Emile Salimov
Emile Salimov
| Narodziny |
20 czerwca 1956 Baku |
|---|---|
| Narodowość | Francuski |
| Dom | Paryż |
| Czynność | Dyrektor |
| Strony internetowe |
www.cours-theatre-salimov.com www.compagnie-theatre-parenthese.com |
|---|
Émile Salimov , urodzony w 1956 roku w Baku , Azerbejdżan (ex-ZSRR), to reżyser , artysta wizualny , dramaturg , scenograf , nauczyciel i twórca metody szkolenia zawodowego aktora „Ciała w działaniu” na podstawie biomechaniki przez Wsiewołod Meyerhold . Mieszka i pracuje w Paryżu .
Biografia
W 1978 roku Émile Salimov wstąpił do Państwowego Wyższego Instytutu Kultury w Moskwie (MGIK) - wydział reżyserii (klasy Edgara Egadze i Envera Beïboutova ).
Równolegle ze studiami rozpoczął działalność artystyczną od pantomimów i imprez teatralnych w domach kultury, parkach i na stadionach w Moskwie.
Współzałożyciel w 1981 roku w Moskwie, wraz z Edgarem Egadze, Studia Teatralnego „Na Oussachevke”, którego został dyrektorem artystycznym w 1982 roku. 1983-1985 przygotowuje spektakle dla młodej publiczności. W swoim teatrze założył szkołę sztuki dramatycznej.
W latach 1985-1986 odbył staż w Narodowym Teatrze Satyry w Moskwie u Valentina Ploutchka , reżysera, ucznia Meyerholda , laureata Nagrody Państwowej.
W 1986 roku, zaproszony przez Ministerstwo Kultury Gruzji, Émile Salimov stworzony Top-de-Forme przez Eduardo De Filippo , w tym Meskhisvili Teatru Narodowego w mieście Kutaisi i uzyskać dla tej wystawie Nagrodę Specjalną Miasto i Nagrodą Ministra z kultura.
W 1987 roku założył w Moskwie Teatr-Studio „Staraïa Schliapa” („Stary Kapelusz”), niezależny teatr składający się z trupy zawodowych aktorów i muzyków.
On jest pierwszym, który wystawił w byłym ZSRR, La Cantatrice Chauve przez Eugène Ionesco i Marat-Sade przez Petera Weissa .
W 1994 roku założył w Paryżu swoją francusko-rosyjską grupę teatralną „Compagnie Parenthèse” i został jej dyrektorem artystycznym.
Od 2000 roku jest członkiem Stowarzyszenia Autorów i Kompozytorów Dramatycznych (SACD).
W 2009 i 2011 został zaproszony do Conservatoire National Supérieur d'Art Dramatique (Paryż) na prezentację swojej metody „Metoda Salimova, ciało w działaniu” opartej na biomechanice Meyerholda.
W 2013 roku założył swoją szkołę teatralną opartą na biomechanice Meyerholda „Metoda Salimowa, Ciało w działaniu”.
W swojej 35-letniej karierze Émile Salimov pracował jako reżyser, scenograf, projektant kostiumów i nauczyciel teatru, ucząc aktorstwa, teorii dramaturgii i historii teatru.
W 2010 roku wstąpił do specjalistycznej encyklopedii „Rossiyskoe Zarubezhye vo Frantsii” („Rosyjskie osobowości we Francji”).
Inscenizacja i scenografia
- 1981 : Kraina lodu , Evgueni Schwarz (Moskwa - „Na Oussachevke” studio teatralne);
- 1981: Dialog za zaborami , Alexandre Volodin (Moskwa - Studio Teatralne "Na Oussachevke")
- 1982 : Top Hat ( 1 st wersja), przez Eduardo de Filippo (Moskwa - „Na Oussachevke” teatr-studio)
- 1983 : Stalowa nić Pippi , wg Astrid Lindgrend (Moskwa - studio teatralne „Skazka”);
- 1983 : Wyspa Skarbów , wg Roberta-Louisa Stevensona (Moskwa - „Skazka” Studio-Teatr)
- 1984 : Mały Książę , reż. Émile Salimov wg Antoine de Saint-Exupéry (Moskwa – studio teatralne „Skazka”);
- 1984 : Dziesięć dni, które wstrząsnęły światowej , przez Yuri Lioubimov po John Silas Reed (Moskwa - „Skazka” Teatr Studio)
- 1985 : Miasto mistrzów , reż. Tamara Gabbé (Moskwa - Studio Teatralne „Skazka”);
- 1985: Dama pikowa Émile Salimov wg Alexandre Pouchkine (Moskwa - Studio Teatralne „Skazka”)
- 1986: Top Hat , przez Eduardo de Filippo (Koutaïssi - Teatr Narodowy Meskhisvili);
- 1986 : Czekając na Godota przez Samuela Becketta (Moskwa - „Staraïa Schliapa” Teatr).
- 1987: La Cantatrice chauve , Eugène Ionesco (Moskwa - Teatr „Staraïa Schliapa”)
- 1988: Marat-Sade , reż. Peter Weiss (Moskwa - Teatr „Staraïa Schliapa”)
- 1993: Ekstrawagancki monsieur Jourdain , przez Michaiła Boulgakov (Paryż - „Théâtre de la main d'or”);
- 1993: Cœur de Chien , Émile Salimov wg Michaiła Boulgakowa (Paryż - Rosyjskie Centrum Kultury)
- 1994: Propozycja małżeństwa , Antona Czechowa (Paryż - Rosyjskie Centrum Kultury);
- 1994: Jubileusz , reż. Anton Czechow (Paryż - Rosyjskie Centrum Kultury)
- 1995: Cudotwórca był wysoki ..., Émile Salimov według Daniila Harmsa , (Paryż - Théâtre de la Main d'Or)
- 1996: Fragmenty z Il Decameron , Émile Salimov wg Jean Boccace (Paryż - szkoła teatralna Emile Salimov)
- 1997/98: Fragmenty z Il Decameron , Émile Salimov wg Jean Boccace (Paryż - Szkoła Teatralna Main d'or)
- 1999: Les Joueurs , Nikolaï Gogol , (Paryż - Teatr "Le Lucernaire")
- 2000: Le Procès , Émile Salimov według Franza Kafki , (Paryż - Théâtre "Le Lucernaire")
- 2001/02: Amerika , Émile Salimov według Franza Kafki , (Paryż - Théâtre "Le Lucernaire")
- 2004: Kosowo, mon amour , Jovan Nikolić i RuÏzdija Sejdović , (Paryż - „Théâtre du Rond-Point” i „Théâtre de la Cité Universitaire”)
- 2005: Les Ailes de Frida , Émile Salimov (Paryż – “Petit Théâtre de Paris” i “Studio des Champs-Élysées”);
- 2005: Le Rêve de l'oncle , Émile Salimov według Fiodora Dostoïevskiego , czytanie dla „Théâtre 13” - Paryż
- 2006: Nieostrożność , reż. Ivan Tourgueniev (Paryż - Teatr Acting International)
- 2007: Księżniczka Turandot , autorstwa Carlo Gozzi
- 2008: Les Aveugles , Maurice Maeterlinck ;
- 2008: Skrzydła Fridy , Émile Salimov;
- 2008: Cudotwórca był wysoki ..., Émile Salimov po Daniil Harms
- 2009: Les Aveugles , Maurice Maeterlinck (Paryż – Narodowe Konserwatorium Sztuki Dramatycznej)
- 2010: Il Decameron Émile'a Salimova wg Jeana Boccace'a (Paryż - “Théâtre Déjazet”);
- 2010 : Kabaret - spektakl muzyczny, scenariusz Émile Salimov, (Paryż - „Théâtre des Variétés”)
- 2011: La Chauve-Souris , operetka Johanna Strauss-filsa (Paryż - Teatr Acting International)
- 2015-2016: Grec recherche Grecque , Émile Salimov według Friedricha Dürrenmatta (Paryż - Vingtième Théâtre)
- 2016: Zawsze musisz celować w głowę , grę i reżyserię Émile Salimov (Paryż - Théâtre Clavel)
Pantomimy
- Piękno, zło i dobro (do muzyki Nino Roty )
- Oddaj mi moją lalkę, do cholery! (do muzyki Nino Roty )
- Powrót motyla (do muzyki Nino Roty )
- Troski ojca (do muzyki Nino Roty )
- Le Malheur de Calandrino (do muzyki Nino Roty )
- Tortura Niewiniątek (do muzyki Nino Roty )
- Weneccy złodzieje
- Zemsta Niewolników
- Magiczny Las
- Miłość i śmierć Dony Dolores
- Koszmar Kalafa
- Hołd dla Marcela Marceau (do muzyki Charliego Chaplina )
- Syrenka i Rybak ( Tarentella )
- Śmierć Josepha K. (o „ Głosie wiosny ” Johanna Strauss-filsa )
- Fryzjerzy z Berlina - Lili Marleen
- Le Boléro (do muzyki Maurice'a Ravela )
- Na podstawie Les Choéphores d'Eschyle i Les Mouches przez Jean-Paul Sartre
- Hiszpańskie szaleństwo (po XXVI wariacjach Antonia Salieriego )
Pokoje
- Podwójna , wg Fiodora Dostojewskiego (tłumaczenie z rosyjskiego Émile Salimov)
- Donizetti
- van Gogh
- Grek szuka greki , według Friedricha Dürrenmatt
- Tortura niewinnego (po rosyjsku)
- Śmierć Teodora
- Kaprys
- Umrę jak Sokrates
- Zawsze trzeba celować w głowę (część po otrzymaniu pomocy na utworzenie Ministerstwa Kultury i Frankofonii)
- Skrzydła Fridy , z pracy, pamiętnika i korespondencji Fridy Kahlo
- Ostatnia anegdota w języku angielskim
- Cudotwórca był wysoki …, według pracy Daniila Harmsa (praca po otrzymaniu pomocy twórczej z Ministerstwa Kultury i Frankofonii)
Publikacje
Ewolucja teatru rosyjskiego w ciągu ostatnich dwudziestu pięciu lat i jego teoretycy .
Nagrody i wyróżnienia
- 1983: Nagroda Rosyjskiej Akademii Pedagogicznej za spektakl Fifi Brin d'Acier według Astrid Lindgrend
- 1984: Nagroda Miasta Moskwy za najlepszy show dla młodych widzów na koncert Wyspa Skarbów , po Robert Louis Stevenson
- 1985: Nagroda Specjalna Instytutu Beckett (Polska) na koncert Czekając na Godota , przez Samuela Becketta
- 1986: Nagroda miasta Kutaisi oraz Nagrodę Ministra Kultury Gruzji na show Haut de forme , przez Eduardo De Filippo
Adaptacje
- Il Decameron , wg Jeana Boccace'a (utwór po otrzymaniu pomocy twórczej Ministerstwa Kultury i Frankofonii)
- La Douce , według Fiodora Dostojewskiego
- Zeszyty w piwnicy według Fiodora Dostojewskiego
- Sen wujka , wg Fiodora Dostojewskiego
- Zbrodnia i kara według Fiodora Dostojewskiego
- Le Procès , (pokaz po otrzymaniu pomocy produkcyjnej z Ministerstwa Kultury i Frankofonii), wg Franza Kafki
- Amerika , według Franza Kafki
- Zaproszenie na tortury , wg Władimira Nabokov
- Psie serce , po Michaiła Bułhakowa
- Mały Książę , według Antoine de Saint-Exupéry
- Dama pikowa , według Alexandre Pouchkine
Uwagi i referencje
- Biografia Emila Salimova na theatre-contemporain.net
- Rosyjskie osobistości we Francji, 1919 - 2000: słownik biografii / Emigracja rosyjska we Francji, 1919 - 2000. Éditions Sciences - La Maison de Marina Cwietajewa. Moskwa, 2010
- Od przedstawienia misterium Valenciennes od 1547 do ponowoczesności, Presses Universitaires de Valenciennes, 1998
- Biografia Aleksandra Puszkina