Buchenwald | ||
Pomnik Buchenwald autorstwa Fritza Cremera . | ||
Prezentacja | ||
---|---|---|
Rodzaj | Obóz koncentracyjny | |
Kierownictwo | ||
Data utworzenia | lipiec 1937 | |
W reżyserii |
Karl Otto Koch (1937-1942) Hermann Pister (1942-1945) |
|
Data zamknięcia | kwiecień 1945 | |
Ofiary | ||
Liczba osadzonych | 250 000 | |
Nie żyje | 56 000 | |
Geografia | ||
Kraj | nazistowskie Niemcy | |
Region | Turyngia | |
Szczegóły kontaktu | 51°01′17″ północ, 11°14′57″ wschód′ | |
Geolokalizacja na mapie: Niemcy
| ||
Buchenwald to nazistowski obóz koncentracyjny założony w lipcu 1937 na wzgórzu Ettersberg niedaleko Weimaru w Niemczech . Początkowo przeznaczony do aresztowania przeciwników reżimu nazistowskiego, w większości komunistów lub socjaldemokratów, następnie przyjął około 10 000 Żydów aresztowanych podczas Nocy Kryształowej w 1938 r., a także Cyganów, homoseksualistów i więźniów prawa. W czasie II wojny światowej wysyłano tam także jeńców wojennych. Więźniowie polityczni zorganizowali tam opór.
Powstanie obozu w Buchenwaldzie, zlecone na koniec lipca 1937 roku, pochodzi z decyzją podjętą w dniu 20 maja 1936 roku przez Fritza Sauckel , przedstawiciel Rzeszy w Turyngii , a przez Theodor Eicke ( inspektora obozów koncentracyjnych w tym czasie ) przenieść „ze względów bezpieczeństwa” obóz koncentracyjny Lichtenburg do Turyngii. Podobnie jak Sachsenhausen , ten obóz w Turyngii, przewidziany dla 8000 więźniów, będzie musiał być obozem koncentracyjnym nowego typu, łączącym „w optymalny sposób” interesy organizacyjne, polityczne i gospodarcze SS. Miejsce obozu zostało definitywnie wybrane dopiero cztery miesiące później, a mianowicie wzgórze Ettersberg koło Weimaru, symboliczne miasto klasycznych twórców kultury niemieckiej, takich jak Goethe , Schiller , Nietzsche ...
Obóz nazywa się Buchenwald ( Hêtraie ), oficjalnie KL Buchenwald bei Weimar ; nazwa Ettersberg , gdzie stary dąb, w cieniu którego Goethe przyszedł medytować, według legendy, używana na początku, jest porzucona, ponieważ jest zbyt silnie kojarzona z dąbem Goethego.
Pierwsze baraki zbudowano na północnym zboczu, w całości zalesione, o powierzchni 190 ha. 15 lipca 1937 r. z obozu Sachsenhausen przywieziono 149 więźniów zakwalifikowanych do prac budowlanych. Muszą oczyścić teren, zainstalować wodociągi, położyć instalacje elektryczne, wybudować drogi dojazdowe i komunikacyjne, budynki obozowe, ujeżdżalnię , wille SS itp. Warunki pracy, nadzór zielonych trójkątów i brak odpowiedniego sprzętu powodują wiele ofiar. Przez ogrodzenie obozu biegnie przewód elektryczny o napięciu 380 V, a bramę wejściową zdobi kuty napis: Jedem das Seine („Każdemu mu się należy”).
Buchenwald miał dwóch dowódców wyznaczonych przez inspekcję obozów koncentracyjnych :
Obaj pochodzą ze skromnych środowisk społecznych, są bojownikami pierwszej wojny światowej i zostali członkami SS przed 1933 rokiem. Karl Koch opowiada się za przemocą i porządkiem, organizacją śledzenia i skutecznością.
Koch miał kolejno pięciu zastępców: Harting Block (1937), Johannes Wellershaus (1937), Hans Hüttig (en) (1938-39), Hermann Hackmann (1939-40) i Heinz Büngeler (1941-42). Pod mandatem Kocha Blockführer i Kommandoführer mają pełną władzę nad internowanymi. Po odejściu Büngelera Pister będzie miał tylko jednego zastępcę, Hansa-Theodora Schmidta .
Sekcja politycznaDo 1942 roku esesmani sami przeprowadzali przesłuchania, bardzo często stosując przemoc. W obozie utworzono wówczas aneks gestapo pod nazwą „Sekcja Polityczna” ( Politische Abteilung ). Przesłuchuje i torturuje więźniów oraz monitoruje działalność polityczną więźniów poprzez sieć szpiegów. Od 1942 do 1945 osobą odpowiedzialną był Walter Serno.
Administracja obozowaDział III ustala harmonogram więźniów i uzyskuje ich bezwzględną uległość.
Każdy dzień zaczyna się i kończy długim liczeniem zatrzymanych, które odbywa się w call center iw którym muszą uczestniczyć prawie wszyscy, aż do momentu rejestracji zatrzymanego.
Pierwszy Lagerführer , najpotężniejszy SS po dowódcy, króluje nad obozem. Więźniów mianuje urzędnikami państwowymi, zarządza kontrole bloków i dyktuje codzienne środki terroru. W kolejnych führers obozu w Buchenwaldzie są opisane jako brutalny i fantazyjny, czasem nawet notorycznych pijaków . Wśród nich Jakob Weiseborn , Arthur Rödl , Hermann Florstedt i Hans Hüttig (w) zostali później mianowani komendantami innych obozów koncentracyjnych.
Podobnie jak w innych obozach, esesmani rekrutowali spośród więźniów personel do wykonywania za nich rutynowych prac. Niektórym zlecają część prac administracyjnych i zarządczych. W ten sposób powstaje klasa więźniów urzędników służby cywilnej, którzy w zależności od umiejętności i zajmowanego stanowiska dzielą się na trzy grupy:
Do 1939 r. Żydzi byli wykluczeni ze wszystkich stanowisk. Wyznaczenie dziekanów „bloku” żydowskiego wynika jedynie ze względów praktycznych. Inne szczególne kategorie więźniów, takie jak Sinti , Romowie , homoseksualiści i „ aspołeczni ” są systematycznie wyłączani z ważnych funkcji.
Przydział do pracyDo wybuchu wojny przy budowie obozu pracowało około 90% więźniów. Pod dowództwem Kocha praca więźniów jest wysoko cenionym narzędziem terroru. Wydajność i zapał więźniów są wtedy drugorzędne. Wraz z zakończeniem pierwszego etapu budowy pojawiają się refleksje na temat ekonomicznego wyzysku pracy więźniów.
Komando „biura pracy” ( Arbeitsstatistik ) jest odpowiedzialne za księgowość, fakturowanie pracy więźniów, sporządzanie miesięcznych raportów i dokumentów potwierdzających. W tym komanda w 1938 r. pracowało trzech więźniów, a pod koniec 1944 r. ponad 70.
AdministracjaWydział IV, kierowany przez Mohra (1937), Karla Weichdorfera (1937-42) i Otto Barnewalda , odpowiada za zaopatrzenie SS i obozu koncentracyjnego w żywność, wodę, prąd, paliwo, odzież, sprzęt i zaopatrzenie. i koszary. Od niego zależą obozowe kuchnie i magazyny. Uczestniczy w wyłudzeniach mienia więźniów, malwersacjach i handlu żywnością. Od 1940 roku sekcja zajmowała się usuwaniem zwłok złotych zębów . Obóz Buchenwald wysłał 383 gramy złota w marcu 1944 r., 504 gramy w kwietniu.
Wachlarz więźniów politycznych noszących na mundurach czerwoną plakietkę jest bardzo szeroki: socjaldemokraci , komuniści, związkowcy , liberałowie, demokraci, pacyfiści , duchowni katoliccy i protestanccy, ale także pretendenci, odmawiający służby wojskowej , a nawet członkowie NSDAP . Czas trwania ich aresztu waha się od kilku miesięcy do kilku lat dla tych, których areszt prewencyjny jest przedłużany do więzienia za zdradę stanu lub dla parlamentarzystów (18 deputowanych internowanych do 1942 r.).
ten 1 st lipca 1937politycy stanowią 21% siły roboczej (1621 z 7723 więźniów). W tym czasie większość więźniów politycznych stanowili członkowie Komunistycznej Partii Niemiec . W latach 1938-1939 większość internowanych była związana z przygotowaniami do wojny. Internowano wówczas odmawiających służby wojskowej , ale także byłych członków KPD , SPD , związków zawodowych i partii centralnych. Przez Świadków Jehowy , którzy z przekonania religijne, odmówić pełnienia służby wojskowej i przysięgają wierność reżimowi są także internowany; noszą fioletową odznakę. Ich liczba wynosiła 477 w grudniu 1938 r., od 250 do 300 od 1940 r.
Zwykli przestępcy (BV)Są to osoby wielokrotnie skazywane za przestępstwa i tymczasowo aresztowane, które noszą zieloną odznakę. W Buchenwaldzie przebywają agresywni i niebezpieczni przestępcy, którzy naznaczają atmosferę obozu. Stracili wpływy w 1941 roku na rzecz więźniów politycznych.
„Ogniotrwały w pracy” (ASR)Są to sprawni mężczyźni, którzy dwukrotnie odrzucili ofertę pracy bez ważnych powodów lub którzy przyjęli pracę, ale po krótkim czasie zrezygnowali bez ważnych powodów : żebracy, bezdomni, alkoholicy, włóczędzy. Pierwsi internowani tego typu weszli do obozu Buchenwald w ostatnim tygodniu 1938 roku; liczba ta wzrosła następnie o 4000 nowych robotników przymusowych przy budowie obozu.
ŻydziWśród 2378 mężczyzn, którzy wkroczyli do Buchenwaldu między 14 a 19 czerwca 1938 r., było 1256 Żydów ( Aktionsjuden (de) było pierwszym masowym aresztowaniem Żydów w Niemczech i Austrii, w bezpośrednim związku z polityką przymusowej emigracji Żydów w 1938 r. ).
HomoseksualiściDla nazistów, którzy twierdzą, że reprodukcja jest jedynym celem seksualności, homoseksualizm jest nie tylko atakiem na normalność, ale przede wszystkim biologicznym zagrożeniem dla społeczności ludzi. Homoseksualiści są systematycznie przydzielani do komanda Steinbruch (kamieniołom), podobno najgorszego ze wszystkich. Było ich co najmniej 400 w 1937, 30 w 1938, 189 w 1944 . Niektóre z nich zostały użyte przez doktora Carla Vaerneta podczas eksperymentu nad „protokołem leczenia” homoseksualizmu za pomocą zastrzyków hormonalnych.
RomowieSetki Romów przywieziono do Buchenwaldu po masowych aresztowaniach w czerwcu 1938 r. i zostali zaklasyfikowani przez SS do kategorii ASR. Wielu umiera z powodu codziennej przemocy i pracy przymusowej. Po przybyciu w czerwcu 1938 r. byli publicznie biczowani lub maltretowani. Jedna trzecia z nich zginęła zimą 1939-40. Od 1940 roku esesmani wysyłali ich do obozu Mauthausen, aby zginęli w kamieniołomie.
Austriacy (1938)Pierwszymi więźniami cudzoziemskimi, choć deportowanymi jako Reichsdeutsche („Niemcy Rzeszy”), byli Austriacy przywiezieni do Dachau we wrześniu 1938 r. Na początku października 1938 r. przybyli więźniowie z wiedeńskiego więzienia, wśród nich wyżsi urzędnicy.
Więźniowie Protektoratu Czech-Moraw (1939)Pod koniec września 1939 r. z Dachau przybyło 700 jeńców z okupowanej Czechosłowacji (część zachodnia przemianowana na Protektorat Czech-Moraw, Słowacja usamodzielniła się). Represje wprowadzone w 1942 r. po udanym ataku na Reinharda Heydricha zwiększyły liczbę Czechów z 600 w połowie 1943 r. do 5 tys. w październiku 1944 r. 773 z 7800 internowanych Czechów zginęło w Buchenwaldzie.
polski (1939)Ponad połowa z 4514 Polaków internowanych w Buchenwaldzie do końca 1941 r. została aresztowana na początku okupacji we wrześniu 1939 r. Wielu z nich zginęło w pierwszych miesiącach, inni wyjechali na początku marca 1940 r. do Mauthausen. Uważani za gorszą rasę są tolerowani tak długo, jak mogą pracować. W kwietniu 1944 było ich 22 120 (?).
Jeńcy wojenni (1940)Szczególne miejsce wśród więźniów-cudzoziemców zajmują jeńcy wojenni oddani przez Wehrmacht do egzekucji. 18 kwietnia 1940 r. gestapo w Kassel przekazało 56 polskich księży oficerów.
Holendrzy (1940), Belgowie i LuksemburczycyOprócz deportacji 232 holenderskich zakładników , w tym 14 kobiet przewiezionych do obozu Ravensbrück w dniach 21 i 22 lipca 1940 r., do października 1940 r. dodano 124 inne. Korzystają ze specjalnych warunków przetrzymywania: są izolowane, mogą odbierać paczki i nie działa. Po śmierci niemieckiego policjanta deportowano 400 żydowskich mężczyzn w wieku od 25 do 30 lat z Rotterdamu i Amsterdamu . 389 osób wjechało do Buchenwaldu 28 lutego 1941 r. Warunki holenderskich Żydów były nie do zniesienia.
Pierwszymi Luksemburczykami z Buchenwaldu było 26 członków ochotniczej policji, którzy w sierpniu 1941 r. odmówili walki z partyzantami.
Wzrost liczby internowanych Belgów i Holendrów w 1944 r. wynikał przede wszystkim z nasilenia działań odwetowych podejmowanych przez policję w celu zwalczania oporu. 15 listopada 1944 r. w obozie przebywało 2354 Belgów, 595 Holendrów i 82 Luksemburczyków.
Jugosłowianie i Chorwaci (lato 1941)W statystykach obozowych SS rozróżnia Jugosłowian i Chorwatów . Pierwsi Jugosłowianie przybyli latem 1941 r. Pozostali w izolacji. Transport z Flossenburga w październiku 1943 r. zwiększył ich siłę do 759. W połowie czerwca 1944 r. w Buchenwaldzie znajdowało się 575 Jugosłowian i 327 Chorwatów.
Hiszpańscy więźniowie638 hiszpańskich republikanów deportowanych do Buchenwaldu było kombatantami wziętymi do niewoli, gdy dołączyli do ruchu oporu we Francji . Wśród nich, pisarz Jorge Semprún daje konto w księgach piśmie lub życiu i śmierci, że trwa jego „doświadczenie śmierci” i jego trudności, aby zaświadczyć.
Więźniowie okupowanych krajówLiczba więźniów Buchenwaldu wzrosła dziesięciokrotnie od kwietnia 1942 r. (około 8400 więźniów) do końca września 1944 r. Od 1943 r. w obozie przebywały dwie główne kategorie więźniów: robotnicy przymusowi z ZSRR i Polski oraz więźniowie polityczni z okupowanej Europy. W grudniu 1944 r. ponad połowa więźniów Buchenwaldu miała mniej niż 20 lat.
Więźniowie cywilni Związku Radzieckiego (1942)Od połowy 1942 do początku 1943 gestapo Turyngii, Hesji, Saksonii i Nadrenii Wewnętrznej 400 sowieckich robotników przymusowych. Są szczególnie źle traktowani przez esesmanów i cierpią z powodu niedożywienia. Prawie wszyscy są przydzieleni do komanda X, komanda odpowiedzialnego za budowę obozowych fabryk zbrojeniowych czy kamieniołomu. Śmiertelność jest tak duża, że esesmani wyrzekają się oficjalnego rejestrowania ich śmierci. Będzie ich łącznie ponad 17 tysięcy.
francuski (1943)Wśród więźniów blisko 30 krajów najważniejszą grupę stanowią na początku 1944 r. Francuzi. Od 10 kwietnia 1942 r. sztab wojskowy we Francji na rozkaz Hitlera zdecydował, że „za każdy atak, oprócz egzekucji niektórych osób, 500 komunistów i Żydów zostanie przekazanych Reichsführerowi i szefowi Rzeszy. policja do deportacji”. Internowanych w Compiègne około 50 000 osób wyjechało do Auschwitz, a od 1943 r. do innych obozów, w tym do Buchenwaldu: nie wszyscy byli komunistami . Od czerwca 1943 do sierpnia 1944 przybyło 10 konwojów z ponad 13 000 więźniów. W sumie liczbę deportowanych Francuzów do Buchenwaldu szacuje się na 25 000. Ponadto około 1000 Francuzów znajduje się w zewnętrznych komandach. Odgrywają znaczącą rolę w ruchu oporu osadzonych cudzoziemców.
Włosi (wrzesień 1943)Pierwsi Włosi z Buchenwaldu przybyli z więzienia Sulmona pod Rzymem po zawieszeniu broni podpisanym między Włochami a aliantami we wrześniu 1943 r. W 1944 r. miał miejsce transport więźniów politycznych, w szczególności z więzienia La Risiera w San Sabba koło Triestu . Od czerwca do listopada 1944 roku esesmani internowali w Buchenwaldzie 1290 Włochów. Inni Włosi, zwłaszcza ci, którzy brali udział w hiszpańskiej wojnie domowej w Brygadach Międzynarodowych, przyjeżdżają transportem Compiègne. Około jedna trzecia z 3500 deportowanych Włochów umiera w Buchenwaldzie.
Norwescy studenci (listopad 1943)30 listopada 1943 r. około 1250 studentów Uniwersytetu w Oslo zostało aresztowanych i internowanych w obozie w Norwegii. Protestując przeciwko nazyfikacji uczelni, muszą być przykładem dla programu reedukacji. 348 wywieziono do Buchenwaldu. W lipcu 1944 r. pierwszy student opuścił Buchenwald, ostatni wyjedzie w październiku. 17 z nich zmarło.
Żołnierze alianccy (sierpień 1944)W sierpniu 1944 r. dowództwo policji bezpieczeństwa we Francji nakazało opróżnienie paryskich więzień i obozu Compiègne z więźniów alianckich. Większość więźniów wywieziono 20 sierpnia 1944 r. do Buchenwaldu. Wśród nich 167 pilotów zestrzelonych we Francji, w tym 82 Amerykanów, 48 Brytyjczyków, 26 Kanadyjczyków, 9 Australijczyków, 2 Nowozelandczyków i 1 Jamajczyk. Wśród więźniów, którzy przybyli 17 sierpnia 1944 r., znalazło się także 37 członków tajnych służb, aresztowanych we Francji. Office Security Central Rzeszy nakazał „ specjalnego traktowania ” dla nich . Od początku września do połowy października 34 z nich wiesza się w piwnicy krematorium . Tylko trzy można uratować.
duńscy policjanci (wrzesień 1944)Pod koniec lata 1944 r. wojsko niemieckie zaczęło bać się policji duńskiej . 19 września 1944 r. o godzinie 11.00 Niemcy brutalnie wkroczyli do komendy policji w całym kraju. Aresztowani policjanci zostali wysłani do Neuengamme w październiku 1943 r., a następnie do Buchenwaldu (blok 57 małego obozu). 60 ginie w Buchenwaldzie.
DzieciW obozie przebywają dzieci, których obecność jest oficjalna, dzieci polskie, bo urodziły się „nie-Żydami” w obozach, dzieci deportowanych wraz z rodzicami z gett i obozów pracy , dzieci, które przybyły na marsze śmierci pod koniec 1944-1945.
„Czerwone trójkąty”, które należą do politycznego oporu, zwłaszcza komunistycznego, obozu, jak Walter Bartel, Wilhelm Hammann, Franz Leitner, Robert Siewert, Willi Bleicher, Vladimir Choloptchev, Iakov Goftman, Piotr Avdeïenko i Gustav Schiller, wyparły " trójkąty zielone ”i dążą do ochrony dzieci i młodzieży. Gromadzą ich w barakach nr 8 i pod nr 66 małego obozu lub rozpraszają w barakach „polityków”. W chwili wyzwolenia żyje jeszcze tysiąc dzieci, z których tylko 30 chłopców ma mniej niż 13 lat; zajmie się nimi OSE .
Wysocy rangą więźniowieW Buchenwaldzie, poza ogrodzeniem obozu dla deportowanych, znajdowały się wille, w których około 50 osobistości, w tym Francuz Léon Blum , Georges Mandel i Léon Jouhaux oraz belgijski minister stanu Paul-Émile Janson, było internowanych w warunkach bardzo odmiennych od warunków deportowanych. obozu koncentracyjnego. Mimo to Paul-Emile Janson zmarł w Buchenwaldzie.
W czasach Karla Kocha często zmieniali się lekarze obozowi, którzy odpowiadali za opiekę medyczną członków SS i więźniów oraz higienę. Infirmeria więźniarska, zwana także Revier , pojawiła się w pierwszych miesiącach obozu jako miejsce leczenia prostych chorób. Budowa ambulatorium z kilkoma barakami i salami operacyjnymi wynikała nie z troski o zdrowie więźniów, ale z chęci uniezależnienia się SS od szpitala weimarskiego i kliniki uniwersyteckiej w Jenie. Sala operacyjna Reviera spełnia wszystkie warunki do operacji sterylnych, sterylizacji, wykastrowania . Rozbudowie ambulatorium sprzyjały epidemie i napływ więźniów. W czasach komandora Kocha więźniom medycznym nie wolno było ćwiczyć w szpitalu.
Po przeludnieniu obozu w 1938 r. wybuchła pierwsza epidemia tyfusu , która doprowadziła do tygodniowej kwarantanny ogólnej. Rok później, gdy obóz znów jest przepełniony, epidemia czerwonki powoduje wiele zgonów wśród więźniów.
Naziści lekarzeWaldemar Hoven jest najdłużej pracującym lekarzem obozowym w Buchenwaldzie. Brał udział w eksperymentach medycznych, w mordowaniu chorych, w selekcjach do eksterminacji i dał się zepsuć komandorowi Kocha i więźniom.
Wraz z Hovenem większość lekarzy SS uczestniczy w zbrodniach na więźniach. Na przykład dr Werner Kirchert (de) (1937-38) przeprowadzał „testy wywiadowcze” i składał wnioski o sterylizację do sądów zajmujących się chorobami dziedzicznymi dla więźniów, którzy nie przeszli tych testów pomyślnie. Zmusza homoseksualistów do zgłaszania się na ochotnika do kastracji.
Pod D r Erwin Ding (1938-1939) rozpocząć eksperymenty na żółtą febrę w Buchenwaldzie.
D Dr Hans Müller zaczęli cięcia, opalanie i przygotowanie wytatuowaną skórę i w takiej ilości, że po odejściu Müllera w 1942 roku, dr Hoven byłby zakazany że nadal prezentów w ludzkiej skórze.
D dr Hans Eisele (w) , w szczególności bez skrupułów kierunku Żydów nazywany jest przez lekarza więźniów strzykawka «lub» białych śmierci”.
Więźniowie lekarzyMiędzy więźniami istnieje służba zdrowia, którą tworzą internowani lekarze. Wśród nich możemy wymienić dr Josepha Brau , francuskiego radiologa, który przybył 31 października 1943 roku.
Masakry i śmiertelność w obozie Masakra 8000 sowieckich jeńców wojennychNaziści organizują masakrę sowieckich jeńców wojennych w obozach koncentracyjnych od lata 1941 do lata 1942. Specjalne komanda policji bezpieczeństwa ( Sicherheitspolizei , SIPO) są wysyłane do obozów jenieckich w celu „ewakuacji elementów politycznie niepożądanych”. Więźniowie są wywożeni do obozów koncentracyjnych na egzekucję. W Buchenwaldzie i Sachsenhausen w stajni powstaje specyficzna instalacja : pomieszczenie jest przystosowane na gabinet lekarski; Więzień w chwili, gdy udają, że go mierzą, zostaje zastrzelony w kark przez otwór przebity w mierniku, za którym znajduje się jeden lub dwóch esesmanów. Co najmniej 7000 osób zostało straconych, czasem 400 z dnia na dzień.
Selekcja i egzekucja „nieżywotnych” więźniówEksterminacja więźniów żydowskich i osób niepełnosprawnych niezdolnych do pracy jest częścią akcji 14f13, która rozpoczyna się w 1941 roku. Co najmniej 571 więźniów żydowskich różnych narodowości jest wysyłanych do eksterminacji na stacjach eutanazji w Bernburgu i Sonnenstein .
Deportacja i eksterminacja więźniów żydowskich19 stycznia 1942 r. weszło w życie zarządzenie Inspektora Obozów Koncentracyjnych, zgodnie z którym więźniowie żydowscy niezdolni do pracy w obozach koncentracyjnych powinni zostać wysłani do obozu w Lublinie . 8 października 1942 r. komendant dostarczył 405 więźniów żydowskich wywiezionych do Auschwitz.
Dostarczenie więźniów z więzień na „zagładę przez pracę”Pod koniec 1942 r. rozpoczęło się przybycie 2300 „przestępców” zatrzymanych w Buchenwaldzie do wykonania najcięższej pracy. Połowa z nich umrze.
Deportacje i internowanie na egzekucjęCentralny Urząd Bezpieczeństwa Rzeszy może bez procesu i bez wyroku skazującego nakazać egzekucję zatrzymanych, a nawet modyfikować orzeczenia sądów. Dotyczy to zwłaszcza Polaków, którzy mieli związek z Niemką. Większość egzekucji nie odbywają się w przedniej części więźniów, ale w strzelnicy niedaleko DAW, czasami również w hodowli w Kommandantur , najczęściej na dziedzińcu lub w piwnicy krematorium, gdzie ten koniec 48 haki do rzeźni. SS-Kommandoführer Hermann Helbig będzie przyznać, że powieszony ponad 250 osób. Eugen Kogon mówi o 1100 zamordowanych w piwnicy mężczyznach i kobietach.
W 1943 r. rozstrzelano polskich oficerów. Poseł i przywódca Komunistycznej Partii Niemiec Ernst Thälmann został rozstrzelany w nocy z 17 na 18 sierpnia 1944 r. w pomieszczeniu krematorium. Jesienią 1944 r. esesmani powiesili 34 Francuzów, Belgów, Anglików i Kanadyjczyków należących do alianckich tajnych służb.
Konwoje śmierciEsesmani nie wahają się eliminować chorych i słabych przez wysyłanie ich do innych obozów lub mordowanie przez wstrzykiwanie fenolu , evipanu lub powietrza. Celem podróży jest przede wszystkim obóz na Majdanku . 15 stycznia i 6 lutego 1944 r. esesmani wysłali tam 1888 chorych i słabych z Dory . Podobne transporty odeszły między 1943 a kwietniem 1944 z obozów Dachau, Flossenbürg , Mauthausen , Neuengamme , Auschwitz , Ravensbrück i Sachsenhausen .
Śmierć „obozu małych”Tworzenie specjalnych stref służyło od 1938 r. przede wszystkim odciążeniu obozu od przeludnienia, które mogłoby wpłynąć na jego funkcjonowanie. W „małym obozie” w Buchenwaldzie esesmani założyli stajnie Wehrmachtu o długości 40 metrów i szerokości 10, w których znajdują się dwa rzędy po 3 lub 4 warstwy jeden nad drugim. Od 1943 r. wszyscy deportowani przeszli tam okres kwarantanny. Trwa to od 4 do 6 tygodni.
Od maja do września 1944 r. na terenie Małego Obozu ustawili 5 namiotów wojskowych. Te 5 namiotów pozostało jedynymi możliwymi schronieniami. Spało tam od 200 do 300 dzieci, starców i chorych. Pozostali musieli żyć przy każdej pogodzie.
W grudniu 1944 r. esesmani wybudowali w Małym Obozie 17 baraków i rozebrali namioty. Na 500 metrach kwadratowych mieszka od 1800 do 1900 więźniów. W styczniu 1945 roku w obozie Petit przebywało 6000 więźniów. W tym miejscu panuje głód, brud, desperackie walki o przetrwanie, choroby zakaźne. Konsekwencją jest ogromna śmiertelność. W ciągu stu dni umiera około 5200 osób.
Eksperymenty medyczneW związku z epidemią tyfusu, która szerzy się w obozach jenieckich, esesmani zaproponowali przetestowanie różnych szczepionek na deportowanych. Eksperymenty prowadzone są wspólnie przez SS, Wehrmacht, firmę IG Farben i Instytut Roberta Kocha przy „Blocku” 46. Testowane będą szczepionki przeciwko większości chorób zakaźnych. W 1943 r. do bloku 50 przeniósł się „Zakład Badań Tyfusu i Wirusów” Instytutu Higieny Waffen SS .
Podczas eksperymentu tyfusowego przeprowadzonego przez firmę Hoechst zginęło 21 z 39 więźniów. Niektórzy więźniowie „nadajniki” służą do utrzymywania dostępu do żywych wirusów. Ich krew służy do sztucznego skażenia innych więźniów. Od sierpnia 1942 do października 1943 przeprowadzono 35 serii eksperymentów. Większość dotyczyła tyfusu, ale także oparzeń gazowych, żółtej febry , odporności na szczepionkę tyfusową, paratyfusu A i B, błonicy, różnych trucizn , skuteczności zgromadzonych surowic krwi i zabiegi na oparzenia. Przy wsparciu Himmler The D R Carl Værnet prowadzi eksperymenty na 5 homoseksualnych. Co najmniej tysiąc więźniów służyło jako króliki doświadczalne dla esesmanów, nieznana jeszcze liczba zmarła.
Głód , że eksperymenty medyczne (patrz Aribert Heim ) oraz trudne warunki pracy zabili około 60000 więźniów.
BurdelOtoczona drutem kolczastym szałas, położona około trzydziestu metrów od skraju małego obozu, służyła jako dom wypoczynkowy przeznaczony dla żołnierzy i najwyższych rangą oficerów: kapo i naczelników Bloków. Było tam około dwudziestu młodych kobiet, w większości blondynki, które każdego ranka oddawały się na boisku sportowym przylegającym do schroniska na ćwiczeniach kultury fizycznej pod okiem instruktora. Wieczorem mogli ich odwiedzać esesmani i ich kolaboranci, zaopatrzeni w bilety wystawione przez specjalną służbę.
Fabryki i komandosi zewnętrzniPewna liczba więźniów pracowała w fabrykach w pobliżu obozu: w szczególności w firmach Gustloff (produkcja broni), Mibau i DAW ( Deutsche Ausrüstung Werke ).
Buchenwald liczył wiele anektowanych „ komand ” (w marcu 1945 było ich 107), w tym Langenstein , Schönebeck, Neu-Stassfurt i Laura .
Koniec Sierpień 1943, komando Dory powstało w pobliżu miasta Nordhausen , 80 km na północ. Przyłączony najpierw do Buchenwaldu, w październiku 1944 r. stał się pełnoprawnym obozem koncentracyjnym pod nazwą KZ-Mittelbau . Deportowano tam tysiące Francuzów, z których ponad połowa zmarła.
„Międzynarodowy Komitet Tajny” Buchenwaldu „ILK” powstał latem 1943 r. po tajnym zebraniu. Pułkownik Frédéric-Henri Manhès deportowany w 1943 r. i Marcel Paul , przywódca francuskich komunistów, deportowany do Auschwitz , a następnie do Buchenwaldu, reprezentują tam Komitet Interesów Francuskich.
W obozie przetrwanie to kwestia solidarności. Ma przede wszystkim charakter krajowy. W szczytowym okresie Francuzi stanowią tylko 13% populacji obozu. Wskazuje to na znaczenie utworzenia, po pięciu miesiącach trudnych przygotowań i negocjacji, w czerwcu 1944 r . Tajnego Komitetu Interesów Francuskich, który skupia wszystkie francuskie grupy oporu, działania lub służby wywiadowcze obecne w Buchenwaldzie (Biuro: Prezydent Frédéric- Henri Manhès , wiceprzewodniczący Albert Forcinal , członkowie Marcel Paul , Eugène Thomas , Robert Darsonville, Louis Vautier, Maurice Jattefaux) i jego emanacja Komitet francuskiego organu medycznego, którego przewodniczenie zostało powierzone doktorowi Josephowi Brau (członkowie: doktor Meynadier chirurg i lekarz doktor Lansacq).
Cele CIF są, w połączeniu z innymi tajnymi narodowymi organizacjami obozu, w większości przypadków znacznie wcześniej:
Ich osiągnięcie jest ściśle związane, w tym niezwykłym kontekście, z przydzielaniem „miejsc pracy” (przeznaczenie na „dobry” transport lub komanda , przerzuty między „małymi” i „dużymi” obozami itp.), a zatem z negocjacjami z innymi organizacjami a także możliwości „szpitalizacji”.
Na początku kwietnia 1945 r. naziści próbowali ewakuować obóz, gdy zbliżały się wojska amerykańskie. Wyrzucają na drogi tysiące deportowanych. To są „ marsze śmierci ”. Jednak konspiracyjnej organizacji obozu udaje się ograniczyć liczbę wyjazdów i przejąć kontrolę nad obozem od SS 11 kwietnia 1945 roku, na kilka godzin przed przybyciem amerykańskich czołgów 20 Korpusu 3 Armii Generał George Patton . Schwytane SS są następnie przekazywane Amerykanom.
Mieszkańcy sąsiedniego Weimaru, oddalonego o około 5 km , są proszeni o ewakuację ciał deportowanych, większość z nich twierdzi, że nie wiedzieli, co się wtedy działo w Buchenwaldzie. Amerykańskie dowództwo życzyło sobie, aby notable weimarscy udali się do obozu 16 kwietnia 1945 r., aby każdy mógł zobaczyć straszną rzeczywistość reżimu doprowadzonego do władzy w 1933 r. Kilka dni później jest tam z kolei 1200 mieszkańców Weimaru. siłą: płacz, drżenie i omdlenia są zgłaszane przez amerykańskich świadków. Młoda kobieta, członkini Bundu Deutscher Mädel , zmuszona do siedzenia przed otwartymi drzwiami krematorium, płacze i jest przerażona tym, co „oni” zrobili. Reporter z „ New York Timesa” wyrzucił mu wtedy przysięgę składaną nazistowskiemu reżimowi.
Niektórzy więźniowie przetrzymywani w tym obozie korzystają z rozgłosu, przed lub po, między innymi:
Warunki przetrzymywania tych „więźniów honorowych”, często polityczne, nie miały nic wspólnego z obozowymi:
Buchenwald próbny (lub „Case 000-50-9”) jest rozprawa odbyła się spróbować zbrodniarzy wojennych i prowadzone przez United States Army w amerykańskiej strefie okupacyjnej w sądzie wojskowym w Dachau , w Stanach Zjednoczonych. Ramy z Dachau procesy, które odbyły się w latach 1945-1948. Odbyły się od 11 kwietnia do14 sierpnia 1947 r.w byłym obozie koncentracyjnym w Dachau , odwróciła się pod koniec kwietnia 1945 roku obozu dla internowanych .
Podczas tego procesu 31 osób zostało oskarżonych, a następnie uznanych winnymi zbrodni wojennych związanych z obozem koncentracyjnym Buchenwald i jego podobozami.
Jak w większości obozów, więźniowie zwolnieni z nazistowskich obozów koncentracyjnych nie mogli natychmiast wrócić do swojego kraju. Mijały dni, czasem miesiące. Obóz koncentracyjny Buchenwald został wyzwolony przez wojska amerykańskie, w tym generała Pattona , ale będąc częścią sowieckiej strefy okupacyjnej, został przekazany wojskom sowieckim.
Obóz specjalny Buchenwald ( Speziallager ) nr 2 powstał w 1945 r. w miejscu dawnego obozu koncentracyjnego. Był używany do 1950 roku jako obóz internowania dla nazistów, ale także dla politycznych przeciwników reżimu sowieckiego, podobnie jak trzy inne nazistowskie obozy koncentracyjne (m.in. Torgau ). Mówi się, że przez obóz specjalny przeszło łącznie 28 000 osób (w tym około 1000 kobiet). Mówi się, że 7113 zmarło podczas ich przetrzymywania, co stanowi nadmierną śmiertelność spowodowaną w szczególności brakiem jedzenia zimą 1946/1947.
W NRD pamięć o obozie specjalnym nie dała podstaw do upamiętnienia. Jorge Semprún przypomniał w marcu 2010 r., że Sowieci stworzyli drewno, aby ukryć masowe groby, które są niewidoczne dla zwiedzających i nigdy nie zostały wykopane w celu ustalenia pochodzenia ofiar. Dopiero po upadku NRD władze RFN zachęciły do badania i upamiętnienia tego epizodu, co doprowadziło do zaprojektowania stałej ekspozycji na Speziallager nr 2 na Ettersbergu obok tej poświęconej koncentracji obóz.
Kiedy wojska amerykańskie wyzwalają obóz koncentracyjny w kwiecień 1945znajdują tam około 1000 dzieci, w tym około trzydziestu chłopców w wieku poniżej 13 lat. Większość pochodzi z Polski, ale także z Węgier , Słowenii czy Rusi . Rabini Herschel Schacter i Robert Marcus, kapelani armii amerykańskiej, kontaktują się z biurami OSE ( Oeuvre de Secours aux Enfants ) z siedzibą w Genewie , które organizuje wysłanie początkowo 427 dzieci do Francji (pod eskortą rabina Marcusa), 280 w Szwajcaria (w eskorcie rabina Schactera) i 250 w Anglii. Ich ratunek zawdzięczamy działaniom konspiracyjnego ruchu oporu.
Młodzi ocaleni we FrancjiZe względu na trudności ze znalezieniem ubrań dla dzieci, chłopcy są ubrani w mundury Hitlerjugend , ale kiedy ich pociąg przekracza francuską granicę, wita go wściekły tłum, który myli ocalałe dzieci z młodymi nazistami . Następnie na pociągu namalowano napis „sieroty z Buchenwaldu”, aby uniknąć zamieszania.
ten 6 czerwca 1945francuski transport przybywa na stację Gisors , gdzie 426 ocalałych dzieci jest oczekiwanych i witanych przez lekarkę Françoise Brauner i jej męża, nauczyciela Alfreda Braunera i zabranych do domu dziecka w Ecouis ( Eure ), słabo przystosowanego dla tych, którzy stali się nastolatkiem zły na przez co przeszli. Przez jeden do dwóch miesięcy otrzymują opiekę medyczną, poradnictwo i chodzą do szkoły, aż do znalezienia stałego zakwaterowania. 173 dzieci z rodziną w Palestynie otrzymało certyfikaty imigracyjne, aby się tam dostać, wchodząc na pokład nowozelandzkiego statku RMS Mataroa w Marsylii, zabierając je do portu w Hajfie , w lipcu 1945 r.
Z Ecouis pozostałe dzieci są wysyłane do Château de Boucicaut w Fontenay-aux-Roses . Starsi nastolatkowie trafiają do akademika przy rue Rollin w Paryżu, gdzie uczęszczają na kursy zawodowe lub pracują już w pracy w mieście. Około stu religijnych chłopców zostaje zabranych do zamku Ambloy ( Loir-et-Cher ), a następnie wPaździernik 1945, są przeniesione do Château de Vaucelles w Taverny ( Val d'Oise ). Około pięćdziesięciu niereligijnych chłopców dołącza do wielu francuskich sierot żydowskich przebywających w Villa Concordiale w Le Vésinet ( Yvelines ), a latem udaje się do hostelu w Champigny-sur-Marne ( Val-de-Marne ). Wszędzie te dzieci i młodzież chodzą do szkoły lub odbywają kształcenie zawodowe, podczas gdy służby OSE szukają ich rodziców, ale znajdują wśród nich tylko połowę ocalonych z Zagłady .
Pod koniec 1948 roku wszyscy młodzi ocaleni z Buchenwaldu, którzy przybyli do Francji, opuścili łono OSE, by podążać własną drogą.
Pamięć historycznaW Niemieckiej Republice Demokratycznej , założonej w 1949 roku, reżim komunistyczny opiera swoją legitymację na walce z antyfaszystowskimi bojownikami. Powstała forma „kultu” ruchu oporu w obozie Buchenwald, zwłaszcza poprzez utworzenie w 1958 r. muzeum i coroczne świętowanie przysięgi buchenwaldzkiej, składanej 19 kwietnia 1945 r. przez więźniów, którzy zobowiązali się do walki pokój i wolność.
W latach 90. „państwowy antyfaszyzm” NRD ustąpił miejsca „państwowemu antykomunizmowi” RFN. Przeprojektowanie miejsca pamięci w Buchenwaldzie podjęto natychmiast po zjednoczeniu, a władze wymyśliły odliczanie do starego. Jeśli nie zostaną całkowicie wykluczeni, komuniści znikają jako grupa społeczna, a dominująca narracja zmierza do personalizacji aktorów ruchu oporu. . Wystawa zatytułowana „Legendy NRD” jest w całości poświęcona demaskowaniu „mitów”, które stworzyły komunistyczny reżim; w szczególności pokazuje „zbrodnie” przypisywane ruchowi oporu. Przede wszystkim dominująca interpretacja historii NRD, oparta na koncepcji totalitaryzmu, skłania do zrównania komunizmu z nazizmem.
Członkowie skrajnie prawicowej Alternatywy dla Niemiec (AFD) interweniowali w Buchenwaldzie, częściej niż w Dachau, Sachsenhausen czy Ravensbrück, by wygłaszać dementi . Dyrektor Miejsca Pamięci Volkhard Knigge, przemawiając w 2020 roku, postrzega to jako „coraz poważniejszą oznakę osłabienia świadomości historycznej”.
Naziści kazali swoim więźniom wyciąć dziesiątki hektarów lasu pod budowę obozu koncentracyjnego Buchenwald. Według legendy pośrodku obozu znajdowało się drzewo, dąb lub buk , pod którym odpoczywał, medytował i pracował poeta, filozof i dramaturg Goethe . Zdumiewający symbol humanistycznych Niemiec w sercu horroru nazistowskich obozów koncentracyjnych, został oszczędzony. Został następnie spalony podczas alianckiego bombardowanialipiec 1944.
Wśród deportowanych krążyła plotka, że po wycięciu dębu Goethego nazistowskie Niemcy znikną.
Wszystkie obrazy datowane są na 16 kwietnia 1945 r.