Paul Veyne

Paul Veyne Biografia

Narodziny	13 czerwca 1930 Aix-en-Provence
Imię i nazwisko	Paul-Marie Veyne
Narodowość	Francuski
Trening	Lycée Thiers Lycée Henri-IV Praktyczna szkoła dla zaawansowanych studiów (1951-1954) École normale supérieure (Paryż) (1951-1955) Praktyczna Szkoła Studiów Zaawansowanych (1957-1962)
Zajęcia	Historyk , profesor uniwersytecki , pisarz , tłumacz

Inne informacje

Pracował dla	Kolegium Francuskie (1975-1999) , Uniwersytet Paryski , Uniwersytet Prowansalski Aix-Marseille I
Kierownik	William Seston
Nagrody

Podstawowe prace

Jak piszemy historię

Paul-Marie Veyne , ur.13 czerwca 1930w Aix-en-Provence jest francuskim historykiem .

Specjalista starożytnego Rzymu , były uczeń École normale supérieure , członek Szkoły Francuskiej w Rzymie (1955-1957), profesor honorowy w Collège de France .

Biografia

Młodzież i szkolenia

Paul Veyne pochodzi ze skromnego środowiska: dziadków, którzy byli rolnikami, ojca, który był pracownikiem banku, a następnie pośrednikiem wina. Dotknięty wrodzoną wadą rozwojową zwaną Leontiasis ossea (en), która unosi lewy policzek w guzie, jako pierwszy w rodzinie uzyskał maturę . Mówi, że od dzieciństwa fascynowały go antyki , w szczególności odkrycie w wieku 8 lat czubka rzymskiej amfory leżącego w ziemi w pobliżu Cavaillon. W pierwszym wywiadzie w swojej książce Sex and Power in Rome Paul Veyne wyróżnia ich „religię bez Kościoła” , swoją fascynację sztuką antyczną – którą porównuje do sztuki włoskiej, a przeciwstawia „sztuce germańskiej” – oraz „brak podatności na tożsamość ” jako elementy wyjaśniające jego zainteresowanie światem grecko-rzymskim.

Po hipochâgnie w liceum Henryka IV w Paryżu, a następnie châgnie w liceum Thiers w Marsylii, Paul Veyne został studentem École normale supérieure (1951-1955) oraz École Pratique des Hautes Etudes (1951-1954 i 1957-1962).

Po zdaniu egzaminu konkursowego z gramatyki (1955) został uczniem Szkoły Francuskiej w Rzymie . Zaprzyjaźnił się z Georges'em Ville'm, innym normalienem, który również wyjechał do Rzymu.

Po opublikowaniu tekstu przeciwko stosowaniu tortur przez wojska francuskie w wojnach kolonialnych, został wyśledzony przez policję. W tym samym czasie, bez większego przekonania, wstąpił do PCF i opuścił ją po powstaniu w Budapeszcie w 1956 r. Powiedział, że nie był w stanie wydobyć ani jednego słowa podczas wszystkich zebrań w ciągu pięciu lat uczestnictwa, tłumacząc: „Byłem w obecności sekty, nie rozumiałem o co chodzi, po co to było, co powiedzieć…” . Jeśli wyznaje swój podziw dla bazy, przyznaje, że nie był aktywistą.

Pracę doktorską na temat praktyki dawania w Cesarstwie Rzymskim obronił w 1974 r. Została ona opublikowana w 1976 r. pod tytułem Le Pain et le Cirque . Chcąc napisać swoją przedmowę, rozwinął idee, które stanowiły jedno z jego najważniejszych dzieł, Komentarz do historii pisanej .

Kariera akademicka

Po rozpoczęciu kariery na Sorbonie jako asystent, jego kariera uniwersytecka odbyła się w Aix-en-Provence od 1961, gdzie został profesorem. W 1975 roku wstąpił do Collège de France dzięki wsparciu Raymonda Arona (opuszczonego wówczas przez jego byłego delfina Pierre'a Bourdieu ), który chciał zobaczyć w tej normalności tego, który po jego śmierci zajmie się jego pracą. Ale Paul Veyne zapomina wymienić swoje imię podczas lekcji inauguracyjnej, czego Aron mu nie wybacza. „Dla Arona to był straszny szok, znak mojej niewdzięczności. I od tego dnia zaczął mnie prześladować po tym, jak mnie wybrał...” . Działał tam od 1975 do 1998 roku, był kierownikiem Katedry Historii Rzymu .

W luty 1979Jest on jednym z 34 sygnatariuszy deklaracji sporządzonej przez Léon Poliakov i Pierre Vidal-Naquet rozmontować negationist retorykę o Robert Faurisson .

Brał udział w serii programów Gérarda Mordillata i Jérôme'a Prieur o początkach chrześcijaństwa L'Apocalypse (2008), które wywołały wielkie poruszenie we Francji i Niemczech po pierwszej emisji na kanale Arte.

Życie prywatne

W ostatnim rozdziale swojej książki I w wieczności nie będę się nudzić , Paul Veyne opowiada historię swojego życia o wiele bardziej intymnie. Przywołuje w szczególności samobójstwo syna, śmierć swojej drugiej żony Estelle lub zawarty z nią pakt w celu sformalizowania i zarządzania trójstronnym domem, który stworzą z najlepszą przyjaciółką Estelle, Françoise.

Paul Veyne jest dotknięty wrodzoną wadą rozwojową zwaną Leontiasis ossea lub zespołem Lwiej Twarzy , która powoduje guzek na lewym policzku.

Pracuje

Paul Veyne kontynuuje publikowanie dzieł, w których dla nowego pisania historii łączy naukę z dowcipami, wartościami Nietzscheańskimi (zwłaszcza poprzez studia nad grami cyrkowymi) z podejściem do przedmiotu zaczerpniętym od Michela Foucaulta . Twierdzi także o wpływie socjologów Maxa Webera i Georga Simmla , historyka Henri-Irénée Marrou i prac młodego Arona na „krytyczną filozofię historii”.

Prowadzi także refleksję nad powstaniem i zwycięstwem chrześcijaństwa w Cesarstwie Rzymskim , o czym opowiada jego książka z 2007 roku Kiedy nasz świat stał się chrześcijański (312-394) .

Czy Grecy wierzyli w swoje mity? Esej o wyobraźni konstytutywnej jest jego najbardziej znanym dziełem dla szerokiej publiczności.

W tym samym czasie opublikował referencję o twórczości i osobie René Chara , owoc ponad czterdziestoletniej uważnej pasji: René Char w swoich wierszach (Gallimard, 1990) oraz esej o Michelu Foucault (Albin-Michel, 2008). Publikuje też książkę o malarstwie włoskim, którą uważa za pomysłową, nieoczekiwaną i która co pół wieku zaskakuje nas nowinką, która jest przebłyskiem geniuszu.

W grudniu 2015 roku opublikował refleksję na temat historii Palmyry i jej niedawnego zniszczenia przez Daesh .

Myśli

Dla Veyne'a pojęcie wydarzenia historycznego zostało przedefiniowane tysiąc lig z historii bitwy i ukazane w zerwaniu z jakimkolwiek monistycznym determinizmem. Problemem, który należy postawić, jest zatem przejście od przeżytych wydarzeń do abstrakcyjnych obiektów sformalizowanych w systemie.

W przypadku Veyne'a w operacji historiograficznej zawsze istnieje nieunikniony paradoks: historia pokazuje braki. Ludzie z przeszłości pozostają tam jako nieobecni w opowieści lub w powieści historycznej. Z braku obecności i głosu wszystko to zniknęło, postrzegane jest jako ta druga, „fantazja historiografii”. Pisanie poetyckie jest integralną częścią praktyki dyscyplinarnej, ponieważ pozwala na przejście od przeszłości-nieobecnej do reprezentacji-teraźniejszości.

Rozważając rolę historii w ogólnym kształtowaniu się człowieka kultywowanego, a także jej specyficzną użyteczność, uważa, że główną zaletą tej nauki jest bycie instrumentem kultury intelektualnej, przyzwyczajenie umysłu do metody krytycznej, poddać się rozumowaniu, co się mówi i co jest napisane.

Postrzega także religię jako jeden ze składników cywilizacji , a nie jej matrycę. W ten sposób potwierdzona została koncepcja kultury wprowadzona przez antropologię . To nie z kulturą, ale z kulturami religia z konieczności utrzymuje związek, który w zależności od przypadku będzie mniej lub bardziej pozytywny.

W swojej książce Le Pain et le cirque. Jako historyczna socjologia politycznego pluralizmu , Paul Veyne napisał, że starożytny evergetism nie był ani darem dla uzyskania magistratu , ani redystrybucją bogactwa mającą na celu kupienie „pokoju społecznego”. Evergetowie nie dali za wygraną, aby uzyskać władzę, którą już mieli dzięki swojemu losowi, i faktycznie starali się utwierdzić swoją wyższość społeczną, wpisując swoją różnorodną hojność w „pamięć obywatelską” swojego miasta. Innym ważnym punktem demonstracji Paula Veyne'a jest to, że dawali obywatelom, a nie biednym. Biedni zostali wchłonięci i zamaskowani przez obywatela, chociaż znaczna liczba obywateli była również biedna. Evergetism nie miał nic wspólnego z chrześcijańską miłością, ponieważ celem darczyńcy w chrześcijaństwie było uzyskanie raju, podczas gdy evergetist dążył do osiągnięcia poprzez swoje dary celu znacznie bardziej konkretnego.

Podziękowania

„Nieco później przeżyłem największe intelektualne doświadczenie w moim życiu, czytając olśniewającą książkę Paula Veyne'a Le pain et le cirque ”

- Jona Elstera .

„Istnieją dwaj wielcy sceptycy: ci, którzy nie wierzą w nic z lenistwa, zmęczenia, rozleniwienia, mają umysły tak „wyróżniające się”, jak i zupełnie niezainteresowane wszystkim. I tych, którzy tylko wierzą w to, co zrozumieli, przetestowali, udowodnili i zweryfikowali. Veyne oczywiście należy do drugiej rasy, tej dobrej. "

- Claude Roy .

„P. Veyne nieustannie mi pomagał przez lata. Wie, co to znaczy poszukiwać, jako prawdziwy historyk, tego prawdziwego; ale zna również labirynt, do którego wchodzi się, gdy tylko chce się stworzyć historię gier prawdy i fałszu; należy on do tych, dziś dość nielicznych, którzy godzą się z niebezpieczeństwem, jakie niesie ze sobą kwestia historii prawdy dla wszelkiej myśli. Jej wpływ na te strony byłby trudny do opisania. "

- Michel Foucault , o modyfikacjach wprowadzonych w latach 1976-1984 w serii badań Historia seksualności .

Nagrody

Dekoracje

Oficer Legii Honorowej (dekret z 25 marca 2016 r .; Kawaler Legii Honorowej z 1990 r.);
Komandor Orderu Sztuki i Literatury (wrzesień 2016).

Nagrody

1972 : Nagroda eseju z Akademii Francuskiej o komentarz w sprawie napisała historię .
2006 : Nagroda Chateaubrianda dla imperium grecko-rzymskiego .
2007 : Nagroda Senatu za książkę historyczną za kiedy nasz świat stał się chrześcijański .
2007 : Nagroda Główna Goberta za jego dorobek.
2009 : Nagroda Rogera-Caillois za esej.
2014 : Esej Prix Femina do I in Eternity Nie będę się nudzić .
2017 : Nagroda BnF dla Palmyry. Niezastąpiony skarb .

Publikacje

Pracuje

Jak pisać historię: esej z epistemologii , Paryż, Éditions du Seuil , „L'Univers historique”, 1971; przeredagowane powiększony o „Foucault rewolucjonizuje historię”, 1978. ( ISBN 2-02-002668-6 ) ; przeredagowane skrócony, a następnie „Foucault rewolucjonizuje historię” w zbiorze „Points-histoire”, 1979. ( ISBN 2-02-005283-0 ) ; " Historia punktów", 1996. ( ISBN 2-02-028778-1 )
Chleb i cyrk. Socjologia historyczna pluralizmu politycznego , Paryż, Éditions du Seuil, „L'Univers historique”, 1976. ( ISBN 2-02-004507-9 ) ; przeredagowane w zbiorze "Points-histoire", 1995. ( ISBN 2-02-025463-8 )
Inwentaryzacja różnic. Wykład inauguracyjny w Collège de France , Paryż, Éditions du Seuil, 1976. ( ISBN 2-02-004508-7 )
Erotyczna elegia rzymska. Miłość, Poezja i Zachód , Paryż, Éditions du Seuil, „Pierre vives”, 1983. ( ISBN 2-02-006555-X ) ; przeredagowane w zbiorze "Points-histoire", 2003. ( ISBN 2-02-062171-1 )
Czy Grecy wierzyli w swoje mity? Esej o wyobraźni konstytucyjnej , Paryż, Éditions du Seuil, „Des travaux”, 1983. ( ISBN 2-02-006367-0 ) ; przeredagowane w zbiorze "Points-histoire", 1992. ( ISBN 2-02-015953-8 )
René Char w swoich wierszach , Paryż, Gallimard, „Eseje NRF”, 1990. ( ISBN 2-07-071974-X ) ; przeredagowane w kolekcji "Tel", 1995. ( ISBN 2-07-074102-8 )
La Société Romaine , Paryż, Éditions du Seuil, „Des travaux”, 1991. ( ISBN 2-02-012987-6 ) ; przeredagowane poszerzony o tekst wprowadzający w zbiorze „Points-histoire”, 2001. ( ISBN 2-02-052360-4 )
Codzienna i ciekawa. Wywiady z Catherine Darbo-Peschanski , Paryż, Les Belles Lettres , 1995. ( ISBN 2-251-44048-8 ) ; przeredagowane Paryż, Hachette, Pluriel, 1997. ( ISBN 2-01-278817-3 ) ; 2006. ( ISBN 2-01-279326-6 )
Seks i władza w Rzymie , przedmowa Lucien Jerphagnon , Paryż, Tallandier, 2005. Zbiór opublikowanych wcześniej artykułów. w czasopiśmie L'Histoire (1978-2004). ( ISBN 2-84734-244-3 ) ; przeredagowane w zbiorze "Points-histoire", 2007. ( ISBN 978-2-7578-0420-9 )
L'Empire gréco-romain , Paryż, Éditions du Seuil, „Des travaux”, 2005 (Zbiór artykułów rozszerzonych i poprawionych). wcześniej opublikowane w różnych czasopismach (2000-2004). ( ISBN 2-02-057798-4 ) ; przeredagowane Paryż, Éditions France loisirs, 2006. ( ISBN 2-7441-9610-X )
z Laurentem Greilsamerem, René Charem, Paryż, Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Culturesfrance, „Auteurs”, 2007. ( ISBN 978-2-35312-019-2 )
Kiedy nasz świat stał się chrześcijański (312-394) , Paryż, Albin Michel, „Idées”, 2007 ( ISBN 978-2-226-17609-7 ) . przeredagowane Paryż, Kieszonkowa książka, 2010.
Seneka. Wprowadzenie , przedmowa Luciena Jerphagnona , a następnie list 70 Listów do Luciliusa , Paryż, Tallandier, „Texto”, 2007. ( ISBN 978-2-84734-424-0 )
Michela Foucaulta. Jego myśl, jego osoba , Paryż, Albin Michel, Human Sciences, 2008. ( ISBN 2226179143 ) przedruk. Paryż, Le Livre de Poche, 2010.
Moje wyimaginowane muzeum, czyli arcydzieła malarstwa włoskiego , Paryż, Albin Michel, Beaux livres, 2010. ( ISBN 9782226181879 )
A w Wieczności nie będę się nudzić , Paryż, Albin Michel, 2014. ( ISBN 978-2-22625-688-1 ) wznowione. Paryż, Kieszonkowa książka, 2016.
Palmyra . Niezastąpiony skarb , Paryż, Albin Michel, 2015 ( ISBN 9-782226-315113 ) trzcina. w kolekcji „Points-histoire”, 2015.
Willa Tajemnic w Pompejach , Paryż, Gallimard , coll. „Sztuka i artyści”, 2016., 180 s. ( ISBN 978-2-07-017759-2 )
Niezwykła ciekawostka , Paryż, Robert Laffont, kol. "Książki", 2020.

Wspólne wydania i prace

z Rogerem Errera, Georges Ville (1929-1967). In memoriam , Aix-en-Provence, P. Veyne, 1972.
Indywidualnie , Paryż, Le Seuil, 1985.
Philippe Ariès i Georges Duby (red.), Historia życia prywatnego ; lot. I, pod redakcją Paula Veyne'a: From the Roman Empire to the year 1000 , Paryż, Éditions du Seuil, „L'Univers historique”, 1988.
„Foucault i przezwyciężenie (lub ukończenie) nihilizmu”, w kol., filozof Michel Foucault: spotkanie międzynarodowe (Paryż, 9-11 stycznia 1988) ; Paryż, Éditions du Seuil, „Des travaux”, 1989, s. 399-402 .
„ Humanitas : Rzymianie i inni”; w Andrea Giardina (red.), L'uomo romano , Bari, Laterza, 1989; - handel. fr., L'Homme romain , Paryż, Éditions du Seuil, „L'Univers historique”, 1992, s. 421-459 .
Sénèque, Wybrane prace: Wywiady. Lettres à Lucilius , ustalone wydanie (przedmowa, przedmowa, bibliografia, chronologia, wstępy, przypisy) i tłumaczenie poprawione przez Paula Veyne, Paryż, Robert Laffont, „Bouquins”, 1993 ( ISBN 2-221-07127-1 ) ; przeredagowane 1998 ( ISBN 2-221-07127-1 ) .
z Marie-Claude Char, René Char, La Sorgue i innymi wierszami , pełne teksty; tekst sporządzony z wydania ostatecznego i wydań oryginalnych, wydanie, przedmowa i uwagi sporządzone przez Marie-Claude Char i Paula Veyne, Paryż, Hachette, „Classiques Hachette. Wiersze XX p wieku”, 1994. (Tekst 1- ( ISBN 2-01-020531-6 ) 2- prof Folder ( ISBN 2-01-020532-4 ) )
z François Lissarrague i Françoise Frontisi-Ducroux , Les Mystères du gynécée , Paryż, Gallimard, „Le temps des images”, 1998. ( ISBN 2-07-074738-7 )
Religia i polityka (Les Rendez-vous de l'Histoire, Blois 2005) , Paryż, Pleins Feux, 2005.
z Louisem Marinem , królem ekspresji Propagandy, wizerunkowym idolem wyrocznia: widzialność i czytelność obrazów władzy , Paryż, Éditions Arkhê , 2011., 90 s. ( ISBN 978-2-918682-12-7 )

Przedmowy

do Machiavelli, Le Prince , ( Il Principe ), a następnie fragmenty z Oeuvres Politiques ( Opere politiche ) i wybór Listów znanych ( Lettere familiari ), przetłumaczonych z języka włoskiego przez Gohory'ego, Toussaint Guiraudet i Edmonda Barincou, Paryż, Gallimard, „Folio”, 1980. ( ISBN 2-07-037173-5 ) ; przeredagowane 1988r.; przeredagowane „Klasyczne folio”, 2007. ( ISBN 978-2-07-034483-3 )
do Petera Browna , Genèse de l'Antiquité tardive , ( The Making of późnej starożytności ), przekład z angielskiego przez Aline Rousselle, Paryż, Gallimard, „Bibliothèque des stories”, 1983. ( ISBN 2-07-070026-7 ) ; przeredagowane Paryż, Le Grand livre du mois, 1999. ( ISBN 2-7028-3795-6 )
do Sénèque, Od spokoju duszy , ( De Tranquillitate animi ) przekład z łaciny przez Colette Lazam, Marsylia, Rivages, „Petite library Rivages”, 1988. ( ISBN 2-86930-151-0 ) ; przeredagowane 1993. ( ISBN 2-86930-474-9 )
Elisabeth Couturier, Ernest Pignon-Ernest. Wywiad przeprowadziła Elisabeth Couturier , Paryż, Herscher, 1990. ( ISBN 2-7335-0160-7 ) : trzcina. 2003. ( ISBN 2-7335-0362-6 )
do modlitwy. „Hymnes d'Orphée” („Hymnes orphiques”) przetłumaczone i zaprezentowane przez Pascala Charveta, Paryż, Éditions Nil, „Le Cabinet de curiosités”, 1995. ( ISBN 2-84111-026-5 )
do Petera Greena, Od Aleksandra do Akcjum. Od rozbioru Imperium do triumfu Rzymu (od Aleksandra do Akcjum. Historyczna ewolucja epoki hellenistycznej ) przekład z angielskiego przez Odile Demange, Paryż, Robert Laffont, „Bouquins”, 1997. ( ISBN 2-221-08471 -3 )
do Gérarda Degeorge, Palmyre. Metropolia Caravan , Paryż, Éditions Imprimerie nationale, 2001. ( ISBN 2-7433-0408-1 )
Paulowi Zankerowi, Sztuka dla przyjemności zmysłów. Figuratywny świat Dionizosa i Afrodyty w sztuce hellenistycznej , ( Eine Kunst für die Sinne. Zur Bilderwelt des Dionysos und der Aphrodite ) przetłumaczony z języka niemieckiego przez Cécile Michaud, Paryż, G. Monfort, "Imago mundi", 2001. ( ISBN 2- 85226-495-1 )
do Luciena Jerphagnona , Juliena, znanego jako Apostata: Naturalna historia rodziny pod Dolnym Cesarstwem , Paryż, Tallandier, 2008 ( ISBN 978-2-84734-516-2 )
do Pierre'a Grimala i Claude'a Fouquet'a , Julien, la mort du monde antique , Paryż, L'Harmattan, 2009. ( ISBN 978-2-296-08075-1 )
Georges Ville, La gladiature en Occident des origins à la mort de Domitien , Rzym, École française de Rome, 2014., 519 s. ( ISBN 978-2-7283-1073-9 )
do Joëla Thomasa, Mythanalyse de la Rome antique , Paryż, Les Belles Lettres , 2015., 282 s. ( ISBN 978-2-251-38570-9 )

Tłumaczenia

Christian Meier, Polityka i łaska. Antropologia polityczna greckiego piękna ( Politik und Anmut ), przekład z niemieckiego Paul Veyne, Paryż, Éditions du Seuil, „Des Travaux”, 1987. ( ISBN 2-02-009768-0 )
Virgile ( przekład z łaciny), L'Énéide , Paryż, Albin Michel / Les Belles Lettres, 2016., 429 s. ( ISBN 978-2-226-20910-8 )

Uwagi i referencje

„ Paul Veyne ” , na babelio.com
Jak opowiada w swojej autobiografii A w Wieczności nie będę się nudzić (Albin Michel, 2014), rozdziały 1 i 2.
" Kiedy Paul Veyne jest bezinteresowny " , na larepubliquedeslivres.com ,5 października 2014 r..
Paul Veyne, Seks i władza w Rzymie , History Points (2007) ( ISBN 978-2757804209 ) , s. 19
Paul Veyne, Seks i władza w Rzymie , History Points (2007) ( ISBN 978-2757804209 ) , s. 17-18
" Paul-Marie Veyne " , na college-de-france.fr
" Agregaty szkolnictwa średniego. Katalog 1809-1960 ” , na stronie cnrs.fr
Sarah Rey, „ Ciekawy Monsieur Veyne ” , na laviedesidees.fr ,2 czerwca 2015
Eric Loret, „ The Age of Rewinds ” , na liberation.fr ,3 września 2014
Paul Veyne, Seks i władza w Rzymie , History Points (2007}, s. 25)
„ Paul Veyne: kiedy specjalista od starożytności zostaje historykiem swojego życia ”, La Croix ,3 listopada 2014( przeczytaj online )
" Paul Veyne. Czy Grecy wierzyli w swoje mity? », Nauki o człowieku ,maj 2005( przeczytaj online ).
" Paul Veyne (2/2):" Gdybym był na nogach , byłby to Foucault, ale to było zbyt trudne " " , na franceculture.fr ,22 września 2015 r..
Wywiad z Paulem Veyne , Lire , grudzień 2005/styczeń 2006.
Valérie Igounet , Historia negacji Holokaustu we Francji , Paryż, Le Seuil , coll. „Biblioteka XX th Century”2000, 691 s. ( ISBN 2-02-035492-6 ) , s. 237.
" Paul Veyne: kiedy specjalista od starożytności zostaje historykiem swojego życia " , na lepoint.fr ,3 listopada 2014
David Doucet, „ Paul Veyne: 'Jakie było moje życie?' » , na lesinrocks.com ,26 października 2014
Philippe Simon, „ Tysiąc żyć Paula Veyne ” , na letemps.ch ,17 października 2014.
„ Republika Książek ” , o Republice Książek ,4 października 2014(dostęp 21 sierpnia 2020 )
" Paul Veyne:" Bezinteresowna przyjemność marzenia o różnych rzeczach " " , na la-croix.com ,17 czerwca 2017
" Wywiad z Paulem Veyne " , na antiquitebnf.hypotheses.org ,28 września 2017 r.
Monique Bile, „ Paul Veyne, „Kiedy nasz świat stał się chrześcijański (312-394)” ”, Questions de communication , vol. 13,2008, s. 366-370 ( czytaj online )
François Flahault, Nathalie Heinich i Jean-Marie Schaeffer, „ Wywiad z Paulem Veyne ”, L'Homme , tom. 175-176,2005, s. 233-249 ( czytaj online )
Komentarz Jeana Roudauta, profesora uniwersyteckiego, który napisał przedmowę do Dzieł Wszystkich Chara w Bibliotece Plejady : „Nie będzie już możliwe ryzykować komentowanie jednego wiersza René Chara bez odniesienia się do tego, co zostało w nim powiedziane. książka [ René Char w swoich wierszach ]. » W Le Magazine littéraire poświęconym René Charowi , nr 340, luty 1996.
Marie-Christine Granjon, „ Paul Veyne”, „Foucault, jego myśl, jego osoba”, „ Międzynarodowa krytyka” , tom. 45,2009, s. 165-172 ( czytaj online )
Jean Pierrard, „ The” Imaginary Museum „historyka Paula Veyne ” , na lepoint.fr ,16 listopada 2010
- recenzja krytyczna w Revue des Études Anciens , 118, 2016, nr 1, s. 371-375 Annie Sartre-Fauriat: „[…] Veyne zrobił to, czego żaden historyk nie powinien robić: pisał pod wpływem emocji. […] Poważniejsze są rzeczywiście błędy historyczne, sprzeczności między rozdziałami, anachronizmy, błędne odniesienia do niektórych dzieł, których Veyne prawdopodobnie nie czytał, bo każe im mówić coś przeciwnego do tego, czego bronili. ”.
Jean-Pierre Perrin, „ Paul Veyne, dla najlepszych i dla Palmyre ” , na liberation.fr ,20 listopada 2015
Julie Clarini, „ Paul Veyne i Ivan Jabłonka:„ Historię można w pełni napisać ” , na lemonde.fr ,2 listopada 2014
Michel de Certeau , „ Epistemologia przejścia: Paul Veyne ”, Annales. Gospodarki, społeczeństwa, cywilizacje , obj. 27 N O 6,1972, s. 1317-1327 ( czytaj online )
Pierre Michel Grenon, „ Paul Veyne i Guy Dhoquois: Historyczna „Nauka” i projekty historyków ”, Revue d'histoire de d'Amérique française , t. 28 N O 21974, s. 259-269 ( czytaj online )
Claude Dubar, „ Veyne Paul”, „Jak pisać historię. Esej epistemologiczny ”, Revue française de sociologie , t. 14 N O 4,1973, s. 550-555 ( czytaj online )
Mathieu Devinat, „ Refleksja nad wkładem książki. Jak piszemy historię o szkoleniu w zakresie badań prawnych ”, Les Cahiers de droit , tom. 52, n kości 3-4,2011, s. 659-670 ( czytaj online )
François Hartog , „ Paul Veyne przyrodnik: historia to zielnik ”, Annales. Gospodarki, społeczeństwa, cywilizacje , obj. 33 N O 21978, s. 326-330 ( czytaj online )
Virginie Larousse, „ Paul Veyne: Kwestia chrześcijańskiego pochodzenia Francji to fałszywa debata ” , na stronie lemondedesreligions.fr ,12 grudnia 2016
Ilana Friedrich Silber, „ Między Marcelem Maussem i Paulem Veyne: Dla porównawczej socjologii historycznej daru ”, Sociologie et society , tom. 36,2004, s. 189–205 ( czytaj online )
Yann Rivière, „ 1976: Paul Veyne ujawnia logikę korzyści ” , na ehess.fr
Jean Andreau (historyk) , Alain Schnapp , Pauline Schmitt-Pantel , „ Paul Veyne i evergetism ”, Annales. Gospodarki, społeczeństwa, cywilizacje , obj. 33 N O 21978, s. 307-325 ( czytaj online )
Paul Veyne, „ Panem et circenses: evergetism wobec nauk humanistycznych ”, Annales. Gospodarki, społeczeństwa, cywilizacje , obj. 24 N O 3,1969, s. 785-825 ( czytaj online )
J. Elster (1940-…), Robotnik i jego dzieci: dwa eseje o granicach racjonalności , „Wstęp”, „Racjonalność a francuscy intelektualiści”; Les Éditions de Minuit, „Propozycje”, 1986, s. 14.
C. Roy (1915-1997), Crossroads (1994-1995) , „1995: Automne”, „Paul Veyne i René Char au passage”, Paryż, środa 6 września 1995; Gallimard, „NRF”, 1997, s. 235.
M. Foucault (1926-1984), Historia seksualności , t. II: Użycie przyjemności (1984), „Wstęp”, 1: „Modyfikacje”; Gallimard, "Tel", nr 279, 1997, s. 15.
„ Dekret z dnia 27 marca 2016 r. o awansie do Orderu Legii Honorowej ” , o legionie honorowym ,27 marca 2016(dostęp 27 marca 2016 )
„ Nominacja do Orderu Sztuki i Literatury wrzesień 2016 ” , na culture.gouv.fr
„ Paul Veyne ” , na academie-francaise.fr
Komunikat prasowy Senatu z 2 czerwca 2007 r.
„ Zdobywcy nagrody Rogera Caillois ” , na lalettredulibraire.com
" Nagroda Femina za esej przyznany Paulowi Veyne " , na lefigaro.fr ,3 listopada 2014
" Paul Veyne konsekrowany przez BnF " , na lefigaro.fr ,25 listopada 2017 r.
Raymond Aron , „ Jak historyk pisze epistemologię: o księdze Paula Veyne ”, Annales. Gospodarki, społeczeństwa, cywilizacje , obj. 26 N O 21971, s. 1319-1354 ( czytaj online )
André Reix, „ Paul Veyne”, „Le pain et le cirque. Socjologia historyczna pluralizmu politycznego ”, Revue Philosophique de Louvain , t. 29,1978, s. 133-135 ( czytaj online )
Charles Delvoye , „ Paul Veyne, „Inwentarz różnic”, „ L'Antiquité Classique” , tom. 46, n o 1,1977, s. 328-329 ( czytaj online )
Albert Piette, „ Veyne (Paul). „Dziennik i ciekawi. Wywiady z Katarzyną Darbo-Peschańską” ”, Archives de Sciences Sociales des Religions , t. 96,1996, s. 173 ( przeczytaj online )
Patrick Le Roux, „ Imperium grecko-rzymskie Paula Veyne'a czyli powrót do historii cywilizacji ”, Revue historique , t. 645,2008, s. 85-97 ( czytaj online )
Daniel Vidal, „ Paul Veyne. Kiedy nasz świat stał się chrześcijański (312-394) ”, Archives de sciences sociales des religions , t. 142,2008( przeczytaj online )
Arnaud Devillard, „ Moje urojone muzeum, cyfrowa książka o sztuce ” , na stronie sciencesetavenir.fr ,27 listopada 2011
" Przejście stulecia Paula Veyne " , na lexpress.fr ,12 września 2014
Jean-Baptiste Bing, „ Veyne P.”, „Palmyre. Skarb niezastąpiony ”, recenzja książki ,2016( przeczytaj online )
" " Niezwykła ciekawostka " Paula Veyne " , na franceinter.fr ,20 listopada 2020 r..
Jacques de Saint Victor, „ Niezwykła ciekawość, autorstwa Paula Veyne'a: wolność kochająca ducha ” , na lefigaro.fr ,9 grudnia 2020 r..
Sandra Boehringer, „ Paul Veyne, François Lissarrague i Françoise Frontisi-Ducroux”, „Les Mystères du gynécée”, Paryż, Gallimard, coll. „Le temps des images” ”, Clio , t. 9,1999( przeczytaj online )
Laurent Larcherem, " " Eneida "według Veyne " na la-croix.com ,19 grudnia 2012

Zobacz również

Powiązane artykuły

Evergetyzm

Bibliografia

Catherine Darbo-Peschanski, „Veyne (Paul)” , w: Jacques Julliard i Michel Winock (red.), Słownik intelektualistów francuskich: ludzie, miejsca, chwile , Paryż, Le Seuil,2009( ISBN 978-2-02-099205-3 ) , s. 1402-1404.
Alexandre Escudier, „Veyne (Paul)” , w: Sylvie Mesure i Patrick Savidan (red.), Słownik nauk humanistycznych , Paryż, Puf,2006, s. 1210-1211.
Patrick Le Roux , „Paul Veyne” , w Les historians , Paryż, Armand Colin,2003, s. 301-315.

Linki zewnętrzne

Ewidencja organów :
Zasoby badawcze :
„Wywiad z Paulem Veyne” , 28 września 2017, Notatnik badawczy Hipotezy , „Starożytność w BnF”