Papiery wartościowe
Cesarzowa Austrii , Królowa Węgier , Czech i Lombardii-Wenecji
24 kwietnia 1854 r - 10 września 1898 r.
( 44 lata, 4 miesiące i 17 dni )
Poprzednik | Marie-Anne Sardynii |
---|---|
Następca | Zita z Bourbon-Parme |
9 th Wielki Mistress of Star Krzyża
Poprzednik | Karolina Augusta Bawarii |
---|---|
Następca | Marie-Josephus Saxe |
Tytuł | Księżna Bawarii , Cesarzowa Austrii , Królowa Węgier , Czech i Lombardii-Wenecji |
---|---|
Dynastia | Dom Wittelsbacha |
Nagrody |
Order Gwiezdnego Krzyża Order Królowej Marie-Louise Rose d'or |
Imię urodzenia | Elisabeth Amalie Eugenia von Wittelsbach |
Przezwisko | Sissi |
Narodziny |
24 grudnia 1837 Monachium ( Królestwo Bawarii ) |
Śmierć |
10 września 1898 r. Genewa ( Szwajcaria ) |
Pogrzeb | Krypta Kapucynów ( Wiedeń ) |
Tata | Maksymilian w Bawarii |
Matka | Ludovica z Bawarii |
Małżonka | Franciszek Józef I st |
Dzieci |
Zofia Austriaczka Gisele Austriaczka Rudolf Austriaczka Marie-Valérie Austria |
Rezydencja | Hofburg , Pałac Schönbrunn , Zamek Possenhofen , Pałac Godollo , Villa Hermes |
Religia | katolicyzm |
Podpis
Małżonki monarchów Austrii Małżonki monarchów Węgier , Czech i Lombardii-Wenecji
Elisabeth Amélie Eugenia de Wittelsbach , księżna Bawarii , z jej małżeństwa , cesarzowa Austrii i królowa Węgier , Czech i Lombardii-Wenecji , urodziła się dnia24 grudnia 1837w Monachium , w Królestwo Bawarii , a zamordowany na10 września 1898 r.w Genewie .
Żonaty w wieku 16 lat z cesarzem Franciszkiem Józefem I st .24 kwietnia 1854 rregularnie odmawia podporządkowania się obyczajom monarchii, co powoduje trwały konflikt z teściową, arcyksiężną Zofią Bawarską . Niezdolna do przystosowania się do dworskiego życia w Wiedniu, Elisabeth spędza dużą część swojego życia na podróżach. Za życia traci dwoje dzieci, a także członków rodziny, czasem tragicznie. Była po części u podstaw austro-węgierskiego kompromisu z 1867 r. Jej zabójstwo w 1898 r. trafiło na pierwsze strony gazet w Europie, ponieważ cieszyła się dobrą opinią na kontynencie ze względu na jej urodę i tragedie, które naznaczyły jej narodziny.
Regularnie malowany za życia, jego życie inspirowało także powieści i filmy. Znana jest pod pseudonimem „ Sissi ”, nawiązując do filmów Ernsta Marischki , w których w tej roli pojawia się Romy Schneider .
Élisabeth Amélie Eugénie de Wittelsbach, znana jako „Sissi” lub „Sisi”, jak czasem się podpisuje, urodziła się 24 grudnia 1837w pałacu Ludwigstrasse w Monachium , zimowej rezydencji jego rodziców. Położna zauważa, że ledwo urodzone dziecko ma ząb na dziąśle.
Sissi jest czwartym dzieckiem i drugą córką księcia Maksymiliana w Bawarii i księżnej z domu Ludowiki Bawarii . Książę stoi na czele młodszego oddziału Wittelsbachu, któremu dopiero w 1845 r . przyznano predykat „Królewskiej Wysokości”. Księżna Ludovica Bawarii jest najmłodszą z córek króla Maksymiliana I st Bawarii i jego drugiej żony, urodzonego Baden Karolina .
Ich małżeństwo jest w ścisłym znaczeniu małżeństwem dynastycznym, służącym pogodzeniu starszej i młodszej gałęzi rodu Wittelsbachów . Obaj małżonkowie nie mają wspólnego gustu. Księżna, której siostra zakontraktowała genialne związki, jest księżniczką konformisty i jest zakochana w byłym królu Portugalii Michała I st . Jej małżeństwo z „młodszym bratem” postrzegała jako upokorzenie. Książę Maksymilian okazuje się być ekscentrycznym i kapryśnym mężem. Wielki podróżnik, bardzo często zaniedbuje żonę i dzieci, chodząc np. pograć na cytrze na szczycie piramidy Cheopsa . Ojciec księcia, książę Pius w Bawarii , żyjący jako samotnik, neurasteniczny i mizantropijny, zmarł na krótko przed narodzinami wnuczki. Małżeństwo jej córek jest dla niej zemstą na losie.
Dziecko otrzymuje imię Elisabeth na cześć swojej matki chrzestnej i ciotki, królowej Prus Elżbiety Bawarskiej . Pozostałe siostry i przyrodnie siostry jej matki Księżniczka Augusta Bawarska , Księżna Leuchtenberg , córka byłego cesarza Francji Napoleona I st i wdowa po jego adoptowanym synu , były wicekról Włoch , Cesarzowa Wdowa Caroline Augusta Bawarska , pozostali królowych z Saksonii Marie i Amelie i słynnego arcyksiężnej Zofii Bawarskiej , matki cesarza Franciszka Józefa i st Austrii .
Ojciec Sissi jest jedynakiem. Jej ojciec, książę Bawarii Pius-Augustus, ożenił się z Amélie Louise d'Arenberg , córką księcia Arenberg. To było przyzwoite małżeństwo, z którego później wyśmiewano się z cesarzowej. Duke Pie zmarł w tym samym roku, w którym urodziła się Sissi w 1837 roku.
Elisabeth dorastała zimą w Monachium, a latem jak najszybciej na wsi, w zamku Possenhofen , znanym jako „Possi”, małym zamku z kwadratowymi wieżyczkami położonym nad brzegiem jeziora Starnberg . Paradoksalnie, mimo ambicji małżeńskich matki wobec córek, Sissi, podobnie jak jej rodzeństwo, wychowywana jest bez ograniczeń i manier. Pasjonatka jazdy konnej , poezji i długich spacerów po lesie . Elisabeth nosi w sobie melancholię Wittelsbachów , w tym Ludwika II Bawarskiego , protektora Ryszarda Wagnera . Elisabeth jest ulubionym dzieckiem jej ojca. Wyjaśniają to ich bardzo podobne charaktery: ten sam gust do koni, niezależność, podróże ...
W wieku 14 lat młoda księżna zakochała się w dziedzicu swojego ojca o imieniu Ryszard i rozważała jego małżeństwo. Odmawiając tego zbyt mało błyskotliwego sojuszu (nastolatek pochodzi z hrabiowskiej rodziny), księżna Ludowica trzyma z daleka młodego człowieka, który jakiś czas później umiera na gruźlicę . Sissi jest zdesperowana i zwierza się w swoim dzienniku w bolesnym wierszu.
Aby zmienić zdanie, księżna, która ma zabrać najstarszą córkę Helenę do Austrii , zabiera drugą córkę.
Młody cesarz Franciszek Józef I st , żyjący w ścisłym współudziale z matką Arcyksiężniczka Sophie, najpierw prosi o rękę księżniczki Anny Prus . Mimo interwencji królowej Elżbiety, siostry arcyksiężnej Zofii, dwór berliński odmawia tego zaszczytu, co może pokrzyżować jego hegemoniczne ambicje. Arcyksiężna zwraca się następnie do innej ze swoich sióstr, królowej Marii Bawarskiej , ale jej siostrzenica, księżniczka Sidonia, nie podoba się jej cesarskiej kuzynowi. Arcyksiężna zwraca się z trzeciego wyboru do Bawarii, trzeciego niemieckiego mocarstwa, i wybiera najstarszą ze swoich siostrzenic, 19-letnią księżną Helenę w Bawarii .
Zaręczyny należy świętować dnia 18 sierpnia 1853, w letniej rezydencji cesarskiej Bad Ischl , z okazji obchodów dwudziestych trzecich urodzin monarchy austriackiego.
Ale to w Sissi zakochuje się młody władca. Ku zdziwieniu matki ogłasza, że:19 sierpnia jego zamiar poślubienia młodej kobiety, jego pierwszej kuzynki, w wieku 15 lat i 8 miesięcy.
Małżeństwo obchodzony jest24 kwietnia 1854 rw Wiedniu, Austria. Wbrew tradycji noc poślubna nie jest publiczna. Wystarczająco źle się dzieje dla młodego cesarza, przyzwyczajonego do zgadzających się dam, które nie mogą kochać się z młodą dziewicą, którą poślubił. Dwór jest zaskoczony tą młodą kobietą, która sprzeciwia się życzeniom cesarza. Rzeczywiście, w tym czasie suweren był pierwszym poddanym swojego męża i jako taki musi być dostępny i uległy, aby jak najszybciej urodzić męskiego dziedzica niezbędnego do konsolidacji dynastii . Ponadto młoda cesarzowa, przyzwyczajona do prostych manier prowincjonalnego świty, nie popiera ciężkiej wiedeńskiej etykiety i szybko popada w głęboką depresję.
W pierwszych dniach małżeństwa para zamieszkała w Château de Laxenbourg , niedaleko stolicy. Elisabeth czuje się zagubiona i strzeżona przez swoją teściową – inteligentną, ale władczą kobietę i przerażoną austriacką rewolucją 1848 r. – oraz przez otaczających ją ludzi. Cesarza prawie nie ma. Wojny krymskiej został uznany między Francji Napoleona III i Wielkiej Brytanii królowej Wiktorii do rosyjskiego cara Mikołaja I er , cennego sprzymierzeńca Austrii podczas rewolucji 1848 roku, jak to pozwoliło Habsburg-Lorraine , aby utrzymać się w ich posiadaniu zdecydowana królestwa Węgier . Młody cesarz jest zmonopolizowany przez obowiązki swojego urzędu i musi codziennie chodzić do Wiednia , pałacu Hofburg lub pałacu Schönbrunn , by wrócić późnym wieczorem. Elisabeth czuje się opuszczona.
Dużo później wyznała swojej córce Marie-Valérie, że „małżeństwo to absurdalna instytucja. 15-letnie dziecko zostało sprzedane…”. Jednak szybko zaszła w ciążę i urodziła czworo dzieci:
Arcyksiężna Sophie, stwierdzając, że jej młoda siostrzenica jest nieco niedojrzała, postanawia zająć się edukacją pierwszych trojga dzieci pary; prowadzi to do powtarzających się konfliktów . Ponadto śmierć Sophie, pierwszej córki Elisabeth, głęboko naznacza jej matkę. Trudne narodziny Rodolphe'a i dręczące ją poczucie winy nie pomogły ani François-Josephowi, ani jego teściowej .
Relacje między Elisabeth a jej teściową (która jest również jej ciotką) często bywają burzliwe. Daleko poza tradycyjnym konfliktem rodzinnym istnieje między nimi przepaść dwóch różnych wizji obowiązków suwerena. Sophie bez wyrzutów sumienia poświęciła nadzieje romantycznej młodej dziewczyny, która wbrew sobie musi zaakceptować swoje przeznaczenie jako zamężna księżniczka .
Wbrew legendzie Sophie nie była rozczarowana wyborem Elisabeth; z pewnością zaskoczeniem, ale nie rozczarowanym. Jako polityk chciała sojuszu z Bawarią i zawarła go; nie ma znaczenia, kogo wybierze jego syn. Na poziomie dynastycznym i dyplomatycznym księżna w Bawarii jest warta innego: najważniejsze jest znalezienie sojuszników w Związku Germańskim, aby przeciwstawić się ambicjom Królestwa Prus .
Kocha swoją pasierbicę i docenia jej cechy osobiste. Jednak Sissi nie ma ochoty na życie dworskie i cierpi z powodu protokołu, do którego nie może się przystosować.
Arcyksiężna Zofia wyrzuca synowej, która odmawia poświęcenia życia prywatnego i gustów obowiązkom, o „dziecinny i egoistyczny” temperament. Inteligentna, wrażliwa i kulturalna, poświęciła swoje życie, swoje ambicje i miłość dla z pewnością prestiżowego związku, ale z mężczyzną bez błyskotliwości, Sophie nie może ani zrozumieć, ani przyznać, że młoda cesarzowa, poślubiona uwodzicielskiemu księciu i bardzo w niej zakochana , nie lubi być suwerenem, a zwłaszcza, że niechętnie wypełnia swoje obowiązki reprezentacyjne.
W rzeczywistości Elżbieta szybko stała się niepopularna zarówno w mieście, jak i na dworze wiedeńskim . Wie tylko, jak zareagować, okazując pogardę dla austriackiej stolicy i jej instytucji. Mimo wszystko jest bardzo popularna w całym Cesarstwie Austriackim , szczególnie na Węgrzech, kraju, który bardzo kocha.
Elisabeth nie chciała być cesarzową, ale bardzo skorzystała z zalet finansowych swojej pozycji. Rozumiejąc wszystkie korzyści, jakie może czerpać ze swojej urody, którą pielęgnuje, hojnie spędza na toaletach, koniach, załogach i wycieczkach. François-Joseph pokrywa wszystkie swoje wydatki, nie obwiniając go o to. Aby zachęcić go do pozostania blisko dworu, jednocześnie szanując jego najdroższe pragnienie, by nie czuć się obserwowanym, François-Joseph kazał mu zbudować Villa Hermès położoną na zachód od Vienne. W 1875 roku , po śmierci cesarza Ferdynanda I er , który abdykował na jego korzyść w 1848 roku , Francis Joseph powraca do Elizabeth znacznych kwot z tego znaczne spuścizny ponieważ otrzymał w posiadanie całego majątku zmarłego. Po jej śmierci zostaną one podzielone między spadkobierców Elżbiety.
Jeśli jej piękno jest jednogłośnie podziwiane i szanowane, jej umiejętności jeździeckie są również niezwykłe.
W 1859 roku, po wojnie z Francją i królestwem Sardynii , po klęsce cesarz powrócił do Wiednia. W tłumie ludzie krzyczą o abdykację na rzecz Maksymiliana. Ponadto nie rozpoznaje już swojej żony i oddala się od niej. Wyjeżdża, by odnaleźć hrabiny, które widział przed ślubem, a my nie wahamy się o tym porozmawiać na dworze, mając nadzieję, że dotrze do uszu Elżbiety. To kropla wody powoduje jego ból. Cesarzowa, która ma 22 lata, zaczyna kaszleć i uważa się, że zaginęła, podobnie jak jej szwagierka i kuzynka Marguerite of Saxe , która zmarła rok wcześniej w wieku 18 lat. Lekarze diagnozują gruźlicę , ale może to być konsekwencją jej anoreksji lub presji psychicznej, pod którą jest od 5 lat.
Lekarze zalecają kurację w słonecznym regionie i myśli się o dalmatyńskich prowincjach na południu cesarstwa, gdzie bezpieczeństwo suwerena można łatwo zapewnić, ale cesarzowa odmawia. Wybrała Maderę , portugalską wyspę u wybrzeży Afryki, która była jak na tamte czasy bardzo egzotyczna i przede wszystkim bardzo odległa. Chce uciec z austriackiego dworu, wyjechać z Wiednia.
Jego choroba jest wynikiem szeregu wydarzeń. Po pierwsze, śmierć jego pierwszej córki; dręczące ją poczucie winy, nieustanne irytacje teściowej, zwłaszcza fakt, że nieustannie oskarża go o zabicie córki; potem narodziny Rodolfa, które ją osłabiły. Niewielkie wsparcie, jakie otrzymuje ze strony męża, zawsze podporządkowanego władczemu charakterowi matki, arcyksiężnej Zofii, mogło też rozczarować młodą suwerenę, która nie znała stosunków międzyludzkich na dworze cesarskim.
W tym czasie François-Joseph wyruszył na wojnę z Napoleonem III i zostawił żonę samą w Wiedniu. Elisabeth walczy z bezczynnością, otwierając szpital na zamku Franzensburg, aby leczyć rannych powracających do stolicy. Spędza tam całe dni, a nawet budzi podziw teściowej, która docenia jej odwagę.
Kiedy nie mogła już przyjąć więcej rannych, wyruszyła na wiele dni konno, aby wyczerpać siły. W nocy pisze do męża, błagając go, by wrócił, i moczy gazetę łzami. Zaczęła palić i gorszy sąd. Zwłaszcza, że wiele młodych dziewczyn zaczyna go naśladować, co prowadzi do tragedii. Jedna z jego młodych kuzynów, arcyksiężna Matylda de Teschen , obiecała księciu Włoch, na wieść o przybyciu ojca i chcąc ukryć papierosa za jednym z boków sukni, zmarła na skutek poparzeń w 1867 roku.
Aby uczcić wiosnę, Elisabeth organizuje w swoich mieszkaniach prywatne bale z młodymi szlacheckimi parami, ale szybko się nudzi. Żyje dzień i noc, wyczerpuje siły i je bardzo mało. Ponadto na dworze pojawił się nowy rywal: jego szwagierka Charlotte Belgijska , która w 1857 roku poślubiła arcyksięcia Maksymiliana , przyszłego cesarza Meksyku.
Wraz ze swoim apartamentem wyrusza na… 17 listopada 1860 rna pokładzie jachtu wypożyczonego przez królową Anglii. Spędziła pięć miesięcy na Maderze , a następnie została przywieziona z powrotem do Wiednia28 kwietnia 1861. Gdy tylko wraca, jej choroba pojawia się ponownie jeszcze silniejsza niż przed jej odejściem. Zostaje zabrana na Korfu , wierząc, że nie wróci. Tam lekarze starają się wyleczyć jego niechęć do Wiednia i dworu, o wiele bardziej niż jego dolegliwość fizyczna. To właśnie na Korfu rozpoczyna kolekcję zdjęć wszelkiego rodzaju kobiet, aby pomóc jej okiełznać swój wizerunek. Wraca do Wiednia po dwóch latach nieobecności. Bardziej pogodna, gotowa zaakceptować dwór i pałac, który nazywa swoim „złotym więzieniem”, chce jednak podróżować po świecie, co robi bardzo często, porzucając swoje obowiązki reprezentacyjne, męża i dzieci, dzieci.
Chociaż Elisabeth nie miała prawa kształcić swoich pierwszych trojga dzieci, wiedziała, jak interweniować w razie potrzeby, na przykład w sprawie wyboru guwernera dziedzica arcyksięcia Rudolfa. Nie boi się grozić mężowi opuszczeniem dworu, co nie omieszkałoby wywołać głośnego skandalu i podważyć prestiż Austrii (1865).
Aby uniknąć przybrania na wadze, zmuszona jest do praktykowania „ gorsetu ”, polegającego na zamykaniu brzucha w wyjątkowo ciasnym gorsecie i spożywaniu tylko mleka, rosołu z kurczaka i bardzo odżywczych substancji (np. soku z sześciu kilogramów wołowiny). na obiad) opracowany w celu zaspokojenia potrzeb żywieniowych pracowników zbyt ubogich, aby kupować normalną żywność z rynków. W tym samym celu spędza dużo czasu na przymusowym chodzeniu na koniu, od jednej do dwóch godzin każdego ranka na gimnastyce, zwłaszcza w aparatowniach wyposażonych we wszystkich jej mieszkaniach. I tak w pałacu Hofburg drewniany portyk ma jeszcze jedenaście aparatów, równoległe pręty i dwa pierścienie. Cesarzowa ma taką obsesję na punkcie strachu przed przybraniem na wadze – dąży do maksymalnej wagi 50 kg na 1,72 m – że niektórzy uważają ją później za cierpiącą na anoreksję .
Cierpiąc na neurastenię , ubiera swoje pokoje na czarno i przyozdabia je posągami zwłok i żąda, aby jej służący nosili czarne liberie.
8 czerwca 1867Elisabeth, pasjonująca się Węgrami , ich językiem i ludem, zostaje koronowana na królową Węgier wraz z mężem (narodziny podwójnej monarchii austro-węgierskiej). Obecny na uroczystości kompozytor Franciszek Liszt powiedział o niej zdumiony: „Nigdy nie była tak piękna… ukazała się jak niebiańska wizja w rozwijającym się barbarzyńskim splendoru” .
Élisabeth spontanicznie tłumaczy swoje imię na węgierski Erzsébet . Jest władczynią podziwianą i cenioną przez lud madziarski , zachwyconą miarą ułaskawienia po koronacji, amnestią za wszystkie przestępstwa polityczne popełnione na Węgrzech od 1848 roku. Państwo węgierskie oferuje jej z tej okazji zamek Gödöllő położony około trzydziestu kilometrów od Budapesztu . To jedyne miejsce, w którym naprawdę czuje się jak w domu. Często tam jeździ.
Polityczna rola Elisabeth w wypracowaniu kompromisu austro-węgierskiego, choć nie była decydująca, jest bezdyskusyjna. Przynajmniej pod względem wpływu, jaki ma na Franciszka Józefa, aby przezwyciężyć swoją niechęć do Madziarów, a na tych ostatnich przeciwko ich królowi. Represje rewolucji węgierskiej z 1848 r. pozostawiły ślady goryczy jeszcze głębiej w elitach i narodzie węgierskim, ponieważ konieczne było, aby Franciszek Józef, młody władca, zaapelował do wojsk rosyjskich o przywrócenie porządku.
Radość przeżywana podczas kompromisu z Węgrami na krótko ożywia jego związek z François-Josephem, a Sissi ponownie zastanawia się nad decyzją, by nie mieć więcej dzieci. Rok po koronacji, to właśnie w Budapeszcie decyduje się urodzić swoje czwarte dziecko, córkę o imieniu Marie-Valérie (zainspirowana Valérie lub Pannonia Valeria (in) , dawna odpowiednia rzymska prowincja na południe Węgier). Królowa Węgier wolałaby syna, który później zostałby królem Węgier, dopełniając separacji dwóch monarchii. Jednak ta korona Węgier i narodziny tego dziecka, do którego przez całe życie czuła wyłączną i przytłaczającą miłość, były punktem zwrotnym w życiu Elżbiety. W końcu się narzuciła.
Arcyksiężniczka Sophie, wciąż motania z realizacji swego syna, cesarza Maksymiliana w Querétaro , Meksyk , jest nie więcej niż cieniem siebie. Utworzenie podwójnej monarchii sygnalizuje fiasko jego politycznej wizji Austrii. Zmarła pięć lat później.
Jeśli koronacja Franciszka Józefa i Elżbiety na króla i królową Węgier 8 czerwca 1867uświęca polityczną rolę cesarzowej; jeśli jednocześnie piękno i wdzięk władcy są znane w całej Europie, a nawet poza granicami kontynentu; jeśli cesarzowa, wywalczona w wielkiej walce o wolność osobistą, pragnie po raz czwarty zostać matką, radość triumfu szybko gaśnie w obliczu tragedii, które dotykają jej bliskich.
Rok rozpoczął się jednak wielką radością: oficjalne ogłoszenie zaręczyn Zofii-Charlotte w Bawarii , najmłodszej z sióstr cesarzowej, z ich kuzynem, królem bawarskim Ludwikiem II . Nie mogąc jednak zmusić się do zjednoczenia z kobietą, Ludwik II, po wielokrotnym przesuwaniu daty ślubu, w październiku zrywa zaręczyny. Tymczasem zdezorientowana młoda Sophie-Charlotte nawiązała czysty, ale kompromitujący romans z synem nadwornego fotografa.
9 marcaW Bawarii umiera żona Charlesa-Théodore'a , ulubiony brat cesarzowej. Sophie de Saxe , której zdrowie zostało poważnie nadszarpnięte po pierwszym porodzie, zmarła na paskudną grypę w wieku 22 lat. Młody książę jest w rozpaczy. Wkrótce opuścił wojsko, by podjąć studia medyczne, ku rozgoryczeniu rodziny, dla której książę mógł być tylko żołnierzem, prałatem lub dyplomatą.
O wiele bardziej tragiczna jest śmierć 18-letniej arcyksiężnej Matyldy de Teschen , na dwa dni przed koronacją. Młoda arcyksiężna, której przeznaczeniem jest otoczyć koronę Włoch, umiera od poparzeń jednego wieczoru podczas balu. Aby naśladować cesarzową, arcyksiężna Matylda zaczęła palić, czego jej ojciec stanowczo nie aprobował. Wieczór odbywa się w wiedeńskim teatrze, a młoda arcyksiężna przygotowuje się do tego wydarzenia. Już gotowa zapala papierosa, gdy słyszy kroki ojca zmierzającego do jej mieszkania. Szybko chowa papierosa za plecami. Sukienka, pokryta gliceryną dla lepszego wygładzenia tkanin, zapala się i Arcyksiężna w ciągu kilku sekund zamienia się w żywą pochodnię na oczach przerażonego ojca. Zmarła dwa tygodnie później6 czerwca 1867.
Pod koniec czerwca to mąż Hélène, Maximilien de Tour et Taxis , zmarł z powodu choroby w wieku 36 lat, pozostawiając żonę i czwórkę małych dzieci w rozpaczy.
Kilka tygodni później sąd informuje o egzekucji cesarza Maksymiliana Ier , brata cesarza Austrii i efemerycznego cesarza Meksyku,19 czerwcapo udawanym procesie, podczas gdy jego żona Charlotte pogrążyła się w szaleństwie. Arcyksiężna Sophie, zdruzgotana śmiercią swojego ulubionego syna, wycofała się z polityki.
Jedyną dobrą wiadomością w tym roku jest zapowiedź czwartej ciąży cesarzowej i królowej. Nawet to ogłoszenie jest zszargane przez pogłoski, że ojcem nienarodzonego dziecka nie jest cesarz.
Nowe stanowisko Elżbiety powoduje nieco większe rozluźnienie więzów, które łączą ją z Austrią , a zwłaszcza z tym dworem cesarskim, którego nienawidzi. Otacza się wyjątkowymi węgierskimi towarzyszami, w tym Marie Festetics i Idą Ferenczy . Cesarzowa coraz więcej czasu spędza za granicą, zwłaszcza w Gödöllő , i rzadko wraca do Wiednia . Nadała sobie przydomek „mewa” . Pewnego dnia zwierzyła się swojemu synowi Rudolfowi, że gdyby musiała osiedlić się w tym samym miejscu do końca życia, „sam pobyt w raju wydawałby się jej piekłem” . Poprzez swoje ucieczki ucieka ona sama i ta małżeńska relacja, której nie może przyjąć i która ją dusi. Przez lata małżonkowie rzadko spotykają się ponownie. François-Joseph cierpi (za kochankę bierze Annę Nahowską w latach 1875-1889), a wyrzuty sumienia Elisabeth z powodu jego powtarzających się nieobecności popycha męża w ramiona słynnej aktorki Kathariny Schratt . Relacja, która trwa od 1883 roku do śmierci cesarza, pozostaje zresztą na etapie przyjaźni, ale François-Joseph odnajduje u „przyjaciela” – tak para cesarska w swoich listach określała Schratta – atmosferę „rodzinną” brakowało mu od śmierci matki w 1872 roku.
Cesarzowa wspiera finansowo szkolenie piosenkarki Irene von Chavanne .
Na przestrzeni lat w jeziorze Starnberg znaleziono utonięcie jego najstarszej córki Zofii, jego brata cesarza Meksyku Maksymiliana I st , przedwczesnego Maksymiliana, księcia Maksymiliana Antona (męża Heleny) w tym samym roku jego kuzyna króla Ludwiki Bawarii , jego ojciec książę Maksymilian w Bawarii , jego matka księżna Ludwika Bawarska , jego przyjaciel hrabia Gyula Andrássy , jego siostra Sophie-Charlotte w Bawarii , księżna Alençon, spalona żywcem podczas Bazaru de la Charité , szaleństwa osiągniętego przez jej siostrę- teściowa Charlotte z Belgii, która trwa 60 lat, ale przede wszystkim śmierć, która pozostała tajemnicza i otoczona atmosferą skandalu jej wyjątkowego syna, arcyksięcia Rudolfa Austrii w Mayerling w 1889 roku, pogrąża Elisabeth w nieopisanym bólu i melancholii.
Psychicznie zniszczona śmiercią jedynego syna, pozostaje w szoku na zawsze. W wieczór jego pogrzebu udała się do krypty kapucynów, aby zobaczyć się z Rodolfem. Następnie prosi mnichów, aby zostawili ją w spokoju. Cesarzowa pozostaje przez kilka chwil przed grobem swojego jedynego syna. Nagle wydaje dwa straszne okrzyki bólu, wzywając syna przez ogrom krypty. Po zebraniu się wraca do Hofburga , ale już nic nie będzie takie samo.
Bardzo wcześnie wyjechała do Europy, zwłaszcza za radą swoich lekarzy; w ten sposób przebywała latem 1875 r. w zamku we wsi Sassetot-le-Mauconduit . Kąpie się w Les Petites Dalles i jeździ konno po okolicy w regionie Caux .
Około piętnaście lat później, wkrótce po tragicznej śmierci jej jedynego syna, arcyksięcia Rudolfa austriackiego , nie jest już w żałobie. Nie mając już żadnych związków z dworem w Vienne (jej córka Valérie wyszła za mąż w 1890 r.), zwielokrotniła swoje podróże po Europie.
Pasjonatka antycznej Grecji i bohaterów Homera , szczególnie ceni Korfu , gdzie zbudowała wspaniały pałac w antycznym stylu Achilleion .
Przebywała także w latach 1896-1897 we Francji, w Roquebrune-Cap-Martin , w Grand Hôtel du Cap-Martin , przy którym na małym "placu Sissi" stanął jej pomnik.
Cesarzowa cierpi na anemię spowodowaną dietą. Cierpi również na zapalenie nerwów , bezsenność i łagodne rozszerzenie serca . 16 lipca 1898 r, wyjeżdża na nowe lekarstwo. 30 sierpnia 1898 r, przyjeżdża pociągiem do Monachium po podróży do Niemiec z małym apartamentem. Franciszek Józef pozostał z okazji 50 th rocznica jego wstąpienia na tron.
10 września 1898 r, opuszczając hotel Beau-Rivage w Genewie , położony naprzeciwko Jeziora Genewskiego , cesarzowa zostaje zamordowana przez włoskiego anarchistę Luigiego Lucheni . Na swoim procesie mówi, że chciał przede wszystkim zabić księcia Orleanu, a następnie zdecydować się na cesarzową i zaatakować przez nią „prześladowców robotników” . Zostaje skazany na dożywocie.
Mama Sissi zawsze powtarzała jej, że nie jest piękna, ponieważ nie spełnia ówczesnych standardów urody . Nie jest ani blondynką, ani brunetką, ma brązowe oczy. Ale kiedy zauważa, że mimo wszystko jej urok przyciąga uwagę, zamienia swój nonkonformizm w siłę.
Uprawia dużo sportu i mało je. Ma obsesję na punkcie swojej talii, która mierzy zaledwie 51 centymetrów.
Elisabeth ma długie, falowane, kasztanowe włosy, które ważą prawie 5 kg. Ale ich ciężar powoduje migreny i bóle pleców. Nie może stać prosto, więc na niektórych obrazach pochyla się, nie sprawiając wrażenia, że jest. Stylizując ją, ufa jedynie Fanny Angerer (z) , która poświęca temu zadaniu trzy godziny dziennie. Gdy tylko włos zginie lub pozostanie na szczotce, Fanny Angerer musi pokazać go Sissi. Ten ostatni tak bardzo nie znosi wypadania włosów, więc powinno być ich jak najmniej. We włosach Sissi lubi nosić diamentową biżuterię w kształcie gwiazdek. Ma dwie partie 27 gwiazdek: jedną, którą podarowała swojej córce, arcyksiężnej Marie-Valérie z Austrii , a drugą, którą przekazała swoim damom dworu.
Cesarzowa ma ogromną szafę. Jej sukienki mają imponujący rozmiar i są uszyte z wielu wybranych przez nią tkanin. Wymaga, aby suknie zostały uszyte w dwa dni (podczas gdy zwykle zajmuje to około miesiąca). Trzydzieści szwaczek pracuje więc jednocześnie nad tą samą sukienką. Ogólnie rzecz biorąc, nosi sukienki z koronką i naszyjnik z pereł do zapinania gorsetu. Aby pokazać cienką talię, lubi nosić duże paski. Wydobywa też finezję dłoni długimi białymi rękawiczkami .
Cesarzowa używa wielu perfum, szczególnie o zapachu róż i fiołków.
Tematem jej ślubu były „Kwiaty i diamenty”, ale suknia nie zachowała się.
Cesarzowa rodzi czworo dzieci:
W 2011 roku , w ramach programu Secrets d'Histoire , zaprezentowanego przez Stéphane'a Berna , został jej poświęcony film dokumentalny, zatytułowany Cesarzowa Sissi: miłość, chwała i tragedia .
Dokument śledzi główne etapy jego życia: jego bawarską młodość, przybycie na cesarski dwór w wieku 20 lat, depresję, różne podróże między Grecją, Hiszpanią i Korfu, a wreszcie zabójstwo dokonane przez włoskiego anarchistę. w Genewie w 1898 roku.