Fundacja | 22 listopada 1917 |
---|---|
Siedzenie | Toronto ( Ontario , Kanada ) |
Lodowisko (arena) |
Scotiabank Arena (18 819 miejsc) |
Zabarwienie |
błękit królewski, biały |
Liga | Narodowa Liga Hokeja |
Stowarzyszenie | Stowarzyszenie Wschodnie |
Podział | Dywizja Atlantycka |
Kapitan | John Tavares |
Asystent kapitanów |
Mitchell Marner Auston Matthews Morgan Rielly |
Główny trener | Sheldon Keefe |
Główny menadżer | Kyle Dubas |
Prezydent | Brendan Shanahan |
Właściciel | Maple Leaf Sports & Entertainment ( Lawrence Tanenbaum ) |
Powiązany zespół (e) |
Toronto Marlies ( LAH ) Newfoundland Growlers ( ECHL ) |
Stronie internetowej | mapleleafs.nhl.com |
W Toronto Maple Leafs są odliczane od hokeja Professional. Dzisiaj, Toronto Maple Leafs są częścią National Hockey League (NHL) i znajdują się w Toronto , w Kanadzie . W przeszłości zespół występował pod nazwą Arenas of Toronto od 1917 do 1919, a następnie Saint-Patricks z Toronto od 1919 do 1926 .
Maple Leafs zdobyli w swojej historii trzynaście Pucharów Stanleya . Ich ostatnie zwycięstwo datuje się na sezon 1966-67 przed ekspansją z 1967 roku, która oznaczała koniec ery pierwszych sześciu drużyn.
Zespół jest jednym z sześciu oryginalnych zespołów w NHL .
National Hockey League został stworzony na26 listopada 1917po spotkaniu przedstawicieli National Hockey Association w hotelu Windsor w Montrealu . Właściciele Montreal Canadiens , Montreal Wanderers , Ottawa Senators , Quebec Bulldogs i Toronto Arenas postanowili stworzyć nową ligę , aby wykluczyć Edwarda J. Livingstona , właściciela koncesji National Hockey Association of Toronto Blueshirts , a tym samym nie pozwolić mu na to . brać udział w przyszłych operacjach hokejowych. Powiedziawszy to, biorąc pod uwagę, że było wtedy nie do pomyślenia, że miasto Toronto , wówczas drugie co do wielkości miasto w Kanadzie, nie miało zespołu, postanowili stworzyć franczyzę. Ogólnie rzecz biorąc, franczyza ta nazywa się Arenas , z drugiej strony nie zostały oficjalnie nazwane pod tą nazwą dopiero w drugim sezonie.
Decyzja o utworzeniu NHL okazuje się niemal katastrofalna, ponieważ mierzy się z wieloma innymi ligami, których Coast Hockey Association Pacific - często określany akronimem PCHA pasującym do jego angielskiej nazwy: Pacific Coast Hockey Association - ale także w obliczu pierwszej wojny światowej, która „ zwerbował” wiele talentów. Przed rozpoczęciem sezonu 1917-1918 liga, która zdecydowała się zatrzymać tylko cztery drużyny, musi wybrać, która z Quebec Bulldogs lub Arenas zagra w pierwszym sezonie obok Canadiens, Wanderers i Senators. Bulldogs wolą zrobić sobie przerwę i wypożyczyć swoich zawodników innym drużynom: Jack McDonald , Dave Ritchie , George Carey i Jack Marks dołączają do Wanderers; Joe Malone , Joe Hall i Walter Mummery przejmują kontrolę nad Kanadami; Rusty Crawford dołącza do senatorów; Harry Mummery i Skull Johnson zostają zintegrowani z siłą roboczą Toronto.
Wczesne sezony i Puchar StanleyaPierwszy mecz drużyny rozegrano 19 grudnia 1917 roku przeciwko Montreal Wanderers . Mecz kończy się wynikiem 10 bramek do 9 dla Wędrowców. Reg Noble strzelił pierwszego gola w historii Areny, mimo przegranej. To jedyne zwycięstwo zespołu z Montrealu, który po sześciu meczach widzi jego lód z dymem.
Podczas pierwszego meczu pomiędzy Toronto a Montrealem na mecz wzięło udział tylko 700 osób, pomimo darmowych biletów oferowanych żołnierzom w mundurach. Lodowisko jest odkryte, a na środku lodowiska znajduje się tylko jedno wejście. Mecz, który kończy się wynikiem 10 do 9, jest sędziowany przez Toma Melville'a i Jacka Marshalla. Media z Toronto opisujące mecz obwiniały bramkarzy drużyny Sammy'ego Heberta i zastępcę drugiego okresu Arthura Brooksa za kiepski występ przed bramkami. Gazety piszą również, że menedżer klubu Charlie Querrie już szuka innego bramkarza i pojawia się nazwisko Hapa Holmesa .
Reg Noble zajął czołowego strzelca drużyny z 40 punktami, podczas gdy Joe Malone z Montreal Canadiens zakończył z 48 punktami i 44 golami. Ta franczyza wygrywa w pierwszym sezonie ligi drugą część mistrzostw i musi zmierzyć się z Montreal Canadiens , zwycięzcami pierwszej części.
Finały NHL są rozgrywane w dwóch meczach u siebie i na wyjeździe z wyznaczonym zwycięzcą w sumarycznych golach. Pierwszy mecz odbywa się na lodowisku w Toronto, a drugi w Montrealu. Każda drużyna wygrywa swój mecz u siebie, ale z czterobramkową przewagą po meczu w Toronto, Arenas zdobywają swój pierwszy tytuł w NHL playoff. Drużyna zdobywa trofeum mistrza O'Brien NHL i dzięki temu ma szansę na zdobycie Pucharu Stanleya , grając w finale Pucharu przeciwko najlepszej drużynie z innej profesjonalnej ligi w Ameryce Północnej: drużynie hokejowej Association z Wybrzeża Pacyfiku.
W Ameryce Północnej od 1893 roku Puchar Stanleya jest przyznawany „Dominion Champion Hockey Club” po wyzwaniach, które może podjąć każdy zespół. Ze względu na różnice w przepisach pomiędzy obiema ligami, tworzony jest system naprzemienny. Gry rozgrywane są raz zgodnie z zasadami NHL, a innym razem zgodnie z zasadami PCHA. Główna różnica między tymi dwoma regulacjami polega na liczbie graczy, sześciu w NHL, podczas gdy PCHA obejmuje również pozycję łazika . Drużyny wygrywają wszystkie mecze rozgrywane zgodnie z zasadami swojej ligi.
Mimo że Taylor zdobył dziewięć bramek, Toronto wygrało serię trzy mecze do dwóch i wygrało pierwszy w swojej historii Puchar Stanleya dzięki bramce Corbetta Denneny'ego w ostatnim meczu.
W kolejnym sezonie , z powodu trudności finansowych, Areny zostały zmuszone do zaprzestania gry po ośmiu meczach (z dziesięciu zaplanowanych) w drugiej części mistrzostw.
W sezonie 1919-1920 w Toronto narodził się nowy zespół Saint-Patricks . Marka istniała pod tą nazwą od sezonu 1919-20 do sezonu 1925-1926, aw 1922 zdobyła drugi Puchar Stanleya, pokonując senatorów z Ottawy w finale NHL i PCHA Vancouver Millionaires w finale pucharu.
W 1926 roku w New York Rangers NHL narodziła się nowa marka . Tex Rickard, założyciel serii, sprowadza Conna Smythe'a, aby skomponować drugi zespół w Nowym Jorku (pierwszy to Amerykanie z Nowego Jorku ). Smythe podpisał kontrakt z wieloma graczami, którzy mieli wziąć udział w zdobyciu pierwszego Pucharu Stanleya w historii Rangersów w 1928 roku : Bill Cook , Frank Boucher , Ching Johnson i Taffy Abel . Jednak Smythe, który nie dogaduje się już ze swoim prezesem, nie jest już częścią organizacji, zostaje zwolniony pod koniec sezonu, a14 lutego 1927zbawia świętych Patryków. Następnie postanowił zmienić nazwę na Maple Leafs , aby uhonorować miejską drużynę baseballową , która od 30 lat gra w niższej lidze.
Charlie Querrie, właściciel Saint-Patricks, przegrywa proces i dlatego postanawia sprzedać franczyzę. Mimo oferty złożonej przez grupę Filadelfii $ 200000 , Conn Smythe udaje się przekonać Querrie że jego obowiązkiem miasta jest ważniejsza niż pieniądze. Querrie przyjmuje zatem ofertę Smythe za 160 000 dolarów.
Do końca sezonu nadal zachowuje zielony kolor koszulki Saint-Patricks, ale od nowego sezonu koszulka Leafs po raz pierwszy przyjmuje kolory niebieski i biały.
Po czterech dowolnych porach, Smythe i Leafs zadebiutowały w ich nowym lodowisku, Maple Leaf Gardens , z 2-1 strata dla Chicago Blackhawks na 12 listopada 1931 r . Szczęśliwie dla Leafs , pierwszy sezon zakończył się dobrze, a " Kid Line " (linia młodzieżowa) Bushera Jacksona , Joe Primeau i Charliego Conachera poprowadziła drużynę do trzeciego Pucharu Stanleya , pierwszego pod nową nazwą. W playoffs , że Leafs będzie pokonać zespół starszego brata Conacher'S, Lionel , a Montreal Maroons a następnie w kolejnej rundzie, w półfinale The Boston Bruins w sześciu meczach (z ostatniego meczu wygrał w godzinach nadliczbowych). W finale Smythe może się zemścić i widzi, jak jego drużyna pokonuje Rangersów. W kolejnym sezonie Leafs będą mieli ten sam kurs do play-offów, ale tym razem przegrają z Rangersami.
W 1933 roku napastnik Leafs Ace Bailey był bliski śmierci po uderzeniu od tyłu przez obrońcę Bruinsa Eddiego Shore'a . Bailey z pełną prędkością uderza o krawędź lodu i wypadek kończy jego karierę.
W ciągu następnych siedmiu sezonów Maple Leafs dotarli do finału Pucharu Stanleya pięć razy, ale ani razu go nie wygrali.
W play-off w 1942 roku historia zdawała się powtarzać, gdy Toronto przegrało trzy mecze do zera przez Detroit Red Wings . Podczas gry n ° 4, czwarta linia atakowania, Don Metz , strzelił hat-tricka , aby dać zawodnikom grać piąty mecz i wtedy szósty dzięki zwycięzca Celem tej samej Metz. W Game Six bramkarz Turk Broda zakończył walkę, a w ostatnim meczu serii Sweeney Schriner zapewnił Leafs zwycięstwo dzięki 2: 1.Pod koniec sezonu kapitan Leafs, Syl Apps, odbiera Lady Byng Trophy za wzorowe zachowanie na lodzie. Rzeczywiście, kończy sezon bez kary i w ciągu dziesięciu sezonów ma średnio 5 minut i 36 sekund kary na sezon. W historii profesjonalnego sportu w Ameryce Północnej po raz pierwszy drużyna prowadząca 3-0 w playoffach zdołała odwrócić bieg wydarzeń i ostatecznie wygrać serię. Siedem lat później Apps, z którymi rozmawiał pisarz Trent Frayne, powiedział:
„ Jeśli zapytasz mnie, jaka jest moja największa hokejowa noc, ale także najbardziej intensywny moment, jaki znam, odpowiedziałbym, że chodzi o szum igły ostatniej sekundy przed końcem meczu. To jest coś, czego nigdy nie zapomnę. "
Trzy lata po tym finale bohaterscy zawodnicy 1942 są starsi, a Leafs szukają nowego pokolenia z graczami takimi jak bramkarz Frank McCool i obrońca Babe Pratt . Po raz kolejny w 1945 roku drużyna pokonała Detroit Red Wings w finale Pucharu Stanleya.
W latach 1946-1947 The Montreal Canadiens , mistrzowie panującego, a ich „ puenta ” (składa się z Maurice „Rocket” Richard , Toe Blake i Elmer Lach ), wykonane życie trudne dla Maple Leafs, ale Ted „Teeder” Kennedy strzelił zwycięski gol w meczu 6 dający drużynie Toronto kolejny Puchar. To pierwszy z serii trzech kolejnych pucharów. Toronto Maple Leafs stało się wtedy pierwszym zespołem NHL, który osiągnął taki wynik. Ponadto, po zwycięstwie w 1948 roku , Maple Leafs stali się wówczas najbardziej utytułowaną drużyną w lidze. Dopiero 10 lat później Kanadyjczycy powrócili na front.
The Leafs i Habs spotykają się ponownie w finale Pucharu Stanleya w 1951 roku w ciągu pięciu meczów, które przyniosą korzyść Maple Leafs. Za każdym razem w tych pięciu meczach wciąż toczyła się gorąca walka o dogrywki. Kanadyjczycy mają nawet udało się wygrać n o, 5 lecz jednocześnie pozostaje 42 sekund w regulaminowym czasie, Tod Sloan napędza oba zespoły w godzinach nadliczbowych i znalazł, Bill Barilko , autor zaledwie sześć bramek w sezonie, strzelił zwycięskiego gola podając jego zdobyli czwarty puchar w ciągu pięciu sezonów. Sława Barilko jest ulotna, gdy cztery miesiące później znika w katastrofie lotniczej. Conn Smythe obiecał nagrodę w wysokości 10 000 dolarów każdemu, kto znajdzie ślad Barilko, zaginionej od 26 sierpnia . Barilko i jego dentysta dr Henry Hudson zniknęli w samolocie. Szczątki samolotu odnaleziono dziesięć lat później.
Nowa dynastia, lata 60.Po tytule z 1951 roku, Maple Leafs z czasem pogorszyło się, a zespoły Red Wings i Canadiens połączyły tytuły jeden po drugim. Dopiero w sezonie 1961-62 NHL zespół wygrał kolejny Puchar Stanleya . Przed rozpoczęciem sezonu Smythe sprzedał swoje prawa do Maple Leaf Gardens spółce między swoim synem Staffordem Smythe , Johnem Bassettem (właścicielem lokalnych gazet) i prezesem Toronto Marlboros , Haroldem Ballardem .
Zespół po raz kolejny udało się smyczkowych razem trzech zwycięstw w Pucharze Stanleya końcowego pomiędzy 1962 a 1964 r . W skład zespołu weszli następnie następujący zawodnicy: Frank Mahovlich , Red Kelly , Johnny Bower , Dave Keon , Andy Bathgate i Tim Horton pod kierownictwem trenera i dyrektora generalnego zespołu, Puncha Imlacha . Mimo sukcesów zespołu, Bathgate nie lubił Imlacha i pod koniec sezonu 1964-1965 dał wszystkim znać w wywiadzie:
„Imlach prawie nie powiedział nam o sezonie ani Frankowi Mahovlichowi, ani mnie. Kiedy rozmawiał z nami, miał tylko krytykować. Frank zwykł wyłapywać tylko to, co najgorsze z każdego z nas. Jesteśmy sportowcami, nie jesteśmy maszynami, a Frank jest typem gracza, który potrzebuje wsparcia. "
Logiczną konsekwencją tych słów było przeniesienie Bathgate do Detroit Red Wings, chociaż Mahovlich pozostał w drużynie jeszcze przez kilka lat.
Końcowy 1967 o Puchar Stanleya jest ostateczna konfrontacja między Leafs i Kanadyjczyków, ten ostatni następnie rozważane faworytów finału, krytyka, że zespół z Toronto był tylko stos byłych graczy gwiezdnych resztek” (" ma beens ") .
Mimo to w drugiej dogrywce w Game 3 Bob Pulford pomógł Toronto wygrać mecz, a Jim Pappin strzelił zwycięskiego gola w Game 6 i Pucharze Stanleya. Dave Keon następnie zdobył trofeum Conn Smythe jako najlepszy gracz (MVP) w play-offach.
W 1968 Mahovlich został włączony do masowego transferu między Toronto a Red Wings, a następnie po wczesnej eliminacji drużyny w play-off 1969 , Smythe zwolnił Imlach, co spowodowało reakcję Hortona. Następnie stwierdza, że jeśli zespół nie chce Ilmacha, zakłada, że zespół też go nie chce. W następnym roku dołączył do New York Rangers .
Lata BallardaPo śmierci Smythe'a w 1980 roku , Harold Ballard przejął kontrolę nad drużyną w sezonie 1971-72 NHL i stał się jednym z najbardziej znienawidzonych właścicieli w historii marki, wymieniając graczy najbardziej kochanych przez publiczność lub odmawiając i blokując transfer Dave'a Keona do inny zespół NHL. Ten ostatni decyduje się opuścić NHL i dołączyć w 1975 roku, Saints Walka z Minnesoty w światowej Hockey Association (WHA). Ballard uważa, że niezależnie od tego, jaki zespół jest wyrównany i niezależnie od jego talentu, wszystkie mecze zostaną wyprzedane i odmawia podniesienia pensji bardziej niż rozsądek.
W latach 70. krajobraz północnoamerykańskiego hokeja nie był taki sam: w rzeczywistości w 1967 roku NHL zintegrowało sześć nowych serii, a gracze mogli przenieść się do innej profesjonalnej ligi, AMH. Mimo to Maple Leafs tworzą utalentowani gracze: Darryl Sittler (najlepszy strzelec drużyny wszech czasów), Lanny McDonald , Keon, Tiger Williams i Börje Salming . Drużyna jest wtedy honorowym przeciwnikiem w NHL, nawet jeśli tylko raz zagra w drugiej rundzie play-offów, pokonując New York Islanders . Seria kończy się w półfinale w czterech meczach przegranych z odwiecznymi rywalami Montreal Canadiens .
7 lutego 1976 roku Sittler strzelił sześć goli i cztery asysty w meczu z Boston Bruins .
W lipcu 1979 roku Ballard przywrócił Imlacha do organizacji jako dyrektor generalny. Kiedy 29 grudnia Leafs wysłał przyjaciela Sittlera, McDonalda do Colorado Rockies , nienazwany członek Leafs powiedział Toronto Star, że Ballard i Imlach zrobią wszystko, aby podważyć morale Sittlera i że jedynym celem McDonalda jest zmniejszenie znaczenia Sittlera dla zespołu . On, wraz z innymi zawodnikami Maple Leafs, wszystkimi członkami National Hockey League Players ' Association , walczył o lepsze kontrakty. Po transferze gracze zdewastowali szatnię, a Sittler tymczasowo odmówił noszenia litery „C” dla Maple Leafs. Agent Sittlera, Alan Eagleson , który był również dyrektorem wykonawczym NHL, powiedział, że całej sprawie brakowało klasy. Dwa lata później Sittler dołączył do Philadelphia Flyers .
Po odejściu McDonald's poziom Leafs tylko spadł, a swoją obecność w play-offach zawdzięczał jedynie obecności Quebec Nordiques - byłego zespołu AMH - który zajął ostatnie miejsce w lidze Adams. Jak na ironię, Ballard był jednym z tych, którzy sprzeciwiali się integracji czterech zespołów AMH na początku sezonu: wciąż nie trawił go, by zobaczyć, jak jego drużyna została zdziesiątkowana przez odejście tych najlepszych graczy do AMH. Ponadto, trzy z czterech franczyz mających siedzibę w Kanadzie (Nordiques, Winnipeg Jets i Edmonton Oilers ) oznaczały spadek przychodów telewizyjnych Maple Leafs.
Przez następne dwanaście lat Maple Leafs nie są już na poziomie swojej starej gry i nie stanowią dla nikogo zagrożenia. Do play-offów kwalifikują się tylko sześć razy. Jedyną zaletą tego mrocznego okresu Maple Leafs jest to, że podczas draftu byli w stanie wybrać wielu utalentowanych graczy ( na przykład Wendel Clark ).
Odnowienie, lata 90.Ballard zmarł w 1990 roku, a Steve Stavro , długoletni przyjaciel Ballarda, kupił zespół z pomocą lokalnego partnerstwa.
Po sezonie 1991-1992 były dyrektor generalny Calgary Flames Cliff Fletcher przejął kierownictwo zespołu i zaczął zmieniać zespół.
W latach 1992-1993 The Leafs liczyli w swoim rankingu Douga Gilmoura (wcześniej Flames), który zanotował 32 gole i 95 asyst. Wspierają go Dave Andreychuk (25 goli w 31 meczach) i bramkarz Félix Potvin . Toronto zakończyło sezon z rekordowym wynikiem w swojej historii (99 punktów) i zajęło trzecie miejsce w swojej lidze. Następnie Leafs pokonali Detroit Red Wings w pierwszej rundzie, a następnie Saint-Louis Blues .
Fani Leafs marzą o finale przeciwko Montreal Canadiens , który gra przeciwko New York Islanders w finale Konferencji Księcia Walii. Wcześniej musisz zakwalifikować się do drużyny Wayne'a Gretzky'ego , Los Angeles Kings . Wydaje się, że dla Leafs, którzy prowadzą z 3 gier do 2, sytuacja jest już w toku, ale przegrywają z kolei szóstą grę i siódmą z powodu hat-tricka Gretzky'ego.
Ci, którzy mieli nadzieję na 100% kanadyjski finał w zeszłym sezonie, byli częściowo usatysfakcjonowani w play-off 1993 z finałem konferencji pomiędzy Toronto i Vancouver Canucks . To powiedziawszy, Maple Leafs zawodzą i przegrywają w pięciu meczach.
Po dwóch sezonach bez kwalifikacji do play-off, Leafs zakwalifikowali się w 1999 roku po opuszczeniu Maple Leaf Gardens i przeprowadzce do nowego domu, Air Canada Centre . Mats Sundin , który dołączył do zespołu w 1994 roku z Quebec Nordiques, ma za sobą jeden ze swoich najlepszych sezonów z 31 golami i 83 punktami . Sergei Berezin strzelił 37 goli, Curtis Joseph wygrał 35 meczów ze średnią 2,56 gola na mecz, a Tie Domi zdobył 198 minut karnych . W play-off Leafs na zmianę eliminowali Philadelphia Flyers, a następnie Pittsburgh Penguins, zanim przegrali w finale Konferencji Wschodniej w pięciu meczach przeciwko Buffalo Sabres .
W 2000 i 2001 roku Maple Leafs zdołają awansować do drugiej rundy play-offów, ale za każdym razem przegrywają z New Jersey Devils . Pierwszy z tych dwóch sezonów jest szczególnie godny uwagi, ponieważ Maple Leafs po raz pierwszy od 37 sezonów udało się zająć pierwsze miejsce w swojej dywizji z po raz pierwszy w swojej historii ponad 100 punktami. Devils zrujnowali sezon, eliminując ich tak wcześnie w play-offach. Ponadto w ostatniej grze Leafs byli w stanie oddać tylko sześć strzałów w całej grze.
Sezon 2001-2002 jest szczególnie trudny dla franczyzy ze względu na kumulujące się kontuzje, ale drużynie wciąż udaje się zakwalifikować do play-offów. Po dwóch pierwszych rundach przeciwko New York Islanders, a następnie przeciwko Ottawa Senators , drużyna po raz kolejny przegrała w finale konferencji z „małym kciukiem” play-offów, Carolina Hurricanes .
Pod koniec sezonu, Curtis Joseph, bramkarz Maple Leafs, postanawia dołączyć do obrońców tytułu, Detroit Red Wings, a zespół natychmiast znajduje zastępstwo w osobie weterana Eda Belfoura , mistrza z 1999 roku z Dallas Stars . Belfour nie może zrobić nic, aby zapobiec przegranej jego drużynie w play-off 2003 w siedmiokrotnym meczu pierwszej rundy przeciwko Flyers, ale kolejny sezon wygląda lepiej dzięki obozowi treningowemu w Szwecji z przedsezonowymi meczami z fińskimi i szwedzkimi drużynami mistrzowskimi . Franczyza kończy sezon z rekordowymi 104 punktami i zajmuje czwarte miejsce w konferencji. Po raz czwarty w ciągu pięciu sezonów Leafs pokonali Senatorów w pierwszej rundzie, ale w kolejnej zostali wyeliminowani przez Flyers.
Po lokaucie graczy NHL w latach 2004-2005 , zajmujący dziesiąte miejsce na konferencji Leafs nie awansował do play-offów w 2006 roku .
Maple Leafs są jedyną z sześciu oryginalnych drużyn, która nie dotarła do finału Pucharu Stanleya od 1967 roku i ekspansji NHL.
Od 200628 stycznia 2006 roku The Leafs przegrali swój ósmy mecz z rzędu i osiągnęli wyjątkowy "występ" w ciągu dziesięciu lat Pata Quinna za ławką. Logicznie rzecz biorąc, drużyna powinna zmienić trenera, ale wpływ mediów na przyszłego trenera reprezentacji Kanady na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w 2006 roku w Turynie był taki, że liderzy woleli zatrzymać Quinna.
Pomimo przebudzenia pod koniec sezonu ze znacznie wydłużonym czasem gry dla zwykłego bramkarza Toronto Marlies , Jean-Sébastiena Aubina , Maple Leafs nie udało się zakwalifikować do play - offów, które nie miały miejsca od 1998 roku . Tym razem Pat Quinn i jego zastępca Rick Ley zostają zwolnieni pięć dni po zakończeniu sezonu. Temu odejściu towarzyszy również odejście obrońcy Aki-Petteri Berg .
Trenerem drużyny Maple Leafs zostaje Paul Maurice , trener Marlies i były trener Carolina Hurricanes . Zespół przedłuża również 28 czerwca kontrakt swojego gwiazdora obrony, Bryana McCabe , na pięcioletni kontrakt.
W trakcie projektu w 2006 roku , Leafs wybrał Jiří Tlustý w pierwszej rundzie ( 13 th wyboru) i przynoszą bramkarza, zwycięzca w 2004 roku w Calder Trophy , Andrew Raycroft (w zamian za Tuukka Rask ).
Zespół Maple Leafs 2006-2007 jest kierowany przez doświadczonych graczy, takich jak Mats Sundin , Bryan McCabe i Tomas Kaberle . Nowi gracze przybyli również, aby wzmocnić drużynę, co będzie świadkiem odejścia kilku kierowników zespołu, takich jak Tie Domi , neo-emeryt, Eric Lindros (przeniesiony do Dallas Stars ) czy Ed Belfour (obecnie grający z Florida Panthers). ). Nowi zawodnicy to: Hal Gill , Pavel Kubina i Michael Peca
Po trudnej pierwszej połowie sezonu, Liść zwolniony generalny menedżer John Ferguson Jr. na22 stycznia 2008. Cliff Fletcher objął wówczas stanowisko tymczasowe.
Nowy tymczasowy dyrektor generalny zwalnia 7 maja 2008, Paul Maurice, który był głównym trenerem kanadyjskiej drużyny od 2006 roku. Kilka tygodni później Fletcher mianował Rona Wilsona głównym trenerem drużyny.
29 listopada 2008Zarząd Maple Leafs zatrudnia Briana Burke jako prezesa zespołu i dyrektora generalnego.
W sezonie 2011-2012 Maple Leafs mieli złą passę po meczu gwiazd. W obliczu powszechnego niezadowolenia i rosnącej presji Burke został zmuszony do pokazania Ronowi Wilsonowi drzwi ,2 marca 2012. Zastępuje go Randym Carlyle'em .
Po ponad 4 latach na czele zespołu Brian Burke został zwolniony9 stycznia 2013. Zastępuje go jego zastępca, Dave Nonis.
29 sierpnia 2017 r.MLSE, właściciel zespołu, informuje, że za kwotę 800 milionów dolarów przyznał Scotiabankowi prawo do „nazewnictwa” swojego amfiteatru . Maple Leafs będą więc grać przez następne dwadzieścia lat w Scotiabank Arena , począwszy od sezonu 2018-2019 .
Franczyzy National Hockey League mają ograniczone członkostwo zgodnie z konwencją, są „związane” w każdym sezonie z jedną lub kilkoma drużynami mniejszych lig. To pozwala im rekrutować młodych graczy podczas corocznego draftu, jednocześnie pozwalając im na dalszy rozwój bez rzucania ich zbyt wcześnie na „głęboki koniec”. Ponadto te stowarzyszone drużyny (zwane również klubami szkolnymi lub drużynami rolniczymi w języku angielskim) stanowią pulę talentów dla franczyz NHL, którzy korzystają z nich w zależności od kontuzji i / lub deformacji graczy w drużynie początkowej. Z wyjątkiem kilku drużyn, które same są właścicielami klubu szkolnego, afiliacje są zawierane na podstawie umowy i dlatego nie są zamrażane w czasie. Od początku istnienia Maple Leafs są powiązane z następującymi zespołami:
Oprócz tych drużyn, franczyzy NHL mają jedną lub więcej tak zwanych „drugorzędnych” powiązań z drużynami grającymi w mniejszych ligach. Drużyny te są zwykle używane jako rezerwa dla poprzednich drużyn w przypadku braku kontuzjowanych graczy lub którzy odeszli, aby grać z drużyną NHL. W całej swojej historii Maple Leafs mieli następujące drugorzędne powiązania:
N O | Nazwisko | Nat. | Pozycja | Przyjazd | Wynagrodzenie |
---|---|---|---|---|---|
+031, | Fryderyka Andersena | Opiekun | 2016 - Kaczki Anaheim | +05 000 000,$ | |
+033, | Dawid Rettich | Opiekun | 2021 - Płomienie Calgary | +01 375 000, $ | |
+036, | Jack Campbell | Opiekun | 2020 - Los Angeles Kings | +01,650,000, $ | |
+003, | Justin Hol hol | Obrońca | 2016 - Wolny agent | +02 000 000, $ | |
+008, | Jake muzzin | Obrońca | 2019 - Los Angeles Kings | +05 625 000, $ | |
+022, | Zach Bogosian | Obrońca | 2020 - Wolny agent | +01 000 000, $ | |
+023, | Travis Dermott | Obrońca | 2015 - Projekt | +00874 125, $ | |
+038, | Rasmus Sandin | Obrońca | 2018 - Szkic | +00894 167, $ | |
+044, | Morgan Rielly -A | Obrońca | 2012 - Szkic | +05 000 000, $ | |
+055, | Ben Hutton | Obrońca | 2021 - Kaczki Anaheim | +00950 000, $ | |
+078, | TJ Brodie | Obrońca | 2020 - Wolny agent | +05 000 000, $ | |
+011, | Zach Hyman | Lewoskrzydłowy | 2015 - Pantery Florydy | +02 250 000, $ | |
+012, | Alex Galchenyuk | Lewoskrzydłowy | 2021 - Huragan w Karolinie | +01,050,000, $ | |
+015, | Aleksander Kerfoot | Środek | 2019 - Lawina Kolorado | +03 500 000, $ | |
+016, | Mitchell Marner -A | Prawoskrzydłowy | 2015 - Projekt | +10,893,000, $ | |
+019, | Jason spezza | Środek | 2019 - Wolny agent | +00700 000, $ | |
+024, | Wayne Simmonds | Prawoskrzydłowy | 2020 - Wolny agent | +01.5 miliona, $ | |
+029, | Riley nash | Środek | 2021 - Niebieskie kurtki Columbus | +02,750,000, $ | |
+034, | Auston Matthews -A | Środek | 2016 - Projekt | +11 634 000, $ | |
+047, | Pierre Engvall | Lewoskrzydłowy | 2014 - Szkic | +01 250 000, $ | |
+065, | Ilia Michejew | Prawoskrzydłowy | 2019 - Wolny agent | +01 645 000, $ | |
+071, | Nick foligno | Lewoskrzydłowy | 2021 - Niebieskie kurtki Columbus | +01 375 000, $ | |
+088, | William Nylander | Prawoskrzydłowy | 2014 - Szkic | +06 962 366, $ | |
+089, | Mikołaja Robertsona | Lewoskrzydłowy | 2019 - Projekt | +00821 667, $ | |
+091, | John Tavares -C | Środek | 2018 - Wolny agent | +11 000 000, $ | |
+097, | Joe Thorntona | Środek | 2020 - Wolny agent | +00700 000, $ |
Oto lista wszystkich graczy i budowniczych w historii Maple Leafs, którzy zajęli miejsce w Hockey Hall of Fame po latach wprowadzenia.
GraczePolityką Maples Leafs jest usuwanie tylko numerów noszonych przez graczy, którzy przyczynili się do Toronto Maple Leaf Hockey Club i których kariery zakończyły się przedwcześnie podczas noszenia munduru Maple Leafs. Barilko (zginął w katastrofie lotniczej w 1951 roku) i Bailey (który przeszedł na emeryturę po ciężkiej kontuzji głowy w 1933 roku) są zatem jedynymi zawodnikami, którym zdjęto koszulki17 października 1992 r.. Pozostali zawodnicy uznani przez klub za ich wkład raczej widzą ich numery (liczba pozostaje dostępna dla aktywnych graczy).
15 października 2016, Maple Leafs wycofują liczbę 16 graczy, którzy zostali uhonorowani przez drużynę w przeszłości. Numer 14 Dave'a Keona również został wycofany w tym samym czasie. Inicjatywa jest częścią 100 -tego sezonu w historii organizacji.
Usunięte numeryOto lista kapitanów Toronto Maple Leafs.
Kropka | Imię i nazwisko gracza |
---|---|
1927 | Bertram Orian Kruk |
1927-1937 | Dzień Clarence |
1937-1938 | Karol Konacher |
1938-1940 | George Horner |
1940-1943 | Aplikacje Syl |
1943-1945 | Robert Davidson (w) |
1945-1948 | Aplikacje Sylvanusa |
1948-1955 | Teodor Kennedy |
1955-1956 | Sidney Smith |
1956-1957 | James Thomson (pl) |
1957 | Ted Kennedy |
1957-1969 | George Armstrong |
1969-1975 | David Keon |
1975-1979 | Darryl Sittler |
1979-1980 | Brak kapitana |
1980-1982 | Darryl Sittler |
1982-1986 | Richard Vaive |
1986-1989 | Brak kapitana |
1989-1991 | Szał Roberta |
1991-1994 | Wendel Clark |
1994-1997 | Douglas gilmour |
1997-2008 | Maty Sundin |
2008-2010 | Brak kapitana |
2010-2016 | Dion Phaneuf |
2016-2019 | Brak kapitana |
Od 2019 | John Tavares |
Co roku i od 1963 roku zawodnicy ligi juniorów mają możliwość podpisywania kontraktów z franczyzami NHL. Ta sekcja przedstawia najlepsze typy draftu Maple Leafs, a także pomniejsze drużyny, w których grali ci gracze.
Rok | Nazwa gracza | Ranga | Mniejsza drużyna (liga) |
---|---|---|---|
1963 | Walt McKechnie | 6 th | Obywatele Londynu ( WOJBHL ) |
1964 | Tomek Martin | 5 th | Marlboro Midgets Toronto |
1965 | Brak wyboru w pierwszej rundzie | ||
1966 | John Wright | 4 th | West Clair Jr. B |
1967 | Brak wyboru w pierwszej rundzie | ||
1968 | Brad selwood | 10 th | Ulotki na Wodospad Niagara ( AHO ) |
1969 | Ernie Moser | 9 th | Estevan Bruins ( LHJS ) |
1970 | Darryl Sittler | 8 th | Londyńscy Rycerze (AHO) |
1971 | Brak wyboru w pierwszej rundzie | ||
1972 | George Ferguson | 11 th | Toronto Marlboros (AHO) |
1973 |
Lanny McDonald Bob Neely Ian Turnbull |
4 th 10 th 15 th |
Medicine Hat Tigers ( LHOu ) Peterborough Petes (AHO) 67 Ottawa (AHO) |
1974 | Jack Valiquette | 13 tys | Sault Ste. Maria (AHO) |
1975 | Don Ashby | 6 th | Stulecia z Calgary (LHOu) |
1976 | Brak wyboru w pierwszej rundzie | ||
1977 |
John Anderson Trevor Johansson |
11 th 12 th |
Toronto Marlboro ( LHJMO ) Toronto Marlboros ( LHJMO ) |
1978 | Brak wyboru w pierwszej rundzie | ||
1979 | Laurie Boschman | 9 th | Królowie pszenicy Brandona (LHOu) |
1980 | Brak wyboru w pierwszej rundzie | ||
Dziewiętnaście osiemdziesiąt jeden | Jim benning | 6 th | Portland Winter Hawks (LHOu) |
1982 | Gary Nylund | 3 rd | Portland Winter Hawks (LHOu) |
1983 | Russ courtnall | 7 th | Wiktoria Kuguary (LHOu) |
1984 | Al Iafrate | 4 th | Byki Belleville ( LHO ) |
1985 | Wendel Clark | 1 st | Ostrza Saskatoon (LHOu) |
1986 | Vincent Damphousse | 4 th | Laval Titan ( QMJHL ) |
1987 | Łukasza Richardsona | 7 th | Petes z Peterborough (LHO) |
1988 | Scott Pearson | 6 th | Kingston Kanadyjczycy (LHO) |
1989 |
Scott Thornton Rob Pearson Steve Bancroft |
3 rd 12 th 21 st |
Belleville Bulls (LHO) Belleville Bulls (LHO) Belleville Bulls (LHO) |
Od początku serii było 40 różnych trenerów (łącznie z trenerami Arenas i Saint-Pats ).
Francis Clancy i George Imlach byli trzy razy za ławką Leafs, a John McLellan , Charles Querrie (w) i Constantine Smythe dwa razy.
Aby poznać znaczenie skrótów, zobacz Statystyki hokeja na lodzie .
N O | Nazwisko | Pierwszy mecz | Ostatni mecz | Sezon regularny | Play-offy | Uwagi | |||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
PJ | V | re |
NIE |
DP |
P |
% V |
PJ | V | re | % V | |||||
1 | Richard Carroll (w) | 19 grudnia 1917 | 20 lutego 1919 | 40 | 18 | 22 | 0 | - | 36 | 45,0 | 7 | 4 | 3 | 57,1 | Puchar Stanleya 1918 |
2 | Franciszek Heffernan (pl) | 23 grudnia 1919 | 31 stycznia 1920 | 12 | 5 | 7 | 0 | - | 10 | 41,7 | - | - | - | - | |
3 | Harvey sproule | 4 lutego 1920 | 13 marca 1920 | 12 | 7 | 5 | 0 | - | 14 | 58,3 | - | - | - | - | |
4 | Francis Carroll (w) | 22 grudnia 1920 | 14 marca 1921 | 24 | 15 | 9 | 0 | - | 30 | 62,5 | 2 | 0 | 2 | 0.0 | |
5 | George O'Donoghue (pl) | 17 grudnia 1921 | 30 grudnia 1922 | 29 | 15 | 13 | 1 | - | 31 | 53,4 | 7 | 4 | 2 | 64,3 | Puchar Stanleya 1922 |
6 | Charles Querrie (pl) | 3 stycznia 1923 | 5 marca 1924 | 43 | 21 | 21 | 1 | - | 43 | 50,0 | - | - | - | - | |
7 | Uprawnienia Edwarda | 29 listopada 1924 | 17 marca 1926 | 66 | 31 | 32 | 3 | - | 65 | 49,2 | 2 | 0 | 2 | 0.0 | |
8 | Charles Querrie | 17 listopada 1926 | 14 lutego 1927 | 29 | 8 | 17 | 4 | - | 20 | 34,5 | - | - | - | - | |
9 | Michael Rodden (pl) | 12 lutego 1927 | 16 lutego 1927 | 2 | 0 | 2 | 0 | - | 0 | 0.0 | - | - | - | - | |
10 | Aleksander Romeril (pl) | 17 lutego 1927 | 26 marca 1927 | 13 | 7 | 5 | 1 | - | 15 | 57,7 | - | - | - | - | |
11 | Konstantyn Smythe | 15 listopada 1927 | 15 listopada 1930 | 134 | 57 | 57 | 20 | - | 134 | 50,0 | 4 | 2 | 2 | 50,0 | |
12 | Artur Duncan | 18 listopada 1930 | 26 listopada 1931 | 47 | 21 | 16 | 10 | - | 52 | 55,3 | 2 | 0 | 1 | 25,0 | |
13 | Konstantyn Smythe | 28 listopada 1931 | 28 listopada 1931 | 1 | 1 | 0 | 0 | - | 2 | 100,0 | - | - | - | - | |
14 | James Irvin | 1 st grudzień 1931 | 13 kwietnia 1940 | 427 | 216 | 152 | 59 | - | 491 | 57,5 | 66 | 33 | 32 | 50,8 |
Puchar Stanleya 1932 Finały Pucharu Stanleya 1933 , 1935 , 1936 , 1938 , 1939 i 1940 |
15 | Dzień Clarence | 2 listopada 1940 | 9 kwietnia 1950 | 546 | 259 | 206 | 81 | - | 599 | 54,9 | 80 | 49 | 31 | 61,3 | Puchary Stanleya 1942 , 1945 , 1947 , 1948 i 1949 |
16 | Józefa Primeau | 14 października 1950 | 22 marca 1953 | 210 | 97 | 71 | 42 | - | 236 | 56,2 | 15 | 8 | 6 | 56,7 | Puchar Stanleya 1951 |
17 | Franciszek Clancy | 10 października 1953 | 29 marca 1956 | 210 | 80 | 81 | 49 | - | 209 | 49,8 | 14 | 2 | 12 | 14,3 | |
18 | Howard Meeker | 11 października 1956 | 24 marca 1957 | 70 | 21 | 34 | 15 | - | 57 | 40,7 | - | - | - | - | |
19 | William Rey | 8 października 1957 | 27 listopada 1958 | 90 | 26 | 50 | 14 | - | 66 | 36,7 | - | - | - | - | |
20 | Jerzy Imlach | 29 listopada 1958 | 15 lutego 1967 | 589 | 284 | 207 | 98 | - | 666 | 56,5 | 73 | 36 | 37 | 49,3 | Finały Pucharu Stanleya w 1959 i 1960 Puchary Stanleya w 1962 , 1963 i 1964 |
21 | Franciszek Clancy | 18 lutego 1967 | 11 marca 1967 | 10 | 7 | 1 | 2 | - | 16 | 80,0 | - | - | - | - | |
22 | Jerzy Imlach | 12 marca 1967 | 6 kwietnia 1969 | 161 | 74 | 62 | 25 | - | 173 | 53,7 | 16 | 8 | 8 | 50,0 | Puchar Stanleya 1967 |
23 | John Mcellan | 11 października 1969 | 22 lutego 1972 | 217 | 90 | 95 | 32 | - | 212 | 48,8 | 6 | 2 | 4 | 33,3 | |
24 | Franciszek Clancy | 23 lutego 1972 | 1 st April 1.972 | 15 | 9 | 3 | 3 | - | 21 | 75,0 | - | - | - | - | |
25 | John Mcellan | 2 kwietnia 1972 | 1 st April +1.973 | 79 | 27 | 43 | 10 | - | 64 | 40,5 | 5 | 1 | 4 | 20,0 | |
26 | Leonard Kelly | 10 października 1973 r. | 21 kwietnia 1977 | 318 | 133 | 123 | 62 | - | 328 | 51,6 | 30 | 11 | 19 | 36,7 | |
27 | Roger Neilson | 13 października 1977 | 22 kwietnia 1979 | 160 | 75 | 62 | 23 | - | 173 | 54,1 | 19 | 8 | 11 | 42,1 | |
28 | Floyd Smith (pl) | 10 października 1979 r | 12 marca 1980 | 68 | 30 | 33 | 5 | - | 65 | 47,8 | - | - | - | - | |
29 | Terrance Duff | 15 marca 1980 | 17 marca 1980 | 2 | 0 | 2 | 0 | - | 0 | 0.0 | - | - | - | - | |
30 | Jerzy Imlach | 19 marca 1980 | 11 kwietnia 1980 | 10 | 5 | 5 | 0 | - | 10 | 50,0 | 3 | 0 | 3 | 0.0 | |
31 | Joseph Crozier (pl) | 11 października 1980 | 7 stycznia 1981 | 40 | 13 | 22 | 5 | - | 31 | 38,8 | - | - | - | - | |
32 | Michał nykoluk | 10 stycznia 1981 | 1 st April +1.984 | 280 | 89 | 144 | 47 | - | 225 | 40,2 | 7 | 1 | 6 | 14,3 | |
33 | Daniel Maloney | 11 października 1984 | 30 kwietnia 1986 | 160 | 45 | 100 | 15 | - | 105 | 32,8 | 10 | 6 | 4 | 60,0 | |
34 | John Brophy (pl) | 9 października 1986 | 17 grudnia 1988 | 193 | 64 | 111 | 18 | - | 146 | 37,8 | 19 | 9 | 10 | 47,4 | |
35 | George Armstrong | 19 grudnia 1988 | 2 kwietnia 1989 | 47 | 17 | 26 | 4 | - | 38 | 40,4 | - | - | - | - | |
36 | Doug stolarz | 5 października 1989 | 25 października 1990 | 91 | 39 | 47 | 5 | - | 83 | 45,6 | 5 | 1 | 4 | 20,0 | |
37 | Tom Watt (pl) | 27 października 1990 | 15 kwietnia 1992 r. | 149 | 52 | 80 | 17 | - | 121 | 40,6 | - | - | - | - | |
38 | Patryk płonie | 6 października 1992 r. | 3 marca 1996 r. | 281 | 133 | 107 | 41 | - | 307 | 54,6 | 46 | 23 | 23 | 50,0 | Trofeum Jacka Adamsa w latach 1992-1993 |
39 | Nicholas Beverley (pl) | 6 marca 1996 | 27 kwietnia 1996 r. | 17 | 9 | 6 | 2 | - | 20 | 58,8 | 6 | 2 | 4 | 33,3 | |
40 | Michał Murphy | 17 października 1996 | 19 kwietnia 1998 | 164 | 60 | 87 | 17 | - | 137 | 41,8 | - | - | - | - | |
41 | Patryk quinn | 10 października 1998 | 18 kwietnia 2006 | 574 | 300 | 196 | 52 | 26 | 678 | 59,1 | 80 | 41 | 39 | 51,3 | |
42 | Paul Maurice | 4 października 2006 r. | 5 kwietnia 2008 r. | 164 | 76 | 66 | - | 22 | 174 | 53,0 | - | - | - | - | |
43 | Ronalda Wilsona | 9 października 2008 | 29 kwietnia 2012 | 310 | 130 | 135 | - | 45 | 305 | 49,2 | - | - | - | - | |
44 | Randolph Carlyle | 3 marca 2012 | 3 stycznia 2015 r. | 188 | 91 | 78 | - | 19 | 201 | 53,5 | 7 | 3 | 4 | 42,9 | |
45 | Piotr Horachek | 7 stycznia 2015 | 11 kwietnia 2015 r. | 42 | 9 | 28 | - | 5 | 23 | 27,4 | - | - | - | - | |
46 | michael babcock | 7 października 2015 r. | 20 listopada 2019 r. | 351 | 173 | 133 | - | 45 | 391 | 55,7 | 20 | 8 | 12 | 40,0 | |
47 | Sheldon Keefe | 20 listopada 2019 r. |
Puchar Stanleya - Najwspanialsze z trofeów, przyznawane zwycięzcy play-offów .
O'Brien Trophy - Trofeum przyznawane mistrzowi sezonu regularnego National Hockey League, ale zostało zastąpione w 1923 roku na rzecz Trofeum Księcia Walii . W 1926 roku , wraz z rozszerzeniem ligi, została przywrócona, aby nagrodzić zwycięzcę dywizji kanadyjskiej. W 1938 roku NHL powrócił do jednej dywizji, a trofeum zostało ponownie wycofane i definitywnie wycofane po sezonie 1949-1950 NHL . Tymczasem trofeum trafia do przegranego klubu w finale Pucharu Stanleya .
Trofeum Księcia Walii Trofeum Księcia Walii to trofeum, które najczęściej zmieniało swoje znaczenie. W 2007 i od 1994 roku to trofeum nagradza mistrza Konferencji Wschodniej. Został założony w 1924 roku i nagradza mistrza sezonu zasadniczego. Następnie nagradza z kolei drużynę, która zajmuje pierwsze miejsce w lidze amerykańskiej (1928-1938), mistrza sezonu zasadniczego (1939-1967), mistrzynię ligi wschodniej w sezonie (1968-1974), zwycięską drużynę drużyna w sezonie zasadniczym Konferencji Księcia Walii (1975-1981) i wreszcie drużyna wygrywająca finał Konferencji Księcia Walii w play-offach (1982-1993).
Trofeum Billa Mastertona Ta nagroda jest przyznawana graczowi, który wykazał się najwyższą jakością wytrwałości i ducha zespołowego. To trofeum upamiętnia Billa Mastertona, gracza Minnesota North Stars, który zginął15 stycznia 1968podczas meczu NHL. Zwycięzcę wybierają dziennikarze.
Calder Trophy To trofeum nagradza najlepszego zawodnika w jego pierwszym sezonie w lidze. Aby się zakwalifikować, gracz nie może rozegrać więcej niż 25 meczów w sezonie zasadniczym poprzedzającym bieżący i nie więcej niż sześć meczów w ciągu dwóch poprzednich sezonów w jednej z lig zawodowych. Gracz nie może mieć ukończonych 26 lat 2625 września sezonu kwalifikowalności.
Conn Smythe Trophy To trofeum rozpoznaje MVP playoffów od sezonu 1964-65. Głosowanie, prowadzone przez dziennikarzy, odbywa się w drugiej części meczu finałowej serii Pucharu Stanleya. Jeśli seria nie kończy się wraz z końcem tego meczu, głosy są anulowane, a głosowanie rozpoczyna się ponownie w następnej grze. Zwycięski gracz niekoniecznie jest w zwycięskiej drużynie Pucharu Stanleya.
Trofeum Franka J. Selke To trofeum, ustanowione w 1978 roku, wyróżnia napastnika, który najbardziej pomaga w jego obronie i zostało nazwane na cześć Franka J. Selke, byłego dyrektora zarządzającego Toronto Maple Leafs i Montreal Canadiens. Zwycięzcę wybiera prasa.
Hart Trophy Jedna z najlepszych nagród dla gracza w NHL: nagroda dla najlepszego gracza, gracza wybranego przez Professional Association of the Written Press. Jest to również najstarsze trofeum ze wszystkich trofeów: pochodzi z 1923 roku, kiedy to dr David Hart podarował je lidze. David Hart był ojcem głównego trenera i dyrektora zarządzającego Montreal Canadiens, Cecila Harta.
King Clancy Trophy Ta nagroda jest przyznawana przez National Hockey League hokeistowi, który zademonstrował najlepszy przykład przywództwa i który wniósł największy wkład w społeczeństwo.
Trofeum Lady Byng Drugie trofeum, które zostanie ustawione w 1925 roku, nagradza gracza o najlepszym stanie ducha w lidze. Jest również nagradzany przez dziennikarzy i powstał z inicjatywy żony Juliana Bynga, który nade wszystko kochał piękny mecz i uczestniczył w wielu meczach senatorów z Ottawy.
Jack Adams Trophy To trofeum, nagradzające najlepszego trenera sezonu, zostało ufundowane w 1974 roku, a zwycięzcę wybrali wszyscy nadawcy meczów. Jack Adams trenował Detroit Red Wings przez dwadzieścia lat, a następnie prowadził drużynę przez kolejne szesnaście lat.
Vézina Trophy To trofeum przyznawane jest co roku bramkarzowi uznanemu za najlepszego w sezonie. Od początku NHL Georges Vézina jest stałym bramkarzem Montreal Canadiens. W pierwszym meczu sezonu 1925/26 przeciwko Pittsburgh Pirates Vézina upadł na lodzie w pierwszej tercji. Lekarze następnie diagnozują gruźlicę w zaawansowanym stanie. Zmarł cztery miesiące później. Trofeum zostanie wprowadzone w następnym sezonie.
Druga drużyna gwiazd
Drużyna debiutantów NHL
Rekordy dotyczące najmniejszej liczby punktów, wygranych, remisów, goli za i goli przeciw dotyczą 70 lub więcej meczów.
* Rekord NHL