Egipski pismo hieroglificzne
W egipskich hieroglifów jest systemem zapisu graficznego : te znaki , które składają się rzeczywiście reprezentują różne przedmioty - naturalne lub wytworzone przez człowieka - takie jak rośliny, figury bogów, ludzi i zwierząt”, etc. ( por. klasyfikacja hieroglifów ). W egiptologów tradycyjnie wyróżnił trzy kategorie objawów należą:
- znaki słowne (lub ideogramy ), które oznaczają przedmiot lub, poprzez metonimię , czynność;
- znaki fonetyczne (lub fonogramy ), które odpowiadają dźwiękowi (spółgłoska, sekwencja spółgłosek lub samogłoska);
- że rozstrzygające znaki „głupi”, które wskazują na pola leksykalnego , do którego należy słowo.
Pojawił się na koniec IV -go tysiąclecia pne w Górnym Egipcie , pismo hieroglificzne służy aż do czasów rzymskich lub przez ponad trzy tysiące lat. Znajomość hieroglifów jest tracona z zamknięciem miejsc kultu zwanego „pogański” przez cesarza Teodozjusza I st 380 . Europejczycy odważył się próby tłumaczenia w początkach XIX -tego wieku ( Johan David Åkerblad , Thomas Young ), z niepewnego sukcesu, ale to będzie, po odkryciu kamienia z Rosetty , geniusz Jean-François Champollion do przerwy, po czternastu wieków coś, co wydawało się „pieczęcią umieszczoną na wargach pustyni”.
Etymologia
Słowo hieroglif pochodzi od greckich ἱερογλύφος / hieroglúphos sama utworzone z ἱερός / Hieros ( „święty”) i γλύφειν / glúphein ( „wyryć”).
W czasach grecko-rzymskich odnosiło się do „tego, który śledzi hieroglify”, a nie do samych hieroglifów, o których mówiono, że są τὰ ἱερογλυφικά (γράμματα ) / tà hierogluphiká (grámmata) , to znaczy „(święte znaki wyryte ”Na pomnikach (stelach, świątyniach i grobowcach). Następnie, poprzez zmianę znaczenia, słowo hieroglify ostatecznie określa same znaki hieroglificzne.
Egipcjanie sami nazywa ich pisania * medou-neczer ( „Słowo Boże”), w transliteracji , MDW NTR :
|
|
|
W związku z tym często kwalifikuje się jako hieroglificzne pismo, wykorzystując tę samą zasadę logograficzną, co egipski. Dlatego mówimy o hetyckich lub hieroglificznych Majach . Nie można jednak powiedzieć, że chińskie znaki są hieroglifami. Hieroglify, takie jak sinogramy, należą do większego zbioru logogramów .
Historia i ewolucja
Egipskie hieroglify, chociaż bardzo różni się od mezopotamskich pism klinowych , mogą mieć tam swój początek , chociaż Egipt był pod wpływem systemu wymyślonego w Mezopotamii.
Pismo hieroglificzne jest potwierdzone z IV -go tysiąclecia : najstarsza inskrypcja została odkryta w 1986 roku w grobowcu w starożytnym miejscu Abydos i sięga 3250/3200 lat przed naszą erą, czyli równocześnie z pojawieniem się znaków klinowych w Mezopotamii . Był używany przez ponad 3000 lat: ostatni znany napis jest datowany24 sierpnia 394I znajduje się w świątyni w File .
Od Starego Królestwa hieroglificzny egipski był systemem pisma, w którym mieszano ideogramy , znaki spółgłoskowe ( uniliterates , biliteres , a nawet tryliteres ) i determinatywne (patrz poniżej). Od XVIII th dynastia , że skrybowie stosować szereg biliteral jako starterów ( ów Ȝ b Ȝ k Ȝ etc.) do transkrypcji nazwy semickie pochodzenie lub semickim, ale pisanie sylabiczny nazywa nigdy nie nadeszła tego obszaru.
Niezależnie od swojej funkcji, znaki mają charakter graficzny: przedstawiają coś namacalnego, często łatwo rozpoznawalnego, nawet dla kogoś, kto nie zna znaczenia znaku. Rzeczywiście, przy rysowaniu hieroglifów Egipcjanie inspirowali się ich środowiskiem: przedmiotami życia codziennego, zwierzętami, roślinami, częściami ciała. W czasach Starego , Środkowego i Nowego Królestwa było około siedmiuset znaków hieroglificznych, podczas gdy w czasach grecko-rzymskich było ich ponad sześć tysięcy.
Hieroglify zostały wyryte na kamieniu lub, w przypadku pisma hieratycznego, naniesione tatarakiem i atramentem na mniej trwałym nośniku.
Pojawił się przed cywilizacją faraonów , zatem użycie grawerowanych hieroglifów nie jest związane z potrzebami administracyjnymi państwa w trakcie formowania się. Ograniczał się do obszarów, w których ważna była estetyka i / lub magiczna wartość słów: oferowanie formuł i fresków żałobnych, tekstów religijnych, oficjalnych napisów. Pismo składa się najpierw z krótkich inskrypcji - „stwierdzeń tytułowych” - oznaczających władcę, bitwę, ilość, a następnie około -2700, za panowania króla Dżesera, naznaczone rozwojem praktyk religijnych i obrzędów pogrzebowych, konstruowane zdania, które występują głównie w piramidach .
Po okresie poświęconym rozwojowi systemu pisma hieroglificznego można wyróżnić cztery inne etapy ewolucji (i stopniowego upraszczania) tego pisma: po fazie hieroglificznej następuje faza linearnych hieroglifów ; potem pojawia się pismo hieratyczne ; potem przychodzi pismo demotyczne ; wreszcie pojawia się koptyjski , jako ostatni krok w procesie abstrakcji i uproszczenia.
Pierwsze uproszczenie egipskiego systemu pisma zostało określone przez egiptologów jako liniowe hieroglify. Zachowały one figuratywny aspekt wygrawerowanych hieroglifów, ale zostały wyrysowane z mniejszą precyzją niż te ostatnie; stanowiły także pierwszy krok w kierunku abstrakcji tego systemu reprezentacji. Namalowano je na drewnianych sarkofagach i papirusach „ ksiąg zmarłych ”.
Pismo hieratyczne , trzeci etap ewolucji egipskiego systemu pisma, jest kursywą. Zarezerwowany na dokumenty administracyjne i prywatne, był rysowany pędzlem i był podtrzymywany za bardzo wysoką cenę ostrakami (odłamkami ceramiki lub wapienia), drewnianymi tabliczkami, rzadziej papirusem i pergaminem .
Z okresu saickiej ( XXVI p dynastii ) hieratyczna częściowo zastąpiony nowym kursywą, w demotycznym . Jest to skrajne uproszczenie pisma hieratycznego, zarezerwowanego dla aktów administracyjnych i dokumentów życia codziennego, stąd jego nazwa pismem „popularnym”. Pismo hieratyczne było już używane do zapisywania tekstów religijnych lub kapłańskich wraz z hieroglifami, stąd nazwa pismo „kapłańskie”. W okresie ptolemejskim grecki stawał się coraz bardziej językiem administracyjnym: od -146 r. Umowy pisane wyłącznie w języku demotycznym traciły wszelką wartość prawną .
Wreszcie, koptyjski jest ostatnim etapem egipskiego języka i pisarstwa. Jest używany do dziś, ale tylko jako język liturgiczny. Jest napisany przy użyciu alfabetu greckiego, do którego dodano siedem znaków demotycznych, aby transkrybować dźwięki obce grece.
Pismo egipskie nie jest już dziś używane do pisania żadnego współczesnego języka. Jednak według niektórych badaczy to ona, poprzez protosinaïtic , dała początek alfabetowi fenickiemu , który z kolei będzie pochodził z alfabetu hebrajskiego, aramejskiego i greckiego, a więc ze znaków łacińskich i cyrylicy. .
System pisma
Grawerowane egipskie hieroglify są w całości lub prawie figuratywne: przedstawiają elementy rzeczywiste lub wyimaginowane, czasami stylizowane i uproszczone, ale w większości przypadków są doskonale rozpoznawalne.
Jean-François Champollion , odszyfrownik hieroglifów, uważany za ojca egiptologii , tak definiuje system hieroglificzny:
„To złożony system, pismo, które jest jednocześnie przenośne, symboliczne i fonetyczne, w tym samym tekście, w tym samym zdaniu, powiedziałbym prawie tym samym słowem. "
Rzeczywiście, ten sam znak, w zależności od kontekstu, może być interpretowany na różne sposoby: jako fonogram (czytanie fonetyczne), jako ideogram lub jako determinanta (czytanie semantyczne). Przekonamy się później, że rozstrzygające, które nie mogą być odczytane, ułatwia czytanie przez „ustalania” pole leksykalne, do którego słowo należy: Zatem rozstrzygające o „siedzącego człowieka” (A1 zgodnie do Gardiner klasyfikacji ) towarzyszy słowa funkcję wyznaczające („ wezyr ”, „ ksiądz ”), zawód („rzemieślnik”), pochodzenie etniczne („azjatycki”, „egipski”, „libijski”, „nubijski”), a nawet więzi rodzinne („ojciec”, „syn”, „brat” ”).
W następnych częściach hieroglify zostaną poddane transliteracji , to znaczy transkrybowane przy użyciu symboli z innego systemu pisma.
Czytanie fonetyczne
Znak jest odczytywany niezależnie od jego znaczenia, zgodnie z zasadą rebus . Fonogramy składają się ze spółgłoski (tak zwane znaki mono - lub uniliteral ), dwóch (znaki dwuliterowe ) lub trzech (znaki trójliterowe ). Dwadzieścia cztery znaki jednoliterowe stanowią pseudo-alfabet hieroglificzny (patrz poniżej).
Pismo hieroglificzne jest podobne do abjad : nie odnotowuje samogłosek, w przeciwieństwie na przykład do pism klinowych . Jest to pismo wadliwe ( scriptio defectiva ).
Tak więc hieroglif przedstawiający kaczkę brzmi s ȝ, ponieważ takie były spółgłoski słowa oznaczającego to zwierzę. Możemy jednak użyć znaku kaczki niezwiązanego ze znaczeniem, aby przedstawić kolejno fonemy s i ȝ (niezależnie od samogłosek, które mogą towarzyszyć tym spółgłoskom), a tym samym napisać słowa takie jak s ȝ, „syn” lub uzupełniając z innymi znakami, które szczegółowo omówimy później, s ȝ w , „keep, watch”, s ȝ tw , „ dry land”:
|
: ten sam znak użyty samodzielnie (znaczenie małej pionowej kreski zostanie wyjaśnione później) do oznaczenia „kaczki” lub, z odpowiednim określnikiem, „syn”, dwóch słów mających te same spółgłoski;
|
|
|
: znak sȝ w słowie sȝw , „zachować, obserwować” i w
|
|
Hieroglificzny „alfabet”
W przypadku niektórych znaków zasada rebus stała się zasadą akrostyku : czytamy tylko pierwszą spółgłoskę słowa.
Przykłady wykorzystania ideogramów dla ich jednorazowej wartości .
Ideogram
|
Przedstawiony obiekt
|
Użyj jako ideogramu
|
Wartość fonetyczna ideogramu
|
Wartość w jednym literale
|
---|
|
usta |
" usta " |
/ rȝ / |
/ r /
|
|
stopa |
„Miejsce (gdzie stawiasz stopę)” |
/ bw / |
/ b /
|
|
kobra |
"Kobra" |
/ ḏt / |
/ ḏ /
|
W ten sposób można zgrupować razem dwadzieścia cztery jednoliterowe znaki w rodzaj hieroglificznego „ alfabetu ”, który jednak nigdy nie był używany jako zamiennik dla innych hieroglifów, chociaż byłoby to możliwe. słowa można było zapisać za pomocą samych tych znaków, ale Egipcjanie nigdy nie zdecydowali się na to i uprościli swój złożony alfabet. Pseudo-alfabet egipski składa się zatem ze znaków zawierających tylko jedną spółgłoskę, chociaż niektóre z nich oznaczają kilka z nich, gdy są używane jako ideogramy .
Pseudo-alfabet hieroglificzny, w konwencjonalnej kolejności słowników i gramatyk.
Znak
|
Transliteracja
|
Przedstawiony obiekt
|
Wartość fonetyczna
|
Kod Gardinera
|
---|
|
Ȝ, ȝ |
sęp |
[w] |
G1
|
|
Ỉ, ỉ |
kwitnąca trzcina |
[ja] |
M17
|
|
Nie słowo |
kwitnące trzciny |
[jot] |
M17a
|
|
Ꜥ, ˁ |
przedramię |
[w] |
D36
|
|
W W |
przepiórka pisklę |
[u], [w] |
G43
|
|
B, b |
stopa |
[b] |
D58
|
|
P, s |
siedzenie |
[p] |
Pytanie 3
|
|
F, f |
rogata żmija |
[fa] |
I9
|
|
M, m |
sowa |
[m] |
G17
|
|
N, n |
woda |
[nie] |
N35
|
|
R, r |
usta |
[r] |
D21
|
|
H, h |
plan domu lub podwórko |
[h] |
O4
|
|
Ḥ, ḥ |
warkocz lniany |
[ħ] |
V28
|
|
Ḫ, ḫ |
piłka linowa |
[x] |
Aa1
|
|
H̱, ẖ |
ogon byka |
[vs] |
F32
|
|
S, s |
zamek |
[z] |
O34
|
|
Ś, ś |
pralnia |
[s] |
S29
|
|
Š, š |
funkcja wody |
[ʃ] |
N37
|
|
Ḳ, ḳ |
nachylenie |
[q] |
N29
|
|
K, k |
kosz |
[k] |
V31
|
|
G, g |
uchwyt na słoik |
[sol] |
W11
|
|
T, t |
chleb |
[t] |
X1
|
|
Ṯ, ṯ |
krępowanie zwierząt |
[t͡ʃ] |
V13
|
|
D, d |
dłoń |
[re] |
D46
|
|
Ḏ, ḏ |
kobra |
[d͡ʒ] |
I10
|
Uzupełnienia fonetyczne
Pismo egipskie jest często zbędne: w rzeczywistości bardzo często po słowie występuje kilka znaków zapisujących te same dźwięki, aby ułatwić czytanie. Na przykład słowo nfr , „piękny, dobry, doskonały”, można zapisać za pomocą pojedynczego trójliterowego
|
, ale znacznie częściej dodaje się do tego tryliteratu uniliteratów dla f i r .
|
|
Dlatego jest napisane nfr + f + r , ale czytamy nfr .
Zbędne znaki towarzyszące dwuliterowym lub trójliterowym znakom nazywane są „uzupełnieniami fonetycznymi”. Ustawiają się przed napisem, który ma być uzupełniony (rzadko), po (z reguły) lub oprawiają go, służąc w ten sposób jako pomoc w czytaniu, zwłaszcza jako skryba, ze względu na kaligrafię, czasami odwracając kolejność znaki (patrz poniżej):
|
mdw + d + w (uzupełnienia umieszczamy po) → czytamy mdw , „tekst, język”;
|
|
|
ḫ + p + ḫpr + r + j (ramka dopełnień) → czytamy ḫpr.j , „ Khepri ”.
|
|
Uzupełnienia fonetyczne pozwalają w szczególności rozróżniać homofony . Rzeczywiście, znaki nie zawsze mają niepowtarzalny odczyt:
|
na przykład stanowisko można odczytać st , ws i ḥtm , w zależności od kontekstu, w którym zostało znalezione.
|
|
Obecność uzupełnień fonetycznych - i odpowiedniego wyznacznika - pozwala zorientować się, którą lekturę wybrać:
|
st (napisane st + t ; ostatni znak określa dom lub to, co się z nim wiąże), „siedziba, tron, miejsce”;
|
|
|
st (napisane st + t ; ostatnim znakiem jest jajko, określające imię bogini Izydy), „ Isis ”.
|
|
|
wsjr (napisane ws + jr , z uzupełnieniem fonetycznym oka, które czyta jr , po którym następuje określenie boga), „ Ozyrys ”.
|
|
|
ḥtm.t (napisane ḥ + ḥtm + m + t , z określeniem szakala), typ bestii, prawdopodobnie niedźwiedzia;
|
|
|
ḥtm (napisane ḥ + ḥtm + t , z określnikiem latającego ptaka), „zniknąć”.
|
|
Wreszcie, czasami zdarza się, że słowa zmieniły wymowę w porównaniu ze starożytnym egipskim : w tym przypadku nierzadko zdarza się, że pismo przyjmuje kompromis w zapisie, wskazując jednocześnie oba czytania. Dotyczy to w szczególności przymiotnika bnrj , „słodki ( tj. O przyjemnym smaku)”, który stał się bnj , oraz czasownika swri , „pić”, który stał się swj . Są one napisane w egipskich średnich , bnrj i SwRI ,
|
, które jednak można czytać bnj i swj , przy czym r zostało zachowane tylko po to, aby zachować pisemne powiązanie ze starym słowem (jak nasz pan , który nie czyta już tak, jak jest napisane).
|
|
Czytanie semantyczne
Oprócz interpretacji fonetycznej znaki można odczytywać pod kątem ich znaczenia: w tym przypadku mówimy o logogramach (a dokładniej o ideogramach ) i determinantach (lub semagramach ).
Logogramy
Hieroglif używany jako logogram oznacza przedmiot, którego jest obrazem. Dlatego logogramy są najczęściej nazwami pospolitymi; zazwyczaj towarzyszy im cicha pionowa linia wskazująca wartość ich logogramu (użycie pionowej linii jest szczegółowo opisane poniżej). Teoretycznie każdy hieroglif mógłby służyć jako logogram. Logogramom mogą towarzyszyć uzupełnienia fonetyczne. W niektórych przypadkach relacja semantyczna jest pośrednia, metonimiczna lub metaforyczna .
Przykłady hieroglifów używanych jako logogramy. W ostatnich trzech przykładach relacja semantyczna ma charakter metonimiczny lub metaforyczny.
Hieroglif
|
Wymowa
|
Przedstawiony obiekt
|
Znaczenie
|
---|
|
rꜥ
|
Słońce
|
|
pr
|
Dom
|
|
swt
|
rush ( t jest dopełnieniem fonetycznym)
|
|
ḏw
|
Góra
|
|
nṯr
|
standard świątyni
|
Bóg
|
|
b ȝ
|
ptak z ludzką głową (tradycyjne przedstawienie ba )
|
dusza „ ba ”
|
|
dšr
|
„Flaming” - odpowiedni fonogram oznacza „czerwony”, a ptak jest metonimicznie kojarzony z tym kolorem.
|
Determinacyjne
Określenia lub semagramy są umieszczane na końcu słowa. Są to ciche znaki używane do wskazania pola leksykalnego słowa. Ponieważ przypadki homografii są bardzo częste (zwłaszcza, że zapisywane są tylko spółgłoski), użycie determinantów jest niezbędne. Gdyby podobny proces istniał w języku francuskim, po słowach homograficznych umieszczalibyśmy indeks, który nie byłby czytany, ale który wyjaśniałby znaczenie: „vers [poésie]” i liczba mnoga „vers [zwierzę]” byłyby w ten sposób rozróżniane. .
Jest wiele wyznaczników: bóstwa, ludzie, części ludzkiego ciała, zwierzęta, rośliny itp. Niektóre determinanty mają znaczenie dosłowne i przenośne . Więc zwój papirusu,
|
, służy do określenia pism, ale także pojęć abstrakcyjnych.
|
|
Oto kilka przykładów użycia determinantów, aby zilustrować ich znaczenie:
Przykłady determinantów hieroglificznych usuwających niejednoznaczność między homofonami nfr .
Słowo
|
|
|
|
|
|
---|
Wymowa
|
nfr.w
|
nfr.t
|
nfr.w
|
nfr
|
nfr
|
---|
Piktogram determinacyjny
|
dziecko kładąc rękę na ustach
|
siedząca kobieta
|
Dom
|
pasek tkaniny z frędzlami
|
dzban ze znakiem liczby mnogiej
|
---|
Wskazano kategorię leksykalną |
dziecko, młode
|
kobiety
|
budowa domu
|
tkanina, odzież
|
garnek, naczynia, napój
|
---|
Znaczenie słowa
|
rekruci wojskowi
|
młoda, dojrzała kobieta
|
podwaliny
|
odzież
|
wino piwo
|
---|
Uwaga:
|
To określenie jest skrótem do wskazania trzech wystąpień słowa, to znaczy w liczbie mnogiej (ponieważ język egipski zna pojedynek , czasami wskazywany przez dwie linijki).
|
|
Wszystkie te słowa mają łagodzącą konotację „dobry, piękny, doskonały”. Należy zauważyć, że niedawne słowniku wskazuje około dwudziestu słów, które mogą być odczytywane NFR lub wytworzonych z tego słowa - dowód niezwykłego bogactwa języka egipskiego.
Kierunek czytania
Hieroglify są pisane od prawej do lewej, od lewej do prawej lub od góry do dołu, zwykle od prawej do lewej. Czytelnik, aby poznać kierunek czytania, musi wziąć pod uwagę kierunek, w którym obrócone są asymetryczne hieroglify. Na przykład, gdy łatwo dostrzegalne postacie ludzkie i zwierzęta patrzą w lewo, należy czytać od lewej do prawej i odwrotnie.
Słowa nie są oddzielane spacjami ani znakami interpunkcyjnymi. Jednak niektóre znaki pojawiają się głównie na końcu słowa (w szczególności determinanty występują tylko na końcu słowa), tak że czasami można w ten sposób rozróżnić słowa. Jest jednak oczywiste, że tylko solidna znajomość języka i jego składni pozwala na rozbicie tekstu na słowa.
Kwadrat
Hieroglify nie są jednak po prostu wyrównane jeden po drugim: w rzeczywistości są one harmonijnie rozmieszczone w wirtualnym kwadracie (to znaczy bez śledzenia) lub kwadracie (również zapisanym kadrem ), w sposób chiński . Jednak w przeciwieństwie do sinogramów nie każdy znak wypełnia całkowicie kwadrat: niektóre wypełniają tylko połowę, poziomo lub pionowo, a inne ćwiartkę.
Przykłady hieroglifów zajmujących kwadrat, pół kwadratu i jedną czwartą kwadratu.
Kwadrat
|
Poziomy pół-kwadrat
|
Pionowy pół-kwadrat
|
Ćwiartka kwadratu
|
---|
|
|
|
|
Kolejność czytania elementów umieszczonych wewnątrz kwadratu jest niezależna od ogólnego kierunku odczytu, czy to poziomego (kwadraty ułożone w rzędy), czy pionowego (kwadraty ułożone w kolumny). Znaki zajmujące kwadrat są odczytywane od lewej do prawej, a następnie od góry do dołu lub od góry do dołu, a następnie od lewej do prawej.
Osobliwości i ograniczenia kaligraficzne
Istnieje kilka osobliwości kaligraficznych, z których główne to:
- znaki są podzielone na kwadraty (patrz wyżej);
- aby zapobiec niekompletności kwadratu, znaki są czasami odwrócone, aby całość była bardziej zwarta. Podobnie, ze względu na estetykę, dopełnienia fonetyczne są starannie dobierane, chociaż występuje nadmiarowość;
- czasami odwracamy hieroglify przedstawiające ptaki trzymające się w kwadracie i znaki ćwiartki kwadratu ( na przykład p ); w tym przypadku mała litera poprzedza i zajmuje zagłębienie kwadratu;
- możemy pominąć znaki, zwłaszcza te, które odnotowują fonemy ꜣ i j ;
- znaki oznaczające bogów są umieszczane na początku stwierdzenia, wyrażenia lub słowa złożonego , poprzez honorową antypozycję (odwrócenie z szacunkiem).
Jednak nawet jeśli hieroglify są odwrócone, czytanie i transliteracja oczywiście nie biorą tego pod uwagę.
Dodatkowe znaki
Cecha zastępcza
Obraźliwe, śmiertelne, tabu , rzadkie lub złożone postacie można zastąpić ukośnikiem:
|
ms (j) , czasownik oznaczający „wydać na świat”, można zapisać:
|
|
|
określenie, czy kobieta rodząca (ostatni znak) jest czasami uznawana za obraźliwą (lub po prostu zbyt trudną do narysowania);
|
|
|
m (w) t , "(the) death, to die", będzie również zapisane:
|
|
|
aby uniknąć determinacji wroga na ziemi (ostatni znak), śmiertelny znak.
|
|
Nabój
W kartuszu umieszczamy imiona bogów (wyjątkowo) oraz dwa ostatnie imiona ( król Górnego i Dolnego Egiptu oraz syn Re ) tytułu królewskiego (zawsze):
Ale chociaż było to zwykle zarezerwowane dla faraonów lub bogów, w Trzecim Okresie Przejściowym niektórzy arcykapłani Amona-Re mieli swoje imiona zapisane nabojami.
Wypełnij linię
Używamy linii wypełnienia, aby zakończyć kwadrat, który w innym przypadku byłby niekompletny.
Znaki aglutynowane
Są oznaki, które są skurczem kilku innych. Znaki te mają jednak swoje własne istnienie i funkcjonują jako nowe znaki: na przykład przedramię, którego ręka trzyma berło, służy jako wyznacznik słów oznaczających „kierować, prowadzić” i ich pochodnych.
Powtórzenie
Podwojenie znaku wskazuje na pojedynek , a potrojenie liczby mnogiej .
Znaki niefiguratywne
To jest o :
- pionowa linia wskazująca, że jest to ideogram (dla przypadków niejednoznaczności, w których ten sam znak współistnieje jako znak fonetyczny i ideogram);
- dwóch ukośnych wersów pojedynku i trzech pionowych wersów liczby mnogiej;
- i, zapożyczony z hieratycznego , przyrostek liczby mnogiej:
Pisownia
Pojęcie „poprawnej” pisowni hieroglificznego języka egipskiego nie pojawia się w takich samych terminach, jak w przypadku języków nowożytnych. Rzeczywiście, dla prawie każdego słowa istnieje jeden lub więcej wariantów. W związku z tym można się zastanawiać, czy pojęcie korekty pisowni nie było obce językowi egipskiemu. Rzeczywiście, znajdujemy tam:
- zwolnienia;
- pominięcia grafemów, o których nie wiadomo, czy są zamierzone, czy nie;
- zamiany z jednego grafemu na inny, tak że nie można odróżnić "pomyłki" od "alternatywnej" pisowni;
- błędy i zaniedbania w rysowaniu znaków, tym bardziej problematyczne, gdy pismo jest pochyłe: pismo hieratyczne, ale przede wszystkim demotyczne, gdzie schematyzacja znaków jest skrajna.
Tłumaczenie
W maju 2017 r. Powstała platforma VÉgA (Ancient Egyptian Vocabulary), internetowy tłumacz hieroglifów.
Przykłady hieroglifów
Hieroglify z
egipskiej gramatyki z
Champollion
Przykład hieroglifów pobranych z egipskiej gramatyki z Jean-Francois Champolliona (1836).
Uwagi i odniesienia
Uwagi
-
Podobnie jak wiele innych języków chamito-semickich , egipski hieroglificzny nie zapisuje wszystkich samogłosek . Ponadto niektóre samogłoski lub spółgłoski, które różnią się w zależności od dialektów, są reprezentowane przez ten sam hieroglif.
-
Ostatnie imię władcy zapisane hieroglifami - w tym przypadku rzymski cesarz Decjusz (249 do 251) - znajduje się w świątyni Esny .
-
Znak, który reprezentuje dźwięk lub fonem .
Bibliografia
-
Michel Dewachter, Champollion : pisarz dla Egiptu , Paryża, Gallimard , pot. " Odkrycia Gallimard / Archeologia" ( N O 96 )1990, 144 str. , s. 130.
-
„Święte języki pozwoliły na odczytanie utraconego słownictwa; nawet na granitach Mezraïm Champollion rozszyfrował te hieroglify, które wydawały się być pieczęcią umieszczoną na ustach pustyni i które odpowiadały za ich wieczną dyskrecję… ” ( François-René de Chateaubriand , Les Mémoires d'Outre-Tombe , IV , XII , rozdz.9).
-
(w) Peter T. Daniels, „The First Civilizations”, w: Peter T. Daniels i William Bright, The World's Writing Systems , 1996, s. 24 .
-
Günter Dreyer , Ostatnie odkrycia na cmentarzu Abydos U , w: „The Nil Delta in Transition: 4th-3th Millenium BC”, wyd. M. Van Den Brink, Tel Awiw, 1992, s. 293-1299 .
-
Graff Gwenola " Wynalazek hieroglifów " Badania , N O 463kwiecień 2012, s. 64 ( czytaj online ).
-
Edel 1955 , str. 13.
-
Tabula Aegyptiaca hieroglyphicis exornata , Acta Eruditorum , Lipsk,1714( czytaj online ).
-
WV Davies , str. 129 ff ; patrz także JF Healy , str. 197 mkw. .
-
Jean-François Champollion , List do M. Ironside odnoszący się do alfabetu hieroglifów fonetycznych ,27 września 1822.
-
Por. Alan H. Gardiner, Egyptian Grammar , Londyn, 1973, str. 507 .
-
Por. Antonio Loprieno , Ancient Egyptian, A Linguistic Introduction , Cambridge University Press, 1995, s. 13 .
-
(w) Antonio Loprieno , Ancient Egyptian: A Linguistic Introduction , Cambridge, Cambridge University Press ,1995, 322 str. , kieszeń ( ISBN 978-0-521-44849-9 , LCCN 95014789 , czytaj online ) , s. 13.
-
zapożyczone z książki czytałem hieroglify z Jean Capart .
-
(w) Jim Loy, „ Determinative Signs In Egyptian ” cytując Alana Gardinera , Egyptian Grammar: Being an Introduction to the Study of Hieroglyphs [ wydanie detaliczne ].
-
Raymond O. Faulkner , A Concise Dictionary of Middle Egyptian [ szczegóły wydań ].
-
Jean Winand , Osobista historia faraonów ,2017( czytaj online ) , s. 261 do 213
-
„ VÉgA: the online hieroglific translator ” , na sciencesetavenir.fr ,22 maja 2017 r.
Zobacz też
Bibliografia
O historii rozszyfrowywania hieroglifów
- (en) Jed Z. Buchwald i Diane Greco Josefowicz, The Riddle of the Rosetta: How an English Polymath and a French Polyglot Discovered the Meaning of Egyptian Hieroglyphs , Princeton University Press ,15 września 2020 r, 576 str. ( prezentacja online )
O etymologii, historii i ewolucji
-
Jean Vercoutter , Egipt i Dolina Nilu, tom 1 , PUF ,1992.
-
Elmar Edel , Altägyptische Grammatik , Rzym, Pontificium Institutum Biblicum,1955, s. 1-12.
- Alan Henderson Gardiner , Egyptian Grammar: Being an Introduction to the Study of Hieroglyphs [ szczegóły wydań ] , str. 6 kw.
- Gustave Lefebvre , Gramatyka klasycznego języka egipskiego , Kair, Drukarnia Francuskiego Instytutu Archeologii Wschodu ,1955, s. 5 kw.
-
Pascal Vernus , Przestrzeń i ideologia w piśmie egipskim , Paryż, Le Sycomore,1982.
-
Christiane Ziegler , The Hieroglyphs, Department of Egyptian Antiquities , Luwr, Éditions de la Réunion des Musées Nationaux,1991.
- Antonio Loprieno , Ancient Egyptian: a Linguistic Introduction , Cambridge University Press ,2004, s. 5 kw.
-
Michel Malaise i Jean Winand, Reasoned Grammar of Classical Egyptian , Liège, CIPL, Aegyptiaca Leodiensia 6,1999.
-
Jean-Pierre Guglielmi , The Hieroglyphic Egyptian - (+ 4 płyty audio CD) , Chennevières s / Marne, Assimil ,2010.
-
Pierre Grandet i Bernard Mathieu , Hieroglific Egyptian Course [ szczegóły wydań ].
-
François Neveu , Język Ramzesa: gramatyka neoegipskiego, paryskiego, Khéopsa,1996.
-
WV Davies, Egyptian Hieroglyphs [„Reading the Past”], British Museum Press,1996.
-
(en) JF Healy, The early Alphabet , Londyn, Berkeley: University of California Press,1990, 64 str. ( ISBN 978-0-520-07309-8 , LCCN 90040443 , czytaj online ).
-
(en) James Peter Allen , Middle Egyptian: An Introduction to the Language and Culture of Hieroglyphs , Nowy Jork, Cambridge,2000, 510 s. kieszonkowy ( ISBN 978-0-521-77483-3 , czytaj online ).
-
(de) Wolfgang Kosack , Ęgyptische Zeichenliste I. Grundlagen der Hieroglyphenschrift. Definicja, Gestaltung und Gebrauch ägyptischer Schriftzeichen. Vorarbeiten zu einer Schriftliste. , Berlin, Verlag Christoph Brunner Basel,2013, 141 str. ( ISBN 978-3-9524018-0-4 ).
-
(de) Wolfgang Kosack , Ęgyptische Zeichenliste II. 8500 Hieroglyphen udaj się do Epochen. Lesungen, Deutungen, Verwendungen gesammelt und bearbeitet. , Berlin, Verlag Christoph Brunner Basel,2013, 439, str. ( ISBN 978-3-9524018-2-8 ).
O pisaniu „sylabicznym”
-
Jean-François Champollion , Ogólne zasady egipskiego świętego pisma: stosowane do reprezentacji języka mówionego , Paryż, Institut d'Orient: M. Sidhom,1836( przedruk 1984), 555 str. ( ISBN 978-2-905304-00-1 , LCCN 85235704 ) - pracować z „nieaktualnymi” treściami.
-
Jaroslav Černý i Sarah I. Groll , A Late Egyptian Grammar , Rzym, Biblical Institute Press,1975, s. 2.
-
Adolf Erman , Neuägyptische Grammatik , Hildesheim, Georg Olms Verlag,1979, s. 15-19.
-
(en) EA Wallis Budge, język egipski: łatwe lekcje egipskich hieroglifów , Nowy Jork, Dover Publications ,1910( Rozrod. 1983), 11 th ed. , 272 pkt. kieszonkowe ( ISBN 978-0-486-21394-1 ) - „przestarzałe” prace.
-
Friedrich Junge, Neuägyptisch: Einführung in die Grammatik , Wiesbaden, Harrassowitz Verlag ,1999, s. 44 mkw..
-
Jean-Claude Goyon , Gramatyka hieroglifów egipskich: od Państwa Środka do początku Nowego Imperium , Lyon, Éditions ACV,2006, 311 str. kieszonkowe ( ISBN 978-2-913033-10-8 , LCCN 2007459169 ).
Na piśmie
-
Erhart Gräfe, Mittelägyptisch: Grammatik für Anfänger , Wiesbaden, Harrassowitz Verlag ,2001, s. 5-15.
-
Gustave Lefebvre , Gramatyka klasycznego języka egipskiego , Kair, Drukarnia Francuskiego Instytutu Archeologii Wschodu,1955, s. 9-25.
O wartości fonetycznej znaków „alfabetycznych”
-
Renaud de Spens , Lessons to learn Egyptian hieroglifics , Paryż, Les Belles Lettres ,2016, 216 str. ( ISBN 978-2-251-44571-7 ).
-
Gaston Maspero , Wprowadzenie do nauki o fonetyce egipskiej , Paryż, H. Champion,1917.
-
Gustave Lefebvre , Gramatyka klasycznego języka egipskiego , Kair, Drukarnia Francuskiego Instytutu Archeologii Wschodu,1955, s. 25-31.
Dla dzieci
-
Marion Lemerle i Henri Choimet, Świat hieroglifów , Vevey, Éditions Mondo,2004( ISBN 978-2-8320-0263-6 , OCLC 85325894 ).
Powiązane artykuły
Linki zewnętrzne