Bitwa pod Grenadą

Bitwa morska Grenady Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Bitwa pod Grenadą widziana przez malarza Jean-François Hue . (Angielska tylna osłona została przemieszczona). Ogólne informacje
Przestarzały 6 lipca 1779
Lokalizacja Grenada ( Indie Zachodnie )
Wynik Francuskie zwycięstwo taktyczne
Wojujący
 Brytania Królestwo Francji
Dowódcy
John Byron Comte d'Estaing

Suffren - De Grasse - La Motte-Picquet (sekundy)
Zaangażowane siły
21 statków liniowych
  • 1516 dział
 25 statków liniowych
  • 1468 dział
    		•
    Straty
    1055 zabitych lub rannych,
    4 ciężko uszkodzone statki    		 176 zabitych,
    773 rannych

    Wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych

    Bitwy

    Wojna o niepodległość Stanów Zjednoczonych Kampania bostońska (1774-1776)   Inwazja na Quebec (1775)   Kampania w Nowym Jorku i New Jersey (1776-1777)   Kampania Saratoga (1777)   Kampania Filadelfijska (1777-1778)   Teatr Zachodni (1775-1782)   Front północny (1777)   Teatr Południowy (1775-1781)   Kampania na Zachodniej Florydzie (1779-1781)   Kampania Yorktown (1781)   Wojna na Antylach (1775-1783)   Kampania indyjska (1778-1783)   Kampania europejska (1778-1783)   Współrzędne 12 ° 03 ′ szerokości geograficznej północnej, 61 ° 45 ′ długości geograficznej zachodniej Geolokalizacja na mapie: Karaiby
    (Zobacz lokalizację na mapie: Karaiby) Bitwa morska Grenady
    Geolokalizacja na mapie: Grenada
    (Zobacz lokalizację na mapie: Granada) Bitwa morska Grenady
    Geolokalizacja na mapie: Małe Antyle
    (Zobacz sytuację na mapie: Małe Antyle) Bitwa morska Grenady

    Naval Battle of Grenada odbywa się w Indiach Zachodnich na6 lipca 1779podczas wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych . Przeciwstawia się eskadrę w brytyjskiej Royal Navy dowodzony przez Johna Byrona do sił marynarki francuskiej pod rozkazami Charles Henri d'Estaing . Jest to druga większa bitwa między Francją a Wielką Brytanią po bitwie pod Ouessant pod Brześciem w 1778 roku. Dzieje się to w czasie, gdy konflikt, który wszedł w drugi rok francuskich starć, pozostaje bardzo nierozstrzygnięty.

    Walka, prowadzona na taktycznego planu linii pliku przez szwadrony niemal równoważnych sił, zakończył w klęsce angielskiej. Jednak ta nie jest eksploatowana przez francuską armię morską, ponieważ jej dowódca nie rozumie jej znaczenia i jest zadowolony z podboju małej wyspy Grenada .

    Jednak bitwa jest świadectwem intensyfikacji działań wojennych obu mocarstw europejskich i nowego zaufania Francji do jej floty, które wyrosło z klęsk wojny siedmioletniej , upokorzonej piętnaście lat wcześniej .

    Kontekst amerykańskiej wojny o niepodległość

    Francja bierze udział w amerykańskiej wojnie o niepodległość na początku 1778 roku z eskadrą 12 okrętów i 5 fregat pod rozkazami wiceadmirała d'Estainga w celu wsparcia buntu "  powstańców  ". Ta morska siła przybywaLipiec 1778na amerykańskim wybrzeżu. Misją D'Estainga było zaatakowanie Anglików „tam, gdzie mógłby ich bardziej skrzywdzić i gdzie uznałby to za najbardziej przydatne dla interesów Jego Wysokości i chwały jego broni” . Dlatego te rozkazy dają mu carte blanche, ale zaleca się, aby nie opuszczał amerykańskich wybrzeży przed „podjęciem działań korzystnych dla Amerykanów, chwalebnych dla broni króla [i] zdolnego do natychmiastowego wykazania ochrony, jaką Jego Wysokość obdarzył. jej sojusznicy ” . D'Estaing zrezygnował z ataków na Nowy Jork, broniony przez dużą liczbę żołnierzy, po czym przegrał przed Newport (Sierpień 1778). Silna burza uniemożliwiła mu stawienie czoła 14 statkom Howe'a . Następnie francuska eskadra opuściła Boston na ponad dwa miesiące, aby zatankować i naprawić zniszczenia. D'Estaing następnie popłynął na Martynikę (listopad), ale poniósł krwawą porażkę podczas próby odbicia sąsiedniej wyspy Saint Lucia (grudzień), zdobytej przez żołnierzy i eskadrę Barringtona.

    Na początku 1779 r. Francuskie siły morskie nie zdołały osiągnąć szybkiego zwycięstwa, którego spodziewały się w zeszłym roku pod Wersalem . Posiłki zostały więc wysłane z Francji i stopniowo przybywały między lutym a kwietniem wraz z dywizjami morskimi hrabiego Grasse (19 lutego), Vaudreuil (26 kwietnia) i La Motte-Picquet (27 czerwca). Małe wyprawy umożliwiły zdobycie Saint-Martin (24 lutego), Saint-Barthélémy (28 lutego) i wreszcie Saint-Vincent (17 czerwca).

    Na początku lata 1779 roku D'Estaing posiadał w ten sposób 25 statków, ponad dwukrotnie więcej niż w roku poprzednim, a całemu towarzyszyło około dziesięciu fregat. Po stronie angielskiej wzmocnień były również wysyłane: eskadra wiceadmirała Byrona przybył w Saint Lucia na6 styczniaz 10 statkami, a następnie otrzymuje dodatkowe statki. W czerwcu ma 21 jednostek, nie licząc transportów wojsk i fregat.

    D'Estaing postanawia przejąć inicjatywę, atakując Barbados , wyspę, na której znajduje się baza Royal Navy, ale pogoda mu nie sprzyja. Dlatego odkłada swój wybór na wyspę Grenada, przed którą się pojawia2 lipca. Wylądowało 1200 żołnierzy. Atak trwa dwa dni , a osobiście prowadzi go d'Estaing z wyciągniętym mieczem. To sukces: angielska obrona zostaje zmieciona, a garnizon kapituluje, pozostawiając 700 jeńców, 3 flagi, 102 działa, 16 moździerzy i gubernatora Lorda Macartneya , podczas gdy Francuzi mają tylko 106 zabitych lub rannych. Ale6 lipcarano eskadra Byrona przybywa w towarzystwie dużego konwoju 50 żagli załadowanych żołnierzami, nie wiedząc, że wyspa jest już w rękach d'Estainga. Kiedy zdaje sobie z tego sprawę, Byron nie ma innego wyboru: musi bezwzględnie podjąć błyskotliwą akcję przeciwko Francuzom, chyba że spotka się z poważnymi sankcjami.

    Przebieg bitwy

    D'Estaing ma większą liczbę statków niż Byron (25 na 21, kolejność bitwy przedstawiona poniżej ). Ale ta różnica jest tylko względna, ponieważ d'Estaing przeciwstawia się tylko 1468 działom z 1516 działami swojego przeciwnika, co tłumaczy się składem eskadr. Dwa najpotężniejsze statki w d'Estaing to Langwedocja ( okręt flagowy ) i 80-działowy Tonner z dwoma pokładami, podczas gdy Byron ma trzypokładowe działo 90, HMS Princess Royal i nie mniej niż 64 działa. D'Estaing i Byron ustawiają po 12 statków z 74 (lub 70) działami i odpowiednio 7 i 8 statkami z 64 (lub 60) działami, ale francuska eskadra obejmuje również 4 statki z 50 (lub 54) działami o niskiej użyteczności wojskowej . Dlatego angielski wiceadmirał ma bardziej jednorodną siłę niż jego przeciwnik i może wyobrazić sobie walkę z dużą szansą na sukces.

    Fregaty zlokalizować siły angielskie do 3  pm  30 rano i dać ostrzeżenie do strzału karabinami, pozostawiając czas francuskiej zrobić ich poruszenie i pokład ich łodzi. Następnie Byron próbuje śmiałego posunięcia: bez wątpienia myśląc, że załogi są na lądzie, przemyka się ze swoimi statkami między wyspą a stojącą na kotwicy eskadrą d'Estainga , mając nadzieję, że uda mu się ją zniszczyć lub schwytać. Ale załogi są kompletne i d'Estaing może liczyć na Suffren , de Grasse i La Motte-Picquet , na obecność znakomitych żeglarzy, którzy mu pomogą. Francuskie siły lądujące na Grenadzie odkrywają, że wrogie statki przepływają w zasięgu ostrzału i zwracają swoje działa, aby zbombardować angielskie okręty, które w ten sposób znalazły się w krzyżowym ogniu, zamieniając manewr Byrona w pułapkę dla jego własnych sił.

    D'Estaing przeciął kable i bitwa rozpoczęła się wczesnym rankiem zgodnie z klasyczną taktyką liniową . Dwie eskadry ścierają się w dwóch równoległych przejściach, pierwsza na krawędzi, druga na tej samej trasie. Armata była zaciekła, co potwierdzają zeznania oficera Fantasque ( 64 działa ), statku Suffren, który walczył na drugiej pozycji na linii francuskiej i który zmiótł ogień przepływających przed nim 21 angielskich statków. : „Nasz statek czynił cuda, wystrzeliliśmy 1600 armat, tyle samo co Langwedocja [okręt flagowy], który pełnił swoją funkcję. „ Dywizjon angielski, który wyciera 21 000 strzałów armatnich, jest poważnie zbity z tropu. Anglicy odwód zerwała z 4 statki całkowicie niepełnosprawnych, HMS Lion (64), Grafton (74) Cornwall (74) i Monmouth (64) wychodzi z linii .

    Byronowi udaje się wycofać w kierunku wyspy Saint-Christophe , holując swoje 4 niepełnosprawne statki. Francuska flota odniosła zwycięstwo, ale D'Estaing nie rozpoczął pościgu pomimo pilnych rad Suffrena i La Motte-Picqueta. Nie podejmuje się też żadnych działań przeciwko konwojowi żołnierzy, niezależnie od tego, jak bardzo są one narażone na ataki, i że według Suffrena prosty statek z 50 działami i kilka fregat mógł zostać schwytany.

    Rezultat: niewykorzystane zwycięstwo Francji

    Francuzi zginęli 176 osób, w tym trzech kapitanów marynarki wojennej i 776 (lub 773) rannych. Ze swojej strony straty angielskie sięgnęły ponad 1000 zabitych i rannych. „Generał [d'Estaing] zachowywał się, zarówno na lądzie, jak i na morzu, z wielkim męstwem. Zwycięstwa nie można z nim kwestionować; ale gdyby był tak żeglarski, jak dzielny, nie pozwolilibyśmy uciec 4 rozbitym statkom angielskim ”, sędzia Suffren w swojej korespondencji.

    Historycy są bardziej surowi. Ta walka była „najbardziej katastrofalna klęska Royal Navy od Beachy Head w walce w 1690 roku”, mówi amerykański strateg Alfred Thayer Mahan w końcu XIX th  wieku. „Walka z Grenadą mogła, powinna była być wielkim zwycięstwem Francji”, zauważa Rémi Monaque . D'Estaing nie rozumie znaczenia swojego zwycięstwa. Francuski przywódca zasłynął podczas wojny siedmioletniej wspaniałą kampanią korsarską na Oceanie Indyjskim , ale rozpoczynając karierę na lądzie, D'Estaingowi trudno byłoby dostrzec w eskadrach cokolwiek innego. niż „środek transportu wojska. Ponadto Jean Meyer zaznacza, że „odpowiada to stanowi umysłu francuskich admirałów, którzy uważali, że sam fakt wstania jest wystarczający i nie należy ryzykować większej ilości sprzętu i ludzi” .

    D'Estaing był więc zadowolony z podboju Grenady, zwycięstwa zakończonego zajęciem kilku dni później małych sąsiednich wysp Grenadyny . Bitwa pod Grenadą jest zatem autentycznym francuskim sukcesem taktycznym, ale bez znaczenia strategicznego, ponieważ jest to tylko niewielki teatr działań podczas tej wojny. Wypuszczając marynarkę wojenną , pozwolił „uciec od decydującego zwycięstwa, które pozwoliłoby mu zdobyć dużą bazę Jamajki  ”, szacuje ze swojej strony Jean-Christian Petitfils . Nie zadał też strasznego ciosu morale wojsk brytyjskich aż do Ameryki Północnej, ponieważ bitwa miała znaczący wpływ na opinię publiczną. Plik22 lipca, d'Estaing, który może trochę żałuje, dotarł na wyspę Saint-Christophe, gdzie schroniła się angielska eskadra. Ale Byron odmawia wznowienia walki i woli chronić się przed przybrzeżnymi bateriami. Dwaj wiceadmirałowie już nigdy się nie zobaczą i nie zakończą wojny na czele wielkich eskadr. Byron miał służyć tylko bardzo krótko jako naczelny dowódca w Ameryce Północnej i wkrótce powrócić do Europy. Jeśli chodzi o d'Estainga, bitwa ta natychmiast przyniosła mu wielką popularność: żądna zemsty opinii publicznej, by zmyć klęski wojny siedmioletniej, patrzyła tylko na zwycięstwo, nie dostrzegając niewielkiego militarnego zysku operacji, ani Krwawa porażka na Savannah, której doznał wkrótce potem (październik). D'Estaing wróci również do Francji (Grudzień 1779), ale mimo triumfalnego przyjęcia będzie odgrywał w wojnie jedynie drugorzędną rolę. Decydujące bitwy tej wojny odbędą się w 1781 roku na amerykańskich wybrzeżach w zatoce Chesapeake i na półwyspie Yorktown , wyjaśniając, że zaangażowanie Grenady, pomimo zaangażowanych wojsk, poszło potem w zapomnienie.

    Galeria: przedstawienia bitwy

    Ta podwójna bitwa - zdobycie wyspy i walka na morzu - zmniejszyła konsekwencje militarne, ale zdaniem Francuzów, którzy żyją w oczekiwaniu zemsty od klęsk wojny siedmioletniej, jest poważnym reperkusją . Daje początek licznym przedstawieniom, których kilka przykładów można zobaczyć poniżej.

     

    Kolejność bitwy

    Flota francuska ma dwadzieścia pięć okrętów liniowych przeciwko dwudziestu jeden Anglikom. Ponadto Francuzi mają bardzo ważną przewagę, jeśli chodzi o liczbę fregat , które nie są częścią linii. Siłom Comte d'Estaing towarzyszy czternaście fregat, chociaż pięć ostatnich na liście z większym prawdopodobieństwem zostanie umieszczonych w kategorii korwet , co jest zwykle akceptowane w przypadku statków o mniej niż 20 działach. Dla uproszczenia historycy nie zawsze wspominają o obecności tych małych statków, co tłumaczy również, dlaczego nie znamy uzbrojenia ostatnich czterech jednostek. Zaskakująca jest również obecność jednej fregaty po stronie Byrona, ponieważ zwykle eskadrze około 20 statków towarzyszy pięć lub sześć fregat. Statki te zwykle nie walczą, niemniej są niezbędne do zapewnienia oświetlenia floty i śledzenia wysyłek.

    Flaga rojalistów France.svg Królestwo Francji

    Flaga Wielkiej Brytanii (1707–1800) .svg Królestwo Wielkiej Brytanii

    Uwagi i odniesienia

    Uwagi

    1. Na temat francuskich porażek podczas tego konfliktu można się odwołać do Zysberga 2002 , s.  239-281, „Próby wojny siedmioletniej”. Możemy również przeczytać Bély 1992 , s.  549-560, „Les rudes Défeates Françaises”.
    2. Grasse przybywa z Francji, Vaudreuil z wybrzeża Afryki, gdzie właśnie przejął angielskie zakłady, a statki La Motte-Picquet eskortowały na Martynikę duży konwój handlowy składający się z 45 żagli. Monaque 2009 , s.  155.
    3. W 1756 roku, w podobnych okolicznościach, admirał Byng przybył zbyt późno, aby uratować Minorkę, na której właśnie wylądowali Francuzi. Wycofał się szybko po krótkiej walce morskiej przed Port-Mahon , ku wielkiemu skandalowi opinii publicznej. Został skazany na karę śmierci w sądzie wojskowym za „niepowodzenie w dokonaniu niemożliwego” ( „  nie zrobił wszystkiego, co w jego mocy  ” ), aby uratować to miejsce, a następnie zastrzelono go na kolanach na pokładzie statku wojna. Cytowane przez Monaque 2009 , s.  52.
    4. Są to Desmichel de Champorcin na Prowansji , Ferron de Quengo na Amphion i Montaut du Fier-Rodrigue . Monaque 2009 , s.  159.
    5. To Suffren, na czele dywizji składającej się z 2 statków i 2 fregat, która prawie bez walki i grabieży zdobywa dwie wyspy Carriacou i Union . Monaque 2009 , s.  159.
    6. Po powrocie d'Estaing został powitany jako bohater, długo przyjmowany przez króla, obsypany pochwałami, tematem wierszy, pieśni, a nawet opery. Taillemite 2002 , s.  177.

    Bibliografia

    1. Taillemite 2002 , str.  154.
    2. Petitfils 2005 , s.  403.
    3. Liczby podane przez Petitfils 2005 , s.  403. Straty francuskie podaje Vergé-Franceschi 2002 , s. 1.  697. Podczas zdobywania wyspy można również obejrzeć ten rysunek Ozanne, wykonany w czasie tego wydarzenia .
    4. Vergé-Franceschi 2002 , s.  697.
    5. Castex 2004 , s.  197-198.
    6. Monaque 2009 , s.  156.
    7. Rękopis François-Palamède de Suffren, chorąży na Fantasque , cytowany przez Monaque 2009 , s.  159.
    8. Petitfils 2005 , s.  403. 20 699 strzałów armatnich według Michela Vergé-Franceschiego , op. cit. , s.  697 .
    9. Monaque 2009 , s.  159.
    10. Fragment listu napisanego 10 lipca w M me  Seillans. Cytowane przez Monaque 2009 , s.  159.
    11. Cytowane przez Castex 2004 , s.  199. The Influence of Sea Power on History, 1660-1783 , Little, Brown & Co, New York 1890, Dover Publications, 1987 (Repr.) ( ISBN  0-486-25509-3 ) .
    12. Jean Meyer w Vergé-Franceschi 2002 , s.  575.
    13. Petitfils 2005 , s.  404.
    14. Monaque 2009 , s.  161. Jean-Claude Castex utrzymuje, że HMS Lion jest tak uszkodzony, że Royal Navy musi go zatopić w Saint Lucia ( Castex 2004 , s.  198–199). Jest to poważne zamieszanie, ponieważ Lion (64)  ( fr ) zostanie naprawiony (wraz z pozostałymi trzema statkami) i będzie służył do czasu wojen napoleońskich. To HMS Cornwall (74) zostanie zniszczony, ale w 1780 roku, po bitwie o Martynikę z eskadrą Guichen .
    15. „James Gambier” w Oxford Dictionary of National Biography .
    16. Taillemite 2002 , str.  172-173.
    17. Skład eskadr podany przez Castex 2004 , s.  197.

    Zobacz też

    Źródła i bibliografia

    Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

    Po francusku Po angielsku

    Powiązane artykuły

    Linki zewnętrzne