Śmiech

Riez jest obsługiwany przez 1 regionalną linię ekspresową LER Provence-Alpes-Côte d'Azur, która jest następująca:

• Miasto jest również połączone linią Zou! Alpy Górnej Prowansji

• Miasto jest również połączone 3 liniami międzygminnymi, siecią Trans'Agglo  :

• Obsługiwana jest również przez 1 linię sieci transportowej Provence Alpes Aglomeration :

Utworzono linie transportu szkolnego, aby dotrzeć do kolegium w Riez, jak również do szkół średnich i kolegiów w Manosque . Linie te są finansowane przez społeczność aglomeracyjną Durance Luberon Verdon za pośrednictwem sieci Trans'Agglo . Oprócz istniejących linii sieci dodano inne.

Planowanie miasta

Typologia

Riez to wiejskie miasteczko. W rzeczywistości jest to część gmin o małej lub bardzo małej gęstości w rozumieniu miejskiej siatki gęstości INSEE . Gmina jest również poza atrakcją miast.

Zagospodarowanie terenu

Zagospodarowanie przestrzenne gminy, odzwierciedlone w bazie danych europejskiej okupacji biofizycznej gleby Corine Land Cover (CLC), charakteryzuje się znaczeniem gruntów rolnych (55,6% w 2018 r.), co odpowiada mniej więcej tej z 1990 r. (56,9%). . Podział szczegółowy w 2018 r. przedstawia się następująco: grunty orne (33,9%), lasy (32,6%), heterogeniczne tereny rolne (21,7%), środowiska z roślinnością krzewiastą i/lub zielną (9,6%), tereny zurbanizowane (2,2%).

IGN także udostępnia narzędzie online do porównywania zmian w czasie użytkowania gruntów w miejscowości (lub obszarów w różnych skalach). Kilka epok są dostępne jako map lub zdjęć lotniczych: na mapie Cassini ( XVIII th  wieku), na mapie Staff (1820-1866) oraz w bieżącym okresie (1950 do chwili obecnej).

Toponimia

Kolejne nazwy są Colonia Julia Augusta Apollinarium Reiorum , Alebaece Reiorum Apollinarium ( I st  century) Reii Apollinares ( IV th  century) Reii ( V th  century). Etymologia jest zatem przejrzysta: nazwa wsi została utworzona od nazwy galijskiej grupy etnicznej Reii , której imię Xavier Delamarre interpretuje jako „Les Libres”, z łacińskim sufiksem -ensis , co oznacza miasto Reii . Charles Rostaing zgadza się z tą interpretacją, ale także wskazuje na hipotezę wywodzącą tę nazwę od liguryjskiego Rek , oznaczającego górę.

Nazwa miasta w języku prowansalskim to także Riez .

Historia

antyk

Riez jest uważane za starożytną stolicę Reii , galijskiego ludu, który zamieszkiwał wzgórze Saint-Maxime przed podbojem rzymskim. Przypisanie Riez do Albices zostało porzucone od czasu badań Guya Barruola w latach 50. XX wieku . Według Mapy Archeologicznej Alpes-de-Haute-Provence byli to Salyens lub Voconces .

W Rzymianie założyli kolonię (the Colonia Julia Augusta Apollinarium Reiorum ) w zwykły, który potem stał się jednym z trzynastu miast prawa Łacińskiej w Narbonnaise , co pozwoliło mu stać się ważnym ośrodkiem. Rządzony przez quattuorvirs , skorzystał w szczególności z budowy w 3 kwietnia . AD , droga, która łączy go z Aix i przecina Verdon w Garruby. Droga pokazana na tablicy Peutingera łączyła ją z Fréjus  ; wreszcie trzecia droga jest identyfikowana w kierunku Digne .

Powstanie aglomeracji przypisuje się obecności równiny aluwialnej (520  m n.p.m.) oraz linii źródeł powstającej u podnóża miasta. Wykopaliska Benjamina Mailleta w 1842 r. , niedawno wznowione (w 2003 r. ), ujawniły rzymski kompleks uzdrowiskowy . Odkryto dwie nekropolie , prawdopodobne są dwie inne.

Jego siedziba biskupia (którego pierwszym znanym posiadaczem jest Maxime, wcześniej opat Lérins, który został konsekrowany około 434 r. , prawdopodobnie zmarł około 460 r. i był bardzo wcześnie czczony jako święty) oraz uprzywilejowane położenie (na skrzyżowaniu trzech dolin na jednej z główne drogi łączące Alpy z Dolną Prowansji) pozwoliły Riez zachować swoje znaczenie przez całe średniowiecze. Zatłoczenie Colostre, powodując powodzie, zmusiło wieś do osiedlenia się na wzgórzu Saint-Maxime, gdzie przeniesiono biskupstwo. Zwykły ponownie zamieszkałych tylko z XII -tego  wieku.

Średniowiecze

Miasto zachowuje więc rolę stolicy regionu przez całe średniowiecze. Mieszczą się w nim dwie rady  : jedna inListopad 439, podczas której został zdetronizowany Armentariusz, biskup Embrun , a drugi w 1285 r . We wczesnym średniowieczu ( VI th  -  VII th  stulecia), aglomeracja równinie jest opuszczony na rzecz wzmocnionego miejscu na płaskim szczycie wzgórza Saint-Maxime, 637  metrów nad poziomem morza. Przez cały okres średniowiecza panami miasta byli biskupi, którzy sprawowali nad nim podwójną władzę, doczesną i duchową. Siedziba katedry została przeniesiona z kościoła na równinie, Notre-Dame de la Sède, do kościoła Saint-Maxime na wzgórzu, wcześniej; ale kult był obchodzony przez biskupów i rozdziału w obu kościołach do XV -go  wieku.

W X -go  wieku podchorążych Marsylia viscounts wykorzystać śmiać i tam zbudowali Motte w miejscowości Mauroue, który jest wymieniony w 1190 roku Kopiec został zabezpieczony przez szeroką fosą 10 metrów. W środkowym średniowieczu (ok. 1000-1350) aglomeracja była podzielona na miasto górne lub zamek oraz dolne miasto lub miasto. Ta druga część miasta rozszerza się o dzielnice Saint-Sols, Bourg Neuf i faubourg Saint-Marc. Handel był ułatwiony dzięki obecności dwóch mostów, Pont Notre-Dame i Pont du Reclus. Miasto jest wówczas rynkiem redystrybucyjnym, co potwierdza jego rolę jako stolicy regionu. Wśród innych znaków świadczących o tym wpływie należy wymienić ustanowienie zakonów żebraczych ( za murami budowane są klasztory kordelierów i kapucynów, w mieście klasztory urszulanek ) oraz obecność w 1305 r. mała gmina żydowska z 8 pożarami. Kościół Riez jest „społeczeństwem” (to znaczy bliźniaczym) z kościołem Vernon (w Normandii ) z 1232 roku , dwoma kościołami czczącymi św. Maksyma de Riez .

Koniec średniowiecza naznaczony był kilkoma morderczymi i destrukcyjnymi epizodami. W 1334 r., w dniu Wszystkich Świętych, podczas turnieju w Riez, Guillaume Maurini, clavaire de Digne (1317-1324) z Riez, kazał przetransportować do swego domu przyjaciela, szlachetnego Annibala de Moustiers, po jego śmiertelnej ranie, która „ otrzymał. Elzéar d'Oraison, Lord Oraison i obywatel Digne , był aktywny w oporze przeciwko wojskom arcykapłana, odkąd w 1358 wystąpił jako komisarz fortyfikacji miasta Riez. Wgrudzień 1361, hiszpański oddział Tristamine, który spustoszył Prowansję, szturmuje Riez, zanim go splądruje . Raybaud de Châteauneuf, gubernator zamku biskupiego, stawia opór w swojej fortecy. Hiszpanie niszczą domy górnego i dolnego miasta, kontynuując oblężenie zamku. To jest tylko podnoszone28 stycznia 1362 r, po podpisaniu traktatu 24 czerwca w Draguignan .

Miasto nie podniosło się z tej dewastacji, która nastąpiła niedługo po wielkiej zarazie  : w latach 1381-1384 odbudowano mur otaczający na obniżonym obwodzie. Ma tylko dwoje drzwi zamiast pięciu z poprzedniego ścianie, i jest stale wzmacniane w XV -go  wieku. Jednocześnie zaproponowano i częściowo zrealizowano kilka projektów rozbiórki starożytnej katedry. Pierwszy szpital, znany jako Hôtel du Saint-Esprit, istniał przed 1404 rokiem .

Po wojny stuletniej i raz powrócił bezpieczeństwa, od 1442 do 1471 roku , 20 rodzin z Entrevaux rozliczane w Riez w celu repopulate społeczności.

Nowoczesne czasy

Na początku XVI -go  wieku Matki Bożej sede jest całkowicie zniszczony, a Saint-Maxime jest tylko katedra w 1520 roku.

Podczas wojen religijnych , La Valette , książę Épernon, zmodernizowany obronne zamkowych dodając bastiony , zapewniając jej artylerii i zainstalowanie korsykański garnizon. Ten mieszka na wsi i źle broni miasta przed atakiem protestantów dowodzonych przez Tadeusza de Baschi, pana Estoublon w 1574 roku  : zdobywają je z zaskoczenia, przed świtem,6 lipca 1574 r. Obcy dla miasta hugenotowie zajmowali je przez pewien czas, zanim opuścili je w grudniu, porzucając rodzimych hugenotów z Riez. Wśród zniszczeń zwracamy uwagę na pożar chóru katedralnego, którego sklepienie zawaliło się oraz zniszczenie dzwonnicy. Stare książki są spalone. Spłonął także klasztor Kordelierów. W 1596 roku zamek i katedra Saint-Maxime zostały zniszczone przez ludność Riez. Jednak Riez jest z Seyne i Manosque, jednym z niewielu miast w Górnej Prowansji, które regularnie miały protestanckiego pastora aż do odwołania edyktu nantejskiego w 1685 roku.

Położenie Riez, na skrzyżowaniu tras z Valensole do Moustiers i z Digne do doliny Verdon, pozwala, by jarmark ustanowiony pod koniec średniowiecza trwał aż do końca Ancien Régime. To właśnie ta pozycja i znaczenie wsi uzasadniają zainstalowanie u schyłku Starego Reżimu poczty królewskiej .

W 1632 r . odnowiono spółkę (lub partnerstwo) kościoła w Riez z firmą Vernon , zawartą w 1232 r.

W latach 1717-1718 biskup Louis-Balthazar Phélipeaux d'Herbaut odnowił i powiększył budynek w centrum miasta, aby przekształcić go w szpital , Hôtel Dieu. Zbudował także seminarium , otwarte w 1719 roku. Riez jest jednym z nielicznych miast w Górnej Prowansji, w których przed rewolucją gościła lożę masońską , zwaną Saint-Jean des Harmoniphiles ("przyjaciele harmonii") i stowarzyszoną z lożą św. John of Scotland z Marsylii.

rewolucja Francuska

Na krótko przed rewolucją wzmaga się agitacja. Poza obawami fiskalnymi sięgającymi kilku lat wstecz, żniwa 1788 r. były złe, a zima 1788-89 r. bardzo mroźna. Wybory stanów generalnych z 1789 r. przygotowały stany prowansalskie z 1788 r. iStyczeń 1789, co pomaga wydobyć opozycje klasowe i wywołać pewną agitację. To właśnie w czasie pisania zeszytów skarg , pod koniec marca, fala powstania wstrząsnęła Prowansją. Zamieszki owocowe mają miejsce w Riez 27 i28 marca. Biskup Riez , François de Clugny , przyjmuje się zadania, oskarżony o obronie monopolistów, którzy spekulować na temat cen ziarna. Buntownicy to głównie chłopi; udaje im się uzyskać zniesienie podatku, pikiety . Początkowo reakcja polega na zebraniu na miejscu oddziałów policji . Potem wszczęto postępowanie sądowe, ale wyroki nie zostały wykonane, szturm na Bastylię jak zamieszki Wielkiego Strachu dały początek, w duchu ustępstw, na początku sierpnia amnestii .

Gałąź Maconnais de la grande Peur latem 1789 r. dotyka Riez le31 lipca : pogłoski o bandzie kilkutysięcznej bandytów, którzy będą wędrować po wsiach i znaleźć się na pensjach arystokratów, wywołują panikę: rzucamy toksynami, uzbrajamy się, wysyłamy wiadomości do sąsiednich wiosek po informacje, to sieje strach. W ten sposób powstają solidarności; utworzone z tej okazji milicje stanowią bazę batalionów Gwardii Narodowej .

Patriotyczne społeczeństwo jest dozwolone na22 lutego 1791 : znika szybko, przed ponownym uformowaniem 14 maja 1792 r. Jest związany z klubem jakobinów w Paryżu w dniu23 maja 1793, do Marsylii z Czerwiec 1792i w klubie Saint-Jean de Toulon na25 lutego 1793. Uczestniczy w nim około połowa męskiej populacji. W latach 1792-1793 sekcja Riez była kontrolowana przez federalistów . W związku z sekcją Marsylii rozpowszechnia idee Girondins , aż do ich zakazu na31 maja 1793i stłumienie powstania federalistycznego w lipcu: trybunał rewolucyjny nakazuje egzekucję w Riez.

Pod koniec lat 90. XIX w. departament nawiedzili zbójcy, głównie dezerterzy. W tym kontekście miała miejsce masakra w Riez,15 października 1799 : jedenaście osób jest torturowanych i mordowanych przez tych bandytów.

Okres współczesny

Doktor Prosper Allemand , wnuk burmistrza Puimoisson , aktywnie walczy w całym kantonie pod rządami Drugiej Republiki . Gmina posiada zatem 8 tajnych stowarzyszeń, utworzonych przez Langomazino , liczących około 120 członków w 1851 roku. Kiedy wiadomość o zamachu stanu z 2 grudnia 1851 dotarła do Riez, natychmiast powołano komitet powstańczy do obrony Republiki. Żandarmi są rozbrojeni, 213 karabinów Gwardii Narodowej skonfiskowane. 6 grudniaPowstańcy niemieccy i Sainte-Croix dołączają do tych z Riez, a kolumna licząca od 500 do 600 ludzi rusza w kierunku Digne . Po drodze gromadzi powstańców z Puimoisson i Roumoules .

Po zajęciu Digne i bitwie pod Mees dwa bataliony piechoty zajęły kanton w celu przeprowadzenia represji. Pułkownik Sercey jest odpowiedzialny za operacje; został skazany w 1853 roku za oszustwo i nadużycie zaufania . Represje sądowe są surowe wobec tych, którzy powstali w obronie Republiki: 41 mieszkańców Riez zostało postawionych przed komisją mieszaną, większość skazana na deportację do Algierii .

Podobnie jak wiele gmin w departamencie, Riez posiadało szkołę na długo przed ustawami Julesa Ferry'ego  : w 1863 r. miała już taką, która zapewniała podstawową edukację chłopcom w stolicy. Te same instrukcje są podane dziewczętom, prawo Falloux (1851) nakazuje otwarcie szkoły dla dziewcząt w gminach liczących ponad 800 mieszkańców.

Wieczorem 18 sierpnia 1944 r, kolumna generała Butlera przybywa do Riez, trzy dni po wylądowaniu Prowansji . Jego pojazdy opancerzone pokonywały w ciągu dnia prawie 70 km bez kolizji. Wyjeżdżają w dwóch kolumnach następnego dnia, jedna w kierunku Valensole i doliny Durance , druga w kierunku Mézel i drogi Napoleona, aby dotrzeć do Digne .

Aż do połowy XX th  wiecznym winorośl była uprawiana w Riez. Kilkaset hektarów produkowało wino gatunkowe, sprzedawane na rynkach regionalnych. Ta kultura jest teraz porzucona.

Polityka i administracja

Międzywspólnotowość

Riez był w 2011 r. jedną z trzynastu gmin departamentu, które nie były powiązane z żadnym publicznym ustanowieniem współpracy międzygminnej (EPCI) z własnym systemem podatkowym. Zgodnie z departamentalnym planem współpracy międzygminnej z 2011 r. ustanowionym przez prefekturę, przewidującym „pełne objęcie terytorium przez EPCI z własnym opodatkowaniem” , gmina jest częścią, od1 st styczeń 2013, społeczności aglomeracji Durance Luberon Verdon .

Trendy i wyniki polityki

Lista burmistrzów

Środowisko i recykling

Śmiech Magliano Alfieri

Zbiórka i przetwarzanie odpadów z gospodarstw domowych i podobnych odpadów oraz ochrona i poprawa stanu środowiska prowadzone są w ramach aglomeracji Durance Luberon Verdon .

Miasto posiada centrum recyklingu.

Riez otrzymał etykietę „  wieś i miasto charakteru  ”.

Usługi publiczne

W Riez znajduje się brygada żandarmerii , stolica gminy.

Bliźniacze

•  Magliano Alfieri  ( Włochy ) od 2008 r.

Ludność i społeczeństwo

Demografia

W 2018 roku Riez liczyło 1791 mieszkańców. Z XXI th  wieku, rzeczywiste miast spisu z mniej niż 10 000 mieszkańców odbywają się co pięć lat (2005, 2010, 2015, itd., Aby śmiech).

Kulty

Kult katolicki odbywa się w katedrze Notre-Dame-de-l'Assomption, a kult protestancki w kaplicy szpitalnej.

Edukacja

W mieście działają trzy placówki oświatowe:

• dwie szkoły: jedna podstawowa i jedno przedszkole;
• Maxime-Javelly kolegium .

Sporty

Stadion multisportowy, gimnazjum; kręgielnia.

Zdrowie

Zawody medyczne są obecne w Riez, w szczególności z 6 lekarzami ogólnymi, 3 pielęgniarkami, dentystą oraz apteką, szpitalem i hospicjum.

Usługi publiczne

Ratusz utworzył „punkt publiczny” w Riez, miejsce informacji w obszarach administracyjnych. W ramach tego publicznego punktu mieszkańcy mają dostęp do określonych usług publicznych w określone dni każdego miesiąca, w szczególności do ANPE , ubezpieczenia społecznego i MSA, izby handlowej.

Na stałe obecna jest poczta, Oddział Skarbu Państwa i żandarmeria.

Gospodarka

Riez żyje głównie z turystyki , która sprowadza do centrum miasta restauracje i warsztaty rzemieślnicze. Oprócz pokoi gościnnych, hotelu i 3-gwiazdkowego kempingu. Rolnictwo zajmuje również ważne miejsce z uprawą zbóż , lawendy , trufli i drzew owocowych.

Rolnictwo

Uprawa drzewa oliwnego zajmuje w mieście znaczące miejsce. Chociaż produkcja oliwy z oliwek jest bardzo ważne, aby na początku XX th  wieku (z 19.000 stóp), to cierpi na ostry spadek Riez, a tylko 2200 stóp w roku 1994. Ożywienie gaju oliwnego nie był dotowany przez Ministerstwo Rolnictwa w latach 90. Oprócz roli gospodarczej gaj oliwny może również odgrywać rolę w ograniczaniu pożarów lasów, działając jako zapora ogniowa . Odrasta ponownie i liczy kilka tysięcy stóp w 2005 roku.

Spółdzielnia rolnicza (spółdzielnia zbożowa) znana jako spółdzielnia zbożowa regionu Riez.

Przemysł

Firma budowlana Blancheton et fils zatrudnia 3 osoby .

Lokalna kultura i dziedzictwo

antyk

Starożytna kolumnada, która wraz z baptysterium jest najbardziej spektakularną archeologiczną ciekawostką miasta, stoi na łące położonej między Colostre a Auvestre: cztery rzymskie monolityczne kolumny z szarego granitu o wysokości prawie 5,90 m. i zwieńczone korynckimi kapitelami z białego marmuru, nadal podtrzymują architraw. Są to resztki świątyni, niektórzy spekulują, że został on poświęcony Apollo , które mogłyby pochodzą z końca I st  wne. Ich osobliwość ma być utrzymywana od czasów starożytnych, przy wjeździe do miasta. Do Kolumny Riez zostały sklasyfikowane jako zabytek z listy 1840 .

W rzymskie łaźnie , odkryte w 1842 roku , zostały wydobyte z 1970 roku .

Chrzcielnica Laugh prawdopodobnie sięga V th  wieku. Zbudowany ze starożytnych materiałów, które zostały ponownie wykorzystane, należał do pierwszej grupy katedralnej, obecnie zniszczonej. Porównywalny do baptysterium Fréjus w Var, ma ośmiokątny plan wpisany w konstrukcję na planie kwadratu; cztery apsydy, z których jedna zawiera ołtarz, są wszczepione w wycięte boki i zatopione w murze, nie wystając na zewnątrz. Osiem starożytnych granitowych kolumn zwieńczonych korynckimi marmurowymi kapitelami, ułożonych w okrąg, otacza chrzcielnicę, z której pozostały tylko pozostałości. Kopuła budynku została przebudowana w XII -tego  wieku. Baptysterium Riez, podobnie jak starożytnego kolumnadą, sklasyfikowanych jako zabytek od tej liście 1840 .

Średniowiecze

Stare miasto oferuje typową architekturę Haute Provence, w której wąskie uliczki otoczone są kolorowymi fasadami rezydencji. Niektóre z nich są jeszcze w domu kilka tynk z XV TH i XVI -tego  wieku.

Fontanna kolumny . Akty z 1412 roku nazywają ją „okrągłą fontanną”.

Wieża zegarowa jest jednym z ostatnich śladów murów obronnych chroniących wioskę. Mieści się w nim stary zegarek kilka stuleci, prawdopodobnie XVI th  century, a nawet dzisiaj pracownicy miejskich kopii każdą sobotę rano. Bramy miasta, Aiguière i Saint-Sols (lub Sanson), są w złym stanie.

renesans

W mieście znajduje się kilka hoteli renesansowych, w tym hotel Mazan.

Najstarszym był hotel Ferrier. Został on zbudowany w końcu XV -go  wieku przez biskupa Riez Marc Lascaris z Tenda . Mimo prac konsolidacyjnych w 2006 roku częściowo się zawalił9 października 2012. Jego „rozbiórka”, zorganizowana przez gminę i Wydział Zabytków (DRAC-PACA), zakończyła się zimą 2014 roku.

Kaplica św. Maksyma, położona na górującym nad miastem wzgórzu o tej samej nazwie, zastąpiła drugą katedrę. Utrwala pamięć o nim, zniszczonym w 1596 r. Jego ukończenie datuje się na 1665 r .

Obecna katedra jest kościół zbudowany z 1490 roku; siedziba katedry została tam zainstalowana w 1523 roku, po zburzeniu starego budynku. Znajduje się pod patronatem św. Tekle i św. Maksyma de Riez. Po zniszczeniach w 1574 r. to Henryk III sfinansował dzieło. Najpierw rozebraliśmy to, co pozostało z katedry, następnie rozpoczęto odbudowę, w kilku etapach: chór i nawę, następnie zakrystię (ukończoną w 1594 r.). Ostatecznie pierwszy kamień pod dzwonnicę położono w 1599 r., a prace zakończono w 1605 r . W 1649 r. biskup Louis Doni d'Attichy dobudował siedem kaplic .

XVII th  wieku

Dawny klasztor kapucynów z 1607 roku .

XIX th  century

Na placu Saint-Antoine zegar słoneczny pochodzi z 1806 roku  ; surowy, kwadratowy i złożony wyłącznie z czarnych linii na białym tle. Opatrzony jest legendą „  Najspokojniejszy moment wyznacza cień ”.

Organy z 1847 z katedry Notre-Dame-de-l'Assomption w Riez.

Były Notre-Dame-de-la-Sede przestarzały XV th  -  XVII th  stulecia. Katedra zawaliła się w 1842 roku; niektóre ślady zachowały się w nowym kościele. Katedra była siedziba dawnej diecezji Laugh stworzył V th  wieku, zdjął do rewolucji.

XX th  century

• Pomniki pamięci i nagrobków:
  • Memoriał,
  • Tablica pamiątkowa kościoła Riez.

Muzea

Muzeum Archeologiczne (założone w 1929 r.) posiada depozyt archeologiczny wybudowany w 1997 r., przyłączony do hotelu Mazan.

• Baptysterium, lapidarium:
  • Pogrzeb płyta, X th  century,
  • stela nagrobna Titus Julius Titulus, Gallo-Roman,
  • Sarkofag V th  wieku (?)
  • tablica pamiątkowa gallo-rzymska,
  • tablica pamiątkowa gallo-rzymska,
  • Gallo-rzymska urna pogrzebowa,
  • stela nagrobna pana Juliusza Gratusa Gallo-Roman.

Heraldyka

Blazon  : Srebrny jak jabłoń pionowo, owocowe usta, zręczność niedźwiedzia otoczonego piaskiem pełzającym po pniu drzewa . Chociaż w ten sposób pojawia się w Generalnym Herbarzu Francji, herb zna pewne odmiany w jego przedstawieniach; jego początki nie są znane, choć to z pewnością przed XVI -tego  wieku.

Osobowości związane z Riez

• Faustus z Riez , święty i drugi biskup z Riez ( V th  century).
• Gaspard Abeille (Riez, 1648 - Paryż,22 maja 1718), duchowny, francuski poeta i dramaturg, przyjęty do Akademii w 1704 roku. Jego brat Scipion Abeille, chirurg wojskowy, jest autorem książki Le Perfect Surgeon de Armée (1696).
• Laurent Pierre Bérenger , urodzony w Riez w 1749 r. i zmarły w Lyonie w 1822 r., literat.
• Jean Joseph Foucou (Riez, 1739 - Paryż,16 lutego 1821), rzeźbiarz .
• Henri-Gaspard-Charles Bouret (urodzony w Riez w 1752 i zmarł w 1805), członek Konwentu i Cinq-Cents .
• Alphonse Rabbe , urodzony w Riez w 1786 i zmarły w Paryżu w 1830, historyk i publicysta.
• Jean-Joseph-Maxime Féraud (1810-1897), historyk.
• Jules Proal (1851-1933), urodzony w Riez, zastępca w 1885 r.
• Auguste Chais (1793-1870), urodzony w Riez, członek Konstytuanty w 1848 r.
• Honoré Morénon , malarz, który w 1709 roku namalował obraz nad ołtarzem kaplicy Trójcy Świętej w Tourtour
• Tristan Soulaine , pra-bratanek André Malraux (wakacje).
• Maxime Javelly (1907-1983), burmistrz Riez (1945-1975), senator Alpes-de-Haute-Provence (1969-1980).
• Yves Gomy ( 1942 -), entomolog i nauczyciel w college'u Maxime Javelly wraz z żoną mieszkali tam w latach 1973-1978.

Uwagi i referencje

Uwagi

1. Zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego opublikowanym w listopadzie 2020 r., zgodnie z nową definicją wsi zatwierdzoną w dniu14 listopada 2020 r. w międzyresortowym komitecie wsi.

Bibliografia

1. Roger Brunet, „  Canton de Riez  ” Le Trésor des regiony , konsultowane w dniu 8 czerwca 2013 r.
2. Géraldine Bérard, Mapa archeologiczna Alpes-de-Haute-Provence . Paryż, Akademia Inskrypcji i Literatury Belles, 1997, s.  361 .
3. DIREN, „ Le Plateau de Saint-Maxime  ”, wydziałowy  katalog stron niejawnych, Alpes-de-Haute-Provence , skonsultowany 5 listopada 2013 r.
4. Prefektura Alpes-de-Haute-Provence, akta departamentu dotyczące głównych zagrożeń w Alpes-de-Haute-Provence (DDRM), 2008, s. 39.
5. Ministerstwo Ekologii, Zrównoważonego Rozwoju, Transportu i Mieszkalnictwa, Obwieszczenie Miejskie w sprawie bazy danych Gaspar, zaktualizowane 27 maja 2011 r., konsultacja 13 sierpnia 2012 r.
6. Prefektura Alpes-de-Haute-Provence, DDRM , s. 37.
7. prefekturze Alpy Górnej Prowansji, DDRM , op. cyt. , s. 97.
8. Prefektura Alpes-de-Haute-Provence, DDRM , op. cyt. , s. 80.
9. Formularz wyszukiwania „kopii archiwalnych” (wersja z 25 maja 2012 r. w archiwum internetowym ) , baza danych Dicrim , skonsultowana 13 sierpnia 2012 r.
10. BRGM , "  epicentrów odległych trzęsień ziemi (ponad 40 km) Uczucia Laugh  " SisFrance , aktualizowany na 1 st stycznia 2010 obejrzano 13 sierpień 2012 roku.
11. BRGM , „  fiche 50043  ”, Sisfrance , konsultacja 13 sierpnia 2012 r.
12. Zou! Sieć transportowa Regionu Południe
13. Transport międzygminny DLVA
14. „  Zonage rural  ” , na www.observatoire-des-territoires.gouv.fr (konsultacja 23 marca 2021 r . ) .
15. "  miejska gmina-definition  " , na tej stronie INSEE (konsultacje na 23 marca, 2021 ) .
16. „  Zrozumienie siatki gęstości  ” , na stronie www.observatoire-des-territoires.gouv.fr (dostęp 23 marca 2021 r . ) .
17. "  Baza obszarów atrakcyjności miast 2020 r.  " , na insee.fr ,21 października 2020 r.(dostęp 23 marca 2021 r . ) .
18. Marie-Pierre de Bellefon, Pascal Eusebio, Jocelyn Forest, Olivier Pégaz-Blanc i Raymond Warnod (Insee), „  We Francji dziewięć na dziesięć osób mieszka w obszarze miejskim  ” , na insee.fr ,21 października 2020 r.(dostęp 23 marca 2021 r . ) .
19. „  CORINE Land Cover (CLC) – Podział obszarów na 15 stanowisk użytkowania gruntów (obszar metropolitalny).  » , W tym miejscu danych oraz badań statystycznych Ministerstwa Ekologicznej Transformacji. (dostęp 28 maja 2021 )
20. IGN , „  Ewolucja użytkowania gruntów w mieście na starych mapach i zdjęciach lotniczych.  » , Na remorerletemps.ign.fr (dostęp 28 maja 2021 r . ) . Aby porównać ewolucję między dwiema datami, kliknij na dole pionowej linii podziału i przesuń ją w prawo lub w lewo. Aby porównać dwie inne karty, wybierz karty w oknach w lewym górnym rogu ekranu.
21. Jacques Cru, Historia Gorges du Verdon do rewolucji , Edisud and Verdon Regional Natural Park , 2001, ( ISBN  2-7449-0139-3 ) , s.  11 .
22. Xavier Delamarre, Uwolnieni, dzikie konie, wyzwoliciele i najemnicy: galijskie słowo oznaczające „wolny” , Celtic Studies , Rok 2015, 41, s. 129-144
23. Ernest Nègre , Ogólne Toponimia Francji  : Etymologia 35 000 nazw miejsc , tom.  1: Formacje preceltyckie, celtyckie, romańskie , Genewa, Librairie Droz, coll.  „Romańskiego i publikacje francuski” ( N O  193)1990, 1869  s. ( ISBN  978-2-600-02884-4 , czytaj online )., § 1204, s.  60 .
24. Bénédicte i Jean-Jacques Fénié , Toponimy of Provence , Éditions Sud-Ouest, coll.  "Uniwersytet Południowo-Zachodni",2002, 128  pkt. ( ISBN  978-2-87901-442-5 ) , s.  42.
25. Charles Rostaing, Esej o Geographical Names Provence (od początków do barbarzyńskich najazdów . Marseille Laffitte przedruki, 1973 ( 1 st  edycja 1950), ss.  337-338.
26. Lou tresor dóu Felibrige / Le Trésor du Félibrige, tom. 2, s. 794, edycje CPM 1979.
27. Michel Heymès (transkrypcja i adnotacja), „Niepublikowany rękopis: Opis miasta Riez w Prowansji, autorstwa MJ Solomé, księdza (1720-1750)”, Chroniques de Haute-Provence , nr 360, lato 2008, s.  39.
28. Géraldine Bérard, Mapa archeologiczna Alpes-de-Haute-Provence . Paryż, Akademia Inskrypcji i Literatury Belles, 1997, s.  5
29. Jacques CRU, op. cyt. , s.  14
30. Jacques Gascou, „  Duumvirat, quattuorvirat et statut w miastach Galii Narbonnaise  ”, Epigrafia . Materiały z międzynarodowego kolokwium epigrafii łacińskiej ku pamięci Attilio Degrassi na stulecie jego urodzin. Obrady kolokwium rzymskiego (27-28 maja 1988). Rzym, Szkoła Francuska w Rzymie, 1991. s.  552. kolekcja „Publikacje Szkoły Francuskiej w Rzymie”, n o  143)
31. Jacques Gascou, op. cyt. , s.  554.
32. Geraldine Bérardem op. cyt. , s.  362 .
33. Pascal Boulhol & alii , Maxime de Riez między historią a legendą (2014), s.  67 i n. 137 (początek episkopatu w 434); str.  73-74 i n. 172 (śmierć prawdopodobnie nastąpiła około 460). Według dwóch najbardziej wiarygodnych źródeł (Panégyrique skomponowany przez Fausta de Rieza i Vita Maximi Dynamiusa z Marsylii) Maxime miał co najmniej jednego poprzednika na tronie biskupim w Riez: tamże, P.  67 , przyp. 137 z referencjami
34. Maxime de Riez między historią a legendą (2014), s.  68 i n. 142.
35. Jacques CRU "Petra Castellana", Verdon n o  1, Estieu, 1999, str.  31
36. Heymès, Un manusscript ... , s.  150.
37. Heymes, Rękopis ... , s.  145.
38. Heymès, Un rękopis ... , s.  152.
39. Jacques Cru, op. cyt. , s.  32
40. Park Przyrodniczy Luberon, Około roku 1000 w kraju Forcalquier , katalog wystawy, 2007, s.  31
41. Daniel Mouton, „Giemne fortyfikacje średniowiecznej Prowansji: przykład środkowego dorzecza Durance”, Bastides, bories, przysiółki. L'siedlisko rozproszyć en Provence , Proceedings of the 2 nd  regionalnych dni historii Mouans-Sartoux, 15 marca i 16, 1985. Mouans-Sartoux, Regionalnym Centrum Dokumentacji oksytańskiej, 1986, s.  114
42. Mouton, op. cyt. , s.  118.
43. Heymes, Rękopis ... , s.  147.
44. Edward Baratier, prowansalskie demograficzne XIII th do XVI, XX  wieku, dane porównawcze dla XVIII, XX  wieku . Paryż, SEVPEN / EHESS, 1961 (zbiór „Demografia i społeczeństwo”, 5). str.  110.
45. Heymès, Un manusscript ... , s.  146.
46. Edward Baratier, prowansalskie demograficzne XIII th do XVI, XX  wieku, dane porównawcze dla XVIII, XX  wieku. Paryż, SEVPEN / EHESS, 1961. Zbiór „Demografia i społeczeństwo”, 5. s.  70.
47. N. Coulet, Sprawy pieniężne , s.  77-78
48. Féraud, Riez , s.  110.
49. Heymès, Un manusscript ... , s.  149.
50. "  Drzwi (dwie stare): Porte d'Ayguières i Porte Saint-Sébastien  " , zawiadomienie n o  PA00080457, baza Mérimée , francuski Ministerstwo Kultury
51. Heymes, Rękopis ... , s.  160.
52. Édouard Baratier, op. cyt. , s.  85
53. Heymès, Un rękopis ... , s.  155.
54. Jacques Cru, op. cyt. , s.  200
55. Heymès, Un rękopis ... , s.  157.
56. Bernard Appy , „  Kościół reformowany w Riez (1550-1700)  ” , na www.appy-histoire.fr (konsultacja 30 lipca 2015 r. )
57. Louis Stouff "map 86 portów, dróg i jarmarków XIII th do XV -go  wieku", w Baratier, Duby & Hildesheimer, op. cyt.
58. Baratier i Hilsdesheimer, „mapa 122: jarmarki (1713-1789”), w Baratier, Duby i Hildesheimer, op. cyt.
59. Émile Lauga, pozycja w Basses-Alpes, czy historia poczty od starożytności do zarania XX th  wieku . Digne-les-Bains, Éditions de Haute-Provence, 1994, ( ISBN  2-909800-64-4 ) , s. 58.
60. Robert-Henri Bautier "lóż masońskich (druga połowa XVIII th  wieku)" karty 120 i 121 i komentarz, w Baratier, Duby & Hildesheimer, op. cyt. .
61. Patrice Alphand, „Popularne społeczeństwa”, „Rewolucja w Basses-Alpes” , w Annales de Haute-Provence. Biuletyn towarzystwa naukowego i literackiego Alpy Górnej Prowansji , Nr 307, 1 st  kwartał 1989 108 th  roku, str.  292.
62. Monique Cubells "  Najczęściej ruchy sprężyny 1789 w Provence  " historyczna Provence , tom 36, n o  145, 1986, s.  309.
63. M. Cubells, op. cyt. , s.  310 i 312.
64. Rewolucja w Basses-Alpes , w Annales de Haute-Provence, Biuletynie towarzystwa naukowego i literackiego Alpy Górnej Prowansji , Nr 307, 1 st  kwartał 1989 108 th  roku, str.  11.
65. Jean Nicolas, Rebelia francuska: Ruchy ludowe i sumienie społeczne, 1661-1789 . Paryż, Gallimard, Collection Folio , 2008, ( ISBN  978-2-07-035971-4 ) , s.  396.
66. M. Cubells, op. cyt. , s.  311.
67. M. Cubells, op. cyt. , s.  313.
68. M. Cubells, op. cyt. , s.  320.
69. M. Cubells, op. cyt. , s.  322.
70. Michel Vovelle , „Les problems de Provence en 1789”, mapa 154 i komentarz, w: Baratier, Duby & Hildesheimer, op. cyt. .
71. Alphand, op. cyt. , s.  291.
72. Alphand, op. cyt. , s.  303.
73. Alphand, op. cyt. , s.  301.
74. Alphand, op. cyt. , s.  304.
75. Alphand, op. cyt. , s.  320.
76. Michel Vovelle, „Dyfuzja i represje ruchu federalistycznego w 1793”, karta 157 i komentarz, w Baratier, Duby & Hildesheimer, op. cyt. .
77. André Lombard, „Przemoc i niepokoje od 1789 do VI”, „Rewolucja w Basses-Alpes” , w Annales de Haute-Provence, Biuletyn Towarzystwa Naukowo-Literackiego Alpes-de-Haute-Provence , nr 307, 1 st  kwartał 1989 108 th  roku, str.  176 .
78. Maxime Amiel, „Riezois w powstaniu grudniowym 1851”, s.  196-200 z Prowansji 1851: AN powstanie dla Rzeczypospolitej , od 1997 dni działa w Château-Arnoux i 1998 w Tulonie, Stowarzyszenie na 150 th  anniversary rezystancji do zamachu z dnia 2 grudnia 1851 roku, Les Mees, 2000, str.  196 .
79. Maxime Amiel, Les Riézois… , s.  197 .
80. Maxime Amiel, Les Riézois… , s.  199 .
81. Henri Joannet, Jean-Pierre Pinatel, „Arrestations-condemnations”, 1851 – Dla przypomnienia . Les Mées, Les Amis des Mées, 2001, s.  69.
82. Jean-Christophe Labadie (reżyser), Les Maisons d'école , Digne-les-Bains, Archiwa Departamentu Alpes-de-Haute-Provence, 2013, ( ISBN  978-2-86-004-015-0 ) , s. .  9.
83. Labadie, op. cyt. , s.  16.
84. Jean Garcin, „Zbrojny ruch oporu”, Basses-Alpes 39-45 , nr 7, lipiec 2004, s. 5.
85. Henri Julien (reżyser publikacja), Przewodnik po lądowaniu Provence, 15 sierpnia 1944 r . Digne-les-Bains, Éditions de Haute-Provence, 1994, ( ISBN  2-909800-68-7 ) , s. 125-126.
86. Andre Reparaz "  stracił Constant Terroirs Terroirs, podbite ziemie: winorośli i oliwek w Haute-Provence XIX th  -  XXI th  stulecia  ", w rejonie Morza Śródziemnego , 109 (2007), s. 56 i 59.
87. „  Departamentalny plan współpracy międzygminnej  ” [PDF] , Prefektura Alpes-de-Haute-Provence,2011(dostęp 8 grudnia 2016 r . ) .
88. Heymes, Rękopis ... , s.  144.
89. Francegenweb , dostęp 17 listopada 2008
90. [Sébastien Thébault, Thérèse Dumont], „  La Liberation  ”, Basses-Alpes 39-45 , opublikowana 31 marca 2014, dostęp 2 kwietnia 2014
91. Emmanuelle Fabre, „Burmistrz Michel Zorzan zmuszony do rezygnacji”, La Provence , 3 lipca 2013, s.  8
92. Prefektura Alpes-de-Haute-Provence, od Puimoisson do Saint-Julien-du Verdon (lista 6) , konsultacja 6 marca 2013 r.
93. Informacje o Górnej Prowansji z dnia 26.10.2013 r.
94. François de Bouchony, „Partia Socjalistyczna musi wzmocnić swoje miejskie korzenie”, La Provence , 3 lutego 2014, s.  3.
95. François de Bouchony, „Krajobraz przed bitwą”, La Provence , 17 marca 2014, s.  3.
96. Prefektura Alpes-de-Haute-Provence, „  Lista burmistrzów ” Kopia archiwalna (wersja z 22 października 2014 r. w archiwum internetowym )  ”, 2014 r., konsultacja 20 października 2014 r.
97. Departmental Gendarmerie Group of Alpes-de-Haute-Provence, „  Map of the Gendarmerie Brigades  ”, Prefektura Alpes-de-Haute-Provence, konsultacja 15 listopada 2014 r.
98. Katalog miast partnerskich
99. Od wiosek Cassini po dzisiejsze miasta na terenie École des Hautes Etudes en Sciences Sociales .
100. Insee — Legalne populacje gminy za lata 2006 , 2007 , 2008 , 2009 , 2010 , 2011 , 2012 , 2013 , 2014 , 2015 , 2016 , 2017 i 2018 .
101. Inspekcja akademicka Alpes-de-Haute-Provence, Lista szkół w dystrykcie Manosque , opublikowana 27 kwietnia 2010 r., skonsultowana 31 października 2010 r.
102. Zdrowie w Riez
103. Claudine Durbiano, „  Prowansalski gaj oliwny, produkcja wysokiej jakości i przekwalifikowanie terytorialne  ”, Méditerranée , tom 95/3–4 (2000). „Dynamika przestrzenna upraw specjalnych”. str. 19.
104. Reparaz, op. cyt. , s.  58.
105. C. Durbiano, op. cyt. , s. 25.
106. C. Durbiano, op. cyt. , s. 27.
107. „  spółdzielnia rolnicza (ziarno spółdzielnia) znany jako pszenicy spółdzielczego z regionu Riez  ” , wypowiedzenia n °  IA04000072, podstawy Mérimée , francuskiego ministerstwa kultury regionalnej ankiety tematycznej (Rolniczych Spółdzielni Prowansja-Alpy-Lazurowe Wybrzeże)
108. Izba Handlowo-Przemysłowa Alpes-de-Haute-Provence, SARL Blancheton et fils , obejrzano 23 września 2012 r.
109. Wskazówka n o  PA00080453 , baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury . Zob. Philippe Borgard, „Riez” (1997), s. 366-366
110. „  Starożytne szczątki odpowiadające trzech stanach okupacji  ” , zawiadomienie n o  PA00080458, bazy Merimee , francuskiego Ministerstwa Kultury
111. Zob. Philippe Borgard, „Riez-la-Romaine: dwa mało znane budynki termalne”, w Les Dossiers d'Archéologie , 323 (2007), s. 44-51.
112. Wskazówka n o  PA00080451 , baza Mérimée , francuskiego Ministerstwa Kultury . Na temat tego budynku patrz Borgard i Michel d'Annoville (2006/2007)
113. „  Cztery starożytne kolumny zwieńczone przez belkowanie  ” , wypowiedzenia n °  PA00080453, bazy Merimee , francuskiego Ministerstwa Kultury
114. baptysterium z V -go  wieku Laugh
115. Fontanna Kolumnowa, duma Riez la Romaine
116. „  Fountain znany jako kolumny  ” , wypowiedzenia n °  PA00080454, bazy Merimee , francuskiego Ministerstwa Kultury
117. Laure Gareta "Laugh  : hotel Ferrier, zabytek, idzie do kurzu  " La Provence , opublikowane 10 października 2012, konsultowany 12 października.
118. "  Hôtel de Mazan  " , zawiadomienie n o  PA00080455, bazy Merimee , francuskiego Ministerstwa Kultury
119. "  Chapelle Sainte-Maxime  " , zawiadomienie n o  PA00080452, bazy Merimee , francuskiego Ministerstwa Kultury
120. Heymès, Un manusscript ... , s.  156.
121. Heymes, Rękopis ... , s.  158.
122. Dawny Klasztor Kapucynów
123. Jean-Marie Homet i Franck Rozet, Zegary słoneczne Alpes-de-Haute-Provence , Aix-en-Provence, Édisud,2002( ISBN  2-7449-0309-4 ), s.  111.
124. Wskazówka n o  PM04000880 , baza Palissy , francuskiego Ministerstwa Kultury, część instrumentalna narządu
125. Wskazówka n o  PM04000348 , Palissy podstawy , Francuskie Ministerstwo Kultury narządu trybun: części instrumentalnej narządu
126. Inwentarz organów katedralnych
127. "  narząd: case narząd  " , zawiadomienie n o  PM04001268, baza Palissy , francuski Ministerstwo Kultury
128. „  Bufet narząd  ” , zawiadomienie n o  PM04001267, baza Palissy , francuski Ministerstwo Kultury
129. Katedry i starożytne katedry Prowansji-Alp-Lazurowego Wybrzeża
130. pomnik wojenny z lat 1914-1918, pomnik wojenny z lat 1939-1945
131. Tablica pamiątkowa w kościele Riez
132. Géraldine Bérard, Mapa archeologiczna Alpes-de-Haute-Provence , Akademia Inskrypcji i Literatury Belles, Paryż, 1997, s.  58.
133. Muzeum Lapidarium
134. Według General Armourial of France Michel Heymès, The Municipal Armouries of Riez , w Chroniques de Haute-Provence. Biuletyn Naukowego i Literackiego Towarzystwa Alpy Górnej Prowansji , n o  293, 1982 , str.  107 . Louis Bresc w „ Armorial de Provence” podaje inny opis
135. Heymes, Miejska Zbrojownia ... , s.  108-111
136. Nazwiska rodowe wydań Gers, Archives and Culture, 2009
137. Baratier, Duby i Hildesheimer, op. cyt. , s.  148
138. Baratier, Duby i Hildesheimer, op. cyt. , s.  150
139. André Cabau i Nicole Cabau, Tourtour, Kroniki wsi w Haut Var , Nicea, Collection Les Régionales, Éditions Serre, Tom XXIV,1989, 335  s. ( ISBN  2-86410-125-4 )str. 182-185
140. Guy Désirat Książka Guy Désirat , Tourtour, Monograph and Daily Life , Nice, Serre Éditeur, Collection Les Régional,12 lipca 1997 r., 335  s. ( ISBN  2-86410-269-2 , ISSN  0248-353X )Zobacz też: Obraz Trójcy Świętej z 1709 r., s. 308-310

Załączniki

Bibliografia

• Pod redakcją Édouarda Baratiera , Georgesa Duby i Ernesta Hildesheimera , Atlas historique. Prowansja, Comtat Venaissin, księstwo Orange, hrabstwo Nicei, księstwo Monako , Paryż, Librairie Armand Colin ,1969( BNF Wskazówki n O  FRBNF35450017 )
• Philippe Borgard, artykuł „Riez”, w Géraldine Bérard (red.), Archeologiczna mapa Galii. Alpy Górnej Prowansji (04) . Paryż, Akademia Inskrypcji i Literatury Belles, 1997, s. 361-395, nr 166.
• Philippe Borgard, „Riez-la-Romaine: dwa mało znane budynki termalne”, w Les Dossiers d'Archéologie , nr 323 (2007), s. 44-51.
• Philippe Borgard i Caroline Michel d'Annoville, „Le baptistère de Riez”, w Mario Marcenaro (red.), Albenga città episcopale. Tempi i dinamiche della cristianizzazione tra Liguria di Ponente e Provenza. Convegno internazionale e tavola rotonda, Albenga, Palazzo vescovile, Sala degli stemmi e Sala degli arazzi, 21-23 września 2006 . Genova i Albenga, Istituto internazionale di studi liguri, 2007, 2 tomy, tom. 2, s. 839-862.
• Pascal Boulhol, Paul-André Jacob & alii ,, Maxime de Riez między historią a legendą: Dynamius le Patrice, Życie św. Maksyma, biskupa Riez / Fauste de Riez, Panegiryk św. Maksyma, biskupa i opata , Valensole / Riez, Valensole , Aurorae Libri - Les Amis du Vieux Riez, kol.  " Lewy brzeg ",2014, 212  s. ( ISBN  978-2-917221-17-4 )
• Raymond Collier , Monumentalna i artystyczna Haute-Provence , Digne, Imprimerie Louis Jean,1986, 559  s.
• Boże Narodzenie Coulet, pieniądze i sprawy rodzinne Sprawy Wysoka Provence w XIV th  wieku: zapis procesu przeciwko Sybille Cabris Matteo Villani i towarzystwie Buonaccorsi , Rzym, francuskiej Szkoły Rzymie2000, 257  s. ( ISBN  2-7283-0241-3 )
• Jacques Cru i Micheline Cru, Les Gorges du Verdon w historii Prowansji , Paryż, Editions BPI,1974, 381  s.
• Élizabeth Pellegrin, „Program szkoły miejskiej Riez w 1533”, w historycznej Prowansji , 1956, wydanie specjalne Mélanges Busquet. Pytania z historii Prowansji ( XI th  -  XIX th  wieku) , s.  199-209 ( przeczytaj online )
• Robert Niel, Le Roman des brigands dans les Basses-Alpes od 1789 do 1802 . Digne-les-Bains, wyśw. B. Fiolka, 2007. - 190 p, ( ISBN  978-2-9530563-1-0 ) .

Powiązane artykuły

• Lista biskupów Riez
• Lista gmin w Alpes-de-Haute-Provence
• Lista dawnych gmin Alpes-de-Haute-Provence
• Herbarz gmin Alpes-de-Haute-Provence
• Oliwa z oliwek z Prowansji AOC
• Tynk

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona
• Śmiej się na stronie National Geographic Institute
• Riez, Alpes-de-haute-Provence: starożytne kolumny, baptysterium i katedra
• Filmy z tynków na schodach Mazan
• Dziedzictwo architektoniczne i ruchome gmin na oficjalnej stronie francuskiego Ministerstwa Kultury (Bases Mérimée, Palissy, Palissy, Mémoire, ArchiDoc), Mediateka architektury i dziedzictwa (archiwum fotograficzne) dystrybucja RMN i regionalna obsługa spisu ogólnego Wydziału Kultury i Dziedzictwa Regionu PACA]
• Lokalizacja Regionalnej Dyrekcji Środowiska, Planowania i Mieszkalnictwa (DREAL) oraz Inwentaryzacja i regulacyjna ochrona środowiska gmin
• Daniel Thièry, badania historyczne dotyczące wiejskich kościołów i kaplic: Riez
• Dawna katedra Notre Dame de Sede lub See
• Naturalna jama podziemna
• Śmiej się z Rzymian
• Rzymskie kolumny Riez
• Kluczowe dane opublikowane przez Narodowy Instytut Statystyki i Studiów Ekonomicznych (INSEE). Kompletny plik
• Krajowy spis dziedzictwa przyrodniczego gminy