Quimperle | |||||
Quai Brizeux i Laïta (u zbiegu dwóch rzek: Isole i Ellé). | |||||
Herb |
Logo |
||||
Administracja | |||||
---|---|---|---|---|---|
Kraj | Francja | ||||
Region | Bretania | ||||
Departament | Finistere | ||||
Miasto | Quimper | ||||
Międzywspólnotowość |
Wspólnota Quimperlé ( siedziba ) |
||||
Mandat burmistrza |
Michał Quernez 2020 -2026 |
||||
Kod pocztowy | 29300 | ||||
Wspólny kod | 29233 | ||||
Demografia | |||||
Miły | Quimperlois | ||||
Ludność miejska |
12 188 mieszk. (2018 ) | ||||
Gęstość | 384 mieszk./km 2 | ||||
Populacja aglomeracji |
19 377 mieszk . | ||||
Geografia | |||||
Informacje kontaktowe | 47 ° 52 północ, 3 ° 33 ′ zachód | ||||
Wysokość | Min. Maks. 2 m 83 mln |
||||
Powierzchnia | 31,73 km 2 | ||||
Rodzaj | Społeczność miejska | ||||
Jednostka miejska | Quimperlé ( centrum miasta ) |
||||
Obszar atrakcji |
Quimperlé (centrum miasta) |
||||
Wybory | |||||
Oddziałowy |
Kanton Quimperlé ( biuro centralne ) |
||||
Ustawodawczy | ósmy okręg wyborczy | ||||
Lokalizacja | |||||
Geolokalizacja na mapie: Bretania
| |||||
Znajomości | |||||
Stronie internetowej | www.quimperle.bzh | ||||
Quimperlé [kɛpɛʁle] jest francuski gmina , znajduje się w dziale z Finistère w tym Bretanii regionu .
Bretońska nazwa miasta to Kemperle . Nazwa Kemperle pochodzi od bretońskiego słowa kember, które oznacza zbieg i rzekę Ellé . Rzeczywiście, Ellé i Isole zbiegają się na wysokości Quimperlé, by narodzić Laïta , ujście rzeki o długości około piętnastu kilometrów Podlegające przypływowi, które było żeglowne i pozwoliło Quimperlé być portem morskim.
Quimper jest wymieniona po raz pierwszy w 1038 pod nazwą Kemperlensem (wówczas 1050 Villa Kemperelegium , 1082 Kemperele , XI th century Anauroth Kemper 1135 Camperelegio , 1154 Kimberlik , 1160 Kimper (patrz Al Idrissi), 1220 Kemperele ). Obecnie nazwa w języku bretońskim zapisywana jest jako Kemperle .
Quimperlé znajduje się w południowo-wschodniej części Finistère, 19 km na północny zachód od Lorient i 44 km na wschód od Quimper . Terytorium gminy obejmuje 3173 hektary i obejmuje oprócz obszarów miejskich niezurbanizowanych, które przed przyłączeniem do Quimperlé w 1791 roku, do parafii Lothéa i rozejmu w Trélivalaire. Obszar ten jest częściowo zajmowany przez narodowy las Carnoët, który obejmuje 750 ha , z czego 565 ha znajduje się na terytorium Quimperlé. Ten piękny zagajnik dębowo-bukowy został częściowo zdewastowany podczas huraganu w 1987 roku . Następnie podjęto program ponownego zalesiania. Słynny Pardon des Oiseaux odbywał się tam od długo przed 1843 r. (data pierwszego zeznania) do 1991 r. Z historycznego punktu widzenia miasto należy do Cornouaille . Jednak niewielka część jego terytorium, odpowiadająca staremu rozejmowi Saint-David, który zależał od parafii Rédené , jest przyłączona do Vannetais .
Mellac | Treméven | Redene |
Baye | Redene | |
Moëlan-sur-Mer | Clohars-Carnoët | Przewodnik |
A. Marteville i P. Varin, kontynuatorzy Ogée, opisali Quimperlé w 1845 roku:
„Quimperlé, ładne miasteczko położone u zbiegu Isole i Ellé (...). To miasto jest ograniczone ze wschodu na zachód między dwiema rzekami, które płyną z północy na południe, tworząc półwysep z częścią, którą obejmują. Na południowym zachodzie wznosi się wzgórze zwane górą Saint-Michel, pokryte kolejną dzielnicą, czyli górnym miastem. [Oprócz] tych dwóch odrębnych części, nadal istnieje okręg Lanvignon [Lovignon] na wschodzie, Combout na północnym zachodzie; wreszcie Bourgneuf, założony w 1271 przez księcia Jeana . "
Quimperlé leży u zbiegu dolin Ellé i Isole, których zbieg tworzy ujście rzeki Laïta. Na miejscu jest bardzo głęboka, co wyjaśnia, dlaczego dolna część miasta jest przedmiotem powtarzającego się powodzi, które mogą być naświetlane przez intensywne opady deszczu w zlewni tych rzek utworzonych głównie z gór. Czarne , słabo przepuszczalnych natury z granitowe i łupkowe skały tego zlewni; na przykład Ellé ma średni przepływ 9,3 metrów sześciennych na sekundę, ale może osiągnąć znacznie wyższe wartości podczas powodzi: 119 m 3 / s w 1974 r., 260 m 3 / s w 2000 r.; Isole ma średni przepływ 4 m 3 / s, ale osiągnął przepływ 167 m 3 / s podczas powodzi w grudniu 2000 r.; Laïta przekracza 5,39 metra, dzieląc miasto na dwie części; Trzeba było ewakuować 50 osób, a szkody były znaczne.
Jednak te powodzie zostały spotęgowane w przeszłości przez wydarzenia, które miały miejsce w górę rzeki (szczyt wód Isole obserwowany w Scaër miał miejsce ponad 24 godziny później w Quimperlé w przeszłości, ale opóźnienie wynosi tylko 6 godzin dzisiaj ze względu na wyrównanie stoku nasypu mokradeł i rosnącej gleby uszczelnienia zlewni ), jak również rozwój obszarów miejskich: „The Isole został zawężony i diked z XVIII th i XIX tH wieków budowy budynków powyżej Salt Bridge i budowy rue de la Tour d'Auvergne, która zastąpiła ogrody na tyłach starych domów przy ulicy Savary. Na brzegach Elle, obszar bagienny został zasypany Lovignon z XVII th wieku. Co do koryta rzeki Laïta, została zwężona przez zapór budowanych w low-cons emeryturę i estakada budowlanego Surcouf pod koniec XVIII -tego wieku. " Łoże Isole zostało również zwężone, w szczególności około 1900 roku, podczas budowy turbiny w Moulin de la Ville, która miała zastąpić istniejące wcześniej koło łopatkowe. Koincydencja powodzi z silnymi współczynnikami pływów (wpływ przypływu odczuwalny jest aż do Place Charles-de-Gaulle) ma działanie obciążające, ale o skromnym znaczeniu.
Historia przechowała m.in. powodzie z lat 1642 , 1699 , 1724 , 1726 , 1744 , od nocy 10 do11 sierpnia 1746(„Wody, które w ciągu mniej niż trzech godzin urosły z niezwykłej wysokości i płynęły z zaskakującą szybkością, usunęły łuki trzech mostów tego miasta, które są mostami Moulin, Salé i Gorrequer, i mocno wstrząsnęły mostami Terre de Vannes i Bourgneuf "), 1776 ("(...) perfidna rzeczka Ysol (...) z przerażającą szybkością, po usunięciu części znacznych łąk, młynów i wszystkich małych świnek, usunął Pont du Moulin, główne przejście do Nantes, Brest (...) ”), 1754 , z25 października 1776, 1878 , luty 1883 („Miejsce de Lovignon wyglądało jak jezioro i przepłynęliśmy łodzią na rue du Goréquer, gdzie spotykały się dwie rzeki, Ellé i Isole. (...) Place au Lait było również pokryte z wodą w dolnej części i zaatakowano też domy przy Rue au Salé ”), 1925 , 1974 , koniec stycznia i początek lutego 1995 r., kiedy Laflowta wylała 1,56 m nad nabrzeżami („A dzisiaj odkrywamy na nasz koszt, rolę retencjonowania wody przez wały (...), dawne tereny podmokłe (...), często osuszane, zasypywane, brukowane i budowane.Ale przede wszystkim (...) nowe budownictwo musi być zabronione w czasie powodzi- zagrożone ”), grudzień 2000, kiedy Laïta przelała się o 2,49 metra na nabrzeże Brizeux („La Laïta miała przepływ 35 mln m³ w ciągu 24 godzin. Może utrzymać [bez powodzi] tylko 15 mln m³ w tym samym czasie”) ,12 grudnia 2001, z 25 grudnia 2013 r. (co w szczególności spowodowało zawalenie się domu), 2 stycznia 2014a na początku lutego 2014 r. te coraz częściej stają się coraz częstsze. Od 2010 r. związek mieszany Ellé-Isole-Laïta podjął działania na poziomie wododziału i stopniowo wdrażał PAPI (Program Działań Przeciwpowodziowych).
Powodzie w Quimperlé: przykład ze stycznia i lutego 2014 r.Quimperlé: Ellé w powodzi u zbiegu z Isole (3 stycznia 2014).
Powodzie w Quimperlé: zbieg Isole-Ellé podczas powodzi (3 stycznia 2014).
Powodzie w Quimperlé: powódź Laïta, zalane nabrzeże Brizeux (8 lutego 2014) 1.
Powodzie w Quimperlé: powódź Laïta, zalane nabrzeże Brizeux (8 lutego 2014) 2.
Powodzie w Quimperlé: powódź Laïta, powódź Quai Brizeux (8 lutego 2014) 3.
Powodzie w Quimperlé: powódź Isole tuż przed jej ujściem do Ellé (8 lutego 2014).
Powodzie w Quimperlé: Ellé w powodzi na poziomie mostu Lovignon, tuż przed jego ujściem do Isole (8 lutego 2014).
Powodzie w Quimperlé: powódź Ellé (zdjęcie zrobione w górę rzeki od mostu na rue Ellé, 8 lutego 2014).
Prace rozwojowe nad przebiegiem Izoly prowadzono po powodziach w 2000 roku, w szczególności pogłębienie ponad 2 m dna Isole i zamontowanie zaworu ruchomego tuż przed mostem śródmiejskim, który Zawór na ogół pozostaje w pozycji pionowej, aby utrzymać drewniane fundamenty starych domów pod wodą, ale jest obniżany w przypadku powodzi, aby ułatwić przepływ wody. Przebudowano kładki na Isole, które również stanowiły przeszkodę dla przepływu wody. Przebieg Ellé był również przedmiotem prac, w szczególności na poziomie mostu Lovignon (większość skał starego brodu została zniwelowana, przekopano koryto potoku i szósty łuk średniowiecznego mostu). oczyszczone, aby ułatwić przepływ wody w czasie powodzi.
Innym strumieni mniejsze krzyże miasta, Dourdu ( „czarna woda” w Breton ), dopływ z prawego brzegu , która przepływa bezpośrednio do dalszego Laïta miasta.
Quimperlé jest typowym „ mostem miejskim ”, powstałym w miejscu, gdzie tradycyjnie znajdował się pierwszy most nad ujściem rzeki, na granicy części morskiej i części rzecznej doliny. Był to także port, o którego istnieniu świadczy antyk; zniszczony przez Wikingów w 878, aktywność wznowione później, zwłaszcza po utworzeniu Krzyża opactwa w XII th wieku i pozostał stosunkowo zamożnych aż do XIX th wieku, eksport zboża, wina i znacznego soli, przypraw i wapienia budynku; Piękne domy handlowców, pochodzący z XVI th wieku do początków XIX th century świadczą tej działalności; Quimperlé handlowało następnie z Flandrią , Anglią i portami wybrzeża Atlantyku aż do Madery ; na „nabrzeżu” (obecnie nabrzeże Brizeux) parter domów zajmowały magazyny ze zbożem, solami i winem, na wyższych kondygnacjach znajdowały się pomieszczenia mieszkalne. Postępujące zamulenie rzeki Laïta uwydatniało trudności nawigacyjne, o czym wspominał już Jacques Cambry w latach 1794-1795:
„(...) W Pouldu, u ujścia Laïty, powstał bar, który nie istniał przed czterdziestu laty. Ławice piaskowe zmieniające pozycję z każdym przypływem i drzewa powalone do jego koryta bardzo utrudniają wejście do portu Quimperlé (..). Dawniej do nabrzeża tego miasta docierały łodzie o wadze stu ton ; osoby w wieku pięćdziesięciu lat mają obecnie problemy z tym; morze wznosi się na nabrzeżu od siedmiu do ośmiu stóp podczas przypływów. "
Budowa portów znajduje się dalej w dół rzeki na prawym brzegu ujścia, w lesie Carnoët, zdecydowano w trakcie XIX th century do Véchène, przejścia i Pre Mathurin (ten ostatni znajduje się w mieście Clohars -Carnoët ), używany głównie do eksportu drewna z lasu Carnoët . Przybycie linii kolejowej w 1863 r. zadało śmiertelny cios portowi Quimperlé, obecnie odwiedzanym tylko przez kilka statków wycieczkowych.
Ellé była rzeką łososiową bardzo popularną wśród rybaków; aż do XVIII -tego wieku, ten lukratywny rybacka zależała od Opactwa Świętego Krzyża i był praktykowany przez umieszczenie zapór ( ugodził w Breton ) otwory wyposażone w sieci (wtedy zrobionych tam aż do 8000 łososia rocznie); brzegi rzeki Ellé pozostały niezabudowane ze względu na częste powodzie (stąd obecny park Gorets, publiczny ogród, który swoją nazwę zawdzięcza tym starożytnym łowiskom).
Tradycyjnie wyróżniamy miasto górne i miasto dolne. Dolne Miasto (centrum arystokratyczne i religijne) rozwinęło się wokół kościoła Saint-Colomban, z którego pozostała tylko fasada i opactwo benedyktynów Sainte-Croix w Quimperlé, podczas gdy Górne Miasto rozwinęło się wokół kościoła Saint-Michel i jego placu (oryginalne centrum handlowe ).
Dolne miasto zajmuje teren półwyspu zbiegu, zamkniętego między biegami Ellé i Isole, przekształconego w sztuczną wyspę przez utworzenie fosy łączącej obie rzeki na krótko przed ich zbiegiem, a także brzegi Laïta. Były Opactwo Benedyktynów Święty Krzyż jest źródłem pierwotnym miejskiego rdzenia bo fortyfikacji otaczających i chroniących opactwo od XIII th century i atrakcyjność minihi ( sauveté Clos Gurthiern). Wzrost demograficzny wymaga innych rozszerzeń miejskich extra-muros: przedmieścia Gorrequer (trasa Carhaix), Lovignon (trasa de Vannes). Aby zrównoważyć moc Krzyża, książę Jean I er Brytanii założona w 1264 roku na lewym brzegu, więc w diecezji Vannes , klasztor Dominikanów ( „Biały Abbey” prawdopodobnie pseudonim danej do opactwa w hołdzie Blanche Nawarry , żona założyciela Duke Jean I er Bretanii , chyba że jest to aluzja do umaszczenia mnichów), powodując rozwój Faubourg du Bourg Neuf, długo źle podłączony do miasta aż do końca budowy (bo dopiero wtedy odmówił przy opactwie Sainte-Croix) mostu jakobinów (wówczas Bourgneuf) łączącego Ellé w 1643 roku . Zmniejszenie niepokojów sprzyja rozwojowi rzemiosła i handlu, czemu sprzyja istnienie portu o szczególnym znaczeniu: na Laïta wspinały się wówczas podczas przypływu łodzie pełnomorskie o masie od 10 do 60 ton, wyposażone w załogi liczące do 15 osób. , zdobywając prawo do swobodnego targach Saint-Michel, który stał parafialny z XI -tego wieku, a Bourg Neuf w 1434 r .
Miasto całkowicie zależało od opata Sainte-Croix, prawdziwego pana feudalnego, a zarazem administratora, sędziego i przedstawiciela władzy publicznej. Pod zwierzchnictwem opata szambelan zapewniał zarządzanie finansami, prawnik mający prawomocne decyzje zapewniał sprawiedliwość, w tym prawo wysokiej sprawiedliwości (kara śmierci), voyer zapewniał pobór podatków. Z drugiej strony opat posiadał prawa biskupie do wszystkich kościołów należących do opactwa w diecezji.
Duża część Dolnego Miasta jest zagrożona powodziami. Ponadto nabrzeża Brizeux i Surcouf są regularnie zanurzane w wodach Laïta. Hotel Brizeux to bardzo praktyczny wskaźnik wizualny do pomiaru poziomu wody podczas powodzi.
Mniejsze miasto rozwinęło się również wokół Białego Opactwa, na lewym brzegu Laïta, naprzeciwko góry Saint-Michel. Przyjęło nazwę Bourgneuf.
Obszar zurbanizowany poszerzył się następnie w szczególności w kierunku zachodnim po wybudowaniu w latach 1862-1863 dworca kolejowego. Dziś ten zurbanizowany obszar przelewa się w kierunku północnym na sąsiednią gminę Mellac , Stang Veil i miasto Ty Lann stanowiące przedmieścia aglomeracji Quimperloise.
Natomiast Górne Miasto zajmuje górne partie górą Saint-Michel.
Klimat, który charakteryzuje miasto, został zakwalifikowany w 2010 r. jako „szczelny klimat oceaniczny”, zgodnie z typologią klimatów we Francji, która wówczas miała osiem głównych typów klimatów we Francji metropolitalnej . W 2020 roku miasto wychodzi z typu „klimatu oceanicznego” w klasyfikacji ustanowionej przez Météo-France , która obecnie ma tylko pięć głównych typów klimatów we Francji kontynentalnej. Ten typ klimatu skutkuje łagodnymi temperaturami i stosunkowo obfitymi opadami (w połączeniu z zakłóceniami z Atlantyku), rozłożonymi przez cały rok z niewielkim maksimum od października do lutego.
Wśród parametrów klimatycznych, które pozwoliły na ustalenie typologii 2010 r., znalazło się sześć zmiennych dla temperatury i osiem dla opadów , których wartości odpowiadają danym miesięcznym dla normy z lat 1971-2000. W poniższej ramce przedstawiono siedem głównych zmiennych charakteryzujących gminę.
Gminne parametry klimatyczne w latach 1971-2000
|
Wraz ze zmianą klimatu zmienne te ewoluowały. Badanie przeprowadzone w 2014 r. przez Dyrekcję Generalną ds. Energii i Klimatu, uzupełnione badaniami regionalnymi, w rzeczywistości przewiduje, że średnia temperatura powinna wzrosnąć, a średni spadek opadów, przy jakkolwiek silnych zróżnicowaniach regionalnych. Zmiany te mogą być rejestrowane w stacji meteorologicznych z meteorologicznych France najbliższego „Bannalec” miasta Bannalec zlecenie w 1984 roku znajduje się 13 km w linii prostej , w którym średnia roczna temperatura wynosi 12 ° C i ilość opadów wynosi 1221 mm dla okresu 1981-2010. Na najbliższej historycznej stacji meteorologicznej „Lorient-Lann Bihoue” w miejscowości Quéven w departamencie Morbihan , oddanej do użytku w 1952 r. i oddalonej o 14 km , średnia roczna temperatura zmienia się z 11,6 °C do okresu 1971-2000, przy 12 °C w latach 1981-2010, następnie 12,2 °C w latach 1991-2020.
Quimperlé jest gminą miejską, ponieważ jest częścią gmin gęstych lub średniej gęstości, w rozumieniu miejskiej siatki gęstości INSEE . Należy do jednostki miejskiej Quimperlé, wewnątrzdepartamentalnej aglomeracji skupiającej w 2017 r. 2 gminy i 14 381 mieszkańców, z czego jest centrum miasta .
Ponadto miasto jest częścią obszaru atrakcji Quimperlé , którego jest centrum miasta. Obszar ten, obejmujący 11 gmin, jest podzielony na obszary poniżej 50 000 mieszkańców.
Zajęcie uproszczonej gleby w mieście w 2018 r., co odzwierciedla baza danych europejskich zajęć biofizyczna gleba Corine Land Cover (CLC), przedstawia się następująco: Heterogeniczne obszary rolne (24,3%), lasy (23,7%), grunty orne (19,8% ), tereny zurbanizowane (18,5%), strefy przemysłowe lub handlowe oraz sieci komunikacyjne (5,7%), roślinność krzewiasta lub zielna (3,8%), łąki (2,2%), sztuczne tereny zielone, nierolnicze (1,4%), wewnętrzne tereny podmokłe (0,7%). Poniższa tabela przedstawia szczegółowe wykorzystanie gruntów przez gminę w 2018 r., jak wynika z tej samej bazy danych.
Rodzaj zawodu | Odsetek | Powierzchnia (w hektarach) |
---|---|---|
Ciągła tkanina miejska | 1,1% | 34 |
Nieciągła tkanka miejska | 17,3% | 532 |
Tereny przemysłowe lub handlowe oraz obiekty użyteczności publicznej | 5,7% | 175 |
Sprzęt sportowy i rekreacyjny | 1,4% | 44 |
Grunty orne poza systemami nawadniania | 19,8% | 607 |
Łąki i inne obszary wciąż porośnięte trawą | 2,2% | 66 |
Kompleksowe systemy upraw i działek | 23,5% | 722 |
Głównie powierzchnie rolnicze poprzecinane dużymi przestrzeniami naturalnymi | 0,8% | 24 |
Lasy liściaste | 21,6% | 661 |
Lasy iglaste | 1,3% | 40 |
Lasy mieszane | 0,8% | 26 |
Zmiana roślinności leśnej i krzewiastej | 3,7% | 115 |
Bagna śródlądowe | 0,7% | 21 |
Źródło: Corine Land Cover |
Srebrzysty obsiany gronostajowymi cętkami Sobol, do koguta Gules, członowy i czubaty Or.
|
---|
W okresie paleolitu neandertalczycy najprawdopodobniej bywali na obrzeżach Quimperlé, o czym świadczy duża miejscowość z okresu mousterskiego położona na samym skraju miasta Clohars-Carnoët, w lesie z bardzo piękną lokalną skałą, pomiędzy chalcedonem a jaspis . W bliższych nam czasach, odpowiadających okresowi od neolitu do okresu gallo-rzymskiego , w regionie istnieją ślady rozproszonego siedliska, ale na stanowisku nie odnaleziono śladu żadnej aglomeracji nurt Quimperlé. W samym Quimperlé znajdują się dolmen (dolmen, non-Quimperlois, przeniesiony przez La Villemarqué) z Keransquer, rue de Lorient oraz w pobliżu menhirów i zadaszonych alejek. W lesie Lothéa można zobaczyć dolmen i kilka kurhanów , z których jeden w 1843 roku dostarczył groty krzemienne, broń z brązu i trzy łańcuchy na szyję, jeden z brązu, drugi ze srebra i trzeci ze złota. Płytki znalezione w pobliżu cmentarza kaplicy św. Dawida świadczą o obecności gallo-rzymskiej, również znalezionej w lesie Carnoët.
Region Quimperlé utworzony w wczesnym średniowieczu PAGUS Karnoued (nazwa ta znajduje się w lesie Carnoët i parafii Clohars-Carnoët ), A historyczny kraj ; był to pagus , to znaczy administracyjna część Kornwalii .
Na obecnym terenie dolnego miasta narodziła się pierwsza aglomeracja. Nazwano Villa Anaurot nazwa księcia z Wielkiej Brytanii, który żył w V -tego wieku. Inni historycy uważają, że stara nazwa miasta Quimperlé nie pochodzi od antroponimu, ale oznacza „dwa brody” lub „bród złota”. Książę bretoński, Saint Gurthiern , założyłby tam pustelnię, ale ta zostałaby zniszczona przez Normanów w tym samym czasie, co miasto, trzy wieki później, w 868 roku. Miasto zostało odbudowane i przybrało taką nazwę tak. Wiemy dzisiaj.
Zgodnie z tradycją 14 września 1029 r. hrabia Cornouaille Alain Canhiart założył benedyktyńskie opactwo Sainte-Croix w Quimperlé . Historycy skłaniają się ku fundacji około 1050 roku. Opactwo szybko wzbogaciło się dzięki opiece hrabiów Cornouaille, a następnie książąt Bretanii, a także dzięki licznym darowiznom. To bogactwo wkrótce wzbudziło zazdrość książąt Bretanii, którzy domagali się zwrotu im części dochodów. Arabski geograf Al Idrissi wspomina w 1154 „dobrze położone, małe i tętniące życiem miasto z aktywnymi rynkami i wieloma przemysłami” o nazwie Kimberlik, którą można utożsamiać z Kemperlé.
W XIII -go wieku, książę Jean I er le Roux (Duke of 1237-1286) zbudował ściany wokół dolnego miasta, aby je chronić. Wykopano fosę łączącą Ellé i Isole, aby otoczyć ją wodą. Założył też, za pośrednictwem swojej żony Blanche de Navarre, opactwo zakonników kaznodziejów (dominikanów), zwane później „Abbaye Blanche” (prawdopodobnie na pamiątkę Blanche de Navarre, chyba że nawiązuje to do koloru stroju mnichów), przeznaczone do ograniczenia władzy opactwa Sainte-Croix i ustanowione na wschód od miasta na ziemi zależnej od biskupstwa Vannes i wokół której nowa dzielnica Bourgneuf.
Podczas wojny o sukcesję w Bretanii Quimperlé zostało zdobyte w 1342 roku przez Karola de Blois , a następnie przejęte przez Anglików, którzy popierali pretendenta Jeana de Montforta . Zmarł około 1345 r., po odniesionych ranach podczas oblężenia Quimper. Został pochowany w kościele opactwa Dominikanów (Abbaye Blanche) w Quimperlé, gdzie wzniesiono grób. Mały skarb, być może sakiewka ukryta przez żołnierza armii francusko-bretońskiej w czasie bitwy pod Quimperlé w lipcu 1342 r., znajduje się w Muzeum Prehistorii Carnac .
W 1347 , podczas wojny o sukcesję brytyjską, król Anglii Edward III wydzierżawił swoim kapitanom kilka twierdz bretońskich. Dał Quimperlé i region Ellé Rogerowi Davidsonowi, lepiej znanemu jako Davy. Ten ostatni odciął Quimperlé i jego region w regulacjach aż do swojej śmierci w 1364 roku w bitwie pod Auray. W 1373 r. Du Guesclin osobiście oblegał warownię, która znajdowała się w rękach Anglików. Postawił garnizon na ostrzu miecza. Miasto przeszło nowe oblężenie w 1375 roku. W tym czasie został również zniszczony zamek Carnoët , położony w lesie Toulfoën. Quimperlé został ponownie zwolniony w 1590 roku.
Lovignon most, zwany także „Kwiatowy Most”, został zbudowany prawdopodobnie w XV th century tuż powyżej brodu, który pozwalał starożytnej drogi Quimper-Nantes krzyż Elle. Most ten dawał dostęp do jednej z trzech ufortyfikowanych bram umożliwiających wejście do otoczonego murami miasta (otoczonego wałami), tej, która dawała mu dostęp z biskupstwa Vannes. W 1746 r. gwałtowna powódź rzeki Ellé porwała cztery środkowe łuki mostu, które podczas jego przebudowy zostały zastąpione dwoma dużymi łukami w uchwycie kosza. wielu malarzy zostało później uwiedzionych malowniczym aspektem tego mostu.
W 1505 roku księżna Anna Bretanii udała się do Quimperlé.
W 1590 roku , podczas wojny ligowej , miasto znalazło się w rękach wrogich protestantyzmowi Ligowców . W imieniu króla Francji Henryka IV (który niedawno został królem przez porzucenie protestantyzmu), książę Dombes zdobył Quimperlé z zaskoczenia w kwietniu 1590 r., ze szkodą dla François Duchastela, markiza de Mesle i lorda Châteaugal en Landeleau , który dowodził miejsce Quimperlé, jak mówi kanonik Moreau : „Przybyli więc między północą a świtem, aby zbliżyć się bardziej potajemnie [...] do bramy miejskiej od strony Vannes , zastosowali petardy. [ …]. Grała z takim efektem, że niosła bramę miejską i dawała swobodny dostęp wrogowi, który wszedł tłumnie, gdzie znajdując mieszkańca, kapitana, żołnierza, który spał po francusku, miał szczęście. ci, którzy stawiali opór, zostali zabici. Kilku jednak uciekło, zarówno mężczyźni, jak i kobiety, i dziewczęta nad rzeką w pobliżu Cornouaille . […] Mieszkańcy Quimperlé od początku wojny ufortyfikowali czarne opactwo znane jako Sainte-Croix , gdzie zaostrzyli wszystko, co było im najdroższe, ponieważ było tyle łupów. […] Oddali swoje życie, a cały łup pozostał u żołnierzy, ale było kilku, którzy byli w niewoli i płacili okup. Miasto było wówczas bardzo bogate, do tego stopnia, że strata tego spustoszenia była bardzo wielka. W ten sposób niedbalstwo kapitana, który był mało doświadczony i przyzwyczajony do tego, by czuć się komfortowo, jak ten, przyniósł ruinę tam, gdzie dowodził. […] Sieur de Mesle, kapitanie, […] otrzymawszy ten haniebny escorne, wycofał się wstydliwie do Châteaugal, niedaleko Landeleau ” . W 1553 r. opactwo benedyktynów przeszło pod rządy komanda (jego opat nie był już mianowany przez mnichów, lecz przez króla).
W sierpniu 1594 roku w mieście znajdował się hiszpański garnizon dowodzony przez Juana d'Aguila, który niedługo potem poszedł spalić Rosporden .
W 1598 roku Quimperlé spustoszyła zaraza . Ponownie szalał w regionie w 1623 r., ale zatrzymał się u bram miasta, jak się uważa, dzięki opiece św . Rocha .
Druga połowa XVII th century widział instalację nowej religijnej wysokiej Miasto: w 1652 roku, gdy urszulanki , pochodzących z Tréguier , przyjeżdża w Quimperlé, instalowanie ich klasztoru na szczycie góry Saint-Michel w Bel-Air, u inicjatywa Claude de Kerouartz , który był jej założycielem i pierwszą matką przełożoną pod imieniem Claude des Anges; kaplicę w stylu jezuickim (charakterystycznym dla kontrreformacji ) i krużganek wybudowano od 1667 r., a zabudowa klasztorna ukończono w 1674 r.; Urszulanki zaczęły tam uczyć dziewczęta z dobrej rodziny iz ludu. W 1653 r. kapucyni osiedlili się na zboczach góry Saint-Michel. Później, w 1760 r., Siostry Mądrości opiekowały się biednymi i chorymi w szpitalu Frémeur.
François-Nicolas Baudot, Sieur du Buisson i d'Aubenay opisani w Route de Bretagne w 1636 r. połów łososia w Quimperlé (pisownia była przestrzegana):
„W rzece […] ważone są łososie i bécarty lub béqués […] i krzyżującymi się nićmi [siatkami], jak chciałem zważyć i wziąć 10 października 20 za jednym pociągnięciem przędzy, a z pułapkami, uchwytami lub altanami, które nazywają guideaus , ponieważ to prowadzi saulmons w pojmaniu lub więzieniu. […] W tym celu mają szofer, groblę lub kret, przecinający całą rzekę, muszkieter nad wspomnianym fauxbourgiem, gdzie jest szeroki na 10 lub 12 sążni i jest dość głęboki. Ten chaucée ma 10 otworów o wielkości około grubego łba, z których każdy jest balustradowany lub zamknięty kratą z krzywego drewna, aby ryba nie mogła przejść. […] Łosoś, który idzie w górę, znajdując napięte prowadnice, chwyta ogon za zęby i rzuca się ponad te prowadnice, myśląc o przejściu; ale znajduje drewnianą kratę lub rasteau, która go powstrzymuje i jest zmuszony przez prąd wody […] zawrócić i puścić się […] prosto w ujście pułapki, która prowadzi go i prowadzi na dno kieszeń, w której pozostaje zabrana. "
W 1680 r. większość murów została wyburzona, a odzyskane w ten sposób materiały wykorzystano do budowy nabrzeża (przyszłe nabrzeże Brizeux).
W sierpniu 1746 r. katastrofalna powódź poważnie uszkodziła mosty miejskie i kilka z nich musiało zostać całkowicie przebudowanych.
Quimperlé było w tym czasie ważnym miejscem targów (piątek) i jarmarków, zwłaszcza w górnym mieście ("Foire des Vieille ", nazwane tak od tak zwanej ryby, które odbywało się w każdy Poniedziałek Wielkanocny , pochodzi z XIV wieku. stulecie).
Działa tam wiele młynów wodnych do zboża i opalenizny . Miasto posiada wiele garbarni (13 garbarzy w 1670), w tym szwajcarskiego fabrykanta Englera na Dourdu, założonego w 1764 (a później kupionego przez Vincenta Samuela Billette'a). W 1785 r. papiernia Georget założył papiernię, która produkowała przede wszystkim papier stemplowany. W Les Gorrets było też łowisko. Łowiono tam duże ilości łososia, ponieważ ta ryba miała masowe tarło w Ellé i jej dopływach (w 1750 r. złowiono 8000 rocznie w porównaniu z 20 w 1979 r.). Pod koniec Ancien Régime nie udało się stworzyć firmy produkującej ceramikę i innej firmy produkującej wełniane koce. W tym samym czasie Quimperlé budowała łodzie. Z drugiej strony aktywność portowa pozostaje ograniczona z powodu zamulenia La theta, ograniczającego tonaż statków. Port eksportuje głównie pszenicę do Nantes i Bordeaux . Kłody ścięte w lesie Carnoët są transportowane przez Laïta do Lorient . Port importuje wino i sól. W sprawiedliwości, Royal seneschalsy nie zatrzymuje, z XVII th i XVIII th stulecia, do wykończenia w dół uprawnienia sądowe Holy Cross Abbey. W ostatniej ćwierci XVIII -tego wieku miasto przeżywało znaczące zmiany: zgodnie z ideami księcia Aiguillon, namiestnika Brytanii, zdecydowano, aby poprawić przejście miasto ze wschodu na zachód: z „dostęp do Bourgneuf od Lorient zostaje poszerzony, most Moulin de la Ville jest zbudowany na Isole, otwarta nowa ulica (rue Neuve, dziś rue La Tour-d'Auvergne), młyn przechodzi z prawego brzegu na lewy brzeg Isole, hotele zostały zniszczone i zbudowano nową drogę w kierunku Pont-Aven, Concarneau ...
Gazeta La Gazette de France napisała w lipcu 1781 r.: „Kilka listów z Bretanii informuje, że w części tej prowincji zwanej Cornouaille pojawiła się gromada wilków obcego gatunku i żądnych ludzkiej krwi. (...) Widzieliśmy, jak wkraczają do samego miasta Quimperlay [Quimperlé]. Jest, jak mówią, ponad piętnaście ofiar tych okrutnych bestii, a wśród nich Chevalier du Couëdic, bratanek odważnego oficera o tym nazwisku [ Charles Louis du Couëdic ] ”.
Quimperlé zostało utworzone jako gmina w 1790 r. Nowo utworzone terytorium miejskie w 1791 r. obejmowało parafie Saint-Michel, Saint-Colomban, Lothéa (i jego rozejm w Trélivalaire), które podlegały biskupstwu Quimper , a także część parafia Rédené (rozejm w Saint-David), która zależała od biskupstwa Vannes .
Kilka gmin historycznie należących do Vannetais ( Arzano , Rédené , Guilligomarc'h ) jest przyłączonych do departamentu Finistère , nowo utworzonego , aby zapewnić zapleczu na wschód do miasta, które jest promowane do rangi stolicy dystryktu .
Miasto jest zamieszkane przez burżuazję i rzemieślników przyswojonych do idei rewolucyjnych, jak w innych miastach Zachodu, podczas gdy chłopi z okolicznych wsi, graniczących z Morbihan, stają się wrogo nastawieni do nowych reform, zwłaszcza gdy Zjazd narzuca przysięgę księżom i podejmuje decyzje opłaty en masse.
W kwietniu 1789 roku Vincent Samuel Billette , kantor królewski, mistrz najważniejszej garbarni w mieście, został wybrany posłem do Stanu Generalnego Wersalu , który stał się Narodowym Zgromadzeniem Ustawodawczym . Kapitan Duboisdaniel był pierwszym burmistrzem Quimperle (w wyborach męskich) w lutym 1790 r. Po powrocie z Paryża Billette został wybrany burmistrzem miasta, aż do jego zawieszenia we wrześniu 1792 r.; jego rehabilitacja przychodzi za późno, aby mógł się reprezentować. We wrześniu 1792 r. urszulanki zostały wydalone, ponieważ nie chciały złożyć przysięgi wierności Konstytucji Cywilnej Duchowieństwa . W grudniu 1792 roku na burmistrza został wybrany Pierre Daveau, były mnich opactwa Sainte-Croix i kapłan konstytucyjny (w powszechnych wyborach męskich). W styczniu 1793 r. Jacques Tanguy Marie Guermeur , były prokurator króla Senechaussee i członek Konwentu, głosował za śmiercią Ludwika XVI, dostosowując swój głos do wniosku władz i klubu jakobinów w Quimperlois. Pod koniec 1793 r. Jacques Cambry (1749-1807) został niechętnie mianowany prezydentem dystryktu Quimperlé przez delegatów przedstawiciela misji Jeanbon Saint-André. Wiosną 1794 r. Daveau był nadal burmistrzem miasta podczas Terroru ( rzadko zdarzało się, że ksiądz, nawet kapłan konstytucyjny, był burmistrzem w tym czasie): ci sami delegaci zażądali od niego wręczania listów kapłańskich ( to, co robi i co pozwala mu na awans do Dystryktu ). W czerwcu 1794 r. Cambry i Quimperlois, a raczej Girondinowie, nie mogli zapobiec skazaniu na śmierć przez rewolucyjny sąd w Brześciu i egzekucji Antoine'a Cuny'ego, administratora Finistère pochodzącego z Quimperlé, oraz dwóch innych administratorów dystryktu (ale zarządzają uratować dwóch innych).
To właśnie z Quimperlé Cambry wyjeżdża, by na prośbę departamentu Finistère przeprowadzić śledztwo w sprawie „przedmiotów, które uciekły przed wandalizmem” w departamencie: w 1799 r. opublikował w Paryżu swoją Podróż dans le Finistère, czyli stan tego departamentu. w 1793 i 1794 , które napisał w okręgu w Moëlan z Gabrielem de Mauduit. Nadal był prezydentem dystryktu, gdy w związku z aferą Quiberon miasto Quimperlé zostało zagrożone w lipcu 1795 roku przez oddział Chouanów wyładowany w Névez , Moëlan i Riec na wybrzeżach dystryktu. W czasie i pod koniec 1795 roku, zagrożenie Chouan wzrosło w mieście i jego patriotach. Sędzia i księża konstytucyjni zostali zabici w dystrykcie: dwóch młodych wodzów Chouan zostało schwytanych i rozstrzelanych w Quimperlé, po wyroku wojskowym, na placu au Soleil (na południe od miejscowości Saint-Michel) w listopadzie i grudniu 1795 roku: Alexandre de Poulpiquet , znany jako „Sans-Quartier” został zastrzelony przez oddziały rewolucyjne 12 Brumaire III roku, a Augustin Dupays du Guilly z Moëlan , syn Guillaume du Païs, został zastrzelony za swoje akty chouannerie 26 Brumaire III roku, również w Quimperlé.
Niemal cały okres rewolucyjny naznaczony był trudnościami gospodarczymi i społecznymi: wyjazd szlachty do swoich dworów (wówczas emigracja za granicę w latach 1792-1793) oraz zamknięcie klasztorów w 1790 roku doprowadziły do zakończenia jałmużny i znacznego niedostatku dla rzemieślników i robotników dziennych w Quimperlé. Bardzo znacząca deprecjacja przydziału (wówczas jego następcy, mandatu terytorialnego), zła sytuacja klimatyczna i ekonomiczna, kontrolowana gospodarka („maksimum” cen i płac, liczne rekwizycje zboża lub siły roboczej) i wojna prowadzą do złej woli chłopów (odmawiają zaopatrywania rynków) i wzrostu ubóstwa.
Kwestie religijne, podobnie jak gdzie indziej, miały reperkusje w Quimperlé: w czerwcu 1793 dwie kobiety martwiły się ukrywaniem opornego księdza ; uchodzi im to na sucho z powodu niedziałania prawa wstecz. O nieprzysiężonych księżach Quimperle oraz zakonnicach okręgowych i urszulankach wiadomo deportacje, więzienie, przymusowe wygnanie. W 1795 r. Guermeur, nadal konwencjonalny, wraz z innymi przedstawicielami na misji , wdrożył nową politykę (względnej) pacyfikacji religijnej Konwencji , uwalniając księży i zakonnice; polityka ta została brutalnie zatrzymana przez anglo-emigrantów rozładunek Quiberon w czerwcu 1795 r.
Biała Abbey (klasztor został zamknięty w 1790 roku) zostało sprzedane jako majątku narodowego i jest wykorzystywany jako kamieniołom, ale budynki z XVI -tego wieku są nadal częściowo zachowane, a portal XV th wieku; klasztor Urszulanek został również sprzedany jako własność narodowa w 1793 roku.
Ustawa z marca 1793 r. daje rodzicom dużą swobodę nazywania swoich dzieci. Kilku mieszkańców Quimperlé decyduje się na nadanie swojemu dziecku Montagne jako drugiego lub trzeciego imienia , co stanowi podwójne odniesienie do dzielnicy Montagne i do Góry .
Marie-Hyacinthe de Geslin urodziła się dnia 3 lipca 1768 rna zamku Kerlut w Plobannalec. Lord Pennarun (dwór Pennarun znajduje się w Ergué-Gabéric ) i Quimperlé, był uważany, według raportu żandarmerii, za „jednego z najbardziej okrutnych spośród chouanów, którymi dowodził. Nazywany „czuanem z Pennarun”, kierował dużą częścią zamachów, które miały miejsce w Finistère”. On umarł na1 st listopad 1832 w Quimperle.
Quimperlé staje się siedzibą podprefektury w 1800 roku. Pierwszy podprefekt Quimperlé, Joseph Morellet (1748-1816) jest Lorientais, który, podobnie jak Cambry i inni, schronił się w Quimperlé podczas rewolucji. Pochodził z Île Bourbon ( obecnie Reunion ). Dwa sub-prefekci są do odróżnienia XIX th century w Quimperlé: Auguste Romieu , słynie z dobrych kilku korzystnych słowa do Brytyjczyków, a Anatole de Bremond d'Ars (1823-1911); ta ostatnia jest związana z rozwojem hodowli ostryg w okręgu i była zaangażowana w ówczesne towarzystwa naukowe: główna ulica dolnego miasta (dawna rue du Château pod Ancien Régime i rue de Equality w czasie rewolucji) nosi jego imię. W styczniu 1871 roku Émile Zola , którego wojna francusko-pruska i klęska pozostawiła bez pracy, poprosił o stanowisko prefekta lub podprefekta rządu tymczasowego, który właśnie przeniósł się do Bordeaux. Zaproponowano mu Quimperlé, ale odmawia, ponieważ, jak pisze, „jest za daleko i za brzydki”. Podprefektura została zniesiona w 1926 roku.
Siostry La retraite rozliczone w 1803 roku w Białej Abbey i zainstaluje sanatorium w budynkach XVI -tego wieku. W 1960 roku zastąpiły je Córki Jezusa z Kermarii . Urszulanki odrabiane swój klasztor w 1803 roku, a tam stał szkole znaną reputacją w całym XIX -tego wieku.
Odrodzenie Chouannerie nastąpiło w 1815 roku: znane jako powstanie w Quimperlé i kierowane przez Michela-Armanda de Cornouaille , było epizodem wojny w Vendée i Chouannerie z 1815 roku . Do konsultacji dostępny jest opis Quimperlé z 1815 roku napisany przez A. Brilleta.
Charles Brevini (ojciec), włoski imigrant urodzony dnia 4 listopada 1804 rw Modenie , osiadły jako wykonawca kamieniarski w Quimperlé; w szczególności wykonał sklepienia klasztoru Urszulanek. Jego syn Charles Brevini zbudował farmę Kerdaniel w 1886 roku. Te dwa miejsca znajdują się w inwentarzu zabytków.
Przebaczenie Toulfoën lub przebaczenie PtakówA. Marteville i P. Varin, kontynuatorzy Ogée , tak opisują w 1845 roku Lothéa, las Toulfoën i odbywające się tam Pardon des oiseaux:
„Na skraju lasu Clohars-Carnoët, około ligi od Quimperlé, pośrodku ogrodzenia wysokich i pięknych drzew, dość duża kaplica poświęcona Świętej Tei i Trójcy; ma na imię Lothéa, od imienia jej pierwotnego patrona. (...) W niewielkiej odległości od tej kaplicy, przy wejściu do lasu, odbywa się słynne w kraju coroczne przebaczenie pod nazwą ułaskawienie ptaków, czyli ułaskawienie Toulfoën. Odbywa się w Niedzielę Zesłania Ducha Świętego , w pobliżu miejsca zwanego Toulfoën i sprzedaje, według żywej pamięci, dużą liczbę wszelkiego rodzaju ptaków. To ułaskawienie przyciąga znaczną liczbę obcych; zwłaszcza Lorientais mają zwyczaj tam jeździć. Nic nie jest urozmaicone, nic nie jest świeże i żywe jak obraz tego przebaczenia. Przy wejściu do tego lasu widać kilka bogatych załóg. Mnóstwo wystawnych lub eleganckich toalet, od toalet paryskich po tradycyjne i malownicze stroje chłopskie z wielu gmin, miesza się, krzyżuje we wszystkich kierunkach pod rozległymi kolumnadami lasu (...). Ze wszystkich stron tworzą się tańce; muzyka Aubera i Rossiniego spotyka się ze starym przybrzeżnym Bretonem. Często jest dość późno, gdy myśli się po obu stronach, aby zakończyć te przyjemności i skierować się w stronę miasta. "
Druga połowa XIX th wiekuW latach 1834-1865 kilka kolejnych epidemii cholery spowodowało w Quimperlé łącznie 159 zgonów (np. 10 zgonów w 1834 r., 10 nowych ofiar w 1849 r., 23 zgony w latach 1865-1886). W 1859 roku w bardzo zrujnowanym szpitalu Frémeur spustoszyła epidemia czerwonki . Nowy szpital Saint-Michel był budowany od 1894 roku i otwarty w 1901 roku ..
Miasto doświadczyło XIX th wieku ważną rozwoju przemysłowego w tym garbarni, młynów, tartak, który miał do 80 pracowników, Savary'ego i roślin rzecznych. Wiele fabryk konserw urodziły się na początku XX th wieku i odlewni. W 1855 roku Joseph de Mauduit w starym foluszu w Kerisole rozpoczął produkcję bibułki papierosowej. W 1875 roku jego syn Henri stworzył celulozownię w Combout. Firma, która stała się Papeteries du Mauduit , została przejęta w 1920 przez American Tobacco Company, a następnie przejęta w 1974 przez Kimberley Clark Corporation ; obecnie jest własnością Schweitzer Mauduit International , światowego lidera w produkcji bibułki papierosowej.
21 marca 1862 r, upadek wieży kościoła opactwa Sainte-Croix zniszczył znaczną część budynku. „Kościół w Quimperlé zawalił się kilka godzin temu, to nic innego jak kupa ruin. Musimy tylko ubolewać nad śmiercią jednej osoby. Podprefekt i burmistrz zamknęli kościół na pół godziny przed wydarzeniem”. Kościół został przebudowany w stylu neoromańskim przez architekta diecezjalnego Josepha Bigota . W tym samym roku otwarto stację Quimperlé na linii z Paryża do Quimper Compagnie du chemin de fer z Paryża do Orleanu .
Hale Quimperlé z architekturą z kutego żelaza i cegły, z ozdobami z żeliwa i stali, zostały zbudowane w 1886 roku . Zostały odnowione w 2002 roku .
Główny plac Quimperlé w dzień targowy w 1864 roku (rysunek Gustave Janet)
Quimperlé w 1873 roku (fot. J. Duclos)
Budowany wiadukt kolejowy Quimperlé na La onta (fot. J. Duclos, 5 maja 1862)
Wiadukt kolejowy Quimperlé nad Laïta (fot. J. Duclos, 1873)
Ustawa o zgromadzeniach doprowadziły do konfiskaty klasztoru i wydalenia Urszulanek w 1907 roku, który schronił się w Anglii. Powrócili po I wojnie światowej, a następnie stworzyli szkołę Notre-Dame de Kerbertrand, obecnie zarówno szkołę podstawową, gimnazjum i liceum. Dawny klasztor został po 1907 roku przekształcony w Wyższą Szkołę Żeńską, a po II wojnie światowej w Jules Ferry College.
Ulica w Quimperlé około 1900
Targ świń w Quimperlé około 1900 1
Targ świń w Quimperlé około 1900 2
Rynek wołów w Quimperlé około 1900 1
Rynek wołów Quimperlé około 1900 2
Quimperlé war memorial nosi nazwiska 342 żołnierzy i marynarzy, którzy zginęli dla Francji podczas pierwszej wojny światowej . Wśród nich na przykład dwaj bracia Augustin i Henri Bréart de Boisanger, Guy Guyot d'Asnières de Salins, François Hersart de la Villemarqué, Maurice Le Moaligou, Dominique Pasqualaggi, odznaczeni Legią Honorową i Krzyżem Guerre ; Édouard L'Helgoualch, Jean Le Bars, Alphonse Masson-Morinière, odznaczony Legią Honorową; Yves Gargam, Mathurin Guégant, Jacques Guellec, Jean Guéroué, Corentin Guillemine, Yves Guillemot, Alain Guillou, dwaj bracia François i Gabriel Guillou, Jean Guillou i wielu innych, odznaczonych Medalem Wojskowym i Krzyżem Guerre itp. ; Co najmniej 14 marynarzy zaginęło na morzu; Co najmniej 18 żołnierzy zginęło na froncie belgijskim, Georges Duboure, żeglarz fizylier , zginął w Atenach1 st grudzień 1.916 ; Alexis Le Corre zmarł z powodu choroby nabytej na Węgrzech po zakończeniu wojny23 listopada 1918, François Péron we Włoszech on5 maja 1919i Pierre Primal w Sewastopolu w Rosji na17 stycznia 1919w tych samych okolicznościach; większość pozostałych to żołnierze, którzy zginęli na francuskiej ziemi.
Ponadto na tym samym pomniku zmarłych widnieją nazwiska 57 osób, które zginęły za Francję, bez żadnych wskazówek dotyczących konfliktu, podczas którego zginęły.
Piętnastu żołnierzy, którzy nie pochodzili z Quimperlé, zmarło w wyniku urazów lub chorób, z którymi zetknął się podczas służby podczas hospitalizacji w szpitalu w Quimperlé i pochowania w zbiorowym grobie na cmentarzu komunalnym.
Między dwiema wojnamiUnion Sportive Quimperloise, która w rzeczywistości rozgrywała już mecze piłki nożnej w 1913 roku, jest oficjalnie powiązana z Western Football League na 24 czerwca 1920.
Dzielnicy Quimperlé został zniesiony na10 września 1926.
Gazeta L'Ouest-Éclair napisała w 1936 roku :
„W regionie Quimperloise między Guilligomarc'h i Mellac ze wschodu na zachód, Nizon i Clohars-Carnoët z północy na południe uprawa jabłoni jest bardzo aktywna. Zwłaszcza roczniki Clohars i Riec są jednogłośnie uznawane za najlepsze, podobnie jak te z sąsiedniego regionu Fouesnant . W tym roku, w przeciwieństwie do 1935, zbiory zapowiadają się wspaniale. […] Delegacja pojechała do Paryża w celu rewaloryzacji jabłek cydru i uzyskania od rządu, aby w latach obfitości pobierano te same zasoby, co na wino. "
Druga wojna ŚwiatowaPomnik wojenny Quimperlé nosi nazwiska co najmniej 51 osób, które zginęły za Francję podczas II wojny światowej . Wśród nich jest wielu bojowników ruchu oporu, którzy zginęli w deportacji, na przykład Auguste Génot, który zginął w deportacji, a także czworo członków jego rodziny, jego żona Jeanne (zagazowana w lutym 1945 roku w Ravensbruck ), jego córki Annie (zmarła w wyniku jego deportacja w kwietniu 1945 r. w Bergen-Belsen ) oraz Marie (zagazowana w lutym 1945 r. w Ravensbruck) i jej syn Eugène Genot (zm.1 st marzec 1945w Neuengamme ); inni nadal ginęli w deportacji, jak Eugène Le Grand (zmarł2 maja 1945 w Bergen-Belsen), Pierre Lemée (zmarł 3 marca 1945w Nordhausen ) i Mathurin Tibulle (zginął na morzu w Zatoce Lubeckiej, kiedy właśnie został zwolniony z obozu koncentracyjnego Neuengamme), oni też, podobnie jak rodzina Genot, członkowie grupy Turma-Vengeance czy Hervé L'Helgouach ( zmarł dnia7 lutego 1945w Schandela ). Julien Mauduit, którego nazwiska nie ma na pomniku zmarłych w Quimperlé, był także bojownikiem ruchu oporu, aresztowany w Moëlan-sur-Mer i zmarł22 lutego 1944w Buchenwaldzie . Żołnierze zginęli w niewoli niemieckiej, tacy jak Yvon Huiban, Pierre Jaffro i Mathurin Postec. Inni zniknęli na morzu, jak marynarz Jean Louis Stéphan, gdy był na pokładzie pancernika Bretagne i Louis Leymarie, który był na pokładzie krążownika Dunkierka, obaj martwi w Mers el-Kébirle 3 lipca 1940a drugi mistrz Georges Vary, członek lotnictwa morskiego, zniknął z Dakaru w dniu2 lutego 1944. Aviator Yves Even zginął podczas bombardowania w Niemczech w dniu24 grudnia 1944.
W latach 1940-1944 Niemcy torturowali bojowników ruchu oporu w więzieniu Bel-Air (dawny klasztor Urszulanek); przesłuchania prowadzili dwaj podoficerowie Feldgendarmerie , Walter Rübsam (oprawca i manipulator, który widział swój harem młodych Bretonów) i Robert Schneider, w asyście tłumacza noszącego niemiecki mundur Beck oraz dwóch francuskich strażników więzienie znane z imion Maurice i Gérard.
30 marca 1943, pociąg złożony z dźwigu i dwóch wagonów został ostrzelany przez angielski samolot przy wjeździe na stację Quimperlé. 27 sierpnia 1943, dwa angielskie samoloty ostrzeliwujące pociągi lecące w kierunku Lorient przy wyjściu z Quimperlé; dotyczy to niektórych domów. Miasto zostało wyzwolone dnia9 sierpnia 1944przez francuskie siły wewnętrzne (FFI), a Niemcy będą trzymani w bezpiecznej odległości od Quimperlé w miejscu, które stanie się kieszenią Lorient . „Front Laïta” (który rozciągał się od Quimperlé do Pouldu) był po wyzwoleniu Quimperlé linią oporu przeciwko Niemcom (w walkach tych zginęło około dwudziestu bojowników ruchu oporu, które pochłonęły również dwadzieścia ofiar. cywilów), który trwał do kapitulacja Ogólne Fahrmbacher The10 maja 1945 r. co oznaczało koniec walk w kotle Lorient.
Grégoire Kauffman opisał, co wydarzyło się w Quimperlé podczas II wojny światowej i wspomniał o swoim dziadku Pierre Brunerie (kierował Hôtel de Bretagnel, który kierował lokalnym ruchem oporu w 1944 r.
Doraźna egzekucja odbyła się wkrótce po wyzwoleniu miasta w czerwcu 1944 r., egzekucja Adolphe'a Fontaine'a, kierownika biura pośrednictwa personelu organizacji Todt , stracona9 sierpnia 1944 na dziedzińcu więzienia Bel-Air.
Miasto zostało oszczędzone przez bombardowania i zniszczenia podczas II wojny światowej, z wyjątkiem okresu Poche de Lorient , w przeciwieństwie do jego sąsiadów Lorient i Hennebont .
Po II wojnie światowejCo najmniej sześciu żołnierzy (Eugène Pellant, Jean Petit, Louis Queirard, Raymond Rivalain, Jean Trebern, Robert Ulloa) z Quimperlé zginęło podczas wojny indochińskiej, a co najmniej pięciu (Corentin Le Berre, Louis Nicolas, Bernard Panaget, Denis Petit, Émile Poupon ) w czasie wojny algierskiej .
Przebaczenie ptakówW 1991 roku zniknęło „przebaczenie ptaków” lub „ przebaczenie Toulfoën ”, „świeckie przebaczenie”, jak to się czasem nazywa w nieco tajemniczy sposób, bez kaplicy. Był to popularny festiwal, który odbywał się na skraju lasu Carnoët. W latach 50. był najważniejszy w Bretanii. Inne przykłady przebaczenia ptaków wymienionych w Bretanii: Plougastel-Daoulas , Saint-Vougay , Plourhan , Camors .
Kropka | Tożsamość | Etykieta | Jakość | |
---|---|---|---|---|
1953 | 1957 | Józef Le Roch | Soc.ind | |
1957 | 1959 | Helene Le Garrec | CNIP | |
1960 | 1969 | Karta Jeana | DVG | |
1976 | 1977 | Vincent Hery | ||
1977 | 1989 | Yves guillou |
PS – DVG, a następnie Centrist |
Dyrektor Służb Technicznych |
1989 | 1995 | Facet Savin | PS | Były urzędnik administracji |
1995 | 2001 | Marcel Tusseau | płyta DVD | Kierownik firmy |
Marzec 2001 | 2008 | Daniel Le Bras | PS | Lekarz anestezjolog - réanimateur |
Marzec 2008 | kwiecień 2014 | Alain Pennec | SE | Associate profesor geografii |
5 kwietnia 2014 | W trakcie | Michael Quernez | PS |
Radny wojewódzki (od 2021 r.) generalny, następnie radny wydziałowy (2008-2021) |
Według spisu ludności INSEE z 2011 r. Quimper liczy 12 156 mieszkańców.
Ewolucja liczby mieszkańców znana jest ze spisów ludności przeprowadzanych w Quimperlé od 1793 roku.
1793 | 1800 | 1806 | 1821 | 1831 | 1836 | 1841 | 1846 | 1851 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
4549 | 5 617 | 4 263 | 4 724 | 5,275 | 5 541 | 5,261 | 5791 | 6 114 |
1856 | 1861 | 1866 | 1872 | 1876 | 1881 | 1886 | 1891 | 1896 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
6 375 | 6240 | 6863 | 6 253 | 6 533 | 6821 | 7 156 | 8049 | 8306 |
1901 | 1906 | 1911 | 1921 | 1926 | 1931 | 1936 | 1946 | 1954 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
9036 | 9 176 | 9 188 | 8995 | 8 969 | 9062 | 9 335 | 10 679 | 10 030 |
1962 | 1968 | 1975 | 1982 | 1990 | 1999 | 2006 | 2011 | 2016 |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
10,272 | 10 698 | 10,907 | 11.067 | 10 748 | 10850 | 10 725 | 12 156 | 12,034 |
2018 | - | - | - | - | - | - | - | - |
---|---|---|---|---|---|---|---|---|
12 188 | - | - | - | - | - | - | - | - |
W 2016 roku w Quimperlé było 5777 mężczyzn i 6257 kobiet. Odsetek osób w wieku powyżej 60 lat wyniósł 27,7%, nieco więcej niż we Francji (25,2%). Rozkład ludności miasta według grup wiekowych przedstawiał się następująco:
Mężczyźni | Klasa wiekowa | Kobiety |
---|---|---|
27 | 137 | |
432 | 756 | |
918 | 1065 | |
1 232 | 1270 | |
1,153 | 1119 | |
934 | 860 | |
1,082 | 1050 |
Przystąpienie do karty Ya d'ar brezhoneg zostało przegłosowane przez radę miasta 18 grudnia 2008 r. Karta została podpisana 14 stycznia 2009 r., a ratusz zobowiązał się do drugiego poziomu statutu. 4 maja 2012 r . gminie przyznano znak 2. stopnia Ya d'ar brezhoneg .
EdukacjaPierwsza bretońsko-francuska szkoła dwujęzyczna powstała w 1989 roku, jest to szkoła stowarzyszeniowa, na podstawie umowy z państwem: Diwan Kemperle, która kształci 72 uczniów na początku roku szkolnego 2018 . Na początku roku szkolnego 2010 w szkole Bisson utworzono publiczny dwujęzyczny strumień. Stowarzyszenie rodziców uczniów Div Yezh Skol Kemperle zostało utworzone w 2012 roku. Na początku roku szkolnego 2011 w college'u La Villemarqué otwarto publiczny kurs dwujęzyczny. Na początku roku szkolnego 2018 do szkoły Diwan i do publicznych strumieni dwujęzycznych zapisało się 152 uczniów, co stanowiło 8,2% populacji szkolnej.
Bagad Bro KemperleQuimperlé słynie również ze swojego bagada Bro Kemperle, który w szczególności zdobył dwa tytuły mistrza Bretanii z bagadoù .
Koło celtyckie Giz'KalonQuimperlé ma również koło celtyckie Giz'Kalon.
Miasto posiada oddział Izby Przemysłowo-Handlowej Quimper Cornouaille .
Quimperlé do dziś jest miastem turystyki i kwitnącego przemysłu . Niegdyś stosunkowo ważny port , na nabrzeża Quimperlé obecnie pływają tylko małe statki wycieczkowe.
Dziś w mieście znajdują się papiernie Mauduit (490 pracowników) oraz zakład produkcji karmy dla psów i kotów Fido, należący do grupy Nestlé ( Nestlé kupiło Friskies i Whiskas), zatrudniające 140 osób . Miasto jest także siedzibą grupy rolno-spożywczej Bigard (rzeźnie, mięso mielone, przetworzone wyroby garmażeryjne), która ustanowiła tam swój główny zakład i zatrudnia ponad 1200 osób./ lub przemysłową na obrzeżach dwóch centrów miast ( Kervidanou, Kergoaler, Kerisole, Kergostiou, La Villeneuve Braouic itp.).
Miasto, którego przemysł cierpi od jakiegoś czasu, teraz zwraca się w kierunku gospodarki coraz bardziej zorientowanej na usługi, dlatego wiele inwestycji jest w toku w celu stworzenia / poszerzenia obszaru handlowego Kergoaler w kierunku Mellac (Kervidanou). Nowe sklepy już tam otwarte: Gifi, Intersport, Picard, Gamm'Vert, La Halle, Distri-center itp.). Dystrybucję na dużą skalę reprezentuje centrum Leclerc (240 pracowników) oraz supermarket Carrefour (45 pracowników).
Gospodarcza waga miasta pozwala mu zająć czwarte miejsce w departamencie Finistère.
Miasto posiada również szpital ogólny. Zakład ten przeszedł gruntowną restrukturyzację w drugiej połowie 2007 roku. Rzeczywiście, w lipcu zdecydowano o zamknięciu oddziału położniczego i zaprzestaniu zabiegów chirurgii wisceralnej, a następnie w listopadzie definitywnie zamknięto salę operacyjną. Po negocjacjach prowadzonych przez dyrektora Étienne Morela ośrodek szpitalny uzyskał utrzymanie budżetu pozwalającego na otwarcie nowych działań w celu utrzymania wysokiego poziomu wydajności dla tego sektora obszaru opieki zdrowotnej. W lutym 2008 r. otwarto sześć łóżek oddziałów hospitalizacji krótkoterminowej, a następnie oddział gerontopsychiatryczny z dwudziestoma łóżkami i pięcioma miejscami. Wiosną 2009 roku uruchomiono również pierwszą część oddziału pooperacyjnej opieki pneumologicznej.
Sektor zakwaterowania, który reprezentuje ponad połowę pojemności placówki, również przechodzi głębokie zmiany wraz z otwarciem domu spokojnej starości Moëlan-sur-Mer w 2005 r., podpisaniem porozumienia trójstronnego w grudniu 2007 r. i rozpoczęciem prac rekonstrukcyjnych rezydencja Bois Joly (ogromny projekt, który potrwa do 2015 roku).
Poniżej przedstawiono zakłady działające według sektorów działalności na dzień 31 grudnia 2015 r. w Quimperlé.
Całkowity | % com | 0 pracownik |
1 do 9 pracowników |
10 do 19 pracowników |
20 do 49 pracowników |
50 lub więcej pracowników |
|
---|---|---|---|---|---|---|---|
Razem | 1164 | 100,0 | 744 | 338 | 38 | 24 | 20 |
Rolnictwo, leśnictwo i rybołówstwo | 22 | 1,9 | 17 | 5 | 0 | 0 | 0 |
Przemysł | 85 | 7,3 | 44 | 28 | 7 | 2 | 4 |
Budowa | 102 | 8,8 | 72 | 26 | 3 | 1 | 0 |
Handel, transport, różne usługi | 717 | 61,6 | 449 | 236 | 18 | 11 | 3 |
w tym handel i naprawa samochodów | 213 | 18,3 | 114 | 85 | 7 | 5 | 2 |
Administracja publiczna, edukacja, zdrowie, akcje społeczne | 238 | 20,4 | 162 | 43 | 10 | 10 | 13 |
Edukacja publiczna:
Prywatna edukacja:
Nauczanie bretońskie
Edukacja publiczna:
Prywatna edukacja:
Quimperlé jest szeroko obsługiwany transportowo i wyposażony w ciągi komunikacyjne.
Przez miasto ze wschodu na zachód przebiega droga ekspresowa RN 165 . Przecina dolinę Laïta wiaduktem około 1 km na południe od miasta, a Quimperlé jest obsługiwane przez dwa węzły, Kervidanou na zachodzie i Kerfleury na wschodzie, które dały początek rozwojowi stref przemysłowych, rzemieślniczych i handlowych . Półprzesiadka obsługuje również centrum miasta, tylko w kierunku do lub z Lorient.
Na dworcu kolejowym Quimper zatrzymują się pociągi TGV Atlantique . Ten ostatni stawia miasto Quimperlé zaledwie 3 godziny 20 minut od Paryża z trzema codziennymi podróżami w obie strony dzięki linii pierwotnie nazywanej linią Savenay do Landerneau , a która jest teraz obsługiwana przez przedłużenie szybkiej kolei Bretania-Pays de la Loire linia ; w przeszłości był to węzeł kolejowy, z linią biegnącą z Quimperlé do Concarneau przez Pont-Aven , otwartą w 1903 r. i zamkniętą w 1936 r. Rozwijają się połączenia TER z Quimper i Lorient oraz Nantes i Rennes. W 2012 roku rozpoczęto prace nad przekształceniem dworca kolejowego i autobusowego w jednostkę funkcjonalną.
Rok | Pasażerowie | Roczna zmiana |
---|---|---|
2011 | 244 519 | 0% |
2012 | 262 924 | + 7,5% |
2014 | 269 277 | + 2,4% |
2015 | 269.023 | 0% |
2016 | 266 432 | - 0,9% |
2017 | 282,471 | + 6,1% |
2018 | 269 283 | - 4,8% |
W 2012 roku linie Lorient - Quimperlé i Quimperlé - Quimper obsłużyły 162 000 pasażerów.
Sieć TER BretaniaLinia | 18 | Quimper ↔ Quimperlé ↔ Lorient |
Linia | 3 | Quimper ↔ Quimperlé ↔ Nantes |
Społeczność aglomeracyjna gminy Quimperlé stworzyła w 2011 roku sieć autobusowego transportu pasażerskiego TBK . W 2019 roku blisko 840 000 podróżnych korzystało z tej sieci w ciągu roku.
Linie miejskieLinia | W | Baye - Saint Jean / Quimperlé - Płaszcz Déro ↔ Quimperlé przy stacji SNCF ↔ Quimperlé - Loge Daniel | |
Linia | b | Tréméven - Loc Yvi / Quimperlé - Guthiern ↔ Quimperlé przy stacji SNCF ↔ Quimperlé - Zabrenn / Mellac - Ty Bodel | |
Linia | VS | Mellac - Kręgle ↔ Quimperlé przy stacji SNCF ↔ Quimperlé - Bois-Joly |
Linia | 1 | Quimperlé - dworzec kolejowy SNCF ↔ Guiscriff - plac kościelny | |
Linia | 2 | Dworzec kolejowy Quimperlé - SNCF ↔ Scaër - Centre Poste | |
Linia | 2bis | Bannalec - dworzec kolejowy SNCF ↔ Saint-Thurien - Centre | |
Linia | 3 | Dworzec kolejowy Quimperlé - SNCF ↔ Le Trévoux - Centre Poste | |
Linia | 4 | Quimperlé - dworzec kolejowy SNCF ↔ Moëlan-sur-Mer - Blorimond | |
Linia | 5 | Quimperlé - dworzec kolejowy SNCF ↔ Clohars-Carnoët - Doëlan Rive Droite | |
Linia | 6 | Quimperlé - dworzec kolejowy SNCF ↔ Guidel - Place Jaffré | |
Linia | 7 | Quimperlé - dworzec kolejowy SNCF ↔ Guilligomarc'h - Centre | |
Linia | 8 | Quimperlé - dworzec kolejowy SNCF ↔ Le Faouët - Place des halles | |
Linia | 9 | Riec-sur-Bélon - Place D r Y. Loudoux ↔ Guidel - Place Jaffré | |
Linia | 10 | Quimperlé - dworzec kolejowy SNCF ↔ Pont-Aven - City |
Miasto Quimperlé ma prawie czterdzieści siedem stowarzyszeń sportowych, w sumie ponad trzy tysiące pięćset licencjobiorców.
Niektóre kluby:
Kościół opactwa Sainte-Croix.
Podwyższony chór.
Ołtarz z XVI -tego wieku.
Grobu z XVI -tego wieku.
Krypta: leżący posąg św. Urlou/Gurloësa.
Białe opactwo, wewnętrzny dziedziniec obecnego domu starców.
Biała Abbey: ganek z XV -go wieku, częściowy widok.
Kaplica św. Józefa na terenie opactwa White, widziana od strony zachodniej.
Kaplica św. Józefa w białym opactwie, ex-votos .
Zachodni szczyt kościoła Saint-Colomban
Pozostałości chóru Saint-Colomban
Kaplica św. Dawida
„Dom łuczników”.
Quimperlé: dom pod adresem 2, rue Dom-Morice.
Quimperlé: dom pod adresem 8, rue Brémond-d'Ars.
Quimperlé: dom przy 10, rue Brémond-d'Ars.
Quimperlé: dom pod adresem 12, rue Brémond-d'Ars.
Quimperlé: dom pod adresem 4, rue Dom-Morice.
Quimperlé: dom na 15, plac Saint-Michel.
Quimperlé: stara rezydencja nad brzegiem Isole.
Quimperlé: stopnie ze schodami z dawnego prezydium, które teraz zniknęło.
Frits Thaulow : Laveuses à Quimperlé (1902), miejsce nieznane.
Henri Alphonse Barnoin , Targ tkanin w Quimperlé , lokalizacja nieznana.
Henri Alphonse Barnoin , Rynek w Quimperlé (około 1928), Muzeum Sztuk Pięknych w Quimper .
Jules Trayer : Kupiec naleśników w Quimperlé (1863, Muzeum Sztuk Pięknych w Quimper).
Aureliano de Beruete , Quimperlé nocą (1901), miejsce nieznane.
Émile Malo-Renault , Widok Quimperlé , 1917, Musée de Bretagne , Rennes .