Imię urodzenia | Juan Moreno y Herrera- Jiménez |
---|---|
Narodziny |
30 lipca 1948 Casablanca , Maroko |
Narodowość | Francuski |
Zawód | Aktor |
Wybitne filmy |
The Big Blue The Visitors (trylogia) Leon Da Vinci Code zobacz filmografię |
Juan Moreno y Herrera-Jiménez , znany jako Jean Reno , ur30 lipca 1948w Casablance ( Maroko ), jest francuskim aktorem pochodzenia hiszpańskiego .
Odkryte przez Luca Bessona , który pozwolił mu osiągnąć sławę, oferując mu główne role w Le Grand Bleu (1988), Nikita (1990) i Léon (1994), cieszył się także dużą popularnością dzięki komedii Jean-Marie Poire , zwiedzających (1993) i jego suity.
Jest jednym z nielicznych francuskich aktorów, którzy odnieśli ważną karierę w Stanach Zjednoczonych , w szczególności występując w French Kiss (1995) z tandemem Meg Ryan / Kevin Kline , Mission impossible (1996) z Tomem Cruisem , Godzilla (1998) z Matthew Broderick , Ronin (1998) z Robertem De Niro , Kod Da Vinci (2005) z Tomem Hanksem lub Różowa Pantera (2006) ze Stevem Martinem .
Był w szczególności trzykrotnie nominowany do Cezara dla najlepszego aktora .
Juan Moreno y Herrera-Jiménez (nazwiska ojca i matki zgodnie z językiem hiszpańskim ) urodził się30 lipca 1948 rw Casablance , Maroko wtedy pod francuskim protektoratem , hiszpańskich rodziców pochodzących z Andaluzji ( ojciec pochodził z Sanlucar de Barrameda , matka z Jerez de la Frontera ) i uciekli przed reżimem Franco .
Następnie rodzina przeniosła się do Francji kontynentalnej w 1970 roku. Naturalizowany Francuz nie zapomniał, że „[jego] korzenie są przede wszystkim hiszpańskie, andaluzyjskie” . Postanowił rozpocząć karierę aktorską i po powrocie ze służby wojskowej w Niemczech założył z Didierem Flamandem zespół teatralny .
Jean Reno stawiał pierwsze występy w filmach takich jak Clair de femme przez Costa-Gavras ( 1979 ) lub Le Dernier Walki , przez Luca Bessona ( 1983 ), którą poznał na planie Les Bidasses aux grandes manewrów . I właśnie tym reżyserem wyróżnił się w 1985 roku w swoim filmie Subway , w którym grał u boku Isabelle Adjani , Christophe Lamberta , Michela Galabru czy nawet Richarda Bohringera .
To było w 1988 roku z filmem Le Grand Bleu, że aktor w wieku czterdziestu lat naprawdę odniósł sukces. Jego interpretacja Enzo Molinariego pod dyrekcją Luca Bessona pozwoliła mu wyrobić sobie pozycję głównego aktora we francuskim kinie i zdobyć pierwszą nominację do Cezara dla najlepszego aktora drugoplanowego. Sukces filmu w Japonii skłonił go do kręcenia reklam dla marki samochodowej Honda Orthia (1996).
W następnym roku ponownie spotkał się z filmowcem, aby wypożyczyć swoje role Victorowi, „sprzątaczowi” w filmie akcji Nikita . Ale to bardziej popularny filmowiec prowadzi go do włamania się na pole humoru. Rzeczywiście, po wybraniu go zagrać szpiega Philippe Boulier znany jako „The SQUALE” w komedii akcji Operation wołowiny , Jean-Marie Poiré powierza mu roli Godefroy de Montmirail w jego komedii przygód. Fantastyczne odwiedzili . Wydany w 1993 roku film odniósł ogromny sukces komercyjny i uczynił z tandemu Reno/ Christian Clavier klasyczny duet francuskiej komedii. Reno otrzymuje nawet nominację do Cezara dla najlepszego aktora .
W 1994 roku Reno potwierdził to na ciemniejszym gruncie, grając tytułową rolę Leona , co oznacza jego piątą współpracę z Lukiem Bessonem . Film, w którym mierzy się z młodą Natalie Portman , jest szczególnie dobrze eksportowany za granicę, pozwalając na zauważenie jego aktorów przez Hollywood. Po stronie krytycznej aktor otrzymuje swoją trzecią nominację do Cezara dla najlepszego aktora . Mało aktywny w dubbingu, w tym samym roku dostarczył francuskiego głosu Mufasy w kreskówce Król Lew .
Rok 1995 upłynął pod znakiem filmu moll - komedii Les Truffes , przez Bernard Nauer - ale także przez dwóch filmach potwierdzających pozycję aktora - chóralne dramat poza chmurami , gdzie grał u boku . Sophie w szczególności Marceau i John Malkovich , pod reżyserię Michała Anioła Antonioniego ; wreszcie amerykańska komedia romantyczna French Kiss , wyreżyserowana przez Lawrence'a Kasdana i prowadzona przez tandem Meg Ryan / Kevin Kline .
W 1996 roku wystąpił w dwóch niecierpliwie oczekiwanych projektach: pierwszym w komedii przygodowej Le Jaguar , która oznaczała powrót Francisa Vebera do Francji . Reno użycza swoich funkcji Jeanowi Campanie, zmierzając się z Patrickiem Bruelem w roli François Perrin. Następnie użycza swoich funkcji szpiegowi Franzowi Kriegerowi w thrillerze akcji Mission Impossible , adaptacji tytułowego serialu Briana De Palmy . Reno daje odpowiedź megagwiazdzie Tomowi Cruise'owi , ale także jego rodakowi Emmanuelle Béart .
Rok 1997 upłynął pod znakiem dwóch więcej mniejszych projektach: fantastyczną komedię Un amour de sorcière przez René Manzor najpierw pomyślany wokół młodej gwiazdy francuskiego Vanessa Paradis ; następnie brytyjski komediodramat Dla Miłości Roseanna , przez Paul Weiland . Aktor szykuje się bowiem na znacznie ważniejszy 1998 rok . Zakłada kolczugę Godefroya de Montmirail do Les Couloirs du temps: The Visitors 2 ; następnie odtworzyć francuskich najemników z wyraźnym akcentem na Hollywood science-fiction blockbuster Godzilla , przez Rolanda Emmericha ; w tym filmie odmawia roli Agenta Smitha w thrillerze science fiction Matrix (który ostatecznie zostanie powierzony Hugo Weavingowi ). Ostatecznie reżyseruje go John Frankenheimer w thrillerze akcji Ronin . Dzieli się plakatem do filmu fabularnego z Robertem De Niro . Ta wiarygodność zdobyta na arenie międzynarodowej pozwala na realizację ambitnych finansowo projektów we Francji.
Zaczął roku 2000 z ambitny thriller Les Rivières pourpres przez Mathieu Kassovitz , naprzeciwko Vincent Cassel . Sukces filmu, choć bardzo mroczny, potwierdza gwiazdorską moc aktora. Wrócił jednak w 2001 roku do szkolnej komedii z Wasabi w reżyserii Gérarda Krawczyka , co objawił się ogromnym komercyjnym sukcesem Taxi 2 . Ten projekt pozwala mu również zwrócić się do japońskiej publiczności; aktor daje również odpowiedź Ryoko Hirosue .
Ponadto dzieli plakat do romantycznej komedii Time Offset z inną znaną na całym świecie francuską aktorką, Juliette Binoche . Sukces filmu pozwala przyćmić krytyczny piec adaptacji The Visitors in America , jeszcze Jean-Marie Poiré , w której tym razem gra Thibault de Malfète. Wreszcie, w 2002 roku, znalazł się w międzynarodowej obsadzie thrillera akcji Rollerball , wyreżyserowanego przez mistrza amerykańskiego kina akcji Johna McTiernana .
Woli tę mniejszą rolę od większej w Matrix Reloaded i Matrix Revolutions . Aktor woli zostać we Francji z rodziną.
Rok 2003 pozwolił mu potwierdzić swoją inwestycję we francuskie kino: po raz pierwszy znalazł Francisa Vebera w komedii Tais-toi! , dla którego sprzymierza się z innym potworem francuskiego kina, Gérardem Depardieu . Następnie ponownie użycza swoich funkcji Pierre'owi Niemansowi w Les Rivières pourpres 2: Les Anges de l'Apocalypse , tym razem pod dyrekcją Oliviera Dahana iz Benoît Magimelem . I wreszcie odnajduje Christiana Claviera do adaptacji L'Enquête corse , której reżyserię powierzono Alainowi Berberianowi .
Rok 2005 był szczególnie pracowity po europejskiej stronie, niesie ambitne Imperium Wilków , dostosowując się do dużego budżetu, którego współautorem i reżyserem jest Chris Nahon , z dzieła Jean-Christophe Grange . Aktora otaczają młoda Jocelyn Quivrin i Arly Jover . Następnie wziął udział we włoskiej komedii rodzinnej Roberto Benigniego Le Tigre et la Neige ; w końcu znalazł dla Hollywood uczeń komediowej The Pink Panther , przez Shawn Levy oraz przeboju Da Vinci Code , przez Rona Howarda , gdzie przede wszystkim daje odpowiedź na jego rodak Audrey Tautou .
W 2008 roku , był częścią czterogwiazdkowego obsady thrillera Gotówka , przez Éric Besnard i kontynuował kręcenia kilku projektów Hollywood, planowanego na 2009 : pierwszy Różowa Pantera 2 , przez Harald Zwart , potem chóralne komediowych terapii par przez Peter Billingsley ; i wreszcie thriller akcji Armored by Nimród Antal .
Jest to headliner dwóch wielkich francuskich produkcjach: najpierw szpiega thrillerze Le Premier Cercle , przez Laurent TUEL ; następnie thriller L'Immortel , współautor scenariusza i reżyseria Richarda Berry'ego , oparty na powieści Franza-Oliviera Giesberta . Ten film, w którym Kad Merad gra głównego antagonistę, jest krytyczną i komercyjną klapą. Ta porażka rozpoczęła się w 2010 roku w mieszanym worku.
Dekadę rozpoczął od dwóch francuskich komedii: Ale Jeden nie wybiera rodziny , do której reżyseruje go jego były partner grający Christian Clavier ; i kulinarna komedia Comme un chef , w której gra szefa kuchni u boku Michaëla Youna przed kamerą Daniela Cohena , pozostaje niezauważona. To samo dotyczy filmu akcji Alex Cross , trzeciego rozdziału trylogii zapoczątkowanej w 1997 roku, tym razem wyreżyserowanej przez Roba Cohena .
W związku z tym zgodził się kręcić dla telewizji: międzynarodowa koprodukcja Jo to policyjny serial telewizyjny wypuszczony w 2013 roku przez kanał TF1.
W 2014 roku , jest on headliner dramatycznej komedii Avis de mistral , przez Roselyne Bosch , która pozwala mu ponownie z bardziej subtelnych znaków. Ale pod koniec roku wielka produkcja Benoît Brisefer: The Red Taxis spotkała się z głośną klapą. Jeśli chodzi o amerykańską chóralną komedię dramatyczną, Days and Nights , napisaną i wyreżyserowaną przez Christiana Camargo , ma ona bardzo ograniczoną dystrybucję.
W 2015 roku nosi słynny francuski film akcja Antigang , przez Benjamin Rocher , i znajdzie sąsiednią charakter Avis de Mistral zgadzając się być headlinerem Orzeł i dziecka , a dramat przygodowy. Przez Gerardo Olivares .
W 2016 roku fatalne recenzje otrzymały dwa oczekiwane filmy: pierwszy The Visitors: The Revolution , kontynuacja poprzednich filmów w reżyserii Jean-Marie Poiré ; potem melodramat The Last Face , wyreżyserowany przez hollywoodzką gwiazdę Seana Penna .
W 2019 roku kreskówka Król Lew jest przedmiotem adaptacji w prawdziwych obrazach, w której Jean Reno po raz kolejny użycza głosu Mufasie.
W październik 2019Podpisał z 40 osobistości ze świata rozrywki i kultury, włącznie Denis Podalydès , Pierre Arditi , byłego Ministra Kultury Françoise Nyssen lub dziennikarz Patrick de Carolis , odwołania zakazu walki byków w nieletnich że zastępca Aurore Bergé chciał wprowadzić w projekcie ustawy o dobrostanie zwierząt .
Jean Reno jest ojcem sześciorga dzieci z trzech różnych małżeństw.
Z jej związku z Geneviève, wyszła za mąż w 1977 roku, Sandra (ur. 1978) i Michael (ur. 1980). Rozwiedli się w 1988 roku.
Z tego z Nathalie Dyszkiewicz, z którą rozwiódł się w 2001 roku, wychodzą Tom (ur. 1996) i Serena (ur. 1998).
29 lipca 2006 r.aktor poślubia brytyjską modelkę Zofię Borucką, z którą ma dwoje dzieci: Cielo (ur. 2009) i Dean (ur. 2011).
Jest też dziadkiem: jego najstarsza córka Sandra ma syna Ange, urodzonego w In wrzesień 2013.
Jean Reno jest także ojcem chrzestnym Jade Smet, córki Johnny'ego Hallyday i Laeticii Hallyday .
Koniec maj 2017, mówi w wywiadzie dla Express , że ma cukrzycę typu 2 od siedemnastu lat. Tym ogłoszeniem aktor zachęca do pokazu.