Imię urodzenia | Konstantínos Gavrás |
---|---|
Przezwisko | Costa-Gavras |
Narodziny |
13 lutego 1933 Loutrá Iréas ( Arkadia , Grecja ) |
Narodowość | Francuski i grecki |
Zawód | Dyrektor |
Wybitne filmy |
Z Missing Mad City Amen. Couperet |
Costa-Gavras ( Κώστας Γαβράς , Kóstas Gavrás ), urodzony dnia13 lutego 1933w Loutrá Iréas w Arkadii ( Grecja ) jest francusko - greckim filmowcem .
Każdy z jego filmów jest dla niego okazją do zaświadczenia o zaangażowaniu w realizację swoich pomysłów i refleksji nad władzą . Jego pierwsze sukcesy to thrillery polityczne, takie jak Z i L'Aveu ; następnie przechodzi do dramatu sentymentalnego, a następnie do fikcji społecznej.
Przewodniczył francuskiemu Cinémathèque od 1982 do 1987 i od 2007.
Według Costa-Gavras ze względu na polityczne stanowisko jego ojca (antyrojalisty) Konstantínos Gavrás (po grecku Κωνσταντίνος Γαβράς ) nie może studiować w Grecji , gdzie reżim odsuwa na bok przeciwników i jest zmuszony do ucieczki z Aten w wieku 19, aby móc się uczyć. Przeniósł się do Paryża , gdzie zapisał się na wydział literatury na Sorbonie , pracując jednocześnie nad utrzymaniem się. Zainteresował się kinem, udając się do Cinémathèque française, która znajdowała się wówczas przy rue d'Ulm . On szczególnie cytuje Les Rapaces przez Erich von Stroheim jako jeden z filmów, które uczyniły go odkryć, że kino mogłoby pokazać poważne rzeczy. Następnie został przyjęty do Instytutu Zaawansowanych Studiów Kinematograficznych (IDHEC). Pracuje jako asystent Henri Verneuila , Jacquesa Demy i René Clémenta .
Film Le Jour et l'Heure , przy którym pracuje jako asystent, pozwala mu poznać Simone Signoret i Yves Montand , z którymi się bardzo zaprzyjaźni. Odkrywanie książki Zabójca Przegródka przez Sébastiena Japrisot pisał scenariusz i udało mu się zainteresować producenta Julien Derode w nim; film odniósł sukces we Francji, a nawet w Stanach Zjednoczonych , gdzie zebrał entuzjastyczne recenzje.
Podczas pobytu w Grecji odkrył powieść Z autorstwa Vassilisa Vassilikosa , odtwarzającą zabójstwo przywódcy lewicy zorganizowane przez policję i zakamuflowane jako banalny wypadek. Po powrocie napisał scenariusz do filmu Z we współpracy z Jorge Semprún . Nie znajdując funduszy, rozmawiał z Jacquesem Perrinem , którego znał z filmu Zabójcy kompanii . Z tej okazji Jacques Perrin stworzy własny dom produkcyjny, aby zmontować film i wykorzystać swoje kontakty, zwłaszcza w Algierii , gdzie film będzie kręcony. Jean-Louis Trintignant przyjął niewielką opłatę, a Yves Montand zgodził się uczestniczyć. Film był hitem na całym świecie, a ludzie bili brawo pod koniec pokazów; otrzymał „Nagrodę Jury” na Festiwalu Filmowym w Cannes , Oscara dla „Najlepszego Filmu Zagranicznego” i „Najlepszego Montażu”.
Podczas redagowania Z , podczas świątecznej kolacji, Claude Lanzmann opowiada mu o Lise i Arturze Londonach, który był wiceministrem spraw zagranicznych Czechosłowacji i był jednym z trzech ocalałych z praskich procesów, które odbyły się w 1952 roku . Wielu intelektualistów jego pokolenia entuzjastycznie odnosiło się do stalinizmu, „ponieważ otworzył przed nim perspektywy, które wydawały się ogromne”. Dopóki stopniowo nie uświadamiamy sobie, co kryje się za kulisami. " Yves Montand dołączył także projekt The Confession , a środki zostaną odblokowane po sukcesie Z .
Wyznanie pojawiło się po Z , w raczej manichejskiej erze, konfrontacji Wschód-Zachód. Wojna zimno i liczne konfrontacje pośrednie, w tym wojny w Wietnamie , powodują podzielonych pozycjach. Jesteśmy albo prozachodni, a więc nazywani prawicowymi, albo antyamerykańskimi, a więc nazywani lewicowymi. Costa Gavras wymyka się tej klasyfikacji w tych dwóch filmach. Został oskarżony o atak na prawicę, potem lewicę, gdy chciał jedynie potępić totalitaryzm. Niektórzy ludzie nie wybaczali mu zniesienia zasłony stalinizmu i ostentacyjnie go unikali. Film odniósł ogromny sukces i stał się prawdziwym zjawiskiem politycznym i kulturowym, które wywróciło swój czas do góry nogami.
Film State of Siege (1972) przedstawia dyktatury w Ameryce Łacińskiej i tortury propagowane przez CIA .
Film Clair de femme ( 1979 ) jest oparty na powieści Romaina Gary'ego pod tym samym tytułem , który poczuł, że po raz pierwszy był zadowolony z ekranowej adaptacji jednej ze swoich prac. Costę-Gavrasa w tej historii uwiódł fakt, że była to „próba zbezczeszczenia nieszczęścia, hymn do życia i rehabilitacja pary”. Dustin Hoffman uznał ten film za najpiękniejszą historię miłosną, jaką kiedykolwiek znał, i podczas kręcenia filmu Mad City zasugerował, aby Costa-Gavras zrobił jego nową wersję.
Ukoronowany kilkoma sukcesami Hollywood zaczyna łagodzić oczy na reżysera. W szczególności proponuje mu się „Ojciec chrzestny” , ale odmawia, uznając, że powieść Mario Puzo jest „złą książką”.
Scenariusz do filmu Missing ( 1982 ) jest adaptacją opartej na prawdziwej historii książki Thomasa Hausera The Execution of Charles Horman . Film opowiada o zniknięciu młodego amerykańskiego dziennikarza podczas zamachu stanu generała Augusto Pinocheta w 1973 roku . W tej historii poruszył go „znacznie mniej polityczny kontekst puczu niż temat ojca, który w towarzystwie synowej szuka za wszelką cenę syna w kraju pogrążonym w chaosie. "
Film był bardzo kontrowersyjny w Stanach Zjednoczonych, ponieważ podkreśla działania agentów rządu Stanów Zjednoczonych i ich odpowiedzialność za ten zamach stanu. Amerykańska skrajna prawica zapytała: „Ale co tu robi ten europejski komunista?” " . Jednak film otrzymał Złotą Palmę i nagrodę dla najlepszego aktora na festiwalu w Cannes oraz Oscara za „Najlepszy scenariusz” i nadal jest pokazywany i prezentowany jako jeden z głównych filmów na najważniejszych amerykańskich uniwersytetach. Muzykę skomponował inny słynny Grek, Vangelis .
Od 1982 do 1987 roku Costa-Gavras zajmował stanowisko prezesa Cinémathèque française . Od 1987 roku jest honorowym prezesem Fundacji Kina Gana, którą współtworzył.
Jest członkiem komitetu sponsorskiego Francuskiej Koordynacji Dekady Kultury Pokoju i niestosowania przemocy oraz Komitetu Wsparcia Centrum Primo Levi (opieka i wsparcie dla ofiar tortur i przemocy politycznej).
Plik 13 czerwca 2007, Wymiana Claude Berri (1934-2009) chory, został powołany do 2 -go prezydenta czasu i dyrektora francuskiej Filmotece, stanowisko piastował od zawsze.
W lutym 2008 roku przewodniczył Berlinale 2008 , berlińskiemu festiwalowi filmowemu .
W 2014 roku był przewodniczącym jury 40 -go Festiwalu amerykańskiego kina Deauville .
Ożenił się w 1968 roku z dziennikarką Michèle Ray . Jest ojcem Alexandre Gavras (1969) i Julie Gavras (1970), asystentów i reżyserów ( La Faute à Fidel!, 2006), a także Romaina Gavrasa (1981), współzałożyciela firmy produkcyjnej Kourtrajmé .
W 2019 roku jest przewodniczącym jury 31. Festival Premiers Plans d'Angers .
Jest jednym z 45 administratorów Académie des César .