Charles Tillon (ur3 lipca 1897 r.w Rennes i zmarł dnia13 stycznia 1993w Marsylii ) jest politykiem francuskim , parlamentarzystą , ministrem , członkiem Komitetu Centralnego i Biura Politycznego Francuskiej Partii Komunistycznej .
W czasie wojny brał udział w ruchu oporu jako założyciel i głównodowodzący FTPF (Francs tireurs et partisans français).
Urodził się w Rennes, gdzie jego ojciec był członkiem związku tramwajów parowych Ille-et-Vilaine, a następnie pośrednikiem domowym po jego zwolnieniu za działalność związkową. Był wychowywany przez babcię ze strony ojca aż do wieku szkoły podstawowej w Saint-Grégoire . Następnie zostaje przejęty przez rodziców. Jego matka prowadzi kawiarnię na dole Place des Lices w Rennes, gdzie jest uczniem szkoły podstawowej przy rue d'Échange, a następnie w École d'Industrie przy bulwarze Laënnec. Lubił mawiać, że zawdzięcza wszystko szkoleniom, jakie odbyli w tych dwóch szkołach.
Monter w arsenale Brześcia przed I wojną światową , wstąpił do marynarki wojennej w 1916 roku i został mechanikiem na krążowniku Guichen . W lutym 1919 roku krążownik został zakotwiczony w porcie w Itéa (in) ( Grecja ), z dala od „ buntów Morza Czarnego ”, gdzie inny przyszły wykonawczy PCF, André Marty, był zaangażowany . Wojna się skończyła, załoga myślała, że zostanie szybko zdemobilizowana, ale statek służył do transportu żołnierzy. 25 maja, z powodów związanych z surowością dowódcy Le Guichen , kapitan fregaty René Ernest Sémichon , podczas gdy krążownik wraca do Itéa po przetransportowaniu senegalskich harcowników z Tarentu , jest to jeden z przywódców, który buntuje się i zabiera ze sobą załogę, która odmawia posłuszeństwa swoim oficerom. Bunt został szybko stłumiony i został skazany na pięć lat więzienia . Wysłany do Maroka , został szybko repatriowany z powodów zdrowotnych ( astma ), a wkrótce potem objęty amnestią po kampanii prowadzonej przez partię komunistyczną na rzecz buntowników z Morza Czarnego . Należy zauważyć, że w tym czasie nie należał do żadnego ruchu rewolucyjnego, ani nie sympatyzował z bolszewizmem , i że z własnej inicjatywy wywołał bunt na pokładzie Guichen .
Pracował jako ślusarz w warsztacie w Nantes , w 1921 wstąpił do Partii Komunistycznej-SFIC . Był wtedy odpowiedzialny za konserwację maszyn w fabryce sztucznego jedwabiu.
Członek Generalnej Konfederacji Pracy (CGT), w 1923 poparł rozłam CGTU , której stał się stałym członkiem w 1924 (w 1931 został wybrany na urząd konfederacji). W 1925 r. był bardzo aktywny podczas strajku rybaków i hodowców sardynek w regionie Bigouden, a zwłaszcza w Douarnenez „Penn-Sardins”. Malarz w wolnych chwilach uwiecznia też paradę strajkujących na wydmach robotników z myślą o czerwonej fladze. W 1928 r. na czele związku CGTU spędził dwa lata organizując strajki w metalurgii w Nantes i Saint-Nazaire. Musi także walczyć z „reformistycznym” CGT. W latach 1924-1935 został skazany na kilka kar więzienia (strajki, pogarda dla komisarzy).
W 1931 odbył krótki pobyt w ZSRR przy okazji zjazdu Czerwonej Międzynarodówki , z czego wrócił „zachwycony”, po czym szybko przeszedł do organów kierowniczych Partii Komunistycznej: został wybrany w marcu w Komitecie Centralnym , a następnie w 1932 jako zastępca do biura politycznego partii.
Został zastępcą Aubervilliers podczas zwycięstwa Frontu Ludowego w 1936 roku.
W 1939 r. był na misji polityczno-humanitarnej w Alicante i Walencji w kwietniu, aby spróbować repatriować ostatnich republikańskich bojowników. Z wyjątkiem starego frachtowca Le Lézardrieux obiecane przez France-Navigation statki należące do PCF nie mogły dotrzeć na czas. Pozostaje ze swoimi towarzyszami i zostaje aresztowany w konsulacie francuskim u konsula. Jako zastępca uzyska tajne postępowanie.
W 1940 roku członek od robotników i chłopów francuskich „” grupy , został pozbawiony mandatu21 stycznia 1940 i skazany zaocznie 3 kwietnia 1940z 3 th Trybunału Wojskowego w Paryżu do pięciu lat więzienia, 5000 franków grzywny i pięć lat pozbawienia praw obywatelskich i politycznych, przynależności do następcy frakcji do grupy komunistycznej i rozmnażania «hasłami III th International» .
Choć ZSRR był związany z Niemiec przez niemiecko-sowieckiego paktu , Tillon, po wysłuchaniu Petain za przemówienie przez radio z prośbą o zakończenie walki, napisał ulotkę w Bordeaux, który podpisał w imieniu Partii Komunistycznej., Który po wojnę można by przedstawić pod nazwą apelu z 17 czerwca 1940 r. jako prawdziwe „wezwanie” do oporu przeciwko faszyzmowi hitlerowskiemu , ale które, według Yves Santamaria, jest tylko „umiarkowanie niesforne. w stosunku do Kominternu”. analizuje ”, potępia wojnę jako imperialistyczną i odrzuca sojusz z Anglią . Ze swojej strony Jean-Pierre Besse i Claude Pennetier są wyczuleni na różnicę w tonie między obraźliwą wobec hitleryzmu ulotką a bardziej niejednoznacznym zachowaniem w tym samym okresie innych członków kierownictwa partii (m.in. Jacques'a Duclos ). Ulotka Charlesa Tillona wydawała im się symptomatyczna dla myślenia przywódcy bliskiego kręgom związkowym, bardziej kontaktującego się z klasą robotniczą, który tylko raz odwiedził Związek Radziecki (w 1931 r . ) . Z przekonaniem stwierdza, że „naród francuski nie chce niewolnictwa, nędzy, faszyzmu, tak samo jak nie chce wojny kapitalistów . On jest numerem. Zjednoczony będzie siłą ” . „Ludzie z fabryk, pól, sklepów i urzędów, kupcy, rzemieślnicy i inteligencja, żołnierze, marynarze, lotnicy wciąż pod bronią, jednoczą się w akcji” . Opublikuje drugi tekst 18 lipca, zapraszając „związek do wypędzenia zarówno kapitalistów, ich torfu sług i zdrajców, jak i najeźdźców. "
W październiku, że nawiązuje kontakt z Benoît Frachon i mówi się, że dołączył do kierownictwa partii. W grudniu uczestniczy w zasadach bezpieczeństwa podziemia.
Od 1944 do 1947: został ponownie wybrany zastępcą Aubervilliers - burmistrza Aubervilliers. Po wyzwoleniu Paryża był kolejno ministrem lotnictwa, uzbrojenia i odbudowy. W Ministerstwie Lotnictwa ma w swoim gabinecie Marcela Valtata , którego wysyła do Niemiec, aby spróbować skłonić Wernera von Brauna do przyjazdu do Francji. Stworzył pierwszy korpus kobiet-pilotów wojskowych . W maju 1945 r. pierwsze nacjonalistyczne demonstracje w Sétif w Algierii i wynikająca z nich śmierć Europejczyków zostały brutalnie stłumione, w szczególności przez bombardowania francuskiego lotnictwa, które w czasie, gdy był ministrem, zrównało z ziemią kilka miast. Charles Tillon wyjaśnił później, że nigdy nie został poinformowany przez swoich kolegów w rządzie ani przez jego służby, a następnie, po poinformowaniu o rozmiarach tragedii, chciał zrezygnować z rządu, ale że „kierownictwo partii ”odmówił.
W 1970 roku, 3 lipca, podpisał z Rogerem Garaudym , Jeanem Pronteau i Maurice Kriegel-Valrimontem manifest: „Nie można już milczeć” i został wykluczony z partii komunistycznej, a także z żoną Raymonde Tillon .
W 1975 przeszedł na emeryturę do La Bouëxière w Bretanii . W 1986 roku odznaczony Legią Honorową do Armand Simonnot (dwa miesiące przed jego śmiercią) w obecności byłego FTP z Cher i Nièvre .
Charles Tillon był ofiarą okresu odsunięcia na boczny tor wielkich bojowników ruchu oporu z PCF, takich jak w tym samym roku deputowany komunistyczny André Marty , sekretarz Międzynarodówki Komunistycznej w latach 1935-1943, oraz Georges Guingouin , przywódca Limousin maquis, następnie w 1954 r. dwaj przywódcy ruchu oporu w Nord-Pas-de-Calais , Auguste Lecoeur i René Camphin , trzeci, Roger Pannequin , oskarżony w 1951 r. podczas afery Pronniera na podstawie bardzo kontrowersyjnego zeznania, których nie uznał sędzia ani w drodze prokuratury, ani sądu przysięgłych. René Camphin również poniesie winę swojej drużyny podczas afery Proniera . Francuski historyk Annie Kriegel , który stał się publicysta Le Figaro , widział w nim niezgoda pochodzenia politycznego między przywódcami komunistycznymi w czasie do końca życia, a następnie śmierci Stalina w marcu 1953 roku, podczas gdy Auguste Lecoeur i Philippe Robrieux odruch obrony świty Maurice'a Thoreza , który ze swej strony nie miał tej samej legitymacji historycznej, nie uczestnicząc we francuskim ruchu oporu.