Ludwik I po raz pierwszy powiedział „Pobożny” lub „Pobożny”, urodzony w 778 w Cassinogilum (niepewna lokalizacja lub Casseuil niedaleko Bordeaux , Chasseneuil-du-Poitou w Wiedniu lub Casseneuil w Lot-et-Garonne) i śmierć20 czerwca 840w Ingelheim , niedaleko Moguncji , był królem Akwitanii do 814 r. , a następnie cesarzem Zachodu od 814 r. do śmierci w 840 r. Był synem Karola Wielkiego i Hildegardy de Vintzgau .
Jego panowanie było naznaczone wieloma zagrożeniami dla jedności Imperium Karolingów : nie tylko musiał stawić czoła najazdom Wikingów , ale jego synowie zbuntowali się przeciwko niemu przy kilku okazjach. Ambicje wielkich rodów arystokratycznych przybierały na sile, zagrażając imperialnej władzy.
Po jego śmierci Cesarstwo Karolingów zostało podzielone między królestwa jego synów Karola , Lothaire'a (który otrzymał tytuł cesarski) i Ludwika Germańskiego na mocy traktatu z Verdun .
Louis , imię pochodzenia germańskiego, czasami łacińskie w Hludovicus lub Ludovicus , jest tradycyjnym imieniem, które można znaleźć w frankońskiej genealogii królewskiej i które zaczyna się od Clovis , francuskiej formy germańskiej nazwy "Hlod (o) wig", niemiecki współczesna "Lud (e) wig", zlatynizowana w Clodovicus (przez deformację staje się "Clovis").
Kwalifikator „Pobożny” jest potwierdzone w trakcie jego trwania (w języku łacińskim: Pius ), w szczególności poprzez biografii napisany przez chorevebishop z Trewiru , Thégan (przed 800-ok 850), jeden z trzech jego biografów: Vita Hludovici Pii , oraz w tekście napisanym przez jego doradcę Agobarda de Lyon , bardzo krytyczny wobec Judith , jego drugiej żony, żarliwe wsparcie jego syna Lothaire'a , głównego architekta depozycji Ludwika w 833 r . : Libro duo pro filiis i contra Iudith uxorem Ludovici Pii .
Ten przydomek jest powiązany z jego polityką religijną, wyraźnie bardziej przychylną Kościołowi niż Karol Wielki . Podczas swojego panowania Ludwik zreformował klasztory i zmienił swoją politykę wobec papiestwa, zobowiązując się do poszanowania dziedzictwa św. Piotra i nie interweniowania w wyborach papieskich . Papież w ten sposób odzyskuje, po okresie kontroli sprawowanej przez Karola, pewnej niezależności politycznej.
Niewykluczone, że przydomek „Pobożny” zawdzięczał skłonności do płaczu, gdy wchodził do miejsc świętych, jak miało to miejsce, gdy gromadził się przy grobie swojego ojca Karola Wielkiego w Aix -la-Chapelle .
Na dworze otaczał się duchownymi, którzy mu doradzali, takimi jak Agobard (769? -840), Frédegis († 834) i Benoît d'Aniane (750-821). W 822 odprawił pokutę publiczną w Attigny . Krótko mówiąc, polityka religijna Ludwika Pobożnego ma na celu wzmocnienie jedności Cesarstwa, zasadniczo chrześcijańskiego imperium Karolingów .
Jeśli chodzi o jego przydomek „Debonair”, pojawia się on tylko raz, w okresie późnego średniowiecza , w biografii astronoma , Vita Hludovici . Używa łacińskiego superlative mitissimus („bardzo delikatny”), co tłumaczy się jako „dobroduszny”, tylko raz w swoim opisie (rozdz. 21). Jednakże określenie to zostało zrobione w 1275 roku przez urzędnika w Saint-Denis nazwie Prymas w Grandes Chroniques de France , a następnie przez innych kronikarzy i historyków, którzy w związku z tym dał to nieuzasadnione znaczenie.
Jest szóstym dzieckiem i czwartym synem Karola Wielkiego; piąte dziecko, a trzeci syn jego drugiej żony Hildegarde de Vintzgau , z bawarskiej rodziny z agilolfingowie .
W chwili jego narodzin, latem 778 r. , Kiedy Hildegarda urodziła dwóch bliźniaków, Louisa i Lothaire'a (zmarłych wkrótce potem), Karol Wielki wyruszył na wyprawę do Hiszpanii . Narodziny odbywają się w jednej z królewskich rezydencji, Villa Cassinogilum , która z pewnością odpowiada obecnej gminie Chasseneuil-du-Poitou (departament Vienne ), niż Casseuil (departament Gironde ) na Garonnie , zgodnie z historykom, chociaż dzieło z 1660 r. wskazuje Casseneuila w Lot-et-Garonne, gdzie brat bliźniak króla Ludwika, Clotaire (lub Lothaire), umarłby i zostałby pochowany w wieku 2 lat.
Plik 15 kwietnia 781Podczas obchodów Wielkanocy w Rzymie , Karol Wielki został koronowany na króla Akwitanii przez papieża Adriana I św . Dlatego nie ma jeszcze trzech lat. Podczas tej ceremonii następuje również koronacja trzeciego syna, który nie ma jeszcze czterech lat, Pepina , króla Włoch . Wkrótce potem, pomimo młodego wieku, Louis został wysłany do Akwitanii pod opieką opiekuna Arnolda i innych oficerów.
Podczas jego panowania w Akwitanii rząd został po raz pierwszy ustanowiony przez Karola Wielkiego, który mianował hrabiów frankońskich. Od lat 90-tych (miał 12 lat ), Louis odgrywał również rolę w rządzeniu swoim królestwem.
Wśród osobistości królestwa Akwitanii, głównymi są Benoît d'Aniane , doradca Louis, wśród Wizygotów pochodzenia i Guillaume , hrabia Tuluzy od 788 do zastąpienia Chorso , pobity przez Vascon Adalric (w) . Możemy również przytoczyć Bégona , zięcia Louisa z 806 r. I Hélisachara , jego kanclerza w 814 r .
W tym okresie Louis najczęściej mieszkał w swoich pałacach królewskich w Akwitanii, w Doué-La-Fontaine , niedaleko Saumur , Angeac między Angoulême i Saintes, Cassinogilum (najprawdopodobniej Chasseneuil-du-Poitou ) i Ébreuil , a nawet Jocundiacum (dziś Le Palais-sur-Vienne , niedaleko Limoges ).
Jest kilkakrotnie wzywany przez Karola Wielkiego, aby przyjść i spędzić trochę czasu na dworze:
Od lat 90. XX wieku brał udział w kilku wyprawach wojskowych: w 792 został wysłany wraz z Pépinem w kampanii przeciwko Księstwu Benewentu . Ale chodzi głównie o kampanie w muzułmańskiej Hiszpanii , gdzie od 756 roku władzę sprawuje emir Umajjadów z Kordoby , w buncie przeciwko kalifatowi Abbasydów z Bagdadu . Działania Franków na południu Pirenejów czerpią korzyści z działań królów Asturii na zachodzie półwyspu oraz z autonomii muzułmańskich gubernatorów, z których część zawiera pakt z Karolem Wielkim.
W 797 roku Louis poprowadził oblężenie Huesca .
W 800- 801 , on jest głową armia oblega Franków i biorąc Barcelona .
W 809 r. Wziął udział w wyprawie przeciwko Tortosie , która zakończyła się niepowodzeniem.
Ponownie w 811 roku , tym razem pomyślnie. Marsz hiszpański dotarł więc do niskiego biegu rzeki Ebro , podczas gdy Saragossa (cel wyprawy 778) pozostała pod kontrolą muzułmanów.
Koniec panowania Karola WielkiegoW 806 roku Karol Wielki zorganizował podział swoich terytoriów na trzy królestwa przypisane jego trzem prawowitym synom: Karolowi, Pépinowi i Louisowi. Oprócz Akwitanii, Louis będzie miał regiony starożytnej Galii na południe od płaskowyżu Langres ( królestwo Burgundii , Prowansji ). Tytuł cesarski nie jest nikomu przypisywany. Ale ten projekt jest ostatecznie bezużyteczny, ponieważ Pépin i Charles umierają w 810 i 811 roku .
„We wrześniu tego samego roku ( 813 ) cesarz Karol zgromadził wielkie zgromadzenie ludzi w Pałacu Aix . Pochodząc z całego królestwa i imperium, zgromadzili biskupów, opatów, hrabiów, kapłanów, diakonów i zgromadzenie Franków z cesarzem w Aix; i tam przygotowali czterdzieści sześć rozdziałów o tym, co było konieczne dla Kościoła Bożego i ludu chrześcijańskiego. Następnie odbyło się zgromadzenie z udziałem wspomnianych biskupów, opatów, hrabiów i szlachciców królestwa Franków, podczas których jego syn Ludwik został królem i cesarzem. Na co wszyscy zgodzili się jednakowo, oświadczając, że jest to uzasadnione; i to spodobało się ludowi, a za zgodą i uznaniem całego ludu, uczynił ze sobą swego syna Ludwika cesarzem i uwiecznił imperium złotą koroną, lud okrzykiwał i wołał: Niech żyje cesarz Ludwik! I była to wielka radość dla ludzi tego dnia. "
W lutym 814 Louis dowiedział się o śmierci ojca, gdy przebywał w swoim pałacu w Doué-la-Fontaine .
Wracając do Akwizgranu po miesięcznej podróży, wprowadził różne zmiany w kadrze kierowniczej, awansował doradców, a Karola Wielkiego usunął (w szczególności kuzynów Adalarda i Wali ). Odesłał z pałacu szereg kobiet, które tam były, w tym swoje siostry, które zostały umieszczone w klasztorach.
W przeciwieństwie do Karola Wielkiego zrezygnował z nazywania siebie Królem Franków i Longobardów ; jedyny tytuł, jaki nosi, to cesarz, co wskazuje, że jego autorytet jest tak samo uniwersalny jak uprawnienia papieża i obejmuje wszystkich chrześcijan.
5 października 816 został koronowany i konsekrowany przez papieża Stefana IV w Reims . Był pierwszym świętym monarchą w Reims, praktykowanym przez prawie wszystkich królów Francji po nim.
Louis natychmiast stanął przed koniecznością zorganizowania swojej sukcesji między swoimi trzema synami, Lothaire , Louisem i Pépinem . Z jednej strony idea równego podziału między synów władcy była stosowana od początku monarchii frankońskiej. Z drugiej strony władza cesarska była ze swej natury tak niepodzielna, jak władza papieża. Czy zatem konieczne było uważanie imperium za tak nierozerwalnie pomieszane z państwem, że sukcesja tego ostatniego podlegałaby tej samej zasadzie, co sukcesja tego pierwszego? Czy też, dokonując rozróżnienia między jednym a drugim, przystąpić do podziału państwa, zachowując władzę cesarską dla jednego ze spadkobierców?
Ludwik Pobożny zdecydował się na środek, który nie zrywając całkowicie ze zwyczajem dzielenia się, podporządkował go zasadzie jedności. WLipiec 817poprzez Ordinatio Imperii zrzesza jako współregenta Imperium Lothaire'a, swojego najstarszego syna, i wyznacza go na swego następcę. Jego dwaj inni synowie otrzymują terytoria ograniczone i podporządkowane: Pépin otrzymuje Akwitanię i Ludwika Bawarię . Robiąc to, Louis wypowiadał się przeciwko starej koncepcji monarchii frankońskiej, praktykowanej przez Merowingów, i opowiadał się za nową kościelną koncepcją Imperium.
Postanowienia te sprowokowały bunt jego siostrzeńca, króla Włoch Bernarda , wnuka Karola Wielkiego. Zdobył Galię i otrzymał wsparcie Théodulfa , biskupa Orleanu . Niemniej jednak Ludwik bez trudu zebrał siły, aby stłumić powstanie, a wzięty do niewoli Bernard został przewieziony do Aix. Zostaje skazany na śmierć, ułaskawiony przez Ludwika Pobożnego, ale musi ponieść karę ślepoty . Zmarł dwa dni po tej męce. Cesarz, przytłoczony wyrzutami sumienia i ponaglany przez swojego wiernego Benoîta , opata Aniane , poczuł się zobowiązany do publicznej pokuty, ale dopiero cztery lata później, w 822 roku , co w oczach frankońskich arystokratów uwiarygodniło ideę słabości. cesarza i stawia w ich oczach duchownych jako jedyny bastion przeciwko przejęciu władzy przez arystokrację.
W 825 roku Ludwik udzielił specjalnej ochrony ( przywileju ) Żydowi Abrahamowi z Saragossy, który wiernie służył mu w jego pałacu. Nic takiego nie jest korzystne dla chrześcijańskiego kupca. W tym samym roku udzielił również przywileju innym Żydom mieszkającym w Lyonie , którym pozwolił żyć zgodnie z ich wiarą .
Wkrótce po śmierci Bernarda Louis angażuje się w kampanię przeciwko Bretonom ; Towarzyszący jej Ermengarde umiera w Angers , gdzie jest pochowana.
Louis ożenił się ponownie w 819 r. Z Judith z Bawarii , z dynastii Welf , która dała mu córkę Gisèle, a przede wszystkim innego syna, Karola (urodzonego w 823 r. ), Przyszłego Karola Łysego . Narodziny Karola podważają podział 817 : konieczne będzie „posiadanie” tego nowego potomka. Judith sprzymierza się z Ludwikiem i Pepinem i zapewnia poparcie części arystokracji, aby domagać się podziału sukcesji między wszystkimi synami cesarza. W rzeczywistości jesteśmy świadkami powstawania dwóch klanów, jednego wokół Judith, a drugiego wokół Lothaire, które zdobywają szlachetne wsparcie, oferując różne dary i obietnice. Arystokracja, już rozdrażniona polityką Ludwika I er , wydaje się znajdować jego relację i przygotowywać kolejne bunty.
Bardzo szybko Lothaire, chociaż ojciec chrzestny Karola, odmówił jakiejkolwiek zmiany decyzji z 817 roku i zgromadził wokół siebie kilku arystokratów, tworząc partię imperialnej jedności: dużą liczbę biskupów Galii, w szczególności Jonasa d'Orléans i Frédéric d „Utrecht , a także hrabiowie Hugues de Tours (jego teść), Matfrid d'Orléans i Lambert de Nantes .
Ze swojej strony Judith promuje powstanie swojej rodziny: jej matka zostaje opatą Chelles , jej brat Rodolphe opatem Saint-Riquier i Jumièges ; jego brat Conrad zostaje opatem Saint-Gall i poślubia córkę Hugues de Tours; jego siostra Emma poślubia (827) Ludwika Bawarii . Wymiana między Ludwikiem Pobożnym a greckim cesarzem Konstantynopola , Michałem II , doprowadziła do zapożyczeń religijnych i kulturowych: podczas ambasady w 827 r. Cesarz bizantyjski dostarczył mu wszystkie dzieła Dionizego Areopagity , których chciał król Franków zlecić wykonanie tłumaczenia.
W tych latach coraz większą rolę odgrywa kolejna postać: markiz Septimanie , Bernard , syn Guillaume de Gellone , wsparcie Judyty i Karola. Ożeniony w 824 roku w Aix z Dhuodą , skorzysta wtedy ze swojej roli w obronie Barcelony, zaatakowanej przez muzułmanów z Kordoby w 826 r. , Obrony, którą musiał przewodzić sam, pomimo ustaleń poczynionych przez cesarz, by wysłał mu posiłki z Hugues de Tours i Matfrid d'Orléans. Ci ostatni, którzy nie postąpili zgodnie z nakazami, zostają zwolnieni. Bernard de Septimanie zostaje jednym z głównych doradców cesarza.
W 829 roku , na dorocznym spotkaniu w Wormacji , Ludwik Pobożny zmienił swoją sukcesję na Karola, któremu przypisano terytoria w Alzacji , Rhetii i Burgundii, co zaowocowało zbliżeniem Ludwika i Pépina do partii Lothaire'a. Ten ostatni zostaje pozbawiony tytułu regenta i udaje się do Włoch, aby przedstawić swoją kłótnię Papieżowi. Wala również zostaje zwolniony (w klasztorze na Corbie ), a Bernard zostaje szambelanem i przejmuje odpowiedzialność za edukację Karola.
W wyniku tych zmian Bernard z Septimanii i Judith stają się obiektem oszczerczej kampanii zwolenników Lothaire, kierowanej przez Walę: w skrajnym przypadku są oni oskarżani o cudzołóstwo, nawet czary i usiłowanie zamachu. Bernard zostaje oskarżony o zmonopolizowanie całej władzy w Aix, ze szkodą dla oszukanego i zaczarowanego cesarza.
Pierwszy bunt wybuchł w 830 roku : Pepin i Louis zajęli pałac cesarski i cesarza oraz zmusili go do zamknięcia Judyty w klasztorze, Karola również powierzono mnichom. Bernard de Septimanie musiał w pośpiechu wyjechać i schronił się w swoich południowych posiadłościach. Lothaire, powracający z Włoch, utrzymuje ojca u władzy, ale pozostaje pod jego kontrolą jako cesarz współpracujący.
Ludwik Pobożny skorzystał wówczas ze wsparcia biskupów Germanii i rozpoczął negocjacje z Pépinem i Louisem, który zerwał z Lothaire'em. Podczas zgromadzenia, które odbyło się w Nijmegen w 830 r. , Lothaire zgodził się na powrót do Włoch. Następnie Louis postanawia przerwać podział 817, aby ponownie podzielić terytorium, ale tym razem na cztery części. Podział jest oficjalny w 831 roku : Lothaire utrzymuje Włochy i musi zachować cesarski tytuł aż do śmierci, reszta imperium jest podzielona między Pépina, Ludwika i Karola. Te królestwa mają się uniezależnić po śmierci Lothaira.
Konfiskata Akwitanii (832)Mimo to Pépin i Louis kontynuują swoje wzburzenie. Pépin, w służbie którego oddał się Bernard de Septimanie , po buncie cesarz przystąpił do konfiskaty swoich majątków podczas wielkiego zgromadzenia, które zwołał w pałacu Jocundiacum (dziś Le Palais -on-Vienne niedaleko Limoges ) w październiku 832 r. Pépin przed wspaniałymi mieszkańcami Akwitanii, a jego ostatni urodzony syn Karol Łysy został okrzyknięty na tym samym zgromadzeniu , co było sposobem na obiecanie mu tronu Akwitanii.
Bunt w 833 roku i dymisja cesarzaW 833 roku Judith rozpoczęła negocjacje z Lothairem, mając na celu podzielenie imperium między niego a Karola.
The „Field of Lies” (czerwiec 833)Lotair na czele armii przekracza Alpy w towarzystwie papieża Grzegorza IV , dołącza do swoich braci i maszeruje z nimi przeciwko ojcu. Spotkanie odbyło się pod koniec czerwca w Alzacji , w miejscu zwanym później „ Polem kłamstw ”. Podczas negocjacji partyzanci Ludwika Pobożnego porzucają go jeden po drugim. Wynik ten jest w szczególności zasługą Papieża, który w ten sposób wzmacnia swój wpływ. W imię pokoju Kościoła, którego Cesarstwo było jedynie formą doczesną , rościł sobie prawo do interwencji, przywrócił Lothairze jego prymitywną godność i zabrał Judytę do Włoch. Karol zostaje umieszczony w klasztorze Prüm .
Pokuta Soissons (listopad 833)W listopadzie Lothaire, wspierany przez biskupów Galii, w szczególności Agobarda z Lyonu i Ebon z Reims , nakłada na swojego ojca pokutę publiczną, która odbywa się w opactwie Saint-Médard de Soissons , przed zgromadzeniem duchownych i świeccy ludzie. Louis jest zmuszony wyznać swoje liczne „zbrodnie” i zrzec się cesarskiej godności.
W 834 r. Hugues ( 802 - 844 ), świecki opat wielu opactw, został arcykanclerzem .
Wojna domowa w 834 roku i odrodzenie Ludwika PobożnegoWyniki uzyskane przez Lothaire'a w 833 roku nie odpowiadały życzeniom Louisa i Pepina. Wrócili do broni i walka trwała dalej. Koalicja między Ludwikiem Pobożnym, Ludwikiem Bawarii i Pépinem (z Bernardem) zostaje ponownie utworzona przeciwko Lothaire'owi. W Langres zbiera się armia . Lothaire udaje się zająć Chalon , gdzie Gaucelme i Gauberge, brat i siostra Bernarda de Septimanie zostają straceni . Ale w końcu zostaje zmuszony do powrotu do Włoch.
W 835 roku Louis odzyskał tytuł cesarza na Radzie w Thionville .
W 837 r. Ludwik Pobożny przydziela Karolowi królestwo z terytoriów doliny Mozy , do którego dodaje w 838 r. , Po śmierci Pépina, Akwitania, pomimo obecności prawowitego następcy tronu, co prowadzi do napięć z Arystokraci z Akwitanii.
Judith, po zamordowaniu biskupa Utrechtu Fryderyka , wymyśliła projekt zbliżenia Karola i Lothaire, którym w 839 r. , Podczas zgromadzenia w Aix, cesarz nadał terytoria na wschód od Renu . Odtąd głównym wrogiem stał się Ludwik Bawarii.
Ale Ludwik Pobożny zmarł wkrótce po 20 czerwca 840 r. Na wyspie na Renie, w Ingelheim , podczas przygotowań do kampanii przeciwko swojemu synowi. Został pochowany wraz z matką w opactwie Saint-Arnould w Metz . Po jego śmierci między synami wznowiono działania wojenne, co doprowadziło do nowego podziału imperium na mocy traktatu z Verdun ( 843 ).
Zobacz także Karolingów
┌─ Pépin dit le Bref (v. 715-768), maire du palais de Bourgogne (741), de Neustrie (741), d'Austrasie (747), roi des Francs (751). ┌─ Charles dit le Grand ou Charlemagne (747-814), roi des Francs (768), empereur d'Occident (800). │ └─ Bertrade de Laon (?-783). │ Louis Ier dit le Pieux │ │ ┌─ Gérold Ier de Vintzgau (v. 725-v. 786) └─ Hildegarde de Vintzgau (v. 757- 783). └─ Emma d'Alémanie (?-798), fille de Nébi. Louis Ier dit le Pieux 1) ép. vers 794 Ermengarde de Hesbaye 2) ép. en 819 Judith (cf. Welfs) ├─De 1 Lothaire Ier (795-855), empereur d'Occident (840-855), épouse en 821 Ermengarde de Tours (cf. Étichonides) │ ├─De 1 Pépin Ier (v. 797-838), roi d'Aquitaine (817-838), épouse en 822 Ringarde. │ ├─De 1 Rotrude (v. 800-?). │ ├─De 1 Hildegarde (v. 803-857), épouse de Gérard d'Auvergne, abbesse de l'abbaye Saint-Jean de Laon. │ ├─De 1 Louis dit le Germanique (v. 806-876), roi de Germanie (843-876). │ ép. en 827 Emma (cf. Welfs) │ ├─De 2 Gisèle (v. 819/822-874)), épouse d'Eberhard de Frioul (cf. Unrochides)→ famille des Unrochides. ├─De 2 Charles II dit le Chauve (823-877), roi de Francie occidentale (840-877), empereur d'Occident (875-877). │ ├─Avec une concubine dont le nom était Théodolinde de Sens: ├─Aupaïs (v. 793-852), épouse de Bégon de Paris, fils de Gérard Ier de Paris ├─Arnulf (v. 794-v. 841), comte de Sens en 817Zwróć uwagę, że Gisèle urodziła się w 820 roku, prawdopodobnie jest córką Judyty z Bawarii .
Karol Wielki uczynił opactwo Saint-Arnoul de Metz nekropolią części swojej rodziny: pochowano tam jego żonę Hildegardę, jego siostry, a także synów, w tym cesarza Ludwika Pobożnego. Pierwotnie byłoby sarkofag z V -go wieku od warsztatach Arles ; można było wówczas zachować tylko rzeźbione płaskorzeźby przedniej ściany, a wszystkie inne części sarkofagu zostały zniszczone lub rozproszone od czasu rewolucji . Zachowane fragmenty pozwalają rozpoznać ikonografię Passage de la mer Rouge .
Według opata Thibaulta ( 1239 ) władców chowano z wielką starannością (w niektórych grobowcach znalazł jedwabne ubrania, rękawiczki, pierścionki, kije i korony).
Oblężenie Metzu przez Charlesa Quinta w 1552 roku doprowadziło do zniszczenia opactwa. Ona została przeniesiona do cesarskich grobowców, w obrębie murów w klasztorze Dominikanów w Preachers , wybudowany w 1221 roku , klasztor, z wyjątkiem kościół został przebudowany w XVII th wieku. Dziś możemy oglądać te budowle, w szczególności krużganek, stary refektarz i starą zakrystię.
Po przeniesieniu w 1552 roku , Henryk II , król Francji , miał mauzoleum wzniesione w nowym Abbey, po stronie listu. Nazwa rzeźbiarza jest nieznany, ale rysunek XVIII -tego wieku pozwala docenić majestat. To jest grób-wizerunek, dominujące formy pionowe, wielki grobowiec, który spełnia smak XVI -tego wieku. Mniejszy niż odrodzone grobowce królewskie Saint-Denis , pomnik musiał uczcić chwałę imperialną Karolingów, której Valois chciał być spadkobiercą. Leżący posąg Ludwika Pobożnego leży bezpośrednio na pokrywie płyty i zajmuje prawie całą długość starożytnego sarkofagu włączonego do nowego układu. Cesarz jest koronowany, w prawej ręce trzyma berło; jej głowa spoczywa na poduszce, jej stopy stoją bez podparcia. Dwie połączone lub ustawione tyłem do siebie kolumny spoczywają na płycie wierzchniej; podtrzymują koronę, która harmonijnie kończy całość. Dolna część grobowca składa się ze starożytnego sarkofagu, wzmocnionego pilastrami lub żłobionymi kolumnami, ułożonymi z boku, ozdobionymi muszlami i nabojami. Zbiornik spoczywa na trzech protomach lwów z antropomorficznymi głowami. Lwy trzymają dwuczęściowe herby z królewskimi liliami i cesarskimi orłami w łapach .
Podczas rewolucji został skonfiskowany jako własność narodowa, mnisi zostali wypędzeni, a groby Cesarskich Karolingów zniszczone.
Część grobowca Ludwika Pobożnego można dziś znaleźć w muzeum w Metz .
Niektóre z tych tekstów zostały niedawno opublikowane w wydaniach Paleo: