Wiceprezes Międzynarodowej Federacji Archiwów Filmowych | |
---|---|
1966-1990 |
Narodziny |
28 sierpnia 1920 Tuluza |
---|---|
Śmierć |
20 września 2004 r.(w wieku 84 lat) Tuluza |
Narodowość | Francuski |
Trening | Uniwersytet w Tuluzie |
Zajęcia | Krytyk filmowy , eseista |
Pracował dla | Południe Północ Fantastyczne (1966-1971) , Czasy współczesne (1954-1961) , Pozytyw , Pierwszy plan , Toulouse Cinémathèque |
---|---|
Partia polityczna | Francuska Partia Komunistyczna (do1958) |
Różnica | Komendant Sztuki i Literatury (1996) |
Raymond Borde , urodzony dnia28 sierpnia 1920w Tuluzie, gdzie zmarł20 września 2004 r., jest francuskim krytykiem filmowym i eseistą , współzałożycielem i kuratorem Cinémathèque de Toulouse .
Bliski ruchowi surrealistycznemu i André Bretonowi , przyczynił się do kilku recenzji, w tym Positif i Premier Plan . Wiceprezes Międzynarodowej Federacji Archiwów Filmowych w latach 1966-1990 wydał około dwudziestu książek.
Po doktoracie z prawa na Uniwersytecie w Tuluzie Raymond Borde został inspektorem finansowym . Jednocześnie prowadzi działalność związaną z kinem .
Krytyk filmowy, współtworzy liczne recenzje. Szczególnie interesuje go film noir, burleska i amerykańskie kino społeczne. W 1955 roku podkreślił oryginalność Roberta Aldricha .
Raymond Borde był członkiem redakcji Positif od 1954 do 1967. Członek Partii Komunistycznej do 1958, był zwolennikiem zaangażowanego kina i występował przeciwko Cahiers du cinema i dyrektorom Nouvelle Vague , której potępia politykę autorów i prawicowe nadużycia.
Przyczynił się do przeglądu Les Temps Modernes autorstwa Jean-Paul Sartre od 1954 do 1961 roku, w którym pisał recenzje filmowe, a także artykuły polityczne. Jego artykuł „Koniec stalinizmu” będzie go kosztował wykluczenie z partii komunistycznej, ale pozostanie wierny kulturze lewicowej. Sprzeciwiał się wojnie algierskiej iw 1960 roku podpisał Manifest 121 o prawie do buntu.
Bardzo przywiązany do fantastycznego gatunku, przyczynił się również do przeglądu Midi-Minuit Fantastique od 1966 do 1971, w którym pisał artykuły o malarstwie i kinie.
Animator Cine-Club de Toulouse, Raymond Borde odkryta w 1952 roku kopię pierścienia przez Alfreda Hitchcocka na pchlim targu. Następnie zebrał wraz z innymi kinomanami (w szczególności Rogerem Icartem , także gospodarzem Ciné-Club i pasjonatem kina niemego) około trzydziestu niemych filmów, które kupili na targach i jarmarkach. Filmy te będą stanowić pierwsze kolekcje Cinémathèque de Toulouse.
W 1958 roku nadał priorytet konserwacji dziedzictwa kinematograficznego i stworzył archiwum w Regionalnym Ośrodku Dokumentacji Oświatowej przy 3 rue Roquelaine w Tuluzie, budynku państwowym, który przyznaje mu oficjalne uznanie mimo braku statusu prawnego. Raymond Borde uzyskuje w ten sposób wsparcie OROLEIS (Office Régional des Œuvres Laïques d'Éducation par l'Image et le Son) z Tuluzy, co umożliwia mu kontakt z dawnymi Urzędami kina edukacyjnego, dzięki czemu odzyskuje liczne kopie i zwielokrotnienia kolekcje dziesięciokrotnie.
Ponieważ 12 grudnia 1958organizowane są tam pokazy filmowe, m.in. na zlecenie Cinémathèque française .
Raymond Borde, opowiadając się za międzynarodową współpracą między bibliotekami filmowymi, jego relacje z Henri Langloisem gwałtownie się pogorszyły, gdy ten ostatni zerwał z Międzynarodową Federacją Archiwów Filmowych (FIAF) po Kongresie Sztokholmskim w 1959 roku.
12 lutego 1964Raymond Borde oficjalnie założył Cinémathèque de Toulouse , zarejestrowaną w Dzienniku Urzędowym na podstawie statutu prawa stowarzyszeniowego z 1901 roku . Zachował adres 3 rue Roquelaine, zanim przeniósł się w 1971 r. na 12 rue du Faubourg Bonnefoy i założył centrum magazynowe w Vernet (Haute-Garonne).
23 czerwca 1965, Cinémathèque de Toulouse dołączyło do FIAF. Nawiązane przez nią relacje z Królewskim Kinematograficznym w Belgii i Gosfilmofond z Moskwy pozwoliły jej następnie znacznie wzbogacić swoje zbiory. W szczególności pozyskuje wielkie klasyki kina francuskiego i amerykańskiego, a także sporą kolekcję kina radzieckiego.
Członkostwo Toulouse Cinémathèque w FIAF oznacza koniec relacji między Raymondem Borde i Henri Langlois . W 1968 r. Raymond Borde wystąpił przeciwko niemu podczas „afery Langlois”, potępiając tajemnicę i brak racjonalności jej zarządzania, ze szkodą dla zachowania filmów. Jego interwencja przeciwko Langloisowi w gazecie Le Monde będzie warta wykluczenia Borde z grupy surrealistów.
Od 1970 roku współpracował z przeglądu historii filmu Les Cahiers de la Filmotece z Instytutu Jean Vigo w Perpignan. W 1986 roku założył w Archives opinię z Pierre Guibbert , składa się z archiwum plików z Toulouse Cinémathèque oraz Instytut Jean-Vigo.
Kurator Toulouse Cinémathèque do 1996 roku i wiceprzewodniczący FIAF w latach 1966-1990, poświęcił swoje życie obronie dziedzictwa kinematograficznego i historii kina.
Raymond Borde był jednym z ośmiu członków założycieli Grupy Niezależnych Filmowców w 1963. W tym charakterze wyprodukował Peintures d'Adrien Dax w 1960 z Raimondem Cazaux i pojawił się w Przygotowaniach do ślubu Raimonda Cazaux w kampanii w 1962.
Blisko André Bretona i surrealizmem wyreżyserował Les agatów w 1963 roku, a także krótkiego filmu poświęconego malarzowi Pierre Molinier w 1964. Pojawił się także w przerwanym filmie Le surrealizm przez Roberta Benayoun i Jacques Bruniusa , nakręcony w 1964 roku i niedokończony.
Nakręcił także krótkometrażowy film zatytułowany Peinture z bliska tuluzańskiego malarza Roberta Thona .
Raymond Borde publikuje liczne prace o kinie, odzwierciedlające różnorodność jego zainteresowań (burleska, animacja, film noir, kino społeczne…). Jest w szczególności autorem Panoramy amerykańskiego filmu noir (1955), napisanej wspólnie z Étienne Chaumeton , poświęconej pojęciu „film noir” oraz eseju o Les Cinémathèques (1983), w którym przedstawia teorię podstaw i ustala ocenę ochrony dziedzictwa kinematograficznego.
Jest także autorem anarchistycznej broszury L'Extricable (1963) oraz autobiograficznej powieści Le24 sierpnia 1939 (1995).