Status | Chanat |
---|---|
Język | Pieczyng |
Religia |
Pogaństwo ( Tengrism ?) Islam i chrześcijaństwo od X th wieku |
VIII p wieku | Pojawienie się w Imperium Chazarskim |
---|---|
X th century | Instalacja na północ od Morza Kaspijskiego |
XI th century | Pokonani przez Rosjan , płyną z powrotem na południe od Dunaju |
29 kwietnia 1091 | Bitwa o wzgórze Lebounion |
1122 | Pokonaj Jana II Komnena i rozproszenie na Bałkanach |
Poprzednie podmioty:
Następujące podmioty:
Pieczyngowie lub Pieczyngowie ( Peçenekler w turecku , besenyők w języku węgierskim , Pecenegi w rumuńskim , Печенеги w języku rosyjskim ) to koczownicze oryginalne ludzie z Turcji , który pojawia się w VIII th century granicy południowo-wschodniej części imperium Chazarów .
Zamieszkali w X XX wieku północnej części Morza Kaspijskiego . Według legendy, stanowią one Peçenek plemię z Oghouzes , pochodzą od Dag Han ( „Książę Mountain”), jeden z sześciu synów Oghuz Khan , uważany za przodka Turków.
Znaczenie ich etnonimu jest niejasne. Mówi się, że Petchénègue jest pochodną starotureckiego bajanaq , bajinaq , „szwagier”. Na Bliskim Wschodzie Pieczyngowie są po raz pierwszy wymieniani w tekstach perskich i arabskich pod nazwami Bjnak , Bjanak lub Bajanak . Od XI -tego wieku, pojawiają się one pod nazwami Patzinakoi lub Patzinakitai ( „Patzinaces”) w bizantyjskich tekstach natomiast Słowianie wschodni zwanych Pechenegi lub Pechenezi . W XI TH i XII th stulecia zachodni publicyści Łacińska fraza czasami oznaczone jako Pincenarii ( „Pincenaires”).
Mahmoud de Kachgar potwierdza, że Pieczyngowie mówili językiem tureckim zbliżonym do języków oguzów .
Wczesnym VIII th wieku , Pieczyngów osiedlili się w dolinie Syr-darii w Azji Środkowej .
Według Konstantyna Porfirogeneta , Pieczyngów rozstrzygnięty pod koniec IX XX wieku między Wołgą a rzeką Ural , na północ od Morza Kaspijskiego . Opisuje ich jako „chciwych i nienasyconych barbarzyńców, zawsze gotowych sprzedać się [jako najemnicy ], by zaatakować Rosjan i innych barbarzyńców”. Wkrótce dostali się pod panowanie Chazarów, którzy według perskiego odkrywcy i geografa Ibn Rustaha „ napadali ich co roku”, aby odebrać należną im daninę .
Wypędzeni z ich ziemi przez Oghouzesów , sprzymierzeńców Chazarów, Pieczyngowie migrują na zachód.
Koczowniczy, najpierw w północno-zachodniej części współczesnego Kazachstanu , na wschód od Wołgi , stopniowo tworzyli coraz ważniejszą część armii Chazarów . W IX th wieku , są one wykorzystywane przez nich do tłumienia buntów w imperium Chazarów. W tym okresie Pieczyngowie prawdopodobnie podzielili się na kilka grup: jedna zaakceptowałaby zwierzchnictwo Chazarów, druga zintegrowałaby federację plemion tureckich, podczas gdy trzecia grupa zdecydowała się na migrację na zachód.
W 889 r. Ta ostatnia grupa Pieczyngów przekroczyła Wołgę i osiedliła się między Dnieprem a Donem ; następnie w 895 roku przekroczyła Dniepr oraz, sprzymierzony z Bułgarami cara Symeona Wielkiego , dopisać na Magyar królestwa z Etelköz . Znaczna część plemion Madziarów opuściła region ( siedem plemion , obok trzech plemion Chazarów) i osiedliła się w Panonii , tworząc pierwszą siedzibę przyszłego królestwa Węgier .
W 934 roku Pieczyngowie połączyli siły z Madziarami zainstalowanymi w dorzeczu Karpat, aby splądrować Trację i zagrozić Konstantynopolowi .
Książę kijowski Igor, będący także zagrożeniem dla państwa rosyjskiego , będzie próbował w 945 r. Skierować je ku Cesarstwu Bizantyjskiemu, a jego syn Światosław w walce z nimi zginie ( 972 ); ścięty, jego czaszka zostanie przekształcona picia kielicha przez Petchénègue naczelnego Kurya .
Pod koniec X XX wieku , niektóre grupy są konwertowane na islam . Inni, w kontakcie z księstwem kijowskim , przyjmują chrześcijaństwo pod przywództwem wodza Metigaja. W 1008 roku niemiecki biskup misjonarz Bruno de Querfurt osobiście stanął na czele misji ewangelizacji Pieczyngów na terenach między Wołgą a Uralem.
W latach 1036 i 1053 , pokonany i nękani przez Rosjan , przekroczyli Dunaj i postępuje wewnątrz Bizancjum. W ten sposób w 1086 zdobywają Trację i pokonują wojska bizantyjskie w Silistrze w 1090 .
Jesienią tego samego roku Pieczyngowie przystąpili do oblężenia Konstantynopola , który próbowali zdobyć, sprzymierzając się z Seldżukami . Aby sprostać tej koalicji Aleksy I st Comnène zbliża się kolejne osoby jeźdźców tureckich, Coumans : rozdrobnić Pieczyngów29 kwietnia 1091w bitwie pod Lebounion Hill . Cesarz Aleksy Komnen następnie włączył pokonane Pieczyngów (lub ich część) do armii bizantyjskiej i umieścił ich w regionie Moglena ( grecka Macedonia ) w tagmie . Podczas pierwszej krucjaty ludowej pielgrzymi pod wodzą Piotra Pustelnika splądrowali Belgrad i dokonali masakry garnizonu Pieczyngów, który służył księciu Nicétasowi, księciu Bułgarów (wówczas pod panowaniem Bizancjum) i gubernatorowi miasta.
Jednak bitwa pod Lebounionem nie zakończyła Pieczyngów: odbudowawszy swoje siły i zawsze okazując się groźnymi, zostali ostatecznie pokonani w 1122 r. Przez cesarza bizantyjskiego Jana II Komnena ; ci, którzy uniknęli śmierci lub schwytania, rozpraszają się na Bałkanach, a zwłaszcza w Siedmiogrodzie, gdzie mieszają się z Wołochami i mieszkańcami królestwa Węgier . Twierdzono, że Gagauzowie byli częściowo potomkami tych Pieczyngów.
Obecność tych osób w Węgrzech jest potwierdzone z X -go wieku . Grupy Pieczyngów rzeczywiście przyłączyły się do Madziarów w Siedmiogrodzie i na wielkiej równinie węgierskiej za panowania Gézy (972-997). Według Gesta Hungarorum , ten ostatni, który opowiadał się za chrystianizacją Węgrów, spowoduje pogrzebanie żywcem przywódcy Petchénègue Tonuzoby (hu) , który odmówił nawrócenia.
W XI TH i XII th stulecia, Pieczyngowie, poganie, muzułmanie czy chrześcijanie byli rekrutowani przez Królestwa Węgier służyć jako straż graniczną i najemników , zapewniając armię węgierską łuczników zamontowany . Po bitwie pod Beroią (1122) inne grupy zostały powitane przez króla Stefana II .
W 1203 roku król Emeryk przyznał Pieczyngom przywilej obrony północnych granic królestwa w regionie zwanym „ terra Bissenorum ”, czyli po łacinie „ziemia Pieczyngów” . Pieczyngami na Węgrzech rządził własny ispán ( pochodzi z Byssenorum ). List z 1224 r. Wspomina o obecności Pechénègues wśród społeczności muzułmańskiej zamieszkującej wioskę Árpás niedaleko Győr . Kilka lat później król André II wyśle do pomocy w bułgarskim cara Boril , w wojnie przeciwko Kumanów , armii, w której Pieczyngowie są wymienione. W 1260 r. , Podczas bitwy pod Kressenbrunn (en) , żołnierze Pieczynga są nadal wymieniani wśród żołnierzy króla Beli IV , który wtedy toczył wojnę z królem Ottokarem II .
W XIV th century, król Ludwik I st Wielki (1342-1382) pozwoliły wolni społeczności Pecheneg powiatu Alba Regia zintegrować w szeregi szlachty węgierskiej. Pół wieku później król Zygmunt I st (1387-1437) zrobi to samo z wolnymi ludźmi społeczności Pecheneg z Tolna County .
Włoski humanista Antonio Bonfini , który spędził kilka lat na Węgrzech za panowania Macieja Korwina (1458–1490), opisał węgierskich Pieczyngów jako mężczyzn z długimi brodami i długimi wąsami, odzianych w perski sposób, z powiewnej jedwabnej tuniki.
Pieczyngów na Węgrzech będzie stopniowo christianized i Magyarized i po XV -tego wieku, nie ma wzmianki o tym ludzi. Stają się początkiem obecności na Węgrzech nazwiska Besenyő, które oznacza po prostu „Pechénègue”. To nazwisko jest potwierdzone na początku XV th wieku w jego łacińskiej formy, Bissenus lub Byssenus , napędzany głównie przez niektórych Paulus Byssenus , który był gubernatorem ( Ban ) z Dalmacji , z Chorwacji i Slawonii . Od tego ludu tureckiego pochodzi również kilka węgierskich wiosek: Besenyszög , Besnyő , Besenyőtelek , Ládbesenyő , Szirmabesenyő , Aba lub Bes (e) nyő .
Na Bałkanach oraz w Europie Środkowej i Wschodniej grupy Pieczyngów, prawdopodobnie nieliczne, pozostawiły jako dziedzictwo swój etnonim , u źródła nazw niektórych miejscowości: