Liberalna Demokracja (partia polityczna)
| Demokracja liberalna | |
 Oficjalny logotyp. | |
| Prezentacja | |
|---|---|
| Prezydent | Alain Madelin |
| Fundacja | 24 czerwca 1997 r. |
| Podział | Unia na rzecz Demokracji Francuskiej (1998) |
| Połączenie | partia Republikańska |
| Zanik | 17 listopada 2002 r. |
| Połączono w | Unia na rzecz ruchu ludowego |
| Pozycjonowanie | Środek od prawej do prawej |
| Ideologia |
Liberalizm Konserwatyzm fiskalny Liberalno-konserwatyzm Europhilie |
| Przynależność narodowa | Unia na rzecz Demokracji Francuskiej (1997-1998) |
| Zabarwienie | niebieski |
Liberal Democracy ( DL ) to francuska partia polityczna, która istniała w latach 1997-2002. Jej przewodniczącym jest Alain Madelin .
Zintegrowana ze swoją fundacją w Unii na rzecz Demokracji Francuskiej (UDF), Liberalna Demokracja stała się niezależną partią w 1998 roku po strategicznych nieporozumieniach z François Bayrou , który sprzeciwił się wyborom przewodniczących rad regionalnych UDF głosami Frontu Narodowego .
W wyborach prezydenckich w 2002 r. Alain Madelin wystąpił przeciwko François Bayrou i uzyskał 3,9% głosów. Wkrótce partia rozwiązała się w Związku Pour un Mouvement populaire (UMP).
Historyczny
Synostwo
Fundacja
24 czerwca 1997 r., trzy tygodnie po wyborach parlamentarnych, które oznaczały zwycięstwo mnogiej lewicy , ustawowy i nadzwyczajny narodowy zjazd Partii Republikańskiej zapowiada rozszerzenie tej partii o członków z innych składowych UDF (w szczególności byłych -bezpośrednich członków, takich jak jak Charles Millon czy Marc Laffineur , niektórzy członkowie PPDF tacy jak Jean-Pierre Raffarin , Dominique Bussereau czy Jean-François Mattei , a także dysydent Force Democrat w osobie Claude Goasguen ). W ten sposób rozszerzona, przemianowana jest na „Liberalną Demokrację, Niezależni Republikanie i Republikanie”, znaną jako „Liberalna Demokracja” (DL). Tego samego dnia Alain Madelin został wybrany na prezydenta tego nowego ruchu przeciwko Gillesowi de Robien i Philippe Mathot .
Zerwij z UDF
16 maja 1998 r.kierownictwo DL, w skład którego wchodzi kilku byłych działaczy ze skrajnie prawicowych grup studenckich , popiera wybory prezydentów regionów UDF głosami FN ( Jean-Pierre Soisson w Burgundii , Jacques Blanc w Langwedocji-Roussillon , Charles Baur w Picardy i Charles Millon w Rhône-Alpes ), wbrew instrukcjom kierownictwa UDF . Jacques Blanc jest wykluczony z UDF, ale nie z Liberalnej Demokracji. DL następnie opuszcza UDF i staje się niezależny.
25 maja 1998 r.30 posłów, głównie z grupy UDF, decyduje się na utworzenie nowej grupy w Zgromadzeniu Narodowym, Liberalnej Demokracji i Niezależnych (DLI). W skład grupy wejdą następujący zastępcy: Nicole Ameline , François d'Aubert , Sylvia Bassot , Dominique Bussereau , Roland Blum (członkostwo na3 czerwca 1998), Pierre Cardo , Antoine Carré , Pascal Clément , Georges Colombier , Bernard Deflesselles , Francis Delattre (powrócił do grupy UDF-Alliance15 listopada 2000), Franck Dhersin , Laurent Dominati , Dominique Dord (członkostwo w dniu27 maja 1998 r.), Renaud Dutreil (członkostwo w dniu27 maja 1998 r.), Charles Ehrmann , Nicolas Forissier (akcesja w dniu27 maja 1998 r.), Gilbert Gantier (członkostwo w dniu29 maja 1998), Claude Gatignol , Claude Goasguen (członkostwo w dniu26 maja 1998 i wraca do grupy UDF-Alliance w dniu 26 listopada), François Goulard , Pierre Hellier (członkostwo w dniu27 maja 1998 r.), Michel Herbillon (członkostwo w dniu27 maja 1998 r.), Philippe Houillon , Denis Jacquat (członkostwo w dniu27 maja 1998 r.), Aimé Kergueris , Marc Laffineur , Jean-Claude Lenoir , Pierre Lequiller , Alain Madelin , Jean-François Mattei (członkostwo na27 maja 1998 r.), Michel Meylan , Alain Moyne-Bressand , Yves Nicolin (członkostwo na3 czerwca 1998), Bernard Perrut , Jean Proriol (członkostwo10 czerwca 1998), Marcelle Ramonet , Jean Rigaud , Jean Roatta , José Rossi , Joël Sarlot , Guy Teissier , Philippe Vasseur , Gérard Voisin i 2 krewni: Paul Patriarche i Jean-Pierre Soisson (na członkostwo3 listopada 1999). José Rossi został prezesem grupy, a Jean-François Mattei zastąpił go w 2000 roku . Pod koniec kadencji grupa DLI będzie miała 43 posłów.
Podczas wyborów europejskich DL tworzy wspólną listę z RPR . Alain Madelin prowadzi kampanię razem z Nicolasem Sarkozy , szefem listy. Ale Europhile i federalist ton ich zawodzi kampanii część elektoratu prawicowego, który preferuje eurosceptycyzm i sovereignist listy z Charles Pasqua i Philippe de Villiers . Madelin i Sarkozy uzyskali tylko 12,82% i tylko 12 mandatów z 81 do obsadzenia. Pięciu wybranych posłów DL to: Alain Madelin (przewodniczący DL), Françoise Grossetête (wiceprzewodnicząca), Thierry Jean-Pierre (skarbnik), Hervé Novelli (delegat generalny) i Tokia Saïfi .
Wybory 2002 2002
22 listopada 2000Liberalna Demokracja wyznacza Alaina Madelina na kandydata w wyborach prezydenckich w 2002 roku . Wyruszywszy na kampanię bardzo wcześnie, został stopniowo porzucony przez wielu urzędników DL, którzy wysunęli kandydaturę Jacques'a Chiraca : 27 lutego 33 deputowanych DL (z 43) wezwało do głosowania na tego ostatniego. 21 kwietnia uzyskał 3,91% oddanych głosów (1,1 mln głosów) i wezwał do głosowania na Jacquesa Chiraca przeciwko Jean-Marie Le Penowi . Premierem zostaje Jean-Pierre Raffarin , ówczesny wiceprezes Liberalnej Demokracji.
9 i 16 czerwca 2002 r.Liberalna Demokracja uczestniczy wraz z RPR i dysydentami UDF w wyborach parlamentarnych w ramach Związku na rzecz większości prezydenckiej , która zdobywa bezwzględną większość w Zgromadzeniu Narodowym. Partia otrzymuje dwóch zastępców.
Zanik
21 września 2002 r., nadzwyczajna ogólnokrajowa konwencja liberalnej demokracji zatwierdza zniknięcie DL w Związku dla większości prezydenckiej (UMP, przemianowanej wówczas na Związek Ruchu Ludowego) 15 770 głosami za i 2 930 głosami przeciw. DL rozpuszcza się i uczestniczy w tworzeniu UMP on17 listopada 2002 r..
Ideologia
Program Liberalna Demokracja jest liberalny gospodarczo – postuluje stopniowe odłączenie państwa w wielu sektorach gospodarki – a także dość liberalny w kwestiach moralnych, co plasuje go na centroprawicy na szachownicy Polityka francuska.
Osobowości
Prezydent
| Początek | Koniec | Nazwisko | Wybór |
|---|---|---|---|
| 24 czerwca 1997 r. | 9 października 1999 r. | Alain Madelin | 59,9% Gilles de Robien 37,3% Philippe Mathot 2,8% |
| 9 października 1999 r. | 17 listopada 2002 r. | Alain Madelin | 98,3% (tylko kandydat) |
Przewodniczący grup parlamentarnych
Grupa DLI Zgromadzenia Narodowego (1998-2002) Grupa Republikanów i Niezależnych (1993-2002, związana z PR, potem z DL) w Senacie- 1995 (DL z 1997 ) - 2002 : Henri de Raincourt
Premier i Minister
W rządach Raffarina I i II między majem aListopad 2002, czyli przed faktycznym rozwiązaniem w UMP , poza samym premierem ( Jean-Pierre Raffarinem ) wymieniono tylko jednego ministra DL z 15 resortów (oprócz delegata ministrów i sekretarzy stanu). To jest Jean-François Mattei , Minister Zdrowia, Rodziny i Osób Niepełnosprawnych.
Przewodniczący rad regionalnych
- Dolna Normandia : René Garrec ( 1986 - 2004 , DL od 1997 do 2002 )
- Burgundia : Jean-Pierre Soisson ( 1998 - 2004 , spokrewniony DL do 2002 )
- Centrum Doliny Loary :
- Franche-Comté : Pierre Chantelat ( 1988 - 1998 , DL od 1997 )
- Langwedocja-Roussillon : Jacques Blanc ( 1986 - 2004 , DL od 1997 do 2002 )
- Lotaryngia : Gérard Longuet ( 1992 - 2004 , DL od 1997 do 1998 )
- Midi-Pyrénées : Marc Censi ( 1988 - 1998 , DL od 1997 )
- Poitou-Charentes : Jean-Pierre Raffarin ( 1988 - 2002 , DL od 1997 )
- Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże : Jean-Claude Gaudin ( +1.986 - 1.998 , DL z 1997 roku )
Uwagi i referencje
- „Kierunek Liberalnej Demokracji odrzuca bezkompromisowość wobec FN”, Le Monde , 9 grudnia 1997. Zobacz też: Sojusze wyborcze Frontu Narodowego .
- „ Zgromadzenie Narodowe – Deklaracja Polityczna Liberalnej i Niezależnej Grupy Demokratycznej – maj 1998 – 11 Legislature ” , na stronie www.assemblee-nationale.fr (dostęp 5 stycznia 2019 )
- „ Lista deputowanych według grup politycznych: GROUPE DL - XIe legislature ” , www.assembleenationale.fr (dostęp 5 stycznia 2019 )
- „ Chronologia Liberalnej Demokracji DL ” , na www.france-politique.fr (dostęp 5 stycznia 2019 )