W hugenoci są protestantami o Królestwo Francji i Królestwa Nawarry podczas religijnych wojen drugiej połowy XVI -go wieku, podczas którego byli - pod tą nazwą - w konflikcie z katolikami . Od XVII -tego wieku, hugenoci nazywa ludzi religijnych , ponieważ królewski działa nie tylko mówił o protestantyzmie, ale „RPR” .
Słowo hugenot kojarzy się również z protestantami, którzy emigrowali poza Francję w następstwie zamieszek religijnych lub prześladowań, najpierw podczas „pierwszego schronienia ” w latach 60. XVI wieku , z maksimum po Saint-Barthélemy , a następnie podczas drugiej fali, wywołanej za Ludwika XIV przez dragonady oraz przez uchylenie edyktu nantejskiego w sprawie18 października 1685 r. Ponad 200 000 osób, być może 300 000, opuściło wtedy Francję . Trzecia fala emigracji, daleki od bycia znikome, odbyła się podczas Wojny o sukcesję hiszpańską ( 1701 - 1714 ).
Co za tym idzie, termin hugenotów bywa również używany do wyznaczenia schronienia Walonii : protestantów z tej południowych Niderlandów Hiszpańskich (czyli dzisiejszej Belgii, zarówno flamandzku i Walońska jak również francuskiego departamentu północy ) zaciekle prześladowani pomiędzy 1567 a 1585, którzy masowo schronili się w Anglii i Zjednoczonych Prowincjach ( dzisiejsza Holandia ), gdzie założyli walońskie , francuskojęzyczne kościoły , które następnie przyjmowały francuskich hugenotów.
Słowo hugenot jest poświadczone w języku francuskim dopiero w 1552 r. w tekstach lub w korespondencji władzy królewskiej. Zastępuje on używany do tej pory termin „ luterański ”, oznaczający kalwinistów . Pojawia się w liście Théodore'a de Bèze mówiącego o zgiełku Amboise , pisanym z Genewy dnia .6 czerwca 1560 r. Wielu mniej lub bardziej fantazyjnych badaczy próbowało znaleźć pochodzenie: od Hugues Capet , od bramy Hugona w Tours, w pobliżu której protestanci dokonywali zgromadzenia. Catholic Encyclopedia oferuje tę etymologię: „W Tours, Król Huguet był ogólny termin do wyznaczenia duchy, które przychodzą do nawiedzać żywych, zamiast spędzać czas w czyśćcu . Gdy protestanci wyszli w nocy, zaczęto ich nazywać hugenotami . Potem wyrażenie się rozprzestrzeniło ”.
W rzeczywistości termin ten pochodzi od niemieckojęzycznego szwajcarskiego Eidgenossen , co oznacza „towarzysze związani przysięgą” (członkowie ligi, konfederaci) lub z przekłamania tego słowa w Genewie Eidgnots , również używanego przez zwolenników Guises. W deklaracji z 1562 r. książę Condé używa słów Aignos i Aignossen . W Petit-Conseil de Genève , Eignot to nazwa nadana partyzantom szwajcarskich kantonów , przy czym książę Sabaudii to mamelucy .
Théodore de Bèze, bliski współpracownik Jana Calvina , wspomina popularną etymologię przywołującą legendarnego i heretyckiego króla „Hugoneta”. Ta hipoteza nie jest dziś podtrzymana.
Słowo to pojawia się w czterowierszu autorstwa Ronsarda z 1562 r., Remonstration to the people of France :
„Nie lubię tych imion, które są wykończone w kości,
Gotów, Cagots, Austrogotów, Wisgotów i Hugenotów.
Są odrażające dla mnie jak plaga i myślę, że
są cudowne dla imperium Francji. "
Ze względu na masową emigrację francuskich protestantów, słowo hugenot jest znane na całym świecie z określenia francuskich protestantów, ale także, szczególnie w krajach schronienia , emigranta lub potomka francuskiego emigranta protestanckiego:
Francuscy protestanci pozostają bardzo przywiązani do krzyża hugenotów . Bardzo zbliżony do francuskiego odznaczenia Orderu Ducha Świętego , pojawił się w tajemniczych warunkach, bez wątpienia w Nîmes. Naładowany symbolami, zawiera zapinany na guziki krzyż maltański, który przywodzi na myśl krzyż langwedocki, cztery lilie tworzące puste serce między każdą z gałęzi krzyża i wreszcie symbol Ducha Świętego, albo małego ptaka, albo „łzy”. (ma przedstawiać język ognia). Do dziś pozostaje dyskretnym znakiem uznania między protestantami a cennym przez protestantów klejnotem.
Hugenoci, którzy schronili się w Ameryk przyjęła na cześć Marguerite d'Angoulême a stokrotka jako symbol, to znaczy osiem płatków w kształcie gwiazdy, przypominający z ośmiu błogosławieństw męczeństwa wymienionych w Kazaniu na Górze .
W czasie wojen religijnych partyzanci jednego lub drugiego obozu rozpoznawali się pod sztandarem pułku ich partii. Zwyczajem wojskowym było wiązanie ich charakterystyczną szarfą. League nosił zielony krawat, kolor Papież dał, z okazji Gisors konferencji na13 stycznia 1133, do Flamandów idących na krucjatę , i którzy wrócili do Hiszpanii , orędownik katolicyzmu Ferdynand Aragoński i Izabela Katolicka podarował Krzysztofowi Kolumbowi sztandar z zielonym krzyżem. Podobnie książęta Guise , feudatorzy Imperium i czempioni Ligi , nosili swój krzyż lotaryński w kolorze zielonym . Hugenoci nosili biały krawat ze sztandarami podczas bitwy pod Ivry . Biel, będąca kolorem króla, była legitymistycznym przelicytowaniem, co jeszcze potęgowało zamieszanie, bo ligowcy nosili tego samego dnia ten sam kolor. Następnie hugenoci nosili podczas walk, oprócz białego szalika, białą kurtkę. Znak „czysty” pozostał znakiem Coligny . Wyrażenie przypisywane Henrykowi IV „Ralliez-vous à mon plume blanc!” " Czy to zaproszenie do zwolenników hugenotów do rajdu do ich dawnego wodza przekształcone katolików wyrzec hiszpańską partię, a dwa spokój.
Katolicy gallikańscy i reformistyczni , znani jako „ewangelicy”, jak Jacques Lefèvre d'Étaples , byli jednymi z poprzedników hugenotów. Podążyli za ruchem zapoczątkowanym przez Marcina Lutra w Saksonii i utworzyli Kościoły Reformowane we Francji , pogardliwie nazywane w oficjalnych tekstach „religią tak zwaną zreformowaną”.
W Vaudois byli inni poprzednicy hugenotów, z którymi postanowili połączyć w 1532 roku podczas Synodu Chanforan , w Alpach włoskich . Vaudois , jak protestantów Po nich krytykowane bałwochwalstwo, kult Matki , wzbogacenie części duchowieństwa, oskarżony o kłamstwo o religii praktykować handel odpustami i głosił religię poszanowaniem pisma z Ewangelii , która zachęcali ludzi do czytania we własnym języku. Kaznodzieje Vaudois przenosili się od wsi do wsi z odręcznie napisaną Biblią napisaną po prowansalsku , ukrytą w ubraniach.
Dla historyka Patricka Cabanela ślady prześladowań, których byli ofiarami we Francji, nadal stanowią o tożsamości hugenotów : „Hugenot jest protestantem ze względu na pochodzenie, przeszłość (prześladowania), wykształcenie. , nawet psychologiczny (fakt mniejszości) ”. Ten ciężar historii jest charakterystyczne dla francuskiego protestantyzmu w Europie, ofiara prześladowań „uwolnionych przeciwko niemu przez jednego z najpotężniejszych państw na raz”, która nie miała odpowiednika w Europie z wyjątkiem w Europie. Przeciwko Covenanters Szkocji lub w XX th wieku przeciwko baptystom w ZSRR Stalin. ”
We Francji hugenoci przez prawie sto lat doświadczali ostrych prześladowań. Ustanowienia dokonały najpierw smokowce w latach 80. XVII w. Następnie wpływ Kościoła katolickiego był tak duży, że państwo pod przewodnictwem Ludwika XIV sformalizowało prześladowania poprzez unieważnienie edyktu nantejskiego w 1685 r. Od tego czasu represje był tym bardziej surowy. Torturowani, więzieni, wykluczeni ze społeczeństwa, wielu hugenotów zostało zmuszonych do ucieczki (jest ich ponad 200 000) do bardziej gościnnych obcych krajów (zgodnie z zasadą cujus regio, ejus religio ). Kraje te (Anglia, Holandia, Szwajcaria, protestanckie państwa Świętego Cesarstwa Rzymskiego (na przykład Palatynat, Brandenburgia, Wirtembergia, Hesja), później Stany Zjednoczone, RPA itd., nazywane są krajami „schronienia”. wiele z jego najlepszych pracowników i przemysłowców. jeszcze prześladowania kontynuował wyzwalania CEVENNES wojnę , wojnę partyzancką prowadzoną się przez małych ludzi teraz pozbawionych pastorów. Tolerancja nie został przywrócony dopiero 1787 roku, z bulli tolerancji od Ludwika XVI , a więc oznaczenie koniec prześladowań hugenotów, a następnie, w 1789 r., rewolucja francuska przyznaje wolność wyznania Publikacja „artykułów organicznych” Napoleona Bonaparte w 1801 r. potwierdza wolność wyznania: katolicyzm nie będzie już religią państwową, ale będzie uznawany za „większość Francuzów”.
Jeszcze przed unieważnieniem edyktu nantejskiego hugenoci uciekli z królestwa z powodu coraz bardziej brutalnych nacisków i zastraszania ze strony władzy królewskiej. Od 1680 roku byli ofiarami prześladowań w ramach dragonnad , nazwanych od korpusu armii smoków . Dragonnady zmusiły protestantów do posiadania towarzystw smoków, z opłaty, z której zwolnieni byli katolicy i nowo nawróceni. Metoda, z 30 000 przymusowych nawróceń w Haut-Poitou , wyrwała w kwietniu 1681 roku Madame de Maintenon , słynnej wnuczce kalwińskiego Teodora Agryppy d'Aubigné , ten okrzyk entuzjazmu: „Jeśli Bóg zachowa króla, nie będzie go hugenotem za dwadzieścia lat! ”.
Organizowany przez Louvois The ministrowie wojny z Louis XIV , one przerodzić się tortur, gwałtu, przemocy i liczenia protestantów z ich własności. Proces rozszerzył się na Béarn , Langwedocję , Saintonge ... aż do jego uogólnienia w marcu 1685 roku , kończąc serię środków dyskryminacyjnych ( podwyższenie podatków i innych opłat, a także pozbawienie praw ), już podjętych wobec 800 000 protestantów we Francji .
W 1685 r. cofnięcie edyktu nantejskiego przez Ludwika XIV definitywnie zlikwidowało ich wolność wyznania. Ich przetrwanie stało pod znakiem zapytania, jeśli nie przeszli na katolicyzm. To prowadzi większość hugenotów do ucieczki do protestanckich krajów Europy : Zjednoczonych Prowincji (obecnie Holandia ), Anglii , Szwajcarii , niemieckich księstw protestanckich i wolnych miast ( Hesja-Cassel , Brandenburgia (przyszłe Królestwo Prus ), Frankfurt itd. ). Encyclopedia of Diderota i d'Alemberta , w artykule „Uchodźcy”, stwierdza: „Louis XIV, prześladując protestantów, pozbawiony swego królestwa prawie milion pracowitych ludzi” . Bardziej ostrożne szacunki sugerują liczbę 200 000 osób po odwołaniu, ale prześladowania rozpoczęły się już w Ludwiku XIII wraz ze zdobyciem La Rochelle, a następnie Privas ze znaczną utratą życia ludzkiego.
Odwołanie surowo zabrania wszelkiej emigracji hugenotów i karze jakąkolwiek pomoc w emigracji, wymuszając ekstremalną dyskrecję i franczyzację nazwisk. Wielu hugenotów przedsiębiorców, którzy musieli uciekać, straciło swoją własność, ale zabrali ze sobą najcenniejsze, swoje know-how, ponieważ większość z nich była pierwotnie rzemieślnikami, którzy następnie podejmowali ryzyko, aby odnaleźć siebie. Wielu z nich posiadło wiedzę w zakresie agronomii i nawadniania lub w dziedzinie tekstyliów i przemysłu stoczniowego.
Ucieczka była karana powieszeniem lub galerami , dla mężczyzn dożywocie dla kobiet, jak w Tour de Constance w Aigues-Mortes . W sierpniu 1686 r. 245 hugenotów z Oisans aresztowanych w Saint-Jean-de-Maurienne (w sąsiednim księstwie Sabaudii ) wtrącono do więzienia lub zesłano na szubienicę. Wielu chłopów uciekło, ponieważ ich wyrzeczenie zostało uznane za podejrzane i nie zapobiegło prześladowaniom. Powstały ogniska buntu, a wizerunek króla został splamiony za granicą, gdzie występował jako tyran, winny pogwałcenia sumienia i zabijania wiernych poddanych.
Ci, którzy pozostali w Francji byli prześladowani aż do połowy XVIII XX wieku przez smoki , z zauważalną przerwy pod regencji Philippe d'Orleans. Niektóre jaskinie na południu Francji noszą imię hugenotów (zwłaszcza przechodzących kaznodziejów ), którzy ukrywali się tam, aby nie zostać aresztowanym, tak jak jaskinia hugenotów w Vallon-Pont-d'Arc w Ardèche .
Na północy Francji ( Douai ) hugenoci zostali pochowani żywcem w żelaznej trumnie, tylko z głowami wysuniętymi, by wypowiedzieć abjurację: ich dzieci były wówczas przymusowo katolikami.
Fala wygnania prześladowanych protestantów z 1680 r. skłoniła ministra finansów Ludwika XIV Colberta do napisania pamiętnika w ich obronie. Colbert zmarł w 1683 roku, dwa lata przed ich pogorszeniem, kiedy uchylono edykt nantejski . W swoim Memoir for the Recall of the hugenots , opublikowanym w 1689 r. , inżynier Vauban szczegółowo opisuje wszystkie szkody wyrządzone francuskiej gospodarce przez odejście protestanckich rzemieślników, marynarzy i żołnierzy. Kiedy udał się do Queyras , niechętnie ufortyfikował Château-Queyras i skrytykował walki, które miały miejsce między armią a lokalną ludnością protestancką.
Wielu hugenotów uciekło z królewskich galer do „ Arki Schronienia ”, czyli Zjednoczonych Prowincji Niderlandów i Anglii, a także Szwajcarii i Prus.
Protestancka imigracji w Holandii zaczyna XVI th wieku z odejściem 30000 flamandzkich protestantów z Antwerpii do Amsterdamu . Reputacja Amsterdamu jako stolicy swobód religijnych w Europie sprawia, że jest on centrum emigracji do innych regionów.
Haga zawdzięcza architektowi Danielowi Marotowi , który przybył do Holandii w 1684 roku , wnętrze pałacu Het Loo i wielką salę audiencyjną Stanów Generalnych. W 1688 roku udał się za Wilhelmem III Anglii do Anglii, podczas wyprawy 11 000 piechoty i 4000 kawalerii, która zapoczątkowała Chwalebną Rewolucję . Wśród nich trzy pułki piechoty liczące 750 ludzi i szwadron kawalerii złożony z protestanckich uchodźców w Holandii, do których dochodzi 730 oficerów francuskich rozsianych wśród pozostałych pułków, czyli 3300 hugenotów. Całą tą armią dowodzi marszałek Armand-Frédéric de Schomberg . Z tego okresu znane są niektóre konkretne przykłady imigracji protestantów z Sewennów do Holandii.
Podczas gdy Cesarstwo Germańskie było nadal podzielone na 300 państw, francuscy protestanci przyczynili się do rozwoju tego, co w 1701 r. stało się Królestwem Pruskim .
Pomiędzy końcem wojny trzydziestoletniej ( 1648 ) a okresem po uchyleniu edyktu nantejskiego ( 1685 ) do Brandenburgii wyemigrowało 50 000 hugenotów . Prusacy chętnie witają tych Francuzów, ponieważ ich gospodarka znajduje się na najniższym poziomie po wojnie trzydziestoletniej i pięciu epidemiach dżumy , które pochłonęły 140 000 ofiar. Wielki Elektor Fryderyk Wilhelm I st Prus poinformowała społeczności Langwedocji i Dauphine że są one mile widziane.
Książę-elektorowie Hesji i Brandenburgii interesowali się tą ludnością hugenotów, często dobrze wyszkoloną i na dobrym poziomie intelektualnym. Zachęcają ich odbiór przez edyktu poczdamskiej z29 października 1685 rdziesięć dni po uchyleniu edyktu nantejskiego . Zarezerwowane są dla nich działki, a także możliwość ustanowienia równoległej administracji sądowej i karnej, jak w ugodzie Französisch Buchholz . Prześladowani zamieniają się w osadników. Liczne przyznane przywileje wzbudzają zazdrość. Mimo to integracja przebiega stosunkowo dobrze. Przynoszą nowe zawody, takie jak zegarmistrzostwo , oraz nowe owoce i warzywa, takie jak pomarańcze , cytryny , kalafiory , groch i karczochy .
Wpływ hugenotów jest dziś niezwykły w dużych miastach imigracyjnych, takich jak Berlin czy Frankfurt nad Menem . Berlin gościł ponad 35 000. Niektóre dzielnice, takie jak Friedrichstadt , pierwszy dom hugenotów, pokazują to dziedzictwo. Schroniło się tam wielu protestantów pochodzenia Metz . Wśród nich Dorothea Viehmann (en) z domu Pierson, jedna z głównych gawędziarzy, od których bracia Grimm zebrali zebrane w ich zbiorach opowieści, dla wielu pochodzenia francuskiego. Duża część osiedliła się w okolicznych wsiach iw miastach. W 1697 r. ludność stacjonarnego Berlina osiągnęła 20 000 mieszkańców, w tym 4922 francuskich zesłańców, jak podaje Pierre Miquel . W 1732 r. było ich 8900 dla samego Berlina, który zbudował wokół swojej stolicy i know-how swoją przedprzemysłową gospodarkę oraz centrum gospodarcze.
Mówienie po francusku jest prestiżowe, bogaci Niemcy chcą francuskich nauczycieli dla swoich dzieci. Kultura niemiecka była wówczas pod silnym wpływem hugenotów. Niemieckie terminy, z pewnością coraz bardziej przestarzałe, wywodzą się z francuskiego, jak etepetete („być może”) używany do opisania pretensjonalnej kobiety lub Muckefuck („fałszywa mocca”) dla kawy trochę zbyt jasnej, cykorii lub jęczmienia ( Ersatzkaffee ). Francuska okupacja wojen napoleońskich , prowokując reakcję nacjonalistyczną, częściowo wymaże ten wpływ. Na południu z dużego napływu hugenotów skorzystało również miasto Erlangue we Frankonii , niedaleko Norymbergi . W pobliżu granicy czeskiej , w regionie Fichtelgebirge , na północy dzisiejszej Bawarii , francuska ludność protestancka kontynuuje tradycję: dekorowanie fontann na Wielkanoc ( Osterbrunnen ) w kształcie kwiatu lilii.
Kilku złotników ze Strasburga uciekło do Magdeburga , gdzie założyli firmy, np. syn Johanna Nicola Guischarda, Johann Philipp Guischard . Gałąź rodziny Grusonów z Fleurbaix we francuskiej Flandrii wyjechała do Mannheim, a następnie Magdeburga, gdzie sto lat później Hermann Gruson założył firmę Gruson z Magdeburga, późniejszy Gruson-Krupp. Jean Meffre z Uzès pisze do swojej rodziny z Magdeburga, gdzie schronił się z kilkoma tysiącami hugenotów, że „z łatwością przyzwyczaja się do piwa . „ Lista francuskich uchodźców w Magdeburgu z 1703 r. została znaleziona w bibliotece historii Francuskiego Towarzystwa Protestantyzmu. Pochodzą z Gard , Alzacji , Pikardii czy Brie .
Według Pierre'a Miquela prawie 70 rodzin rolniczych z Brie uciekło do Neu-Isenburga , gdzie znaleźli ziemię pod uprawę . Hugenoci uchodźcy w Saksonii-Weimarze założyli też liczne fabryki wyrobów pończoszniczych , o których w 1933 r . napisał rozprawa Herberta Ellingera . Friedrichsdorf pod Frankfurtem został założony w 1686 roku przez francuskich uchodźców. Kilka rodzin pochodzi z wioski "Rue de Bohain", która jest obecnie częścią Lemé w Aisne , gdzie trwa silna tradycja protestancka. Inni pochodzą z wioski Pourrières w Val Cluson , obecnie włoskiej. Na wschodnim zboczu Schwarzwaldu , mała wioska nosi nazwę Queyras , nadaną przez protestantów z tego regionu na południe od francuskich Alp w 1685 roku. Inni protestanci z Queyras , ze wsi Abries , założyli kolonię rolniczą w północnych Niemczech, w Carlsdorf , niedaleko Rostocku .
Ludność Genewy potroiła się w latach 80. XVII wieku . Chociaż liczyło 16 000 mieszkańców, pojechało tam ponad 30 000 hugenotów, z których pierwszymi byli najbliżsi, chłopi z kraju Gex , którzy załadowali swoje uprawy 4 000 wozów. Niektórzy z przybyłych wyruszyli ponownie podczas chwalebnego powrotu do szkoły latem 1688 r. , kiedy to protestanci Vaudois z włoskiego Piemontu , schronieni w Genewie w 1687 r., osiedlili się w swoich dolinach, po 200-kilometrowym marszu, z zielone światło od księcia Sabaudii w czasie tworzenia Ligi Augsburskiej przez Wilhelma III Anglii . Po powrocie do domu Vaudoi przyjmą protestantów z Dauphiné z sąsiednich dolin, takich jak Queyras . Ale odwrócenie sojuszu księcia Sabaudii zmusza ich do ucieczki do Niemiec.
Ci z Piemontu zostali zahartowani po krwawym epizodzie Wielkanocy Vaudois w 1655 roku , pod koniec którego pisma pastora Henri Arnauda ostrzegły całą protestancką Europę, umieszczając przez to wezwanie do czujności kamienie milowe chwalebnej rewolucji angielskiej z 1688 roku.
Hugenoci z wiosek Queyrassins Saint-Véran i Molines wyemigrowali w 1685 r. odpowiednio 86 i 103, głównie do Genewy. Wśród nich założyciele trzech z pierwszych czterech indyjskich drukarni bawełny w Europie: Daniel Vasserot i jego bratanek Antoine Fazy , obaj z wioski Saint-Véran. Une rue de Genève wspomina ich przygodę i rolę w historii Indian bawełny w Europie . Jeden z ich pracowników założy następnie na własny rachunek tę branżę w Neuchâtel , gdzie następnie osiedli się rodzina Pourtalès , następnie rój dotyka całą francuskojęzyczną Szwajcarię , następnie Alzację i Franche-Comté , w szczególności granicę miasto Mulhouse , gdzie czterech protestanckich braci utworzyło DMC w 1746 roku i które stanie się pierwszą europejską stolicą bawełny, przed swoim rywalem Manchesterem .
Z XVI -tego wieku, Vivarais i Cevennes są warownie Huguenot, szczególnie poprzez pracę Olivier de Serres . Kilku protestantów z Gardu i Sewennów wyjechało do włoskich miast handlowych. Rodzina André de Nîmes wyjechała w 1677 roku do wielkiego włoskiego portu Genua, aby założyć fabrykę płótna, od której pochodzi nazwa (niebieskich) dżinsów i płótna denim .
Region Canterbury i kilka dzielnic Londynu gościło dziesiątki miejsc kultu hugenotów od 1688 r. , po chwalebnej rewolucji 1688 r. kierowanej przez przyszłego Wilhelma III Anglii , którego armia dowodzona przez marszałka Francji pozostała wierna swojej protestanckiej wierze, Frédéric - Armand de Schomberg .
Ta francusko-holenderska armia licząca 15 000 ludzi, w tym 3000 francuskich hugenotów, którzy schronili się w Holandii, pokonała irlandzkich jakobitów , sprzymierzonych z wojskami Ludwika XIV, w bitwie pod Boyne w Irlandii . W Dublinie osiedliło się prawie 5000 hugenotów , z których większość stanowili rzemieślnicy.
Następnie syn marszałka Schomberga , hrabia Menard de Schomberg powrócił w Alpy, by bronić protestantów z Dauphiné. W 1692 wraz z 1500 włoskimi Vaudois i 2000 hugenotami, którzy schronili się w Anglii, przekroczył Col Lacroix i rozpoczął oblężenie Château-Queyras . Historyczne miejsce, w którym Vauban wyraża wątpliwości co do potrzeby walki z miejscową ludnością i powłóczy nogami, by ufortyfikować cytadelę, woląc budować cytadelę Montdauphin . Ten epizod wojskowy kosztował życie niektórych uchodźców hugenotów w Anglii.
Anglia wita wielu protestantów z południowo-zachodniej Francji, którzy uciekają łodzią. Manès d' Angoulême i kilku innych znanych producentów importuje przemysł papierniczy do Londynu . Po 1687 portal hugenotów, De Vaux i Dupin udoskonalili technikę białego papieru.
Od 1688 do 1692 roku w Anglii ukazało się dwadzieścia sześć nowych publikacji, w tym pierwsze dzienniki, ponieważ nowa władza postanowiła nie korzystać z prawa o uprzedniej autoryzacji. Pastor z Périgord , Jean de Fonvive , zarabia 600 funtów szterlingów rocznie dzięki swojej gazecie Post Man , która ukazuje się trzy razy w tygodniu i łączy diasporę hugenotów na całym świecie. Inny hugenot, Pierre-Antoine Motteux , wydał pismo Gentlemana w 1692 roku , podczas gdy Abel Boyer (1667-1729), syn protestanckiego konsula z Castres, który przybył w 1689 roku, redagował Postboya . Wielki kartograf planu londyńskiego z 1746 r., John Rocque , jest hugenotem.
Hugenoci tkacze, zagrożeni usztywnieniem się władzy we Francji, przybyli do Londynu pod koniec lat sześćdziesiątych XVII wieku , kiedy przedmieście Spitalfields narodziło się z potrzeby odbudowy na zdrowszych fundamentach po wielkim pożarze w 1666 roku . Wnoszą swoją wiedzę na temat jedwabiu i wstążek i są dostawcami dla większości głównych sądów w Europie. Ich często wyższe kwalifikacje były postrzegane przez angielskich rzemieślników jako zagrożenie. W 1684 r. Jean Larguier de Nîmes został mistrzem tkactwa pod warunkiem, że wykorzystano angielską siłę roboczą. W wełnianym mieście Norwich w 1683 r. doszło do zamieszek przeciwko Francuzom . W Spitalfields było wielu tkaczy jedwabiu hugenotów z Tours . W 1820 roku , Londyn przekroczona, do spożycia surowego jedwabiu, miasta Lyon , który znany w XVI E wieku emigrację raczej w kierunku Amsterdamu , po pierwszej fali przemocy. Historii drukarstwa w Lyonie uczynił miasto stolicą drukowania na szkodę Antwerpii ; Ten tytuł jest zagubiony XVII th wieku na korzyść Amsterdamie i Londynie.
Brytyjski eksport w 1700 roku , przy 85% zawartości wełny , był dwukrotnie wyższy niż w latach 60. XVI wieku.
Złotnik angielska XVIII th century opracowane głównie przez hugenotów, jak Peter Archambo Pawła Crespin, którym British Museum poświęca cały pokój, Paul Lamerie , który pozostaje punktem odniesienia dla ponad wieku i Davida Willaume Simon Pantin, Louis Mettayer.
Hugenoci są bardzo obecni w życiu kulturalnym i finansowym Anglii, która w 1689 r. ustanowiła wolność wyznania i wolność prasy . Jest to człowiek o imieniu Coste z Sewennów , który tłumaczy pracę angielskiego republikanina Johna Locke'a , traktat o rządzie cywilnym z 1689 r., pierwszą pracę upoważniającą lud do buntu w przypadku nadużycia.
Ślady hugenotów są widoczne w sektorach Tentergrown , Soho , Petticoat Lane (w) i zadaszonym targu Spitalfields , 900 metrów od Royal Exchange .
Jean-Paul Pition, autor książki The Hugenots in Ireland, ananatomy of an Emigration ocalonej od zapomnienia 25 lat temu, cmentarz, na którym możemy znaleźć ich nazwiska 239 hugenotów z Dublina pochowanych w kolektywie grobowym, który przetrwał na małej uliczce w pobliżu parku, Merrion Row. W Dublinie hugenotów miał inny cmentarz, w Cathedral Lane, w użyciu aż do 1865 roku . Kiedy ta społeczność osiedliła się w irlandzkiej stolicy, przyspieszyła swój rozwój gospodarczy i demograficzny do tego stopnia, że od 1700 r. stała się drugim miastem Imperium Brytyjskiego . Dzielnica Temple Bar , rodzaj dzielnicy łacińskiej Dublina , była dzielnicą hugenotów.
Niektórzy z tych hugenotów służyli w armii francusko-holenderskiej liczącej 15 000 ludzi, w tym 3000 francuskich hugenotów, którzy schronili się w Holandii, która odniosła sukces w chwalebnej rewolucji 1688, a następnie pokonała w 1690 irlandzkie wojska jakobitów , sprzymierzone z żołnierzami Ludwika XIV , w bitwie pod Boyne , na północ od Dublina. Do Irlandii przybyli pierwsi niekombatanci, aby tam pracować: kartografowie, rytownicy, jedwabnicy, artyści, architekci czy agronomowie, bardzo szybko liczący 5000 osób, pochodzący z Pikardii , Bordeaux i innych regionów, wnieśli wiele do tej części Irlandii i rozwinął przemysł lniany od 1698 roku w rejonie Lisburn .
Już w 1666 roku książę Ormonde założył we Francji kościół św. Patryka i przyciągnął do Dublina tkaczy hugenotów, mając nadzieję, że po wojnach Cromwella odegrają oni rolę pokojową .
Oprócz Dublina hugenoci osiedlili się również w Cork : to miasto na południu Irlandii obejmuje obecnie dzielnicę zwaną „Dzielnicą Hugenotów” graniczącą z French Church Street. Pierwsze hugenoci przybył po cofnięciu i ta wspólnota około trzystu ludzi, rozwija się pod koniec osiemnastego th century, po kolejnej fali imigrantów. Hugenoci stał się widocznym w handlowym i cywilnym życiu Miasto: XVII th wieku XIX th wieku wiele służył jako szeryfów i burmistrzów Cork. Ekonomicznie wyróżniali się przędzalnictwem i obrotem tekstyliami oraz rzemiosłem (zwłaszcza złotnictwem). Oto niektóre z toponimów hugenotów, które zasłynęły w Cork: Besnard, Delacour, Hardy, Lavit lub Lafitte, Malet, Pick, Perrier, Perdrian, Quarry…
Mniej znana od innych, starsza emigracja do Szwecji tłumaczy się tym, że kraj ten stanął po stronie protestantów w czasie wojen religijnych, które w Niemczech zakończyły się pokojem westfalskim w 1648 roku .
W 1617 przybył do Sztokholmu Jean Bédoire, francuski kalwinista, który był jednym z założycieli Francuskiego Kościoła Reformowanego. Podczas prześladowań, które nastąpiły po unieważnieniu edyktu nantejskiego w 1685 r., wielu reformatorów uciekło z Francji, niektórzy z nich do Szwecji. Jednak szwedzki król Karol XI odmówił im prawa do kultu, ale znaleźli schronienie u brytyjskich prezbiterianów w dwujęzycznej parafii. Pozostali tam do czasu wstąpienia na tron szwedzkiego króla Karola XII, który przyznał im większą swobodę. Stopniowo mogli mieć własny kult zgodnie z zarządzeniem4 stycznia 1724 r. Kościół został oficjalnie uznany edyktem królewskim z 1741 roku.
Kilka tysięcy Walonów ze Szwecji , którzy w celach religijnych i ekonomicznych przybyli przez Holandię, uruchomiło w szczególności kuźnie w Engelsbergu . Między 1620 a 1750 rokiem szwedzki eksport żelaza potroił się, do 17 300 ton rocznie, zwłaszcza w przypadku uzbrojenia floty angielskiej i holenderskiej. Armator z Liège, Louis De Geer, powitany przez Guillaume de Bèche, który przebywa w Szwecji od 1595 roku i prowadzi kuźnie Nyköping i Finspang , sprowadzając do Holandii wygnanych Walonów , stanie się „ojcem szwedzkiego przemysłu”.
Pomocy de Geers wprowadziła na handel bronią, osiedlili się w La Rochelle i pożyczył pieniądze na króla Gustawa II Adolfa w Szwecji . Louis De Geer zostaje partnerem de Bèche dla fabryk Finspang , z których produkowane będą światowej sławy armaty żelazne. W latach 1620 i 1640 , pięć tysięcy rzemieślników byli rekrutowani w romańskiej części hiszpańskich Niderlandów i Lotaryngii , z biura rekrutacji i umów o pracę. Na północny wschód od Uppsali , dwadzieścia trzy bruks (wsie kuźni), rozłożone na cztery gminy, produkowane do 1992 r. świnie (żelazny pręt) z kopalni żelaza Dannemora , uważanej za pierwszą na świecie pod względem ilości rudy wyekstrahowane jak w jakości.
Ich przybycie nastąpiło później i twierdzi się, że mają wiedzę agronomiczną w uprawie tytoniu . Pochodzą one z regionu, między Szczecinem (który należał do Szwecji w latach 1631 i 1720 ) i Berlinie , od Battin , Bergholz , Rossow , Strasburgu , Wallmow . Duński Fryderyk IV w pełnej zgodzie ze swoim kuzynem królem pruskim zaprasza trzech rolników Jakuba de Vantier, Daniela Le Blond i Paula d'Arrest przyznając zwolnienia podatkowe, otwarcie szkoły, utrzymanie francuskiego i ich religii. Nowe miasto Frédéricia w Jutlandii gościło w 1721 roku trzydzieści sześć rodzin . Koloniści zorganizowali się we wspólnotę z konsystorzem, szkołą i biblioteką, następnie stopniowo oczyszczali jutlandzkie wrzosowiska, wprowadzając ziemniaki i karczochy. Jako pierwsi w drugiej rotacji produkują rave'y . Społeczność hugenotów zajmowała ważne miejsce w duńskiej działalności finansowej.
Jest z Holandii i Anglii jako hugenoci zarobić kolonii amerykańskich, ponieważ port La Rochelle , punktem wyjścia korsarzy hugenotów w XVI -tego wieku, został rozbrojony przez Richelieu w 1628 roku . Holendrzy wysłali ich również do RPA po ich umiejętności rolnicze, w regionie Cape , gdzie osada Lormarin jest repliką wioski Lourmarin w Luberon .
Osadnictwo Acadia odbywało się głównie pod mandatem gubernatorów Isaaca de Razilly i Charlesa de Menou d'Aulnay, którzy wzywali kolonistów rekrutowanych głównie w ich regionie pochodzenia, a mianowicie senechussée w Loudun, który w tym czasie jest nadal związany Anjou , zarówno administracyjnie, jak i kulturowo i językowo. Chociaż większość z tych imigrantów była wyznania katolickiego, niektórzy byli protestantami (hugenotami). Rzeczywiście, kilka francuskich protestantów rozliczane w regionach Beaubassin i Grand-Pré , odkrył w 1681 roku , gdzie stał się „rozliczających woda” za pomocą „ aboiteaux ”, technikę zapożyczoną od Holendrów do odprowadzania części gruntów. Poitevin bagna , co pozwoliło by zdobyć żyzną ziemię nad morzem lub rzekami. Po deportacji w 1755 r. hugenoci zasymilowali się z katolikami.
Oprócz Akadii, hugenoci są również liczni, którzy chcą udać się na wygnanie do Kanady , nawet jeśli od 1628 protestantom zabroniona jest emigracja do Ameryki Północnej. Duchowieństwo katolickie mocno trzymało tam administrację kolonialną, zwłaszcza księgi stanu cywilnego; a jeśli protestantyzm mógł trwać po 1628 r., należał do coureurs des bois , ponieważ w księgach metrykalnych nie odnotowywano ślubów, urodzeń i zgonów. Według szacunków około 300 protestantów osiedliłoby się na terytorium Nowej Francji (Akadia, Kanada, Luizjana i Nowa Fundlandia), w czasie, gdy naturalny przyrost stanowił większość wzrostu demograficznego.
Pierre du Gua de Mons de Mons , Hélène Boulle , Jean-François de La Rocque de Roberval , Pierre de Chauvin i innych prominentnych figur z początków Nowej Francji byli hugenoci, jak przypomniano w wystawie pominiętej Obecność: hugenotów w Nowej Francji , u Muzeum Ameryki Francuskiej .
Samuel de Champlain był niewątpliwie hugenotem, ochrzczony w świątyni Saint-Yon w La Rochelle w 1574 r. i ożenił się w 1610 r. z hugenotem , którego świadkiem był Pierre Dugua de Mons , również hugenot.
Niektóre z córek króla partii dla Nowej Francji w XVII -tego wieku były również hugenotów.
Według historyka Pierre'a Miquela ponad tysiąc hugenotów zostało przymusowo deportowanych do francuskich Indii Zachodnich , gdzie część z nich uciekła, aby dołączyć do korsarzy i korsarzy w Panamie i Hondurasie , tak że Karaiby zostały przejęte przez Charlesa François d' Angennes z 1678 roku, cztery lata po sprzedaży zamku Madame de Maintenon , nowej kochanki Ludwika XIV.
Hugenoci są liczni, aby schronić się w siedliskach piratów, gdzie mieszają się z Holendrami i Anglikami i wspólnie walczą przeciwko hiszpańskiej flocie.
Inni hugenoci, którzy schronili się w Holandii, wyjechali na wyspę Manhattan w Nowym Amsterdamie (obecnie Nowy Jork), gdzie waloński gubernator Nowej Holandii , Pierre Minuit, kupił wyspę od Indian. Dołączają również do Wirginii i Karoliny , albo bezpośrednio z Francji, albo, częściej, po pierwszym postoju w Anglii, po zanglicyzowaniu ich nazw.
Hugenoci, którzy przybyli bezpośrednio z Francji, zostali dodani do tych, którzy przeszli przez Anglię i Zjednoczone Prowincje . Wielu z nich uczestniczyło w rozwoju La Nouvelle-Amsterdam i Bostonu , dokąd francuskojęzyczni protestanccy Walonowie przybyli w latach 30. XVI wieku, aby założyć Nową Holandię, w szczególności wioskę na nowojorskiej wyspie Staten Island . W okolicach Nowego Jorku w latach 80. XVII wieku przybyła nowa fala, która założyła Nowy Paltz , Nowy Palatynat , region Renu w Niemczech, który ich powitał.
Jeden z pierwszych spisów powszechnych po rewolucji amerykańskiej wykaże obecność ponad 100 000 Amerykanów pochodzenia hugenockiego na około półtora miliona. Liczba przybyłych osadników hugenotów do trzynastu kolonii będzie większa niż całkowita liczba osadników wysłanych do Nowej Francji podczas całego reżimu francuskiego , ponieważ jezuici bardzo szybko sprzeciwili się wysłaniu protestantów.
Na północ od Nowego Jorku, idąc do Bostonu, La Nouvelle-Rochelle świadczy o ich francuskim pochodzeniu. Sześćdziesiąt lat wcześniej hugenoci przeszli przez Londyn i wylądowali już na przylądku Fourchu , na Mayflower , obok Anglików, niedaleko Bostonu.
Pięciu z nich założyło miejsce, które nazwano Esopus od nazwy miejscowego plemienia indiańskiego , do którego szybko dołączyli Walonowie z Nowego Amsterdamu i Fortu Orange (Nowa Holandia) . Około czterdziestu z nich zostało wziętych do niewoli przez Indian. Pieter Stuyvesant przemianował go na Wiltwijck (region jeleni w języku niderlandzkim). Po cesji Nowej Holandii na Anglię w 1664 roku miasto zostało przemianowane na Kingston . W 1777 został awansowany do stolicy stanu Nowy Jork podczas amerykańskiej wojny o niepodległość .
Na południu, w Wirginii , grupa siedmiuset hugenotów osiedliła się w Manakin . Hugenoci przybyli do Manakintown w grudniu 1700 r. , bezpośrednio z Anglii, korona oficjalnie dała im ziemię w Nowym Świecie, wysłana na statkach Mary i Ann , Ye Peter i Anthony oraz Nassau . Ustawa z 1699 r. nadała im obywatelstwo angielskie.
Można je również znaleźć w czwartej i ostatniej strefie wschodniego wybrzeża , dwie Caroline , zwłaszcza w Charleston i, krócej, w Charlesfort na wyspie Parris, a nawet na Florydzie w Fort Caroline . W XVII -tego wieku, podczas gdy Gruzja jest używany jako penitencjarnego, Karoliny załączone są krótko po Wirginii przez nowych osadników, wielu hugenotów. W Karolinie Południowej w 1685 r . statek Richemond wylądował około pięćdziesięciu rodzin . Wyprawa została sfinansowana przez Koronę Anglii, dzięki czemu hugenoci rozwinęli uprawę winorośli , morwy i oliwek . W Charleston pozostał niezależny kościół hugenotów .
W następnych dziesięcioleciach hugenoci prawdopodobnie obiorą drogę Wielkich Wozów (w) , która biegnie wzdłuż Appalachów z północy na południe w głębi kraju, z Pensylwanii , kolonii założonej w 1685 roku przez Williama Penna , syna admirała Williama Penn, który podbił Jamajkę dla Cromwella w 1655 roku. Ta brama dla mniejszości religijnych w Ameryce jest również krajem amiszów , anabaptystycznego kościoła protestanckiego, który pojawił się w Alzacji i ponownie był prześladowany z inicjatywy Ludwika XIV pomimo szczególnego statusu religijnego Alzacji i nieszkodliwość tej pozbawionej przemocy społeczności.
Jednym z najsłynniejszych amerykańskich hugenotów jest Davy Crockett z rodziny hugenotów z Croquetagne, który przed przybyciem do Appalachów anglizuje swoje imię, szukając schronienia w Anglii. W 1828 r. został wybrany na reprezentanta traperów z „dzikiej granicy” Tennessee , oddalonej zaledwie 700 km od Atlantyku , i tam walczył z ustawą o deportacji Indian prezydenta Andrew Jacksona, który chciał deportować Indian do Stanów Zjednoczonych. Mississippi .
Dutch East India Company , powstała w 1602 roku z zapasów złota, z czego jedna trzecia pochodziła z hugenotów z Flandrii walońskimi finansowane instalację hugenotów w 1688 roku , 60 km na północ od Kapsztadu , w Franschhoek sektora ( „The francuskim rogu” w języku niderlandzkim ). Hugenoci z Luberon ( Lourmarin i La Motte-d'Aigues ) importują kulturę wina i znaleźli wsie o tej samej nazwie, w pierwszej prawdziwej kolonii kontynentu afrykańskiego, do tej pory otoczonej prostymi ladami.
Emigracja hugenotów do RPA wpływa tylko niespełna tysięcznej 300.000 protestantów , którzy opuścili Francję po odwołaniu edyktu Nantes . Sto siedemdziesiąt osiem rodzin sprawiły, że podróż na czterech łodziach, pomiędzy 1688 a 1691 r .
Łodzie przepłynęły długą drogę morską, przez północny kraniec Wysp Brytyjskich , aby uniknąć francuskich statków, żeglujących przez cztery miesiące z wysoką śmiertelnością. W przypadku dwóch z nich jest ponad trzydzieści zgonów. Większość uchodźców ma niewiele lub nic po przybyciu. Przybyli do Kapsztadu, tylko te 178 rodzin stanowią szóstą część kolonii, która reprezentuje około tysiąca i która odzyskała po utworzeniu 190 czarnych niewolników w portugalskiej kolonii w Indiach. Ankieta opublikowana w Sunday Times Magazine of4 października 1981 r., wskazuje, że z 36 imion najczęściej używanych w RPA dziewięć ma pochodzenie hugenotów.
Ci protestanci pochodzą głównie z dwóch grup regionów, z których jedna rozciąga się łukiem od hrabstwa Flandria do Saintonge , a druga od Dauphiné do Langwedocji przez Prowansję . Jedna czwarta pochodzi z Luberon. Poprosili o ponowne zjednoczenie i skorzystanie z zarządzania kościelnego, z wyborem zgodnym z ich demokratyczną tradycją.
„Wśród nich są plantatorzy winorośli, specjaliści od produkcji brandy i octu ; w ten sposób mamy nadzieję, że uzupełnią braki niektórych produktów, na które narzekasz” – pisze Kompania Wschodnioindyjska, która przypisała im farmy, narzędzia, narzędzia, nasiona, zrefundowane później.
Winorośl wzrosła ze stu w 1655 , trzy lata po przybyciu Jana van Riebeecka , do 1,5 miliona w 1700 , w tym 40 000 dla braci z Villiers i tyle samo dla Jeana Roya z Lourmarin (Luberon). Wino z RPA, siódmego co do wielkości producenta na świecie, jest w 90% skoncentrowane w byłej kolonii hugenotów.
Od 1691 do 1693 kolonia korsarzy hugenotów żyła na Oceanie Indyjskim na wyspie Rodrigues , ale nie rozwinęła się. Ta pierwsza stała kolonia założona przez hugenota François Leguata i siedmiu jego towarzyszy została zlecona z rozkazu markiza du Quesne. Wyjechał z Amsterdamu na10 lipca 1690 rna fregaty l'Hirondelle ośmiu towarzyszy opuściło wyspę po dwóch latach na prowizorycznej tratwie… z powodu braku kobiet na dobrowolnym wygnaniu. Szczegółowa relacja z tej wyprawy, zawarta przez François Leguata w swoich pamiętnikach, pomogła rozpropagować Rodriguesa na sąsiednich wyspach Oceanu Indyjskiego: w 1737 roku na Wyspie zastąpili ich Francuzi z Mauritiusa i Reunion .
Od przysiółka Costeroux , w Queyras , Paul Ebren i jego żona Małgorzata Eyméoud, wyemigrował, około 1685 roku , do Meksyku . Zmarł w Guadalajarze , w czasach, gdy nie-hiszpańscy emigranci byli jeszcze bardzo rzadko spotykani w Ameryce Łacińskiej .
Jednocześnie znajdujemy hugenotów w Darien , na granicy Kolumbii i Panamy , gdzie żyją z Indianie Kuna w archipelagu San Blas , w jakim stanie się XX th century autonomiczne terytorium Cuna Yala , w prowincja Darien .
W 1688 i 1689 roku , są regularnie organizowane w Rendez-vous de l'Ile d'Or , które składało się z przekraczania armię szkockich i angielskich hugenotów korsarzy poprzez dżungle Przesmyku, aby uzyskać dostęp do mórz południowych , jest tradycja, że termin powrót do wyczynów Francisa Drake'a i Guillaume'a Le Testu pod koniec ubiegłego wieku. W 1715 r. gmina liczyła około 800 osób, w tym kilka mieszanych par Europejczyków i Cunas, uprawiających kakao .
Osobowości krajów schronienia, których nazwy zdradzają francuskie pochodzenie i których genealogie sięgają emigranta hugenockiego, są zbyt liczne, by je tu przytoczyć. Ograniczymy się do kilku przykładów:
NiemcyZałożony w 1915 roku Protestancki Komitet Przyjaźni Francuskiej za Granicą rozszerza tę francuską diasporę za granicę i stanowi moralną więź, która ma zjednoczyć potomków hugenotów z całego świata.
W głównych krajach schronienia hugenotów znajdują się muzea i pomniki przypominające udręki hugenotów i historię ich lokalnego założenia.