Wojna Pierwszej Koalicji

Wojna Pierwszej Koalicji Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Bitwa Valmy . Ogólne informacje
Przestarzały 20 kwietnia 1792 r - 18 października 1797
Lokalizacja Europa
Wynik

francuskie zwycięstwo

Wojujący
 Republika Francuska

Flaga Leinster.svg Wielka irlandzka

Królestwo Hiszpanii

Królestwo Prus (do 1795) Wielka Brytania Armia Emigrantów Królestwo Neapolu Królestwo Sycylii Królestwo Sardynii Cesarstwo Rosyjskie Królestwo Portugalii Zjednoczone Prowincje Wielkie Księstwo Toskanii Księstwo Modeny Księstwo Parmy Królestwo Hiszpanii
 

 
 
 



 
 
Flaga Księstwa Parmy 
Dowódcy
Zaangażowane siły
Francuska Armia Rewolucyjna:
750 000 ludzi		 1.800.000 mężczyzn
Straty
Państwa koalicyjne:
80 000 zabitych

Francuskie wojny rewolucyjne

Bitwy

Wojna koalicyjna   Wojna w Roussillon   włoska wieś  

Pierwszy Koalicja jest sojusz utworzony na początku 1793 roku przez kilka państw europejskich wobec Francji, która stała się Rzeczpospolitą we wrześniu 1792 roku, a które realizowane Ludwika XVI w dniu 21 stycznia 1793 roku Koalicja ta rozszerza sojusz między Austrii i Prus , w wojnie z Francja od kwietnia 1792 r.

W kwietniu 1792 r. rząd Ludwika XVI, w okresie reform instytucjonalnych i kryzysu politycznego, podjął inicjatywę konfliktu, wypowiadając wojnę „królowi Czech i Węgier” , czyli w Austrii,20 kwietnia 1792 r. Prusy szybko interweniują u jego boku.

Konflikt ten, początkowo niekorzystny dla Francji, doprowadził do obalenia Ludwika XVI (10 sierpnia 1792), a następnie do powstania Republiki (21 września), wydarzenia mniej więcej współczesnego bitwie pod Valmy , a nieco później zwycięstwo Jemappes (6 listopada). Francja jest wtedy rządzona Konwencją Girondyńską , sprzyjającą „eksportowi” rewolucji bronią. Inwazja austriackiego Holandii i Zjednoczonych Prowincji przez francuskie wojska stanowi casus belli dla Zjednoczonego Królestwa  ; egzekucja Ludwika XVI pogorszyły poczucie rewolucyjnego zagrożenia w sądach europejskich, tak że wiele państw dołączył Prusy i Austrię na początku 1793 roku:

Powstanie tej koalicji następuje w momencie wybuchu powstania Wandei we Francji , które pogorszy sytuację rządu Republiki. Jednak to Francja miała zwyciężyć pod koniec pięcioletniej wojny, stawiając na pierwszym planie generała Bonaparte , zwycięzcę Austrii we Włoszech. Uważamy, że koalicja zakończyła się w 1797 r., kiedy Austria podpisała traktat w Campo-Formio , natomiast Prusy wycofały się w kwietniu 1795 r. na mocy traktatu bazylejskiego .

Działania wojenne wznowiono w 1798 r. wraz z utworzeniem Drugiej Koalicji .

Geneza konfliktu

Konflikt ten ma swoje źródło w wstrząsach rewolucji francuskiej , która rozpoczęła się w 1789 roku.

Chociaż posłowie do Narodowego Zgromadzenia Ustawodawczego nie chcieli wojny, napięcia międzynarodowe pojawiły się już w 1789 r. wraz ze zniesieniem praw feudalnych (4 sierpnia), co dotknęło pewną liczbę niemieckich panów , „książąt opętanych”, następnie w 1791 r. , z aneksją komtata Wenaissina - na prośbę jego przedstawicieli podczas zgromadzenia 18 sierpnia 1791 r. - ze szkodą dla papieża, na czele Państwa Kościelnego . Z drugiej strony, wielu szlachciców schroniło się za granicą od 1789 r. , podejmując „emigrację” , przyjmując postawę wrogą rewolucyjnej Francji i domagając się zagranicznej interwencji. Wreszcie Ludwik XVI , sfrustrowany utratą absolutnej władzy, również zwrócił się o pomoc zagraniczną, w szczególności na dworze wiedeńskim, gdzie jego żona Maria Antonina , córka Marii Teresy z Austrii i siostra Leopolda II .

Pomysł interwencji zbrojnej przeciwko Francji stopniowo swoją drogę, a to trwa siły po ucieczka króla próbować20 czerwca 1791. Na tronie trzyma się Ludwika XVI, ale wielu patriotów uważa go za zdrajcę. Leopold Habsburg w Wiedniu i Fryderyk Wilhelm II w Berlinie wydają27 sierpnia 1791Deklaracja z Pillnitz , w których inne państwa zaprosić do przyłączenia ich przeciwko Rewolucji Francuskiej. Austria i Prusy zawierają również porozumienie o sojuszu wojskowym. Brytyjska neutralność uniemożliwia podjęcie natychmiastowych działań, ale ta deklaracja powoduje napięcia we Francji, pogarszając sytuację polityczną Ludwika XVI.

Kiedy po uchwaleniu konstytucji z 1791 r. wybrano Narodowe Zgromadzenie Ustawodawcze , żyrondyści zajmowali ważne miejsce. Nie są wrogo nastawieni do wojny, zwłaszcza przeciwko niemieckim książętom Świętego Cesarstwa Rzymskiego  : chcą eksportować idee rewolucyjne i wyzwolić inne narody zbrojnie z jarzma absolutyzmu i uprzywilejowanej arystokracji ; mają też nadzieję na rozwiązanie kryzysu gospodarczego i zorientowanie opinii publicznej na zagrożenia zewnętrzne. Z punktu widzenia żyrondynów, z innych powodów, podąża większość polityków, z wyjątkiem części klubu jakobinów , na którego czele stoi Robespierre .

Ten ostatni, który nie jest deputowanym, będąc członkiem Zgromadzenia Ustawodawczego i jego zwolennikami, sprzeciwia się wojnie, ponieważ widzi w niej poważne zagrożenie dla rewolucji; wiedzą, że dla dworu jest to kwestia odzyskania utraconej władzy królewskiej, zwłaszcza dzięki klęsce Francji, perspektywa prawdopodobna, gdyż emigranci często byli oficerami armii francuskiej. Robespierre również nie wierzy w wyzwolenie narodów przez obce armie.

25 marca 1792 rprzeważają podżegacze: rząd francuski stawia ultimatum Franciszkowi II, następcy Leopolda (zm. 1 marca 1792), nakazując mu wypowiedzenie układu z Prusami. Cesarz nie odpowiedział, więc Francja wypowiedziała mu wojnę20 kwietnia 1792. Prusy zgodnie ze swoim sojuszem wypowiadają wojnę Francji20 maja 1792 r.

Wojna w 1792 r.

„La Patrie en Danger” (maj-lipiec)

Armie obu sojuszników są generalnie mniejsze, ale korzystają na dezorganizacji armii francuskiej i słabości sztabu generalnego, spowodowanej w szczególności emigracją wielu oficerów, a także niedostateczną liczbą oficerów. broń .

Po biorąc Porrentruy się28 kwietnia 1792, pierwsza ofensywa francuska w kierunku Holandii austriackiej zakończyła się niepowodzeniem, ponieważ na oczach wroga generałowie Dillon i Biron zarządzili odwrót. Dillon zostaje następnie zmasakrowany przez swoich żołnierzy. Alianci rozpoczęli oblężenie Lille . 15 czerwca Zgromadzenie postanawia wezwać ochotników do „wyszkolenia swoich batalionów”, które dołączą do wojsk liniowych, zaangażowanych przez żołnierzy.

W Paryżu, sytuacja stała się napięta: na 20 czerwca , gdy Tuileries były atakowane przez sankiuloci , zwłaszcza z Dantonist Legendre i Ludwik XVI został zmuszony, aby oddać hołd Narodu. 11 lipcaZgromadzenie głosi „ojczyznę w niebezpieczeństwie”.

Groźby Brunszwiku i upadek Ludwika XVI (25 lipca – 10 sierpnia)

25 lipca książę Brunszwiku wygłasza swój „manifest” do narodu paryskiego, grożąc mu zniszczeniem „jeśli jest jakaś obraza rodziny królewskiej”, ale to tylko podsyca zapał patriotyczny i rewolucyjny, podczas gdy ochotnicy gromadzą się w Paryżu, w szczególności ochotnicy marsylscy, którzy przybyli 30 lipca, śpiewając Pieśń wojenną dla Armii Renu (napisaną i skomponowaną 25 kwietnia).

10 sierpnia 1792 r. Tuileries zostały zaatakowane przez sans-kulotów, Gwardia Narodowa porzuciła swoje pozycje: Ludwik XVI został upoważniony do schronienia się w Zgromadzeniu, a Gwardia Szwajcarska została zmasakrowana. panowanie Ludwika XVI dobiegło końca; rodzina królewska zostanie wtedy uwięziona.

Zgromadzenie Ustawodawcze postanawia przystąpić do wyboru nowego Konstytuanta: Konwentu , który zostanie wybrany we wrześniu. Powstaje tymczasowa rada wykonawcza, na czele której stanie minister sprawiedliwości Danton .

Ofensywa Brunszwiku i punkt zwrotny w Valmy (19 sierpnia – 20 września)

19 sierpniaBrunswick wjeżdża do Lotaryngii i zabiera Longwy , a następnie Verdun dalej2 września. Generał Dumouriez na próżno usiłuje przeciwstawić się aliantom. Jej linie są przebite i cofa się na południe. Droga do Paryża jest otwarta dla sojuszników. 2 września Danton wygłosił swoje słynne przemówienie: „Aby wygrać, potrzebujemy odważnych, zawsze odważnych, bardziej odważnych…”.

Dumouriez dołączył do armii Metz , dowodzonej przez Kellermanna , tyły księcia Brunszwiku są zagrożone. Ten postanawia zaatakować: 20 września spotkanie odbywa się w Valmy , gdzie przeważają wojska francuskie, złożone z batalionów ochotników, zmuszając armię pruską do odwrotu. Francja obejmuje Verdun i Longwy; to zwycięstwo armii rewolucyjnej ma ogromne reperkusje moralne i polityczne.

Następnego dnia, 21 września, Konwencja proklamowała Rzeczpospolitą .

Uogólniona ofensywa i aneksje (wrzesień 1792-marzec 1793)

Armie francuskie rozpoczynają ofensywę na wszystkich frontach. Na południu armia Var dowodzona przez generała Jacquesa Bernarda d'Anselme wkroczyła do Nicei na29 września 1792. Montesquiou najeżdża Sabaudię .

Custine rozpoczyna ofensywę na Renie i zdobywa Speyer dalej25 wrześniaZ Worms w5 października, od Moguncji w dniu21 październikai od Frankfurtu dalej23 października.

Na północy Dumouriez zmusił Austriaków do wycofania się i wkroczył do austriackich Niderlandów . Odniósł ważne zwycięstwo pod Jemappes , niedaleko Mons , co pozwoliło mu w listopadzie podbić całą Holandię.

Konwencja postanawia przystąpić do aneksji podbitych terytoriów. Savoy dołączono27 listopada 1792, hrabstwo Nicei w dniu31 stycznia 1793, księstwo Salm Le2 marca, biskupstwo Bazylei on23 marcai Belgia dalej30 marca.

Powstanie koalicji (luty-marzec 1793)

Niedawna agresywność Republiki Francuskiej powoduje zmianę postawy sądów europejskich. Napięcie eskaluje wraz z egzekucją Ludwika XVI w dniu21 stycznia 1793.

Wypowiedzenie wojny w Wielkiej Brytanii i Zjednoczonych Prowincjach (1 st lutego 1793)

UK nie przywitał z wydarzeniami w Francji . Ale szybko powróciła do swojej polityki równowagi europejskiej, kiedy Francja zwiększyła swoje aneksje. Integracja Belgii i otwarcie Skaldy dają argumenty partyzantom wojny w Wielkiej Brytanii. Londyn nie może znieść tego, że centrum finansowe Antwerpii jest w rękach Francuzów. 24 stycznia 1793francuski ambasador w Londynie Chauvelin otrzymuje rozkaz opuszczenia kraju.

Również we Francji jest wielu zwolenników wojny z Wielką Brytanią. 1 st lutego 1793The Convention , następnie zdominowana przez Girondins, wypowiedziała wojnę Wielkiej Brytanii, a także w Zjednoczonych Prowincji . Francja postrzega konflikt z tym ostatnim jako sposób na zdobycie Banku Amsterdamskiego .

Wejście do wojny innych krajów europejskich

Wielka Brytania dochodzi do porozumienia z Rosją w sprawie zakazu importu zboża z Francji. Z drugiej strony Rosja nie angażuje się militarnie.

Nie posiadając dużej armii, Wielka Brytania podpisuje traktaty z niemieckimi książętami, aby dzięki brytyjskim subsydiom mogli pozyskać armie, podczas gdy Royal Navy próbuje udusić Francję blokadą portów i podbojem kolonii.

Przykładem jest przystąpienie Wielkiej Brytanii do wojny. Hiszpania zerwała stosunki dyplomatyczne z Francją, które wypowiedziały wojnę7 Marca. Papieski Zjednoczone , Neapol , księstw Parma i Modena The Wielkie Księstwo Toskanii i Portugalii wkrótce potem, oprawa do Wielkiej Brytanii przez traktatów dwustronnych.

Stany Zjednoczone , pod przewodnictwem Jerzego Waszyngtona, zadeklarował neutralny w dniu 22 kwietnia 1793 r.

Podniesienie 300 000 mężczyzn (24 lutego) i powstanie Wandei

Aby stawić czoła tej budzącej grozę koalicji, 24 lutego rząd dekretuje „podniesienie 300 000 ludzi” w ramach przymusowego poboru, co jest jak na owe czasy liczbą znaczącą. Ten nadzwyczajny środek wywołuje niepokoje w wielu prowincjach.

Kłopoty te stają się prawdziwym powstaniem w regionie położonym między Nantes, Cholet, Parthenay, Niort i Luçon, szybko znanym jako „powstanie Wandei” lub „  wojna Wandei  ”, choć nie dotyczy to tylko departamentu Wandei . Powstanie rozpoczęło się dokładnie w Cholet 3 marca, ale szybko rozprzestrzeniło się na cały region, przejmując kontrolę nad wsią i kilkoma drugorzędnymi miastami.

Rewersy Francji (wiosna-lato 1793)

Zdrada Dumourieza (marzec 1793)

W lutym Dumouriez rozpoczął ofensywę na Zjednoczone Prowincje i zajął Bredę , ale armia austriacka dowodzona przez księcia Cobourg wkroczyła do Belgii w marcu. Dumouriez wycofał się na południe, by stawić mu czoła18 marcaw Neerwinden , gdzie jest bity; to znowu w Louvain na21 marca.

Dumouriez następnie rozpoczął negocjacje z Cobourg. Planuje zwrócić swoją armię przeciwko Paryżowi w celu przywrócenia konstytucji z 1791 roku . Jego żołnierze odmawiając podążania za nim, przechodzi na wroga. Belgia jest stracona dla Francji.

Kontrofensywy aliantów (marzec-lipiec 1793)

25 marca, Brunswick przekroczył Ren i dostarcza armię Custine'a południu. Przejął Worms i Speyer i rozpoczął oblężenie Moguncji .

W kwietniu alianci spotykają się w Antwerpii na konferencji. Określają swoje cele wojenne: przywrócenie monarchii absolutnej we Francji i uzyskanie odszkodowań terytorialnych.

Ofensywa trwa teraz na wszystkich frontach. Na północy Austriacy zdobywają Condé-sur-l'Escaut on10 lipca, z Valenciennes na28 lipca, potem du Quesnoy i Maubeuge , otwierając w ten sposób drogę do Paryża .

28 lipca, Mainz , bronione przez Kléber i Merlin de Thionville , skapitulował do Prusaków, którzy przybyli do oblegać Landau .

Na południu Piemontczycy najeżdżają Sabaudię; Hiszpanie przekraczają granicę w kierunku Perpignan i Bayonne .

Na północy książę Yorku, który dowodzi 20 000 hanowerczyków i 15 000 Holendrów, zmierza do Dunkierki .

W obliczu katastrofalnej sytuacji militarnej Konwent zareagował wzmocnieniem władzy wykonawczej, tworząc (6 kwietnia) Komitet Bezpieczeństwa Publicznego , którego przywódcami są Danton (jedyny Montagnard w komitecie) i Barère (Plaine). Żaden Girondin nie jest częścią komitetu. 10 czerwca komitet został wzmocniony przez 3 Montagnardów w pobliżu Robespierre, w tym Saint-Just . W tym samym czasie powołano Komisję Bezpieczeństwa Ogólnego .

Francuski wzrost (czerwiec 1793-czerwiec 1794)

Wielki Komitet Roku II i danina en masse

Radykalne działania rządu rewolucyjnego oraz brak koordynacji działań aliantów pozwoliły oddalić niebezpieczeństwo inwazji. 27 lipca Robespierre dołączył do Komitetu Bezpieczeństwa Publicznego, a 14 sierpnia 1793 roku przyszła kolej na dwóch zawodowych oficerów: przeora Côte-d'Or, a zwłaszcza Lazare Carnota , który miał zostać „organizatorem. zwycięstwo ". Jest to początek „Wielkiego Komitetu Roku II”, który będzie rządził do 9 termidora (27 lipca 1794). Komitet ten jest źródłem „pobytu masowego” wszystkich mężczyzn w wieku od 25 do 30 lat, co pozwala na zwiększenie liczby mężczyzn: z 200 000 w lutym 1793 r. osiągnęło już 500 000 w lipcu i 800 000 w lipcu. Grudzień, podzielony na 15 armie.

Klęska armii katolickiej i królewskiej (czerwiec-grudzień 1793)

Jeśli chodzi o Vendée , armia katolicka i królewska zawiodła przed Nantes 29 czerwca. Upadek Nantes byłby bardzo ciężkim ciosem dla Republiki, alianci mieliby wówczas port o pierwszorzędnym znaczeniu. Pobity ponownie w Cholet (17 października), armia Vendée przekroczyła Loarę, aby spróbować dotrzeć do wybrzeża kanału, ale została pokonana w Le Mans (13 grudnia), sprowadzona z powrotem na zachód i ostatecznie zmiażdżona w Savenay (23 grudnia). . To nie koniec powstania, które rozprzestrzeniło się w Bretanii ( Chouannerie ), ale sprowadzone do wojny partyzanckiej, nie stanowi już żywotnego zagrożenia dla Republiki.

Kampanie pod koniec 1793 (wrzesień-grudzień): Hondschoote i Wattignies

Francuzi zebrali swoje siły na północy i przeszli do ofensywy. Dunkierka zostaje wyzwolona. Generał Houchard wygrywa zwycięstwo nad Austriakami z Freytag do Hondschoote (6 au8 września 1793), ale nie udaje się odciąć odwrotu wojsk księcia Yorku . Niedługo potem pobity w Menen , zdetronizowany i zgilotynowany.

Jourdan zastępuje Houcharda i wygrywa kolejne zwycięstwo w Wattignies ( 16 października ), co pozwala na wydanie Maubeuge . Austriacy wracają do Mons . Na wschodzie Hoche zmusza linie z Wurmser do Wissembourg , otwiera Landau na29 grudniai wznowił ofensywę w Nadrenii . Prusacy wycofują się w kierunku Moguncji, a Austriacy ponownie przekraczają Ren .

Na południu Kellermann odbił Sabaudię w październiku. Hiszpanie są również zepchnięci na zachód i wschód od Pirenejów . 19 grudniaGenerał Dugommier , wspomagany przez Napoleona Bonaparte , uwalnia Tulon, gdzie alianci wylądowali latem. Pod koniec 1793 r. terytorium francuskie zostało całkowicie wyzwolone.

Kampanie początku 1794 roku i zwycięstwo Fleurusa (26 czerwca)

Armie francuskie wznowiły ofensywę w 1794 roku.

Czerpią korzyści z waśni pojawiających się między sojusznikami, zwłaszcza z powodu odwrócenia Prus w stosunku do kwestii polskiej. W marcu 1794 r., po drugim rozbiorze Polski w 1793 r., polscy patrioci rozpoczęli powstanie przeciw armii rosyjskiej pod wodzą Tadeusza Kościuszki (którego honorowym obywatelem francuskim nadano 24 sierpnia 1792 r.); Prusy interweniują w Polsce od kwietnia, ale są bardzo zaniepokojone rosyjskim naciskiem i bardzo pragną wycofania swoich wojsk z frontu francuskiego. Wielka Brytania zapewnia Prusom armię liczącą 62 000 ludzi, ale ta ostatnia się nie rusza. Wielka Brytania zawiesza dotacje17 października 1794. Gdy tylko powstanie zostało pokonane (16 listopada), Prusy przystąpiły do ​​negocjacji z rządem francuskim.

Na północy Francja ma trzy armie: Armię Północy dowodzoną przez Pichegru , Armię Ardenów (Charbonnier) i Armię Mozeli dowodzoną przez Jourdana . Pichegru nie może powstrzymać Cobourga przed zdobyciem Landrecies , ale pokonuje go w Tourcoing dalej18 maja 1794. Jourdan, który dodatkowo objął dowództwo nad armią Ardenów 3 czerwca, wyruszył do Charleroi, które skapitulowało 25 czerwca , podczas gdy Cobourg został ponownie pobity przez Pichegru w Ypres . Zaatakował Jourdan, aby chronić jego tył, ale został pobity w Fleurus na 26 czerwca . To zwycięstwo pozwala na wyzwolenie Belgii . Pichegru wypiera Anglo-Holendrów na północ, podczas gdy Jourdan wypiera Austriaków na wschód. 27 lipca pierwszy przybył do Antwerpii, a drugi do Liège .

Na południu Dugommier przechodzi do ofensywy w Katalonii i Moncey w Kraju Basków . Te ostatnie chwyta San Sebastian na 25 lipca .

Na morzu Francja nie może oprzeć się potężnej brytyjskiej marynarce wojennej. Ten ostatni niewątpliwie dominuje nad Morzem Śródziemnym i obejmuje Korsykę . W Atlantyku , floty Villaret-Joyeuse , wyjściem do ochrony konwoju pszenicy z USA , twarze Fleet Howe off Ouessant ( 28 maja - 1 st czerwca ), ponosząc ciężkie straty, ale umożliwiając przejście konwoju. Za granicą Brytyjczycy zajęli Saint-Domingue i Martynikę .

Mimo to sytuacja militarna wydawała się dobrze ożywić na początku lata 1794 r. Wywołało to poważny kryzys polityczny: 27 lipca (9 Thermidor) Robespierre i jego krewni, którzy wiosną wyeliminowali Dantona i Desmoulinsa i pozostali na rzecz utrzymania terroru, są zakazane przez Konwencję i wykonywane.

Dyslokacja koalicji

Ofensywa w kierunku Zjednoczonych Prowincji i Nadrenii (koniec 1794)

Po kampanii w Belgii Jourdan kontynuował ofensywę w Nadrenii i zdobył lewy brzeg Renu.

Na północy Pichegru ściga Holendrów i Anglo-Hanowerczyków, którzy wycofali się do ujścia Renu . Zajął Maastricht i wykorzystał zimę, by przeprawić się przez Mozę i ramiona zamarzniętego Renu. Podbił Holandię i przejął holenderską flotę tkwiącą w lodzie w Helder w styczniu 1795 roku . Klęska z Francją powoduje zmianę reżimu i proklamację Republiki Batawskiej .

Traktaty pokojowe z 1795 r

19 lutego 1795, Toskania podpisuje traktat, na mocy którego wychodzi z koalicji.

W dniu 5 kwietnia Traktat z Bazylei został podpisany pomiędzy Barthélémy dla Francji i Hardenberg dla Prus, który uznał aneksji lewym brzegu Renu we Francji, więc cesji na księstwo Gelderland i zachodnią część księstwa Kleve . Francja potajemnie obiecuje Prusom rekompensatę terytorialną za utratę tych ziem na prawym brzegu Renu.

16 maja 1795Republika Batawska i Francja podpisują Traktat Haski . Odstępuje od południa Zelandii , Maastricht i Venlo , musi zapłacić 25.000 żołnierzy okupacyjnych i odszkodowanie wojenne w wysokości 100 milionów guldenów i angażuje się w wojnę z Wielką Brytanią. Ten ostatni skorzystał z okazji, by podbić kolonie holenderskie.

W Hiszpanii zdobycie Bilbao przez wojska Monceya i jego ofensywa na Vitorię przyspieszyły wycofanie się Hiszpanii. 22 lipca 1795 rzostaje podpisany drugi traktat bazylejski między Barthélémy dla Francji a Yriarte dla Hiszpanii. Ten ostatni opuszcza hiszpańską część Santo Domingo, podczas gdy wojska francuskie wycofują się z kraju.

Tylko Austria i Wielka Brytania oraz kilka państw włoskich pozostają w stanie wojny z Francją . Rosja przystępuje do koalicji28 września, ale jego wojska nie będą interweniować.

Kontynuacja wojny z Austrią i Wielką Brytanią

Upadek 1795 roku był jednak mniej korzystny dla Francji. Jourdan przecina Ren na6 wrześniai odpycha Clerfayt , ale jest źle wspierany przez Pichegru , który zdradził sprawę rewolucji, tak że ponownie przekracza Ren przed kontrofensywą Clerfayt.

Ten ostatni w listopadzie rozpoczął nawet ofensywę na Palatynat .

W październiku 1795 r. Wielka Brytania zorganizowała desant emigrantów na półwyspie Quiberon w celu wznowienia wojny w Wandei , ale jego plan został udaremniony i desant zakończył się fiaskiem.

W listopadzie Masséna wygrała z Austriakami Wallis i Argenteau pod Loano we Włoszech.

Kampanie Niemiec i Włoch w latach 1796-1797

Plan strategiczny Zarządu

Utworzony 31 października 1795 r. komitet pięciu dyrektorów (Carnot, Le Tourneur , także oficer inżynier, Barras , Reubell , La Révellière-Lépeaux ) jest podzielony w sprawie przyjętej strategii: Carnot opowiada się za szybkim pokojem , nie dążąc do dalszej ekspansji terytorium, podczas gdy Barras, Reubell i La Révellière-Lépeaux („triumwirat”), z punktu widzenia Girondins, chcą poprowadzić północno-wschodnią granicę na Renie, „  naturalną granicę Francji  ” .

Przyjęty plan strategiczny należy do nich: armie Sambre-et-Meuse ( Jourdan ) i Rhin-et-Moselle ( Moreau ) pomaszerują na Wiedeń, podczas gdy Armia Alp ( Kellermann ) i Armia Włoch ( Scherer ) naprawić część wojsk austriackich, aby odciążyć główny front.

Armia irlandzka, skoncentrowana w Brześciu pod dowództwem Hochego , prowadzi operację przeciwko Wielkiej Brytanii (ląduje w Irlandii w celu podniesienia liczby ludności).

2 marca 1796 rThe katalog zastępuje na czele armii Włochy Scherer przez młodego generała brygady, bez ważnej zatrudnienia od termidora, Napoleon Bonaparte . Armia Włoch liczy 38 000 ludzi, źle wyposażonych. Jednak to ona zagra główną rolę i zadecyduje o losach wojny, zapewniając jej naczelnemu wodzowi ogromny rozgłos.

Pierwsza kampania Bonaparte we Włoszech (kwiecień-czerwiec): Lodi

Bonaparte rozpoczyna ofensywę przeciwko Piemontowi (podlegającemu królestwu Sardynii ) i pokonuje Austro-Sardyńczyków z Eugène-Guillaume Argenteau w Montenotte na12 kwietnia, podczas gdy generał Augereau odniósł zwycięstwo nad generałem Proverą pod Millesimo on13 kwietnia, ostatecznie oddzielając siły sardyńskie od sił austriackich. Bonaparte wygrywa kolejne zwycięstwo z Argenteau w Dego on14 kwietniai przeciwko Sardynii od Colli do Mondovi w24 kwietnia. Ta porażka zmusiła króla Sardynii do złożenia wniosku o zawieszenie broni, które zostało podpisane w Cherasco dnia28 kwietnia. Do traktatu paryskiego podpisanego między Francją a Królestwem Sardynii dnia15 maja 1796 r, ta ostatnia przekazuje Francji Savoy , hrabstw Nicei , Tende i Beuil .

Bonaparte następnie wyrusza w pogoń za Beaulieu , miażdży tylną straż na Adda w Lodi na10 majai wejdź do Mediolanu na15 maja. Bonaparte przybywa by oblegać Mantuę , klucz do alpejskiej drogi ,30 maja. Książęta Parmy i Modeny są zmuszeni do podpisania rozejmu, a Państwo Kościelne akceptuje konwencję23 czerwca.

Kampanie Jourdana i Moreau w Niemczech

Ze swojej strony Jourdan i Moreau są mniej szczęśliwi. Moreau przecina Ren na24 czerwcai dotarł do Monachium . Jourdan przekracza Ren31 maja, zostaje odparty przez arcyksięcia Karola , udaje mu się zająć Kolonię i Frankfurt , ale nie dołącza do sił Moreau .

Arcyksiążę Karol wykorzystuje to i atakuje ich osobno. Odniósł dwa zwycięstwa nad Jourdan, zmuszając go do odzyskania Renu, a następnie próbował odciąć odwrót Moreau, ale ten ostatni ponownie przekroczył Ren w Huningue na26 października. Arcyksiążę Karol ostatecznie zajmuje Kehl i Huningue , dwa francuskie przyczółki na Renie.

18 sierpniaFrancja podpisuje traktat sojuszniczy z Hiszpanią, traktat z San Ildefonso , który zmusza Brytyjczyków do ewakuacji Korsyki . Z drugiej strony francuska wyprawa do Irlandii, mająca na celu pomoc Wolfe'owi Tone'owi w podniesieniu kraju, zakończyła się niepowodzeniem. Flota francuska zostaje rozproszona przez sztorm.

Druga kampania włoska (sierpień 1796-marzec 1797): Arcole, Rivoli, Mantoue

Uwolniona od groźby armii Jourdana i Moreau Austria może pomóc oblężonej Mantui , dokąd wysyłana jest armia Wurmsera . Ale ona została pobita w Castiglione na 5 sierpnia i w Bassano na 8 września . Bonaparte udaje się nawet zamknąć Wurmsera w Mantui.

Generał francuski przestaje wtedy brać pod uwagę rozkazy Dyrektorium i organizuje Włochy według własnego uznania. 15 października 1796, Że w ten sposób stworzył Republikę Cispadan z Księstwa Modeny i poselstw z Romanii .

Wiedeń wysyła nową armię odsieczą pod dowództwem Alvinczego , ale zostaje pokonana pod Arcole od 14 do 17 listopada oraz w Rivoli na14 stycznia 1797. Te kolejne niepowodzenia zmusiły oblężone siły w Mantui do poddania się, co otworzyło drogę do Wiednia .

19 lutego 1797Bonaparte podpisuje z Państwa Kościelnego Traktatu z Tolentino przez który papież uznaje aneksji Comtat Venaissin i Awinionu przez Francję i aneksji Romagna przez Republikę Cispadan .

20 marca 1797, Bonaparte wznowił ofensywę przeciwko Austrii, którego odtąd armia dowodzona przez arcyksięcia Karola . Wymusza przejście Tagliamento , a następnie przełęczy Tarvis . W tym samym czasie armia Sambre-et-Meuse dowodzona przez Hochego przekroczyła Ren i odniosła zwycięstwo pod Neuwied le18 kwietnia 1797.

Tego samego dnia, gdy armia Moreau z kolei wyruszył Bonaparte podpisał Leoben za rozejm z Austrią . 2 maja wypowiedział wojnę Republice Weneckiej , która padła 12 maja . Operacja ta ma na celu pozyskanie waluty wymiany z Austrią. Ponieważ nie mogła pogodzić się zarówno z utratą Księstwa Mediolanu, jak i Niderlandów austriackich , należało jej scedować Wenecję w ramach rekompensaty.

Negocjacje pokojowe z 1797 r.

Traktat z Campo-Formio (październik 1797)

Pokój między Francją a Austrią zostaje przywrócony na mocy traktatu w Campo-Formio podpisanego dnia18 października 1797.

Terytorium Republiki Weneckiej jest podzielone między Austrię, Republikę Cisalpine i Francję, która przejmuje kontrolę nad Wyspami Jońskimi . Austria otrzymuje Dalmację , Istrię i Veneto , co daje jej dostęp do Adriatyku i Morza Śródziemnego, w szczególności przez port w Trieście .

Austria uznaje Republikę Przedalpejską. To, ukonstytuowane przez Bonapartego z terytoriów Księstwa Mantui , Księstwa Modeny i Romanii , otrzymuje Księstwo Mediolanu, zabrane z Austrii, Brescia , zabrane z Republiki Weneckiej, a także Valtellina i okręgi Chiavenna i Bormio , zaczerpnięty z Lig Gryzonia .

Austria ceduje Holandię Austriacką Francji i uznaje aneksję lewego brzegu Renu (z wyjątkiem Kolonii ).

Fiasko negocjacji z Wielką Brytanią

Negocjacje z Wielką Brytanią potknęły się w sprawie kolonii. Dyrektoriat żąda restytucji kolonii francuskich i ich sojuszników, ale Londyn odmawia oddania Kapsztadu i Cejlonu .

Wielka Brytania pozostaje zatem w stanie wojny i niedługo zawiąże nową koalicję antyfrancuską .

Chronologia

Uwagi i referencje

  1. Od 1795 r.
  2. Od 1796 r.
  3. Od sierpnia 1796 r.
  4. do sierpnia 1796 r.
  5. Wypowiedzenie wojny nie jest adresowane do Arcyksięstwa Austriackiego , które nie było wówczas suwerennym państwem, lecz jednym z posiadłości Domu Austriackiego , wchodzącego w skład Świętego Cesarstwa , ani do Franciszka II jako cesarza Świętego Cesarstwa ponieważ został wybrany na cesarza Rzymian dopiero 7 czerwca 1792 r., a następnie koronowany we Frankfurcie nad Menem 14 lipca 1792 r. Należy jednak pamiętać, że dla wielu Francuzów królowa Maria Antonina była (niekorzystnie) nazywana „Austriacką”.
  6. Franciszek II jest zarówno głową Domu Austriackiego, a więc „króla Czech i Węgier”, jak i cesarza Niemiec, głowy Świętego Cesarstwa, do którego należy część jego państw: Czechy, Austria, itd., ale nie Węgry.
  7. Francja , Seria Traktatów Francji , Amyot,1864( czytaj online ) , strona 344

Bibliografia

Link zewnętrzny