Fundacja | 1936 przez Henri Langlois , Georges Franju , Jean Mitry i Paul-Auguste Harlé |
---|
Rodzaj | Kinoteka |
---|---|
Forma prawna | Prawo stowarzyszeniowe z 1901 r. |
Pole aktywności | Pokaz filmów kinowych |
Siedzenie |
51 rue de Bercy 75012 Paryż |
Kraj | Francja |
Informacje kontaktowe | 48 ° 50 ′ 13 ″ N, 2 ° 22 ′ 57 ″ E |
Założyciel | Henri Langlois |
---|---|
Prezydent | Costa-Gavras |
Prezydent | Costa-Gavras |
Kierownictwo wykonawcze | Frédéric bonnaud |
Sekretarz generalny | Jean-Michel Arnold |
Przynależność | Stowarzyszenie Filmów Europejskich ( w ) |
Nagroda | Muzeum Francji (do XXI th wieku) |
Stronie internetowej | kinoteka.fr |
RNA | W751005232 |
---|---|
SYRENA | 775671464 |
Europejski VAT | FR21775671464 |
Cinémathèque française jest do francuskiej organizacji prywatnych ( prawo stowarzyszenie 1901 ) współfinansowany przez Henri Langlois , od 2005 roku znajduje się przy 51, rue de Bercy , budynek zbudowany przez Franka Gehry'ego w Bercy parku w 1994 roku na American Center . Misją Cinémathèque française jest zachowanie, restauracja i rozpowszechnianie dziedzictwa filmowego . Z ponad 40 000 filmów oraz tysiącami dokumentów i obiektów związanych z kinem stanowi jedną z największych światowych baz danych dotyczących siódmej sztuki.
Cinémathèque française jest przystosowany do projekcji formatów filmowych (70 mm , 35 mm i 16 mm ) oraz cyfrowych .
Jego finansowanie zapewnia dotacja z Narodowego Centrum Kina i Animowanego Obrazu , przychody ze sponsoringu oraz środki własne (prenumeraty, sprzedaż biletów, księgarnia, wypożyczalnie komercyjne).
Początki Cinémathèque sięgają 1935 roku , kiedy Henri Langlois i Georges Franju, którzy przez lata odzyskiwali i ratowali stare kopie filmów, utworzyli klub kinowy zwany Cercle du cinéma „pokazujący i nagłaśniający dawne dzieła”. .
W następnym roku, 2 września 1936 r. , przy moralnym i finansowym wsparciu Paula-Auguste'a Harlé , narodziło się francuskie Cinémathèque, którego misją, pod kierownictwem Henri Langlois, było zachowanie filmów, ich renowacja, pokazywanie i dać nowym pokoleniom edukację filmową. Oprócz filmów Cinémathèque zaczęło gromadzić wszystko, co związane z kinem: kamery, plakaty, publikacje, kostiumy, a nawet plany filmowe.
W dniu 26 października 1948 roku pokazem pokój z 60 miejsc i pierwszym muzeum filmu Henri Langlois zostały zainaugurowane na trzech piętrach 7 Avenue of Messina , w 8 th dzielnicy Paryża. To właśnie w tym pokoju spotykają się w szczególności François Truffaut , Jean-Luc Godard , Jacques Rivette , Éric Rohmer , Jean Douchet i Suzanne Schiffman .
1 st grudzień 1.955 , Cinematheque przeniósł się i osiadł w nowym pomieszczeniu (260 miejsc) przy 29 rue d'Ulm , w 5 -tego okręgu: Jules Ferry Kombajny pokojowe kinomanów paryski odkrywanie, na długo przed ery filmów na żądanie, światowe dziedzictwo filmowe dzięki Henri Langlois, który swoją kolekcję projektów do zaspokojenia jego nastroje, filmy, takie jak seria B Amerykanin, który nie spędza się projektowanego w Odeon Nickel z Bertrand Tavernier . W dniu 5 czerwca 1963 roku , Cinematheque przeniósł się do auli Palais de Chaillot Dzięki kredytów przyznanych przez André Malraux , Minister Kultury i został połączony z władzami publicznymi.
Pod naciskiem Ministerstwa Finansów André Malraux w lutym 1968 r. zażądał zmian w zarządzie Cinémathèque française i zdymisjonował Henri Langlois. Powstaje komitet obrony; Filmowcy francuski (w tym Abel Gance , François Truffaut , Alain Resnais , Georges Franju , Jean-Luc Godard , Chris Marker , Jacques Rivette , Alexandre Astruca , Claude Chabrol , Pierre Kast , Claude Berri , Jacques Doniol-Valcroze , Jean Eustache , André Cayatte , Éric Rohmer , Jean Rouch , Joris Ivens , Robert Bresson , aktorzy Jean-Pierre Léaud , Claude Jade , Françoise Rosay i Jean Marais ) mobilizują. Swojego wsparcia udzielają zagraniczni filmowcy, tacy jak Charlie Chaplin i Stanley Kubrick . Zorganizowano demonstracje protestacyjne, a Henri Langlois został przywrócony na stanowisko szefa Cinémathèque 22 kwietnia.
14 czerwca 1972 r. na Place du Trocadéro otwarto pierwsze duże muzeum kina . 2 kwietnia 1974 Henri Langlois otrzymał honorowego Oscara , a następnie Cezara . Zmarł 13 stycznia 1977 roku .
W 1980 roku w Centre Pompidou otwarto salę projekcyjną Cinémathèque française . Costa-Gavras został mianowany prezesem Cinémathèque w 1981 roku . Od 1984 r. do 1996 r. Jack Lang , minister kultury , uruchomił projekt, podjęty przez jego następców, polegający na instalacji dużej instytucji filmowej w Palais de Tokyo , w pobliżu Trocadero. Cinémathèque to czas przeniesiony do Palais de Tokyo. La Femis powstała tam w 1988 roku . Jean Saint-Geours został prezesem filmoteki w 1991 roku . Organizowane są wówczas duże retrospektywy, pozwalające miłośnikom kina w pełni docenić pracę filmowca: Ingmara Bergmana , Ernsta Lubitscha , Fritza Langa , Roberta Bressona . Istnieją również programy tematyczne, takie jak zachodnie .
Od października 1993 roku do września 1997 roku Cinémathèque Francaise częściowo zajęte kino République , przy 18 rue du Faubourg du Temple , gdzie prace z Serie B i Série oo zostały pokazane w podwójnej programowania, w ramach stałego cyklu. Zatytułowany " Cinéma Bis ”.
24 lipca 1997 r. pożar podpalił dach Palais de Chaillot . Prace Muzeum Kina (w) , ewakuowane w nocy, są nienaruszone, ale francuskie Cinémathèque musi opuścić Chaillot. Sala kinowa jest zamknięta od ponad roku. 7 listopada tego samego roku zainaugurowano Salle des Grands Boulevards. W tej ostatniej sali Cinémathèque eksploruje nowe „terytoria” kinematografii z „marginalnymi” filmami, takimi jak seria B.
W dniu 30 czerwca 1998 roku , które podjęły decyzję o rezygnacji z projektu przebudowy Palais de Tokyo , Catherine Trautmann , Minister Kultury , ogłosił swoją decyzję, aby zainstalować „Dom kina” w dawnym centrum amerykańskiego zbudowany w 1994 roku przez Franka Gehry , przy 51, rue de Bercy , w 12 -tego okręgu. W czerwcu 2000 r. Jean-Charles Tacchella został wybrany na przewodniczącego Cinémathèque. 29 października 2002 r. Jean-Jacques Aillagon , minister kultury , ogłosił, że Cinémathèque française i Film Library (BiFi) będą dwiema instytucjami, które będą współistnieć, a następnie połączą się w budynku przy rue de Bercy 51 pod adresem apelacja „Francuskie Kino”. W 2003 roku Serge Toubiana zaprezentował swój raport „Cała pamięć świata”, aw kwietniu został dyrektorem generalnym Cinémathèque.
Od września 2003 r. do czerwca 2007 r. producent i reżyser Claude Berri był prezesem Cinémathèque, zastępując Jean-Charlesa Tacchellę . Jeśli chodzi o krytyka filmowego Serge'a Toubiana, w maju 2003 r. został dyrektorem zarządzającym Cinémathèque, które to stanowisko piastował do grudnia 2015 r. 28 lutego 2005 r. sale Palais de Chaillot i Grands Boulevards zostały zamknięte, a nowa strona Cinémathèque française, przy rue de Bercy 51, zostanie otwarty dla publiczności 28 września.
Od 1 st stycznia 2007 roku , francuski Filmoteka połączyła się z Bifi . Od czerwca 2007 roku , gdy Claude Berri jest chory, przewodniczy mu Costa-Gavras . W styczniu 2016 roku krytyk Frédéric Bonnaud zastąpił Serge'a Toubianę na stanowisku dyrektora zarządzającego.
(skład wynikający z Zarządu z dnia 4 lipca 2019 r.)
Filmoteka przechowuje od 20 grudnia 2015 r.:
W ramach Filmoteki i jej biblioteki ikon:
600 eksponatów z tych zbiorów prezentowanych jest w muzeum kina.
Filmoteka znana jest również z organizowania wystaw znanych reżyserów, organizowania pokazów i konferencji oraz eksponowania ważnych elementów kariery filmowca. Filmy są również w centrum uwagi.
Liczba odwiedzających Cinémathèque znacznie wzrosła po przeprowadzce w 2005 roku: 440 000 w pierwszym roku (sezon 2005-2006)
W 2011 roku Cinémathèque française odwiedziło 518 000 odwiedzających, co stanowi wzrost o 35% w porównaniu z 2010 rokiem.
Wystawa poświęcona filmowcowi Timowi Burtonowi, która odbyła się od 7 marca do 5 sierpnia 2012 r., przyciągnęła 350 000 odwiedzających. To rekordowa frekwencja na wystawie zorganizowanej w Cinémathèque.
W 2017 r. nastąpił wzrost frekwencji z 380 000 biletów (+8% w porównaniu z poprzednim rokiem), odmłodzenie publiczności (22% poniżej 26 lat) i lepsze obłożenie (44% wobec 40% w 2016 r.)
W 1968 roku , w środku afery Cinémathèque, François Truffaut przedstawił plan na początku Skradzione pocałunki na zamkniętych bramach hali Palais de Chaillot.
W 2003 filmowe Innocents: Marzyciele , przez Bernardo Bertolucciego , otwiera się z zamknięciem Cinémathèque w 1968 i afery Langlois.
Wspomina o tym także krótkometrażowy film Cinéma (2019) Jean-Max Causse .
W 1978 roku , w Je me souviens , Georges Perec pisał: „Pamiętam Filmotece na Avenue de metzeńsko” , gdzie został zainstalowany do 1955 r.