Biedronkowate francuscy Coccinellids to rodzina od owadów z rzędu z chrząszczy , zwanych też biedronki lub potocznie lub regionalnie biedronka lub Pernettes. Ten monofiletyczny takson obejmuje około 6000 gatunków rozmieszczonych na całym świecie.
Biedronki należą do owadów wykorzystywanych przez ludzi: wiele gatunków rzeczywiście żywi się mszycami i dlatego wykorzystuje się je w zwalczaniu biologicznym jako naturalny środek owadobójczy . Liczba plamek biedronki zależy od gatunku, którego może być kluczem identyfikacyjnym. Nie zależy to od wieku, wbrew powszechnemu przekonaniu.
Klasyczny czerwony kolor elytry tych owadów wyjaśnia etymologię ich nazwy, która pochodzi od łacińskiego coccinus : „szkarłat”. Służy im jako naturalny środek obrony .
Rodzina Coccinellidae została założona przez Pierre'a André Latreille'a w 1807 roku .
W mowie potocznej biedronka nazywana jest także „ bestia do Boga ”, ponieważ jest najlepszym przyjacielem ogrodników (starożytni przewidywali dobrą pogodę, gdy biedronka odleciała), a przede wszystkim dlatego, że według legendy sięgającej średniowiecza , przyniesie szczęście. Te terminy nick z powrotem do X th wieku. Skazany na śmierć za morderstwo popełnione w Paryżu, człowiek, który głosił swoją niewinność, zawdzięczał swoje zbawienie obecności małego owada. Rzeczywiście, w dniu publicznej egzekucji skazanemu trzeba było odciąć głowę. Ale biedronka wylądowała mu na szyi. Kat próbował go usunąć, ale chrząszcz kilka razy wracał, by stanąć w tym samym miejscu. Król Robert II (972-1031) zobaczył wtedy boską interwencję i postanowił przebaczyć temu człowiekowi. Kilka dni później znaleziono prawdziwego mordercę. Ta historia rozprzestrzeniła się bardzo szybko i dlatego biedronka została uznana za szczęśliwy talizman, którego nie należy zmiażdżyć.
We francuskojęzycznej Szwajcarii biedronka jest powszechnie nazywana „pernette” w lokalnym języku.
Biedronki wyróżniają się różnymi cechami.
Większość biedronek jest małych, od 0,1 cm do 1,5 cm . Korpus ma płaski spód i kształt zaokrąglonej lub owalnej kopuły zaopatrzonej w krótkie nogi niosące tarsi do czterech artykułów (tarsi cryptotétramères), których bardzo małe 3 e są włożone w dwa rozszerzone e w kształcie serca, przy czym cztery e są wydłużone i wyposażone w bifid pazury. Elytra może być oznaczony z plam, kropek lub pasm. Czarna głowa pochylona w górę i w dół jest mniej więcej pokryta przedplekiem z dwoma białymi plamami po obu stronach, które tworzy tarczę. Krótkie czułki składają się z 11 artykułów, z czego ostatnie 3 mają kształt maczugowy (jednolicieste czułki chowające się w spoczynku).
Przedstawiają różne kolory, często jaskrawe, z różnymi wzorami (sygnalizują drapieżnikom, że są zgorzkniałe lub toksyczne: zjawisko aposematyzmu dzięki odruchowemu krwawieniu żółtego humoru na bazie metoksypirazyny (in) wydzielanej za stawem nóg), a czasem , pokryte są warstwą drobnych włosków, jak Rhyzobius forestieri . Gatunki są często nazywane po liczbie ich punktów.
Poniżej elytry znajdują się skrzydła, przezroczyste czarne, prawie dwa razy dłuższe. Chrząszcz może tylko przynieść je z powrotem do jej złożeniu wzdłuż iw poprzek złożone, a to trwa kilka sekund, aby je rozwijać.
Ich gębowe są ciemno brązowe lub czarne, a końcowa część szczęki palps jest powiększona i securiform (AX kształcie). Pierwsze zapalenie mostka płytki brzusznej ma dwie zakrzywione linie.
Najbardziej znany gatunek, Coccinella septempunctata , jest czerwony i ma siedem czarnych kropek na elytrze. Jest to tak zwany „rodzimy” gatunek w Europie, który jest stopniowo dziesiątkowany przez biedronkę azjatycką , gatunek inwazyjny wprowadzany zwłaszcza przez wyspecjalizowane centra ogrodnicze w imię biologicznej walki z mszycami. Ten ostatni jest jednak kanibalem i atakuje w szczególności larwy rodzimych gatunków, gdy żywność jest niewystarczająca, zakłócając w ten sposób lokalny ekosystem. Następnie znajdujemy biedronki z dwoma, pięcioma, dziesięcioma, czternastoma, dwudziestoma dwoma, a nawet dwudziestoma czterema punktami. Ten w dwudziestu dwóch punktach nazywa się Psyllobora (= Théa ) viginti-duopunctata .
Wbrew powszechnemu przekonaniu liczba kropek na elytrze biedronki nie odpowiada jej wiekowi ani w liczbie lat, ani w miesiącach. Motyw ten zależy wyłącznie od gatunku i podgatunku , a ponadto umożliwia jego scharakteryzowanie. Teza ta jest kwestionowana od czasu pracy Theodosius Dobjansky (1900-1975), który wykazał niepłodność biedronek arlekina niezależnie od liczby ich punktów. Badanie opublikowane w sierpniu 2018 r. pokazuje, że punkty te wynikają z aktywności genu zwanego sakwa , w stadium embrionalnym: profil ekspresji tego genu jest kontrolowany przez regulacyjne sekwencje DNA, które działają jak aktywujące go przełączniki genetyczne. elytra.
Jak u wszystkich chrząszczy i w przypadku większości owadów, nazwa zwyczajowa jest nadawana osobnikowi dorosłemu lub imago , skrzydlatej i dorosłej formie osobnika (której wielkość już się nie zmienia).
Biedronki występują od późnej zimy do późnej jesieni w ogrodach, na polach i w lasach. Owady te zwykle mają jedno pokolenie rocznie, a czasem dwa.
Metamorfoza Biedronki ma cztery etapy: jajo , larwa , poczwarka i postać dorosła. W ciągu życia biedronka złoży około tysiąca jaj. Każdy dorosły ma długość życia od dwóch do trzech lat. Biedronki są bardzo przydatne w kontroli biologicznej przeciwko owadom rozważanych szkodników, takich jak mszyce i niektórych owadów skalę , i jeść w dużych ilościach.
W zimnych porach biedronki wpadają w diapauzę i znajdują schronienie pod kamieniami, pod korą drzew, w starych pniach, w mchu, a nawet pod liśćmi zwiędłych kwiatów, takich jak maki itp.
Na wiosnę samiec i samica.
W czasie nieśności samica wybiera liść zaatakowany przez mszyce. Osiedla się tam i zaczyna składać jaja w liczbie od pięćdziesięciu do czterystu. Jaja są bardzo małe i mają żółty kolor.
Po trzech do siedmiu dniach wylęgają się jaja i pojawiają się larwy.
Larwy, smukłe, szaroniebieskie, w kolorze metalicznym, mają niezwykły apetyt i mogą pożreć do dziewięciu tysięcy mszyc w ciągu trzech tygodni swojego rozwoju.
Następnie następuje stadium poczwarki ( przepoczwarczenie ): larwy przyczepiają się kilkoma jedwabnymi nićmi koniec odwłoka do tylnej części liścia i w ten sposób pozostają zwinięte i nieruchome przez osiem dni, aby przekształcić się w dorosłą biedronkę.
Następnie naskórek pęka i pojawia się dorosły osobnik o jasnożółtym kolorze. Po czterdziestu ośmiu godzinach biedronka zmienia kolor na czerwony, z kilkoma czarnymi lub żółtymi kropkami.
Kopulacja
Larwy wyłaniające się z jaj
Biedronka w stadium larwalnym 3 lub 4
Biedronka jako nimfa
Biedronka i nimfa, przed którą właśnie uciekła. Jego elytra stają się czerwone dwa dni później
Biedronka dorosła i poczwarka
Biedronki klasyfikowane są, zgodnie z ich dietą , jako owady polifagiczne ( drapieżniki fitofagiczne , mszycowe lub kokcydyfagiczne ), co jest jednym z głównych czynników ich sukcesu ewolucyjnego.
Niektóre gatunki biedronek mogą zjadać do 150 mszyc dziennie. Każdy gatunek ma bardzo specyficzną dietę, dlatego biedronki można pogrupować według ich diety:
Według badań opublikowanych w połowie 2007 r. mszyca kapuściana Brevicoryne brassicae może wykorzystywać i naśladować system obrony chemicznej rośliny żywicielskiej. Larwa tej mszycy absorbuje i przechowuje w swojej hemolimfie pewne metabolity białkowe, glukozynolany , które chronią kapustę przed jej drapieżnikami, i podobnie jak kapusta mszyca wytwarza enzym, mirozynazę lub glukohydrolazę β-sulfoglukozydową, która katalizuje hydrolizę glukozy w ten sposób syntetyzując produkty biologicznie aktywne. Z badań wynika, że larwy biedronki Adalia bipunctata (gatunek, którego larwy lęgowe są często sprzedawane w centrach ogrodniczych dla osobników) karmione larwami mszyc tego gatunku mają niską przeżywalność, podczas gdy jest to normalne, jeśli zjedzą tego dorosłego osobnika , skrzydlata mszyca. Forma uskrzydlona prawie nie magazynuje więcej glukozynolanów ( w szczególności sinigryny ), a nawet wydala je w spadzi . Chodzi o glukozynolany, ponieważ larwy mszyc hodowane na diecie bez glukozynolanów są spożywane bez negatywnego wpływu przez larwy biedronek, niezależnie od tego, czy mszyce są w stadium uskrzydlonym, czy nie, podczas gdy skrzydlate formy żywione dietą w jednym procent sinigryny jest toksyczny dla larw biedronki, które je spożywają. Skrzydlate mszyce są zatem bardziej podatne na larwy biedronek, ale ich zdolność do latania może zrekompensować ten niedobór, pozwalając im uciec przed biedronkami i skolonizować inne środowiska.
Nadal konieczne byłoby zweryfikowanie, czy część toksyczności, którą biedronka przedstawia swoim drapieżnikom, nie pochodzi również od zdobyczy, które połyka; zaobserwowano to w innych grupach jaskrawo ubarwionych gatunków drapieżnych, takich jak chrząszcze leśne . Może to być zjawisko koewolucji i konwergencji ewolucyjnej . Inna biedronka, biedronka Bryonia, Henosepilachna argus , jest biegła w żywieniu wysoce trującym sokiem dwupiennych Bryonia i wydaje się żyć tylko na tej roślinie.
Biedronka azjatycka ( Harmonia axyridis ) jest aphidiphagous gatunek : żywi się mszycami . Od początku XX th wieku, a szczególnie pod koniec 1980 roku , to było importowane w dużych ilościach w Europie i Stanach Zjednoczonych , w ramach kontroli biologicznej . Będąc większym, jest bardziej odporny na drapieżniki. Jednak jego zachowanie, płodność i żarłoczność sprawiły, że stracił kontrolę. Obecnie uważa się ją za szkodliwą dla wielu gatunków rodzimych biedronek, na których terytorium najeżdża i które dąży do eliminacji. Według Centrum Ekologii i Hydrologii w Wielkiej Brytanii siedem z ośmiu endemicznych gatunków odnotowało spadek populacji o połowę w latach 2004-2012.
Według ITIS :
Thea vigintiduopunctata , Coccinellinae .
Henosepilachna Argus , takie Epilachninae .
Delphastus pusillus , Microweiseinae .
Rodolia cardinalis , Ortaliinae .
Scymnus rubromaculatus , a Scymninae .
Filipinolotis purpuratorotunda , a Sticholotidynae .
Niektóre biedronki żywią się innymi owadami, nie uszkadzając roślin. Ogrodnicy mogą zatem wykorzystywać je jako organizm pomocniczy w ochronie roślin jako zamiennik środków fitosanitarnych w biologicznej walce z mszycami i wełnowcami . Z drugiej strony produkty fitosanitarne zabijają również biedronki, więc produkty te nie mogą być używane jednocześnie z biedronkami. Biedronka jest więc dobrym sprzymierzeńcem rolnictwa ekologicznego .
Te mrówki pilnować mszyce (z którego wyciąg one spadzi ) i obronić je atakując biedronki. Dorosłe biedronki mają muszlę, która tymczasowo chroni je przed mrówkami i może odlecieć. Z drugiej strony larwa biedronki nie ma muszli i nie może uciec w locie. Niemniej jednak ogrodnik może zapobiec wspinaniu się mrówek na rośliny, szczotkując pień lub główną łodygę tych roślin lepkim produktem (za pomocą taśmy klejącej lub specjalnego kleju).
Biedronki można kupić w wyspecjalizowanych sklepach, centrach ogrodniczych lub wysyłkowo. W ramach sprzedaży wysyłkowej biedronki wysyłane są pocztą, w pudełku. Biedronki mogą być sprzedawane w stadium jajowym, larwalnym lub dorosłym. W pierwszych dwóch stadiach (jajo i larwa) łatwo jest leczyć przerośniętą roślinę, ponieważ larwa nie ma jeszcze skrzydeł. INRA uzyskał linię o nazwie „osiadły” w Azji lady beetle którego dorosły jest w stanie latać i pozostaje na wybranych roślin. Ale biedronka azjatycka, która była bardzo ceniona w latach 90., ma tendencję do wypierania rodzimych biedronek i dlatego jest obecnie uważana za gatunek inwazyjny szkodników . Sprzedaż biedronek dotyczy dziś gatunków rodzimych.
Składanie jaj biedronki jest delikatne i musi odbywać się w pobliżu kolonii mszyc, aby larwa, która wyszła z jaja, mogła szybko żerować, ponieważ nie może podróżować na duże odległości bez jedzenia. To samo dotyczy młodych larw. Larwy odkłada się za pomocą cienkiego pędzla, aby ich nie zranić i jak najbliżej kolonii mszyc.
Profesjonaliści zalecają dwie lub trzy larwy na krzew, ogólnie od dwudziestu do pięćdziesięciu larw na metr kwadratowy roślinności, jedną lub dwie dorosłe osobniki na grządkę i od pięciu do dziesięciu dorosłych na krzew róży.
W ramach obserwatoriów bioróżnorodności lub bardziej szczegółowych obserwacji, kilka krajów i regionów wdrożyło atlasy biedronek, przydatne do monitorowania bioindykatorów populacji tubylczych i inwazyjnych, a także dlatego, że wiele biedronek jest cennymi pomocnikami dla rolników, arborystów i ogrodników. Kilka z tych atlasów jest opracowywanych w Europie, w tym we Francji.
Coccinellidae mogą być pasożytowane przez pasożytnicze osy. Nazywamy „ parazytoidy ” Organizmy, które podczas ich rozwoju, systematycznie zabijają ich gospodarz , który bierze je poza ramami pasożytnictwa w ścisłym tego słowa znaczeniu. Na przykład biedronka cętkowana ( Coleomegilla maculata ) jest żywicielem osy braconid o nazwie Dinocampus coccinellae . Podczas składania jaj samica parazytoid zbliża się do swojego żywiciela i penetruje jego egzoszkielet za pomocą zmodyfikowanego pokładełka . Złoży jajko w biedronce. Larwa żywi się substancjami tłuszczowymi. Podczas przepoczwarzenia, które ma miejsce poza biedronką, larwa manipuluje swoim żywicielem, aby chronić swój kokon.