcząc się na Czechosłowacji. W ostatnim spotkaniu przeciwstawiają się dwóm niepokonanym drużynom tej finałowej rundy: Stanom Zjednoczonym i ZSRR, z których jest to pierwszy udział i który pozostaje na czterech kolejnych tytułach mistrzowskich Europy . Amerykanie wygrali wynikiem 51 do 48.
Amerykanie są nieobecni na kolejnej edycji, która będzie rywalizowana w Moskwie. Podczas mistrzostw świata rozgrywanych w Peru w 1964 roku zajęli czwarte miejsce w rundzie finałowej, w której przegrali z Czechosłowacją, ZSRR i Bułgarią. W 1967 roku podczas edycji odbywającej się w Pradze Amerykanie zajęli jedenaste i ostatnie miejsce w konkursie z rekordem jednego zwycięstwa za pięć porażek. Amerykanie, którzy byli wówczas młodymi zawodnikami, nie byli przyzwyczajeni do fizycznej gry oferowanej przez europejskie zespoły, zwłaszcza te z Europy Wschodniej.
W kolejnych dwóch edycjach, w 1971 w Brazylii, a następnie w 1975 w Cali w Kolumbii, Amerykanie zajęli ósme miejsce z rekordem sześciu zwycięstw i dwóch przegranych w 1971 oraz czterech zwycięstw i trzech przegranych.
Po tym ósmym miejscu niewielu Amerykanów nie daje szansy amerykańskiej selekcji podczas pierwszego występu kobiecej koszykówki na igrzyskach olimpijskich w 1976 roku. Amerykanie, którzy mają w swoich szeregach kilku przyszłych członków Basketball Hall of Fame , Lusia Harris , jedyna kobieta, która do tej pory została oficjalnie powołana do National Basketball Association (NBA), Pat Head , wprowadzona do kariery trenerskiej na czele Lady Vols z Tennessee , oraz dwie młode zawodniczki Ann Meyers i Nancy Lieberman powracające na uniwersytet po tych grach. Po zakwalifikowaniu się do turnieju przedolimpijskiego rozgrywanego w Montrealu, Amerykanie zakończyli z rekordem trzech zwycięstw za dwie porażki, z Japonią w pierwszym meczu, a następnie z ZSRR, niepokonanym w międzynarodowych rozgrywkach od 1958 roku i którego gwiazda Ouliana Semionova , Zawodniczka o długości 2,13 metra, dominuje w koszykówce kobiet. Jednak ten rekord pozwala im zdobyć srebrny medal.
Trzy lata później Amerykanie wykorzystali nieobecność ZSRR z powodu problemów dyplomatycznych między nim a Koreą Południową, gospodarzem mistrzostw świata 1979 , aby odzyskać tytuł mistrza świata. Wygrali różnicą punktów, a zespoły z Korei Południowej, Kanady i Stanów Zjednoczonych zakończyły z rekordem pięciu zwycięstw i jednej porażki.
W następnym roku przyszła kolej na Stany Zjednoczone, aby nie brać udziału w wielkim konkursie: w związku z sowiecką inwazją na Afganistan amerykański prezydent Jimmy Carter decyduje się na bojkot . Amerykanie, którzy zdobyli kwalifikacje w maju w Bułgarii, są więc nieobecni na zawodach. Sowieci zachowują tytuł zdobyty w Montrealu.
Po braku oficjalnej konfrontacji między ZSRR a Stanami Zjednoczonymi od 1976 r., Mistrzostwa Świata w 1983 r. są zatem dla tych dwóch krajów okazją do ubiegania się o światową supremację w kobiecej koszykówce. Amerykańska drużyna, której dwie ofensywne liderki to Cheryl Miller i Lynette Woodard , a która ma w swoim składzie również takie zawodniczki jak Anne Donovan , Pamela McGee czy Cindy Noble , przegrała po raz pierwszy z wynikiem 85 do 84, spotkanie, w którym 24 punkty Millera i 18 Woodarda były niewystarczające w porównaniu z 31 punktami Ouliany Semionowej. Dwie drużyny, które zajęły pierwsze dwa miejsca w tej finałowej rundzie, ponownie zmierzą się ze sobą o tytuł mistrza świata. Mecz znów był wyrównany, a obie drużyny zremisowały wszędzie z wynikiem 82, na sześć sekund do końca, zanim Elena Chausova dała swojej drużynie zwycięstwo.
Cztery lata po bojkocie Moskwy Sowieci są nieobecni na Igrzyskach Olimpijskich 1984 w Los Angeles. Bez realnej opozycji ze średnią różnicą 32,7 w stosunku do rywalek, amerykańska selekcja wygrała w finale 30 punktami z Koreą Południową. W amerykańskiej selekcji prowadzonej przez Pat Heada Teresa Edwards zostaje najmłodszą koszykarką w historii, która została mistrzynią olimpijską.
Drużyny Stanów Zjednoczonych i ZSRR spotykają się ponownie w 1986 roku. Amerykanie wygrywają w pierwszym meczu między tymi dwoma zespołami, 83 do 60 w finale Igrzysk Dobrej Woli . Na Mistrzostwach Świata w 1986 roku obie drużyny dotarły do finału bez porażki, Amerykanie z łatwością zwyciężyli w pierwszych sześciu spotkaniach, tylko Węgry z piętnastoma punktami deficytu pozostały poniżej dwudziestu punktów. Z trzema graczami z czternastoma lub więcej punktami w rozgrywkach, Cheryl Miller, Teresa Edwards i Katrina McClain – Cynthia Cooper rozpoczyna karierę w amerykańskiej koszulce z 5,9 punktu i 1,9 zbiórki – amerykańska drużyna wygrała po raz drugi w tym roku przeciwko drużyna radziecka, z wynikiem od 108 do 99.
Obie drużyny prezentują się jako dwaj faworyci do tytułu olimpijskiego na Igrzyskach Olimpijskich 1988 w Seulu. Turniej ten jest pierwszym turniejem olimpijskim od 1976 roku, w którym rywalizacji nie zakłócają decyzje polityczne. Amerykanie, z których połowa gra obecnie w Europie, mają bardzo doświadczoną drużynę w porównaniu do swoich poprzedników: Ann Donavan była finalistką świata w 1983 roku, mistrzynią olimpijską w 1984 roku z Teresą Edwards oraz dziewięciu z dwunastu graczy, w tym Donavan i Edwards, to panujący mistrzowie świata. Jednak spotkanie tylko dwóch narodów, które zdobyły już tytuł olimpijski, przebiega przed terminem: po przegranej z Australią w ostatnim meczu pierwszej rundy, sowiecka drużyna zajęła drugie miejsce w swojej grupie i zmierzyła się z USA w półfinały. To przyniosło zwycięstwo Amerykanom z wynikiem 102 do 88. Amerykańska selekcja zdobyła swój drugi z rzędu tytuł olimpijski, wygrywając 77 do 70 z Jugosławią .
Czterech mistrzów olimpijskich z Seulu, a także mistrzyni olimpijska z Los Angeles, Lynette Woodard , jest nadal obecna na kolejnych międzynarodowych zawodach. Amerykanie potwierdzili tę nową dominację nad światem podczas mistrzostw świata w 1990 roku , wygrywając z Jugosławią. Ten konkurs jest pierwszym, w którym ZSRR jest nieobecny na podium igrzysk lub światów.
Amerykanie, z pięcioma graczami, którzy zdobyli złoto w Seulu, a także czterema mistrzami świata dwa lata wcześniej, są wielkimi faworytami Igrzysk Olimpijskich w Barcelonie w 1992 roku . Jednak w przeciwieństwie do zawodników z drużyny Unified Team , która w tych rozgrywkach zastąpiła ZSRR, Amerykanie przegrali w półfinale wynikiem 79 do 73. Ta porażka zakończyła serię piętnastu zwycięstw z rzędu. Igrzyska Olimpijskie. Amerykanie zdobyli brązowy medal, a następnie wygrali z Kubą .
Amerykanie przyznają kolejną porażkę w kolejnych międzynarodowych rozgrywkach, przegrywając 110-107 w półfinale z Brazylią , przyszłym zwycięzcą zawodów. Zwycięstwo 100 do 95 pozwala Amerykanom zdobyć kolejny brązowy medal.
w maj 1995według pomysłu opracowanego przez Tarę VanDerveer , trenera Stanford Cardinal i niedawno mianowanego trenera drużyny amerykańskiej, komisja selekcyjna powołuje grupę 27 zawodników, którzy przeprowadzają przygotowania odListopad 1995aż do Igrzysk w Atlancie. Niektórzy z tych graczy rezygnują z bardziej lukratywnych kontraktów w Europie, aby wziąć udział w tej selekcji. Podczas przygotowań do pięćdziesięciu dwóch zwycięskich meczów Amerykanie spotykają się z drużynami uniwersyteckimi, ale także podróżują po Europie, Azji i Australii. Podczas turnieju olimpijskiego Amerykanie pokonali Australię w półfinale, a następnie wygrali wynikiem 111 do 87 z Brazylią w finale. W ciągu całego turnieju mają średnio 28,6 punktów więcej niż ich przeciwnicy i zbierają o 15,1 więcej zbiórek na mecz. Podczas tego turnieju Teresa Edwards zostaje pierwszą Amerykanką, zarówno mężczyzn, jak i kobiet, która zagra cztery turnieje olimpijskie. Najlepszą strzelczynią turnieju jest Lisa Leslie (19,5), prowadzi w zbiórkach Katrina McClain (8,5) a asystami Teresa Edwards (8,0).
Po odzyskaniu tytułu olimpijskiego Amerykanie dążą do odzyskania utraconego cztery lata wcześniej tytułu mistrza świata. W tym świecie polegają na Lisie Leslie , która ma średnio 17,1 punktu i 8,8 zbiórki, a także na obecności pięciu mistrzów olimpijskich z Atlanty, aby pozostać niepokonanymi w zawodach. ElleS pokonało Brazylię 93:79 w półfinale, a Rosję 71:65 w ostatnim spotkaniu.
USA Basketball , która reprezentuje amerykańską koszykówkę wFIBA, postanawia odnowić doświadczenie Atlanta Games podczasedycji w Sydney w 2000 roku. Przygotowania rozpoczęły się we wrześniu, które po raz pierwszy kończą się w marcu, aby zrobić miejsce dlaWNBA,a następnie wznawiane pod koniec sierpnia, aż do rozpoczęcia igrzysk, w których Amerykanie grają czterdzieści gier z tylko dwiema porażkami zLady Vols z Tennesseei przeciwko Brazylii. Wygrali wszystkie mecze pierwszej rundy, a następnie zakwalifikowali się do finału po dwóch zwycięstwach zeSłowacją,a następnieKoreą Południową,aby zmierzyć się z jedyną niepokonaną drużyną, Australią, która polega na młodym zawodniku, który wystartuje.Następny sezon w WNBA,Lauren Jackson. Amerykanie, prowadząc do przerwy 43-30, ostatecznie wygrali 76:54. Teresa Edwards zdobyła swój piąty medal, cztery złote i jeden brązowy, stając się najbardziej medalistą w historii Igrzysk Olimpijskich w koszykówce. Najlepszym strzelcem turnieju jestLisa Leslie(15,8 punktu),Yolanda Griffithprowadzi w zbiórkach (8,8) iDawn Staleyna asystach (3,6).
Podczas Mistrzostw Świata 2002 trener Van Chancellor nadal polega na doświadczonym zespole Dawn Staley , Sheryl Swoopes , Lisie Leslie, obecnych od Mistrzostw Świata w 1994 roku, Katie Smith , DeLisha Milton-Jones od Mistrzostw Świata w 1998 roku oraz na integracji nowych gracze Sue Bird lub Tamika Catchings . Drużyna ta nadal korzysta z ofensywnego wkładu Lisy Leslie, uznanej za najlepszą zawodniczkę rozgrywek, oraz Sheryl Swoopes, które uzyskały średnio odpowiednio 17,2 i 16,9 punktu. Po łatwym starcie do rywalizacji Amerykanie pokonali Hiszpanię 39 punktami, a następnie Australię 15 punktami, by w finale zmierzyć się z napotkaną już na starcie rozgrywką Rosją. Ten, prowadzony na dziesięć punktów dziesięć minut przed końcem, wrócił do minus jeden w 3 minucie 28. Amerykanom w końcu udało się wygrać z wynikiem 79 do 74. Przygotowanie amerykańskiej drużyny do utrzymania tytułu olimpijskiego było krótsze w 2004: rozegrała szesnaście gier, szesnaście zwycięstw, najpierw od końca lutego do połowy kwietnia, a następnie na początku sierpnia. Dołącza również do utalentowanej nowej zawodniczki, Diany Taurasi , która w swoim pierwszym międzynarodowym konkursie zdobywa 8,5 punktu i zbiera 3,0 zbiórki. Amerykanie po raz kolejny dominują w pierwszej rundzie, potem wygrywają w ćwierćfinale z Grecją, potem trudniej, w odstępie czterech punktów, z Rosją, by w finale zmierzyć się z Australią, tak jak w poprzedniej edycji. Selekcja zdobyła swój trzeci z rzędu tytuł, wygrywając wynikiem 74 do 67. Najlepszym strzelcem turnieju jest Lisa Leslie (15,6 punktu), również prowadząca w zbiórkach (8,0) i Dawn Staley w asystach (2,9).
Amerykańska selekcja kontynuuje politykę integracji obiecujących młodych graczy ze swoją siłą roboczą. Na mistrzostwa świata w 2006 roku do grupy dołączyła zawodniczka Lady Vols Candace Parker , mając dwadzieścia lat najmłodsza od 1994 roku, a Kara Wolters dołączyła do amerykańskiej selekcji. Choć z różnych powodów pozbawiona Lisy Leslie, Dawn Staley i kontuzjowanej Sheryl Swoopes, ta selekcja jest głównym faworytem zawodów, w których ma dwa ostatnie tytuły. Pierwsze dwie rundy potwierdzają te przewidywania zwycięstwem w pierwszej rundzie z Rosją z wynikiem 90 do 80. W ćwierćfinale amerykańska selekcja wyraźnie wygrała z Litwą . W półfinale znalazła Rosję, która z wynikiem 46,5% wykorzystała niski odsetek Amerykanów, 38,5% wobec 48,5% przed tym spotkaniem. Rosjanie zwyciężają z wynikiem 75 do 68, kończąc passę dwudziestu sześciu kolejnych zwycięstw Amerykanów w mistrzostwach świata i pięćdziesiąt jeden zwycięstw, łącząc finały światów i igrzysk olimpijskich. Z 28 punktami od Taurasi i 15 od Tiny Thompson Amerykanie pokonali kraj gospodarza Brazylię 99-59 i zdobyli brązowy medal. To w końcu Australia została mistrzem świata, wygrywając 91 do 74 z Rosjanami.
Ze względu na trzecie miejsce w Brazylii, amerykańska selekcja nie kwalifikuje się bezpośrednio do Igrzysk Olimpijskich w Pekinie po raz pierwszy od 1980 roku. Kwalifikację tę uzyskuje się dzięki pięciu zwycięstwom w pięciu meczach, ze średnią 98 punktów zdobytych przeciwko średnia straconych punktów 57,4. To mściwa amerykańska drużyna, która przyjeżdża na igrzyska w Pekinie. Ta drużyna składa się z siedmiu graczy, którzy mają już tytuł olimpijski, trzech dla Lisy Leslie, dwóch dla Katie Smith, pozostałych pięciu graczy to Sue Bird, Tamika Catchings, DeLisha Milton-Jones, Diana Taurasi i Tina Thompson. Pozostałych pięciu graczy wybranych do reprezentowania amerykańskich barw to Kara Lawson , wybrana na piątym miejscu w drafcie WNBA 2003, Seimone Augustus i Cappie Pondexter odpowiednio jako pierwszy i drugi w drafcie z 2006 roku oraz Candace Parker i Sylvia Fowles , pierwsi dwaj gracze projektu z 2008 roku . Według Anne Donovan, amerykańskiej trenerki, jej drużyna jest wreszcie skompletowana: „Tym razem mamy wszystkie elementy naszego zespołu razem” . Amerykanie mają na koncie pięć łatwych zwycięstw w pierwszej rundzie, najmniejsza różnica to 36 punktów. W ostatniej fazie Amerykanie wygrali 44 punktami z Koreą Południową, a następnie zemścili się na Rosjanach, wygrywając 67 do 52. Po raz trzeci z rzędu w finale olimpijskim Amerykanie zmierzyli się z Australijczykami. Uzyskując wynik 63% i ograniczając Australijczyków do 22%, Amerykanie osiągają przerwę z 17-punktową przewagą 47-30, a następnie wygrywają z wynikiem 92-65, co jest trzydziestym trzecim z rzędu zwycięstwem na turniej olimpijski. Lisa Leslie, 14 punktów w tym spotkaniu, dołącza do Teresy Edwards z czterema złotymi medalami w meczach. Najlepszym strzelcem turnieju jest Sylvia Fowles (13,4 punktu), również prowadząca w zbiórkach (8,4) i Kara Lawson na asystach (3,0).
Trzy zawodniczki pokonane na Mistrzostwach Świata 2006 są nadal obecne na edycji 2010 w Czechach: Sue Bird, Diana Taurasi i Tamika Catchings. Lisę Leslie, która zakończyła karierę, zastępuje Tina Charles, najlepsza debiutantka WNBA w 2010 roku. Do amerykańskiego składu dołącza kolejna młoda zawodniczka, Maya Moore , wciąż studentka z Connecticut Huskies . Amerykańska selekcja opiera się na silnej obronie, żadnej drużynie nie udaje się zarejestrować więcej niż 75 punktów oraz skutecznej grze ofensywnej. Wygrała wszystkie dziewięć meczów swojego turnieju ze średnią różnicą 35,1 punktu. Wróciła do tytułu mistrza świata, wygrywając ostatecznie z Czechami , gospodarzem zawodów, wynikiem 89 do 69.
Geno Auriemma praktycznie identycznie odnawia grupę, która odzyskała tytuł mistrza świata podczas Igrzysk Olimpijskich 212 spornych w Londynie : tylko Seimone Augustus i utytułowana w Pekinie Candace Parker znajdują miejsce w zespole. Zgodnie z przewidywaniami Amerykanie dominują w pierwszej rundzie, tylko Czechom udało się utrzymać poniżej dwudziestu punktów. W ćwierćfinale Amerykanie wyraźnie wygrali z Kanadą 91 do 48. Francuzi , pokonując Australię w dogrywce w pierwszej rundzie, zakończyli serię trzech kolejnych finałów na Igrzyskach Olimpijskich pomiędzy Amerykanami a Opalami . To spotkanie Amerykanów i Australijczyków jest bliższe niż oczekiwano, a ci ostatni, utrudnieni wewnętrzną grą Liz Cambage i Lauren Jackson oraz adresem obrońców, osiągają przerwę z czteropunktowym opóźnieniem, 43 do 47 Bardziej agresywnie , a zawstydzając Australijczyków obroną strefową, Amerykanie wykorzystali przewagę w trzeciej kwarcie, a następnie powiększyli stratę w ostatniej kwarcie, by wygrać z wynikiem 86 do 73. W finale przeciwstawiają się drużynie francuskiej, jedyna inna niepokonana selekcja turnieju. Po spornej pierwszej kwarcie 13 do 11 po 6 minutach 15 gry dla Francuzów. Amerykanie wykorzystują przewagę pod koniec kwarty, która kończy się wynikiem od 20 do 15. Kontynuują presję defensywną i podkreślają różnicę w kolejnych trzech tercjach, osiągając do przerwy wynik od 37 do 25. koniec meczu z wynikiem 86 do 50. Amerykańska selekcja odniosła 41. z rzędu zwycięstwo w turnieju olimpijskim i piąty z rzędu tytuł. W tym turnieju zdobyła średnio 90,6 punktu i wygrała różnicą 34,4 punktu. Najlepszym strzelcem turnieju jest Diana Taurasi (12,4 punktu), Candace Parker prowadzi w zbiórkach (7,8) i Sue Bird na asystach (4,5).
Stany Zjednoczone, które zdobyły ten tytuł, zdobyły złoto na Mistrzostwach Świata 2014, swój dziewiąty tytuł mistrza świata, pokonując Hiszpanię, panującego mistrza Europy 77 do 64 po pozbyciu się Australijczyków.
Amerykanie zawsze stawali na podium igrzysk olimpijskich od momentu włączenia koszykówki kobiet do programu igrzysk w 1976 r. Jedynym wyjątkiem były igrzyska w Moskwie w 1980 r., na których Amerykanie są nieobecni z powodu bojkotu . Posiadają siedem tytułów, srebrny medal i brązowy medal.
Posiadają osiem tytułów mistrzów świata , podczas dwóch pierwszych edycji, a następnie w 1979, 1986, 1990, 1998, 2002 i 2010 roku. Od 1979 roku Amerykanie zawsze stawali na podium.
Igrzyska Olimpijskie | Mistrzostwa Świata |
---|---|
1953 : Mistrz![]() |
|
1957 : Mistrz![]() |
|
1959 : Brak udziału z powodu bojkotu | |
1964 : 4 th | |
1967 : 11 th | |
1971 : 8 th | |
1975 : 8 th | |
1976 : 2 nd![]() |
1979 : Mistrz![]() |
1980 : nie bierz udziału |
1983 : 2 nd![]() |
1984 : Mistrz![]() |
1986 : Mistrz![]() |
1988 : Mistrz![]() |
1990 : Mistrz![]() |
1992 : 3 rd![]() |
1994 : 3 rd![]() |
1996 : Mistrz![]() |
1998 : Mistrz![]() |
2000 : Mistrz![]() |
2002 : Mistrz![]() |
2004 : Mistrz![]() |
2006 : 3 rd![]() |
2008 : Mistrz![]() |
2010 : Mistrz![]() |
2012 : Mistrz![]() |
2014 : Mistrz![]() |
2016 : Mistrz![]() |
2018 : Mistrz![]() |
2020 : Kwalifikacja | 2022 : |
Trener Dawn Staley wybiera na asystentów: Cheryl Reeve , Dana Hughesa i Jennifer Rizzotti .
Numer | Figlarny | Stanowisko | Narodziny | Ciąć | Klub(y) 2017-2018 |
---|---|---|---|---|---|
4 | Jewell Loyd | g | 5 października 1993 | 1,78 | Burza w Seattle |
5 | Śliwka Kelsey | PG | 24 sierpnia 1994 | 1,73 | Asy Las Vegas |
6 | Sue ptak | PG | 16 października 1980 | 1,75 | Burza w Seattle |
7 | Layshia Clarendon | PG | 2 maja 1991 | 1,75 | Connecticut Słońce |
8 | Zakładka Morgana | PF | 30 kwietnia 1994 | 1,88 | Connecticut Słońce |
9 | A'ja Wilson | VS | 8 sierpnia 1996 r. | 1,93 | Asy Las Vegas |
10 | Breanna Stewart | PF | 27 sierpnia 1994 | 1,94 | Burza w Seattle |
11 | Elena Delle Donne | GF | 5 września 1989 | 1,96 | Mistycy z Waszyngtonu |
12 | Diana Taurasi | g | 11 czerwca 1982 | 1,83 | Feniks Merkury |
13 | Nneka Ogwumike | PF | 2 lipca 1990 | 1,88 | Los Angeles Sparks |
14 | Tina Karol | VS | 5 grudnia 1988 | 1,93 | Wolność Nowego Jorku |
15 | Brittney Griner | VS | 18 października 1990 | 2,03 | Feniks Merkury |
Amerykanie zdobyli swoje trzecie z rzędu mistrzostwo świata, pokonując w finale Australijczyków 73-56.
Numer | Figlarny | Stanowisko | Narodziny | Ciąć | Klub(y) 2015-2016 |
---|---|---|---|---|---|
4 | Lindsay Whalen | PG | 9 maja 1982 | 1,82 | Ryś w Minnesocie |
5 | Seimone Augustus | F | 30 kwietnia 1984 | 1,85 | Ryś w Minnesocie |
6 | Sue ptak | PG | 16 października 1980 | 1,75 | Burza w Seattle |
7 | Maya Moore | F | 11 czerwca 1989 | 1,83 |
Minnesota Ryś Shanxi Rui Płomień |
8 | Anioł McCoughtry | GF | 10 września 1986 r. | 1,85 | Atlanta marzenie |
9 | Breanna Stewart | PF | 27 sierpnia 1994 | 1,94 |
Seattle Storm Connecticut Husky |
10 | Łapanie Tamiki | F | 21 lipca 1979 | 1,88 | Gorączka w Indianie |
11 | Elena Delle Donne | GF | 5 września 1989 | 1,96 | Chicago Sky |
12 | Diana Taurasi | g | 11 czerwca 1982 | 1,83 |
Merkury Feniksa UMMC Jekaterynburg |
13 | Sylwia Fowles | VS | 6 października 1985 | 1,98 | Ryś w Minnesocie |
14 | Tina Karol | PF | 5 grudnia 1988 | 1,93 | Wolność Nowego Jorku |
15 | Brittney Griner | VS | 18 października 1990 | 2,03 | Feniks Merkury |
Amerykanie wygrywają w swoim pierwszym spotkaniu 121-56 z Senegalem, przewyższając swój najlepszy wynik ofensywny ustanowiony w 1992 roku o 114 punktów
Preselekcja na mistrzostwa świata 2014 została zredukowana do 13 po turnieju w Paryżu z odejściem Skylar Diggins , Stefanie Dolson i Kayli McBride , a następnie do 12 w przypadku Jantel Lavender . W selekcji znalazło się zatem czterech graczy grających w swoich pierwszych dużych międzynarodowych rozgrywkach: Brittney Griner , Nneka Ogwumike , Breanna Stewart i Odyssey Sims .
Po raz trzeci z rzędu drużyna amerykańska ma w swojej kadrze zawodnika uniwersyteckiego: po zawodniczce Tennessee Volunteers Candace Parker w 2006 roku, a następnie Mayi Moore z Connecticut Huskies w 2010 roku, to Breanna Stewart , grająca na tym ostatnim uniwersytecie, który jest wybrany.
Amerykanie zdobyli kolejny złoty medal, pokonując w finale Hiszpanów 77-64, mimo Sancho Lyttle (16 punktów, 11 zbiórek) i Anny Cruz (11 punktów). Maya Moore (18 punktów) została wybrana MVP turnieju.
Numer | Figlarny | Stanowisko | Narodziny | Ciąć | Klub(y) 2012 |
---|---|---|---|---|---|
4 | Lindsay Whalen | Tylny lider | 9 maja 1982 | 1,82 | Ryś w Minnesocie |
5 | Seimone Augustus | Skrzydło | 30 kwietnia 1984 | 1,85 | Ryś w Minnesocie |
6 | Sue ptak | Z powrotem | 16 października 1980 | 1,75 | Burza w Seattle |
7 | Maya Moore | Skrzydło | 11 czerwca 1989 | 1,83 | Ryś w Minnesocie |
8 | Anioł McCoughtry | Tylne skrzydło | 10 września 1986 r. | 1,85 | Atlanta marzenie |
9 | Asjha Jones | Skrzydło | 1 st August 1980 | 1,88 | Connecticut Słońce |
10 | Łapanie Tamiki | Skrzydło | 21 lipca 1979 | 1,85 | Gorączka w Indianie |
11 | Swin Cash | Skrzydło | 22 września 1979 | 1,85 | Chicago Sky |
12 | Diana Taurasi | Tylne skrzydło | 11 czerwca 1982 | 1,83 | Feniks Merkury |
13 | Sylwia Fowles | Sworzeń | 6 października 1985 | 1,96 | Chicago Sky |
14 | Tina Karol | Sworzeń | 5 grudnia 1988 | 1,93 | Connecticut Słońce |
15 | Candace Parker | Tył / Skrzydło / Pivot | 19 kwietnia 1986 | 1,93 | Los Angeles Sparks |
Trener: Geno Auriemma . Asystenci: Doug Bruno , Jennifer Gillom i Marynell Meadors .
Teresa Edwards i Lisa Leslie to dwie zawodniczki, które zdobyły najwięcej tytułów na Igrzyskach Olimpijskich z czterema złotymi medalami, a Edwards również zdobył brązowy medal zdobyty w 1992 roku . Ci dwaj gracze, którzy grali razem w edycjach 1996 i 2000 , to dwaj gracze, którzy rozegrali najwięcej meczów w turnieju olimpijskim z 32. Za nimi podążają dwie zawodniczki, Dawn Staley i Sheryl Swoopes, które w sumie 24 mecze z wydania od 1996 do 2004 . Ci gracze są zatem jednymi z najlepszych strzelców w historii Ameryki w grach: Lisa Leslie dominuje w tym rankingu z 488 punktami, przed Swoopesem, 274 i Edwardsem 265. Jeśli chodzi o statystyki odbić, Lisa Leslie ponownie dominuje z 241 przed Katriną McClain z 166, Yolanda Griffith 123. Podania są zdominowane przez Teresę Edwards z 143, przed Staley 80 i Swoopes 68. Edwards również prowadzi w klasyfikacji przechwytujących z 59, wyprzedzając Katrinę McClain (41 lat) i Sheryl Swoopes (39). Lisa Leslie również dominuje w blokowaniu statystyka na 36, wyprzedzając Anne Donovan i Katrinę McClain drugą na 13.
Jeśli chodzi o indywidualne rekordy na spotkaniu, Lisa Leslie posiada rekord punktów z 35 zdobytymi w 1996 roku przeciwko Japonii , wyprzedzając 29 punktów Sheryl Swoopes przeciwko Korei Południowej w 2000 roku. Leslie posiada trzeci występ z 29 w 1996 roku, wyprzedzając Medinę Dixon z 28 w 1992 roku i Tina Thompson , 27 lat w 2008 roku. Katrina McClain ma dwa najlepsze występy w statystykach odbicia z 16, zdobyte przeciwko Japonii w 1996 i Unified Team w 1992. Teresa Edwards ma najwięcej asyst w spotkaniu z 15 przeciwko Australii w 1996 roku. Rekord liczby bloków to 3, wynik osiągnięty przez kilku graczy. Jeśli chodzi o przechwyty, najlepszy występ ma Suzie McConnell z 9 przeciwko Unified Team w 1992 roku.
Trzech zawodników jest rekordzistą pod względem liczby meczów rozegranych z drużyną amerykańską w mistrzostwach świata z 27: są to Tamika Catchings w edycjach 2002 , 2006 i 2010 , DeLisha Milton-Jones w 1998 , 2002 i 2006 roku oraz Katie Smith podczas tych te same trzy wydania. Wyprzedzają Lisę Leslie i Sheryl Swoopes, które w sumie 26 spotkań, od 1994 do 2002 dla Leslie oraz w 1994, 2002 i 2006 dla Swoopes. Lisa Leslie ma najwięcej punktów ze 393 wyprzedza Teresa Edwards, 371, Katrina McClain, 310, Cheryl Miller , 267 i Sheryl Swoopes 252. Leslie prowadzi również liczyć odbicia z 190 przed Katrina McClain, 180, Tamika Catchings, 138, Natalie Williams , 123 i Anne Donovan, 115. Dawn Staley, z 103 asystami, dominuje w tej kategorii przed Teresą Edwards, która ma łącznie 75, Sue Bird , trzecia z 70, Diana Taurasi , 43 i Sheryl Swoopes, 41. bloki prowadzi Katrina McClain z 26, przed Lisą Leslie (17 lat), Candace Parker (14 lat), Karą Wolters (11 lat) i dwoma graczami z 10, DeLisha Milton-Jones i Natalie Williams. Cheryl Miller jest najlepszym amerykańskim myśliwcem przechwytującym z 53 l. przed Tamika Catchings (52 l.), Lynette Woodard , Teresą Edwards (46 l.), Lisą Leslie i Sheryl Swoopes (37 l.).
Na spotkaniu Teresa Edwards osiąga dwa najlepsze występy z 32, przeciwko Kanadzie i Kubie w 1990 roku, Katrina McClain, 29 przeciwko Brazylii w 1994 roku, Diana Taurasi i Denise Curry z 28 odpowiednio przeciwko Brazylii w 2006 roku i przeciwko Chinom w 1983 roku. Odbicie w meczu jest dziełem Katriny McClain z 19 przeciwko Brazylii w 1994 roku, Dawn Staley i Teresa Edwards mają najlepsze wyniki w podawaniu z 12, przeciwko Rosji w 1998 roku dla Staleya i Chinom w 1986 roku dla Edwardsa. Sonja Henning jest najlepsza w meczu blokowym z 5 przeciwko Korei Południowej w 1990 roku , a Cheryl Miller ma najlepszy występ w przechwytach , z 7 w 1986 przeciwko Węgrom .
Selekcjonerzy amerykańskiej drużyny wywodzą się ze środowisk akademickich. Billie Jean Moore jest pierwszą osobą, która prowadzi amerykańską selekcję podczas Igrzysk w Montrealu w 1976 roku . Podczas gry w Moskwie , Sue Gunter został powinien prowadzić zespół, ale zespół ostatecznie musiał zrezygnować ze względu na swój udział w amerykańskim bojkotu . Pat Summitt , mianowany asystentem w 1980 roku, był trenerem, który zdobył pierwszy tytuł olimpijski podczas edycji 1984 w Los Angeles. Kay Yow w 1988 roku , Theresa Grentz w 1992 roku zastąpiła go na tym stanowisku. Tara VanDerveer , trener Stanford Cardinal pełniła tę funkcję od 1993 do 1996 roku w Atlancie. Przez rok 1995, aż do turnieju olimpijskiego, korzystał z siły roboczej całkowicie oddanej odzyskaniu tytułu olimpijskiego po brązie w Barcelonie. Nell Fortner zastąpiła go w 2000 roku . Van Chancellor , po karierze na czele Ole Miss Rebels, zostaje pierwszym trenerem WNBA, który został nominowany na stanowisko na turnieju olimpijskim, podczas edycji z 2004 roku . Anne Donovan , większość swojej kariery trenerskiej w WNBA, prowadzi swoich zawodników do czwartego tytułu olimpijskiego na Igrzyskach w Pekinie . Na edycję 2012 w Londynie , to ponownie trener uniwersytecki, Geno Auriemma , trener Connecticut Huskies , został mianowany trenerem. wmarzec 2017, zastępuje go były mistrz olimpijski Dawn Staley .
Te nominacje na stanowiska szkoleniowe często następują po stanowisku asystentki w drużynie biorącej udział w zawodach olimpijskich: Sue Gunter była asystentką w 1976 roku, Pat Head miał być w 1980, Kay How była częścią zespołu, ostatni zespół techniczny ds. zadłużenia w 1984 roku Anne Donovan jest asystentką podczas edycji 2004, a Geno Auriemma jest jej asystentką podczas igrzysk w Pekinie. Większość z tych trenerów prowadzi drużynę USA w przedmeczowej edycji mistrzostw świata . Pat Summitt, zwany wówczas Pat Head, dwukrotnie prowadził amerykańską selekcję na mistrzostwach świata w 1979 i 1983 roku. Dwóch innych trenerów prowadzących amerykańską drużynę dwukrotnie w mistrzostwach świata to Alberta Cox w 1967 i 1971 oraz John Head w 1953 i 1957.
Redagowanie | Zawodniczki | Kierownictwo |
---|---|---|
1976 | Cindy Brogdon , Susan Rojcewicz , Ann Meyers , Lusia Harris , Nancy Dunkle , Charlotte Lewis , Nancy Lieberman , Gail Marquis , Patricia Roberts , Mary Anne O'Connor , Pat Head , Juliene Simpson | Trener: Billie Moore Asystent: Sue Gunter |
1984 | Teresa Edwards , Lea Henry , Lynette Woodard , Anne Donovan , Cathy Boswell , Cheryl Miller , Janice Lawrence , Cindy Noble , Kim Mulkey , Denise Curry , Pamela McGee , Carol Menken-Schaudt | Trener: Pat Asystenci naczelni : Nancy Darsch , Kay Yow |
1988 | Teresa Edwards, Kamie Ethridge , Cindy Brown , Anne Donovan, Teresa Weatherspoon , Bridgette Gordon , Vicky Bullett , Andrea Lloyd , Katrina McClain , Jennifer Gillom , Cynthia Cooper , Suzie McConnell Serio | Trener: Kay Yow Asystenci: Sylvia Hatchell, Susan Yow |
1992 | Teresa Edwards, Daedra Charles , Clarissa Davis , Teresa Weatherspoon, Tammy Jackson , Vickie Orr , Vicky Bullett, Carolyn Jones-Young , Katrina McClain, Medina Dixon , Cynthia Cooper, Suzie McConnell Serio | Trener: Theresa Grentz Asystenci: Lin Dunn , Jim Foster, Linda Hargrove |
1996 | Teresa Edwards, Dawn Staley , Ruthie Bolton , Sheryl Swoopes , Jennifer Azzi , Lisa Leslie , Carla McGhee , Katy Steding , Katrina McClain, Rebecca Lobo , Venus Lacy , Nikki McCray | Trener: Tara VanDerveer Asystenci: Ceal Barry, Nancy Darsch , Marian Washington |
2000 | Teresa Edwards, Dawn Staley, Ruthie Bolton, Sheryl Swoopes, DeLisha Milton-Jones , Lisa Leslie, Chamique Holdsclaw , Kara Wolters , Natalie Williams , Yolanda Griffith , Katie Smith , Nikki McCray | Trener: Nell Fortner Asystenci: Geno Auriemma , Peggie Gillom, Julie Plank |
2004 | Shannon Johnson , Dawn Staley, Sue Bird , Sheryl Swoopes, Ruth Riley , Lisa Leslie, Tamika Catchings , Tina Thompson , Diana Taurasi , Yolanda Griffith, Katie Smith, Swin Cash | Trener: Van Kanclerz Asystenci: Anne Donovan , Gail Goestenkors, C. Vivian Stringer |
2008 | Cappie Pondexter , Seimone Augustus , Sue Bird, Kara Lawson , DeLisha Milton-Jones, Lisa Leslie, Tamika Catchings, Tina Thompson, Diana Taurasi, Sylvia Fowles , Katie Smith, Candace Parker | Trener: Anne Donovan Asystenci: Gail Goestenkors, Dawn Staley , Mike Thibault |
2012 | Lindsay Whalen , Seimone Augustus, Sue Bird, Maya Moore , Angel McCoughtry , Asjha Jones , Tamika Catchings, Swin Cash, Diana Taurasi, Sylvia Fowles, Tina Charles , Candace Parker | Trener: Geno Auriemma Asystenci: Doug Bruno, Jennifer Gillom , Marynell Meadors |
2016 | Lindsay Whalen, Seimone Augustus, Sue Bird, Maya Moore, Angel McCoughtry, Brittney Griner , Tamika Catchings, Breanna Stewart , Diana Taurasi, Sylvia Fowles, Tina Charles, Elena Delle Donne | Trener: Geno Auriemma Asystenci: Doug Bruno, Cheryl Reeve , Dawn Staley |
2020 | Sue Bird, Brittney Griner, Breanna Stewart, Diana Taurasi, Sylvia Fowles, Tina Charles, Skylar Diggins-Smith , Jewell Loyd , Ariel Atkins , Napheesa Collier , Chelsea Grey , A'ja Wilson | Trener: Dawn Staley Asystenci: Dan Hughes , Cheryl Reeve , Jennifer Rizzotti |