Folco autorstwa Baroncelli

Folco autorstwa Baroncelli Obraz w Infoboksie. Folco Baroncelli w 1906 roku. Funkcjonować
Major Félibrige
1905-1926
Alfons tavan Antoine Esclangon ( d )
Biografia
Narodziny 1 st listopad 1869
Aix en Provence
Śmierć 15 grudnia 1943(w wieku 74 lat)
Awinion
Imię i nazwisko Marie Joseph Lucien Gabriel Folco de Baroncelli-Javon
Narodowość Francuski
Zajęcia Pisarz , menedżer
Rodzeństwo Jacques de Baroncelli
Małgorzata de Baroncelli ( d )
Inne informacje
Domena kultura oksytańska
Członkiem Félibrige
Konflikt Pierwsza wojna światowa
podpis Folco de Baroncelli podpis

Folco de Baroncelli (ur.1 st listopad 1869w Aix-en-Provence i zmarł dnia15 grudnia 1943w Awinionie ) jest francuskim pisarzem i manadierem .

Uczeń Frédérica Mistrala i majoral Félibrige , uważany jest za „wynalazcę” Camargue . Działał na sprawdzonych tradycjach i wprowadził nowy rysunek Dzikiego Zachodu Show of Buffalo Bill podczas jego podróży na południe.

Biografia

Rodzina i młodzież

Marie Joseph Lucien Gabriel Folco de Baroncelli-Javon urodził się w Aix-en-Provence , ale zostanie ochrzczony w Awinionie, gdzie mieszkają jego rodzice.

Osoba, która miała stać się „gentilhomme- gardian  ” własnością jego ojca, Raymonda de Baroncelli florencki randki rodzina z powrotem do XIII th  wieku i tradycja Ghibelline . Oddział, do którego jest on zainstalowany w Prowansji od XV -go  wieku. Jego rodzina ma od początku XVI -go  wieku w diecezji Carpentras , dworu i zamku Javon  ; jednak tytuł markiza noszony przez głowę rodziny jest tylko grzecznością. Ich główny dom znajduje się w centrum Awinionu i nazywany jest „Hôtel de Baroncelli-Javon”, zanim Frédéric Mistral nazwał go „  Palais du Roure  ” .

Jest bratem filmowca Jacquesa de Baroncelli i Marguerite de Baroncelli , królowej Félibrige w latach 1906-1913, muzą prowansalskiego poety Josepha d'Arbauda i żoną malarza Georgesa Dufrénoya .

Dzieciństwo spędził w Bouillargues, ale przede wszystkim w Château de Bellecôte niedaleko Nîmes , gdzie studiował.

Wracając do rodzinnego domu w Awinionie, ówczesnej stolicy felibres, młody Folco poznał Roumanille'a , którego księgarnia znajdowała się obok Hôtel de Javon i Mistral w 1889 roku. Był entuzjastą języka prowansalskiego, który wprowadził w swoim rodzinnym środowisku, zasadniczo arystokratyczny, nawet jeśli później twierdził, że „Baroncellis zawsze praktykował prowansalski w swoim codziennym życiu” . W 1890 opublikował swoją pierwszą pracę w języku prowansalskim, nowy Babali . Świadomy, że jego nowy przyjaciel ma prestiżowe nazwisko, które będzie służyć sprawie Prowansji, Mistral powierzył mu w następnym roku zarządzanie jego gazetą L'Aiòli . W 1905 został majorem Félibrige , ale zrezygnował w 1926.

Mas de l'Amarée

W 1895 roku , Lou Marques (markiza), jak będzie on nazywany odtąd, udał się do Camargue i skonfigurować Manade The Manado Santenco (the saintine Manade), w Saintes-Maries-de-la- Mer . Nie tak dawno temu7 lutego 1895 rożenił się z Henriette Constantin, córką Henri Constantin, właściciela Domaine des Fines Roches w Châteauneuf-du-Pape . Z tego małżeństwa urodzą się trzy córki, choć ich wspólne życie jest epizodyczne, a jego żona nie sprzyja surowemu klimatowi Camargue. Niemniej jednak30 lipca 1899 rosiadł na stałe w Saintes-Maries-de-la-Mer przy małej uliczce Sauvage, w Mas de l'Amarée, jako dzierżawca ówczesnego właściciela, pana Allègre.

W 1905 poznał w Paryżu Joe Hammana , który przedstawił go Buffalo Billowi podczas występu na trasie jego amerykańskiej trupy po Europie. Baroncelli oferuje tym ostatnim usługi swoich opiekunów, którzy wraz z Indianami i kowbojami uczestniczą w programach, które następnie organizuje Buffalo Bill w ramach swojego Wild West Show . Tam znajdzie inspirację do tworzenia swoich gier gardianowych. Od 1909 roku Baroncelli udostępniał Hammanowi swoich pasterzy i byki do swoich filmów nakręconych w Camargue, które były jednymi z pierwszych nakręconych w westernach , oprócz tych nakręconych w Stanach Zjednoczonych .

We wrześniu 1907 r. powodzie związane z burzami z 27 tego miesiąca zatopiły część stada.

W maju 1908 spotkał się w Arles z przemysłowcem Julesem Charlesem-Roux i listowną Jeanne de Flandreysy przy okazji kręcenia pierwszej kinematograficznej wersji Mireille . To spotkanie z Joanną de Flandreysy, widziane już cztery lata wcześniej w Valence , naznacza go na zawsze. Zakochuje się w tej pięknej, ale bardzo niezależnej kobiecie, prawdziwej prowansalskiej muzie. Jeśli ich romantyczny związek był krótki, ich przyjaźń trwała do śmierci markiza.

Od początku XX th  wieku, markiz pracuje z innymi, aby odbić się czystej krwi Camargue, ponieważ aktywnie uczestniczy w konsolidacji Camargue wyścigów pojawiającego. Drakońska selekcja, którą prowadzi, została nagrodzona jego bykiem Prouvènço , historycznym kokardrzem, który wyzwala tłumy, ochrzczony w ten sposób zarówno za swoje walory estetyczne, jak i umiejętności walki.

ten 16 września 1909, zastępując rozwiązany Virginian Coumitat , stworzył stowarzyszenie Nacioun Gardiano („Gardian Nation”), aby bronić i podtrzymywać tradycje Camargue. Uczestniczył również w ochronie Confrérie des Gardians de Saint-Georges, założonej w Arles w 1512 roku, której groziło zniknięcie.

Zmobilizowany w czasie wojny 1914-1918 , był głęboko dotknięty rzezią. Po rzekomo „antymilitarystycznych” uwagach, które rzekomo wypowiedział i które zostały zadenuncjowane, został przydzielony do pilnowania oddziału jeńców wojennych internowanych w Forcie Peccais niedaleko Aigues-Mortes . W 1917 roku, po otrzymaniu zaświadczenia od burmistrza Saintes-Maries, został uznany za rolnika i został upoważniony do pobytu w Mas de l'Amarée na potrzeby swojej hodowli.

Pod koniec wojny, a dokładniej 18 kwietnia 1918, Jeanne de Flandreysy, związana ze swoim ojcem Étienne Mellier, kupiła Palais du Roure , sprzedany przez markiza i jego braci i siostry po śmierci matki. Ten pałac, historyczny i rodzinny dom Baroncelli, został wystawiony na sprzedaż latem 1907 roku, a następnie sprzedany15 maja 1909firmie Immobilière de Vaucluse, która rozproszyła większość swoich skarbów, w tym znakomitą stolarkę. To właśnie w tym czasie Jeanne de Flandreysy zachęciła go do pisania.

ten 17 października 1921, w Nîmes, prowadzi „Levée des Tridents”, na czele członków Nacioun Gardiano iw towarzystwie swojego przyjaciela Bernarda de Montaut-Manse , protestując przeciwko zakazowi walk byków. To spokojna parada, jak widać na zdjęciach z tamtych czasów. Bernardowi de Montaut-Manse udało się doprowadzić do oddalenia przez SPA jego powództwa przeciwko walkom byków w Nîmes.

W 1924 roku poprosił ilustratora Hermanna-Paula o zaprojektowanie i narysowanie krzyża Camargue , którego model wykonał Joseph Barbanson, kowal z Saintes-Maries-de-la-Mer. Inauguracja krzyża7 lipca 1926na środku starego południowo-wschodniego wyjścia z miasta Camargue. Na tym przyjęciu jest obecnych wiele osobistości i przyjaciół markiza de Baroncelli: poeta Joseph d'Arbaud , Rul d'Elly, Maguy Hugo (wnuczka Victora Hugo), Madame de la Garanderie, Fanfonne Guillierme , rodzina z wydawnictwa Aubanel , malarz Paul-Hermann.

Gospodarstwo Simbèu

Jednak problemy finansowe narosły i w 1930 roku , bez grosza przy duszy, musiał opuścić Mas de l'Amarée, którego był tylko dzierżawcą. Saintois następnie przyczynił się i zaoferował mu ziemię, na której zbudował replikę Mas de l'Amarée, Mas du Simbèu (dosłownie „znak”, „znak”, „punkt widzenia”, imię nadane staremu bykowi, wodzowi stada); ten1 st październik 1931o północy wyjechał z Amarée do Simbeu . Nowy budynek przejmuje układ pomieszczeń swojego modelu (dla parteru: po lewej kuchnia, pośrodku jadalnia z drzwiami wejściowymi, po prawej stajnia; dla pierwszego piętra: po stronie po lewej i pośrodku sypialnie, po prawej okno).

W latach 30. potępił projekt osuszania Vaccarès , walczył o utworzenie rezerwatu, podkreślając przyszłe znaczenie turystyki i przejawiając się w utrzymaniu ras Camargue. Zeznaje również na korzyść komunistycznego burmistrza Saintes-Maries-de-la-Mer, Esprita Piocha, i staje po stronie hiszpańskiej wojny domowej dla hiszpańskich republikanów . Wspiera także Cyganów i ich pielgrzymki. Na jego prośbę arcybiskup Aix , Monsignor Roques , toleruje sprowadzenie do morza posągu Sary , patronki Cyganów, co po raz pierwszy odbywa się w25 maja 1935. Jednak dopiero w 1953 r. księża wzięli udział w tej procesji.

„Zmierzch markiza”

Koniec lat 30. nie był dla markiza zbyt szczęśliwy. W lutym 1935 r. ciężko zachorował i był wtedy bardzo poruszony śmiercią żony, która nastąpiła w dniu8 sierpnia 1936. W 1938 , ponownie ciężko chory, został przewieziony do centrum medycznego w Nîmes. A w przededniu wojny, w lutym 1939 r. , był to koniec jej manady. W 1940 r. protestował przed Daladierem po odpaleniu manewrów z samolotów w Vaccarès.

Wojna 1939-1945 będzie dla niego jakoś śmiertelna. Po przybyciu do wolnej strefy w 1942 r. Niemcy osiedlili się z16 listopada 1942, w swoim gospodarstwie rolnym w Simbèu, zarekwirowany w styczniu 1943 roku . Wreszcie17 lutego, markiz de Baroncelli został z niej wygnany i osiadł w samej wiosce Saintes, wraz z córką, w dawnym domu Herman-Paul. Po kilku miesiącach, cierpiąc na skutek kopnięcia konia, zamieszkał w rodzinnym hotelu Aubanel w Awinionie. Osłabiony chorobą i strasznie zasmucony, otrzymał tam najwyższe namaszczenie i zmarł w dniu…15 grudnia, tuż przed godziną 13:00

Grób

Jego Mas Lou Simbèu został zniszczony materiałami wybuchowymi w 1944 r. przez wojska niemieckie, gdy opuściły region. Trwało to tylko 13 lat. ten21 lipca 1951, prochy markizów są przenoszone do grobowca w tym samym miejscu, w którym znajdowała się farma Simbèu, ale jego serce zostaje umieszczone w kaplicy jego przodków, w pałacu Roure, dawnym hotelu Baroncelli-Javon. Podczas tego przeniesienia, gdy konwój pogrzebowy biegnie po łąkach, byki z dawnego stada gromadzą się i powoli podążają za procesją, jakby po raz ostatni towarzyszyły swemu panu. Tak więc, zgodnie z jego wolą - "kiedy umrę, kiedy nadejdzie właściwy czas, przynieś moje ciało do ziemi Simbèu, z głową spoczywającą w palenisku mego życia, moje ciało zwrócone w stronę Kościoła Świętych, to jest tutaj, że chcę spać ” - markiz spoczywa na miejscu swojego ostatniego gospodarstwa. W swojej księdze wspomnień W Camargue z Baroncellim René Baranger tak opisuje mauzoleum: „Jest to lekka kamienna płyta, wsparta na trzech okrągłych stopniach” . Kamienie należały do ​​jego zburzonego wiejskiego domu.

Dziedzictwo

Według amerykańskiego profesora Roberta Zaretsky'ego Folco de Baroncelli przyczynił się do przekształcenia Camargue, do tej pory dzikiej i opuszczonej, w uporządkowaną i oswojoną przyrodę, która stała się parkiem przyrodniczym i jednym z najpopularniejszych miejsc wypoczynku. „Tak jak Claude François Denecourt , „wynalazca” lasu Fontainebleau , Baroncelli jest dla Camargue, geniuszem tego miejsca” . I dodać: „przeciętny poeta stał się manadierem, niezdecydowany rewolucjonista stał się człowiekiem spektaklu, regionalista zamienił się w majsterkowicza historii i folkloru Camargue, Baroncelli uczestniczył w tworzeniu nowoczesnej Francji” .

Praca

Uwagi

  1. Hotel Villeneuve d'Ansouis , 9 rue du Quatre-Septembre, róg rue Goyrand.
  2. Ten bardzo stary szlachcic poślubił N amoise, Mademoiselle de Chazelles, z którą miał dziewięcioro dzieci: Jacquesa Folco; Henri (zmarł za Francję w Massiges 24 września 1915); Maria Teresa, zakonnica karmelitanka; Jeanne, wyszła za mąż w 1906 za Soubhi Ghali bey; Emma; Gabrielle, wyszła za mąż w 1905 za hrabiego Raoula Deltoura de Chazelles; Marguerite wyszła za mąż w 1914 r. za malarza Georgesa Dufrénoya, aw końcu Adrienne wyszła za mąż w 1907 r. za Roberta des Portes, oficera marynarki, syna admirała des Portes.
  3. Palais du Roure - Zmierzch markiza , s. 13, H. Dibon, Folco de Baroncelli , op. cyt. .
  4. Jeśli Raymond de Baroncelli jest zakwalifikowany jako „hrabia Baroncelli-Javon”, a nie „markiz” w akcie urodzenia jego syna Folco, datowanym 2 listopada 1869 w Aix-en-Provence, to dlatego, że jego ojciec nadal był żyje i nosił tylko tytuł markiza ...; Czyn n o  1869/443: "(...) pojawiła Hippolyte Alexandre Marie Augustin Raymonda liczyć z Baroncelli-Javon, dyrektor telegrafów, w wieku trzydziestu czterech, którzy nas wprowadzone (...)" . Sam Folco de Baroncelli będzie nosił tytuł hrabiego tylko do śmierci ojca.
  5. Strona internetowa Perseusza
  6. według Ivana Gaussena
  7. Gaussen 1962 .
  8. Henriette Dibon, Folco de Baroncelli , Nîmes, wyśw. Bené, 1982.
  9. Nerte (Nerto), Maguelone (znany jako Lounet) i Frédérique (znany jako Riquette). Nerte i Maguelone biorą ślub odpowiednio dnia27 czerwca 1916 (z Gastonem Bonisem, chorąży) i 6 listopada 1928(z Etienne de Montgolfier). ten25 kwietnia 1933, jego trzecia córka, Frédérique, wyszła za mąż za Henri Aubanel , księgarza w Awinionie.
  10. Termin ten byłby francuzją prowansalskiego amaréu oznaczającego w Camargue bukiet drzew (Louis Alibert, Dictionnaire occitan-français , nowe wydanie, Tuluza, IEO, 1977).
  11. Palais du Roure - Zmierzch markiza , s. 14; ta praca wskazuje jedynie na „lipiec 1899” .
  12. Palais du Roure - Zmierzch markiza , s. 14.
  13. Indianie z Buffalo Bill and the Camargue , reż. T. Lefrançois, z udziałem Remi Venture, Serge'a Holtza i Jacques'a Nissou, Paryż, La Martinière, 1994.
  14. Anaïs Kien i Charlotte Roux, dokument Western Baguetti: L'Incroyable Histoire de Joe Hamman o kulturze Francji , 26 czerwca 2012 r.
  15. Palais du Roure - zmierzch markiza , s. 15.
  16. René Baranger, W Camargue z Baroncellim , autor, Clichy, 1983, s. 47.
  17. Stowarzyszenie zostaje ogłoszone w Dzienniku Urzędowym 16 września 1909 pod nową nazwą. Rada członków założycieli pozostaje bez zmian. Siedziba będzie znajdować się w Saintes-Maries-de-la-Mer (według oficjalnej strony Nacioun gardiano ).
  18. René Baranger, W Camargue z Baroncellim , autor, Clichy, 1983, s. 51-54 (rozdz. „Folco zmobilizowany”).
  19. Palais du Roure, Zmierzch markiza , s. 17.
  20. Palais du Roure, Zmierzch markiza , s. 15.
  21. Podnoszenie trójzębów .
  22. Pokojowa parada .
  23. Baroncelli na pomoc w walce byków .
  24. Chodzi o wykastrowanego byka, któremu zaszczepiono strach przed człowiekiem i który jest posłuszny głosowi; krowi dzwonek wisi mu na szyi. Służy do manewrowania stadem (stadem). Jest dla opiekuna tym, czym pies dla pasterza.
  25. Domki pierwszego gospodarstwa Simbèu w Saintes-Maries-de-la-Mer, pierreeche.com , 6 września 2008 r.
  26. Frédéric Saumade, Savages in the West: kultury walk byków w Camargue i Andaluzji , (książka cyfrowa Google), Les Éditions de la MSH, 1994, s. 275, s. 198: „Już w 1930 roku, poprzez oświeconą argumentację podkreślającą przyszłą wagę konsumpcji turystycznej, poprosił o utworzenie parku narodowego, aby chronić Camargue przed „komercyjnymi próbami wysuszenia i oczyszczenia”” .
  27. skazany w 1934 r.; koniec snu o naturalnym parku.
  28. Awinion: Zmierzch markiza de Baroncelli, Marsylia , 16 grudnia 2013 r.
  29. Mathieu Varille, Trois de Camargue: Jóusè d'Arbaud, Folco de Baroncelli-Javon, Hermann Paul , Lyon, Audin et Cie, 1954, 108 s. (e-book Google, np.).
  30. (w) Robert Zaretsky, Cock & Bull Stories, Folco de Baroncelli and the Invention of the Camargue , Lincoln i Londyn, University of Nebraska Press, 2004, s. 192, P. 12 (Wstęp): „  Częściowo, dzięki sile słów, Baroncelli zmienił ponury i zaniedbany krajobraz – prawdziwą dzicz – w zaplanowaną, bacznie obserwowaną „dziczą”, która stała się jednym z najpopularniejszych miejsc wakacyjnych we Francji i chronionym ptakiem i rezerwat przyrody. Podobnie jak John Muir i Yosemite , czy Claude François Denecourt, ekscentryk w dużej mierze odpowiedzialny za stworzenie lasu Fontainebleau, Baroncelli jest genius loci, czyli „duchem rezydenta” Camargue. Z przeciętnego poety, który został ranczerem, z niezdecydowanego rewolucjonisty, który stał się showmanem, a z regonalisty przekształcił się w majsterkowicza (rodzaj majsterkowicza) historii i folkloru, Baroncelli opowiedział fascynującą historię o kogutach i bykach – ważną, ale zaniedbaną – że pomógł stworzyć nowoczesną Francję  ” .

Zobacz również

Bibliografia

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne