| Narodziny |
6 sierpnia 1928 Montpinier |
|---|---|
| Śmierć |
21 lutego 2009(w wieku 80 lat) Gaillac |
| Czas | Okres współczesny |
| Narodowość | Francuski |
| Zajęcia | socjolog , filozofphil |
| Pracował dla | Uniwersytet w Poitiers |
|---|---|
| Kierownik | Henri Lefebvre |
| Wpływem | Rousseau , Hegel , Marks , Lukács , L. Goldmann , Lénine , Paul Boccara , Lefebvre , Dominique Pagani |
| Stronie internetowej | filoclouscard.free.fr |
|
Byt i Kodeks Kapitalizm uwodzenia Krytyka libertariańskiego liberalizmu |
Michel Clouscard , urodzony dnia6 sierpnia 1928w Montpinier i zmarł dnia21 lutego 2009à Gaillac jest francuskim socjologiem i filozofem . Blisko związany z francuską partią komunistyczną , znany jest zwłaszcza z krytyki libertariańskiego liberalizmu jako obecnego etapu kapitalizmu .
Między kapitalizmem nieoznakowanych stalinizm, krytyczne ewolucji teoria postępu twarzy liberalne zmiany pod koniec XX -go wieku, jego praca związana jest z myślą o Rousseau , Hegla i Marksa, który pokazuje linki i urządzenia. Rozwijając badania filozoficzne wokół idei umowy społecznej , Michel Clouscard postulował, że "zasadą konstytutywną każdego społeczeństwa jest powiązanie produkcji i konsumpcji" .
Jego wkład miał na celu dostarczenie koncepcyjnej podstawy do myślenia o demokratycznej i samozarządzającej się filozofii politycznej, pozwalającej przezwyciężyć zarządzanie bogactwem, narodami i edukacją polityczną obywateli przez klasę kapitalistyczną.
Michel Clouscard był najpierw sportowcem na wysokim poziomie: został nominowany w 1948 na Letnie Igrzyska Olimpijskie 1948 w biegu na 200 metrów .
Michel Clouscard był superwizorem lub nauczycielem języka francuskiego w latach 1965-1975 w Lycée Jacques-Decour w Paryżu.
Jego studia uniwersyteckie w zakresie listownictwa i filozofii zakończyły się Bytem i Kodeksem , tezą obronioną w 1972 roku i opublikowaną obojętnie w Belgii przez Éditions Mouton . Henri Lefebvre kieruje swoją pracą i później z nią pracuje. Jean-Paul Sartre nie był członkiem jury i pomimo ostrej krytyki Clouscarda pod adresem fenomenologa Husserla , a następnie przeciwko sobie, uznał, że „ [jego] ambicja czyni tę książkę ważną. To nic innego jak ułożenie historii w całość w formie genetycznej sumy. Autor chce przywrócić proces produkcji zespołu przedkapitalistycznego ”. Ta praca będzie generować całe życie badań i pisania, aby rozwinąć jego pracę i rozszerzyć ją na badanie społeczeństwa francuskiego od 1945 roku do dnia dzisiejszego.
Był profesorem socjologii na Uniwersytecie w Poitiers od 1975 do 1990 roku , gdzie był pod wpływem jego kolega, Jacques d'Hondta , specjalista w Hegla .
Przeszedł na emeryturę do Gaillac ( Tarn ), aby napisać koniec swojej pracy, częściowo jeszcze nieopublikowanej .
Zmarł w nocy z 20 na 21 lutego 2009, w domu, od choroby Parkinsona .
W Luty 2008, Michel Clouscard został honorowym prezesem stowarzyszenia noszącego jego imię.
Od początku lat 70. Michel Clouscard rozwijał krytykę libertariańskiego liberalizmu . Bada zmiany struktury społeczno-gospodarczej w Europie od 1945 roku i rozwija konceptualizację nowej kapitalistycznej ekonomii politycznej.
Według niego, w czasach Karola Marksa przemysł nie doszedł do etapu przemysłu lekkiego, który umożliwia produkcję gadżetu, przedmiotu libidinalnego, a badanie frywolności czyni niezbędnymi danymi do analizy współczesnej produkcji. Wraz z pojawieniem się sposobu produkcji masowej, jakościowa zmiana przedmiotów i zagadnień produkcji wymaga dalszego rozwoju krytyki ekonomii politycznej Karola Marksa . A zatem, aby zrozumieć ideologiczne przejście społeczeństwa kapitalistycznego od represyjnej doktryny moralnej do permisywnej doktryny moralnej. Jest to przejście od oszczędności narzuconych wszystkim przez tradycyjny represyjny faszyzm do rozszczepionej polityki oszczędnościowej po maju 68 roku, kiedy modele kulturowe uległy zmianie: permisywizm służący jako waluta wymiany, by ukryć ekonomiczny ucisk klasy robotniczej w „nowym społeczeństwie”. " cieszyć się bez przeszkód. Konsekwencje ideologiczne i sprzeczności związane z tym modelem przygotowują nowe faszystowskie represje sprzeczności, ale jak zauważył Pier Paolo Pasolini także przez neofaszyzm „faszystów długowłosych”.
Clouscard rozumie zatem ewolucję społeczną w powstającym zestawie historycznym. Wiąże on permisywną ewolucję moralności społecznej z potrzebami nowego porządku handlowego kapitalizmu - potrzebą tworzenia nowych rynków i kontynuowania ekonomicznego ucisku klasy robotniczej. Określa ekonomiczną i handlową funkcję promowania nowych modeli kulturowych w ideologii reklamy w celu ratowania kapitalizmu w kryzysie.
Emancypacja transgresyjna i wolnościowa jest tu krytykowana nie z punktu widzenia jednostki lub społeczeństwa obywatelskiego jako nietykalnej monady, ale jako część ciała społecznego. W logice politycznej filozofii państwa podżeganie do obalenia „ustalonego porządku” przez kulturę ( maoizm ) i „wyobraźnia u władzy” maja 68 , bez zmiany fundamentów społeczeństwa, pozwoliły na stworzenie nowych rynków . To znaczy „wyzwolona” konsumpcja towarów lub usług wytwarzanych przez ciągły ucisk klasy robotniczej. Według ideologów burżuazyjnych „wolny przyjemność” doprowadzi do indywidualnej wolności pracowników „grając w grę”, mimo przeniesienia owocach ich mocy pracy ( wymuszenia od nadwyżki wartości ). Retoryka dywersji, według tego autora, która ujawnia strategię radzenia sobie ze społecznymi sprzecznościami.
Byt i Kodeks stanowią zatem pojęciową podstawę odniesienia dla jego późniejszych badań nad społeczeństwem francuskim. Zrozumienie kodyfikacji ciała społecznego według relacji byt-kod oraz poprzez dialektykę frywolnego i poważnego daje klucz do odróżnienia historii Francji przed 1789 r. od jednostronnego celebrowania tylko postępowych aspektów Oświecenia (walka o racjonalizacja). Wręcz przeciwnie, badanie rozważnych i wyważonych koncepcji politycznych Encyklopedystów wobec Starego Reżimu dostarcza przykładu pozycjonowania ideologicznego i ich epistemologii, zwłaszcza antropologicznej. Pozytywistyczny materializm The naturalizm jest z pewnością w przeciwieństwie do ideologii absolutnej, która jest teokracja od prawa Bożego, lecz postać jak Voltaire pokazuje prawdziwe horyzoncie elit intelektualnych burżuazji. Rzeczywiście, w przededniu Rewolucji burżuazji pieniądza i kultury udało się dzielić tę samą „libertyńską” kulturę ze szlachtą.
Dla Clouscarda oświeceniowe elity z pewnością prowadziły industrializację i racjonalizację, które byłyby jedną z ideologicznych podstaw końca hegemonii politycznej szlachty i duchowieństwa. Ale bez prawdziwego krytycznego dyskursu na temat sposobu wytwarzania bogactwa i kwestii społecznych. Politycznym tłem ekipy Diderota jest monarchia konstytucyjna , czyli demokratyczna i censalna racjonalizacja zarządzania stosunkami dominacji. Dlatego Rousseau jest odizolowany: Du Contrat Social wyraźnie twierdzi, że Republika . Przejęcie władzy stanu trzeciego pod panowaniem burżuazji jest w takim samym stopniu wynikiem strategii integracji i podziału władzy, jak i wynikiem ideologicznego rozumienia wschodzących klas społecznych, które przejmą zarządzanie społeczeństwem. Geneza abstrakcyjnej, ideologicznej uniwersalności Praw Człowieka...
Dlatego, aby nie pozostawać w oczywistej błędnej interpretacji wrogiego postępowi społecznemu odczytania jego dzieł, należy zauważyć, że Clouscard analizuje jedynie, w jaki sposób ewolucja kapitalistycznego sposobu produkcji i jego polityczne przetrwanie po 1945 r. prowadzą do nowego konsensusu. między libertarianami, liberałami i socjaldemokratami, które nazywa „ libertariańskim liberalizmem ”. Sprzeczności społeczne (powojenny głód, zrujnowany przemysł, recesja itp.), które doprowadziły do przyjęcia nowego modelu społeczeństwa opisanego przez autora w Metamorfozach walki klasowej , badanie obyczajów jest zatem niezbędne do wyjaśnienia zmiany w społeczeństwach uprzemysłowionych.
Jego badania socjologiczne skłaniają Clouscarda do relatywizacji ideologicznego entuzjazmu elit nowej inteligencji, która chce zidentyfikować rozluźnienie moralnego represjonowania modeli społeczeństwa i triumf miękkiej rewolucji kapitalizmu, zdolnej do zniesienia blokad i zahamowań (Freudo -marksizm Herberta Marcuse'a ). Kodyfikacja ideologiczna wywyższająca nowy 68 „libertynizm” wyjaśniany w jego pracy stopniową integracją nowych warstw społecznych - nowych warstw średnich - z techno-biurokratycznym systemem zarządzania nowym demokratycznym społecznym zarządzaniem kapitalizmem). inteligencja „nowej lewicy” i „nowej prawicy”, wyrażając tym samym dwoistość komplementarności interesów i członków „burżuazji finansowej” i nowych warstw średnich, które znajdują się w tak niejednoznacznej sytuacji w porównaniu z nurtem proletariatu niż nurt proletariatu. burżuazja z 1789 r. z resztą trzeciego stanu. W przedmowie do drugiego wydania Bytu i kodu autor pisze w szczególności:
„Książki, które będą poświęcone współczesnemu społeczeństwu francuskiemu, pokazują kulminację tej historii Francji: maj 68, doskonałą liberalną kontrrewolucję, nowoczesność, która kryje w sobie „nową reakcyjną”. "
Tak więc, krytyczna analiza postępu społecznego w XX th century może dochodzić jako krytyki moralnej emancypacji kobiet i młodzieży, ale jako krytycznej analizy tworzenia nowych rynków poprzez rozluźnienie obyczajów. Zwodnicze moce kapitalizmu (komunikacja reklamowa itp.) poprzedzają jednostkę, która przywiązuje się do „wyemancypowanych” modeli zachowań, które „uwalniają ciało”, nie uwalniając ani duszy, ani siły roboczej jednostek od robotnika zbiorowego zmuszanego do wyzysku aby uczestniczyć w systemie znaków przyjemności.
Walki społeczne są zatem wykorzystywane i instrumentalizowane przez samą formę społeczeństwa. Wspomagana ogromnym wzrostem wydajności pozwalającym na przemysłową produkcję środków utrzymania i dóbr kapitałowych, gospodarka rynkowa znajduje komercyjne rynki zbytu dla potrzeb społecznych, ale w reżimie społecznej nierówności. Najbiedniejsi mają dostęp jak najbogatsi do tych samych modeli kulturowych, ale podczas gdy klasa robotnicza jest nadal wykorzystywana do produkcji i ma dostęp tylko do minimalnej frywolnej konsumpcji – czasami tylko do najskromniejszych znaków – nowe warstwy średnie i niższe. więcej bez produkowania i uzyskiwania dostępu do luksusowej „gamy” nowych produktów: wypoczynku, podróży, luksusowych produktów ekologicznych, marginalnego i alternatywnego stylu życia, moralizującej kontestacji stosunków kapitalistycznych itp.
Animacja i zarządzanie są populistyczną i demagogiczną stroną nowej libertyńskiej kultury klas rządzących, która obiecuje radość klasie robotniczej i generuje konsensualny dyskurs dywersji, by zdemobilizować walkę polityczną robotników. Oryginalność tej ideologii stanowi z pewnością rezygnacja z wielkich i problematycznych narracji zbiorowych, które zmuszają do wzięcia pod uwagę klas społecznych. Po raz pierwszy produkcja ideologiczna dąży do stworzenia zbiorowej narracji emancypacji jednostki w nowym, libertariańskim i życzliwym społeczeństwie. Kwestie pracy nie są rozwiązywane z perspektywy kolektywnej, ale poprzez ukierunkowanie na jednostkę. Ta kultura (uczestnictwo i dyskurs), która kwestionuje walkę klas , ma tendencję do maskowania lub minimalizowania znaczenia różnic klasowych, pokrywa rzeczywistość przez to, co Clouscard określa i konceptualizuje jako „uwodzenie”, odrodzenie sofistyki dla nowych celów:
„Uwodzenie to siła języka niezależna od koncepcji, niezależna od mądrości. W danym momencie może pojawić się dyskurs mający moc unicestwienia bytu: jest dyskursem pojawiania się, dyskursem uwodzenia. Prawda jako taka jest wtedy ukrywana. "W swoim studium antropologii nowoczesności, Le Capitalisme de la seduction , Clouscard przedstawia swoją krytykę ideologii libertariańskiej demokracji socjalnej. Praca ta, napisana tuż po wyborze François Mitterranda , kiedy ministrem kultury był Jack Lang , opisuje nową permisywną edukację, która kształtuje egzystencjalny i pojęciowy horyzont młodości, by nie wprowadzać w świat pracy zbiorowych żądań, ale indywidualnych fantazji. Społeczeństwo tradycyjne zakładało udział w żmudnych zadaniach i naukę pracy jako zasadę rzeczywistości, ale cywilizacja „elektrycznej wróżki” znosi odniesienie do bólu i zasługi w życiu codziennym. W przeszłości emancypacja zbiegła się również z integracją ze światem pracy, ale Clouscard pokazuje, że gdy kapitalizm kieruje się i rozwija nowe rynki, takie jak kobiety i młodzi ludzie, „emancypacja” zaczyna się znacznie młodsza. W ten sposób potępia ideologiczną funkcję światowego feminizmu : kobieta pracująca musi domagać się prawa do wyzysku i potępiać swojego męża robotnika jako „fallokratę”, wojnę domową w klasie robotniczej. Natomiast „młody”, który konsumuje nie będąc produktywnym, może zarzucić ojcu-pracownikowi brak szerokich poglądów. Nawiązuje się wówczas symboliczne ogniwo wymiany z przedmiotami, w których kondensują się obietnice ideologiczne, fantazmat ideologii reklamy i inicjacja w cywilizację towaru: nowa cywilizacja kapitalistyczna wytwarza nową alienację, którą należy zatem zbadać i powiedzieć zgodnie z nią. poziomy inicjacyjne tego społeczeństwa. Badanie frywolności ma decydujące znaczenie dla zrozumienia nowej walki klasowej, a Clouscard rozwija metodologię, która krytykuje, ale zapożycza z nowoczesności Lévi-Straussa , co każe mu powiedzieć: „Ten sam, który zaakceptował wszystko od Lévi-Straussa , dla którego system pokrewieństwa jest strukturą intersubiektywności, nie zaakceptuje, że zachodnia intersubiektywność jest również częścią systemu pokrewieństwa… [ustanowionego przez burżuazję]. Czy to dlatego, że Zachód jest bardziej „cywilizowany” ”
Ogólnym systemem jest nowa umowa społeczna między wytwornymi burżuazyjnymi rodzicami a „wyemancypowanymi”, ale „autonomicznymi” dziećmi. Ponadto delikatny bodziec obecnością nowych towarów, które są oznakami „wyglądu” (dżinsy), relacyjnego (opaska dopełniająca „nocną” edukację, której rodzina nie może zapewnić), rozrywki. ciało (rytmy binarne, harmonie "psychedelicznego" impresjonizmu), emancypacyjny tryb wypoczynku (" konopie ", stosunek seksualny), regulacja sprzeczności i wybór najbardziej opornych (jouissance oferuje pułapki, którymi są nałogi, anomie itp.) .).
Ten zabieg jest konceptualizowany jako pojawienie się w społeczeństwie kupieckim „wolnej” dystrybucji towarów i znaków, przemówień i emancypacyjnych modeli kulturowych, ale kosztem politycznego podporządkowania robotników do natychmiastowej konsumpcji i „naturalizacji” nowych towarów. lekkiego kapitalizmu przemysłowego. A dla najbiedniejszych konsumpcja znaków bogactwa (okulary przeciwsłoneczne), ale nie ich rzeczywistości (tydzień w Miami): wyobraźnia jest tak wszechobecna, system znaczeń „kulturowych” tak zaznaczony, że Clouscard podsumowuje go i konceptualizuje. jak „ potlacz udziału wartości dodatkowej ” w kierunku klasy robotniczej: marginalny udział wartości dodatkowej wyłudzany od dorosłych pracowników (zwłaszcza mężczyzn) służył jako kapitał startowy do tworzenia nowych rynków dla przyszłych wyzyskiwanych pracowników (młodych osób i kobiet). Dzięki łagodnym i postępowym bodźcom rozwinęła się nowa kapitalistyczna ekonomia polityczna: gospodarka, której wzorce towarów i konsumpcji są uzależniające. Clouscard nazywa tę prostytucyjną gospodarkę w książce Postępowa odbudowa w obliczu liberalnej kontrrewolucji . Przede wszystkim „ potlacz z jednej strony wartości dodatkowej ” odpowiada „miękkiemu” uciskowi neokapitalizmu i ma tendencję do dopełniania, a nawet przejmowania jedynego wymuszenia wartości dodatkowej, co pozwoliło opisać sytuację. klasa pracująca w kapitalistycznym społeczeństwie XX th wieku. Moralność wiktoriańska skodyfikowała sytuację immanentną w obiektywnych warunkach oszczędności, podczas gdy libertariańska antymoralność kodyfikuje negację proletariatu przez inną część klasy robotniczej (robotników): nowe warstwy średnie.
Michel Clouscard potępił ten dryf gospodarki rynkowej w czasie, gdy cykl naprzemienny między recesją a ożywieniem wprowadził bezrobocie i oszczędności jako horyzont strukturalny dla pracowników, a w szczególności dla klasy robotniczej , i w związku z tym dopuścił część „nadmiernej gotówki”. ”, a osłabiona klasa robotnicza znajduje ujście dla przemysłu czasu wolnego i „gospodarki prostytucji”. W 1983 roku Clouscard zakończył The Capitalism of Seduction w następujący sposób :
„ Kryzys ujawni głęboki charakter tego systemu: oszczędnościowy (represje gospodarcze na pracowników, głównie klasy robotniczej) ma jako następstwo nie tylko utrzymanie, ale ekspansję socjaldemokratycznej«wolnościowym»konsumpcji. To właśnie w okresie kryzysu narodziła się ideologia komputeryzacji społeczeństwa w służbie towarzyskości. Wraz z pogarszaniem się polityki oszczędnościowej rosną obroty przemysłu czasu wolnego, turystyki, przyjemności. Wydaje się, że te dwie rzeczy są w odwrotnej kolejności. Socjaldemokratyczna „libertariańska” przyjemność ma jako warunek produktywizm, inflację, bezrobocie i tak dalej. "Clouscard postanowił uaktualnić dialektykę niepoważnych i poważnych, aby uzupełnić krytyczny dyskurs Marksa i Engelsa. Jeśli ekonomia polityczna dostarcza logicznej podstawy do obiektywnego rozumienia stosunków społecznych, to badanie antropologii dostarcza modalności ideologicznego kodowania relacji między klasami, które zakłada ucisk jednej klasy przez inną. Podczas gdy dialektyka pana i niewolnika stanowiła u Hegla zaczątek fenomenologii walk klasowych, dialektyka frywolnego i poważnego ukazuje kodowanie klasy uczonej, aby uprawomocnić stosunki produkcji i domagać się prawowitości darów społecznych. W ten sposób wyłudzanie wartości dodatkowej wytwarzanej przez klasę producentów jest przemyślane i legitymizowane przez klasę konsumentów, która nie rozróżnia logicznej rzeczywistości, która stoi pod fenomenologią egzystencjalnych różnic między klasami społecznymi. Antropologia historyczna Clouscarda podejmuje zatem krytykę idealistycznej filozofii spekulatywnej, którą stanowi każda filozofia kwestionująca materialną determinację ekonomiczną przyniesioną przez Marksa i Engelsa. Krytykę stosunków społeczno-politycznych między ludźmi dopełnia następnie odkrycie, że całe sekcje filozoficznego korpusu noszą oczywisty ślad kwestii antropologicznych, które same są radykalnie nadmiernie zdeterminowane przez relacje między produkcją a konsumpcją, pracą i przyjemnością.
Problematyczne jest przejście od społecznej ontologii wytworzonej przez ludzką pracę w określonych stosunkach produkcji do poznania tej ludzkiej rzeczywistości. Stosunki produkcji funkcjonują jak nieświadomość, wynikająca z zaprzeczenia roli klasy robotniczej w całej historii filozofii aż do początków myśli socjalistycznej. Stąd decydujące znaczenie badania intelektualnej kodyfikacji stosunków społecznych (obyczajów, klas społecznych, sposobu myślenia) w celu wyjścia poza status quo danych stosunków politycznych, „taka sama” reprodukująca „tego samego”. Jego teza Byt i kodeks jawi się zatem jako mistrzowskie studium społecznego i intelektualnego autyzmu klas rządzących, z którego zbiera i krytykuje epistemologię idealistyczną w swojej koncepcji neokantyzmu . Albowiem to właśnie w samej myśli o współczesnej rzeczywistości przez dominującą epistemologię konceptualne zakazy zmierzają do rozpoznania i wykroczenia poza kodyfikację procesu społecznego:
„Ta ciągłość tego samego , zgodnie z synchronicznym i diachronicznym , zostaje zobiektywizowana zgodnie z dialektyką bytu i kodu. Ciągłość dialektycznej relacji bytu i kodu jest ciągłością tego samego zgodnie z postępującą negacją bytu poprzez wiedzę (kod). To właśnie ciągłość relacji byt-kod upoważnia (w) do postępującej negacji pierwotnej ontologii przez proces wytwarzania wiedzy (podmiot transcendentalny). Od ontologii etymologicznej do jej największej redukcji przez kod (wiedzę) jest tym samym, ale jako przejście od ontologii do jej wiedzy, od nieświadomości do dyskursu logicznego, od substancji do podmiotu. "
Clouscard w swojej pracy doktorskiej pokazuje znaczenie zarządzania „frywolnością” w społecznej kontroli sprawowanej przez klasy dominujące. Aby niewolnicy mogli produkować, dostarczać „chleb i uczty”, mówi rzymska maksyma. Dialektyka błahych i poważne pozwala mu konceptualizacji antropologiczne zagadnienia, które oczywisty związek między infrastrukturą (tryb produkcji) i nadbudowa (ideologia, praktyka społeczna, rytualizacją). Klasy panujące kontrolujące produkcję i regulujące konsumpcję wymuszonego bogactwa, w przypadku kryzysu (ekonomicznego, ideologicznego, politycznego) mogą rozluźnić udział określonych populacji w konsumpcji owoców pracy klas pracujących . Jest to regulacja trendu, która odpowiada za reakcje – immanentne i/lub wytworzone – na pękanie relacji między klasami społecznymi, w szczególności spowodowane przejściem z jednego podrodzaju produkcji do drugiego. Tak więc sprzeczności, które są w stanie wygenerować koniec modelu społecznego, „kryzysy” można rozwiązać i / lub rozwiązać poprzez rozluźnienie reguł. „Wszystko musi się zmienić, aby nic się nie zmieniło! "
W ten sposób debatę ideologiczną i całą historię filozoficzną można odczytywać na nowo przez konkretne okoliczności historii rzeczywistej (ekonomiczne, antagonizmy międzyklasowe). Jest to oś ideologicznego studium Bytu i Kodeksu , badającego w szczególności owe zszycie sprzeczności (społecznych, ideologicznych, praktycznych) przez dominujące klasy szczeliny wniesionej przez „świat na dole”. To zszycie, podobnie jak walka klas i przejście od jednego sposobu produkcji do drugiego, oznacza tyle samo postępu, co trwałość jego rozwoju w nierównych stosunkach społecznych. Dialektyka błahego i poważnego jest dialektyką ustaloną między równorzędnymi warunkami konsumpcji i produkcji.
Antropologiczne studium Michela Clouscarda opisuje zatem wszystkie etapy objęte relacjami między klasami. I ta stała figura tego pękania-zszywania wyjaśnia rozerwanie stosunków produkcji w dyskursie moralnym, zwłaszcza w jego pracy Le Frivole et le Sérieux z 1976 roku. Strukturalne podstawy sposobu produkcji, jakimi są relacje między klasami, zostają odnowione. w ich pierwotnych podstawach etymologicznych, ale zgodnie ze strategicznym układem danych wyjściowych. To przejście z jednego podrodzaju produkcji do drugiego, ta negacja sprzeczności bytu społecznego i stosunków klasowych, stanowiąca nawet istotną figurę fenomenologii historycznej, świadome przekraczanie poprzednich form społecznych prowadzi do integracji dziedziny. „frywolności” w refleksji socjalistycznej, nie, aby ją celebrować lub przypisywać jej cudowne cnoty przez hipostazę (freudo-marksizm Herberta Marcuse ), ale porównywać najogólniejszą konsumpcję ciała społecznego z teorią socjalistyczną i epistemologią materializm dialektyczny i historyczny , którego pierwsze zasady określił Marks . Ten fragment musi zatem postępować w swej totalizacji faktu społecznego i jego pola krytycznego, które przeciwstawia go stalinowskiej dogmatyzacji arbitralnych sądów wartościujących lub „ni-ni” relatywizmu moralnego i politycznego „ neokantyzmu ”, w poczucie kodyfikacji ideologicznej.
Dlatego możliwe jest – i według Clouscarda jest politycznie konieczne – odczytanie zmiany strategii kapitalizmu. W trakcie swojej pracy jako socjolog i historyk ideologii kapitalistycznej oraz jako bojownik socjalistyczny, autor ten był w stanie postawić pytanie o przejście od moralności wiktoriańskiej (represyjnej i neurotycznej) do a-moralności obecnego społeczeństwa kapitalistycznego. „Zabrania się zabraniać”, głosiło hasło: „Czy liberalne rozluźnienie obyczajów jest zwycięstwem czy nowym wyobcowaniem klasy robotniczej? Komu to naprawdę przynosi korzyść? „Integracja nowych warstw środkowych, która czyni walkę klasową „metamorfozą” poprzez wprowadzanie nowych warstw o nieokreślonym statusie – ani proletariuszy, ani burżuazji – jest zatem badana zgodnie z figurą zszywania pęknięć w stosunkach. i ideologiczne debaty podporządkowane kategoriom dialektyki niepoważnego i poważnego . Jego wyniki potwierdzają z przekonaniem tezę, że pojawiło się nowe narzędzie do cieszenia się relacjami między klasami. Polega to na odchyleniu, a następnie integracji strategii socjaldemokratycznej w zarządzaniu kapitalizmem, środkach społecznych pozwalających na uprzywilejowanie zawodów trzeciorzędowych i czwartorzędowych, aby stanowiły „miękkie podbrzusze” „techno-biurokracji. socjaldemokraty”. . Ten nowy system klasowy przejmuje od frontalnej konfrontacji antagonizmu burżuazji / proletariatu przez rozwój typów społecznych dotychczas embrionalnych i odtąd kojarzonych z mniej lub bardziej daremnym i „frywolnym” zarządzaniem ”i„ animacją ”. „Nowej” towarzyskości ”cywilizacji komercyjnej (moda, rozrywka, gry, festyny…), która stała się rozszerzonym polem nowej„ światowości ”warstw dominujących. Rezultatem jest nowa „cywilizacja kapitalistyczna”, bo „pierwsze hedonistyczne społeczeństwo w historii”, ale zachowująca najbardziej jaskrawe podziały społeczne. To wywołuje w szczególności wyzwolenie rozszczepionego ciała psychiki, ale znowu wyzwolenie niektórych przez ucisk światowej klasy robotniczej.
Neokapitalizm jest tym definitywnym rozdrażnieniem burżuazyjnego kapitalizmu, który ze swoją nową „libertariańską” determinacją osiąga swoje autystyczne konsekwencje: permisywna i transgresyjna kultura towarzyszy wymuszeniu ludzkiego „procesu produkcyjnego”, samego dla zysku. klasy posiadającej (nowa postać libertynizmu, studiowana w Bycie i Kodeksie ). Tradycyjny kapitalistyczny ucisk ukrywa się pod swoją ideologią atrakcyjności. Stopniowa integracja nowej działalności, która skorzysta z historycznych przywilejów etymologicznych klas dominujących, a mianowicie konsumpcji wartości dodatkowej wytwarzanej przez robotników… bez pracy. Klasa konsumentów, którzy nie produkują, ale zarządzają społecznymi sprzecznościami, rosłaby zatem tylko do świadomości prowadzącej do socjalistycznej świadomości, która utoruje drogę kolektywnemu i egalitarnemu zarządzaniu zasobami. Widzimy, że wizja broniona przez Clouscarda łączy pole frywolności z polem walki klasowej Marksa i odrzuca filozoficzny liberalizm. Dlatego też ślady ideologicznej metamorfozy francuskiej inteligencji i sprawił, że proces jest „zdrada intelektualistów” w postulatów filozoficznego liberalizmu, a zwłaszcza nowego sposobu życia i sposób życia wystąpiły podczas XX th wieku.
W szczególności krytykuje Sartre'a i sprzeciwia się mu humanistycznemu projektowi Rousseau w Krytyce libertariańskiego liberalizmu . Clouscard krytykowane rozdrobniony konceptualizacji firmy najbardziej cenionych myślicieli XX th century ( Freud , Barthes'a , Foucaulta , Lacana , itd.). Postacie dialektyki frywolności i powagi , które wydobył na światło dzienne w swoich badaniach antropologii historycznej społeczeństwa francuskiego od średniowiecza, dostarczając mu epistemologicznej podstawy do potępienia dyskursu ideologicznego, w którym zawarta jest obecna aktywna promocja utowarowienia społeczeństwa w zamian za wolność konsumowania błahych towarów (wypoczynek, zasada przyjemności). I zwrócić uwagę na przypadki metamorfoz firmy na polu filozoficznym. Wolność konsumowania poprzedza konceptualne istnienie wolności u wielu autorów, dla których ucisk jednej klasy przez drugą nie miałby miejsca w polu moralnym z powodu braku jasnej podstawy epistemologicznej. Stąd kontrowersje akademickie przeciwko tym autorom. Jest to hegemonia społeczeństwa obywatelskiego na polu moralnym – logika prywatna – przeciwko kwestii państwa. Clouscard przywołuje zatem fundamenty nowoczesności, jakie przedstawił Rousseau: kwestia dobra wspólnego i woli ogólnej nie może znaleźć swojego miejsca w kontekstualizacji debaty moralnej w społeczeństwie obywatelskim. Jest to miażdżące zwycięstwo społecznej praktyki społeczeństwa pożądanej przez gospodarkę rynkową.
Clouscard pokazuje, że to, o czym należy pamiętać od Rousseau, to fakt, że państwo jest zaprojektowane tak, aby praktyka społeczna, w którą zaangażowani są obywatele, pozwalała ludzkości dostosować się do jej arbitrażu już działającego dialektycznego związku między Zjawiskiem a Noumenem. Jest to nie do przyjęcia dla filozofii neokantowskiej, zarówno systemu zakazów epistemologicznych, jak i systemu falsyfikacji historii filozofii. A zatem, zgodnie z krytykowaną przez niego neokantowską epistemologią, pojawienie się zbiorowej debaty moralnej nie mogło nastąpić, ponieważ niemożliwy jest dostęp rozumu do Noumeny, Rzeczy w sobie, Całości. Ale historia dominującej filozofii oszczędziła Hegla krytyki Kanta. Ewolucja ludzkiego rozumienia jest tajemnicą dla Kanta, który spekuluje o istnieniu sądu syntetycznego a priori. Jednak Clouscard pokazuje, że zrozumienie, pojęcia przechodzą również przez historię. Sprzeczności przebiegają przez świat i są rozwiązywane w ludzkiej praktyce. Ponieważ praxis jest matrycą determinującą rozliczanie zmian, nawet w rozumieniu legislacyjnym. W ten sposób heglowski idealizm absolutny oraz materializm dialektyczny i historyczny Marksa tworzą wspólny front przeciwko idealizmowi kantowskiemu i rozbijają ślepe zaułki związane z „niemożliwością poznania Noumenów”. W rzeczywistości ludzkość jest połączona z Noumeną poprzez praktykę (por. teza o izomorfizmie społeczeństwa obywatelskiego i ciała-podmiotu). Praxis jest już związana z Fenomenem i Noumeną. W obrębie żywej historii i stosunków społecznych, kryzysów i sprzeczności stanu rzeczywistego, praktyka umieszcza człowieka w centrum Noumeny, której materialny wymiar przywłaszcza sobie, odmawiając Bytu w procesie produkcji i który konceptualizuje, wytwarzając wyobrażenia w dialektycznym toku praktyki . Już proces produkcji konkretyzuje system dialektycznych relacji między Noumenem a Fenomenem.
W konsekwencji egzegeza jedności projektu Rousseau autorstwa Clouscarda ujawnia, że przedmiot jego pracy jest zasadniczo polityczny i ma na celu uczynienie z kwestii państwa jednoczenia społeczeństwa obywatelskiego i społeczeństwa. konkretna praktyka – daje przewagę społeczeństwu obywatelskiemu, podporządkowuje państwo prywatnym interesom i konfiskuje polityczną suwerenność narodów. Clouscard odrzuca zatem odczyty, które czynią z Rousseau prekursora romantyzmu i subiektywnego idealizmu , ponieważ oznacza to, że miejsce przyznane podmiotowości byłoby sprzeczne z projektem harmonii i „przezroczystości”, który niósł Rousseau. Istotnie, jako myśliciel polityczny autor Umowy społecznej eksponuje w Julie ou la Nouvelle Héloïse problematykę intersubiektywności .
Pisze: „Pojęcie demokracji jest (znowu) operacją syntetyczną. [Uprawnienie polityczne] znajduje się w zjednoczonej świadomości, która następnie decyduje o znaczeniu. Umożliwia to wymianę – świadomości – umowy społecznej. Demokracja jest sposobem relacji sumień, które wyszły poza swoje sprzeczności, aby decydować o sensie życia. Psychika i demokracja jednoczą świadomość, która w ten sposób głosi sens: zmysł wrażliwości i zmysł rozumu. Duch – w świeckim znaczeniu tego słowa – jest spełniony. "
Przy okazji tej lektury koncepcje Rousseau zostają przerobione w świetle historii filozofii: zarówno dlatego, że jego myśl egzystencjalna i polityczna zostaje przez Kanta skrócona, jak i dlatego, że znajdujemy bardzo silny związek między jego koncepcją relacji między naturą a naturą. kultura i jej idee o politycznej emancypacji człowieka przez państwo, ogniwo, które Clouscard postrzega jako jedność i nowoczesność po Heglu i Marksie. Jego tezą jest, że Rousseau jest w równym stopniu najpoważniejszym myślicielem psychiki i demokracji w perspektywie państwa socjalistycznego, co niezaprzeczalnym prekursorem materializmu dialektycznego i historycznego, czyli przemiany człowieka przez człowieka. Lektura Clouscarda godzi „projekt marksistowski” z demokracją, a jego studium stanowi teoretyczne tło jego propozycji dotyczących Parlamentu Pracowników Zbiorowych.
Ponieważ Clouscard zamierza dokonać przełomu teoretycznego umożliwiającego odbudowę państwa socjalistycznego, a konieczne jest również przywrócenie intersubiektywności w debacie demokratycznej, jego badania podejmują nowe zagadnienia, aby zbadać społeczne znaczenie moralności dla państwa. Konsensus libertariańskiego liberalizmu nakazuje „deregulację” moralności, ponieważ każda reguła sprzeciwia się potencjalnemu rozwojowi nowego rynku, zasady moralne nie wymykają się tej zasadzie ostatecznego etapu kapitalizmu w poszukiwaniu nowych rynków zbytu. Clouscard następnie opracował studium socjalistycznego znaczenia moralności. Jego wizja nie jest represyjna, ale wzmacniająca. Chodzi o zrozumienie społecznych kosztów permisywizmu i konsekwencji „nieuregulowanej” praktyki.
Rzeczywiście, fundamentalną tezą Clouscarda o ewolucji kapitalizmu jest to, że obecnie dąży on do zniewolenia podmiotowości, aby stworzyć tyle samo wierności modelowi społeczeństwa, co nowe rynki, takie jak nowy rynek pożądania. Jego krytyka nowej ekonomii politycznej ukazuje związek między pojawieniem się sposobu produkcji masowej, przemysłu lekkiego i efektywnymi zdolnościami do tworzenia społeczeństwa hedonistycznego, czyli wymykającego się z braku… a pojawieniem się nowego fundamentalnego towary alkoholu, narkotyków, seksu, przemocy, gier. Zasada przyjemności kapitalizmu opłaca się najbardziej krytykowanymi zasadami rzeczywistości: wyzyskiem człowieka przez człowieka, utowarowieniem itd.
Aby rozwiązać sprzeczność społeczną spowodowaną przez sprzeczne relacje między klasami społecznymi, Michel Clouscard zaproponował dodanie Czwartej Mocy do Trzech Mocarstw popieranych przez Monteskiusza . Izba Reprezentantów Świata Pracy, w której omawiane byłyby główne opcje społeczeństwa. Jest to propozycja demokratycznego zarządzania i samorządności przez wszystkich pracowników. Wypracował zasadę parlamentu robotników zbiorowych, w szczególności w swoich pracach Metamorfozy walki klas i postępująca odbudowa .
W swoich pracach, zwłaszcza w Postępowej Refundacji , podejmie on to, co określi jako apel o etykę immanentną w moralnym wytwarzaniu warunków egzystencji, zwaną etyką praktyki . Podkreśla pilną potrzebę tymczasowej moralności w obliczu libertariańskiego liberalizmu i potrzeby etyki opartej na równowadze między produkcją a konsumpcją. Celem nie jest stworzenie nowego moralizmu, ale położenie podwalin pod uniwersalną refleksję etyczną, pozwalającą pogodzić frywolność z powagą, konsumpcję i produkcję.
Michel Clouscard jest nie tylko filozofem aktualizującym teorię marksistowską, interesuje go także powiązanie psychiki z politycznym i ekonomicznym wymiarem Zachodu. W Traktacie o szalonej miłości pokazuje, jak wystartuje nowa cywilizacja, biorąc za punkt wyjścia mit Tristana i Izeuta . Barbarzyńcy, podbijając Imperium Rzymskie, zintegrują chrześcijańskie elementy, aby doprowadzić do feudalnego procesu produkcyjnego, znacznie różniącego się od systemu pokrewieństwa rządzącego społecznościami plemiennymi. Nie mówiąc o konieczności politycznej, mit Tristana i Izoldy zasugeruje nowe stosunki polityczne i intersubiektywne w duchu klas feudalnych. Poprzez zastąpienie prawa do krwi synostwem elekcyjnym – więzią wasalizmu – wpływ Kościoła sprawi, że endogamiczna poligamia przejdzie w egzogamiczną monogamię. Edyp zostaje porzucony przez „rodzinę na odwrót”, rodzinę elekcyjną. Tristan musi ustanowić służbę feudalną [wojną i dworską], która pozwoli urzeczywistniać rodzinę na odwrót. Yseult, żona i siostrzenica króla Irlandii Morholda, ratuje Tristana przed wszelkimi plemiennymi tradycjami, by podbić nową krainę sentymentalizmu. Tristan, zabijając Morholda, definitywnie dopełnia Edypa. Przypadkowo wypijając magiczny eliksir, Tristan wyznaje swoją miłość do Yseult, obiecaną królowi Kornwalii Marcowi, władcy Tristanu. Pomimo małżeństwa Yseult uciekł z tym ostatnim w lesie, aby spełnić ich miłosny szaleństwo. Jako pierwsza „kobieta wyzwolona” uzyskuje (niewielką) wolność indywidualną, do której przywiązuje wymiar polityczny, ponieważ jest księżniczką. Skromny postęp, przesłanka przyszłości. Niezadowalające dla takich arystokratów warunki życia w lesie, dwoje kochanków przyjmuje przebaczenie króla Marka, reprezentującego zasadę realiów ekonomicznych i politycznych. Sumienie akceptujące Zakazane, jest antytezą przestępstwa, o którym opowiadał później liberalizm. Zemsta będąca regułą w systemie plemiennym, przebaczenie króla jest kolejnym wskaźnikiem chrześcijańskiego wpływu wywieranego na mit. Rycerz, wygnany i nie mogąc zapomnieć o swojej miłości, szuka śmierci w heroicznych bitwach w Bretanii. Yseult podąża za nim w jego śmierci. Szanując kodeksy władzy feudalnej, śmierć ta symbolizuje piękną śmierć dzięki miłości. „Mit wspaniale łączy w sobie wolność jednostki i nieubłagany charakter prawa, wolności i konieczności. Interpretacja Michela Clouscarda stoi diametralnie w opozycji do przedstawionej w L'Amour et l'Occident , Denisa de Rougemonta , który widzi w micie egzaltację namiętności w walce z moralnością chrześcijańską.
To utowarowienie, które jest samym znakiem hegemonii liberalnego społeczeństwa gospodarki rynkowej, a zatem triumfu klas posiadających nad producentami, będzie jednak przedstawiane jako zwycięstwo robotników przez większość freudomarksistów , takich jak: jako Marcuse czy Deleuze, wobec których Michel Clouscard traci panowanie w teoretycznym dziele z pamfletowym zacięciem: Neofaszyzm i ideologia pożądania .
„ Marks poświęcił się wyłącznie do badania koncentracji kapitału, ponieważ jest to zasada ekonomii politycznej . Zaproponujemy badanie dryfu akumulacji jako zasady fenomenologicznej wiedzy o przemianie burżuazji od wolnej przedsiębiorczości [xıx e ] do burżuazji usług i funkcji społeczeństwa liberalnego [koniec xx e - początek xxı th ]. W ten sposób ujawnimy ogromną niedopowiedzenie: genealogię tego liberalnego społeczeństwa. "Jest pod wpływem Georga Lukácsa , Henri Lefebvre , Luciena Goldmanna , Marcela Maussa
Blisko Michela Clouscarda, Dominique Pagani publikuje wiele filmów popularyzujących jego twórczość, co Le Monde Diplomatique podkreśla, publikując książkę Pagani wprost . Michel Clouscard dedykuje mu swoją książkę Le capitalisme de la seduction , w której Dominique Pagani przyczynił się do wymodelowania kilku fragmentów, w szczególności tych dotyczących socjologii muzycznej konsumpcji.
Alain Soral , kiedy twierdził, że jest członkiem Partii Komunistycznej, w 1999 roku poprzedził książkę Neofaszyzm i ideologia pożądania, a następnie odniósł się do myśli Michela Clouscarda. W 2007 roku ten ostatni opublikował aktualizację w L'Humanité , wskazując, że Alaina Sorala, który właśnie ujawnił swoje zaangażowanie we Front Narodowy , nie może być uważany za „popularyzatora i kontynuatora [jego] pracy” . Michel Clouscard precyzuje w tym względzie, że „nigdy nie powierzał tego zadania Alainowi Soralowi” : „Nigdy nie wyznaczyłem go na dziedzica, bo jeśli go rozpoznałem i przyznam, że uznaję go za talent, to z drugiej strony nie rozpoznaję siebie w ogóle. w ćwiczeniu, które uważa za słuszne, aby teraz wykonać ze swoimi darami, aby ustalić status myśliciela. Kojarzenie naszych dwóch imion w jakikolwiek sposób jest podobne do defraudacji. Okazuje się, że Alain Soral uważa za stosowne dryfować w kierunku skrajnej prawicy . Chce się z nim kojarzyć, w tym wykorzystywać moje zdjęcia do mojego zdumienia. W żaden sposób nie upoważniłem Alaina Sorala do korzystania z mojego poparcia w jego propeneistycznych spiskach. Le Pen to przeciwieństwo mojego myślenia” .
Kilka osób podjęło koncepcję „liberalno-libertariańską” wymyśloną przez Michela Clouscarda, jak Serge July , który określa się jako „liberal-libertarianin” czy Daniel Cohn-Bendit , postać z maja 68, który stwierdza „Jestem liberalno-libertariański”.
W Jean-Edern Hallier za biografii L'idioto elusissable przez Jean-Claude Lamy, mówi się, że denerwują chłód, z którym Clouscard doceniane sztukę wyreżyserował Jean-Edern Hallier opisuje Clouscard z „reformatorskiego drobnomieszczanina” , przed kwalifikacjami się jako „rewolucyjny” .