Imię i nazwisko | Pierre Felix Georges |
---|---|
Znany jako |
Pułkownik Fabien Frédo |
Narodziny |
21 stycznia 1919 Paryż , Francja |
Śmierć |
27 grudnia 1944 Habsheim , Haut-Rhin , Francja |
Narodowość | Francuski |
Zawód | Blacharz |
Podstawowa działalność |
Działacz w Ruchu Oporu Francuskiej Partii Komunistycznej (PCF) |
Nagrody | Śmierć dla Francji |
Peter George , mówi , że " pułkownik Fabien " lub " Fredo " to wojujący komunista i oporny Francuz , urodzony21 stycznia 1919w Paryżu i zginął w operacji wojskowej w dniu27 grudnia 1944w Habsheim ( Alzacja ). Został uznany za zmarłego we Francji .
Pierre Georges zasłynął z tego, że w czasie okupacji Francji przez Niemców był autorem pierwszego ataku na niemieckiego żołnierza: zamachu na kadet Alfonsa Mosera,21 sierpnia 1941, na stacji Barbès - Rochechouart paryskiego metra.
Pierre Félix Georges jest trzecim dzieckiem czteroosobowej rodziny. Jego ojciec, Félix Georges, jest piekarzem w Villeneuve-Saint-Georges na przedmieściach Paryża. Jego matka, Blanche Gaillourdet, zmarła na gruźlicę w 1928 roku, kiedy Pierre Georges miał zaledwie 9 lat . Jest częściowo wychowywany przez swoją starszą siostrę Denise.
Po uzyskaniu świadectwa ukończenia studiów pracował jako czeladnik piekarza, następnie nitował na placach kolejowych w Villeneuve-le-Roi i wreszcie ślusarz w Breguet w Aubervilliers .
Wstąpił do Francuskiej Partii Komunistycznej w wieku 14 lat i brał udział w hiszpańskiej wojnie domowej , zaciągając się do Brygad Międzynarodowych w wieku 17 lat w 1936 roku: kłamał na temat swojego wieku, aby zostać włączonym. Wysłany do szkoły oficerskiej w bazie Albacete , zostawił ją wStyczeń 1938 w randze równoważnej z podporucznikiem, a następnie porucznikiem in Marzec 1938, podczas gdy właśnie został poważnie ranny w brzuch. Wyleczony z kontuzji i zapalenia płuc musi jednak opuścić Hiszpanię. Wrócił do Francji wCzerwiec 1938Niecałe pięć miesięcy po rozpoczęciu walk uczęszczał do szkoły ślusarzy i ponownie został pracownikiem w fabryce samolotów Breguet .
Został wybrany do komitetu centralnego Komunistycznego Ruchu Młodych Francji (JC).
W grudzień 1939, Pierre Georges, jego żona Andrée, brat Jacques, szwagierka Raymonde Le Margueresse i sześciu innych działaczy zostaje aresztowanych za działalność komunistyczną. Po zwolnieniu w dniu6 maja 1940, zostaje internowany administracyjnie, ale udaje mu się uciec podczas transferu pociągiem do czerwiec 1940zmierzał do Bordeaux w czasie niemieckiej inwazji na Francję .
Z jej małżeństwa z Andrée Coudriet w 1940 urodziła się córka Monique .
Po ucieczce Georges udał się do wolnej strefy i wznowił kontakt z partią w Marsylii, gdzie pod pseudonimem „Frédo” zaangażował się w szereg tajnych działań. Wrócił do strefy okupowanej w Paryżu, by wziąć udział w kierownictwie KŻ: został oskarżony przez partię o utworzenie pierwszej grupy zbrojnej.
W wyniku niespodziewanego ataku Niemców na Związek Sowiecki22 czerwca 1941, francuska partia komunistyczna zmierza w kierunku walki zbrojnej z okupantem: na koniec lipiec 1941, Pierre Georges zostaje komisarzem wojskowym Specjalnej Organizacji (OS) PCF. Jest zastępcą komisarza politycznego Alberta Ouzouliasa , alias „Pułkownik André”. Obaj mają misję rekrutowania, szkolenia i nadzorowania wojowników wybranych w JC. Dlatego po wojnie Albert Ouzoulias mówi o „ batalionach młodzieżowych ”.
Atak metra BarbèsPierre Georges, noszący wówczas pseudonim „Frédo”, sam dokonał na przykład tego, co uważa się za pierwszy morderczy atak na wojska okupacyjne, zabijając 21 sierpnia 1941, o godzinie 8 rano, żołnierz Kriegsmarine , kadet Alfons Moser, na peronach metra na stacji Barbès - Rochechouart . Gilbert Brustlein jest obecny z Pierre'em Georgesem, aby mu asystować i zapewnić mu ochronę podczas jego wycofania, podczas gdy dwaj inni bojownicy - Albert Gueusquin i Fernand Zalkinow - są na końcach nabrzeża, aby obserwować i składać raporty. Stacja Barbès - Rochechouart ( linia 4 ) została wybrana przez bojowników komunistycznych ze względu na wyraźną krzywiznę peronu (nie widzimy, co dzieje się na drugim końcu pociągu) i wiele możliwości ucieczki, w szczególności drugą linią ( n O 2, powietrze ), które służy jej. W pewnym momencie przygotowań młodzi komuniści zdają sobie sprawę, że równie dobrze mogą wypchnąć Niemca na tor, gdy wjedzie pociąg, ale ten pomysł jest odrzucany, ponieważ nie chcą, aby uważano, że śmierć Niemca była należna do wypadku.
Atak na metro w Barbès jest również aktem odwetu wobec Niemców po aresztowaniu - podczas demonstracji na stacji metra w Strasburgu - Saint-Denis - i egzekucji dzień wcześniej w Bois de Verrières dwóch młodych bojowników komunistycznych: Samuela Tyszelmana i Henri Gautherot.
Data 21 została wybrana w odniesieniu do inwazji na Związek Radziecki rozpoczętej dwa miesiące wcześniej do jednego dnia. Szyderczymi środkami - dwiema kulami 6,35 milimetra - Pierre Georges nagle zmienia paryską atmosferę. Atak oznacza wejście PCF do zbrojnego oporu. Ten atak komunistów i następne są przeprowadzane zgodnie z rozkazami Moskwy z dnia…lipiec 1941, który nakazuje partiom komunistycznym okupowanej Europy włączyć się do walki zbrojnej poprzez organizowanie oddziałów partyzanckich w celu organizowania wojny partyzanckiej za liniami wroga i terroryzowania wroga w celu pomocy ZSRR:
Ze względu na politykę odwetową wobec ludności cywilnej, jaką to wywołuje, PCF jest potępiana przez tak różne osobowości, jak Marcel Cachin czy bojownicy ruchu oporu , jak Henri Frenay , Emmanuel d'Astier de La Vigerie czy Jean-Pierre Lévy .
Maurice Schumann , deklaruje28 sierpnia 1941do Radia Londyn : „Strzały oddane przez młodego Francuza są logicznym, fatalnym, nieuniknionym skutkiem permanentnego ataku wroga i jego wspólników na naród francuski […] atak wzywa do ataku. "
Atak ten był śledzony przez ustanowienie przez Vichy z wyjątkowych trybunałami , z „odcinków specjalnych” , odpowiedzialnych za represje, który wydał trzy wyroki śmierci na komunistów - Émile draniu Abraham Trzebrucki André Brechet - wykonywane na28 sierpniaoraz wyrok na ciężką pracę dożywotnią, wydany przez komunistycznego dziennikarza Luciena Sampaixa , którego jednak Niemcy zastrzelili w dniu15 grudnia 1941. Po tym ataku, a te, które następnie , Hitler nakazał wykonanie stu zakładników.
Ale Otto von Stülpnagel unika masowych represji, ponieważ rozumie i chce udaremnić polityczne zamiary partii komunistycznej. Woli skupić się na policyjnym śledzeniu sprawców ataków, co jest bardzo skuteczne, oraz na punktualnych egzekucjach zakładników wybranych spośród czołowych osobistości komunistycznych, takich jak Gabriel Péri i kilku gaullistów. Wśród nich są Honoré d'Estienne d'Orves , Jan Doornik i Maurice Barlier - skazany na śmierć trzy miesiące wcześniej - którego odwaga w ich badaniu wzbudziła podziw sędziów sądu niemieckiego. Co więcej, z zamiarem zwrócenia ludności przeciwko „terrorystom”, Stülpnagel przedstawia komunistyczny ruch oporu jako obcy, a dokładniej jako „judeo-bolszewicki”. Jego kara ma formę pierwszych łapankach Żydów, z których wielu jest obcego pochodzenia, w 11 th dzielnicy Paryża. Pierwsze masowe rozstrzelania komunistycznych zakładników, pod wyraźnym naciskiem Hitlera, nastąpiły po zamachu w Nantes ,20 października 1941, gdzie młody komunista Specjalnej Organizacji , Gilbert Brustlein , zastępca Pierre'a Georgesa w Barbès , dokonuje egzekucji Oberstleutnanta Karla Hotza , szefa Komendantu . Najsłynniejsza z tych masowych egzekucji, od22 października 1941jest to Châteaubriant , w którym umiera Guy Môquet .
23 października, Generał de Gaulle przemawia z Londynu, aby wyrazić zarówno jego taktyczny sprzeciw dotyczący tych ataków (w przeciwieństwie do komunistów, nie chce miejską partyzancką wojnę w kontynentalnej części Francji) i jego moralnego wsparcia: „To jest absolutnie normalne i całkowicie uzasadnione, że Niemcy są zabijane przez Francuzów. Jeśli Niemcy nie chcieli otrzymać śmierci z naszych rąk, musieli tylko zostać w domu […] Ale jest taktyka na wojnie i wojna musi być prowadzona przez rządzących […]” . A po niemieckich represjach zwierzył się swojej świcie: „w tej krwi utonie Kolaboracja” .
Kontynuacja ataków i wynikająca z nich spirala represji doprowadziły Otto von Stülpnagel do rezygnacji,15 lutego 1942. Na stanowisku dowódcy wojskowego zostaje zastąpiony przez swojego kuzyna Carla-Heinricha von Stülpnagel , ale najważniejsze jest to, że prerogatywy armii są „przycinane” po instalacji odmaj 1942delegacja SS we Francji pod przewodnictwem Carla Oberga , idąca w parze ze wzmocnieniem gestapo , organu policji SS, który de facto podlegał jego zwierzchnictwu. Akcja komunistycznego ruchu oporu ma przede wszystkim charakter polityczny. Ma to zapobiec popadnięciu Francji w „lojalną współpracę” pożądaną przez Vichy. Z militarnego punktu widzenia jego wpływ jest bardziej ograniczony.
Procesy sądowe i maquisPo Marzec 1942i prawie całkowite wyeliminowanie pierwszych bojowników, wziętych przez policję francuską i rozstrzelanych przez Niemców, Organizacja Specjalna staje się Francs-tireurs et partyans (FTP), szerszej rekrutacji. 8 marca 1942, Pierre Georges jedzie do Franche-Comté . Prawie wszyscy jego towarzysze w KW zostali schwytani i straceni, a on sam został zidentyfikowany i skazany w krótkim czasie, jeśli pozostanie w regionie paryskim. W Doubs , ziemi silnej komunistycznej implantacji i oporu sprzed jego przybycia, pomógł założyć jedną z pierwszych maqui FTP pod wojennym nazwiskiem „Captain Henri”.
14 lipca 1942 r., zdetonował transformator elektryczny z fabryk Lip zarekwirowanych przez Niemców za pomocą bomby z płetwami. Zadenuncjowany przez rolnika skuszonego wysoką premią obiecaną za jego schwytanie, był zaskoczony przez żandarmów w Creux-de-l'Alouette z trzema towarzyszami na25 października 1942. Jego towarzysze zostają zabrani. Sam został poważnie ranny w głowę, ale zdołał uciec.
Z powrotem w Paryżu w Listopad 1942, ukrywa się, ale wpada w rutynową kontrolę w metrze République on30 listopada 1942. Po dotkliwym pobiciu na terenie Prefektury Policji został przekazany Niemcom. Został ponownie przesłuchany, a następnie spędził trzy miesiące we Fresnes . Został przeniesiony do Dijon , gdzie był sądzony wraz z innymi aresztowanymi partyzantami z Doubs. Został skazany na śmierć, ale zamiast rozstrzelać, przeniesiono go do Fort Romainville w oczekiwaniu na deportację.
Od 1943 r., wraz z niepowodzeniami na froncie wschodnim , Niemcy tak bardzo potrzebowali siły roboczej, że egzekucje zastąpili deportacjami. Ale Pierre Georges udaje się uciec przed tym losem. Data jego ucieczki nie jest dobrze ustalona (prawdopodobnie pod koniecmaj 1943). Potem musiał dużo krążyć w celu organizacji makii FTP, która rosła wraz z napływem pracowników ogniotrwałych z Obowiązkowej Służby Pracy .
Wrócił na Wschód i brał udział w organizacji maquis w Wogezach , Górnej Saonie i Środkowo-Północnym. W tym okresie przez długi czas będzie się nim mieścił opat Bouveresse , proboszcz parafii Montureux -lès-Baulay w pobliżu Port d'Atelier. Kiedy Pierre Georges musiał udać się w okolice Paryża, gdzie od początku 1942 roku był szczególnie poszukiwany, ksiądz Bouveresse pożyczył mu sutannę i brewiarz; Pierre Georges uzyskał fałszywą legitymację mówiącą o stanie księdza i wskazującą, że urodził się22 lutego 1917w Pont-à-Mousson i mieszkał w Vesoul .
WydanieGdy zbliżało się lądowanie w Normandii , Pierre Georges został sprowadzony w podróż po zachodniej Francji. Niemal został ponownie aresztowany podczas misji w Bretanii wczesną wiosną 1944 roku . Jej oficer łącznikowy, Gilberte Lavaire , aka „Nicole”, zostaje schwytana podczas poszukiwania randki. Sprowadzona z powrotem do Paryża, zostaje przesłuchana i pobita przez żołnierzy francuskiej milicji na rue de la Pompe , ale udaje jej się uciec dzięki alarmowi lotniczemu i dołączyć do niego w jego nowej kryjówce w Arcueil .
W tym czasie Pierre Georges przyjął nowy pseudonim „Pułkownik Fabien”, pod którym przejdzie do historii. Następnie stał się odpowiedzialny za FTP dla całego południa regionu paryskiego i właśnie w tej roli brał udział w wyzwoleniu Paryża wsierpień 1944. W obawie przed ponownym napływem przez Paryż armii niemieckich pobitych w Normandii, a często wbrew wyczekującej postawie innych elementów ruchu oporu, partia komunistyczna, za namową Charlesa Tillona , krajowego komisarza wojskowego FTP, wzywa o jak najszybsze powstanie10 sierpnia 1944 ri zaczął nękać wojska okupacyjne w regionie paryskim, a zwłaszcza na południowych przedmieściach. Podczas tych akcji Pierre Georges doznał nowej kontuzji, ale łagodnej, i niewiele zostało czasu bez akcji. Po kilku dniach coraz liczniejszych potyczek populacja podniosła się masowo i pokryła barykadami Paryż i przedmieścia, aby sparaliżować pojazdy opancerzone, które partyzanci atakowali butelkami zapalającymi. Obawiając się rozlewu krwi, generał de Gaulle następnie nakazał 2 e DB z General Leclerc na pokrycie Paris szybko.
W tym kontekście, Pierre Georges, na czele grupy FFI ustanowił skrzyżowania z awangardowych elementów 2 nd AD Francji bezpłatnym dowodzonej przez kapitana de Boissieu i prowadził z nimi wychwytywanie kwartałach Paryżanie Luftwaffe zainstalowanej w Pałac Luksemburg .
Jesienią zebrał grupę pięciuset ludzi, głównie z Suresnes , Brygady Paryskiej, którą nazwalibyśmy też „Fabienami”, aby kontynuować walkę z armią niemiecką z siłami francuskimi i sojuszniczymi.
To ugrupowanie kilkakrotnie zmienia swoją nazwę. On informuje, początkowo podział Patton , wówczas staje się 151 th pułk piechoty w armii Lattre i walk na wschodzie Francji i Niemiec. Generał de Lattre przypisuje „Fabienom” nazwę pułku, którym dowodził w okresie międzywojennym.
Pierre Georges nie postawił jednak stopy na niemieckiej ziemi: 27 grudnia 1944, zginął w wyniku wybuchu badanej przez siebie miny w Habsheim koło Mulhouse .
Dokładne okoliczności jego śmierci pozostają niejasne. Niemniej jednak, według wspomnień Daniela Seithera, zostałby zabity, próbując poradzić sobie z moim modelem, o którym twierdził, że zna, a ta manipulacja wchodzi w przygotowania do operacji przekroczenia Renu zaplanowanej na następny dzień. Wraz z nim zginęli jego oficer łącznikowy Gilberte Lavaire, podpułkownik Dax (Marcel Pimpaud 1912-1944), jego zastępca, trzej kapitanowie, Blanco, Lebon, Pierre Katz, 33-letni prawnik i porucznik. W wyniku eksplozji rannych jest dziewięć osób.
Félix Georges i Guillaume Scordia, ojciec i szwagier Pierre'a Georgesa, zostali rozstrzelani przez Niemców 10 sierpnia 1942 w Mont-Valérien w odwecie za działania ruchu oporu przeciwko siłom niemieckim.
Jego żona Andrée, zaangażowana razem z nim w ruch oporu, została aresztowana 15 grudnia 1942i deportowany do Ravensbrück . Przeżyła i została repatriowana w 1945 roku.
Monique, córka Pierre'a i Andrée urodzona w 1940 roku, przez cały czas trwania wojny ukrywała się razem z rodzicami lub u sympatycznych rodzin w Paryżu, Normandii, w Doubs i Arcueil. W 2009 roku wydała książkę wspomnień, Pułkownik Fabien Was My Father , z przedmową Gillesa Perraulta .
Dwaj bracia Pierre'a Georgesa, Daniel Georges (1911-1994) i Jacques Georges (1920-2014), byli także komunistycznymi bojownikami i bojownikami ruchu oporu.