| Narodziny |
12 sierpnia 1932 Bazylea |
|---|---|
| Śmierć | 30 października 2007 r. (w wieku 75 lat) |
| Narodowość | Szwajcarski i Francuski |
| Czynność | Malarz |
Jürg Kreienbühl urodzony w Bazylei on12 sierpnia 1932i zmarł w Cormeilles-en-Parisis dnia30 października 2007 r.jest szwajcarskim i francuskim malarzem i grawerem .
Pierwszym szkoleniem Jürga Kreienbühla jest biologia . Dla ornitologa Hansa Nolla podróżuje przez Szwajcarię w poszukiwaniu tysięcy kulek odrzucających drapieżników. W 1951 r., porzucając ścieżkę naukową, zapisał się do Bazylejskiej Szkoły Sztuk Pięknych .
W tym samym czasie został zatrudniony w firmie zajmującej się malarstwem domów, gdzie nauczył się malować sztuczny marmur i sztuczne drewno.
Po ukończeniu Sztuk Pięknych malował stosy śmieci i zwłoki zwierząt. Miasto Bazylea przyznaje mu stypendium na osiedlenie się na paryskich przedmieściach, w Colombes , gdzie maluje cmentarze i wysypiska śmieci. Stypendium zostanie przedłużony, ale w końcu, z powodu braku pieniędzy, malarz będzie musiał wrócić do Bazylei w roku 1958. Po sprzedał kilka obrazów prezentowanych w domu w trakcie rozbiórki, wrócił do Francji i zamieszkał w dzielnicy slumsów w Bezons , gdzie kupuje stary autobus. Portretuje mieszkańców slumsów: Arabów, Cyganów, Polaków.
W 1962 kupił małe mieszkanie w Argenteuil - a później dom chłopski w Cormeilles-en-Parisis - i ożenił się z malarką Suzane Lopata . Jego syn Stéphane (przyszły malarz Stéphane Belzère ) urodził się w 1963 roku. Jego warsztat był wówczas przyczepą zainstalowaną na pustej parceli w Carrières-sur-Seine . Pod koniec lat 60. i na początku 70. Jürg Kreienbühl malował zwłaszcza w Normandii i Le Havre , wracając do swoich slumsów w regionie paryskim. Wystawiał w Zurychu , Bernie i Bazylei .
W 1973 roku w Muzeum Sztuk Pięknych w Aargau odbyła się jego pierwsza duża retrospektywa .
W 1974 Kreienbühl namalował Hołd dla Cuvier w Jardin des Plantes w Paryżu . W tym czasie będzie też malował we wsi Jeż , potem w starej fabryce terakotowych kościołów świętych. W 1976 wystawiał w Galerie du Luxembourg (dziś Galerie Alain Blondel ) oraz w Zurychu . Pod koniec lat 70. rozebrano duże slumsy otaczające Paryż. Kreienbühl następnie namalował liniowiec Francja , zanieczyszczenia itp. W La Défense namalował porzucony na pustkowiu pomnik La Défense de Paris autorstwa rzeźbiarza Louisa-Ernesta Barriasa . Bierze udział w wystawach w Bazylei, Zurychu, Neuchâtel oraz w galerii Blondel w Paryżu.
W 1982 r. odkrył galerię zoologii w Narodowym Muzeum Historii Naturalnej w Paryżu – od 1994 r. przemianowaną na „Grande Galerie de l'Évolution” – miejsce monumentalne, zamknięte dla publiczności od 1966 r. z powodu braku funduszy. „utrzymaj go i wyremontuj, i pogrążysz się w imponującym zmierzchu. Pracował tam niestrudzenie do czasu, gdy wystawa jego obrazów, zorganizowana przez Muzeum w Jardin des Plantes w 1985 r., przedstawił zaproszonego na wernisaż ministra odpowiedzialnego za tę placówkę Jean-Pierre'a Chevènementa do stanu miejsca, dla którego był odpowiedzialny. Następnie Chevènement znalazł fundusze na remont galerii francuskiej. W tym samym roku wystawiał w Aarau w Muzeum Sztuk Pięknych w Aargau . W następnym roku wystawił w kantonalnym muzeum zoologii w Lozannie swoje obrazy wykonane w galerii Zoologii w Paryżu. Dwa lata później trafi do Muzeum Historii Naturalnej w Bazylei .
Od lat 90. Jürg Kreienbühl malował kolejno w browarze Warteck w Bazylei, w Muzeum Historii Naturalnej w Bazylei oraz w ogrodzie rzeźbiarza Bernharda Luginbühla . Każdej zimy będzie wracał do Francji, by poświęcić się grafice – intaglio i litografii . We Francji będzie też malował wokół Paryża, we Francuskim Muzeum Zabytków , w porcie w Dunkierce czy wokół elektrowni atomowej Gravelines .
W 1998 roku Muzeum Rysunku i Druku Oryginalnego Gravelines zorganizowało retrospektywę jego prac rytowanych i litografowanych.
W 2001 roku Szwajcarskie Centrum Kultury w Paryżu zorganizowało retrospektywę jego prac malarskich. W tym samym czasie Jacques Tardi i Daniel Pennac wrzucili portret Kreienbühla do swojego albumu La Débauche (Gallimard). Ten sam Daniel Pennac opublikował w 2007 roku wywiad z Kreienbühlem w swojej książce Chagrin d'école .
W 2008 roku Kunstmuseum Basel złożyło mu hołd, organizując wystawę poświęconą jego pracom grawerowanym.
Malarstwo Jürga Kreienbühla od początku swego istnienia było brutalnym zestawieniem pojęć tradycji i nowoczesności.
Tradycja, jak namalował wobec wszystkich prądów artystycznych drugiej połowie XX th Century, nawiązujących częściej Gustave Caillebotte , lub nawet na dzisiaj uważany malarzy takich jak akademickich jak Ernest Meissoniera , jako nowoczesne , abstrakcyjne lub koncepcyjne . Ale jednocześnie jego bohaterami nie są pięknie skomponowane stogi siana pod zachodzącym słońcem: maluje współczesne konstrukcje, takie jak La Défense , odpady wytworzone przez człowieka, a nawet jego wraki, które po nim pozostały. , opuszczone punkty przemysłowe itp.
Z perspektywy malowanie technik, w tym samym konflikt występuje: pomimo malarskiej techniki, która odnosi się łatwo do malowania XIX th century kreienbühl malowane większość jego obrazów nie na płótnie, ale na płyty pilśniowej , a n on nie używać oleju, ale farb akrylowych - on należy również do niewielkiej grupy pierwszych malarzy, którzy wybrali tę technikę w latach sześćdziesiątych.
Twórczość Kreienbühla , choć naznaczona we wczesnych stadiach ekspresjonistyczną manierą Lovisa Corintha czy Chaïma Soutine'a , szybko przekształciła się w bezkompromisowy realizm. Pragnąc pokazać surową rzeczywistość, chciał być świadkiem lub kronikarzem końca czasów, dokumentując światy potępione przez ewolucję społeczeństwa: stare wierzenia, wykluczenie i życie na obrzeżach, spustoszenia urbanizacji i industrializacji.
„[Jürga Kreienbühla] można by uznać za pierwszego hiperrealistę paryskiego malarstwa lat 60. Może też występować jako poprzednik tych, którzy dziś wykorzystują swoją sztukę jako środek odczarowanej kroniki społecznej i architektonicznej. "
Jego realistyczne podejście ma na celu nie tylko odtworzenie najbliższego otoczenia, ale „wyjście poza rzeczywistość przez rzeczywistość”, jak zauważa Leonard Ginsburg . Jego koncepcję realizmu można porównać do jego używania LSD w młodości, pod kierunkiem jego przyjaciela Alberta Hofmanna, który wspomina o tym w swojej książce LSD, mon enfant terrible . Od tego eksperymentu widzialny świat jest dla Kreienbühla wektorem innej rzeczywistości, ukrytej, wszechobecnej, ale niewidzialnej. Dlatego Albert Hofmann pisał o nim, że był „zarówno malarzem, jak i mistykiem” .