Fundacja | 15 maja 1926 |
---|---|
Siedzenie | Nowy Jork ( Nowy Jork , Stany Zjednoczone ) |
Lodowisko (arena) |
Madison Square Garden (17 200 miejsc) |
Zabarwienie |
Niebieski, czerwony, biały |
Liga | Narodowa Liga Hokeja |
Stowarzyszenie | Stowarzyszenie Wschodnie |
Podział | Wydział Metropolitalny |
Asystent kapitanów |
Christopher Kreider Artemi Panarine Jacob Trouba Mika Zibanejad |
Główny trener | Gerarda Gallanta |
Główny menadżer | Krzysztof Drury |
Prezydent | Krzysztof Drury |
Właściciel | Madison Square Garden, LP |
Powiązany zespół (e) |
Hartford Wolf Pack ( LAH ) Maine Mariners ( ECHL ) |
Stronie internetowej | http://rangers.nhl.com/ |
New York Rangers, w angielskim New York Rangers , to profesjonalny hokej na lodzie franczyzy z siedzibą w Nowym Jorku , w stanie o tej samej nazwie , Stanach Zjednoczonych , a gra w National Hockey League (NHL). Są częścią Wydziału Metropolitalnego w Stowarzyszeniu Wschodnim . Jest to jedna z trzech drużyn z obszaru Nowego Jorku, obok New Jersey Devils i New York Islanders . Dzięki nim rywalizacja jest znana jako „ Bitwa o Nowy Jork ”.
Założona w 1926 roku Rangers jest jedną z sześciu oryginalnych drużyn, obok Chicago Blackhawks , Boston Bruins , Montreal Canadiens , Toronto Maple Leafs i Detroit Red Wings . Zespół jest częścią Altice USA gospodarstwa i gra swoje mecze na Madison Square Garden , dzieląc rachunek z tym NBA Knicks zespołu
Od pierwszego sezonu zagrali jedenaście występów w finale Pucharu Stanleya , który wygrali w 1928 , 1933 , 1940 i 1994 roku . Pomimo tych czterech zwycięstw, Rangers są najmniej udaną franczyzą spośród oryginalnych sześciu drużyn.
W 1925 roku , po Boston Bruins w poprzednim sezonie , w National Hockey League narodziła się druga amerykańska marka . Ta nowa drużyna z siedzibą w Nowym Jorku , nazywana Amerykanami, rozgrywa swoje mecze w Madison Square Garden, którego właścicielem jest Georges L. „Tex” Rickard . W 1926 r. Rickard, widząc sukces Amerykanów, postanowił założyć własną drużynę i pomimo ustnego porozumienia z Amerykanami, że będą jedynymi lokatorami Madison Square Garden, uzyskał franczyzę NHL na15 maja 1926za sumę 50 000 dolarów amerykańskich. Nazwa serii, która pierwotnie powinny były nowojorski Giants został ostatecznie decyduje gazetach w czasie, który nazwany zespołu The TEX Rangers , w odniesieniu do Texas State Policji gdzie Rickard został umieszczony. Wzrosła w górę, Texas Strażnicy .
Aby utworzyć zespół, Rickard wezwał Conna Smythe'a, którego mianował pierwszym dyrektorem generalnym franczyzy. Następnie podpisał kontrakty z wolnymi agentami Clarence Abel , Murray Murdoch , Ching Johnson , Lorne Chabot , Paul Thompson i Billy Boyd ; kupuje także Reg Mackey i Ollie Reinikka z Vancouver Maroons , Hal Winklera z Calgary Tigers , braci Billa i Buna Cooka z Crescents Saskatoon i bazującego na nich Franka Bouchera dla klubu, który wydaje 15 000 dolarów . Suma ta stanowi prawie połowę całkowitej kwoty nowej drużyny, na którą Smythe wydaje 32 000 dolarów. Smythe nie utrzymał się jednak długo u steru i został zastąpiony przez Lestera Patricka przed rozpoczęciem obozu treningowego. Aby przyciągnąć widzów, publicysta Johnny Bruno wpadł na pomysł, aby postawić na wiele grup etnicznych miasta, zmieniając nazwiska dwóch graczy na oficjalnej liście; w ten sposób Chabot staje się Szabotskim, a Reinikka Rocco, mając nadzieję na przyciągnięcie społeczności żydowskiej i włoskiej, ale ten pomysł szybko zostaje porzucony, obaj gracze nie lubią ich nowego nazwiska.
16 listopada 1926, przed ponad 13 000 widzów, Rangers grają swój inauguracyjny mecz z broniącymi tytułu drużyną Montreal Maroons i wygrywają 1-0 dzięki wykluczeniu Winklera i zwycięskiej bramce ich kapitana Billa Cooka. Po wygranym drugim meczu 5-1 w Toronto przeciwko Saint-Patricks , pierwszą porażkę ponieśli na25 listopada, w Pittsburghu , mecz Piraci wygrali 2-0. W pierwszym sezonie istnienia Rangers wygrali sezon zasadniczy z jedenastoma punktami przewagi nad drugim w swojej lidze Boston Bruins; Zajmują trzecie miejsce w lidze za Ottawa Senators i Montreal Canadiens i kwalifikują się bezpośrednio do drugiej rundy play-offów, gdzie spotykają się z Bruinami, którzy wyeliminowali Black Hawks . W pierwszym meczu dwaj bramkarze, Lorne Chabot i Hal Winkler, którzy rozpoczęli sezon z Rangersami, zatrzymują wszystkie strzały, aby każdy z nich został wykluczony, ale Rangersi przegrywają drugi mecz w Nowym Jorku i zostają wyeliminowani 3 do 1.
Pierwszy Puchar StanleyaPo tym udanym pierwszym sezonie Rangers rozpoczynają kolejny z nieco zmienioną drużyną. Stan Brown , Reg Mackey i Ollie Reinikka nie są już częścią siły roboczej, więc nowy rekrut Alex Grey, Frank Callighen z Indian Springfield , zespół American Hockey League i Laurie Scott z Amerykanów, zintegrowali go.
Rangers kończą sezon zasadniczy na drugim miejscu w lidze amerykańskiej, cztery punkty za Boston Bruins . Pierwsza drużyna w każdej dywizji jest bezpośrednio zakwalifikowana do półfinałów, ponieważ Rangers muszą rozegrać rundę wstępną przeciwko trzeciej w swojej dywizji, Pittsburgh Pirates . New York Rangers najpierw pokonali Piratów, a następnie Bruins, by dotrzeć do finału Pucharu Stanleya przeciwko Montreal Maroons .
Ze względu na obecność cyrku w Madison Square Garden , wszystkie mecze z serii rozgrywane są w Montrealu Forum . Pierwszy mecz wygrali Maroons 2:0 po golach Mervyna „Reda” Duttona i Merlyna „Billa” Phillipsa oraz wykluczenia Clinta Benedicta .
W drugim meczu, przy wciąż pustym wyniku, Nels Stewart z Maroons oddaje strzał, a krążek trafia bramkarza Rangers Lorne Chabot bezpośrednio w oko. Natychmiast został zabrany do szpitala, a Rangersowie znaleźli się bez bramkarza, drużyny NHL nie zawsze miały zastępstwo na tę pozycję podczas meczów. W tamtym czasie przepisy NHL pozwalały zespołom z kontuzjowanym bramkarzem dziesięć minut na wyleczenie ich lub znalezienie zastępcy. Alex Connell , bramkarz Ottawy i Hugh McCormick z London Panthers na trybunach proponują zastąpienie Chabota w jednej chwili. Frank Calder , prezes NHL, prosi liderów obu zespołów, aby spotkali się z nim w biurze Forum, aby znaleźć rozwiązanie. James Strachan , lider Montrealu, odrzuca różne proponowane rozwiązania, nie przyjmując zagranicznego zawodnika do drużyny Rangers. Twierdzi, że kontuzje bramkarskie stają się coraz częstsze i że jego drużyna zatrudniała Jamesa „Flata” Walsha na dwa sezony jako bramkarza rezerwowego i kosztuje go 9000 dolarów za jeden mecz na sezon. Dodaje też, że jego piłkarze są tutaj po to, by wygrać Puchar Stanleya i że pozwolenie Connellowi, najlepszemu bramkarzowi sezonu zasadniczego, na grę dla Rangers z pewnością nie jest najlepszym rozwiązaniem.
Decyzję Maroons potwierdza Calder, a Rangers mają dziesięć minut na znalezienie bramkarza lub przegranie meczu przez poddanie. To w końcu Lester Patrick , trener Rangersów, postanawia sam wcielić się w rolę bramkarza. 44-letniemu byłemu obrońcy pomagają w wykonywaniu zadania obrońcy drużyny, którzy tworzą wokół niego bezpieczną strefę. Rangersom udaje się nawet wykorzystać Billa Cooka, ale Stewart pozwala Maroonom wrócić do gry i powoduje nadgodziny. Frank Boucher z Rangers strzelił zwycięskiego gola po siedmiu minutach, a Patrick, który zatrzymał 17 z 18 przeciwnych strzałów, został następnie triumfalnie poprowadzony przez swoich kolegów z drużyny wieczorem. Następnego dnia drużyna Rangers podpisała kontrakt z Joe Millerem , bramkarzem New York Americans , który został upoważniony do zajęcia miejsca Chabota w bramce. Rangers przegrywają drugi mecz w trzeciej konfrontacji po nowej przerwie, ale wygrywają dwa ostatnie mecze finału z wynikiem 1:0, a następnie 2:1, Boucher strzelił wszystkie trzy bramki dla swojej drużyny. Oprócz Pucharu Stanleya ten ostatni otrzymał Trofeum Lady Byng za wzorowe zachowanie na lodzie.
Między dwoma kubkami StanleyaPomimo zwycięstwa w finale Pucharu Stanleya, pod koniec następnego sezonu zajęli drugie miejsce w lidze amerykańskiej , po raz kolejny za Boston Bruins po długim prowadzeniu ligi. Rzeczywiście, prowadzą w tabeli do początku marca; 10 marca, podczas gdy obie drużyny wciąż są remisowe, spotykają się w Nowym Jorku; Bruins wygrywają mecz 3-2, samemu obejmując prowadzenie w dywizji, aby utrzymać ją do końca sezonu zasadniczego, wygrywając trzy ostatnie mecze. To pierwsze miejsce w dywizji zapewnia im bezpośrednią kwalifikację do półfinału Pucharu Stanleya, podczas gdy ich rywale muszą rozegrać dodatkową serię.
Formuła play-off zmienia się nieznacznie, gdy Rangers grają swoją pierwszą rundę przeciwko New York Americans , drugiej w dywizji kanadyjskiej; Rangers wygrali 1:0 w obu meczach z Amerykanami, aby przejść do półfinału Pucharu przeciwko Toronto Maple Leafs. Broniący tytułu mistrzowie awansują do dwóch ostatnich meczów do zera i drugi rok z rzędu spotykają się z Bruinami. Po raz pierwszy w historii National Hockey League finał został rozegrany bez kanadyjskiej drużyny. Rozgrywany jest pierwszy mecz28 marcaw Bostonie przed blisko 18 000 widzów; Powiedział, że Clapper i Dutch Gainor strzelili po jednym golu w drugiej tercji, gdy Tiny Thompson zakończył trzecią przerwę w czterech meczach, a Bruins wygrali mecz 2-0. W drugim meczu, rozgrywanym w Madison Square Garden w Nowym Jorku, obie drużyny remisują 1:1 po dwóch tercjach, a bramkę Bruins strzelił Harry Oliver; jednak mniej niż dwie minuty przed końcem trzeciej tercji Bill Carson strzelił drugiego gola Bostonu, który dał im zwycięstwo w Bruins. Boucher wciąż otrzymuje trofeum Lady Byng.
W latach 1929-1930 Frank Boucher był drugim najlepszym strzelcem sezonu z 62 punktami, za Cooneyem Weilandem z Bruins, i był czołowym podającym z trzydziestoma sześcioma golami; otrzymuje swoje trzecie trofeum Lady Byng. Ze zbiorowego punktu widzenia Rangers wpada na trzecie miejsce w dywizji Stanów Zjednoczonych i gra w pierwszej rundzie play-offów przeciwko senatorom z Ottawy, w których w dwóch meczach pokonali sześć bramek do trzech. Podopieczni Patricka odpadają w półfinale, przegrywając z Montreal Canadiens w dwóch meczach; wygrali Puchar Stanleya, pokonując Bruins w dwóch meczach.
W sezonie 1930-1931 na końcu kalendarza wprowadzono zespoły gwiazd ; Bill Cook został wybrany do pierwszej drużyny z Patrickiem jako trenerem, podczas gdy Ching Johnson , Bun Cook i Boucher, który również wygrał swoje czwarte Byng Trophy, są w drugiej drużynie. Z kolektywnego punktu widzenia Rangers po raz kolejny zakwalifikowali się do play-offów z trzecim miejscem w amerykańskiej dywizji; wyeliminowali graczy z Toronto 8:3 w pierwszej rundzie, ale później przegrali z Chicago Black Hawks 3-0 w łącznej liczbie bramek. Trofeum Lady Byng jest przyznawane Boucherowi czwarty rok z rzędu.
W latach 1931-1932 The Philadelphia kwakrów i Ottawa Senators przestał grać, zwiększając liczbę zespołów weszły w lidze od dziesięciu do ośmiu. Rangers finiszują na pierwszym miejscu w swojej dywizji i tylko trzy punkty traci do Montreal Canadiens, najlepszej drużyny sezonu. Obie drużyny spotykają się w pierwszej rundzie play-offów, a Rangers przejmują prowadzenie nad dwukrotnymi obrońcami tytułu i gwiazdą Howie Morenzem trzy do jednego. Gracze z Nowego Jorku grają więc w finale przeciwko Toronto Maple Leafs i wygrywają wszystkie trzy mecze 6-4, 6-2 i 6-4, aby zdobyć swój pierwszy puchar od dziesięciu lat.
Drugi Puchar StanleyaPod koniec sezonu 1932-1933 Bruins i Detroit Red Wings zajmują pierwsze miejsce pod względem punktów w dywizji amerykańskiej, ale dzięki większej liczbie wygranych Bruins przeciwko Red Wings drużyna Boston jest koronowana dywizji i mistrzem NHL podczas gdy Rangers są trzecie w dywizji. Z pięćdziesięcioma punktami, zawodnik Rangers Bill Cook jest najlepszym strzelcem sezonu zasadniczego.
W ćwierćfinale play-offów Rangers po raz kolejny grają z Montreal Canadiens, wygrywając osiem bramek do pięciu. Następnie wyeliminowali Detroit Red Wings, aby awansować do drugiego z rzędu finału Pucharu Stanleya; spotykają Toronto Maple Leafs, którzy pokonali Bruins w piątym i ostatnim meczu i po 1 h 44 min 46 s dogrywki. Pierwsza gra z serii odbywa się następnego dnia w Nowym Jorku, a lokalni gracze wygrywają 5-1. Cyrk ponownie zajmuje Madison Square Garden, a inne mecze rozgrywane są w Toronto; gracze z Nowego Jorku wygrali również drugie spotkanie 3-1, zanim stracili przegraną 3-2-211 kwietnia. Rozgrywana jest czwarta gra z serii13 kwietniaa po sześćdziesięciu minutach gry ani Andy Aitkenhead, ani Lorne Chabot, który teraz gra z Toronto, nie stracili ani jednego gola; Po siedmiu minutach Rangers grają na power play, a Butch Keeling mija swojego kapitana, Billa Cooka, który po 7 min 33 s strzelił zwycięskiego gola . Bramka oferuje więc Rangersom drugi Puchar Stanleya i jest to pierwszy w historii Puchar zdobyty w dogrywce. Joe Primeau z Maple Leafs wygrał Byng Trophy w poprzednim sezonie, ale Frank Boucher odzyskał „swoje” trofeum po tym nowym zdobyciu Pucharu Stanleya.
W następnym sezonie Rangers zajęli trzecie miejsce w swojej dywizji, a Boucher, który otrzymał swoje szóste Byng Trophy, był najlepszym strzelcem swojej drużyny i trzecim w NHL, za Charliem Conacherem i Joe Primeau z Toronto. Playoffs szybko zakończyły się dla Rangers, którzy zostali wyeliminowani w pierwszej rundzie przez Montreal Maroons w dwóch meczach.
Boucher zdobył swoje siódme i ostatnie trofeum MVP pod koniec sezonu 1934-1935 . Marie Evelyn Moreton , żona gubernatora generalnego Kanady Juliana Bynga, która postanowiła co roku prezentować trofeum, jest pod takim wrażeniem gry Bouchera, że postanawia wręczyć jej oryginalne trofeum i przekazać kolejne trofeum NHL na kolejne sezony. Rangers są trzecie w lidze amerykańskiej i wyprzedzają Montreal Canadiens w pierwszej rundzie z różnicą tylko jednego gola między dwoma zespołami – Rangers wygrywają 2-1, a następnie remisują 4-4 z Kanadyjczykami. Grają w półfinale Pucharu przeciwko drugiej drużynie z Montrealu, Maroons. To ci ostatni zwyciężają z różnicą tylko jednego gola: Maroons wygrywają 2:1 w Madison Square Garden i remisują 3 gole wszędzie po powrocie na lód; Maroons wygrali swój drugi i ostatni Puchar Stanleya.
Nowojorscy piłkarze opuścili play-offy w latach 1935-1936 , zajmując ostatnie miejsce w lidze amerykańskiej. 9 marca 1937Boucher zostaje pierwszym graczem w historii NHL, który przekroczył granicę 250 asyst od początku swojej kariery. Trzecia w dywizji w następnym sezonie Rangers wyeliminowała Toronto Maple Leafs w pierwszej rundzie play-offów, a następnie pokonała Montreal Maroons w półfinale: oba mecze są jednostronne z bramkarzem Rangers, Dave Kerr , który za każdym razem wymazuje montrealczyków. Finał Pucharu rozgrywa się pomiędzy dwiema drużynami w dywizji amerykańskiej: Rangers przeciwko Red Wings, panującym mistrzom. Rangers wygrali w pierwszym spotkaniu 5-4, a następnie wykluczyli Red Wings 1-0 w trzecim spotkaniu. Dzięki zwycięstwu 4-2 w meczu 2 i dwóm odpadkom bramkarza Earla Robertsona w meczach 4 i 5, gracze Detroit zapewnili sobie drugi z rzędu Puchar Stanleya.
Cecil Dillon zajął piąte miejsce w NHL w sezonie 1937-1938, kiedy Rangers odpadli w pierwszej rundzie play-off przez Amerykanów z Nowego Jorku ; W następnym sezonie NHL połączył się w jedną ligę po przestoju Maroons, a Clint Smith był czwartym strzelcem NHL z czterdziestoma jeden punktami. Rangers ponownie przegrywają w pierwszej rundzie play-offów, zostając wyeliminowani przez Boston Bruins w siedmiu meczach, z których cztery zakończyły się dogrywką.
Trzeci Puchar StanleyaBoucher zakończył karierę piłkarską pod koniec sezonu 1937-1938, ale nie zrezygnował z tego wszystkiego; w rzeczywistości został trenerem New York Rovers , drużyny powiązanej z Rangers, której doprowadził do tytułu mistrza Eastern Hockey League . Po sezonie u steru Rovers, Boucher został mianowany trenerem Rangers na początku sezonu 1939-1940 i zastąpił Lestera Patricka, który skoncentrował się na swojej pracy jako dyrektor generalny franczyzy.
Pomiędzy 19 listopada i 14 stycznia, Rangers mają dziewiętnaście niepokonanej passy z pięcioma remisami i czternastoma zwycięstwami, co czyni go rekordem National Hockey League. Przez cały sezon Bruins i Rangers walczą o pierwsze miejsce w tabeli; obie drużyny spotykają się na12 marcaw przedostatnim meczu sezonu dla Rangersów i gdy mają przewagę punktową w tabeli. Bruins wygrywają 2-1 i zajmują pierwsze miejsce; Ostatni mecz w Nowym Jorku w tym sezonie jest ponownie rozgrywany z Bruins i obie drużyny rozchodzą się remisem. Drużyna z Bostonu rozegrała ostatni mecz z Montrealem, wygrywając 7-2 i zajmując pierwsze miejsce w tabeli z trzema punktami przewagi nad Rangersami.
Bryan Hextall strzelił dwadzieścia cztery gole w trakcie sezonu, co jest najlepszym wynikiem sezonu dla NHL, a także zajmuje pierwsze miejsce dla Rangers z trzydziestoma dziewięcioma punktami; jest szóstym strzelcem sezonu, a na szczycie tabeli znajduje się czterech graczy Bruins, Milt Schmidt , Woody Dumart , Bobby Bauer i Bill Cowley , oraz zawodnik z Toronto: Gordie Drillon .
Bruins i Rangers awansują od razu do półfinału Pucharu Stanleya i zmierzą się w serii do zwycięstwa siedmiu. Pierwsze spotkanie zakończyło się ostatecznym zwycięstwem 4-0 dla Rangers z odcięciem przez Dave'a Kerra; Bruins odpowiedzieli, wygrywając kolejne dwa mecze, zanim Kerr miał jeszcze dwa przegrane 1:0 w czwartym i piątym meczu. Rangers awansują do finału Pucharu, wygrywając mecz 6 serii 4-2.
Rangers przeciwstawiają się w tym finale Toronto Maple Leafs, trzecim w sezonie zasadniczym i wygrywającym poprzednie rundy play-offów w dwóch meczach za każdym razem. Pierwsze dwa mecze rozgrywane są w Madison Square Garden, gdzie gospodarze wygrywają 2-1 w dogrywce w grze 1, a następnie z większym wynikiem 6-2 w grze 2. Maple Leafs odbiły się, wygrywając dwa kolejne mecze u siebie 2-1 i 3-0 z wykluczeniem Turk Brody . Kolejne dwa ostatnie mecze rozgrywane są na lodzie w Toronto, a cyrk ponownie zajmuje Ranger Hall, a oba mecze kończą się dogrywką z dwoma zwycięstwami dla Nowego Jorku, a Rangers wygrywają swój trzeci Puchar Stanleya w swojej historii od czternastu sezonów. Hextall jest jednym z najlepszych graczy Rangersów w finale, który zdobył hat-tricka i asystował w poprowadzeniu Rangersów do zwycięstwa w drugiej grze serii i strzelił zwycięskiego gola po dogrywce w grze 6.
Oprócz Pucharu Stanleya wyróżniono kilku graczy Rangers; Kerr wygrał trofeum Vézina jako bramkarz z najmniejszą liczbą bramek w sezonie, podczas gdy Kilby MacDonald otrzymał trofeum Caldera dla najlepszego debiutanta sezonu. Kerr i Hextall są członkami pierwszego zespołu gwiazd, a Art Coulter , Neil Colville i Boucher w drugim.
Obecni mistrzowie spadł na czwarte miejsce w tabeli pod koniec sezonu 1940-1941, podczas gdy Hextall był, z czterdziestoma czterema punktami, w tym dwudziestoma sześcioma golami, drugim strzelcem sezonu za Billem Cowleyem, który strzelił sześćdziesiąt sześć punktów. dwa punkty. Rangers zostają wyeliminowani w pierwszej rundzie play-offów przez Detroit Red Wings. Zespół z Nowego Jorku odzyskał siły w sezonie 1941-1942 , zajmując pierwsze miejsce w tabeli, trzy punkty przed Toronto Maple Leafs. Na szczycie klasyfikacji punktowej NHL Hextall ma pięćdziesiąt cztery punkty, o dwa więcej niż jego kolega z drużyny, Lynn Patrick , drugi w tabeli, a także cztery punkty przed Philem Watsonem , czwartym w tabeli; Z trzydziestoma dwoma golami Patrick jest najlepszym strzelcem sezonu. Pomimo dobrego sezonu dla Rangers, zostali wyeliminowani w pierwszej rundzie play-offów przez Toronto Maple Leafs w sześciu meczach.
W 1942 roku Stany Zjednoczone przystąpiły do II wojny światowej , wielu graczy z National Hockey League zostało zmobilizowanych i musiało opuścić swój zespół. The New York Americans , zespół składa się głównie z amerykańskich graczy, są mocno dotknięta i tylko cztery z ich graczy są zwolnieni ze służby dla kraju. Zakończyli działalność po sezonie 1941-1942; NHL został zredukowany do sześciu drużyn i wszedł w erę, która później została nazwana „Erą oryginalnej sześciu drużyn”.
Wojownicy są również dotknięci II Wojną Światową i obejmują odejścia braci Neila i Mac Colville , Alexa Shibickiego , Jima Henry'ego i Arta Coultera . Pomimo sześćdziesięciu jeden punktów Lynn Patrick, zespół zajął ostatnie miejsce w klasyfikacji NHL w sezonie 1942-1943 . Pięć nowych startów, w tym Clint Smith , Phil Watson , Alf Pike, a także Lynn Patrick, jeszcze bardziej osłabiło New York Rangers na kolejny sezon, który zajął ostatnie miejsce z zaledwie sześcioma zwycięstwami w pięćdziesięciu meczach. Ken McAuley pozwolił na 310 goli w tym sezonie, średnio 6,20 straconych goli na mecz, co jest rekordem NHL, ponieważ Boucher rozegrał piętnaście meczów swojego zespołu.
Rangers zajęli ostatnie miejsce w lidze w sezonie 1944-1945, a Ab DeMarco prowadził zespół z pięćdziesięcioma czterema punktami; jest ósmy w tym rankingu w NHL, który jest zdominowany przez Kanadyjczyków z Punch Line : Elmera Lacha , Toe Blake'a, a zwłaszcza Maurice'a „Rocketa” Richarda, który strzela 50 goli w 50 meczach . W latach 1945-1946 do zespołu Rangers powróciły Lynn Patrick i jego brat „ Muzz ”, a także Colville i „Chuck” Rayner ; pomimo tych powrotów Rangers są ostatnimi w NHL. Nowicjusz Edgar Laprade wciąż wygrał Calder Trophy pod koniec sezonu.
Nowojorczycy wrócili do play-offów pod koniec sezonu 1947-1948, ale zostali wyeliminowani w pierwszej rundzie przez Detroit Red Wings. Po słabym początku sezonu 1948-1949 z sześcioma zwycięstwami, jedenastoma porażkami i sześcioma remisami, Boucher opuścił stanowisko trenera drużyny i został zastąpiony w jego obowiązkach przez Lynna Patricka, który nie zakwalifikował swojego zespołu do play-offów. Trofeum dla najlepszego debiutanta sezonu po raz kolejny trafia do gracza Rangersów: młody Fin Pentti Lund wygrywa, pokonując swojego kolegę z drużyny, Allana Stanleya .
Rangers bramkarz, Chuck Rayner wygrywa na koniec następnego sezonu Hart Trophy najlepszym graczem sezonu; pomógł swojej drużynie zająć czwarte miejsce w tabeli i przejść do play-off po raz drugi od 1942 roku. W półfinale, wygranym z Canadiens, Lund strzelił skutecznie na kanadyjskiej gwieździe Maurice Richard , który strzelił tylko jednego gola. W finale Pucharu Nowy Jork musi ponownie rozegrać wszystkie mecze na wyjeździe ze względu na zwykły spektakl cyrkowy na swoim lodowisku; drużyna Rangers przegrała z Detroit Red Wings w siedmiu meczach. Zdobywszy jedenaście punktów, Lund zajął najlepsze miejsce w serii. Edgar Laprade otrzymuje trofeum Lady Byng, a Chuck Rayner i Tony Leswick zostają wybrani do drugiej drużyny gwiazd w sezonie.
Pomimo tego dobrego sezonu Rangers spadło na sam dół tabeli, zajmując piąte miejsce na koniec sezonów 1950-1951 i 1951-1952 . Skończyli w następnym sezonie na ostatnim miejscu pomimo obiecujących debiutów kilku młodych graczy: Andy Bathgate , Harry Howell , Dean Prentice i Lorne „Gump” Worsley , ten ostatni wygranie Calder Trophy. Pomimo piątego miejsca pod koniec sezonu 1953-1954 , Camille Henry został szóstym debiutantem Rangers, który wygrał Calder Trophy.
Dopiero w sezonie 1955-1956 Rangers powrócił do play-offów; zakończyli sezon na trzecim miejscu z trzydziestoma dwoma zwycięstwami, najwyższym sumą od czasu debiutu, ale zostali pokonani w play-off z Montreal Canadiens w pięciu meczach. Gracze z Nowego Jorku zostali po raz kolejny wyeliminowani przez Canadiens w następnym sezonie po tym, jak zajęli ostatnie miejsce w kwalifikacjach do play-offów.
Od czasu swojego debiutu Andy Bathgate wspinał się coraz wyżej w klasyfikacji strzelców i kończy sezon 1957-1958 z siedemdziesięcioma ośmioma punktami, na trzecim miejscu w tabeli prowadzonej przez autorów Dickie Moore i Henri Richard z Montrealu. -cztery i osiemdziesiąt punktów. W tym samym czasie Camille Henry zdobywa trofeum Lady Byng, a Bill Gadsby zostaje obrońcą pierwszego zespołu gwiazd NHL. Łącznie Rangers zajmują drugie miejsce w sezonie zasadniczym, wiążąc swoje rekordowe trzydzieści dwa zwycięstwa; są zaskoczeni i wyeliminowani w pierwszej rundzie play-offów przez Boston Bruins.
W sezonie 1958-1959 Rangers mieli siedem punktów przewagi nad Maple Leafs o siedem meczów przed końcem harmonogramu; Toronto wygrało ostatnie pięć meczów, podczas gdy Nowy Jork przegrał sześć razy na siedem, by w końcu przegapić play-offy. Bathgate jest po raz kolejny trzecim strzelcem sezonu z osiemdziesięcioma ośmioma golami, ośmioma punktami za Dickie Moore'em z Kanady i otrzymuje Trofeum Harta dla najlepszego zawodnika sezonu. Rangers spadło na ostatnie miejsce w tabeli w sezonie 1959-1960, a następnie na przedostatnią pozycję w latach 1960-1961 i nadal omijało play-offy. Doug Harvey , stały obrońca Montreal Canadiens, dołącza do New York Rangers jako piłkarz-trener; pod koniec sezonu 1961-1962 otrzymał James Norris Trophy, który jest uznawany za najlepszego obrońcę w NHL. Rangers zajęli czwarte miejsce w klasyfikacji sezonu, ale zostali wyeliminowani w pierwszej rundzie przez Toronto.
W 1967 roku National Hockey League przeszła z sześciu do dwunastu franczyz w projekcie rozszerzenia . Sześć dodatkowych drużyn Minnesota North Stars , Los Angeles Kings , Oakland Seals , Philadelphia Flyers , Pittsburgh Penguins i St. Louis Blues ma prawo wybrać dwudziestu zawodników spośród sześciu oryginalnych drużyn , które ze swojej strony mają prawo do „chronić” dwunastu graczy. Wojownicy postanawiają chronić Eda Giacomina , Arniego Browna , Wayne'a Hillmana , Harry'ego Howella, Jima Neilsona , Roda Gilberta , Phila Goyette'a , Vica Hadfielda , Orlanda Kurtenbacha , Dona Marshalla , Boba Nevina i Jean Ratelle . W tym projekcie wybieranych jest dwudziestu jeden Rangersów: Królowie i Pingwiny wybierają pięciu Rangersów, Seals cztery, North Stars trzy i wreszcie Flyers i Blues dwóch.
11 lutego 1968, przed 15 925 kibicami, Rangersi prowadzą Detroit Red Wings na ostatni mecz rozegrany w Madison Square Garden III ; obie drużyny rozdzieliły się remisem 3:3, a Jean Ratelle był ostatnim graczem Rangers, który zdobył bramkę. Następnie franczyza przeniosła się do Madison Square Garden IV, gdzie zagrała w swoją pierwszą grę18 lutegoprzeciwko Philadelphia Flyers. Pierwszym graczem, który zdobył punkty, jest Wayne Hicks of the Flyers; pierwszym graczem, który strzelił dla Rangersów, jest Phil Goyette. Mecz ostatecznie wygrywa 3-1 przez Rangers. Sześć dni później Rangers udają się do Montreal Forum, aby zmierzyć się z Kanadyjczykami, którzy są niepokonani od 20 meczów i właśnie wygrali 8 meczów z rzędu. Rod Gilbert , pochodzący z Montrealu, od rana choruje i bierze antybiotyki, ale gra, bo kupił 15 miejsc dla swoich bliskich. Następnie podpisał jeden z najlepszych występów w swojej karierze, strzelając 4 gole na 16 strzałów, asystując Ratelle, a Rangers zakończyli serię Canadiens pokonując ich 6:1. Drugi w East Division za Kanadyjczykami, Rangers został jednak wyeliminowany w pierwszej rundzie play-off w sześciu meczach przez Chicago Black Hawks.
W latach 1968-1969 Rangers zajęli trzecie miejsce i jedyny bramkarz Eddie Giacomin został uhonorowany wyborem do drugiej drużyny gwiazd, podczas gdy najlepszy strzelec drużyny, Jean Ratelle , sklasyfikowany został dopiero na dziesiątym miejscu w lidze zdominowanej przez Phila Esposito . Sprzeciwiając się w pierwszej rundzie play-offów przeciwko Montreal Canadiens, zostali wyeliminowani bez wygrania meczu. W następnym sezonie Rangersi zemścili się na Canadiens, kwalifikując się ich kosztem do play-offów: obie drużyny zakończyły z identycznym rekordem 38 zwycięstw, 22 porażek, 16 remisów i 92 punkty, a tylko różnica bramek pozwoliła im wygrać. zdecydować.
W 1994 roku Rangers zajęli pierwsze miejsce w lidze, która liczy 26 drużyn. Po pokonaniu New York Islanders , Washington Capitals, a następnie New Jersey Devils w play-off, zdobyli czwarty w swojej historii Puchar Stanleya, pokonując Vancouver Canucks w 7 meczach.
Po Pucharze Stanleya Rangers przegrali w drugiej rundzie play-offów z Philadelphia Flyers w 1995 roku i ponownie w drugiej rundzie w następnym sezonie z Pittsburgh Penguins .
W 1996 roku Rangers podpisali Wayne'a Gretzky'ego , jednego z najwybitniejszych graczy w historii Ligi. W tym sezonie Rangers dotarli do finału Konferencji Wschodniej, ale ponownie zostali pokonani w play-off przez Flyers.
Pomimo wkładu Gretzky'ego Rangers nie zakwalifikował się do play-offów w latach 1997-2005.
Po lokautu w sezonie 2004-2005 , Rangers wrócił do playoffs w 2006 roku, podczas którego nie wygrał grę i zostały wyeliminowane przez New Jersey Devils.
Najstarsze rywalizacja w National Hockey League sięgają pierwotnej ery Six zespół którego Rangers były częścią, jednak, najbardziej zauważalną rywalizacja udziałem nich są te między nimi przeciwko Philadelphia Flyers , New York Islanders i Rangers. New Jersey Diabły .
Najstarsza rywalizacja Rangers dotyczy Philadelphia Flyers, pierwsze spotkanie między dwoma zespołami pochodzi z 1967 roku.
Rywalizacja między Rangersami i Islandersami jest pierwszą, jaka przychodzi na myśl ze względu na lokalizację obu klubów w tym samym mieście. Ta rywalizacja sięga 1972 roku, kiedy NHL postanowił przyznać Nowy Jork nową franczyzę.
Najnowszym jest to, że konkurencja pomiędzy Rangers New Jersey Devils i jest czasami nazywane Hudson River rywalizacja rywalizacja rzeki Hudson . Ten przydomek pochodzi od rzeki, która oddziela Nowy Jork od Newark , miasta, w którym mieszkają diabły.
Rywalizacja między obiema drużynami rozpoczyna się, gdy franczyza Devils opuszcza Kolorado, aby dołączyć do Greater New York pośród trzech drużyn NHL: Rangers, New York Islanders i Philadelphia Flyers . W ciągu pierwszych dwudziestu pięciu sezonów obie drużyny nie spotykają się w play-offach; spotkali się po raz pierwszy w 1992 roku w play-off , serii, w której Rangers, najlepsza drużyna sezonu zasadniczego, wygrała w siedmiu meczach.
Zespół nosi przydomek Broadway Blueshirts (po francusku niebieskie koszulki Broadwayu ). Ten przydomek nadano Rangers, gdy grają w Madison Square Garden na rogu 50 th Street i 8 th Avenue. Wynika to z ciemnoniebieskiego koloru domowej koszulki Rangers i bliskości Broadwayu .
Poza kilkoma kosmetycznymi zmianami, główne logo Rangers niewiele się zmieniło od czasu jego pierwszej wersji w 1926 roku. Nawiązując do niebiesko-biało-czerwonych barw Nowego Jorku , logo ma postać tarczy z napisami New York powyżej. i Rangers w poprzek. Do tego historycznego logo dodano w 1996 roku dwa drugorzędne logo: pierwszy używa Statuy Wolności , symbolu Nowego Jorku; druga to unowocześniona wersja standardowego logo.
Pierwsze logo franczyzy
Logo używane w latach 1935-1947
Logo używane w latach 1947-1953
Logo używane w latach 1953-1968
Logo używane w latach 1968-1978
Aktualne logo zespołu, używane od 1978 roku
Pierwsze alternatywne logo stworzone w 1996 roku
Drugie alternatywne logo stworzone w 1996 roku
Po każdym zwycięstwie u siebie, drużyna przegrupowuje się na środku lodu, a każdy zawodnik salutuje tłumowi (po angielsku „ Salute the tłum ”) podnosząc kij. Ten europejski zwyczaj jest tradycją Rangerów od lat 90. i od tego czasu jest kopiowany przez inne drużyny NHL.
Od momentu powstania, franczyza przekształciła się w dwa oddzielne lodowiska o tej samej nazwie, Madison Square Garden : pierwsze Madison Square Garden III , otwarte na15 grudnia 1925, Położony na skrzyżowaniu 50 th Street i 8 th Avenue ; następnie Madison Square Garden IV , obecne lodowisko Rangers, otwarte w dniu11 lutego 1968na 7 th Avenue między 31 th i 33 th ulicach, w pobliżu stacji Pennsylvania . Od lat 40. Rangers dzielili swój dom z drużyną koszykówki New York Knicks .
Franczyzy National Hockey League mają ograniczone członkostwo zgodnie z konwencją, są „związane” w każdym sezonie z jedną lub kilkoma drużynami mniejszych lig. To pozwala im rekrutować młodych graczy podczas corocznego draftu, jednocześnie pozwalając im na dalszy rozwój bez rzucania ich zbyt wcześnie na „głęboki koniec”. Ponadto te stowarzyszone drużyny (zwane także klubami szkolnymi lub drużynami rolniczymi w języku angielskim) stanowią pulę talentów dla franczyz NHL, które korzystają z nich w zależności od kontuzji lub deformacji graczy w drużynie początkowej. Z wyjątkiem kilku drużyn, które same są właścicielami klubu szkolnego, afiliacje są zawierane na podstawie umowy i dlatego nie są zamrażane w czasie. Od początku swojego istnienia Rangersi są związani z następującymi zespołami:
Oprócz tych drużyn, franczyzy NHL mają jedną lub więcej tak zwanych „drugorzędnych” powiązań z drużynami grającymi w mniejszych ligach. Drużyny te są zwykle używane jako rezerwa dla poprzednich drużyn w przypadku braku kontuzjowanych graczy lub którzy odeszli, aby grać z drużyną NHL. W całej swojej historii Rangersi mieli następujące drugorzędne przynależności:
N O | Nazwisko | Nat. | Pozycja | Przyjazd | Wynagrodzenie |
---|---|---|---|---|---|
+031, | Igor Chestiorkin | Opiekun | 2014 - Szkic | +00925 000,$ | |
+040, | Aleksandr Guejorgijew | Opiekun | 2017 - Wolny agent | +02 425 000, $ | |
+071, | Keith Kinkaid | Opiekun | 2020 - Wolny agent | +00825 000, $ | |
+008, | Jakub Trouba -A | Obrońca | 2019 - Odrzutowce Winnipeg | +08 000 000, $ | |
+022, | Anthony Bitetto | Obrońca | 2020 - Wolny agent | +00737 500, $ | |
+023, | Adam Lis | Obrońca | 2019 - Huragan w Karolinie | +00925 000, $ | |
+025, | Libor Hajek | Obrońca | 2018 - Błyskawica w Zatoce Tampa | +00833 333, $ | |
+027, | Jack Johnsonj | Obrońca | 2020 - Wolny agent | +01 150 000, $ | |
+042, | Brendan Smith | Obrońca | 2017 - Czerwone Skrzydła w Detroit | +04 350 000, $ | |
+055, | Ryan Lindgren | Obrońca | 2018 - Boston Bruins | +00925 000, $ | |
+077, | Anthony DeAngelo | Obrońca | 2017 - Kojoty z Arizony | +04 800 000, $ | |
+079, | K'Andre Miller | Obrońca | 2018 - Szkic | +00925 000, $ | |
+010, | Artemi Panarine -A | Lewoskrzydłowy | 2019 - Wolny agent | +11 642 000, $ | |
+012, | Julien Gauthier | Prawoskrzydłowy | 2020 - Huragan w Karolinie | +00863 333, $ | |
+013, | Alexis Lafreniere | Lewoskrzydłowy | 2020 - Szkic | +00925 000, $ | |
+016, | Ryan Strome | Środek | 2018 - Edmonton Oilers | +04 500 000, $ | |
+017, | Kevin Rooney | Środek | 2020 - Wolny agent | +00750 000, $ | |
+020, | Christopher Kreider -A | Lewoskrzydłowy | 2009 - Projekt | +06 500 000, $ | |
+021, | Brett Howden | Środek | 2018 - Błyskawica w Zatoce Tampa | +00863 333, $ | |
+024, | Kaapo Kakko | Prawoskrzydłowy | 2019 - Projekt | +00925 000, $ | |
+033, | Phillip di giuseppe | Lewoskrzydłowy | 2019 - Wolny agent | +00700 000, $ | |
+043, | Colin Blackwell | Środek | 2020 - Wolny agent | +00725 000, $ | |
+072, | Filip Chytil | Środek | 2017 - Projekt | +00894 166, $ | |
+074, | Witalij Krawcow | Prawoskrzydłowy | 2018 - Szkic | +00925 000, $ | |
+089, | Paweł Boutchnevich | Prawoskrzydłowy | 2013 - Szkic | +03 250 000, $ | |
+093, | Mika Zibanejad -A | Środek | 2016 - Senatorowie z Ottawy | +05 350 000, $ |
Bill Cook , pierwszy kapitan w historii Rangersów, jest także najdłużej pełniącym służbę kapitanem; Mark Messier jest jedynym, który zajmował się nim w dwóch różnych okresach.
Każdego roku i od 1963 roku zawodnicy lig juniorskich mają możliwość podpisywania kontraktów z największymi franczyzami ligowymi. Ta sekcja przedstawia pierwszy wybór (y) rundy według roku draftu Rangers .
Rok | Nazwa gracza | Ranga | Mniejsza drużyna (liga) |
---|---|---|---|
1963 | Al Osborne | 4 th | (Weston Jr. B) |
1964 | Bob Graham | 3 rd | Marlboro Midgets Toronto |
1965 | André Veilleux | 1 st | Montreal Canadiens junior B. |
1966 | Park Douglasa | 2 nd | Toronto Marlboros (AHO) |
1967 | Bob Dickson | 6 th | (Chatham Jr. B) |
1968 | Brak wyboru w pierwszej rundzie | ||
1969 | Andre Dupont | 8 th | Montreal Junior Canadiens (AHO) |
1970 | Norma Gratton | 11 th | Montreal Junior Canadiens (AHO) |
1971 |
Stephen Vickers Steve Durbano |
10 th 13 th |
Toronto Marlboros (AHO) |
1972 |
Al Blanchard Robert MacMillan |
10 th 15 th |
Kitchener Rangers (AHO) St. Catharines Black Hawks (AHO) |
1973 | Rick Middleton | 14 th | Generałowie Oshawa (AHO) |
1974 | Dave Maloney | 14 th | Strażnicy Kitchener (AHO) |
1975 | Wayne Dillond | 12 th | Toronto Toros (AMH) |
1976 | Donald Murdoch | 6 th | Tygrysy Medycyny (WCHL) |
1977 | Lucien Deblois | 8 th | Sorel Black Hawks (QMJHL) |
1978 | Brak wyboru w pierwszej rundzie | ||
1979 | Doug Sulliman | 13 tys | Strażnicy Kitchener (AHO) |
1980 | Jim malone | 14 th | Marlboros Toronto (AHO) |
Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden | Jakuba Patricka | 9 th | Święci księcia Alberta (LHJS) |
1982 | Krzysztof Kontos | 15 th | Toronto Marlboros (LHO) |
1983 | Dave Win | 12 th | Aleksandrowie z Brantford (LHO) |
1984 | Terry Carkner | 14 th | Petes z Peterborough (LHO) |
1985 | Ulf Dahlen | 7 th | Östersund (Szwecja) |
1986 | Brian Leetch | 9 th | Avon Old Farms HS (połączenie) |
1987 | Jayson Więcej | 10 th | Nowy Westminster Bruins (LHOu) |
1988 | Brak wyboru w pierwszej rundzie |
Rok | Nazwa gracza | Ranga | Mniejsza drużyna (liga) |
---|---|---|---|
1989 | Ryż Stevena | 20 th | Strażnicy Kitchenera (LHO) |
1990 | Michael Stewart | 13 tys | Uniwersytet Stanowy Michigan (NCAA) |
1991 | Aleksiej Kowaliow | 15 th | HK Dynamo Moskwa (Rosja) |
1992 | Piotr Ferraro | 24 th | Czarne jastrzębie Waterloo (USHL) |
1993 | Niklas sundstrom | 8 th | Ornskoldsvik Modo Hockey (Szwecja) |
1994 | Dan Cloutier | 26 th | Sault Ste. Maria (LHO) |
1995 | Brak wyboru w pierwszej rundzie | ||
1996 | Jeff Brown | 22 nd | Sarnia Żądło (LHO) |
1997 | Stefan Czerneski | 19 th | Królowie pszenicy Brandona (LHOu) |
1998 | Manny Malhotra | 7 th | Burza Gwelfów (LHO) |
1999 |
Pavel Brendl Jamie Lundmark |
4 p 9 th |
Calgary Hitmen (LHOu) Wojownicy łosia szczęki (LHOu) |
2000 | Brak wyboru w pierwszej rundzie | ||
2001 | Daniel Blackburn | 10 th | Kootenay (LHOu) |
2002 | Brak wyboru w pierwszej rundzie | ||
2003 | Hugh jessiman | 12 th | Dartmouth College (ECAC) |
2004 |
Al Montoya Lauri Korpikoski |
6 th 19 th |
U. Michigan (CCHA) TPS jr. (Finlandia) |
2005 | Marc Staal | 12 th | Sudbury (LHO) |
2006 | Bobby Sanguinetti | 21 th | Dźwięk Owena (LHO) |
2007 | Aleksiej Czerepanow | 17 th | Omsk (Rosja) |
2008 | Michał del Zotto | 20 th | Oszawa (LHO) |
2009 | Chris Kreider | 19 th | Andover (szkoły podyplomowe) |
2010 | Dylan McIlrath | 10 th | Szczęka łosia (LHOu) |
2011 | JT Miller | 15 th | Oszawa (LHO) |
2012 | Brady Skjei | 28 th | Drużyna Stanów Zjednoczonych do lat 18 (USHL) |
2013 | Brak wyboru w pierwszej rundzie | ||
2014 | Brak wyboru w pierwszej rundzie |
Rok | Nazwa gracza | Ranga | Mniejsza drużyna (liga) |
---|---|---|---|
2015 | Brak wyboru w pierwszej rundzie | ||
2016 | Brak wyboru w pierwszej rundzie | ||
2017 |
Lias Andersson Filip Chytil |
7 th 21 st |
HV 71 ( SHL ) PSG Zlín ( Extraliga ) |
2018 |
Vitali Kravtsov K'Andre Miller Nils Lundkvist |
9 e 22 e 28 e |
Traktor Czelabińsk ( KHL ) USNTDP ( USHL ) Luleå HF (SHL) |
2019 | Kaapo Kakko | 2 nd | TPS ( liga ) |
2020 |
Alexis Lafrenière Braden Schneider |
1 st 19 th |
Rimouski Oceanic (LHJMQ) Brandon Wheat Kings (LHOu) |
Rod Gilbert grał z Rangers między 1960 i 1978 ; jest najlepszym strzelcem franczyzy z 1021 punktami, a także najlepszym strzelcem z 406 bramkami. Brian Leetch , obrońca zespołu między 1987 i 2004, jest najlepiej przechodnia zespołu z 741 asyst podczas swojej kariery. Wreszcie Harry Howell , inny obrońca drużyny między 1952 i 1969 , jest gracz najczęściej używane przez zespół z 1160 rozegranych.
Oto statystyki dziesięciu najlepszych graczy w historii Rangera.
Aby poznać znaczenie skrótów, zobacz Statystyki hokeja na lodzie .
Nazwisko | Pozycja | PJ | b | W | Pts | Średnia |
---|---|---|---|---|---|---|
Rod Gilbert | OGŁOSZENIE | 1,065 | 406 | 615 | 1021 | 0,96 |
Brian Leetch | re | 1129 | 240 | 741 | 981 | 0,87 |
Jean Ratelle | VS | 862 | 336 | 481 | 817 | 0,95 |
Andy Bathgate | OGŁOSZENIE | 719 | 272 | 457 | 729 | 1,01 |
Mark Messier | VS | 698 | 250 | 441 | 691 | 0,99 |
Walt Tkaczuk | VS | 945 | 227 | 451 | 678 | 0,72 |
Ron Greschner | re | 982 | 179 | 431 | 610 | 0,64 |
Steve Vickers | AG | 698 | 246 | 340 | 586 | 0,84 |
Vic Hadfield | AG | 839 | 262 | 310 | 572 | 0,68 |
Groby Adama | OGŁOSZENIE | 772 | 280 | 227 | 507 | 0,66 |
Od momentu powstania franczyza wycofała 9 graczy. Poniższa lista pokazuje numery, które nie są już noszone w ramach franczyzy.
Ta sekcja przedstawia różnych trenerów, którzy odnieśli sukces na czele Rangers od momentu ich powstania. Emile Francis , z 654 meczami, jest trenerem, który spędził najwięcej czasu na czele Rangers; jest, obok Fredericka Patricka , jednym z dwóch trenerów, którzy mieli na tym stanowisku trzy różne okresy. Tylko trzech trenerów wygrało Puchar Stanleya : dwóch pierwszych wygrał pierwszy trener drużyny, Lester Patrick , trzeciego jego następca François-Xavier Boucher, a czwarty Michael Keenan 54 lata później.
Aby poznać znaczenie skrótów, zobacz Statystyki hokeja na lodzie .
N O | Nazwisko | Pierwszy mecz | Ostatni mecz | Sezon regularny | Play-offy | Uwagi | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
PJ | V | re |
NIE |
DP |
P |
% V |
PJ | V | re | % V | |||||
1 | Lester Patrick | 16 listopada 1926 | 2 kwietnia 1939 | 604 | 281 | 216 | 107 | - | 669 | 55,4 | 65 | 32 | 26 | 49,2 |
1928 i 1933 Puchary Stanleya 1929 , 1932 i 1937 Finały Pucharu Stanleya |
2 | Francois-Xavier Boucher | 5 listopada 1939 | 19 grudnia 1948 | 487 | 167 | 243 | 77 | - | 411 | 42,2 | 27 | 13 | 14 | 48,1 | Puchar Stanleya 1940 |
3 | Lynn Patrick | 23 grudnia 1948 | 23 kwietnia 1950 | 107 | 40 | 51 | 16 | - | 96 | 44,9 | 12 | 7 | 5 | 58,3 | 1950 Finał Pucharu Stanleya |
4 | Neil Colville | 11 października 1950 | 5 grudnia 1951 | 93 | 26 | 41 | 26 | - | 78 | 41,9 | - | - | - | - | |
5 | William kucharz | 9 grudnia 1951 | 22 marca 1953 | 117 | 34 | 59 | 24 | - | 92 | 39,3 | - | - | - | - | |
6 | Francois-Xavier Boucher | 8 października 1953 | 10 stycznia 1954 | 40 | 14 | 20 | 6 | - | 34 | 42,5 | - | - | - | - | |
7 | Fryderyk Patryk | 13 stycznia 1954 | 20 marca 1955 | 100 | 32 | 46 | 22 | - | 86 | 43 | - | - | - | - | |
8 | Józefa Watsona | 7 października 1955 | 11 listopada 1959 | 295 | 119 | 124 | 52 | - | 290 | 49,2 | 16 | 4 | 12 | 25 | |
9 | Murray Patrick | 14 listopada 1959 | 15 listopada 1959 | 2 | 0 | 1 | 1 | - | 1 | 25 | - | - | - | - | |
10 | Alfred szczupak | 18 listopada 1959 | 19 marca 1960 | 123 | 36 | 66 | 21 | - | 93 | 37,8 | - | - | - | - | |
11 | Douglas Harvey | 11 października 1961 | 7 kwietnia 1962 | 70 | 26 | 32 | 12 | - | 64 | 45,7 | 6 | 2 | 4 | 33,3 | |
12 | Murray Patrick | 11 października 1962 r | 27 grudnia 1962 | 34 | 11 | 19 | 4 | - | 26 | 38,2 | - | - | - | - | |
13 | George Sullivan | 30 grudnia 1962 | 5 grudnia 1965 | 196 | 58 | 103 | 35 | - | 151 | 38,5 | - | - | - | - | |
14 | Emile Franciszek | 8 grudnia 1965 | 16 kwietnia 1968 | 194 | 82 | 82 | 30 | - | 194 | 50 | 10 | 2 | 8 | 20 | |
15 | Bernard Geoffrion | 13 października 1968 | 17 stycznia 1969 | 43 | 22 | 18 | 3 | - | 47 | 54,7 | - | - | - | - | |
16 | Emile Franciszek | 18 stycznia 1969 | 24 kwietnia 1973 | 343 | 201 | 88 | 54 | - | 456 | 66,5 | 49 | 24 | 25 | 49 | 1972 Finał Pucharu Stanleya |
17 | Lawrence Popein | 10 października 1973 r. | 10 stycznia 1974 r | 41 | 18 | 14 | 9 | - | 45 | 54,9 | - | - | - | - | |
18 | Emile Franciszek | 12 stycznia 1974 r | 11 kwietnia 1975 r. | 117 | 59 | 39 | 19 | - | 137 | 58,5 | 16 | 8 | 8 | 50 | |
19 | Ronald Stewart | 8 października 1975 r. | 6 stycznia 1976 | 39 | 15 | 20 | 4 | - | 34 | 43,6 | - | - | - | - | |
20 | John Ferguson | 10 stycznia 1976 | 3 kwietnia 1977 | 121 | 43 | 59 | 19 | - | 105 | 43,4 | - | - | - | - | |
21 | Jean-Guy Talbot | 12 października 1977 | 15 kwietnia 1978 | 80 | 30 | 37 | 13 | - | 73 | 45,6 | 3 | 1 | 2 | 33,3 | |
22 | Fryderyk Shero | 12 października 1978 | 19 listopada 1980 | 180 | 82 | 74 | 24 | - | 188 | 52,2 | 27 | 15 | 12 | 55,6 | Finał Pucharu Stanleya 1979 |
23 | Craig Patrick | 22 listopada 1980 | 5 maja 1981 r. | 60 | 26 | 23 | 11 | - | 63 | 52,5 | 14 | 7 | 7 | 50 | |
24 | potoki Herberta | 6 października 1981 | 19 stycznia 1985 | 285 | 131 | 113 | 41 | - | 303 | 53,2 | 24 | 12 | 12 | 50 | |
25 | Craig Patrick | 22 stycznia 1985 | 13 kwietnia 1985 | 35 | 11 | 22 | 2 | - | 24 | 34,3 | 3 | 0 | 3 | 0 | |
26 | Ted Sator | 10 października 1985 | 19 listopada 1986 | 99 | 41 | 48 | 10 | - | 92 | 46,5 | 16 | 8 | 8 | 50 | |
27 | Tomasz webster | 21 listopada 1985 | 30 grudnia 1986 | 18 | 5 | 9 | 4 | - | 14 | 38,9 | - | - | - | - | |
28 | Filip esposito | 31 grudnia 1986 | 16 kwietnia 1987 r. | 43 | 24 | 19 | 0 | - | 48 | 55,8 | 6 | 2 | 4 | 33,3 | |
29 | Michel Bergeron | 8 października 1987 r. | 29 marca 1989 | 158 | 73 | 67 | 18 | - | 164 | 51,9 | - | - | - | - | |
30 | Phil Esposito | 1 st April 1989 | 9 kwietnia 1989 | 2 | 0 | 2 | 0 | - | 0 | 0 | 4 | 0 | 4 | 0 | |
31 | Roger Neilson | 6 października 1989 | 02 stycznia 1993 | 280 | 141 | 104 | 35 | - | 317 | 56,6 | 29 | 13 | 16 | 44,8 | |
32 | Ronald Kowal | 4 stycznia 1993 | 16 kwietnia 1993 | 44 | 15 | 22 | 7 | - | 37 | 42 | - | - | - | - | |
33 | Michael Keenan | 5 października 1993 | 14 czerwca 1994 | 84 | 52 | 24 | 8 | - | 112 | 66,7 | 23 | 16 | 7 | 69,6 | Puchar Stanleya 1994 |
34 | Colin Campbell (w) | 21 stycznia 1995 | 7 lutego 1998 | 269 | 118 | 108 | 43 | - | 279 | 51,9 | 36 | 18 | 18 | 50 | |
35 | John Muckler | 26 lutego 1998 | 27 marca 2000 r. | 185 | 70 | 88 | 24 | 3 | 167 | 45,1 | - | - | - | - | |
36 | John Tortorella | 1 st April 2.000 | 9 kwietnia 2000 | 4 | 0 | 3 | 1 | 0 | 1 | 12,5 | - | - | - | - | |
37 | Ronaldo niski | 7 października 2000 | 13 kwietnia 2002 r. | 164 | 69 | 81 | 9 | 5 | 152 | 46,3 | - | - | - | - | |
38 | Bryan trottier | 9 października 2002 r. | 28 stycznia 2003 r. | 54 | 21 | 26 | 6 | 1 | 49 | 45,4 | - | - | - | - | |
39 | Glen Sather | 30 stycznia 2003 r. | 23 lutego 2004 r. | 90 | 33 | 39 | 11 | 7 | 84 | 57,2 | - | - | - | - | |
40 | Tomasz Renney | 26 lutego 2004 r. | 22 lutego 2009 | 327 | 164 | 117 | - | 46 | 374 | 57,2 | 24 | 11 | 13 | 45,8 | |
41 | John Tortorella | 25 lutego 2009 | 25 maja 2013 r. | 315 | 171 | 115 | - | 29 | 372 | 58,9 | 44 | 19 | 25 | 45,8 | |
42 | Alain Vigneault | 3 października 2013 r. | 7 kwietnia 2018 r. | 410 | 226 | 147 | - | 37 | 489 | 59,6 | 61 | 31 | 30 | 50,8 | Finał Pucharu Stanleya 2014 |
43 | David Quinn | 23 maja 2018 | 12 maja 2021 | 208 | 96 | 87 | - | 25 | 217 | 52,2 | 3 | 0 | 3 | 0 | |
44 | Gerarda Gallanta | 14 czerwca 2021 | - |
Od momentu powstania serii, jedenastu dyrektorów generalnych przewodziło na czele Rangers. Pierwszy z nich, Constantine Smythe , postawił zespół na nogi, gdy został utworzony, ale został zwolniony po trzech miesiącach i przed rozpoczęciem pierwszego sezonu Rangers; Z 20-letnim kierownictwem zespołu Lester Patrick jest tym, który przebywał tam najdłużej:
N O | Nazwisko | Zaangażowanie | wyjazd | Uwagi |
---|---|---|---|---|
- | Konstantyn Smythe | 1926 | 27 października 1926 | |
1 | Lester Patrick | 27 października 1926 | 21 lutego 1946 |
Puchary Stanleya w 1928 , 1933 i 1940 finały Pucharu Stanleya w 1929 , 1932 i 1937 |
2 | Francois-Xavier Boucher | 21 lutego 1946 | 22 kwietnia 1955 | 1950 Finał Pucharu Stanleya |
3 | Fryderyk Patryk | 22 kwietnia 1955 | 30 października 1964 r | |
4 | Emile Franciszek | 30 października 1964 r | 6 stycznia 1976 | 1972 Finał Pucharu Stanleya |
5 | John Ferguson | 7 stycznia 1976 | 2 czerwca 1978 | |
6 | Fryderyk Shero | 2 czerwca 1978 | 21 listopada 1980 | Finał Pucharu Stanleya 1979 |
7 | Craig Patrick | 21 listopada 1980 | 14 lipca 1986 r. | |
8 | Filip esposito | 14 lipca 1986 r. | 24 maja 1989 | |
9 | Neil Smith (pl) | 17 lipca 1989 | 28 marca 2000 r. | Puchar Stanleya 1994 |
10 | Glen Sather | 1 st czerwiec 2000 | 1 st lipiec +2.015 | Finał Pucharu Stanleya 2014 |
11 | Jeff Gorton (pl) | 1 st lipiec +2.015 | 6 maja 2021 | |
12 | Krzysztof Drury | 6 maja 2021 |
Rangersi widzieli jedenaście osobistości pełniących funkcję prezesa franczyzy od 1927 roku; John Hamond i John Kilpatrick to jedyni, którzy byli dwukrotnie:
Od 1945 roku Hockey Hall of Fame wymienia osobistości hokeja na lodzie, które zaznaczyły ten sport.
50 graczy Rangers zostało wprowadzonych do Hokejowej Galerii Sław:
Rok indukcji |
Nazwisko | Okres (y) z Rangersami |
---|---|---|
1945 | Howie morenz | 1936 |
1947 | Lester Patrick | 1928 |
1952 | Bill kucharz | 1926-1937 |
1958 | Frank Boucher | 1926-1938 |
1958 | Ching Johnson | 1926-1937 |
1963 | hrabia Seibert | 1931-1936 |
1964 | Doug Bentley | 1953-1954 |
1964 | kochanie Siebert | 1932-1933 |
1966 | Max Bentley | 1953-1954 |
1966 | kochanie pratt | 1935-1942 |
1967 | Neil Colville | 1935-1942 i 1944-1949 |
1969 | Bryan Hextall | 1936-1948 |
1970 | Bill Gadsby | 1954-1961 |
1971 | Terry sawchuk | 1969-1970 |
1972 | Bernie Geoffrion | 1966-1968 |
1973 | Doug Harvey | 1961-1964 |
1973 | Chuck Rayner | 1945-1953 |
1974 | Redlica artystyczna | 1936-1942 |
1976 | Johnny altana | 1953-1957 |
1977 | Tim Horton | 1970-1971 |
1978 | Andy Bathgate | 1952-1964 |
1978 | Jacques Plante | 1963-1965 |
1979 | Harry wyje | 1952-1969 |
1980 | Harry Lumley | 1943 |
1980 | Lynn Patrick | 1934-1943 i 1945-1946 |
1980 | Gump Worsley | 1952-1963 |
Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden | Allan Stanley | 19481954 |
1982 | Rod Gilbert | 1960-1978 |
1983 | Kadłub Bobby'ego | Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden |
1984 | Phil Esposito | 1975-1981 |
1985 | Jean Ratelle | 1960-1975 |
1987 | Eddie Giacomin | 1965-1975 |
1988 | Guy Lafleur | 1988-1989 |
1988 | Kumpel Connor | 1947-1951 |
1988 | Brad Park | 1968-1975 |
1991 | Clint Smith | 1936-1943 |
1992 | Marcel Dionne | 1987-1989 |
1993 | Edgar Laprade | 1945-1955 |
1995 | Gotuj bułkę | 1926-1936 |
1999 | Wayne Gretzky | 1996-1999 |
2001 | Mike Gartner | 1990-1994 |
2001 | Jari Kurri | 1996 |
2003 | Pat La Fontaine | 1997-1998 |
2006 | Dick duff | 1964 |
2007 | Mark Messier | 1991-1997 i 2000-2004 |
2008 | Glenn Anderson | 1994 |
2009 | Brian Leetch | 1988-2004 |
2009 | Luc Robitaille | 1995-1997 |
2012 | Paweł Boure | 2002-2003 |
2013 | Brendan Shanahan | 2006-2008 |
Osobistości, które niekoniecznie grały w hokeja na lodzie, są również uhonorowane przez Hall of Fame za wpływ, jaki mają na sport poza lodowiskiem. Ci ludzie, niezależnie od tego, czy są prezesami, właścicielami franczyz, trenerami czy przedstawicielami mediów, nazywani są „budowniczymi”. Sześć osobowości Rangersów zostało powołanych na budowniczych: