Republic of Biafra
1967–1970
Hymn | Kraina Wschodzącego Słońca |
---|
Status | Republika Secesjonistyczna |
---|---|
Stolica | Enugu |
Język | igbo , angielski |
Religia | Katolicyzm , protestantyzm , animizm |
Zmiana | Księga Biafry |
Strefa czasowa | UTC + 1 |
Kod telefoniczny | nie dotyczy |
Populacja | około 13 500 000 (1967) |
---|
Powierzchnia | 76364 km 2 (twierdzony) |
---|
30 maja 1967 | kreacja |
---|---|
15 stycznia 1970 | Reintegracja w Nigerii |
Poprzednie podmioty:
Następujące podmioty:
Biafra , oficjalnie Republika Biafra (w Igbo : Biafra , w języku angielskim : Republika Biafra ) wynosi między 1967 a 1970 secesyjnym stan położony w południowo-wschodniej części Nigerii , najbogatszych złóż ropy . Nazwa Biafra pochodzi z Zatoki Biafra znajduje się w południe na wybrzeżu Atlantyku sama, nazwany po imieniu - Biafara - stolica państwa pozostawała tajemnicza ale się przez portugalskich żeglarzy w XV th century z dala od wybrzeża, pomiędzy starożytne królestwo Beninu i Loango .
Zajęty i kontrolowany obszar na początku wojny z Biafranem to region wschodni (w), który wynosi 76 364 km 2 .
Większość terytorium składa się z równin i delta podmokłych w Nigrze na zachodzie, gdzie olej palmowy , gumy i kakao były uprawiane. W okolicy znaleziono złoża ropy . Hills, początek wulkanicznego łańcucha na linii Kamerun , wznieść się na wschodniej granicy z Kamerunu , a rzeka Niger znaków zachodniej granicy. Biafra otwiera się na południe od Zatoki Biafra od Oceanu Atlantyckiego .
Nigeria uzyskała pełną niepodległość w 1960 roku . Kraj zostaje następnie podzielony na trzy regiony o szerokiej autonomii.
W Styczeń 1966, zamach stanu zainicjowany przez różne grupy wojskowe wprowadza do władzy generała Johnsona Aguiyi-Ironsi , pochodzącego z Igbo . Podczas zamachu zamordowano kilku wyższych dygnitarzy z północy, w tym premiera Abubakara Tafawy Balewa (en) i Ahmadu Bello , sułtana Sokoto. W następnych miesiącach fakt, że zamach stanu był prowadzony przez Igbos i ta władza była głównie w ich rękach, podsycał rosnącą nienawiść do tej grupy etnicznej i mnożyły się rasistowskie przemówienia. Przede wszystkim generał Ironsi proponuje zniesienie regionalizacji na rzecz jednolitego rządu, co jest interpretowane jako chęć ustanowienia dominacji Igbo nad innymi nigeryjskimi grupami etnicznymi.
29 lipca 1966 r. Miał miejsce drugi zamach stanu, tym razem prowadzony przez żołnierzy z północnej Nigerii. Jest to niezwykle brutalne: zamordowanych zostaje 240 żołnierzy (w tym generał Ironsi), głównie Igbos, a także tysiące cywilów z Południa. W rezultacie mężczyzna z północy, pułkownik Yakubu Gowon , obejmuje szefa rządu wojskowego. Następnie planowana jest fizyczna eksterminacja Igbos i populacji pochodzących z Południa żyjących na północy. pomiędzymoże i Wrzesień 1966, ma miejsce seria strasznych masakr skierowanych przeciwko Igbos i innym populacjom pochodzącym z południowej Nigerii, ale osiedlonym na północy. Cała ta część ludności jest systematycznie mordowana. W odwecie tysiące cywilów Hausa , idomów , tivów i innych populacji z północy zostaje zamordowanych przez Igbos na wschodzie, powodując masowy exodus. Media krajowe i międzynarodowe są odpowiedzialne za wzrost przemocy: w rzeczywistości elity Północy tworzą z niczego fałszywe informacje, wyolbrzymiając ataki przeprowadzane na ludność Północy na Wschodzie, aby nadawać je w Radiu Cotonou i za pośrednictwem serwisu Hausa BBC w celu wzbudzenia nienawiści. Według brytyjskiej prasy w tym czasie eksterminowano prawie 30000 IgboWrzesień 1966.
To te eksterminacje, nierozpoznane przez tych, którzy ich dokonali, prowadzą do wojny domowej . W Igbos zdecydować się uwolnić od federalnego reżimu w rękach dwóch pozostałych większościowych grup etnicznych w Nigerii, wywołując wojnę domową z deklaracją niepodległości Rzeczypospolitej Biafra przez jej lidera Odumegwu Emeka Ojukwu le30 maja 1967. Jednym z powodów secesji było to, że grupa etniczna Igbo, głównie chrześcijanie i animiści, chciała uwolnić się spod federalnej kurateli Hausa , z których większość stanowili muzułmanie . Ta bardzo mordercza wojna polityczna, religijna i etniczna dobiega końca15 stycznia 1970. Wojna Biafran została opowiedziana w romantyczny sposób przez pisarkę Chimamandę Ngozi Adichie w jej drugiej powieści, L'Autre Moitié du soleil , opublikowanej w 2006 roku.
Granice nowego państwa nie były oryginalne: byli ci wschodniego regionu (w) z Nigerii, regionu administracyjnego utworzonego przez Brytyjczyków w roku 1939. Oczywiście, zawarte igbos populacji, ale także spoza igbos populacje niczym. Ijaws w delcie Nigru . Podobnie jak Katanga , Somaliland , Erytrea czy Sudan Południowy , secesjoniści domagali się utworzenia państwa w granicach kolonialnych, a nie w granicach przedkolonialnych.
Secesja nie kwestionowała koncesji już przyznanych istniejącym koncernom naftowym na podglebie Biafry. Sugerowano jednak (zwłaszcza w relacjach kwestionujących rolę Francji w Afryce od lat sześćdziesiątych ), że strony wojujące były wspierane przez mocarstwa europejskie zgodnie z oczekiwanymi korzyściami z operacji naftowych.
Cztery kraje afrykańskie ( Tanzania , Gabon , Wybrzeże Kości Słoniowej , Zambia ) i Haiti uznały młodą republikę Biafra. Francja pomogła mu w dyskretny sposób, wysyłając transporty zawierające broń i najemników. Nigeria zareagowała, ogłaszając blokadę i rozpoczynając wojnę, z pomocą Wielkiej Brytanii , Związku Radzieckiego i Stanów Zjednoczonych . Działania wojenne zabiją ponad milion ludzi, w szczególności z powodu głodu. Podczas blokady co najmniej jeden samolot Czerwonego Krzyża został zestrzelony przez Nigerię z naruszeniem międzynarodowych konwencji.
Według Rony Brauman , „W jesieni 1968 roku [...] rząd francuski zmobilizowane Czerwonego Krzyża i skonfigurować w taki sam ruch, urządzenie pomocy wojskowej konspiracyjnej. Pod kierownictwem amerykańskiego najemnika piloci francuscy, rodezyjscy , południowoafrykańscy i portugalscy przewozili uzbrojenie z Portugalii do odwrotu Biafran przez Sao Tome, gdzie zaokrętowali zespoły humanitarne, lekarstwa i żywność. Francja i RPA wspólnie sfinansowały ten transport powietrzny. "
Dnia Biafra została ponownie włączona do Nigerii 15 stycznia 1970.
Mieszkańcy Biafra to głównie Igbos (z języka Igbo ), którzy stanowili około 70% populacji Biafra i 18% populacji Nigerii. Pisarz Kurt Vonnegut przedstawia ich jako bardziej zaawansowanych w edukacji niż inne grupy etniczne w kraju (wspomina o liczbie Igbos kończących międzynarodowe studia wyższe) i według niego znienawidzonych przez resztę Nigeryjczyków z tego powodu.
Inne ważne grupy etniczne to Ibibios , Ijaws , Ogojas , Ekois , Efiks …
Większość populacji to katolicy , protestanci lub animiści .