Partia Lewicy | |
Oficjalny logotyp. | |
Prezentacja | |
---|---|
Koordynatorzy | Jean-Christophe Sellin Hélène Le Cacheux |
Fundacja | 1 st luty +2.009 |
Podział | partia Socjalistyczna |
Siedzenie | 20-22 rue Doudeauville 75018 Paryż Francja |
Założyciele |
Jean-Luc Mélenchon Marc Dolez |
Gazety |
Po lewej (2009-2016) Zainteresowanie ogólne (od 2016) |
Pozycjonowanie | Radykalna od lewej do skrajnej lewej |
Ideologia |
Ekosocjalizm Demokratyczny socjalizm Lewicowy populizm Eurosceptycyzm |
Przynależność francuska | Francja zbuntowana |
Przynależność europejska | GUE / NGL |
Członkowie | 6000 (2018) |
Zabarwienie | Czerwony i zielony |
Stronie internetowej | lepartidegauche.fr |
Przewodniczący grup | |
Zgromadzenie Narodowe | Jean-Luc Mélenchon ( FI ) |
Parlament Europejski | Manon Aubry i Martin Schirdewan ( GUE / NGL ) |
Reprezentacja | |
Zastępcy | 8/577 |
Posłowie do PE | 2/79 |
Doradcy regionalni | 4/1 757 |
Partia Lewicy (w skrócie PG ) jest francuska partia polityczna sklasyfikowany na lewo , opiera się na1 st luty +2.009. Rozpoczęty przez parlamentarzystów Jean-Luc Mélenchon i Marc Dolez12 listopada 2008po ich odejściu z Partii Socjalistycznej (PS) po kongresie w Reims , PG jednoczy osobowości i grupy reprezentujące różne tradycje polityczne, głosząc socjalistyczną , ekologiczną i republikańską orientację .
Politycznie usytuowana pomiędzy Partią Socjalistyczną a Francuską Partią Komunistyczną, Partia Lewicy zamierza zjednoczyć wszystkie wrażliwości antyliberalnej lewicy - którą nazywa również „drugą lewicą” - w ramach tego samego sojuszu. W 2008 roku PG sprzymierzyła się z Partią Komunistyczną, Unitarną Lewicą i sześcioma innymi lewicowymi i skrajnie lewicowymi organizacjami w ramach koalicji Lewicowego Frontu , z których Jean-Luc Mélenchon miał być kandydatem w wyborach prezydenckich w 2012 roku.
PG jest współprzewodniczącym z Kongresu Le Mans wlistopad 2010autorstwa Jean-Luca Mélenchona i Martine Billard . Wkwiecień 2016Partia Lewicy liczy 8 000 członków. Koniecsierpień 2014Jean-Luc Mélenchon i Martine Billard rezygnują z prezydentury, kierownictwo partii zapewnia następnie krajowy sekretariat, a jego koordynację - Éric Coquerel i Danielle Simonnet .
W 2016 roku, w związku z wyborami prezydenckimi i parlamentarnymi w następnym roku, Jean-Luc Mélenchon utworzył nową partię La France insoumise (LFI), którą Partia Lewicy pomogła w animowaniu. W wyborach parlamentarnych ośmiu członków partii jest wybieranych pod tytułem LFI. Jednak wraz z miejscem, które zbuntowana Francja zajmuje w krajobrazie politycznym i medialnym, Partia Lewicy zanika.
PG jest demokratyczną partią socjalistyczną , odwołującą się do analizy marksistowskiej w celu dostosowania jej do współczesnych realiów. Przedstawia się jako spadkobierca doświadczeń feministycznych , antyrasistowskich , środowiskowych i antyglobalistycznych walk i promuje „przezwyciężenie” kapitalizmu metodą („rewolucja obywatelska”) z szacunkiem dla instytucji demokratycznych. Stawia imperatywy społeczne i ekologiczne, które łączy w koncepcji „ planowania ekologicznego ”. W ten sposób Partia Lewicy określa się jako partia polityczna o powszechnej edukacji , „otwarta i demokratyczna ”, „łącząca refleksję i działanie”, „jednolita i jednocząca”, internacjonalistyczna i „z europejską perspektywą”. Jest sklasyfikowany po lewej lub skrajnej lewej części politycznego spektrum.
Podczas kongresu w Bordeaux w Marzec 2013Partia Lewicy przyjmuje manifest ekospołeczny złożony z 18 tez, łącząc w ten sposób Partię Lewicy z nurtem ekospołecznym . Ten manifest głosi „socjalizm wolny od logiki produktywizmu”, a także „zaciekle antykapitalistyczną ekologię”. W ten sposób Partia Lewicy przyłącza się do innych ruchów podających się za ekospołeczność, takich jak Czwarta Międzynarodówka - Zjednoczony Sekretariat , we Francji NPA czy Les Alternatifs , Izquierda Unida w Hiszpanii czy SYRIZA w Grecji. Ten manifest ekosocjalizmu został również przyjęty wGrudzień 2013przez Partię Lewicy Europejskiej , do której należy PG.
W miesiącach następujących po utworzeniu PG za kryzys gospodarczy i obecną katastrofę ekologiczną obwinia system kapitalistyczny . Dlatego opowiada się za „zwrotem politycznym” i twierdzi, że „inna droga” jest możliwa. PG chce stać się większością, opierając się na masowej mobilizacji, ludowej i obywatelskiej, aby następnie przejąć obowiązki rządu w celu zastosowania republikańskiego programu zerwania z dominacją kapitalizmu. Chce działać „na rzecz zaangażowania obywateli na wszystkich poziomach życia społecznego, w proteście, jak w działaniach rządu”. Pragnąc „przeformułować socjalistyczny ideał odwrócenia strony od kapitalizmu”, proponuje jako taki sprawiedliwy podział bogactwa, rehabilitację suwerenności ludu, którą kwalifikuje jako wymóg republikański, „przejęcie” systemu kapitalistycznego i systemu kapitalistycznego. model produktywistyczny poprzez wymyślenie „alter-rozwoju”. Pragnie osiągnąć te cele, stawiając czoła trzem zadaniom: zwróceniu się ku prawicy , zgromadzeniu „drugiej lewicy” w celu wygrania wyborów i ostatecznie zostaniu „partią, która na nowo wymyśli lewicę”. Dlatego podczas tego kongresu założycielskiego PG proponuje zorganizowanie tego, co kwalifikuje jako „pracę programową” wokół pięciu osi:
W 2009 r. Partia Lewicy zaproponowała również dwadzieścia dziewięć „środków nadzwyczajnych” w celu rozwiązania kryzysu gospodarczego. Środki te mają na celu zwalczanie zwolnień i relokacji , zmniejszenie niepewności zatrudnienia i niepewności społecznej, zwiększenie siły nabywczej i modyfikację podziału majątku, rozwój zatrudnienia i zainicjowanie zmiany rozwoju, ustanowienie publicznej kontroli nad systemem finansowym w celu przeciwdziałania spekulacji i kontrolowania rozwoju.
W związku z wyborami prezydenckimi i parlamentarnymi w 2012 roku, Partia Lewicy, wraz z pięcioma innymi formacjami, które tworzyły wtedy Front Lewicy, stworzyła wspólny program pod nazwą L'Humain Première . Wśród głównych środków tego programu z ekonomicznego punktu widzenia można wymienić podwyższenie płacy minimalnej do 1700 euro brutto, przejście na emeryturę w wieku 60 lat na pełną stawkę czy ustalenie maksymalnego wynagrodzenia, zakaz zwolnień. stypendystów i utworzenie publicznego centrum finansowego. Na poziomie politycznym ta książka programowa proponuje przejście do Szóstej Republiki.
Partia Lewicy jest partią polityczną sklasyfikowaną na lewicy , definiującą się wraz z innymi organizacjami członkowskimi Frontu Lewicowego w 2009 roku jako partię „lewicy transformacji społecznej”, czasami określaną także jako partia radykalnej lewicy.
Prawicowi politycy, w szczególności z UMP , asymilują także lewicowy Front, do którego należy PG, do skrajnej lewicy, potępiając w ten sposób porozumienia wyborcze, z którymi współpracuje Partia Socjalistyczna.
Według dwóch przedstawicieli Partii Lewicy asymilacja Frontu Lewicy ze skrajną lewicą przez UMP miałaby nawet na celu „postawienie zasłony dymnej przed ich ideologicznym zbliżeniem z FN ” . W artykule poświęconym „rodzinie antykapitalistycznej lewicy w Europie Zachodniej” politolodzy Jean-Michel De Waele i Mathieu Vieira uważają wręcz przeciwnie, że PG i PCF są częścią tego, co uważają za najbardziej umiarkowany składnik „partyzanckiego antykapitalizmu”, czyli „lewe skrzydło socjaldemokracji ”.
Kierując się chęcią realizacji orientacji politycznych oraz „nowatorskiego i oryginalnego” funkcjonowania, w szczególności w kwestiach demokracji i kultury popularnej, PG chce być otwarta na różnorodność doświadczeń swoich bojowników. Statut jako taki deklaruje, że PG „nie chce kaplic, kultu przywódcy, dominacji polityków” i dąży do tego, aby stać się „partią zorganizowaną, by być skuteczną, która nie wyczerpuje energii w wewnętrznych walkach”. Definiując siebie jako „gościnną”, „otwartą i demokratyczną”, PG, jako partia edukacji ludowej, prosi każdego ze swoich członków, aby był „na czatach i stale formował się politycznie i pomagał innym w zdobyciu tej formacji”. Energię, jaką dają mu działacze, zamierza poświęcić zaangażowaniu „w stowarzyszeniowe, związkowe, intelektualne i kulturalne życie społeczeństwa”.
Członkostwo w Partii Lewicy jest otwarte dla każdego, kto nie jest jeszcze członkiem partii politycznej. Każdy członek ma obowiązek aktualizować składkę, która jest proporcjonalna do poziomu jego dochodów. Od 2010 roku trzeba być członkiem przez co najmniej dwa miesiące, aby brać udział w głosowaniach wewnętrznych i nominacjach. Składka wybranego urzędnika stanowi 20% wynagrodzenia wybranego urzędnika oprócz zwykłej składki.
Członkowie Partii Lewicy spotykają się w „komisjach”, z których każda odpowiada okręgowi wyborczemu . Ze względów praktycznych niektóre komisje skupiają kilka okręgów wyborczych lub, przeciwnie, tylko część okręgu wyborczego. Każdy komitet musi liczyć co najmniej pięciu członków, jeśli ma brać udział w podejmowaniu decyzji przez Partię Lewicy. Komitet musi spotykać się co najmniej dziesięć razy w roku i wybiera, większością głosów wieloosobowych w jednej turze, skarbnika, dwóch współsekretarzy odpowiedzialnych za animację i kilku korespondentów ds. Koordynacji departamentów, zawsze na zasadzie równości płci.
Komisje można podzielić na „koła”, liczące od pięciu do dziewięciu członków, ze względu na miejsce zamieszkania lub pracy. Każde koło wybiera lidera odpowiedzialnego za organizację jego spotkań i działań. Liderzy koła koordynują swoje działania bojowe między sobą oraz ze współsekretarzami komitetu.
Wszystkie komitety lokalne tego samego departamentu uczestniczą w „koordynacji wydziałowej”. Departamentowa koordynacja reprezentuje Partię Lewicy w departamencie z organizacjami politycznymi i związkowymi, z którymi współpracuje PG. Składa się z przedstawicieli każdego komitetu i członków wybranych departamentów, odpowiedzialnych za określone zadania o charakterze ogólnym (sprzęt, strona internetowa itp.). Każdy komitet wybiera kilku przedstawicieli (minimum dwóch, więcej w zależności od liczby członków), na równi dla mężczyzn / kobiet. Członkowie odpowiedzialni za zadania o charakterze przekrojowym są wybierani przez wszystkich członków departamentu zebranych na „zgromadzeniu ogólnym”.
Gdy koordynator departamentów skupia więcej niż dwudziestu członków, może powołać sekretariat wybrany z jej wnętrza.
Inwestytura kandydatów na PG w wyborach odbywa się na wydziałowym zgromadzeniu ogólnym, a także w wyborach członków Krajowej Rady. We wszystkich przypadkach i bez względu na organ, wybory wewnętrzne i nominacje do wyborów odbywają się w głosowaniu tajnym. Głosowanie nad rezolucjami lub tekstami politycznymi odbywa się przez podniesienie ręki.
PG pochłonęła 6000 członków grudzień 2009i 8000 cali listopad 2010. Według Martine Billard profil członków PG w 2010 roku różni się od tego, który istniał w momencie jej powstania. Chociaż początkowo składała się głównie z byłych bojowników socjalistycznych, nowi bojownicy PG są prawdopodobnie związkowcami i ludźmi, którzy nie należeli do żadnej organizacji politycznej od jednej do dwóch dekad. Kamień milowy 10 000 członków został osiągnięty podczas kampanii prezydenckiej w 2012 r. Ponownie są to często osoby, które nie należały do żadnej partii politycznej. Podczas Rady Narodowej Partii Lewicy im28 kwietnia 2012Martine Billard ogłasza, że partia liczy ponad 11 000 członków.
Komitety Partii Lewicy są reprezentowane w „Radzie Narodowej” (CN), organie opiniodawczym uprawnionym do omawiania raportów proponowanych przez Biuro Krajowe i komisje tematyczne. Jej członkowie są wybierani na ośmiomiesięczną kadencję na Zgromadzeniu Ogólnym Departamentu, w liczbie dwóch delegatów na każdych pięćdziesięciu członków, z poszanowaniem równowagi płci. CN zbiera się co najmniej trzy razy w roku, gdy jest zwoływana przez Biuro Krajowe.
Biuro Narodowe (BN) Partii Lewicy składa się z sześćdziesięciu członków, wybieranych na zasadzie męskiej / żeńskiej przez delegatów członków zebranych na „kongresie”, w ramach mieszanego systemu wyborczego , z premią większościową dla lista przylotów. Organ ten ma uprawnienia decyzyjne i musi składać sprawozdania ze swoich działań Radzie Narodowej. BN spotyka się co najmniej osiem razy w roku, a każdy z jego członków musi być zaangażowany w co najmniej jeden z komitetów PG.
Po utworzeniu BN wybiera spośród swoich członków „Sekretariat Krajowy” (SN), składający się z dwudziestu dwóch sekretarzy krajowych, odpowiedzialnych za zadania organizacyjne (skarb, propaganda, wybrani urzędnicy itp.) Lub za tematykę polityczną. precyzyjne (ruch społeczny, międzynarodowy, ekonomiczny itp.). SN spotyka się co tydzień i posiada uprawnienia decyzyjne na podstawie wytycznych ustalonych przez BN na jego ostatnim posiedzeniu.
Wreszcie BN organizuje komisje tematyczne, otwarte dla wszystkich członków. Omawiają z góry określone tematy i muszą przedstawiać CN raport, wynik tych debat, przynajmniej raz w roku. Komitety funkcjonalne są odpowiedzialne za wspieranie różnych sekretarzy krajowych w ich zadaniach. Na wniosek członków powołano „wewnętrzną komisję demokracji”, odpowiedzialną za identyfikację wszelkich dysfunkcji zaobserwowanych w okresie przejściowym i formułowanie propozycji ich zaradzenia, ale nie została ona odnowiona w nowych statutach, które zostały przyjęte na Kongresie Le Mans w 19-21 listopada 2010.
Władze krajowe opracowują program i statut PG, który jest następnie zatwierdzany przez kongres po poprawkach przez komisje. W kongresie zasiadają delegaci wybranych z nich komitetów. Liczba delegatów różni się w zależności od liczby członków komitetu.
Krajowy Sekretariat Wykonawczy, wspólna rada, skupia dwudziestu członków. Są wybierani na kongresie w Villejuif latem 2018 roku:
Rada Narodowa, również wspólna, składa się z 200 członków. Ośmiu z nich to członkowie Biura Narodowego:
Hélène Le Cacheux, współzałożycielka PG w Bouches-du-Rhône i Jean-Christophe Sellin, radny regionalny Occitanie , zastępują Danielle Simonnet i Éric Coquerel po piątym kongresie wKwiecień 2021.
Partia Lewicy wiedziała od swojego powstania o przybyciu nowych bojowników i odejściu innych.
Nowi członkowiePodczas ogólnopolskiej konwencji zorganizowanej 5 i 6 grudnia 2009, zastępczyni Martine Billard i jej zwolennicy „Ekologicznej Lewicy”, która zrezygnowała z Europe Écologie Les Verts , oficjalnie dołączyła do PG. Z tej okazji Martine Billard zostaje powołana na rzecznika krajowego.
W luty 2011po pierwszym zjeździe Nowej Partii Antykapitalistycznej od jej powstania część działaczy NPA decyduje się na wstąpienie do Partii Lewicy. Dotyczy to w szczególności Leïla Chaibi i Maël Goepfert, obaj członków Collectif L'Appel et la Pioche.
W Lipiec 2012, Raoul-Marc Jennar , szef liście NPA w okręgu Południowo-Wschodniej podczas wyborów do Parlamentu Europejskiego 2009 , ogłasza swoją przynależność do PG.
OdlotyW styczeń 2011z partii opuścił ekonomista Christophe Ramaux, członek komisji ekonomicznej PG. Żałował braku programu imprezowego, tonu książki Jeana-Luca Mélenchona Niech wszyscy odejdą! oraz brak otwartości i debaty w partii.
W sierpień 2011były związkowiec Claude Debons , jeden z członków założycieli partii, również ogłasza swoje odejście, wyrażając ubolewanie, że partia nie „była w stanie wcielić w życie pewnego pluralizmu idei i doświadczeń” oraz „centralizmu nieprzystosowanego do naszego Kropka ". WLipiec 2012burmistrz Grigny , René Balme, decyduje się opuścić PG, który poprosił go o uzasadnienie się przed władzami krajowymi partii, po kontrowersjach wywołanych publikacją artykułu Rue89 ujawniającego, że był założycielem i animatorem witryny zawierającej teksty spiskowe. Plik21 sierpnia 2012, Franck Pupunat , jeden z założycieli partii, informuje, że jest on żegnał z PG, powołując się w szczególności na potrzebę „pogodnej relacji z lewej u władzy” .
Plik 19 grudnia 2012, Marc Dolez , zastępca Północy i współzałożyciel PG z Jean-Luc Mélenchon, postanawia opuścić partię. Wyjaśnia swoją decyzję, wskazując, że Jean-Luc Mélenchon „skupia swoją krytykę na lewicy, zamiast atakować prawicę”. Ocenia słowa Jeana-Luca Mélenchona jako zbyt skoncentrowane na krytyce Partii Socjalistycznej . „Nasze propozycje są często niesłyszalne z powodu nadmiaru czasownika […] Nie wierzę w tezę o dwóch nie do pogodzenia lewicowych ani w mit regresu […] Nigdy nie postanowię uważać, że rząd upadnie i że będziemy tam zbierać kawałki. Obawiam się, że upadek socjaldemokracji przyniesie korzyść skrajnej prawicy. »- oświadcza. WLuty 201456 działaczy opuściło partię, potępiając „brak słuchania” i „autorytarny dryf” władz regionalnych i krajowych, na tle sporów o nominacje do wyborów samorządowych w marcu.
Joseph Rossignol , były burmistrz limeil-brévannes i byłego zastępcy 3 th dzielnicy Val-de-Marne w międzyczasie opuścił PGPaździernik 2013kłóci się ze swoją strategią przeciwko Frontowi Narodowemu. Wczerwiec 2014, przyszła kolej na dwóch paryskich urzędników, w tym byłą kierowniczkę kampanii Danielle Simonnet w wyborach samorządowych w 2014 roku, z ubolewaniem: „struktura zbudowana wokół aury jednego człowieka (…) [gdzie] całe kierownictwo właściwie ma tylko jedną obawę: jak uczynić Mélenchona kandydatem w 2017 roku? "
W wrzesień 2018Po kontrowersyjnym wywiadzie w OB , Georges Kuzmanovic , były sekretarz krajowy PG i narodowej marszałka Francji Insoumise, zostaje wykluczony z listy kandydatów do wyborów europejskich. Następnie zdecydował się opuścić partię, a także France Insoumise i założył własny ruch, w 2019 roku Suwerenna Republika.
Pierwsza siedziba firmy znajduje się 68 Aleja Rzeczypospolitej , w 11 th dzielnicy z Paryża przed pobytu w 8 Chassagnolle ulicy w miejscowości Lilac czasu na znalezienie nowej siedziby, aby sprostać napływowi członków. Następnie przeniósł się do 20-22 rue doudeauville w 18 th dzielnicy z Paryża .
PG jest wynikiem rozłamu w Partii Socjalistycznej (PS) , który odbył się podczas kongresu w Reims , w oparciu o różnice na przyjętej linii politycznej. Plik7 listopada 2008odbywa się w ramach tego kongresu głosowanie bojowników socjalistycznych w celu podjęcia decyzji między różnymi wnioskami, a tym samym określenia linii politycznej PS. Prądy kierowane przez Jean-Luca Mélenchona i Marca Doleza , odpowiednio Trait d'union i Militant Forces, są zatem częścią ruchu C, kierowanego przez Benoît Hamona, który po raz pierwszy łączy wszystkie nurty lewego skrzydła PS. Otrzymała zaledwie 18,52% głosów, a bojownicy plebiscytowali trzy wnioski wynikające z ustępującej większości. Wynik na lewym skrzydle PS zmniejszył się o połowę w porównaniu z poprzednim kongresem : wnioski kierowane przez Laurenta Fabiusa i Nową Partię Socjalistyczną skapitalizowały wówczas 45% walczących głosów. Uważając się za marginalizowanych, MM. Mélenchon i Dolez ogłaszają zamiar opuszczenia partii natychmiast po opublikowaniu wyników.
Swój wybór uzasadniają tym, że głosowanie to odzwierciedla bardzo duże zwycięstwo odchodzącej większości, która zdobyła 80% głosów, a wśród nich zwolenników sojuszu w centrum (wniosek E poparty przez Ségolène Royal i mjr. częściowe nurty i osobowości prawicy PS, która zajęła pierwsze miejsce z 29% głosów). Uważając się za zbyt oddalonych od tej linii politycznej, którą zawsze potępiali, i biorąc pod uwagę, że stała się ona większością w ich partii, postanawiają „z wierności swoim zobowiązaniom” iz troski o niezależność działania odejść PS, aby stworzyć nowy ruch „bez ustępstw na prawo” . W ślad za „ukonstytuowaniem lewicowego frontu w wyborach europejskich” . Prowizoryczna strona internetowa, mająca na celu promowanie ich inicjatywy „To wystarczy”, powstała bardzo szybko. Już następnego dnia ich apel spotkał się z przychylnym echem wśród Francuskiej Partii Komunistycznej, która głosem posła Francisa Wurtza zaproponowała im zjednoczenie w celu stworzenia „Europejskiego Frontu Postępowego” , zgodnie z apelem PCF wystosowanym przez początek.24 października.
Strukturyzacja przyszłej imprezy i spotkanie inauguracyjneJean-Luc Mélenchon i Marc Dolez oficjalnie ogłosili 12 listopada 2008powstanie Partii Lewicy, której kongres założycielski miał się pierwotnie odbyć7 lutego 2009. Na konferencji prasowej twierdzą, że chcą wziąć za wzór niemiecką partię Die Linke („Lewica”), założoną w 2007 r. Przez odłamki z Socjaldemokratycznej Partii Niemiec i byłych komunistów Niemiec z Niemiec. , która cieszy się coraz większym sukcesem wyborczym. Stowarzyszenie dla Republiki Społecznej (PRS) założone w rMaj 2004Jean-Luc Mélenchon poza PS i Militant Forces, do których dołączają związkowcy Claude Debons i partia MARS - Gauche Républicaine , której przewodniczy Eric Coquerel , są w pełni zaangażowani w powstanie nowej partii. Oficjalna strona PG zostaje uruchomiona tego samego dnia. W następnych dniach do PG dołączyło kilku wybranych lokalnych urzędników, w szczególności z Essonne i Hauts-de-Seine oraz dwóch doradców z Paryża . Inne osobistości z Ruchu Obywatelskiego (MDC) również wyrażają swoje zainteresowanie nową partią, np. Poseł Jacques Desallangre czy były poseł Pierre Carassus . Plik18 listopada, PG i Francuska Partia Komunistyczna (PCF) tworzą sojusz z myślą o Europejczykach, „ Lewy Front ”, który chcą otworzyć dla wszystkich lewicowych formacji politycznych sprzeciwiających się ratyfikacji nieaktualnego Traktatu ustanawiającego konstytucję dla Europy .
Plik 22 listopadapo wynikach drugiej tury wyborów pierwszego sekretarza PS Partia Lewicy otrzymuje poparcie nowych socjalistów, którzy złożyli rezygnację. Tym samym Franck Pupunat , przywódca Ruchu Utopii , ogłasza, że osobiście wstąpił do Partii Lewicy w towarzystwie kilku innych przywódców tego nurtu, a także Jacquesa Généreux , ekonomisty, członka Rady Narodowej PS. i aktualny NPS . Podczas następnego tygodnia, różne lewej zastępca burmistrza z Tergnier ( Aisne ) Jacques Desallangre i MRC senator od Loire-Atlantique François Autain zebrał PG, który wtedy miał dwóch zastępców i dwóch senatorów. Mouvement de la gauche progressiste , aktywna partia polityczna w Sarthe , ogłosił w tym samym czasie swój zamiar uczestniczenia w powstaniu Partii Lewicy. W Senacie i Zgromadzeniu Narodowym Jean-Luc Mélenchon i Marc Dolez opuścili socjalistyczne grupy parlamentarne, aby dołączyć do grup bardziej lewicowych (odpowiednio CRC-SPG i NRD ).
Pierwsze spotkanie inauguracyjne odbyło się w dniu 29 listopada, w obecności współprzewodniczącego Die Linke Oskara Lafontaine , w gimnazjum Île-des-Vannes, położonym na terenie gminy L'Île-Saint-Denis ( Seine-Saint-Denis ). Wydarzenie zgromadziło od tysiąca, według dziennikarza AFP wysłanego na miejsce (który dobrowolnie nie doceniłby rzeczywistej frekwencji z powodu frustracji według PG) i ponad 3000 osób według organizatorów. Na platformie na zmianę pojawiali się założyciele partii Oskar Lafontaine, a także ambasador Boliwii we Francji niosący wsparcie ze strony prezydenta Evo Moralesa , a nawet filmowca Roberta Guédiguiana . Podczas swojego przemówienia zamykającego, Jean-Luc Mélenchon wezwał lewicowych ekologów do przyłączenia się do koalicji „Lewy Front” zamiast koalicji „ Ekologii Europy ” w wyborach europejskich, potwierdził strategię sojuszu z PCF i zapowiedział spotkanie z Olivierem Besancenotem. . Przedstawia także PG jako partię aspirującą do rządzenia na podstawie nowej większości na lewicy.
Przywiązany do idei dialogu z różnymi organizacjami politycznymi lewicy transformacji i związkami zawodowymi, PG wysyła delegacje na spotkania z szeregiem partii politycznych i organizacji związkowych między Listopad 2008 i styczeń 2009.
Plik 24 stycznia 2009, PG organizuje swoje pierwsze forum poświęcone planowaniu ekologicznemu w Senacie, w obecności Hervé Kempfa i Martine Billard . Wnioski z odbywających się tam debat stanowią podstawę do przygotowania tekstu prezentowanego na kongresie konstytuującym w przyszłym tygodniu i stanowią podstawę ekologicznego komponentu programu PG, który zostanie opracowany na kongresie. jesieni 2009.
Kongres UstawodawczyPierwszy kongres Partii Lewicy odbyła się w limeil-brévannes ( Val-de-Marne ) od30 stycznia w 1 st lutego 2009. Pierwotnie miał się odbyć tydzień później, ale ostatecznie został przesunięty, aby nie odbywał się w tym samym czasie, co kongres założycielski Nowej Partii Antykapitalistycznej , z którą nadal trwały negocjacje w sprawie sojuszu na wybory europejskie . . Ten „nadzwyczajny” kongres poświęcony był „odpowiedzi na pogłębiający się kryzys i przygotowaniom do wyborów europejskich” . Pozwoliło to na skuteczne ukonstytuowanie się PG jako zorganizowanej partii politycznej. 600 lub tak delegatów z różnych komisjach (każda komisja odpowiadająca legislacyjnego okręgu ) dyskutowanych środków nadzwyczajnych w odpowiedzi na kryzys gospodarczy, statuty PG, kierunek musi upłynąć do momentu jej programowej Kongresu. Jesienią 2009 i z strategia, która ma zostać przyjęta podczas wyborów europejskich w 2009 roku . Główne poprawki wniesione przez różne komisje do zaproponowanych im tekstów zostały poddane pod głosowanie delegatów. Projekt tekstu orientacyjnego i tekst dotyczący organizacji wyborów europejskich zostały przyjęte prawie jednogłośnie. Proponowane przez PG środki nadzwyczajne w celu zaradzenia kryzysowi gospodarczemu, a także statut nowej partii były szeroko dyskutowane, szeroko zmieniane i ostatecznie bardzo szeroko akceptowane przez delegatów. Obecnych było kilku przedstawicieli partii politycznych i organizacji zaproszonych do przyłączenia się do frontu lewicowego, w tym Marie-George Buffet , sekretarz krajowy Partii Komunistycznej , która otrzymała długą owację na stojąco. Obecni byli także przedstawiciele partii politycznych z innych krajów. Szczególnie ciepło przyjęto delegatów Zjednoczonej Socjalistycznej Partii Wenezueli i niemieckiej partii Die Linke . Kongres zakończył się przemówieniem Jeana-Luca Mélenchona, w którym wezwał do jak największego rozszerzenia frontu lewicowego, w szczególności NPA. Kolejny kongres poświęcony temu programowi odbędzie się jesienią 2009 roku.
Plik 18 listopada 2008przy okazji spotkania z Francuską Partią Komunistyczną (PCF) obie partie oficjalnie ogłosiły swój sojusz, który określiły jako „partnerstwo”, jako część „ lewicowego frontu dla innej demokratycznej i społecznej Europy, przeciwko ratyfikacji z Traktatem z Lizbony i obecnych traktatów europejskich”. Stwierdzają, że front ten jest otwarty „dla wszystkich stron, które biorą udział w walce na„ nie ”lewicy z projektem Traktatu ustanawiającego konstytucję dla Europy ”, wzywając Nową Partię Antykapitalistyczną Oliviera (NPA) . Besancenot The Republican i Citizen Movement (MRC) z Jean-Pierre Chevènement i Les Alternatifs do przyłączenia się do ich koalicji.
Propozycja Frontu Lewicowego została początkowo przychylnie przyjęta przez Alternatywy i CNCU, ta pierwsza po konsultacjach wewnętrznych odrzucała ostatecznie hipotezę o ich uczestnictwie w Froncie Lewicowym, a druga wolała nie zajmować stanowiska. W ramach Federacji na społeczną i ekologiczną alternatywę, której są członkami. Niezależna Partia Robotnicza w końcu zdecydował się nie brać udziału w tych wyborach, natomiast Walka Robotnicza przedstawiła swoje własne listy. Ponieważ nie osiągnięto żadnego porozumienia z Nową Partią Antykapitalistyczną , nie będzie ona częścią frontu lewicowego, ale jej mniejszość, kierowana przez Christiana Picqueta i jego nową partię, Jednolitą Lewicę , jest teraz integralną częścią Frontu Lewicowego. . Ruch Republikanów i Obywateli , nie zgadzając się co do charakteru konstrukcji europejskiej i który chciał rozszerzyć lewy front na Partię Socjalistyczną, czemu PG i PCF odmawiają, biorąc pod uwagę fakt, że PS popiera ratyfikację traktatu lizbońskiego , ostatecznie odmówił Sojusz.
Lewy przedni Aby zmienić Europie , początkowo utworzone przez PCF i PG, zostanie ostatecznie składa się, oprócz tych dwóch stron, z unitarnego Lewicy , dysydentów z MRC zebranych na terytorium Rzeczypospolitej i organizacji socjalizmu, a także kilka grup lokalnych, takich jak Alternative Democracy Socialism (ADS) w centrum i kilka niezależnych osobistości. To właśnie na oczach 6000 osób w Zénith w Paryżu oficjalnie rozpoczęto ogólnokrajową kampanię wyborczą do Parlamentu Europejskiego. Lewy Front uzyskał krajowy wynik 6,05% oddanych głosów (6,47%, jeśli uwzględnimy listę Alliance des Outre-mers popieranych przez FG) i wybrał czterech ze swoich kandydatów (pięciu, w tym z zagranicy), w tym Jean- Luc Mélenchon, wybrany w okręgu południowo-zachodnim, z wynikiem 8,15% głosów.
Założenie kongresu i zlotu Martine BillardPlik 8 lipca 2009, Martine Billard , jeden z czterech członków Zielonych , informuje, że jest ona pozostawiając jej partia podejść do PG. Krytykując „ten centralny rozwój, jaki przechodzą Zieloni wraz z Europe Écologie ”, wezwała następnie „ekologów, którzy uznają się za antyliberalizm i antyproduktywizm, aby wspólnie uczestniczyli” w krajowej konwencji PG 5 i6 grudnia 2009. Jednocześnie zapowiedział zjazd kilku innych działaczy Zielonych i innych nurtów ekologii politycznej, którzy początkowo byli zorganizowani w nurcie „Lewicy Ekologicznej”, by współorganizować z PG Ogólnopolski Zjazd, na końcu którego są ostatecznie zintegrowany z Partią Lewicy. Śledziłoby to prawie 300 aktywistów. Przy tej samej okazji zaproponowano Martine Billard objęcie roli rzecznika. Na koniec konwencji, pierwszy tekst programowy liczący ponad 80 stron, zwany „Horizon Lines”, został przyjęty po debatach i poprawkach oraz nowej wersji logo PG, zawierającej odcień zieleni i podtytuł „EKOLOGIA · SOCJALIZM · REPUBLIKA ”została wydana.
Według Jacquesa Généreux (byłego krajowego sekretarza ds. Gospodarki w PG) w Le Socialisme néomoderne , „prawdziwa” ekologia jest socjalistyczna ”i„ opowiada się za zerwaniem z produktywizmem , dając jednocześnie wystarczające środki ekonomiczne klasie średniej i robotniczej w celu zapewnienia transformacja energetyczna ”(zerowa ocena zdrowych produktów i usług ekologicznych oraz nadmierne opodatkowanie zanieczyszczających i niezdrowych produktów i usług, na przykład)„ głęboka transformacja stylu życia i podróżowania, która ściśle łączy postęp społeczny i ekologiczną ochronę planety ”.
PG przełożyła kongres założycielski na czerwiec 2010 r. Chcąc być otwartym i zdolnym do „wyjścia poza”, wzywa swoje komitety do współorganizowania tego kongresu ze wszystkimi organizacjami i odizolowanymi osobowościami, które mogą go zintegrować. Ten kongres w końcu odbędzie się w Le Mans , od 19 do21 listopada 2010. Na zakończenie kongresu, w którym uczestniczy 700 delegatów, Partią Lewicy kierują dwaj współprzewodniczący, Jean-Luc Mélenchon i Martine Billard. Odgrywa również rolę konsolidacyjną partii, ponieważ uchwalany jest tam ostateczny statut PG. Partia Lewicy przygotowuje również na kongresie terminy wyborów na 2012 rok, aw szczególności wybory prezydenckie, do których Jean-Luc Mélenchon ubiega się o nominację na froncie lewicowym.
Wybory regionalne w 2010 rokuWładze krajowe PG bardzo wcześnie określają strategię partii na najbliższe miesiące: ustanowienie stałego frontu wszystkich partii antykapitalistycznej lewicy, w walkach jak w urnach wyborczych, w tym tworzenie m.in. duże listy rajdowe, jak to możliwe w pierwszych turach wyborów regionalnych w 2010 r . Jako taka, adresy swoich partnerów koalicyjnych podczas wyborów europejskich, a mianowicie Francuskiej Partii Komunistycznej i unitarnego Lewicy , ale również do innych potencjalnych partnerów, takich jak NPA , alternatyw , w Federacji alternatywa społecznymi. I ekologiczny lub nawet przez Klub republiki i socjalizmu. PG chce zapewnić, by te szerokie listy uzyskały wyższe wyniki niż listy kierowane przez Partię Socjalistyczną, aby odwrócić układ sił w całej lewicy. W przeciwnym razie PG twierdzi, że jest otwarta na pomysł połączenia się z listami kierowanymi przez Partię Socjalistyczną, pod warunkiem, że nie będą na nich pojawiać się przedstawiciele Modemu .
Na zakończenie długiej procedury konsultacji wewnętrznych RSW przegłosowała ideę „rozszerzonego” i autonomicznego Frontu Lewicowego w pierwszej turze w 17 z 22 regionów metropolitalnych. Po serii „jednolitych spotkań” dyskusje utknęły w martwym punkcie między NPA a komponentami frontu lewicowego w kwestii warunków udziału w kierownictwie regionalnym z PS i Zielonymi. Ostatecznie podpisano porozumienie krajowe między z jednej strony trzema komponentami frontu lewicowego, a z drugiej strony M'PEP, PCOF, Les Alternatifs, République et Socialisme i początkowo FASE. listy zatytułowane „Razem dla regionów lewicowych, zjednoczonych, ekologicznych i obywatelskich” w 17 regionach, w których RSW opowiedziała się za autonomią w pierwszej turze. W trzech z tych regionów ( Langwedocja-Roussillon , Limousin i Kraj Loary ) do tego spotkania dołącza się NPA. W pozostałych pięciu regionach PG wybiera strategię zmienną w zależności od lokalnych kontekstów. W ten sposób prezentuje wspólnych list z NPA w Burgundii , Szampanii-Ardenach i Dolnej Normandii i stanowi list z dysydentami z PCF i innych sił sygnatariuszami krajowego porozumienia „razem” list w Bretanii i we Francji. Lotaryngii . Na wszystkich tych listach PG prowadzi czterech, do których należy dodać 24 szefów wydziałów list. Ogólny wynik list Frontu Lewicowego, 7% w 17 regionach, w których był obecny w pierwszej turze, pozwala PG, po fuzji z PS i ekologią Europy w drugiej turze, uzyskać 17 wybranych członków w regionalnym rady.
Protesty przeciwko reformie emerytalnej z 2010 rokuPartia Lewicy jest bardzo obecna w demonstracjach przeciwko reformie emerytalnej , w których dominujewrzesień 2010Święto Ludzkości . 23 i24 październikaThe przedni lewy (PG, Francuska Partia Komunistyczna i unitarne Left ) organizują ogólnopolską kampanię zbierania funduszy dla pracowników na uderzenia, zwłaszcza łącząc 6.000 euro w Paryżu.
Wybory kantonalne w 2011 rPartia Lewicy przedstawiła kandydatów pod tytułem Lewy Front i uzyskała 5 wybranych zgodnie z oficjalnymi wynikami.
W wyborach prezydenckich w 2012 r. Partia Lewicy w ramach Frontu Lewicowego popiera Jeana-Luca Mélenchona, który po pierwszej turze zajmuje czwarte miejsce z 11,10% głosów (3 984 822 głosów).
Podczas wyborów parlamentarnych w 2012 r. Stu kandydatów z Partii Lewicy zostało skierowanych przez Front Lewicy, pozostali kandydaci pochodzili głównie z Partii Komunistycznej. Jean-Luc Mélenchon zajął trzecie miejsce, za Marine Le Pen i socjalistą Philippe Kemelem . Martine Billard , współprzewodnicząca PG i ustępująca członkini pierwszej dzielnicy Paryża (zniknęła w wyborach w 2012 roku dzięki redystrybucji okręgów ustawodawczych w 2010 roku ) zostaje pokonana w pierwszej turze w nowej piątej dzielnicy Paryża, podczas gdy Marc Dolez , ponownie wybrany w siedemnastym okręgu wyborczym Północy z 100% oddanych głosów (wycofała się Monique Amghar (PS)), zostaje jedynym zastępcą PG, aż do ogłoszenia19 grudnia 2012wyjścia z PG. Lewy Front jako całość wybiera tylko 10 deputowanych na 18 odchodzących.
Trzeci zjazd Partii Lewicy odbędzie się w godz. 22.00 24 marca 2013 rw Bordeaux . Z ideologicznego punktu widzenia to pojęcie ekosocjalizmu znajduje się w centrum debat. Według Jeana-Luca Mélenchona doktryna ta jest „nową syntezą lewicy”, opartą na spostrzeżeniu, że według niego „wyzwolenia nie można osiągnąć przez niekończący się wzrost”. Na froncie wyborczym Partia Lewicy definiuje strategię wyborów samorządowych w 2014 roku, opowiadając się za utworzeniem w jak największej liczbie miast „autonomicznych list” Frontu Lewicy, zapowiadając już, że ten cel autonomicznych list zostanie osiągnięty w 60. miasta, w tym Paryż, Lyon i Marsylia. Kongres ten jest także oznaczony przez kilka ataków rozpoczętych przeciwko Partii Socjalistycznej oraz rządu z Jean-Marc Ayrault , w szczególności w stosunku do Ministra Gospodarki i Finansów Pierre Moscovici .
Mimo upadku PS rozczarowują wyniki zajmującego szóste miejsce frontu lewicowego, z podobnym wynikiem w wyborach w 2009 r. (6,34% głosów i 3 wybrane), a celem było wyprzedzenie socjalistów. Przyjęcie. Jean-Luc Mélenchon miesiąc po wyborach zwraca uwagę na „porażkę” frontu lewicowego, zrzucając odpowiedzialność na PCF i porozumienia wyborcze zawarte między nią a PS w wyborach samorządowych.
Rok 2014 upłynął pod znakiem dwóch niepowodzeń wyborczych i odejścia Jeana-Luca Mélenchona ze współprzewodnictwa partii.
Wybory samorządowe 2014Podczas gdy Partia Lewicy chciała mieć listy Frontu Lewicowego w większości miast we Francji, w niektórych miastach francuska Partia Komunistyczna woli iść po stronie PS, zwłaszcza w Paryżu. Na koniec Jean-Luc Mélenchon zauważa, że w połowie miast liczących ponad 20 tys. Mieszkańców PCF opuści PG, aw drugiej połowie PCF opuści PS. Pod koniec głosowania PG uważa, że tam, gdzie zastosowano strategię autonomii wobec PS, tama wyborcza utrzymała się, jego zdaniem, w porównaniu z ogólnym upadkiem PS na krajowym poziom. Szczególny nacisk kładzie się na Grenoble, gdzie EÉLV połączyło siły z PG. Lista zajmuje pierwsze miejsce w pierwszej turze i wygrywa miasto, pomimo utrzymania PS w drugiej turze i odmowy połączenia technicznego. Przykład Grenoble powinien służyć jako przewodnik dla przyszłych regionalnych i globalnie dla odbudowy lewicy, do której wzywa współprzewodniczący PG.
Wybory europejskie w 2014 rPG informuje, że rozpoczyna kampanię do wyborów europejskich 15 i 16 lutego 2014bez PCF. Po wyborach samorządowych wznowiono negocjacje z partnerami z frontu lewicowego. Ostatecznie ogłoszono porozumienie na szczycie listy8 kwietnia 2014 : Partia Lewicy i PCF mają po trzech szefów listy. W PG Jean-Luc Mélenchon jest szefem listy na południowym zachodzie (jak w 2009 r.), Corinne Morel Darleux (doradca regionalny Rodan-Alpy) jest szefem listy w Centrum, Gabriel Amard jest na wschodzie. Ponadto Éric Coquerel (radny regionalny Île-de-France) zajmuje drugie miejsce na południowym wschodzie, a Raquel Garrido w Île-de-France.
Likwidacja współprzewodnictwa partiiPlik 22 sierpnia 2014Jean-Luc Mélenchon zapowiada zniesienie statusu współprzewodniczących Grupy PG, zajmowanej wcześniej przez Martine Billard i jego samego, oraz utworzenie kolegialnego kierownictwa, z koordynacją powierzoną Éricowi Coquerelowi i Danielle Simonnet .
Czwarty Kongres (2015)Na tym czwartym kongresie mniej niż 1700 aktywistów wypowiada się podczas głosowań organizowanych na posiedzeniach komitetu generalnego w celu podjęcia decyzji między różnymi propozycjami tekstów orientacyjnych (od 2012 r. Liczba działaczy wzrosła z 12 000 do 10 000). W obliczu „prawdziwego kryzysu orientacji” partia jest podzielona na różne orientacje, które dla niektórych proponują wyjście z euro i systematyczne odrzucanie jakiejkolwiek formy sojuszu z Partią Socjalistyczną.
Alternatywny wniosek Przejrzystość i odwaga polityczna, który proponuje referendum w sprawie wyjścia z UE i zakończenia jakiegokolwiek sojuszu z Partią Socjalistyczną, zdobywa ponad 45% głosów bojowników.
W Maj 2015Fabien Escalona, nauczyciel w Sciences Po Grenoble , wyjaśnia brak przełomu francuskiej radykalnej lewicy ( Partia Lewicy, Partia Komunistyczna i część ekologów), w przeciwieństwie do SYRIZA w Grecji i Podemos w Hiszpanii, kilkoma czynnikami: a także system głosowania, sytuacja gospodarcza i społeczna (Francja nie doświadczyła tak potężnego leku oszczędnościowego jak wspomniane kraje) i wewnętrzne podziały w radykalnej lewicy. Według niego siła FN nie tłumaczy słabości tej lewicy, nawet jeśli partii frontistycznej udało się schwytać wyborców po raz pierwszy i niepolitycznych. Wreszcie Fabien Escalona nie widzi w przyszłości postępu radykalnej lewicy, jeśli nie uda jej się masowo uwodzić rozczarowanych socjalistycznych wyborców.
Niepowodzenie w wyborach regionalnych w 2015 rokuW wyborach regionalnych we Francji w 2015 r. Partia Lewicy wybrała siedmiu doradców regionalnych, sprzymierzając się w drugiej turze z Partią Socjalistyczną, co wywołało poważny kryzys wewnętrzny i publiczną krytykę Paula Arièsa, który poczuł się „zdradzony”.
Kryzys w GrenobleOd 2014 roku w ratuszu Grenoble zasiadają deputowani miejscy z PG. Jednak decyzja o zamknięciu bibliotek w ramach planu oszczędnościowego prowadzi do rezygnacji kilku członków PG Grenoble i powstania po lewej stronie nowej miejskiej grupy Ensemble.
Po kilku kolejnych porażkach wyborczych ze strony Partii Lewicy i Frontu Lewicy, powstał ruch La France insoumise (FI) wluty 2016. Jego pierwszym celem są wybory prezydenckie w następnym roku, do których kandydatem jest Jean-Luc Mélenchon. Pod koniec 2016 roku IF zgromadziło ponad 130 000 osób. Wieczór23 kwietnia 2017 rMélenchon otrzymuje 19,58% głosów i zajmuje czwarte miejsce. W kolejnych wyborach parlamentarnych Partia Lewicy nie przedstawiła żadnych kandydatów, ale część jej członków wystąpiła pod sztandarem La France insoumise. Międzynarodowa Federacja otrzymuje około 11% głosów i wybiera siedemnastu zbuntowanych posłów. Wśród nich ośmiu pochodzi z szeregów PG: Jean-Luc Mélenchon, Éric Coquerel , Alexis Corbière , Adrien Quatennens , Ugo Bernalicis , Bastien Lachaud i Muriel Ressiguier .
Od tego czasu Partia Lewicy, uważana za matrycę zbuntowanej Francji, jest nieobecna na scenie medialnej. Obie organizacje mają wspólne poglądy polityczne, ale mają inne ambicje: podczas gdy IF chce „zgromadzić kilka tysięcy ludzi” , PG ma być „forum politycznym” i przestrzenią debaty dla zbuntowanej lewicy. Mimo wszystko inwestuje w działania Międzynarodowej Federacji. W latach 2017-2019 kilka mediów, w tym Les Inrocks i Politis , zakwestionowało jego przyszłość.
W grudzień 2016ukazuje się pierwszy numer jego nowej recenzji L'Int Interest Général , wydawanej dwa razy w roku pod kierunkiem Paula Vanniera. Wczerwiec 2018, PG organizuje swój czwarty kongres w Villejuif w Val-de-Marne . Następnie zażądał 6000 członków. Partia decyduje się odejść z Partii Lewicy Europejskiej i odtąd wspierać Now the People , międzynarodową koalicję na rzecz wyborów europejskich, współtworzoną przez Międzynarodową Federację, Hiszpanów z Podemos i Portugalczyków z bloku lewicowego . PG przedstawia kilku kandydatów na krajowej liście La France insoumise.