| Chrześcijańsko-Demokratyczna Partia Chile Partido Democrata Cristiano de Chile (es) | |
|
Oficjalny logotyp. | |
| Prezentacja | |
|---|---|
| Prezydent | Carmen wolna |
| Fundacja | 28 lipca 1957 |
| Siedzenie | Alameda 1460, Santiago |
| Pozycjonowanie | Środkowo-prawo |
| Ideologia |
Chrześcijańska Demokracja Socjalny Konserwatyzm Socjalny Katolicyzm Chrześcijański Humanizm Socjaldemokracja Chrześcijańska Lewica Trzecia Droga |
| Przynależność międzynarodowa |
Centryczno-demokratyczna Międzynarodowa Organizacja Chrześcijańsko-Demokratyczna Ameryki |
| Zabarwienie | Niebieski , czerwony i biały |
| Stronie internetowej | pdc.cl |
| Reprezentacja | |
| Izba Reprezentantów | 14 / 155 |
| Senat | 6 / 43 |
| Zgromadzenie składowe | 2 / 155 |
Chrześcijańsko-Demokratyczna Partia Chile (w języku hiszpańskim : Partido Democrata Cristiano de Chile ) jest chilijski partia polityczna chrześcijańskiej orientacji społecznej założonej w roku 1957. Jest członkiem Chrześcijańsko-Demokratycznej Organizacji Ameryki oraz z Międzynarodowego centrowych demokratą . Zmieniające się pozycje DC z prawicy na lewicę w latach 1958-1973, w połączeniu z jej oporem wobec tworzenia sojuszy partyzanckich, są według wielu analityków głównymi czynnikami wojskowego zamachu stanu i niestabilnej dynamiki systemu partyjnego, który go poprzedzał. to. Od początku lat 80. Chrześcijańska Demokracja stała się w opozycji głównym aktorem negocjacji w kierunku przemian demokratycznych w Chile. W latach 90. PDC był dominującą partią w Zjednoczeniu Partii na rzecz Demokracji , sojuszu rządowym. Tak więc, od czasu powrotu do demokracji, pierwszymi dwoma prezydentami Chile w latach 1990-1999 byli Patricio Aylwin i Eduardo Frei Ruiz-Tagle , dwaj chrześcijańscy demokraci.
Początki PDC sięgają Partii Konserwatywnej (PC), organicznie związanej z Kościołem katolickim . Na początku lat trzydziestych KPCh podzieliła się na tradycjonalistów i społecznych chrześcijan . Pod wpływem społecznej doktryny Kościoła, wierząc również, że Partia Komunistyczna była zbyt powiązana z dominującymi interesami gospodarczymi, Społeczni Chrześcijanie utworzyli Narodową Falangię ( Falange Nacional ), pierwotnie założoną jako ruch młodzieżowy Partii Konserwatywnej. Wpłynął pierwszy przez Estado Novo i autorytarnych reżimów katolickich FN obsługiwane skręt w lewo pod wpływem Maritainism , wspierając kandydaturę Juan Antonio Ríos (z lewej) w wyborach prezydenckich w 1942 roku, a następnie, że konserwatywnej Eduardo Cruz- Coca-Cola (w) w 1946 r., również sprzeciwiając się zakazowi Partii Komunistycznej .
W 1949 r. szczątkowa Partia Konserwatywna doświadczyła drugiej schizmy, która doprowadziła do powstania Społeczno-Chrześcijańskiej Partii Konserwatywnej i Tradycjonalistycznej Partii Konserwatywnej .
28 lipca 1957, Falanga Narodowa, Społeczno-Chrześcijańska Partia Konserwatywna i kilka mniejszych partii zjednoczonych w Partię Chrześcijańsko-Demokratyczną i popierających kandydaturę Eduardo Frei Montalvy . Jaime Castillo Velasco stał się głównym ideologiem partii, która przyjęła postawy Deklaracji z Montevideo (1947) Chrześcijańsko-Demokratycznej Organizacji Ameryki (ODCA): „trzecia droga” między komunizmem a kapitalizmem, indywidualizmem a kolektywizmem; akceptacja sekularyzmu i stworzenie partii bezwyznaniowej, inspirowanej humanizmem Maritaina.
Na wybory w 1964 r. Lyndon B. Johnson przyznał CIA budżet w wysokości trzech milionów dolarów, aby zapewnić zwycięstwo Frei, z czego półtora miliona trafiło bezpośrednio do Partii Chrześcijańsko-Demokratycznej. Frei zostaje wybrany na prezydenta republiki z 55,6% głosów przy poparciu wszystkich partii prawicowych wobec 38,6% dla Salvadora Allende .
W wyborach parlamentarnych DC zdobył 42,3% głosów. Ale centroprawicowa koalicja eksploduje po przejściu na lewo Eduardo Frei zaangażowanego w strategię uczynienia PDC dominującą partią chilijskiego spektrum politycznego, próbując dokonać przełomu w elektoracie lewicowego bloku. W ramach programu zwanego „rewolucją w wolności” chadecki rząd nacjonalizuje miedź , najważniejszy surowiec wytwarzany w Chile, rozpoczyna reformę rolną , która podważa władzę społeczną nabytej w kraju elity wiejskiej. a także reformę uniwersytecką, organizuje stowarzyszenia w dzielnicach robotniczych i przyjmuje krytyczny dyskurs na temat kapitalizmu.
Prawica, reprezentowana przez partię narodową , odcięła się od PDC i prowadziła przeciwko niemu kampanię w wyborach w 1970 roku . Ponadto w 1969 r. lewica partii podzieliła się, tworząc Movimiento de Acción Popular Unitaria (MAPU). Izolowany PDC tworzy następnie samodzielny blok centralny, pewny, że zachowa swoją dominującą pozycję. Aby odróżnić się od nowo lewicowego dyskursu chadeków, partie lewicowego bloku z kolei rozpoczęły ideologiczną eskalację.
Aby zapobiec postępom wyborczym lewicowej koalicji kierowanej przez Salvadora Allende , CIA zainwestowała do 1973 roku ponad 12 milionów dolarów w finansowanie kampanii chrześcijańskiej demokracji.
W 1970 roku Radomiro Tomić , lider lewego skrzydła PDC, został wybrany do reprezentowania partii w wyborach prezydenckich, aby rzucić wyzwanie kandydatowi partii narodowej , faworytowi w sondażach , Jorge Alessandri Rodríguezowi . Wbrew wszelkim oczekiwaniom, w kontekście ideologicznej eskalacji, jest to trzeci człowiek, Salvador Allende , socjalista, który z 36% głosów góruje nad dwoma kandydatami z centrum iz prawicy. Nie uzyskawszy absolutnej większości głosów, parlament musi ratyfikować zwycięstwo Allende lub wybrać Alessandriego.
Zawarto porozumienie między PDC a Jednością Ludową , obejmujące poszanowanie parlamentu i gwarancje konstytucyjne pozwalające Salvadorowi Allende na objęcie prezydentury.
Kiedy marksistowski lewicowy dyskurs Jedności Ludowej staje się rzeczywistością, PDC przejmuje strach i zmienia kierunek, by ustanowić pakt wyborczy z prawicowym blokiem, Konfederacją Demokracji (CODE). Według dokumentów CIA odtajnionych w 2017 r. agencja przeszkoliła niektórych bojowników PDC w zakresie postępowania z materiałami wybuchowymi, a także dostarczyła partii sprzęt radiowy. Jeden z czołowych przywódców PDC był z CIA.
DC zostaje jednak wyprzedzona przez aktywną prawicę, zradykalizowaną i zdeterminowaną, w opozycji do Allende. W klimacie skrajnej polaryzacji rywalizacja trójbiegunowa przed wyborem Allende stała się od 1972 r. dwubiegunowa, co doprowadziło do niekwestionowanego zwycięstwa KOD w wyborachMarzec 1973(55% głosów), ale równie niezaprzeczalnie niewystarczający, by móc przystąpić do dymisji rządu Salavadora Allende. Tylko frakcja Tomic nadal zapewnia wymierne wsparcie Allende, podczas gdy większość partii kierowanej w szczególności przez Patricio Aylwina dołącza do partii narodowej, aby wezwać instytucje cywilne i wojskowe do interwencji w imię poszanowania konstytucji:
Zamach stanu z 11 września 1973 roku przez generała Augusto Pinocheta natychmiast otrzymał wsparcie kodeksu. PDC miał nadzieję, że „interwencja wojskowa” by być „krótkie” i że będzie ograniczone do Wracając sprawie reform podjętych przez rząd Allende i „przywrócenia pewnego spokoju społecznego” . Kiedy "długoterminowy charakter reżimu wojskowego Pinocheta staje się oczywisty" , PDC zmienia swoją orientację i od 1976 roku ustanawia się jako "demokratyczna i umiarkowana opozycja wobec dyktatury wojskowej" . Rozliczając się z reżimem Allende i dyktaturą Pinocheta, usprawiedliwia on jednak wojskowy zamach stanu z 1973 r. „sytuacją chaosu”, w której Chile było i „ oszukiwane ” w „swoim zaufaniu” do Sił Zbrojnych w celu przywrócenia „normalności” i przywrócić władzę „demokratycznej decyzji ludu” . Jego program jest teraz częścią humanistycznej i chrześcijańskiej wizji, w której PDC chce być „apostołem tolerancji, praw człowieka, demokracji, wolności słowa i sprawiedliwego rozwoju gospodarczego”. Ogłasza się przeciwnikiem wszelkiej przemocy i wszelkich dyktatur , potwierdzając nie tylko swój sprzeciw wobec walki klasowej , preferując współpracę między pracą a kapitałem, ale także liberalizm gospodarczy , który według PDC przekazuje kapitał przed robotnikiem. Po wezwaniu wojska do wycofania się z rządu, PDC był jednak jedyną partią opozycyjną zalegalizowaną i upoważnioną do prowadzenia kampanii podczas plebiscytu konstytucyjnego w 1980 roku. Na jego czele stanął wówczas Eduardo Frei Montalva .
Po jego śmierci partię przejął Patricio Aylwin, który w chilijskim referendum w 1988 r . połączył siły z lewicą, tworząc Koalicję Stron na „Nie” . Po ich zwycięstwie Aylwin został kandydatem koalicji (Concertation des Parties pour la democratie) w wyborach prezydenckich w 1989 r. Został wybrany w pierwszej turze z 57% głosów, PDC stał się wiodącą chilijską partią polityczną. pozostała do 2005 roku. Jeśli w tym okresie PDC zainicjowała strategię porozumień Concertación z prawem, w szczególności renowację narodową , to jednak pozostaje zakotwiczona w swoim instytucjonalnym sojuszu z PPD-PS. Zapewnia demokratyczną stabilność instytucjonalną nieznaną w Chile od pięćdziesięciu lat.
W 1994 r. Eduardo Frei Ruiz-Tagle zastąpił Alwyna na stanowisku prezydenta, ale w 1999 r. kandydat PDC, Andrés Zaldívar , przegrał prawybory w ramach koalicji na korzyść socjalisty Ricardo Lagosa .
W 2005 roku poparł kandydaturę socjalistki Michelle Bachelet, która kandydowała do Zjednoczenia Partii na rzecz Demokracji . W wyborach parlamentarnych tego samego roku KOP uzyskał 20,78% głosów, wybierając w ten sposób 20 posłów i 5 senatorów.
Po raz kolejny popiera kandydaturę Michelle Bachelet w chilijskich wyborach prezydenckich 2013 , które wygrała. Podczas debat na temat legalizacji aborcji w przypadku gwałtu zdecydowana większość chadeków zasygnalizowała, że będzie sprzeciwiać się takiej reformie.
W chilijskich wyborach prezydenckich w 2017 roku Partia Chrześcijańsko-Demokratyczna osiągnęła najgorszy wynik w swojej historii. Jej kandydatka Carolina Goic uzyskała tylko 5,8% głosów.
| Rok | Kandydat | 1 st runda | 2 d tur | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Głos | % | Ranga | Głos | % | Ranga | ||
| 1958 | Eduardo Frei Montalva | 255 769 | 20,7 | 3 rd | |||
| 1964 | Eduardo Frei Montalva | 1 409 012 | 56,1 | wybrany | |||
| 1970 | Radomiro Tomić | 821 801 | 28,1 | 3 rd | |||
| 1989 | Patricio aylwin | 3 850 571 | 55,2 | wybrany | |||
| 1993 | Eduardo Frei Ruiz-Tagle | 4 044 898 | 58,0 | wybrany | |||
| 1999 | wsparcie dla Ricardo Lagos | ||||||
| 2005 | wsparcie dla Michelle Bachelet | ||||||
| 2009 | Eduardo Frei Ruiz-Tagle | 2 065 061 | 29,6 | 2 nd | 3 367 790 | 48,4 | 2 nd |
| 2013 | wsparcie dla Michelle Bachelet | ||||||
| 2017 | Karolina goic | 387 664 | 5,9 | 5 th | |||
| Rok | Głos | % | Ranga | Siedzenia |
|---|---|---|---|---|
| 1961 | 213 468 | 15,4 | 3 rd | 23 / 147 |
| 1965 | 995 187 | 42,3 | 1 st | 82 / 147 |
| 1969 | 716 547 | 29,8 | 1 st | 56 / 150 |
| 1973 | 1 073 691 | 28,7 | 1 st | 50 / 150 |
| 1989 | 1 766 347 | 26,0 | 1 st | 38 / 120 |
| 1993 | 1 827 373 | 27,1 | 1 st | 37 / 120 |
| 1997 | 1 331 745 | 23,0 | 1 st | 38 / 120 |
| 2001 | 1 162 210 | 18,9 | 2 nd | 23 / 120 |
| 2005 | 1.354.631 | 20,8 | 2 nd | 20 / 120 |
| 2009 | 940,265 | 14,2 | 2 nd | 19 / 120 |
| 2013 | 966,848 | 15,6 | 2 nd | 21 / 120 |
| 2017 | 616 668 | 10.3 | 3 rd | 14 / 155 |