Karol  III Prosty

Karol  III
Rysunek.
Oświetlenie z XIV th  wieku przedstawiający uwięzienie Karola  III .
Tytuł
King of the Franks
( West Francia )
3 stycznia 898 - 30 czerwca 922
( 24 lata, 5 miesięcy i 27 dni )
Koronacja 28 stycznia 893w opactwie Saint-Remi w Reims
Poprzednik Eudes
Następca Robert I św
Biografia
Dynastia Karolingowie
Data urodzenia 17 września 879
Data śmierci 7 października 929
Miejsce śmierci Péronne ( Zachodnia Francia )
Tata Ludwik II Jąkała
Matka Adelajda z Friuli
Małżonka Frédérune ( 907 ),
a następnie
Edwige de Wessex ( 919 )
Dzieci dranie
Arnulf
Drogon
Roricon
Alpaïs
z Frédérune
Gisèle
Rothrude
Hildegarde z Francji
Frone
Ermentrude
Adélaïde
z Edwige of Wessex
Dziedzic Louis IV Czerwona korona.png

Karol  III , znany jako „Prosty”, urodził się dnia17 września 879, martwy 7 października 929w Peronne w Somme , jest król Zachodniej Francia od końca IX th i na początku X th  wieku; należy do dynastii Karolingów .

Ten pośmiertny syn króla Francia Ludwika II Jąkającego († w10 kwietnia 879), a jego druga żona Adelajda jest łatwo usuwana z tronu przez wielkich królestwa po zniknięciu w 882 i 884 roku jego przyrodnich braci z pierwszego królewskiego łoża, Ludwika III i Karolaana II . Nakazy obrony w tym niespokojnym okresie, pod Nordic potrójnym zagrożeniem , Saracen i Magyar , ledwie wydawało kompatybilny z przystąpieniem do tronu bardzo małego dziecka. Dlatego Karol w 885 r. Został oddany pod opiekę cesarza Karola III Grubego . Po dymisji i abdykacji tego ostatniego, Robertian Eudes , dzielny obrońca Paryża oblężonego przez Normanów zimą 885 - 886 , został wybrany królem wLuty 888.

Święty król zachodnich Franków dalej28 stycznia 893przez arcybiskupa Reims Foulques , młody Karol może panować nad całym królestwem tylko od śmierci Eudes, która nastąpiła w dniu3 stycznia 898. Był także królem Lotharingii od 911 do 923 . Pod jego rządami potężne księstwa Flandrii , Burgundii , Akwitanii i Francji Roberta , przystosowane do niespokojnych czasów, zapewniły swoją niezależność i stały się kluczowymi graczami w życiu politycznym królestwa. Władza królewska doświadcza zatem ogromnych trudności w narzuceniu sobie władzy z powodu wielorakich rywalizacji o władzę.

Koniec panowania, który był świadkiem dominacji rady królewskiej pochodzenia lotaryńskiego, był katastrofalny. Przede wszystkim Karol zostaje zdeterminowany przez wielkich królestw30 czerwca 922. Następnie bitwa pod Soissons , the15 czerwca 923bez zdecydowanego zwycięzcy otwiera drogę do niezliczonych bójek i kłótni, które niszczą stronnictwo królewskie i wzmacniają pole ambicji spiskowców. Wreszcie, pacyfikująca życzliwość opuszczonego Karola zostaje oszukana. Zwabiony spotkaniem mediacyjnym pod koniec lata 923 r., Władca został schwytany podczas zasadzki zorganizowanej przez Herberta II de Vermandois , który pozostawił go, by wegetował w niewoli w Péronne aż do śmierci w 929 r. konflikt z Raoulem z Burgundii , udaje, że stara się przywrócić mu tron ​​w 927 roku .

Wykluczony spadkobierca

Przymiotnik „  simplex  ” załączone do Karola - stał się „proste” w starofrancuskiego - pojawia się w końcu X th  wieku; pojawia się po raz pierwszy w kronikach Richer de Reims i oznacza „uczciwy, szczery, szczery, delikatny, czysty, przyjazny”. Dopiero potem „przez fałszywą interpretację tego słowa” kronikarze używali go w znaczeniu „głupia” lub „prostota”. Różnorodność nazw wśród autorów XI TH , XII th i XIII th  stulecia jest wyjaśnione przez intensywną propagandę potomków majstrów księstw decrying Karolingów władców „  stultus  ” ( „oszukać”, „szalony”, „szalony”), „  Hebes  ” („brak penetracji, ostrości, finezji”), „  follus  ” („szalony”), „  minor  ” („malutki”), „  insipiens  ” („nierozsądny”).

Pośmiertny syn Ludwika II le Bègue , który zmarł w Compiègne dnia10 kwietnia 879i Adélaïde de Frioul , siostra Wilfrida, opata Flavigny , Charles urodził się17 września 879. W swoim pierwszym małżeństwie Ludwik  II poślubił Ansgarde, który dał mu dwóch synów, Ludwika III i Carlomana II . Ale Louis zawarł ten związek bez zgody swojego ojca Karola II i zmusił go do poślubienia lepszej partii, Adelajdy; w rzeczywistości król Karol  II zerwał swój pierwszy związek. Sytuacja ta doprowadziła do dyskusji na temat ważności tych dwóch małżeństw ze strony współczesnych i pozwoliła prawnikom, którzy byli przeciwnikami dynastii, zakwestionować legalność potomków Ludwika  II .

Według Richera to Foulques the Venerable , arcybiskup Reims , był odpowiedzialny za wychowanie Karola od najwcześniejszego dzieciństwa. Według kroniki XIII -go  wieku, zostało powierzone, jak Louis i Carloman, opieką opata Hugona .

Zbyt młody, by rządzić, został wykluczony z władzy po śmierci swojego przyrodniego brata Carlomana II . Wielcy królestwa, z Hugues l'Abbé na czele , wybrali wówczas Karola III Grubego , tytułowego cesarza Zachodu , aby zapewnić regencję młodemu Karolowi podczas jego mniejszości. Po zdeponowaniu Karola  III Grubego w 887 roku Karol, który miał zaledwie osiem lat, był jeszcze za młody, aby zasiąść na tronie. Wielki wówczas wybrany na króla Francji potężnego markiza Neustrii , Eudesa , hrabiego Paryża, który jako godny syn Roberta Mocnego bronił Paryża przed Normanami zimą 885 - 886 .

Charles jest po raz pierwszy wspomniany w Czerwiec 889. Był wtedy z hrabią Ramnulfem II z Poitiers , księciem Akwitanii . Eudes zbliżył się do niego z małą armią, aby uzyskać jego uległość, Ramnulf pojawia się w Orleanie z Karolem, wówczas dziesięcioletnim. Obaj negocjują, a Ramnulf obiecuje nie atakować Eudesa i składa mu niejasną przysięgę wierności.

Walka o tron

Monarch walczy po głośnych porażkach, Eudes stara się uniknąć spisków. Widzi się spokojną stoiska spisek mieszania abp Fulk, wielki obrońca z dynastii Karolingów, Richard II Burgundii , William I st Akwitanii , Ademar Angoulême i Pepin Senlis , brat Herbert I st z Vermandois . Spiskowcy odpędzają Eudesa i przekonują go podczas apelu w VerberieWrzesień 892, aby spędzić zimę w Akwitanii, aby stoczyć bunt pod wodzą braci Ramnulfa. W ten sposób Karolowi udaje się zostać koronowanym na króla w niedzielę28 stycznia 893w opactwie Saint-Remi w Reims przez Foulques, w asyście biskupów Laon , Châlons i Thérouanne , w obecności wielu lordów z krajów położonych między Sekwaną a Mozą . Jest to pierwsza uroczystość koronacji króla Francji przez arcybiskupa w jego mieście Reims. WPaździernik 816, Ludwik Pobożny otrzymał cesarskiej koronacji, ale ceremonia została odprawiona przez papieża Stephen IV , który przybył specjalnie do Reims. Poświęcony w Compiègne przez arcybiskupa Gautiera z Sens , Eudes został po raz drugi koronowany w Reims na13 listopada 888.

Eudes reaguje na ten bunt. Walka o władzę rozpoczęła się między dwoma królami, podczas której Eudes zniszczył zamek Épernay i obległ Reims . Zwolennicy Karola zmuszają go do zniesienia oblężenia we wrześniu. Ale ta walka bez poparcia wielkich tylko sterylnie przeciwstawia się dwóm stronnictwu królewskiemu. Po rozmowach dochodzi do zawarcia rozejmu, aż do Wielkanocy następnego roku (31 marca 894). Podczas tego rozejmu Foulques na próżno próbuje uzyskać poparcie papieża i cesarza.

Pod koniec rozejmu Eudes oblega Reims i zmusza Karola do potajemnej ucieczki. Charles wygrywa Germanię i udaje się do Worms , gdzie Arnulf z Karyntii trzyma kratę: młody książę Karolingów otrzymuje oficjalną wysyłkę żołnierzy, aby pomóc mu w walce z jego Robertowskim rywalem. Jednak szefowie armii pomocy, pod pretekstem przyjaźni, która łączy ich z Eudes i jednoczy ich ojców z Robertem le Fortem , księciem Franków i wybrzeży Francji, po drodze porzucają Karola. Karol następnie schronił się w Burgundii z Richardem. Podając się za mediatora, Arnulf cytuje dwóch rywali w Worms . Eudes udał się tam i został rozpoznany przez cesarza. Po powrocie pokonuje ambasadę Karola, na czele której stoi Foulques. Grupa Karola zwróciła się następnie do jego kuzyna Zwentibolda , syna Arnulfa, który zgodził się wysłać mu pomoc, ale Zwentibold go zdradził, odrywając kilku lordów od jego sprawy i próbując bezskutecznie podbić część królestwa Eudes.

Od momentu rozejmu w 894 r. Negocjacje stanowią jedyny sposób zakończenia tej jałowej wojny pod okiem wielkich. Uznanie praw Eudes przez Arnulf uzasadnia rozwiązanie wynegocjowane przez przedstawicieli obu stron. Hervé , reprezentujący Eudes, prowadzi negocjacje w 896 r. W ramach ambiwalentnego arbitrażu Foulques. W 897 roku Charles i Eudes zawarli umowę. Według kronikarza Saint-Vaast , oprócz obietnicy sukcesji tronu po śmierci Eudesa, która wejdzie w życie w dniu3 stycznia 898. Ze swej strony zobowiązuje się potwierdzić Charles Robert , brat Eudes w swoim Neustrian polecenia , w rękach Robertian linii od 886 .

Na łożu śmierci 3 stycznia 898Eudes, wierny swojemu zaangażowaniu, wyznacza Karola na swojego następcę. Karol  III następnie przyjmuje hołd wielkiego zjednoczonego królestwa i przyznaje Robertowi swobodę rozporządzania hrabstwami Neustrii, a także jego markizem Bretanii i kilku hrabstw między Sekwaną a Loarą . Podczas gdy Neustria , termin już przestarzały, nie jest już cytowany w archiwach, wstąpienie na tron ​​Karola  III jest okazją do publicznego narodzin księstwa wojskowego, przypisywanego Robertianom.

Król zachodnich Franków

Uznając swoją godność, król Karol położył kres burzliwej młodości. Ale musi ustalić swoją reputację i udowodnić królewską skuteczność.

W 898 roku Lotharingia przystąpiła do buntu przeciwko Zwentiboldowi pod wodzą hrabiego Régniera . Karol Prosty następnie próbuje podbić królestwo bliskie jego przodkom. Biskupi Lotaryjscy interweniują i przywracają pokój między kuzynami w niezgodzie.

Normandy

Plik 28 grudnia 898, z niewielką liczbą żołnierzy, Charles pokonuje w Vimeu grupę Normanów, którzy wracają do swojego obozu, obładowani łupami. Ale sytuacja często wymyka się suwerennej kontroli. Obszar posłuszeństwa rex francorum jest ograniczony do ułamka Francia między Sekwaną a Mozą.

Trudne uczenie się na królewskiej funkcji wyjaśnia jego późne oficjalne małżeństwo w Laon , jednym z jego ulubionych miast. Wiąże16 kwietnia 907we Frédérune (Frône), córki Lotharingian hrabiego Thierry II z Ringelheim i Rhinghildim of Friesland , ukoronowanej 18 kwietnia w Saint-Remi de Reims przez Hervé, arcybiskupa Reims , stanowi dla niej 19 kwietnia w pałacu Attigny , posąg składający się z organów podatkowych Corbeny i pałacu Ponthion wraz ze wszystkimi ich budynkami gospodarczymi.

W 911 roku Wikingowie oblegali Paryż i Chartres . Po zwycięstwie koło Chartres na 28 sierpnia , Charles postanawia negocjować z liderem Norman Rollo . Rozmowy prowadzone przez arcybiskupa Reims Hervé doprowadziły do zawarcia traktatu z Saint-Clair-sur-Epte . Charles przekazuje Rollo i jego żołnierzom ziemię między Epte a morzem „in alleu i w dobrych finansach”. Udziela też - po odmowie Rollo na zjazd we Flandrii - Bretanii, „żeby mógł na niej mieszkać” , podczas gdy w żaden sposób nie jest on władcą Bretanii. Decyzja ta doprowadzi do powodzi Normanów w Bretanii i narodowej katastrofy Bretończyków. Ich elity religijne i szlacheckie uciekną i trzeba będzie czekać ponad 25 lat, aż wnuk ostatniego króla Bretanii, Alaina II Al Louarna , wyzwoli swój kraj w 939 roku. Przysięga jednogłośnie złożona przez króla, biskupów hrabiowie i opaci królestwa gwarantują Rollo, a także jego spadkobiercom i następcom, posiadanie ziem wokół Basse-Seine. W zamian przychodzi Rollo zapewnia króla o swojej wierności, co oznacza pomoc militarną w obronie królestwa. Następnie Rollo wyznaje swoją dobrą przyjaźń, opartą na sojuszu chrześcijańsko-małżeńskim, przy czym Rollo musi zostać ochrzczony i poślubić Gisele , córkę Karola, będącą wynikiem pobocznego i bezprawnego romansu. Terytorium odpowiadające dzisiejszej Górnej Normandii , wraz z Rouen , rozciągnie się na zachód przez podboje poza ujście Sekwany, tworząc Księstwo Normandii . Traktat z Saint-Clair-sur-Epte po mistrzowsku położył kres najazdom Wikingów nad Sekwaną.

Lotharingia

Po śmierci króla Ludwika Dziecka (21 listopada 911), Lotaryngia pod przywództwem swojego pierwszego dostojnego margrabiego , starego hrabiego Regniera z Long Col († 915 ) i drugiego dygnitarza, hrabiego Palatyna Wigérica , sprzymierzonego z rebeliantami, hrabiami Gerardem i Matfridem, uparcie odmawia następcy Konradiana z Gebhard w Księstwo Lotharingia, Conrad . Oddaje się Karolowi Prostemu, który ze zdumieniem przyjmuje propozycję królewskiego wyboru dwóch pierwszych dostojników. Odtąd Charles kieruje swoje działania na wschód. Władca Karolingów inwestuje swój wigor na tej bogatej ziemi, kolebce jego dynastycznych przodków. W latach 911 - 912 , po odzyskaniu Lotaryngii Karol  III jest ponowne tytuł „  rex Francorum  ”, który jest dominującym wśród jego następców w aktach X XX  wieku, a wzmacnia identyfikację pomiędzy Francją, Królestwo Franków i Zachodnia Francia. Od 911 r. Królowie zachodniego królestwa, wynikający z traktatu z Verdun w 843 r., Obejmujący większość Galii i skupiający większość symbolicznych miejsc królestwa Clovis, takich jak Reims czy Paryż , nieustannie twierdzą, że są królem Franków. w tym Robertians natomiast wśród królów wschodu, czasami nazywany germańskich królów, to twierdzenie jest epizodyczny i znika z XI -tego  wieku. Z archiwalnych aktów wynika, że ​​przebywa tam prawie co roku przez długie okresy, z wyjątkiem 914 i 918 lat niepełnych.

Od momentu wstąpienia na tron ​​Lotharingian Charles opiera się na rodzicach swojej żony Frérone , członku potężnej rodziny Lotharingian, i przyznaje honorowe (zaszczyty) przeciwwagę książąt Zachodniej Francji: jego bratanek Ernust, jego brat Bovon (Bovo, Bués), biskup Châlons, a zwłaszcza jego kuzyn Haganon , także krewny Gérarda de Brogne . Od 914 r. Jego notariuszem-kanclerzem był jeszcze Lotharingien, Gauzelin de Toul od 914 do 919 , następnie Haganon.

Otoczony przez dworzan i ministrów lotaryńskich marzy o rodowej władzy królewskiej. Szybko jednak kłóci się ze spadkobiercami dwóch głównych dygnitarzy, którzy dążą do umocnienia władzy ich szybko rozwijających się księstw terytorialnych. Burzliwy princeps Gislebert działa bezkarnie, wiedząc, że chroni go przyjaźń z królem Saksonii, Henri l'Oiseleur .

Imperium

Charles rozumie, że Lotharingian i Robertian zaprzeczenia jego suwerennej władzy mają swoje źródło na Wschodzie, jak wiele spośród Franconians i Szwabii , jak wśród Sasów i Bawarczyków . Aby zbliżyć się do władców Saksonii, poślubił10 lutego 919Edwige z Wessex .

Następnie stara się dochodzić swoich praw do Imperium w sposób dyplomatyczny, a następnie wojenny. Został pokonany w Pfeddersheim , w kraju Worms , w 920 roku przez króla Henryka Ptaka Niemiec. Powstanie arystokratyczne, które następuje, staje się dla króla Karola tragedią. Ale arcybiskup Reims Hervé znosi zakaz, wzywa lojalnych sojuszników królewskich i przychodzi mu z pomocą. Sasi, świadkowie ratunek w sytuacji ekstremalnej , są pod wrażeniem.

Przywrócony do władzy Karol może zastąpić wybranego biskupa Liege , Hilduina , wrogiego, przez Richera , opata Prüm , jego partyzanta. Plik7 listopada 921na mocy traktatu z Bonn obaj władcy uznają się nawzajem.

Zeznanie

Bunt wielkich

Karol, bezsilny wobec powstałych książęcych dynastii, musiał narzucać swym zwolennikom nieustanną walkę. Książę Lotharingie Giselbert , książę Burgundii Raoul , a zwłaszcza książę Franków Robert , brat poprzedniego króla Eudesa , są w stanie podważyć jego autorytet. Zazdrosny o wszechmocnego doradcę Haganona, którego oskarżają o „ zrodzenie się z niejasnych rodziców” , to znaczy, że nie należy do arystokracji, niezadowolony z częstych pobytów króla w Lotharingii, który wzniecił bunt z księciem Robert na ich czele. Powstanie wojskowe hrabiów Francia i Robertian France wybuchło w 922 r. , Kiedy Karol wycofał się ze swojej ciotki Rothilde , córki Karola II Łysego i macochy Huguesa Wielkiego , opactwa Chelles, aby przekazać je swojemu ulubionemu pastorowi, Haganon. Położona w sercu ojcowskich posiadłości Roberta, wymyka się w ten sposób jego zależności i stanowi punkt obserwacji i walki o „wroga znienawidzonego i pogardzanego”.

Po najazdach po obu stronach w Rémois , Laonnais i Soissonnais , Karol zobaczył, że jego armia została rozproszona w Laon i musiał schronić się w Lotharingii. Korzystając z jego nieobecności, powstańcy ogłaszają jego upadek. Spotkanie improwizacja rebeliantów wybrany na króla Roberta I st z29 czerwca 922i nie zatrzymując się w milczeniu umierającego starego arcybiskupa Hervé, następnego dnia, 30 czerwca , organizuje koronację w Reims przez Gautiera, arcybiskupa Sens .

Po koronacji Robert przeniósł wojnę do Lotharingii. Jego syn Hugues maszeruje na zamek Chèvremont , twierdzę ich sojusznika Gisleberta de Lotharingie, którego oblega Karol, i zmusza go do zniesienia oblężenia. Po uzgodnieniu z Henry  I st the Fowler nad brzegiem rzeki Roer na początku 923 roku Robert podpisał z częścią Lorraine rozejm, który powinien obowiązywać do października i wrócił do zachodniej Francji.

Korzystając z tego wytchnienia, Charles pospiesznie pozyskuje nowych rekrutów i przekraczając Mozę maszeruje na Attigny, a stamtąd przeciwko Robertowi, zainstalowanemu w Soissons .

Przybył na Aisne na 14 czerwca , Charles dostarcza bitwę następnego dnia, pod koniec dnia. Bitwa pod Soissons nie rozstrzyga konflikt. W pierwszej fazie Robert zostaje zabity podczas szarży, a duża liczba Robertian zostaje osaczona w obronie naziemnej. Syn Roberta, Hugues Wielki , galwanizuje swoich żołnierzy, pokazując zwłoki ojca. Roberyci przygotowują się do walki z ultima hora, gdy niespodziewane przybycie przywódców hrabstw między Sekwaną a Flandrią, na czele z Herbertem , szwagrem Roberta, odwraca bieg bitwy. Odrodzenie tej drugiej fazy zmusza Lotharingian do rozważnego odwrotu. Robertians uznają na polu bitwy księcia Raoula z Burgundii , kolejnego zięcia zmarłego króla, jako króla i mistrza wojennego. Walka jest tanio przegrana przez Charlesa, nawet jeśli Richer i Folcuin ogłoszą go zwycięzcą, a następnie kilku późniejszych autorów.

Charles następnie wezwał Rollo i jego Normanów, a także tych nad Loarą , dowodzonych przez Ragnolda. Na rozkaz tego ostatniego Wikingowie zbliżają się do brzegów rzeki Oise, aby mu pomóc. Jednak Raoul udaje się na spotkanie z nimi w kierunku tej rzeki z panami Francia, blokując im drogę. Karol musi ponownie uciec do Lotharingii. Karl Ferdinand Werner przedstawia ten apel Normanom, byłym najeźdźcom, z którym od kilkudziesięciu lat walczyła frankońska arystokracja, jako niezręczność Karola, który zraził swoich ostatnich zwolenników.

Korzystając z przejścia na emeryturę, niektórzy wielcy z Zachodniej Francji elekt Raoul de Bourgogne w Soissons , koronowany na króla w Saint-Médard de Soissons w niedzielę13 lipca 923Gautier, arcybiskup Sens .

Niewola

Pragnąc uchronić się przed monarchami i stworzyć księstwo między Sekwaną a Flandrią, Herbert II de Vermandois zwabia króla Karola małym oddziałem w zasadzkę: twierdzi, że mimo dobrej wiary, oderwany od partii Karolingów, chce Skorzystaj z okazji, aby naprawić wyrządzone mu krzywdy. W ten sposób Karol został wzięty do niewoli17 lipca 923. Oddzielony od towarzyszy był więziony przez cztery lata w kasztelu Theodorici ( Château-Thierry ). Po pożarze wieży, w której był więziony, został przeniesiony do Château de Péronne ( Somma ).

Jego druga żona, królowa Edwige z Wessex (lub Odgive), córka króla Anglii Edwarda Starszego , uciekła, by znaleźć schronienie w Anglii ze swoim synem, przyszłym Ludwikiem IV .

Król Karol, zinstrumentalizowany przez Herberta w poszukiwaniu księstwa, mógł ponownie ujrzeć wolny świat. W 927 roku Herbert II wyciąga Karola z więzienia pomimo zakazu Raoula i umieszcza go w jego stolicy, Saint-Quentin , jakiś czas po naradzie, którą spotkał w Trosly . Herbert wielokrotnie oświadcza, że ​​ponownie rozpoznaje go jako króla. Następnie zabiera go do Eu , aby negocjować sojusz z Rollo , który pozostał wierny władcy Karolingów, przeciwko Raoulowi.

Po poprowadzeniu wyprawy do północnej Francji na czele armii burgundzkiej, król Raoul w końcu doszedł do porozumienia z Herbertem, któremu porzucił Laon , a także wiedeńczykiem dla swojego syna Eudesa . Potem spotkał Karola w Reims , któremu przekazał królewskie władze podatkowe Attigny i być może Ponthion . Jednak Karol pozostał pod opieką Herberta. Teraz bezużyteczny, przeżywa tylko dwa lata. On umarł na7 października 929 w Péronne po sześciu latach niewoli.

Niektórzy autorzy zakładali, że umarłby z głodu, inni, że zostałby otruty przez Herberta de Vermandois, zwłaszcza Walter Scott w powieści Quentin Durward .

Potomkowie

Jego szczątki są pochowane w środku chóru kościoła Saint-Fursy w Péronne , gdzie jego epitafium brzmi  : „  Hic jacet Carolus Pius Francorum Rex, cuius animàm absoluat omnipotens i misericors Deus. Amen  ” („ Tutaj leży Karol, pobożny król Franków; niech Wszechmogący i Miłosierny Pan rozgrzeszy jego duszę ”). Później, podczas rekonstrukcji chóru, pomnik został przeniesiony za ołtarz główny, z kamieniem w kształcie rombu , na którym widnieje napis: „Tutaj gist Karol  III , król Francji, zmarł w chasteau de Péronne, 7 października 929 r.” . Kościół został zniszczony podczas rewolucji , a grób zniknął wraz ze szczątkami króla.

Po jego złożeniu panowie z południa Loary odmówili uznania rodziny królewskiej Raoula, kontynuując datowanie swoich czynów od panowania Karola do jego śmierci, w szczególności w Langwedocji , Roussillon i Poitou . Po 929 r. Raoul jest powszechnie uznawany, nawet jeśli kilka aktów nadal datuje się na lata śmierci Karola lub lata „wstąpienia na tron” jego syna Ludwika IV „zza oceanu” .

Hrabia Nassau wysadzili dużą wieżę Peronne, gdzie Karol III prostego i Louis XI były zamknięte  , podczas oblężenia miasta przez wojska cesarskie wWrzesień 1536.

Genealogia

┌─ Charles II dit « le Chauve » (823-† 877), roi de Francie occidentale (840-877), empereur d'Occident (875-877). ┌─ Louis II dit « le Bègue » (846-† 879), roi des Francs (877-879). │ └─ Ermentrude d'Orléans (vers 830-† 869). │ Charles III dit « le Simple » │ │ ┌─ Adalhard de Paris (v. 830 -† ap. 890) comte du palais, comte de Paris. └─ Adélaïde de Frioul (entre 855 et 866-† 901). └─ X Il épouse : 1) ép. le 16 avril 907Frédérune ou Frérone († 917), peut-être la fille de Thierry II (Théodoric) de Rhingelheim 2) ép. le 10 février 919Edwige de Wessex (cf. Maison de Wessex) │ ├─De ? Arnulf (?-?) ├─De ? Drogon (?-?) ├─De ? Roricon (?-976) évêque de Laon ├─De ? Alpaïs (?-?) ├─De 1 Ermentrude (?-?) épouse de Godefroid († 949), comte palatin de Lotharingie ├─De 1 Frérone (?-?). ├─De 1 Adélaïde (?-?). ├─De 1 Gisèle (?-?), promise comme épouse à Rollon. ├─De 1 Rothrude (?-?). ├─De 1 Hildegarde de France (?-?). └─De 2 Louis IV dit « d'Outremer » (921-† 954), roi des Francs (936-954).

Zobacz także genealogia Karolingów

Uwagi i odniesienia

  1. Genealogy of Charles  III na stronie Medieval Lands .
  2. Na jednym z jego dyplomów datowany28 maja 917wskazuje się, że urodził się on w dniu Saint-Lamberta ( in die nativitas nostræ, quæ est Missa S. Lamberti,… ). Patrz Dom Charles-Michel Haudiquier (red.), Recueil des historiens des Gaules et de la France: Rerum gallicarum et francicarum scriptores , Paryż, 1747-1767, tom 9, s.   531.
  3. Gustave Devraine, Péronne, jego historia, zabytki, od początków do współczesności , 1970, s.   4, [ czytaj online ] .
  4. Gaffiot Latin-French Dictionary , 1934, s.  1486 .
  5. Gaffiot Latin-French Dictionary , 1934, s.  738 .
  6. Z łacińskiego „  follis  ”, oznaczającego „worek pełen powietrza”. Patrz C. du Cange, 1678, Glossarium mediæ et infimæ latinitatis , wydanie zwiększone, Niort, L. Favre, 1883-1887, t. 3, kol. 540c., P.  1766 .
  7. Gaffiot Latin-French Dictionary , 1934, s.  979 .
  8. Gaffiot Latin-French Dictionary , 1934, s.  830 .
  9. Eckel 1977 , s.  140-141.
  10. Alain de Sancy, The Dukes of Normandy and the Kings of France: 911-1204 , Fernand Lanore, 1996, 186 stron, ( ISBN  978-2-85157-153-3 ) , str.   141 [ czytaj online ] .
  11. Pierre Richelet, Słownik języka francuskiego, starożytny i współczesny , t. 2, Jean-Marie Bruyset Imprimeur-Libraire, 1759, s.   593 [ czytaj online ] .
  12. M. Borgnet, „Study on the reign of Charles-le-Simple”, New wspomnienia Królewskiej Akademii Nauk i Belles-Lettres of Brussels , vol. 17, Bruksela, M. Hayez, 1844, s.  7, przypis 2 [ czytaj online ] .
  13. Eckel 1977 , s.  1-2.
  14. Eckel 1977 , s.  9-10.
  15. Eckel 1977 , s.  10.
  16. Roberta Henri-Bautier „koronacji i koronacje pod Karolingów i pierwszych Capetians. Badania nad genezą francuskiej koronacji królewskiej ”( s.  7-56 ), Annary-biuletyn Towarzystwa Historii Francji , rok 1987, Paryż, Librairie C. Klincksieck, 1989, ( ISBN  978-2-252 -02508-6 ) , s.  49 [ czytaj online ] .
  17. Laurent Theis , Clovis od historii do mitu , Éditions Complexe, 1996, s.  93 [ czytaj online ] .
  18. Gilles Baillat, Reims , Éditions Bonneton, 1990, s.  57 [ czytaj online ] .
  19. Gérard Galand, The Lords of Châteauneuf-sur-Sarthe in Anjou: from Robert le Fort to the Revolution, około 852-1791 , Éditions Cheminements, 2005, 334 strony, s.  21-22, [ czytaj online ] .
  20. Eckel 1977 , s.  11-17.
  21. Hincmar de Reims , Prudence de Troyes , The Annals of Saint-Bertin and Saint-Vaast; a następnie Fragmenty niepublikowanej kroniki (opublikowanej z adnotacjami i wariantami rękopisów dla Towarzystwa Historii Francji przez opata C. Dehaisnesa), Paryż, Veuve Jules Renouard , 1871, strony XVIII-472, s.  352 , przypis b; p.  353 , uwaga a; p.  354-355 , przypis c.
  22. Eckel 1977 , s.  17-26.
  23. Hélène Noizet, „Powstanie linii Robertian: od Doliny Loary do Francji” ( str.  19-35), Biuletyn informacyjny Towarzystwa Historii Francji , Librairie Droz, 2005, [ czytaj online ] , str. .  22 .
  24. Eckel 1977 , s.  65.
  25. Paule Lejeune, Królowe Francji, Vernal / P. Lebaud, 1989, 282 strony, ( ISBN  978-2-86594-042-4 ) , s.  72 [ czytaj online ] .
  26. Jean-Pierre Bayard , Coronations and royal coronations, Guy Trédaniel, 1984, 375 stron, ( ISBN 978-2-85707-152-5 ) , str.  343 [ czytaj online ] .  
  27. Philippe Depreux, „Zagraniczni książęta, księżniczki i szlachta dla królów Merowingów i Karolingów: przyjmować sojuszników czy zakładników? »( Str.  133-154 ), w: Society of Medieval Historyians of Public Higher Education, The Stranger in the Middle Ages , SUMES Congress (Gottingen, czerwiec 1999), Sorbonne Publications, 2000, 308 stron, ( ISBN  978-2-85944 -407-5 ) , [ czytaj online ] , s.  145 , przypis 133.
  28. Annie Renoux (red.), Królewskie i książęce pałace w średniowieczu: materiały z międzynarodowej konferencji, która odbyła się w Le Mans w dniach 6-7 i 8 października 1994 r. , Publications de l'Université du Maine, 1996, 217 stron, str. .  109 ( ISBN  978-2-904037-22-1 ) .
  29. Jean-Charles Volkmann, Chronology of the history of France , Editions Jean-paul Gisserot, 1997, 127 stron, s.  18-19, ( ISBN  978-2-87747-273-9 ) .
  30. Philippe Le Bas , Francja: Słownik encyklopedyczny , t. 8, Firmin Didot Frères, Editors, 1842, [ czytaj online ] , str.  324 .
  31. Peter Bauduin, „Norman Heads Frankish elite end IX e -Start X th  century” ( s.  181-194), w: Pierre Bauduin (red.), The Scandinavian found in the West and the początki Księstwa Normandii , Publikacje CRAHM, 2005, 271 stron, s.  182, ( ISBN  978-2-902685-28-8 ) .
  32. Pierre Bauduin, „Wokół omawianego rytuału: całowanie stopy Karola Prostego w czasie traktatu z Saint-Clair-sur-Epte” ( str.  30-48), w: Élisabeth Lalou, Bruno Lepeuple, Jean - Louis Roch (red.), Zamki i źródła: archeologia i historia średniowiecznej Normandii: mieszanki na cześć Anne-Marie Flambard Héricher , Publikacja Université Rouen Havre, 2008, 622 strony, s.  30-31, ( ISBN  978-2-87775-458-3 ) .
  33. Carlrichard Brühl, urodziła dwóch narodów, Francuzów i Niemców ( IX th  -  XI th  wieku) , wyd. Fayard, sierpień 1996, s.  89 .
  34. Hervé Pinoteau , francuski symbolizm królewski, V th  -  XVIII -go  stulecia , edycjach ISP, s.  159 .
  35. Régine Le Jan , Kobiety, władza i społeczeństwo we wczesnym średniowieczu ], t. 1 z The French Medievalists , Picard, 2001, s.  80, 87 [ czytaj online ] .
  36. Eckel 1977 , s.  99.
  37. Régine Le Jan, „Królestwo Franków około roku 900: zmieniająca się potęga? », W Pierre Bauduin (red.), Scandinavian Foundations in the West and the Beginnings of the Normandy , CRAHM Publications, 2005, 271 stron, [ czytaj online ] , s. 94, ( ISBN  978-2-902685-28-8 ) .
  38. Robert-Henri Bautier, The Carolingian Chancellery and the Royal Acts in the Carolingian Kingdoms , Library of the School of Charters, vol. 127, część 2, Librairie Droz, 1969, [ czytaj online ] , s.  22 , ( ISBN  978-2-600-05153-8 ) .
  39. Philippe Lauer , Robert  I st i Raoul z Burgundii królów Francji (923-936) , Paryż, Honoré Champion; Genève Slatkine Reprints, 1976, [ czytaj online ] , s.  7-10 .
  40. Kuzyn Gérarda de Brogne i de Frône, Haganon towarzyszy królowej we Francji, kiedy poślubia Karola. Zobacz Régine Le Jan, Rodzina i moc w wolnym świecie: VII th - X th  century , Publikacje de la Sorbonne, 1995 571 stron, [ czytać online ] , str.  59-60 , ( ISBN  978-2-85944-268-2 ) .
  41. Augustin Fliche, Europa Zachodnia od 888 do 1125 ], Presses Universitaires de France, 1930, 672 strony, s.  78 [ czytaj online ] .
  42. Régine Le Jan, The Royalty and the Elites in Carolingian Europe , Centre d'Histoire de l'Europe du Nord-Ouest, 1998, 530 stron, s.  13, ( ISBN  978-2-905637-22-2 ) .
  43. Eckel 1977 , s.  123.
  44. Eckel 1977 , str.  125.
  45. Robert Parisot, The Kingdom of Lorraine under the Carolingians, 843-923 , Slatkine-Megariotis Reprints, 1975, 820 stron, [ czytaj online ] , str.   655.
  46. Jules Lair , „Sur Dudon de Saint-Quentin”, w: Dudon de Saint-Quentin , De moribus et actis primorum Normanniæ ducum , Caen, Le Blanc-Hardel, 1865, [ czytaj online ] , str.  69 .
  47. Augustin Labutte, Studia historyczne nad dystryktem Yvetot, poprzedzone szkicem o historii podboju i ustanowieniu Normanów w Neustrii , Rouen, A. Le Brument, 1851, [ czytaj online ] , s.  63 .
  48. Karl Ferdinand Werner, badania po raz pierwszy francuski Księstwo ( IX th  -  X th  stulecia) , Thorbecke2004, 326  s. , s.  35.
  49. Eckel 1977 , str.  127.
  50. Pierre Morère, „Notes de Quentin Durward  ”, w Walter Scott , Ivanhoé i innych powieściach , Gallimard, Bibliothèque de la Pléiade , 2007, 1631 stron, s.  1576, przypis 3. [ czytaj online ] .
  51. François Blary Véronique Durey-Blary "Zamek Chateau-Thierry w IX TH do XV -go  wieku" ( str.  371-392 ), w Jean-Michel Poisson, Jean-Jacques Schwien, Le Bois w zamku w kamieniu Średniowiecze - konferencja Lons-le-Saunier, 23-25 ​​października 1997 , Presses universitaire de Franche-Comté, 2003, 448 stron, [ czytaj online ] , s.  372 , ( ISBN  978-2-84627-037-3 ) .
  52. Pierre Bauduin, op. cit. , s.  181.
  53. Philip Lauer , Robert  I st i Raoul z Burgundii królowie Francji (923-936) , Paryż, Honoré Champion; Geneva Slatkine Reprints, 1976, s.  49-56.
  54. Auguste Morel, Z Paryża do Kolonii, Brukseli, Senlis, Laon, Dinant, Givet, Luksemburga, Trewiru, Maestricht: trasa opisowa i historyczna , Librairie de L. Hachette et Cie, 1864, 464 strony , [ czytaj online ] , s.  166 .
  55. Israel Smith Clare, Niezrównana historia świata: historia średniowiecza , t. 3, The Werner Co., 1893, s.  304 .
  56. „Czy jego śmierć jest naturalna, czy wręcz przeciwnie, można ją przypisać jego strażnikowi?” Sami współcześni wątpili. Legenda naturalnie zdecydowaliśmy się na zbrodnię " , według Josepha Calmette upadku imperium i narodziny Europy IX E  -  X XX  wieku , Aubier, Editions Montaigne, 1941, 268 stron, [ czytać online ] , str.  197 .
  57. Walter Scott , Quentin Durward , Furne, Charles Gosselin, Perrotin, 1835, rozdział XXVIII , [ czytaj online ] , s.  380 i 384.
  58. Jules Dournel, General History of Péronne , Sédopols, 1985, 524 strony, str.  34-35 .
  59. Jacques-Paul Migne , Nowa encyklopedia teologiczna , t. 31, JP Migne, 1852, s.  812 [ czytaj online ] .
  60. Abbé Jean Gosselin, „Notatka historyczna o kościele i królewskiej kapitule Saint-Fursy w Péronne”, Pikardia, przegląd historyczny, archeologiczny i literacki , tom 11, Amiens, Lenoël-Hérouart, 1865, [ czytaj online ] , str. .  60 .
  61. Kongres Archeologiczny we Francji: XXXIII th Sesji: Walne Zgromadzenie odbędzie się w Senlis, Aix i Nicei w 1866 roku przez francuskiego Towarzystwa Archeologicznego , Paryżu, Derache,1867, 459,  str. ( czytaj online ) , s.  129.
  62. Eckel 1977 , s.  145.
  63. Alexandre Henne , Historia panowania Karola V w Belgii , t. 5-6, E. Flatau, 1859, [ czytaj online ] , s.  121-122 .
  64. P.Louis Lainé, Genealogical and Historical Archives of the Nobility of France: lub zbiór dowodów, wspomnień i zapisów genealogicznych, służących do odnotowania pochodzenia, pokrewieństwa, sojuszy oraz cywilnych i moralnych ilustracji religijnych różnych domów i rodzin szlachty królestwa , vol. 10, 1846, [ czytaj online ] , s.  31 .
  65. Zimowy ojciec i syn, „Statystyka okręgu Péronne”, Wspomnienia Akademii Nauk, Listy i sztuka Amiens , vol. 1, 1835, [ czytaj online ] , s.  481-482 .
  66. Towarzystwo Historyczne Compiègne Cartular of the Abbey of Saint-Corneille de Compiègne , tom 3, 1904, s.  9.
  67. Robert Parisot po prostu ocenia, że ​​to „małżeństwo poprzedza19 kwietnia 907, data dyplomu, którym Karol stanowił posag ”( The Kingdom of Lorraine under the Carolingians, 843-923 , Slatkine-Megariotis Reprints, 1975, 820 stron, s.  657 ).

Źródła i bibliografia

Dokument użyty do napisania artykułu : dokument używany jako źródło tego artykułu.

Linki zewnętrzne