Claude-Adrien Helvétius

Portret Claude-Adriena Helvétiusa, wystawiony w 1755 roku.

Narodziny	26 stycznia 1715 Ulica św. Anny
Śmierć	26 grudnia 1771 Paryż
Pogrzeb	Kościół św. Rocha
Szkoła / tradycja	Materializm
Główne zainteresowania	Materializm , edukacja , sensualizm
Podstawowe prace	Ducha , człowieka
Wpływem	John Locke
Tata	Jean-Claude-Adrien Helvétius
Małżonka	Anne-Catherine de Ligniville Helvétius
Dzieci	Élisabeth Charlotte Helvétius ( d ) Adélaïde Helvétius ( d )
Pokrewieństwo	Johann Friedrich Schweitzer (dziadek)

Claude-Adrien Helvétius lub Claude-Adrien Schweitzer , urodzony dnia26 stycznia 1715w Paryżu, gdzie zmarł26 grudnia 1771, To francuski pisarz i filozof z ruchu oświeceniowego .

Biografia

Pochodzenie i formacja

Pochodzi z rodziny lekarzy: jego pradziadek, Johann Friedrich Schweitzer , który używa już zlatynizowanej formy Helvétius, który wprowadził użycie ipécacuanha w Europie; jego dziadek, Jean-Adrien Helvetius (1661-1727); jego ojciec, Jean-Claude-Adrien Helvétius (1685 - 1755), pierwszy lekarz królowej Marii Leszczyńskiej , żony Ludwika XV.

Claude-Adrien, urodzony na rue Sainte-Anne w Paryżu , został przeszkolony w Caen przez swojego wuja do kariery finansowej, ale swój wolny czas poświęcał poezji.

Generał rolnik (1738-1751)

W wieku zaledwie 23 lat wstąpił do Kompanii Generalnych Rolników , miejsca, które przynosiło mu 100 000 funtów rocznie .

Jego bogactwo pozwala mu w pełni cieszyć się życiem, aby poddać swoje gusta literackie i artystyczne, a także uczestniczyć w goguettes z Société du Caveau ale także Club de l'antresoli , progresywnego społeczeństwa.

W 1743 roku od Louisa Fagona , kierownika finansowego , kupił Château de Voré w Perche .

Małżeństwo (1751) i pochodzenie

W 1751 poślubił Anne-Catherine de Ligniville d'Autricourt (1722-1800), damę bardzo wysokiej szlachty jako córkę Jean-Jacques de Ligniville, szambelana księcia Lotaryngii Léopolda I Lotaryngii .

Ich najstarsza córka, Elisabeth Charlotte Helvetius (Paryż - 3 sierpnia 1752 r., Paryż - 6 kwietnia 1799), pani Lumigny i La Malmaison, wyszła za mąż w Paryżu (St-Roch) 14 października 1772 r. (rozwiedziona 22 grudnia, 1793), Alexandre -François de MUN, markiz de SARLABOUS, hrabia ARBLADE (Armagnac), (Notre-Dame de Bize koło Comminges - 25 marca 1732, Paryż - 16 marca 1816), kornet w pułku kawalerii Noailles, str., kapitan, odbył kampanie we Flandrii i tzw. wojnę siedmioletnią, ranny w bitwie pod Minden (1759), rycerz Saint-Louis, brygadier straży przybocznej Roya (13 marca 1780), feldmarszałek ( 24 lutego 1784), dowódca de St-Louis (25 sierpnia 1784), Grand-Croix de St-Louis (28 sierpnia 1814), generał-lejtnant armii króla (12 listopada 1814)

Ich najmłodsza córka, Geneviève-Adélaïde Helvétius (Styczeń 1754, Paryż - 20 listopada 1817, Château de Voré w Rémalard , Orne ), żona, the27 września 1772 rw Paryżu, Frédéric-Antoine-Marc, hrabia Andlau de Hombourg (15 kwietnia 1736, Homburg -20 lipca 1820 r, Paryż), francuski oficer i polityk.

Filozof (1751-1771)

W 1751 r. zrezygnował z funkcji w Ferme générale i otrzymał od królowej Marii stanowisko maitre d'hotel.

Pobudzony sukcesami Maupertuisa jako matematyka, Woltera jako poety i Monteskiusza jako filozofa, będzie coraz bardziej oddawał się refleksji filozoficznej.

Jego członkostwo w masonerii nie jest formalnie potwierdzone, ale wiele dokumentów zdaje się to potwierdzać. Byłby z Jérôme'em Lalande'em, założycielem loży o nazwie „Les Sciences”, która istniała krótko około 1766 roku. Jego żona zaoferowałaby Jérôme'owi Lalande masoński fartuch męża, który został podarowany Voltaire'owi. tej prestiżowej loży. Popiersie z jej podobizną również ofiarowane przez panią Helvétius jest częścią dekoracji loży, wreszcie masońskie honory pogrzebowe są jej zwracane w dniu24 stycznia 1772 r. Jego nazwisko nie figuruje jednak w żadnym rejestrze Wielkiego Wschodu Francji . Z drugiej strony udowodniono, że nie jest członkiem Loży Dziewięciu Sióstr , która powstała pięć lat po jego śmierci.

Myśl Helvetiusa

Zmysłowy materializm i naturalizm

W nurcie materialistów Helvétius rozwija materialistyczny sensualizm , zgodnie z którym osądy ukierunkowuje wyłącznie interes. Uważa edukację za główny budulec ludzkiego ducha i według niego wszyscy ludzie są zdolni do równego wychowania.

Helvetius był deistycznym przyrodnikiem w swojej ogólnej koncepcji świata i sensualistą. Jednak z metodologicznego punktu widzenia był materialistyczny. Tak więc, zgodnie z sensualizmem w dziedzinie materializmu , cała nasza wiedza i nasze idee wynikają z obiektywnych i immanentnych wrażeń, których są tylko coraz bardziej złożonym połączeniem. Zmysłowość sprzeciwia się spontanicznej aktywności umysłu.

Helvétius był silnie zainspirowany przez Locke'a , którego esej o ludzkim zrozumieniu przeczytał bardzo wcześnie . Jego poglądy na konstytucję ludzkiego umysłu będą pod tym wyraźnie widoczne. Chce jednak wyjść poza wszelkie wyobrażenia o Bogu , broniąc względnego ateizmu . Uważa on wiarę w Boga i duszę za wynik naszej niezdolności do zrozumienia działań natury , aw religiach , zwłaszcza katolickich , widzi despotyzm mający na celu utrzymanie ignorancji dla lepszego wykorzystywania ludzi.

Często przedstawiany jest jako fizjokrata ( zakłada fabrykę, bankrutuje, potem odnosi sukcesy) i materialistyczny filozof (według Michela Onfraya ). Teraz, chociaż materialistą w swej metodologii, w swojej koncepcji pochodzenia jest deist przyrodnik . Rzeczywiście, w jego tekstach znajdujemy kilka odniesień do Boga i do Jego istnienia: „istota najwyższa”, „wieczny”, „niebiański prawodawca” to wyrażenia, które pojawiają się kilkakrotnie w jego dziele O człowieku ; definiuje nawet Boga jako „wciąż nieznaną przyczynę porządku i ruchu”. Powodem tego połączenia jest częściowo polityczne odzyskanie jego tekstów, czy to zdyskredytowanie jego dzieła ( jezuitów , jansenistów , papieża Klemensa XIII, a nawet władza królewska Ludwika XV ), czy uczynienie z niego istotnego myśliciela naukowego socjalizmu ( Marksiści ).

Tak więc, jeśli Helvétius jest antychrześcijaninem, nie neguje istnienia siły w naturze, a nawet broni idei dość pozytywnej filozofii w tej religii, niegdyś odartej z jej fanatyzmu, jej przesądów i instytucji.

Potomność intelektualna

Nurt Ideologów można powiązać z Helvétiusem . Rzeczywiście, te wiodące postacie Oświecenia w późno -XVIII th Century, prowadzony przez Antoine Louis Claude Destutt de Tracy , spotykają się regularnie w salonie żony i wdowy.

Lewicowy myśliciel Albert de Mun był również pod wpływem Helvétius.

Hołdy

W Paryżu rue Sainte-Anne przyjęła nazwę rue Helvétius od 1792 do 1814 roku.

Podstawowe prace

Ducha (1758). Praca ta została zaakceptowana przez cenzurę, a następnie po opublikowaniu wpisana naczarną listę ( kwestia ta doprowadziła do zwolnieniaw 1759 r.wyższego urzędnika i dyplomaty Jeana Pierre'a Terciera ).
O człowieku (pośmiertnie, 1773). Jean Rostand napisał w 1952 r.: „To, co jest niezwykłe w tej książce Helvétius, to sposób, w jaki wyjaśnia ona, w jaki sposób drobne wydarzenia z dzieciństwa, a w szczególności afektywne czynniki środowiska rodzinnego, mogą prowadzić do zróżnicowania. charakter i inteligencja. Niewątpliwie okazuje się prekursorem koncepcji freudowskich. ” . Zobacz bibliografię.
Le Bonheur, poemat alegoryczny (pośmiertnie, 1772). Poemat skomponował w latach 1740-1750, po którym nastąpiła przerwa i krótko przed śmiercią, której nie ukończył. Kilkakrotnie wznawiany wiersz był gruntownie przerabiany przez wykonawcę Helvétius, Pierre-Louis Lefebvre-Laroche , stąd liczba pieśni, która jest zróżnicowana (cztery lub sześć, nie licząc listów i fragmentów włączonych, a następnie usuniętych). Uprawia egzaltację i alegorię w wychwalaniu hedonizmu .
Korespondencja . Zredagowana w pięciu tomach przez Davida W. Smitha korespondencja Helwecjusza zgromadziła ponad 450 listów i rozmawiała, oprócz La Roche'a i jego żony, z wielkimi osobistościami: Garrickiem , Hume'em , Walpole'em, Wilkesem, Fryderykiem Wielkim , królową Ludwiką Ulrique , Ivan Ivanovich Chouvalov , Dom Deschamps , Lévesque de Burigny , Servan , Montesquieu i Voltaire .

Ponowne wydania:

Umysłu . Paryż [Liège], Durand [Bassompierre], 1759. [W Paryżu, Chez Durand, Libraire, rue du Foin . Panie DCC. LIX. Za aprobatą i przywilejem króla.] In-8 °, XX, 481, [2 (zatwierdzenie)], [1 bl.] P. [Wydanie tajne opublikowane po cofnięciu przywileju; bibliografia: D. Smith , Bibliografia pism Helwecjusza , E8, s. 159-163.]
Umysłu . Tekst redagowany, prezentowany i komentowany przez Jonasa Steffena, Paryż, Champion, 2016, 600 s. (Dz.U. „Wiek Oświecenia”, nr 79).
Od człowieka . Noty wyjaśniające Gerhardta Stengera . Przygotowanie tekstu na oryginalnym rękopisie przez Davida Smitha w asyście Harolda Brathwaite'a i Jonasa Steffena. Paryż, Champion 2011, 669 pkt. (Dz.U. „Wiek Oświecenia”, nr 61).
Refleksje o człowieku i innych tekstach . Tekst przygotowany przez Jean-Pierre Jacksona. Wydania Cody. 2006.
Książki są dostępne w Wikiźródłach od wydania z 1795 roku.

Uwagi i referencje

Helvetius to łacińskie tłumaczenie Schweitzera , „Szwajcaria”
Michaud, Ancient and Modern Universal Biography , 1843, tom 19, strona 90 [1]
Zobacz stronę Jean-Adrien Helvetius
Genealogia Rodzinna
Georges Poisson , „ Les Oudry de Voré ”, Cahiers Saint-Simon , tom. 31, n o 1,2003, s. 130-131 ( czytaj online , konsultacja 30 czerwca 2021 r. )
Portret autorstwa Élisabeth Vigée Le Brun
Daniel Ligou , Słownik masonerii , Paryż , University Press of France ,2017, 5 th ed. ( 1 st ed. 1986), 1376 , str. ( ISBN 2-13-055094-0 ) , „Helvetius (Claude, Adrien)”, s. 586 .
„ Helvétius, lewicowy preceptor ”, „ Antykantowski utylitaryzm ” i „ Religia niewierzącego ”, konferencje Michela Onfray na Université populaire de Caen , sierpień 2006. Streszczenia można znaleźć tutaj
Pascal Charbonnat, Historia filozofii materialistycznych , wydania Syllepse , 2007, s339
http://classiques.uqac.ca/classiques/helvetius_claude_adrien/de_l_prit/de_l_prit.html
Marie-Thérèse Inguenaud, David Smith, „Niemożliwe arcydzieło: geneza, publikacja i recepcja szczęścia Helwecjusza” w: Being a materialist in the Age of Enlightenment. Mieszanki oferowane R. Desné , PUF, 1999
Jean-Claude Bourdin, „ Helvétius, Szczęście. Poemat alegoryczny . Prezentacja Michela Onfray ”, Revue philosophique de Louvain , czwarta, t. 105 n O 3,2007, s. 503-506 ( czytaj online )
David W. Smith, " Korespondencja Helvetius (z nieopublikowanego listu do Helvetius Szuwałow) ," XVIII wieku , n ° 5,1973( przeczytaj online ). Korespondencja została zredagowana po tym artykule i odnaleziono kilka listów.
Tak zwane Refleksje o człowieku są w rzeczywistości częścią Postępu Rozumu w Poszukiwaniu Prawdy , tak zwanej „pośmiertnej pracy pana Helvétius”, jak stwierdzono na stronie tytułowej pierwszego wydania z datą 1775. jest to właściwie kolaż krótsze lub dłuższe fragmenty z niewielkimi modyfikacjami i zaniechania, z filozoficznego literaturze XVIII th century opublikowanego lub przedrukowano w latach 1766-1773. Oto szczegół (paginacja odpowiada wydaniu z 1775 r.): s. 7-22: Wolter, wszystko w Bogu ; str. 22-35: d'Holbach, System Natury , I, 6; str. 36-38: Voltaire, Dictionnaire philosophique , artykuł Katechizm chiński , III; str. 38-51: J.-F. de Bastide, Rozważania filozoficzne o marszu naszych idei , Yverdon, de Félice, 1769, s. 12-17 i 20-41; str. 51-54: JB Robinet, De la nature , VII, 16-17; IV, 4; IV, 2; I, 5; VI, 6; VII, 9; Fontenelle, Pochwała Hartsoekera ; Ch.Bonnet, Palingenesis filozoficzna , VIII, 2; P. Bayle, Słownik historyczno-krytyczny , artykuł Dicéarque , rem. L; str. 54-55: JL Castilhon, Esej o starożytnych i współczesnych błędach i przesądach , II; str. 55: JJ Rousseau, Wyznanie wiary wikariusza sabaudzkiego (cyt. za I. de Pinto, Precis argumentów przeciwko materialistom , VII); F.-X. de Feller, Katechizm filozoficzny , I, II, 1; str. 55-117: J. Toland, Listy filozoficzne , V; str. 117: J. Toland, Listy filozoficzne , I; str. 118: Filozof wojskowy (koniec). Rozdział zatytułowany „Charakter prawdziwego filozofa” (opublikowany w 1773 r. pod tytułem Le Vrai philosophe ), s. 118-134, jest transkrypcją Dumarsais, Le Philosophe ; rozdział zatytułowany „Dyskurs między deistą a ateistą”, s. 135-139, pochodzi z A.-M. Ramsay, Les Voyages de Cyrus , La Haye, van Daalen, 1768 [1728], t. II, s. 229-234 i 327-328; ostatni akapit pochodzi z JJ Burlamaqui, Principes du droit de la nature et des gens, z kontynuacją Droit de la nature, która jeszcze się nie ukazała , Yverdon, 1767 [1766], t. III, s. 96.

Zobacz również

Bibliografia

Jean Rostand , „Koncepcja człowieka według Helvétius i według Diderota”, Encyklopedia a postęp nauk i technik , Centre International de Synthèse, Paryż: PUF, 1952, s. 10-19.
( fr ) Ian Cumming, „Helvétius in England”, w anglistyce , 16, 1963, s. 113-125.
Jean-Claude Bourdin, „Helvétius, nauka o człowieku i myśli politycznej”, w Corpus. Przegląd Filozofii , 22/23, 1993, s. 163-179.
Roland Desné , „Helvétius, generał-rolnik. Odnośnie do protokołu z jego tournée w Szampanii (1738) ”, w Beiträge zur französischen Aufklärung und zur spanischen Literatur, Festgabe für W. Krauss zum 70. Geburtstag , Berlin, Akademie-Verlag, 1971, s. 49-81.
Michèle Duchet, L'Anthropologie d'Helvétius in Michèle Duchet, Anthropologie et histoire au siècle des Lumières , Albin Michel, 1995, s. 377-406 [Maspéro, 1971].
Madeleine Ferland, „Między cnotą a szczęściem. Na zasadzie użyteczności społecznej w Helvétius ”, w Corpus. Przegląd Filozofii , 22/23, 1993, s. 201-214.
Albert Keim, Helvetius. Jego życie i twórczość z jego dzieł, różnych pism i niepublikowanych dokumentów , Paryż, Alcan, 1907 (reed. Slatkine, 1970).
Roland Krebs, Helvétius w Niemczech czyli pokusa materializmu , Paryż, Champion, 2006 ( ISBN 978-2-7453-1450-5 )
Jean-Louis Longué, Le Système d'Helvétius , Paryż, Champion, 2008 ( ISBN 978-2-7453-1656-1 )
Kh. Momdjian, Filozofia Helwecjusza, Moskwa, edycje w języku obcym, 1959.
Jacques Moutaux, „Helvétius i idea człowieczeństwa”, w: Olivier Bloch (red.), Entre forme et histoire , Paryż, Méridiens Klincksieck, 1988, s. 229-250.
Michel Onfray , Kontrhistoria filozofii (4): Les Ultras des Lumières , GLM (Grasset), Paryż, 2007 ( ISBN 978-2-286-03237-1 ) . Wznowienie w Pocket Book 2009 ( ISBN 978-2-253-08445-7 )
John C. O'Neal, „Owocna zasada wrażliwości fizycznej w Helvétius”, w Corpus. Przegląd Filozoficzny , 14/15, 1990, s. 111-28.
Yannick Séité, „Helvétius w literaturze: Niebezpieczne związki”, Le Travail des Lumières. Dla Georgesa Benrekassy , Paryż, Librairie Honoré Champion, 2002, s. 569-591. ( ISBN 2745306405 )
David Smith , Peter Allan i Alan Dainard (red.), Korespondencja ogólna Helvétius , University of Toronto Press, 1981-2004 (5 tomów).
(en) David Smith , Bibliografia pism Helvétiusa , Ferney-Voltaire, Centre international d' études du XVIII e siècle , 2001, ( ISBN 2-84559-006-7 )
Sophie Audidière, Jean-Claude Bourdin, Jean-Marie Lardic, Francine Markovits, Yves Charles Zarka, XVIII-wieczni materialiści francuscy: La Mettrie, Helvétius, d'Holbach , Paryż, PUF, 2006 ( ISBN 2-13-055171-8 )

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Ewidencja organów :