Jean-Francois Deniau

Jean Francois Deniau
Rysunek.
Jean-François Deniau, honorowy prezes Care France w Darfurze w 2004 roku
Funkcje
Przewodniczący Rady Generalnej Cher
31 marca 1994 - 27 marca 1998
( 3 lata, 11 miesięcy i 24 dni )
Wybór 27 marca 1994
Poprzednik Jacques Genton
Następca Serge Vinçon
Poseł francuski
16 marca 1986 - 21 kwietnia 1997
( 11 lat, 1 miesiąc i 5 dni )
Ponowna elekcja 28 marca 1993
Okręg wyborczy 1 ponownie Cher
Poprzednik Henri Rey
Następca Yves Fromion
3 kwietnia 1978 - 6 maja 1978
( 1 miesiąc i 3 dni )
Ponowna elekcja 28 marca 1993
Okręg wyborczy 1 ponownie Cher
Poprzednik Raymond Boisdé
Następca Henri Moulle
Delegat ministra ds. Reform administracyjnych
1 st październik +1.980 - 4 marca 1981
( 5 miesięcy i 3 dni )
Prezydent Valéry Giscard d'Estaing
Rząd T. III
Następca Raymond Barre
( premier )
Minister właściwy ds. Handlu zagranicznego
3 kwietnia 1978 - 2 października 1980
( 2 lata, 5 miesięcy i 29 dni )
Prezydent Valéry Giscard d'Estaing
Rząd T. III
Poprzednik André Rossi
Następca Michel Cointat
Sekretarz stanu przy Ministrze Spraw Zagranicznych
26 września 1977 - 31 marca 1978
( 6 miesięcy i 5 dni )
Prezydent Valéry Giscard d'Estaing
Rząd Bar II
Poprzednik Pierre-Christian Taittinger
Następca Olivier się poruszył
Sekretarz stanu przy Ministrze
Rolnictwa
27 lutego 1974 - 12 stycznia 1976
( 1 rok, 10 miesięcy i 16 dni )
Prezydent Georges Pompidou
Valéry Giscard d'Estaing
Rząd Messmer III
Chirac I
Następca Pierre Méhaignerie
Sekretarz stanu przy Ministrze Spraw Zagranicznych
2 kwietnia 1973 - 27 lutego 1974
( 10 miesięcy i 25 dni )
Prezydent Georges Pompidou
Rząd Messmer II
Poprzednik André Bettencourt
Następca Jean marki Lipkowski
Sekretarz stanu odpowiedzialny
za departamenty i terytoria zamorskie
5 lipca 1972 - 28 marca 1973
( 8 miesięcy i 23 dni )
Prezydent Georges Pompidou
Rząd Messmer I
Poprzednik Henri Rey
Następca Bernard stasi
Europejski komisarz ds. Rozszerzenia i pomocy rozwojowej
22 marca 1972 - 5 stycznia 1973
( 9 miesięcy i 14 dni )
Prezydent Sicco Mansholt
Rząd Komisji Mansholta
Poprzednik Nie
Następca Claude Cheysson
Europejski komisarz ds
. Stosunków zewnętrznych
1 st lipiec +1.970 - 21 marca 1972
( 1 rok, 8 miesięcy i 20 dni )
Prezydent Franco Maria Malfatti
Rząd Komisja Malfatti
Poprzednik samego siebie
Następca Ralf Dahrendorf
Europejski komisarz
ds. Handlu zagranicznego
7 lipca 1967 - 30 czerwca 1970
( 2 lata, 11 miesięcy i 23 dni )
Prezydent Jean Rey
Rząd Komisja Rey
Poprzednik Jean Rey
Następca Ralf Dahrendorf
Biografia
Data urodzenia 31 października 1928
Miejsce urodzenia Paryż ( Francja )
Data śmierci 24 stycznia 2007
Miejsce śmierci Paryż ( Francja )
Partia polityczna FNRI

PR
UDF

Rezydencja pierwsza dzielnica Cher

Jean-François Deniau , urodzony dnia31 października 1928w 15 th  dzielnicy Paryża , zmarł24 stycznia 2007w tym samym mieście jest politykiem i pisarzem francuskim . Był ambasadorem, minister, komisarz europejski, poseł , przewodniczący Rady Generalnej z Cher , eseista i powieściopisarz i członek Akademii Francuskiej . Był także wybitnym nawigatorem.

Biografia

Rodzina i formacja

Jean-François Deniau pochodzi z rodziny plantatorów winorośli i leśników, założonej w Sologne od ponad czterech stuleci. Jeden z jego pradziadków ze strony matki (Georges Crismanovich) urodził się w 1785 roku w Dubrowniku (Ragusa) i był adiutantem marszałka Marmonta . Jego ojciec, Marcel Deniau, politechnik i inżynier z Ponts et Chaussées , zmarł, gdy miał siedem lat. Zostanie wychowany przez matkę przy wsparciu rodziny Deniau.

Ukończył studia średnie w Lycée Pasteur w Neuilly-sur-Seine i Lycée Saint-Louis-de-Gonzague , a następnie w prywatnym liceum Sainte-Geneviève w Wersalu . Dwukrotny laureat Concours Général , następnie uzyskał dyplom z literatury ( etnologii i socjologii ), a także DES z ekonomii politycznej . Jest absolwentem Instytutu Nauk Politycznych w Paryżu i posiada tytuł doktora nauk prawnych.

W 1949 roku Jean-François Deniau dołączył do swojego starszego brata Xaviera Deniau w Indochinach , gdzie służył w oddziale partyzantów górskich. To w Sajgonie zdaje pisemne testy do egzaminu wstępnego do ENA , w nieco niewiarygodnych okolicznościach wspomina z humorem w swoich Wspomnieniach .

Przyjęty do ENA w 1950 r. Odbył roczny staż we francuskiej Wysokiej Komisji w Niemczech pod kierunkiem ambasadora André François-Ponceta . Powitany w Bonn przez Alaina Peyrefitte'a i Claude'a Cheyssona , nawiązał z nimi przyjaźń.

Kariera starszego urzędnika służby cywilnej

Opuszczając ENA , awans „Jean Giraudoux” (1952), Jean-François Deniau wybrał Inspektorat Finansów , podobnie jak Valéry Giscard d'Estaing .

W 1956 r. Został stałym sekretarzem generalnym francuskiej delegacji w Brukseli, której przewodniczy Maurice Faure . Będzie projekt preambuły do Traktatu Rzymskiego , podpisanego w dniu25 marca 1957, w którym miał wielką satysfakcję wślizgnąć się w słowo „ideał”. W latach 1958–1963 w Komisji Europejskiej był kolejno dyrektorem, a następnie dyrektorem generalnym odpowiedzialnym za negocjacje z Anglią, a następnie komisarzem odpowiedzialnym za negocjacje z krajami afrykańskimi, które doprowadziły do Porozumienia z Lomé .

W 1963 r. Został mianowany przez Charlesa de Gaulle'a ambasadorem Francji w Mauretanii , a następnie w 1967 r. Członkiem Komisji Wspólnot Europejskich odpowiedzialnym za negocjacje akcesyjne Wielkiej Brytanii , Irlandii i Danii , a także za pomoc dla kraje rozwijające się.

Minister i dyplomata

W 1973 roku Jean-François Deniau wszedł do rządu Pierre'a Messmera jako sekretarz stanu odpowiedzialny za współpracę , a następnie został mianowany sekretarzem stanu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsi w rządzie, który utworzył Jacquesa Chiraca po wyborze Valéry'ego Giscarda. d'Estaing jako Prezydent Republiki w 1974 r. W 1976 r. został ambasadorem Francji w Madrycie na prośbę nowego króla Juana Carlosa , z którym nawiązał przyjaźń podczas regat żeglarskich. Jean-François Deniau odegra aktywną rolę w doradzaniu królowi i rządowi podczas przemian demokratycznych, które nastąpiły po śmierci generała Franco .

W Wrzesień 1977Jean-François Deniau został mianowany sekretarzem stanu przy ministrze spraw zagranicznych w drugim rządzie Raymonda Barre , następnie ministrem handlu zagranicznego (1978), a następnie ministrem ds. Reformy administracyjnej w ostatnim rządzie Raymonda Barre (1981).

W 1978 roku został wybrany zastępcą ( UDF ) w pierwszym okręgu wyborczym Cher z 51,95% głosów oddanych przeciwko 48,05% Jacques Rimbault , komunistyczny burmistrz Bourges ). W następnym roku z powodzeniem startował w wyborach kantonalnych w kantonie Bourges-4 . Został wiceprzewodniczącym rady generalnej Cher , a następnie prezydentem w 1981 roku.

W Czerwiec 1981, Jacques Rimbault mści się w wyborach parlamentarnych i wygrywa z 52% głosów. W 1986 roku Jean-François Deniau został ponownie wybrany na deputowanego Cher, potwierdzany przy każdych kolejnych wyborach aż do 1997 roku. Stopniowo, chociaż nadal przewodniczył Radzie Generalnej Cher, odciął się od życia politycznego. Ma również przejść trzy stenty aorty.

W 1997 roku zdecydował się nie startować w wyborach parlamentarnych , popierając kandydaturę Yvesa Fromiona ( RPR ), po zainicjowaniu inwestytury Yvesa Gallanda (Partia Radykalna UDF ), który ostatecznie zrezygnował ze stanowiska. WMarzec 1998w pierwszej turze wyborów kantonalnych pozostawił go w tyle przez kandydata UDF- Liberalną Demokrację Francka Thomasa-Richarda , który w drugiej turze został pokonany przez kandydata socjalistów. Po tym, co gorzko potępia jako „uwolnienie” swojej rodziny politycznej, zrezygnował z UDF, a następnie w środku kryzysu wewnętrznego, po sojuszach pięciu przewodniczących rad regionalnych z FN.

Był posłem do PE od 1979 do 1986.

Inne funkcje i czynności

W 1982 roku Jean-François Deniau stworzył w Strasburgu „  Nagrodę im. Sacharowa za wolność myśli”. Jego walka o prawa człowieka io ludy ofiar dyktatury lub obcej okupacji doprowadzi go do realizacji misji na całym świecie: w Erytrei , Kambodży , Afganistanie , Kurdystanie , Somalii , byłej Jugosławii , Libanie , łodziach w Chinach , RPA , Hiszpania , Związek Radziecki , Indie , Rumunia , Sarajewo ,  etc.

Dziennikarz-felietonista Le Figaro i felietonista tygodnika L'Express , Jean-François Deniau dużo pisze i zawsze tyle samo inwestuje w sprawy zewnętrzne, zwłaszcza w Afganistanie, gdzie prowadzi tajne misje, w szczególności w prowincji Wardak , oraz „dąży do uznania afgańskiego ruchu oporu przez społeczność międzynarodową”.

W 1988 roku, na pokład helikoptera Joan of Arc , pływającego po Morzu Chińskim , został zaproszony do spędzenia kilku godzin na pokładzie Mary , frachtowca hojnie wypożyczonego przez swojego właściciela Médecins du Monde na akcję ratunkową dla uchodźców wietnamskich. ludzie na łodziach ), który trwał trzy miesiące. Podczas tego krótkiego fragmentu spotyka pisarza i wielkiego reportera Oliviera Webera , który następnie raportuje dla Le Point , a następnie spotyka się z uchodźcami w celu napisania artykułu, który ma ukazać się w Paris Match .

Wybrany do Akademii Francuskiej w dniu11 kwietnia 1992na krześle 36 , zajmowanym wcześniej przez Jacquesa Soustelle , zostaje przyjęty przez swojego przyjaciela Alaina Peyrefitte'a, który na zakończenie swojego przemówienia charakteryzuje podróż odbiorcy następująco: „Marzenie i honor, Panie, żyły w Tobie od zawsze. Wasza trasa pogodzi niejednego z naszych współczesnych z naszymi czasami ”.

W 1995 roku, po potrójnej obwodnicy, w wieku 67 lat przepłynął Atlantyk w towarzystwie mistrza olimpijskiego żeglarstwa Nicolasa Hénarda . Ten entuzjasta został wybrany do Akademii Morskiej w 1999 roku, zastępując Érica Tabarly'ego . W 2003 roku założył stowarzyszenie „  Les Écrivains de marine  ”, które przyniosło mu „Grand Prix de la Mer” za swoją działalność i twórczość literacką. Jest także członkiem Komitetu Honorowego Międzynarodowego Domu poetów i pisarzy z Saint-Malo .

W 2004 roku zagrał rolę prezydenta w filmie „ San Antonio ” Frédérica Auburtina według Frédérica Darda .

Pod koniec 2006 roku został mianowany członkiem komitetu honorowego Traktatu Rzymskiego, w negocjacjach którego pomagał wraz z Maurice'em Faure'em i Jeanem François-Poncetem . Gorąco uczestniczy w pierwszym posiedzeniu tego komitetu.

Jean-François Deniau zmarł dalej 24 stycznia 2007 w swoim paryskim domu.

Życie prywatne

Jean-François Deniau był żonaty z Frédérique Dupuy, prawnikiem i pierwszym zastępcą burmistrza Bourges . Był towarzyszem dziennikarki Marie Dabadie . Jest ojcem dwójki dzieci: Maureen Deniau, malarki i dziennikarza Grégoire Deniau .

Wyróżnienia i hołd

W 2015 r. Na jego cześć mianowany został francuski patrolujący straży przybrzeżnej , Jean-François Deniau (DF P3) , który w imieniu agencji Frontex jest często przydzielany do służby misyjnej Unii Europejskiej na Morzu Śródziemnym .

Grafika

Uwagi i odniesienia

  1. Francja 3-2004
  2. carefrance
  3. W swoich wspomnieniach opowiada o przyjacielskim obiedzie, podczas którego podczas jego pobytu w Niemczech młodzi urzędnicy obiecali karierę ministerialną: oprócz Peyreffite i Cheysson, Jean Sauvagnargues , Louis de Guiringaud , a także Jean d'Ormesson .
  4. Alain Peyrefitte , Odpowiedź na przemówienie powitalne pana Jean-François Deniau , Académie française , 10 grudnia 1992.
  5. Dodik Jégou i Christophe Penot, Międzynarodowy Dom Poetów i Pisarzy , Éditions Cristel, Saint-Malo, 2002, 57 s. ( ISBN  2-84421-023-6 ) .
  6. „  [Kim oni się stali?] Frédérique Deniau, kobieta serca i walki - Bourges (18000) - Le Berry Républicain  ” , na www.leberry.fr (dostęp 13 listopada 2020 )
  7. Astrid de Larminat, „Marie Dabadie automatycznie przeszła na emeryturę przez Académie Goncourt” , lefigaro.fr, 26 lutego 2018 r.
  8. "  Aukcja Maureen Deniau" Pod koniec cierpliwości "Acrylic…  " , na www.gazette-drouot.com (dostęp 13 listopada 2020 ) .
  9. „Jean-François Deniau” przybył do La Seyne-sur-Mer ” , Le Marin , 24 kwietnia 2015 r.
  10. Vincent Groizeleau, „Customs: Jean-François Deniau przeprowadził dwumiesięczny patrol na Morzu Egejskim” , Mer et Marine , 22 stycznia 2019.
  11. „  Renaissance Prize (letters)  ” , na cerclerenaissance.info .

Załączniki

Linki zewnętrzne