Prezydent Królewskiej Pruskiej Akademii Nauk | |
---|---|
1746-1753 | |
Fotel 8 Akademii Francuskiej | |
8 czerwca 1743 -27 lipca 1759 | |
Charles-Irénée Castel de Saint-Pierre Jean-Jacques Lefranc z Pompignan |
Narodziny |
28 września 1698 r Saint-Jouan-des-Guérets , Królestwo Francji |
---|---|
Śmierć |
27 lipca 1759 Bazylea , Kanton Bazylei |
Czas | Epoka nowożytna |
Zajęcia | Astronom , filozof , matematyk , fizyk , przyrodnik , żołnierz |
Tata | René Moreau de Maupertuis |
Rodzeństwo | Louis-Malo Moreau de Saint-Elié ( d ) |
Obszary | Matematyka , mechanika , astronomia , geodezja |
---|---|
Religia | katolicyzm |
Członkiem |
Rosyjska Akademia Nauk Akademia Nauk Królewska Szwedzka Akademia Nauk Towarzystwo Królewskie Królewska Pruska Akademia Nauk Akademia Francuska (1743-1759) |
Mistrz | Jean Bernoulli |
Kierownik | Jean Bernoulli |
Wpływem | Newton , Leibniz , Descartes , Malebranche , Harvey , Fermat , Bernoulli , Berkeley , Euler |
Esej o kosmologii , Filozoficzne badanie dowodu na istnienie Boga , Wenus fizyczna , Esej o filozofii moralnej , System przyrody , Litery |
Pierre Louis Moreau de Maupertuis , ochrzczony dnia28 września 1698 rw Saint-Jouan-des-Guérets koło Saint-Père-Marc-en-Poulet i Saint-Malo i zmarł w Bazylei dnia27 lipca 1759, Czy filozof , matematyk , fizyk , astronom i przyrodnik francuski z XVII th i XVIII th stulecia, który przyczynił się w znacznej mierze do rozpowszechnienia teorii Newtona out of England, a ustanowienie Zasada najmniejszego działania .
W 1935 roku The Międzynarodowa Unia Astronomiczna dał nazwę Maupertuis do księżycowego krateru . Na jego cześć nazwano także asteroidę (3281) Maupertuis . Ponadto nadał swoje nazwisko francuskiej szkole średniej w Saint-Malo w 1960 roku.
Syn René Moreau de Maupertuis (1664-1746), korsarza i armatora z Saint-Malo, dyrektora Compagnie des Indes i nobilitowanego przez Ludwika XIV , Maupertuis otrzymał propozycję pułku kawalerii w wieku dwudziestu lat. Jego ojciec, z którym łączy go bardzo bliski związek, otwiera tym samym drzwi Szarym Muszkieterom , których zostaje porucznikiem. Wolał jednak porzucić tę karierę wojskową, aby poświęcić się studiowaniu matematyki , co ukoronowało go w 1723 roku mianowanie go członkiem Akademii Nauk . Następnie publikował różne prace z zakresu mechaniki i astronomii, a także „obserwacje i eksperymenty” na zwierzętach jeszcze wtedy mało znanych, takich jak salamandry i skorpiony , bardzo wcześnie potwierdzając w ten sposób pewne talenty jako biolog .
Pierre Louis Moreau de Maupertuis został członkiem stowarzyszonym Royal Society on27 czerwca 1728.
W 1728 Maupertuis odwiedził Londyn , podróż, która stanowiła decydujący punkt zwrotny w jego karierze. Wybrany na członka stowarzyszonego Towarzystwa Królewskiego , odkrywa idee Newtona , w szczególności powszechną atrakcyjność , której stanie się żarliwym propagandystą we Francji , czego D'Alembert w Rozprawie wstępnej do encyklopedii nie przegapi później:
„Pierwszym z nas, który odważył się zadeklarować otwarcie Newtona, jest autor Discours sur la figure des astres […]. Maupertuis wierzył, że można być dobrym obywatelem bez ślepego przejmowania fizyki swojego kraju i aby zaatakować tę fizykę, potrzebował odwagi, za którą musimy być wdzięczni. "
W rzeczywistości, Maupertuis ma pewne zasługi w przekształcaniu do Newtona, ponieważ w tym czasie, to jest kartezjański teoria „wirów” , który ma miejsce we Francji, z przyjętą doktryną wyjaśnić funkcjonowanie wszechświata : Według Kartezjusza , ruchy planet wynikają z porywania ich przez „wiry subtelnej materii zajmujące przestrzenie międzygwiezdne”. Kiedy jednak Maupertuis powrócił do Francji, debata między zwolennikami Kartezjusza i Newtona przybrała coraz bardziej spektakularny wymiar, krystalizując się w szczególności wokół kwestii kształtu Ziemi: poprzez rozważania teoretyczne Newton ustalił, że Ziemia , ze względu na przyciąganie uniwersalne, kształt elipsoidy rewolucji , spłaszczone na biegunach, przeciwstawiając się w ten sposób kartezjańskiemu Cassini, który twierdzi przeciwnie, że jest wybrzuszony na poziomie biegunów. Maupertuis wyraźnie stawia się po stronie teorii Newtona, publikując w 1732 dyskurs o różnych figurach gwiazd , ale kontrowersje pozostają i szybko dochodzimy do wniosku, że tylko bezpośrednie pomiary mogą rozstrzygnąć debatę.
Pod przewodnictwem ministra Maurepas , dwie ekspedycje organizowane są przez Akademię Nauk w Paryżu, w celu pomiaru długości łuku polarnego oraz równikową łuku, w celu ustalenia dokładnego kształtu Ziemi. . Jedna została przeprowadzona w 1735 roku w Peru przez Godin , Bouguera i La Condamine , drugi w Laponii , w 1736 - 1737 . Kierowany przez Maupertuisa, któremu towarzyszyli w szczególności matematyk Alexis Clairaut i szwedzki Anders Celsius oraz francusko-lapoński tłumacz Anders Hellant , ten ostatni, mierząc stopień łuku południkowego między Kittis i Torneå , potwierdza teorię Newtona: wartość tego stopnia Ponieważ południk w pobliżu bieguna północnego jest większy niż stopień południka zmierzony kilkadziesiąt lat wcześniej między Amiens a Paryżem , możemy wywnioskować, że Ziemia jest dobrze spłaszczona na biegunach. Dlatego „ten wynik, umiejętnie zainscenizowany przez Maupertuisa zarówno w Akademii Nauk, jak i na paryskich salonach oraz w jej publikacjach, powoduje za kilka lat upadek partii kartezjańskiej”.
Maupertuis jest ukoronowany chwałą. Został członkiem niemal wszystkich towarzystw naukowych w Europie. Wolter składa mu wierszem żywy hołd:
Bohaterowie fizyki, nowi Argonauci,
Którzy przechodzą przez góry, Którzy przekraczają wody, Którzy
ogromne dzieło i dokładna miara
zadziwionej Ziemi utrwaliły twarz.
Odsłoń te sprężyny, które mają wagę.
Znasz prawa ustanowione przez jego autora.
Mniej więcej w tym czasie Maupertuis pozostawał w stałym związku (nauczycielem i prawdopodobnie miłością) z Emilie du Châtelet, któremu przedstawił Leibniza Samuela Königa , ucznia Jeana Bernoulliego , którego sam był uczniem (to on wyszkolił Maupertuisa w rachunek różniczkowy nieskończenie mały w jego wersji Leibniza).
Podziw dla Woltera nie jest na darmo w zaproszeniu do wyjazdu do Berlina, które Maupertuis otrzymuje w 1740 roku od Fryderyka II Pruskiego , oświeconego despoty, zapraszającego go do przewodniczenia Berlińskiej Akademii Nauk . W 1741 brał udział w pruskim zwycięstwie pod Mollwitz, gdzie dostał się do niewoli austriackiej . Po zwolnieniu wrócił na krótko do Paryża, gdzie przed dołączeniem do Berlina został przyjęty do Akademii Francuskiej . Mimo to jego płochliwy charakter sprawił, że pokłócił się z Samuelem Königiem . Matematyk kwestionuje swoją chwałę za odkrycie zasady najmniejszego działania i publikuje w Acta Eruditorum list Leibniza do Hermana, w którym Leibniz stwierdza tę zasadę; autentyczność listu jest kwestionowana przez Maupertuis i Euler. Maupertuis staje się celem filozofów ; Wolter, owrzodzony widokiem Königa traktowanego jak fałszerz, a teraz zazdrosny o przyjaźń Fryderyka II z Maupertuisem, kłóci się z nim. Broniąc Samuela Königa w Diatrybie doktora Akakii , filozof Ferneya staje się jednym z jego najbardziej zajadłych wrogów. Za Leonhardem Eulerem Fryderyk II broni Maupertuis i skazuje Königa, a następnie Woltera, na opuszczenie Berlina. Wolter napisał do M me Denis : „Nie widział jeszcze procesie karnym w Akademii Nauk. To udowodniona prawda, że musimy uciekać z tego kraju. " Voltaire został aresztowany we Frankfurcie nad Menem, a spala swoje oszczerstwa na placu publicznym, najbardziej sarkastyczny jako bezwzględnych Mikromegas . Ze swojej strony Maupertuis wyszedł z tej afery zdruzgotany.
Maupertuis opublikował w 1749 roku Esej o filozofii moralnej , w którym bronił chrześcijaństwa przed pogańską doktryną . W 1751 r. opublikował pod pseudonimem „Doktor Baumann” Dissertatio inauguralis metaphysica de universali naturæ systemate (przetłumaczone na francuski i włączone do pełnego wydania jego dzieł pod nazwą System of Nature ). Maupertuis rozwija tam hipotezę powszechnego panpsychizmu (w opozycji do wizji materialistycznej i mechanistycznej), w której elementy, z percepcją i świadomością, układają się i łączą na mocy immanentnego porządku ustanowionego przez Boga ( Works , Lyon 1768, tom.). II, s. 184 ). Dzieło to jest ostro krytykowane przez Diderota , który oskarża Maupertuisa o spinozizm. Wydaje się, że zarzut ten, odrzucany przez autora, jest nieuzasadniony: idee, które rozwija Maupertuis w swoim Systemie, są bliższe myślom Leibniza , Newtona i Malebranche'a oraz ówczesnym odkryciom biologicznym. Z drugiej strony, atakując mechanizm Epikura i Kartezjusza , Maupertuis pośrednio zalicza się do pogromców Spinozy i jego współczesnego La Mettrie .
W 1752 opublikował swoje Listy . W swoim Liście IV rozwija ideę czystego fenomenalnego istnienia świata fizycznego, czego efektem jest empiryczny idealizm à la Berkeley . Niedługo potem uzyskał pozwolenie na opuszczenie Berlina i udał się na dwuletnią emeryturę do Saint-Malo. Mianowany w 1756 r. weteranem pensjonariuszem Akademii Nauk w Paryżu , wrócił jednak do Berlina, by spotkać się z Fryderykiem II i mieszkał na przemian we Francji i Niemczech do 1758 r. W tym dniu choroba zmusiła go do złożenia wniosku o ostateczny urlop. Po pewnym czasie pobytu na południu Francji w celu leczenia podupadającego zdrowia, zmarł w Bazylei wraz z synem Jeana Bernoulliego .
Jak wielu ówczesnych naukowców, Maupertuis nie ograniczał się do jednej dyscypliny. Wyróżnił się z kolei jako matematyk , astronom , geograf i przyrodnik . Zajmował się także filozofią . Nadal jesteśmy mu winni kilka propozycji usprawnienia organizacji medycyny i innych nauk stosowanych.
Maupertuis słynie z głoszenia, jednej z pierwszych, zasady najmniejszego działania . Jesteśmy mu winni, za Fermatem (za światło), posiadanie intuicji tej zasady, którą stwierdza następująco:
„Kiedy jakakolwiek zmiana zachodzi w Naturze, ilość działań niezbędnych do tej zmiany jest tak mała, jak to tylko możliwe”
Zakres działania jest określony jako:
„Działanie jest proporcjonalne do iloczynu masy przez prędkość i przez przestrzeń”
Ponad półtora wieku przed rewolucją kwantowej, otworzył koncepcyjną ścieżkę całki z Feynmana ścieżek i elektrodynamiki kwantowej . Jednak prymat tego wynalazku został zakwestionowany za życia przez Samuela Königa w imieniu Leibniza .
Maupertuis był matematykiem i znawcą teorii Newtona i Leibniza , ale rozumiał, że teorie fizyczne jego czasów nie wystarczały do wyjaśnienia zjawisk biologicznych. Przestudiował kilka z nich, wysuwając na swoje czasy bardzo oryginalne hipotezy.
Prekursor genetykiW Fizycznego Wenus , Maupertuis sprzeciwia się w 1745 roku w teorii przeformowania w zarodku wówczas w modzie, twierdząc, że ojciec i matka mają równe wpływ na dziedziczności . Próbuje wyjaśnić zjawiska genetyczne za pomocą fizykochemicznej teorii przyciągania. Tom zawiera dwie rozprawy, jedną zatytułowaną „ O pochodzeniu zwierząt ”, drugą „ Odmiany w gatunku ludzkim ”.
Ciała Rozprawa z okazji White Negro zostały opublikowane oddzielnie w poprzednim roku i zawiera również ważny wkład do nauki o dziedziczności. Maupertuis stwierdza tam nie bez powodu, że biały kolor Murzyna jest dziedziczną anomalią. Abbe Pichon opublikuje w 1765 roku do odrzucenia hipotezy Maupertuis. Jean Rostand , w pracy opublikowanej przez Gallimarda w 1966, Hommes d'hier et Today , opisuje Maupertuis jako zaskakującego prekursora genetyki. Dziesięć lat wcześniej Bentley Glass z Uniwersytetu w Baltimore opublikował pracę zatytułowaną Maupertuis, zapomniany geniusz . Najwyraźniej Maupertuis wyprzedził swój czas.
Prekursor transformacji?Dla Maupertuis natura była zbyt różnorodna i niejednorodna, aby świat mógł zostać stworzony przez projekt . Nie wiemy, czy był deistą . Tak czy inaczej, jego materialistyczna postawa, wynikająca z jego znajomości teorii newtonowskich i jego zainteresowanie dziedziczności pozwoliło mu rozwijać teorię powstawania nowych gatunków, które mogą, w pewnych aspektach, przekaż go jako współczesną, w pobliżu mutationism z Hugo de Vries .
Maupertuis uważał, że pierwsze formy życia powstały przez spontaniczne generowanie się z przypadkowych kombinacji obojętnych materiałów, cząsteczek lub zarazków - co spowodowało powrót do starożytnego atomizmu ( w szczególności Lukrecji ). Na poparcie swojej hipotezy wynalezienie mikroskopu doprowadziło do zaobserwowania maleńkich i nieznanych organizmów zmniejszających odległość między organizmem żywym a przyrodą nieożywioną, co dało mocne wsparcie hipotezie o spontanicznym generowaniu z przypadkowych kombinacji materiałów obojętnych.
Przez długi czas wierzono, że mikroskopijne organizmy, zwłaszcza infusoria , mogą powstawać z materii nieorganicznej. Tak więc od pierwszych form życia, które pojawiły się przez spontaniczne pokolenie, Maupertuis uważał, że seria „przypadkowych produkcji” – bo za każdym razem, gdy noworodek różni się od matki i ojca, powoduje to pojawienie się „nowego gatunku – powtarzającego się w czasie może generować coraz większe rozmnażanie gatunków, wyjaśniając w ten sposób, według niego, wielką różnorodność wszystkich gatunków na Ziemi. Oto, co pisze w swoim Eseju o tworzeniu zorganizowanych ciał , ostatnim z jego dzieł biologicznych:
„Czy nie moglibyśmy w ten sposób wyjaśnić, w jaki sposób z dwóch osobników mogło dojść do rozmnożenia najbardziej odmiennych gatunków? Powinny one mieć swój początek tylko w kilku przypadkowych tworach, w których elementarne części nie zachowałyby porządku, jaki miały u ojców i matek zwierząt: każdy stopień błędu stworzyłby nowy gatunek; i dzięki powtarzającym się odchylenia przyniosłyby nieskończoną różnorodność zwierząt, które widzimy dzisiaj; które z czasem być może jeszcze wzrośnie, ale do którego być może ciąg wieków przyniesie tylko niezauważalne wzrosty. "
Jednak Maupertuis był esencjalistami , to znaczy, że zakładał a priori każdy gatunek jako wyraźnie różni się od swoich sąsiadów na taksonomicznych poziomie i nawet gdyby mógł wyobrazić produkcję nowych esencji, nie rozważyć dobór naturalny wcześniej zmodyfikowane postacie, które wymagają mechanizmu – ściśle mówiącego o ewolucji biologicznej – do uzasadnienia ich dziedzicznej transmisji. Jego przywiązanie do spontanicznego tworzenia nie pozwoliło mu również jasno wyrazić hipotezy o przodku wspólnym dla całego królestwa zwierząt (a fortiori dla wszystkich żywych istot).
Ewolucja tak, jak ją eksponuje, zachodzi przypadkowo, „przypadkowo”, jest to kwestia „przypadkowych produkcji”. Maupertuis niewiele zrobił, aby rozwinąć hipotezę doboru naturalnego, ponieważ w swoim Eseju o formowaniu się zorganizowanych ciał wielokrotnie przytacza tworzenie nowych ras przez dobór sztuczny – obserwację, która posłużyła Darwinowi za podstawę do wyobrażenia sobie istnienia podobnego zjawiska w naturze - a nawet posuwa się do sformułowania eliminacji brakujących mutantów. Pod pewnymi względami idee Maupertuisa są bliższe obecnym koncepcjom niż pomysły wielu jego następców, takich jak Lamarck .
Jego najważniejsze prace:
Niektóre teksty online:
Kurierzy fizyki, Nowi Argonauci,
Którzy przechodzą góry, Którzy przekraczają wody,
Przywracają klimaty podlegające trzem koronom
Wasze bieguny, wasze sektory, a zwłaszcza dwa Lapony,
Potwierdziliście w tych miejscach pełnych nudy
To, co Newton wiedział bez wychodzenia jego dom.