Kościół Saint-Leu-Saint-Gilles | |||
Prezentacja | |||
---|---|---|---|
Kult | rzymskokatolicki | ||
Rodzaj | Kościół parafialny | ||
przywiązanie | Archidiecezja Paryska | ||
Rozpoczęcie budowy | 1235 | ||
Koniec prac | 1780 | ||
Ochrona | Sklasyfikowane MH ( 1915 ) | ||
Stronie internetowej | saintleuparis.catholique.fr | ||
Geografia | |||
Kraj | Francja | ||
Region | Ile-de-France | ||
Departament | Paryż | ||
Miasto | Paryż | ||
Informacje kontaktowe | 48 ° 51 ′ 46 ″ na północ, 2 ° 21 ′ 00 ″ na wschód | ||
Geolokalizacja na mapie: Paryż
| |||
Kościół Saint-Leu-Saint-Gilles jest kościół od katolika czcić się w n o 92 rue Saint-Denis w 1 st dzielnicy w Paryżu .
Został sklasyfikowany jako zabytek historyczny od20 maja 1915.
Kościół znajduje się na dawnym feudalnym królestwie wzdłuż rue Saint-Denis między rue Aubry-le-Boucher i rue Greneta, która była własnością klasztoru Saint-Magloire w mieście. Zakonnicy kazali zbudować tam odnowioną kaplicę w 1118 r. I przenieść ją z miasta na te tereny w 1138 r. Ta kaplica klasztorna stała się centrum parafii mieszkańców tego terenu, przyłączonej do kościoła Saint-Barthélemy (brakujący) im. dawny klasztor w mieście. Kościół zbudowany w 1235 roku poza klauzurą klasztorną, aby służyć tej rozwijającej się parafii po utworzeniu pobliskiego targu Champeaux, jest źródłem obecnego budynku.
Ten pierwszy kościół był kilkakrotnie przebudowywany i zmieniany, zwłaszcza w 1320 , 1611 , 1727 i ostatecznie 1780 roku , kiedy dobudowano do niego podziemną kaplicę.
W 1819 roku relikwie św. Heleny zostały przeniesione z opactwa Hautviller do kościoła Saint-Leu na polecenie Rycerzy Grobu Świętego .
Podczas budowy Boulevard de Sébastopol w 1857 roku zniszczono trzy kaplice absydy. W tym czasie przebudowę prowadzili architekci Étienne-Hippolyte Godde , a następnie Victor Baltard .
W 1875 roku, po Komunie Paryskiej, otwarto sanktuarium Saint-Leu w celu wystawienia zaświadczenia lekarskiego opisującego relikwie św. Heleny z anatomicznego punktu widzenia. Na podstawie tego zaświadczenia, M gr Richard, arcybiskup Paryża, zauważa, że”przybytek zawiera prawie całą tułowia św Helena; pozbawiony głowy i mocno skompresowane i spłaszczone kończyny w dwustronnym kierunku i że stan organizmu zachowanym w relikwiarzu z Saint-Leu-Saint-Gilles kościelnych odpowiada znanych opisów nagranych przez Bollandists w XVIII e wieku”. Następnie relikwiarz jest bardziej widoczny, powyżej i za głównym ołtarzem, u stóp dużego krucyfiksu, zawieszonego między dwoma filarami apsydy.
Plik 16 października 1928Kardynał Dubois, Arcybiskup Paryża, celebruje w kościele Saint-Leu uroczystą ceremonię „Reintegracji Rycerzy Grobu Świętego”. Budynek sakralny jest od tego czasu kościołem kapitulnym porucznika francuskiego zakonu jeździeckiego Świętego Grobu w Jerozolimie .
Plik 17 marca 2000relikwie św. Heleny przenoszone są do krypty Rycerzy Zakonu Grobu Świętego, bardziej dostępnego miejsca kultu. Dawniej relikwiarz zawieszony był nad głównym ołtarzem kościoła. Pierwsza liturgia prawosławna przed relikwiami św. Heleny jest celebrowana22 lutego 2003.
Parafia jest obecnie powierzona Trynitarzy . Oprócz swoich podstawowych zajęć i zajęć duchowych zwraca szczególną uwagę na bezdomnych w dzielnicy Les Halles.
Plik 17 września 2016 rpodczas Dni Dziedzictwa fałszywy alarm w kościele prowokuje interwencję BRI i ostrzeżenie SAIP .
Kościół w stylu gotyckim posiada główną fasadę z dwiema charakterystycznymi wieżyczkami. Jego stosunkowo skromne wnętrze ma wiele witraży. Budynek jest jednonawowy bez transeptu, flankowany nawami bocznymi.
Nawa główna.
Północna strona.
Południowa strona.
Jego chór, otoczony ambulatoryjnych, nasadka krypcie wykopane XIX th century.
Chór.
Ołtarz.
Karetka.
Oryginalne duże organy pochodzą sprzed 1603 roku i miały znacznie mniejszą obudowę niż obecny instrument; bufet, który z biegiem lat będzie podlegał rozbudowie.
Po raz pierwszy zostanie powiększony między 1637 a 1659 rokiem przez listonosza Guya Jolly'ego z tylnym pozytywem i będzie miał 3 klawiatury i pedał na 27 przystanków. A4 p klawiatury dodano 1671 przez Enocq który powiększa również pedał.
Prawie cały obecny bufet jest dziełem François-Henri Clicquota, który w latach 1786-1788 znacznie zmodyfikował organy. Instrument składa się wówczas z 28 przystanków.
Czynnik Louis Suret zmodyfikował organy z kolei w 1855 roku, zachowując większość mechaniki i wyposażenia dźwiękowego Clicquot . Na organach pozostały 3 klawisze, w tym nowa, 5 więcej i 3 do 4 przystanków mniej. Ostatnia interwencja miała miejsce w latach 1911–1912 i została dokonana przez faktora Mutina.
Do tej pory organy zachowały 3 klawisze i pedał: 10-stopniowy pozytyw, 8-stopniowe duże organy, 5-stopniową ekspresyjną narrację i 2-stopniową pedał.
Od początku XX w. Zaliczany jest do zabytków historycznych20 maja 1915.
Uszkodzony w pożarze w 1974 roku nie nadawał się do użytku. Inwentaryzację wykonano na początku 2011 r. Z inicjatywy stowarzyszenia, a przywrócenie może być przeprowadzone tylko przez władze publiczne, wymagając od 200 000 do 500 000 euro w postaci finansowania publicznego i prywatnego.
Kompozycja
|
|
|
|
Organy chóru zostały zbudowane w 1855 r. Przez Sureta (który zmodyfikował również wielkie organy), a następnie zmodyfikowano je na początku lat 90. (konsola elektropneumatyczna i nowe gry).
Kompozycja
|
|
|
Relikwiarz św. Heleny w krypcie.