Impala
Aepyceros melampus
Aepyceros melampus
Samiec Aepyceros melampus
Aepyceros Sundevall , 1847 Aepyceros melampus
( Lichtenstein , 1812 )
LC : Najmniejszy niepokój
Rozkład geograficzny
Impala ( Aepyceros melampus ) jest gatunek z ssaka , który stanowi część rzędu Artiodactyla a dokładniej z Bovidae rodziny . Rozpoznawane są dwa podgatunki. Ten gatunek jest jedynym z rodzaju Aepyceros .
Opis fizyczny
Impale są częścią rodziny antylop , oni przypominają KOB , gazele i jelenie , zwykle mierzą od 1,10 m do 1,50 m długości. Samce mają 85-95 cm wysokości w kłębie, samice 75-85 cm wysokości w kłębie. Samce mają większą masę w zależności od osobnika; 45 do 75 kg (średnio 60) w porównaniu z 35 do 55 kg (średnio 40) dla kobiet. Samiec, podobnie jak samica, jest czerwonawo-brązowy z tyłu i opalony po bokach. Brzuch impali, a także usta i ogon są białe.
Rekordowa waga Impala wynosi około 78 kg, ale generalnie wahają się one od 30 do 50 kg dla kobiet i od 40 do 60 kg dla mężczyzn. Oprócz biegania z prędkością 80 lub 90 km / h, jak określono w tym gatunku, nie możesz mieć nadwagi. Ponieważ dojrzała impala o wadze 70 lub 80 kg biegnie z prędkością 55 km / h. Tak jest również w przypadku Gazeli Granta , gdzie w wieku dojrzałym mogą mieć większą masę.
Musimy również wspomnieć o ich unikalnych czarnych liniach na czubkach uszu, z tyłu ogona, udach i na czole. Te czarne linie są bardzo przydatne dla impali, ponieważ są znakami, które pozwalają im się rozpoznać. W Kenii tropiciele nazywają te zwierzęta „sto jedenastoma” (111) z powodu 3 czarnych linii ud i ogona widocznych po powrocie impali.
Samce i samice impale mają różną morfologię. Rzeczywiście, możemy łatwo odróżnić samca po rogach w kształcie litery S, które mierzą od 40 do 90 cm długości, przy czym samica jest ich pozbawiona.
-
Mężczyzna ( Park Narodowy Krugera , RPA).
-
Samica i jej młode ( Park Narodowy Krugera , RPA).
-
Young ( Park Narodowy Krugera , RPA).
Mają również gruczoły wydzielające nieprzyjemny zapach na tylnych łapach i czole. Te zapachy pozwalają również ludziom rozpoznać się nawzajem. Posiada również czarne opuszki umieszczone z tyłu łap.
Impala to atletyczna i bardzo wdzięczna antylopa, znana z szybkości i zwinności w skakaniu. Słuch i węch impali dopełnia doskonały wzrok.
Impale to dobrzy biegacze, którzy potrafią skakać na imponujące odległości ponad 10 metrów długości. Używają tej techniki do ucieczki przed drapieżnikami, a czasem po prostu dla zabawy. Impala potrafi również przeskakiwać przez krzaki i inne przeszkody, wznosząc się do 3 metrów w powietrzu. Zaskoczone stado impali wpadnie w jakąś niezorganizowaną, ale przyzwoitą eksplozję, to piękny widok. Jednak jedna obserwacja pokazuje, że reakcja ta faktycznie pomaga destabilizować drapieżniki w takim samym stopniu, jak utrzymuje spójność stada, ostatecznie ustanawiając ogólną ścieżkę lotu. Zwykle impala biegnie szybko, skacząc z boku na bok i ma tendencję do pozostawania w kontakcie z innymi członkami grupy. Wysokie skoki w powietrzu pozwalają również impale na opuszczenie sygnałów węchowych z gruczołów zapachowych znajdujących się na nogach.
Czempion w kategorii skoków, impala jest drugą skaczącą antylopą po springboku .
Impale mają długie, cienkie i lekkie nogi, szczupłą muskulaturę skoncentrowaną przy tułowiu z bardzo umięśnionymi udami. Ich kolce są bardzo elastyczne, a kości cienkie i lekkie. Impale mają smukłe, smukłe ciało z małą głową i dużymi oczami. Ich kopyta są małe, zwarte i bardzo ostre. Ich płuca są bardzo rozwinięte: mogą zużywać prawie 380 mililitrów tlenu na kilogram na minutę lub ponad 23 litry na minutę dla normalnego dorosłego mężczyzny.
Siedlisko
Impale żyją na obszarach, na których występuje obfitość trawy (krótkiej lub średniej) we wschodniej Afryce, środkowej i południowej (w tym RPA , w Angoli , południowej i wschodniej części Konga i Kinszasy , w Rwandzie , Ugandzie i Kenii ). Możliwe jednak, że ich zasięg był szerszy w starożytności , ponieważ ich przedstawienia znajdują się na freskach minojskich i rzymskich mozaikach . Ich zwykłe środowisko jest stosunkowo nierówne i składa się tylko z trawy, krzewów i kilku drzew: jest to zalesiona sawanna . Chociaż impale doceniają bliskość źródła wody , zwykle nie jest to konieczne, ponieważ mogą być zadowolone z wody zawartej w trawie, którą spożywają.
Nawyki życiowe
Impale to zwierzęta dzienne ; dlatego większość nocy spędzają odpoczywając, przeżuwając i przemieszczając się w ciągu dnia, aby znaleźć nowe miejsca do pielęgnacji. Impale to zwierzęta o stosunkowo rozwiniętej strukturze społecznej. Stado może liczyć od 15 do 100 osobników w zależności od dostępnego terytorium. W stadzie jest dominujący samiec i kilka samic z potomstwem, a także inne samce przed okresem dojrzewania. Samce te utworzą następnie grupę samców bez samic, które później będą próbowały narzucić sobie (indywidualnie) lub po prostu „ukraść” kobietę innemu samcowi.
Czasami dominujący samiec nie może się rozmnażać, ponieważ jest zbyt zajęty obroną swojego terytorium i odpieraniem innych samców, aby zatrzymać samice same.
W porze deszczowej stado pozostanie razem, podczas gdy w porze suchej impale będą rozpraszać się tak bardzo, jak to możliwe. Sytuacja ta jest spowodowana mniejszą obfitością pożywienia w porze suchej i chęcią dominującego samca, w porze deszczowej, do utrzymywania samic do krycia.
Drapieżnictwo
Lampart The Cheetah The Lion The Hiena , że dzikie psy są ich głównymi drapieżnikami. Impala jest jednak wyposażona w techniki obrony przed drapieżnikami:
- Pierwszym jest ucieczka, skacząc w przypadkowych kierunkach, aby odwrócić uwagę i prześcignąć drapieżnika.
- Wykonują skoki powietrzne, które mogą osiągnąć 3 metry wysokości i 10 metrów długości.
- Dorośli biegają bardzo szybko, do 90 km / h na krótkich dystansach, mogą również utrzymywać prędkość przelotową od 30 do 40 km / h przez około kilka kilometrów.
- To ostatnie jest rzadsze, ponieważ jest konfrontacją: impala staje twarzą w twarz ze swoim drapieżnikiem, staje na dwóch tylnych łapach i kieruje rogi w stronę drapieżnika, mając nadzieję, że odwiedzie przeciwnika. Ta zasada obrony dotyczy tylko samców, samice pozbawione są rogów.
- Różne techniki polowania i ucieczki między drapieżnikami i impalami: gepard jest jedynym drapieżnikiem, który może konkurować z maksymalną prędkością, ten kot poluje tylko na otwartym terenie iw ciągu dnia. Dzikie psy i hieny cętkowane są wolniejszymi biegaczami, ale polują w grupach i są bardzo wytrzymałe w biegach długodystansowych, zwykle wyczerpują mniej szybkiej impali przed przystąpieniem do właściwego ataku. Leopard pantera , a lwice , odczekać ciemnościach nocy na polowanie. Impale, mając gorsze widzenie w nocy niż te kotów, są wtedy bardziej podatne na ataki; ponadto lwy i lamparty są równie dobrymi skoczkami jak impale i potrafią złapać je w locie.
- Impale mają wiele talentów sportowych, równie dobrze rywalizują w sprincie z gepardami, w skokach z lampartami i lwami oraz w wyścigach wytrzymałościowych z dzikimi psami i hienami. Dla tych różnych drapieżników impale są prawdziwym wyzwaniem pod względem zwinności, w rzeczywistości lwy wolą polować w ciągu dnia na wolniejsze i większe ofiary, takie jak bawoły ; zamiast wypalić się i głodować, próbując na próżno złapać 40- kilogramowe impale . Aby uciec przed gepardem, impale biegają w przypadkowych kierunkach i schronią się w zalesionych obszarach, biegając szybko wokół drzew i krzewów, co znacznie komplikuje polowanie na gepardy. Ponadto impale są bardziej wytrzymałymi i lepszymi skoczkami niż on. Drapieżniki atakują głównie młode i słabe (stare, chore, kontuzjowane, ciężarne samice).
- Młode impale poniżej trzeciego miesiąca życia z dużym trudem poruszają się na swoich długich, cienkich, delikatnych i drżących nogach, są idealną zdobyczą dla wielu drapieżników, szczególnie w pobliżu punktów wodnych.
jedzenie
Impala jest przeżuwaczem i dlatego jest roślinożerna . Karmienie impali jest bardzo proste i sprowadza się do praktycznie wszystkich form ziół, liści, a nawet kwiatów . Pasza ta oddziałuje na zęby, które zawierają tylko zęby trzonowe (nieco bardziej spiczaste z przodu).
Reprodukcja
Samce osiągają dojrzałość płciową w wieku jednego roku, a samice w wieku półtora roku. Jednak samce nie będą miały terytorium przed ukończeniem czterech lat i dlatego nie będą się kojarzyć przed osiągnięciem tego wieku.
Krycie odbywa się zwykle od marca do maja. Jednak w Afryce równikowej krycie występuje o każdej porze roku.
Przed kryciem samce wąchają mocz samic pod kątem obecności estrogenu . Jeśli tempo jest właściwe i jeśli chce kopulować, zacznie ryczeć i zbliżyć się do samicy, poruszając głową w górę iw dół, aby poinformować ją o swoich zamiarach. Samica nie ma innego wyjścia, jak tylko się poddać, a ciąża będzie trwała około 200 dni . Na krótko przed porodem samica wycofa się z grupy i urodzi tylko (czasem 2) młode. Będzie go karmić i myć, dopóki nie skończy czterech i pół miesiąca.
Status
Czasami wspomina się o sześciu podgatunkach impala: Aepyceros melampus melampus , A. m. johnstoni , A. m. katangaei , A. m. petersi , A. m. rendili i A. m. suara . Sześć jest bardzo podobnych, ale żyje w różnych środowiskach.
Obecnie tylko dwa podgatunki są rozpoznawane przez społeczność naukową na podstawie danych molekularnych:
- impala o czarnej twarzy ( Aepyceros melampus petersi ) ( Angola i Namibia ) została sklasyfikowana przez IUCN jako „wrażliwa”. Jego populacja liczy zaledwie 2200 zwierząt.
- pospolita impala ( Aepyceros melampus melampus ) jest bardzo liczna w Afryce, jej populację szacuje się na około 2 000 000 osobników, co czyni ją jedną z najliczniejszych antylop. Niemniej jednak pozostaje polowany przez człowieka ze względu na mięso i trofeum.
Niewola
W Europie impale są obecne zwłaszcza w niektórych ogrodach zoologicznych w Niemczech, Anglii, Francji i Hiszpanii. Parki te dokonują wymiany między sobą, aby utrzymać genetycznie zdrową populację w niewoli.
Galeria
-
Skojarzenie impali z ptakami szczupakowymi. W tym wzajemnym zrozumieniu szczupak żywi się ciałem impali, które jest oczyszczane z pasożytów i kleszczy i ostrzegane przed niebezpieczeństwem krzykiem ptaka.
-
Szczegół
-
grupa samic ( Park Narodowy Krugera , RPA).
-
Samica w Parku Narodowym Etosha w Namibii.
Różne
- Najdłuższe rogi impali miały 1 metr długości.
- Impala to imię nadane przez Zulusów .
- W Kenii impala nazywana jest „sto jedenastką”. Rzeczywiście, impala ma dwa czarne pionowe znaczenia na zadzie na białym tle i trzecie na ogonie. Kiedy ten nie jest podniesiony, zwierzę przedstawia - widziane od tyłu - trzy równoległe czarne znaki, które w ten sposób tworzą liczbę 111.
Zobacz też
- Antylopa
- Chevrolet Impala (samochodowe).
Linki zewnętrzne
Rodzaj Aepyceros
- (w) Reference Mammal Species of the World ( 3 th ed., 2005) : Aepyceros
- (fr + en) Odniesienie ITIS : Aepyceros Sundevall, 1847
- (en) Odniesienie do strony internetowej Animal Diversity : Aepyceros
- (en) Numer referencyjny NCBI : Aepyceros (w tym taksony )
Gatunek Aepyceros melampus
- (w) Reference Mammal Species of the World ( 3 th ed., 2005) : Aepyceros melampus
- (en) Referencyjny projekt sieciowy Tree of Life : Aepyceros melampus
- (fr + en) Odniesienie ITIS : Aepyceros melampus (Lichtenstein, 1812)
- (en) Odnośnik do sieci Animal Diversity : Aepyceros melampus
- (en) Numer referencyjny NCBI : Aepyceros melampus (w tym taksony )
- (en) Odniesienie do IUCN : gatunek Aepyceros melampus (Lichtenstein, 1812) (skonsultowano21 maja 2015)
Uwagi i odniesienia
- RD Estes , The Behavior Guide to African Mammals: Inclusive Hoofed Mammals, Carnivores, Primates , Berkeley, US, University of California Press ,2004, 4 wyd. , 158–66 s. ( ISBN 978-0-520-08085-0 , OCLC 19554262 , czytaj online )
- National Geographic / Animals / Impala
- African Wildlife Foundation Impala
- „ Impala - Réserve Africaine de Sigean ” , on reservedafricainesigean.fr (dostęp 27 grudnia 2017 r. )
- Afrykańskie zoo safari - Impala
- „ Aepyceros melampus (Black- faceed Impala, Common Impala, Impala) ” , na www.iucnredlist.org (dostęp 27 grudnia 2017 )
- „ Aepyceros melampus ssp. petersi (Black-faced Impala) ” , na www.iucnredlist.org (dostęp 27 grudnia 2017 )
- Czerwona lista - Impala