Równanie Lorentza i Lorenza
Równanie Lorentza i Lorenz , znany również jako równanie Lorenz i Lorentza , Clausiusa-Mossotti wzorze i Maxwell wzorze odnosi się współczynnik załamania światła w substancji do jej polaryzowalności .
Najbardziej ogólna postać równania Lorentza i Lorenza to:
nie2-1nie2+2=4π3NIEα,{\ displaystyle {\ frac {n ^ {2} -1} {n ^ {2} +2}} = {\ frac {4 \ pi} {3}} N \ alfa,}gdzie jest współczynnikiem załamania światła, jest liczbą cząsteczek na jednostkę objętości i jest średnią polaryzowalnością.
To równanie jest ważne tylko dla niektórych struktur krystalicznych.
nie{\ styl wyświetlania n}NIE{\ styl wyświetlania N}α{\ styl wyświetlania \ alfa}
Bardziej szczegółowa postać równania Lorentza i Lorenza podaje współczynnik załamania rozcieńczonego gazu, taki jak:
nie{\ styl wyświetlania n}
nie≈1+3WpRT,{\ displaystyle n \ ok {\ sqrt {1 + {\ frac {3 Ap} {RT}}}},}gdzie jest refrakcji molowej , jest ciśnieniem gazu, jest uniwersalną idealną stałą gazu , i jest temperaturą bezwzględną.
W{\ styl wyświetlania A}p{\ styl wyświetlania p}R{\ styl wyświetlania R}T{\ styl wyświetlania T}
Historia
Równanie Lorentza i Lorenza zostało tak nazwane na cześć duńskiego matematyka i naukowca Ludviga Lorenza , który opublikował je w 1869 roku, oraz holenderskiego fizyka Hendrika Lorentza , który niezależnie odkrył je w 1878 roku.
Uwagi i referencje
-
Wprowadzenie do fizyki ciała stałego / Charles Kittel. - 7 ed. ( ISBN 0-471-11181-3 ) Rozdział 13
-
DE Aspnes, Am. J. Phys. 50, 704 (1982)
-
Born, Max i Wolf, Emil, Zasady optyki: elektromagnetyczna teoria propagacji, interferencji i dyfrakcji światła (7 wyd.), rozdział 2.3.3, Cambridge University Press (1999). ( ISBN 0-521-64222-1 )
<img src="https://fr.wikipedia.org/wiki/Special:CentralAutoLogin/start?type=1x1" alt="" title="" width="1" height="1" style="border: none; position: absolute;">