Front Narodowy | |
Oficjalny logotyp. | |
Prezentacja | |
---|---|
Fundacja | 15 maja 1941 |
Zanik | 1949 |
Ideologia | wyzwolenie i niepodległość od Francji |
Zabarwienie | niebieski , biały , czerwony |
Front Narodowy , lub Narodowy Front walki o wyzwolenie i niepodległość Francji , jest opór wewnętrzny francuski ruch stworzony przez Francuskiej Partii Komunistycznej (PCF) około maja 1941. Celem jest zorganizowanie dużego wiecu wokół wartości patriotycznych i zebrać różne elementy francuskiego społeczeństwa w duchu otwartości na niekomunistów. Z wyjątkiem pewnego establishmentu w kręgach intelektualnych poprzez pismo L ' Université libre , uśpiono je od jesieni 1941 r. i dopiero pod koniec 1942 r. pod wpływem Pierre'a Villona , przedstawiciela ruch w ramach Narodowej Rady Oporu (CNR).
Została zatwierdzona decyzją ministerialną po wyzwoleniu (Dz 22 lipca 1948 r), następnie postawiony w stan likwidacji przez jego członków, nie mający już żadnego powodu do istnienia, po dołączeniu do wniosków o uznanie praw tych bojowników ruchu oporu i rodzin zaginionych.
W czasie wojny nazwaliśmy też „Frontem Narodowym”:
Nie myl Frontu Narodowego, ruchu oporu, z:
W sierpniu 1939 roku podpisanie paktu niemiecko-sowieckiego postawiło francuskich komunistów w konflikcie z nimi, którzy podtrzymywali wyznawaną od 1935 r. linię antyfaszystowską i głosowali za kredytami wojennymi, ale ich odmowa wyrzeczenia się paktu zmotywowała do rozwiązania Partia rządu Daladiera w dniu26 września 1939. W tym samym czasie Międzynarodówka Komunistyczna wysłała precyzyjne dyrektywy : wojna, antyfaszystowska i antynazistowska, była odtąd uważana za wojnę imperialistyczną, za którą odpowiedzialność spadła na Anglików i Francuzów oraz na Niemcy nazistowskie. . Ta linia neutralności utrzymywała się w zasadzie aż do inwazji Niemiec na ZSRR . PCF, tajna od 1939 r., pozostała taka w obu strefach po klęsce Francji i ustanowieniu rządu Vichy.
To do Georgesa Politzera , filozofa i zastępcy członka KC PCF przed wojną, należy założenie podziemnej prasy skierowanej do mniej lub bardziej sympatycznych intelektualistów komunistów. Wokół Politzera spotykamy Danielle Casanovę , dentystę i przywódczynię Komunistycznej Młodzieży, nauczyciela Pierre'a Maucherata, fizyka Jacquesa Solomona , lekarza Jean-Claude'a Bauera i pisarza Jacquesa Decoura . W ten sposób w listopadzie 1940 roku ukazał się pierwszy numer podziemnego arkusza L'Université Libre . W grudniu 1940 r. wystosował apel „do francuskich intelektualistów” o utworzenie „komitetów oporu” do walki z „wielką ofensywą obskurantyzmu przeciwko kulturze francuskiej”. Oprócz Wolnego Uniwersytetu ukazało się w lutym 1941 roku La Pensée Libre , przegląd zobowiązujący intelektualistów do „bycia duchownymi naszego ludu, a nie sługami ich ciemiężców”. Aby lepiej ukierunkować się na różne kategorie społeczno-zawodowe, komunistyczni intelektualiści wydali w marcu 1941 r. pierwszy numer francuskiego Doktora . Wszystkie te inicjatywy podejmowane są w Strefie Okupowanej , ale Georges Dudach podróżuje przez Strefę Nieokupowaną, aby nawiązać kontakty.
Do czasu aresztowania w październiku 1940 r. Pierre Villon był łącznikiem między Politzerem a Jacquesem Duclosem . O powołaniu Wolnego Uniwersytetu zadecydowano zatem za zgodą partii. Jesienią 1940 r. pierwsze numery Wolnego Uniwersytetu wyróżniały się na tle podziemnej prasy PCF wyraźnie antyfaszystowskim tonem, potępiając antysemityzm Vichy i okupanta. Inaczej jest w przypadku apelu „Do francuskich intelektualistów”, który jest wyraźnie umieszczony w ramach analiz wojny imperialistycznej, podobnie jak Wolny Uniwersytet w 1941 r. La Pensée libre domaga się marksizmu i wywyższa system. Inna tajna broszura zatytułowana Antysemityzm, rasizm, problem żydowski , opublikowana przez Partię Komunistyczną w 1941 roku i którą czasami przypisuje się Politzerowi, nie jest jego autorem.
Przed zerwaniem paktu, spowodowanym inwazją ZSRR w czerwcu 1941 r., Międzynarodówka Komunistyczna zmieniła kurs. Telegram wysłany z Moskwy do PCF, datowany26 kwietnia 1941i podpisany przez Dimitrova , Thoreza i Marty'ego zobowiązał się odtąd podążać za frontową linią wyzwolenia narodowego:
„… Podstawowym zadaniem jest walka o wyzwolenie narodowe… Głównymi warunkami powodzenia tej walki są 1) jedność narodowa wykluczająca wszystkich zdrajców i kapitulantów, stworzenie narodowego frontu walki o niepodległość 2) fundamentalna siła tego narodowego frontu musi być klasą robotniczą z Partią Komunistyczną na czele…”
Zgodnie z tą dyrektywą PCF złożyła odwołanie z dnia 15 maja 1941adresowany do „wszystkich, którzy chcą występować po francusku” z wyjątkiem „kapitularzy i zdrajców”. W istocie w tekście apelu znajdujemy te same sformułowania, co w dyrektywie moskiewskiej: „Musimy stworzyć szeroki front narodowy do walki o niepodległość Francji… z fundamentalną siłą klasy robotniczej Francji z Partia Komunistyczna na czele”. „Wyciągamy braterską rękę do wszystkich Francuzów” głosiło wezwanie i był to nowy język, ale jak dotąd nie nadszedł jeszcze czas na wiec w wolnej Francji Gaulle'a, który został wyraźnie zakwestionowany w tekście: „ Niektórzy Francuzi, którzy cierpią widząc nasz kraj uciskany przez najeźdźcę, niesłusznie pokładają swoje nadzieje w ruchu de Gaulle'a...". Niewątpliwie zwrócono się do osobistości o sponsorowanie tego sojuszu, ponieważ drugi manifest rozprowadzony w obu strefach w lipcu 1941 r. nosi podpis Komitetu Organizacyjnego Frontu Narodowego ”, ale w rzeczywistości wejście ZSRR do wojny całkowicie zaburzyło sytuację i Zwrócenie się PCF do walki zbrojnej uczyniło przestarzałymi postulaty zawarte w różnych manifestach Frontu Narodowego, a kierownictwo PCF uśpiło dwa komitety utworzone odpowiednio w strefie północnej i strefie południowej. Do jesieni 1942 r. Front Narodowy był jedynie etykietą przyczepioną do pewnej liczby porozumień lokalnych lub społeczno-zawodowych, tworzących dość odmienną i niejednorodną całość.
W praktyce Wolny Uniwersytet był głównym organem Komunistycznej prasie podziemnej przekazać etykietę Frontu Narodowego. Od lipca 1941 r. pismo to przeznaczone dla środowisk intelektualnych nosiło tytuł „Organ sekcji uniwersyteckiej Narodowego Frontu Niepodległości Narodowej”. Powrót do antyfaszystowskiej linii związkowej został z radością powitany przez zespół utworzony wokół Politzera.
Idea Frontu Narodowego, uruchomionego w maju 1941 r., ale bardzo szybko porzucona, została podjęta ponownie latem 1942 r., ale dopiero pod koniec 1942 r. Front Narodowy został naprawdę uformowany. Politzer został aresztowany 15 lutego 1942 r., w tym samym duchu zabrano także jego towarzyszy z Wolnego Uniwersytetu Decour i Solomona. Pierre Villon , któremu aresztowanemu w październiku 1940 roku udało się uciec z obozu internowania w Gaillon w styczniu 42, zastąpił Politzera na czele komitetu intelektualistów Frontu Narodowego Strefy Północnej. Jego prawdziwe nazwisko Roger Ginsburger, Villon był alzackim architektem żydowskim, stałym komunistą od 1934 roku, czy to jako instruktor Międzynarodówki Marynarzy i Dokerów, czy też w aparacie technicznym PCF, koordynującym różne wydawnictwa i audycje partyjne. Musiał stać się podporą Frontu Narodowego.
W tej drugiej wersji Frontu Narodowego nie ma już oczywiście mowy o okazywaniu jakiegokolwiek ostracyzmu wobec zwolenników gaullistów. W styczniu 1943 r. wewnętrzny organ PCF . Życie partii określił granice werbunku „Musi mieć możliwość odbycia się (na Froncie Narodowym) wszystkich Francuzów chcących skutecznie walczyć z Hitlerem, bez względu na ich stanowisko polityczne był wcześniej.
Całkowity brak ograniczeń w rekrutacji logicznie szedł w parze z hegemoniczną tendencją do przegrupowywania wszystkich patriotów. Tak więc 18 marca 1943 r. podczas pierwszego spotkania z delegacją BCRA złożoną z Passy i Brossolette i reprezentującą wolną Francję de Gaulle'a, Villon, który jest otoczony przez kilka osobistości Frontu Narodowego, ale który według Passy, jedyny, który się odezwał, miał zadeklarować, że „jest całkiem oczywiste, że Front Narodowy powinien zostać wezwany do federacji całego francuskiego oporu stojącego za nim”. Na tym samym spotkaniu Brossolette zapytał Villona, czy Front Narodowy zgodził się uczestniczyć w tworzonej Narodowej Radzie Oporu (CNR). Porozumienie o udziale Frontu Narodowego w CNR zostało wydane w dniu25 marca 1943podczas drugiego spotkania, gdzie tym razem Villonowi towarzyszył Frédéric Joliot-Curie . Zrozumiano, że Front Narodowy, uważany za ruch, i FTP, uważany za jego grupy paramilitarne, będą miały swojego przedstawiciela w CNR.
Od końca 1941 r. PCF utworzyła pod kierownictwem Charlesa Tillona zbrojny ruch oporu, który ostatecznie w lutym 1942 r. przybrał nazwę Francs-tireurs et partyisans (FTP). Frontu Narodowego, ale przed spotkaniem z BCRA Tillon i Villon spotkali się w Palaiseau, aby FTP wyglądało na zbrojne skrzydło Frontu Narodowego.
Od lutego 1943 Pierre Villon w strefie północnej, Georges Marrane i Madeleine Braun w strefie południowej pracowali nad rozwojem Frontu Narodowego. Frédéric Joliot-Curie, który wstąpił do partii w marcu 1944 r., przewodniczył komitetowi zarządzającemu w Paryżu, podczas gdy chadecki Georges Bidault i członek ruchu Combat (Resistance) przewodniczył komitetowi w Lyonie. Komitetów sterujących obu obszarach były zamieszkane przez niereprezentatywnych osobowości komunistycznych ruchów oporu: Yves Farge do Maverick , Ludwik Martin-Chauffier dla Libération-Sud , M gr Chevrot dla Obrony Francji . Partie reprezentował również Michel Zunino z SFIO , Justin Godart z radykalnej partii . Max André , Louis Marin , Pierre Burgeot , Jacques Bounin byli prawicowcami. Reverend Philip był katolicki teolog Henri Eberhardt, protestancki pastor i Victor Basch ostatecznie reprezentował Ligę Praw Człowieka .
Od 1943 r. rozkwitały liczne komitety terenowe i wydziałowe, chłopskie i intelektualne. Wśród tych ostatnich utworzono Narodowy Front Pisarzy (przekształcony w Narodowy Komitet Pisarzy ), Narodowy Front Lekarzy, Narodowy Front Kina, Narodowy Front Sztuki i Narodowy Front Muzyków . W lecie 1943 komitety te zaangażowały się w walkę z przymusową służbą pracy (STO). Daniel Virieux, który obronił pracę doktorską na temat Frontu Narodowego, podaje liczbę kilkudziesięciu tysięcy członków we wrześniu 1943 roku. Dla Daniela Virieux rozwój Frontu Narodowego w znacznym stopniu przyczynił się do rozszerzenia wpływów partii komunistycznej do- poza swoją tradycyjną twierdzę stworzoną przez organizacje robotnicze. Po „strajku młócącym”, który wybuchł latem 1943 r., Komitety Obrony Chłopów dokonały znaczącego przełomu w obu obszarach, zwłaszcza w północnej Bretanii i na zachodzie Masyfu Centralnego.
Okazją do spopularyzowania jego etykiety będzie wiodąca rola komunistów podczas wyzwolenia Korsyki pod szyldem Frontu Narodowego. W październiku 1943 r. Front Narodowy definitywnie zrezygnował ze swojego projektu jednego ruchu i swoich „walczących komitetów Francji”, aby lepiej połączyć się z CNR, gdzie Pierre Villon odegrałby znaczącą rolę. To on napisze projekt programu Narodowej Rady Oporu i będzie negocjował połączenie FTP we francuskich Siłach Wewnętrznych .
Na Wyzwoleniu Front Narodowy stara się realizować projekt ruchu „patriotyczno-obywatelskiego” na rzecz „odrodzenia” kraju, nawet jeśli nie rości sobie prawa do kierunku operacji. Jest to odpowiednik Ruchu Wyzwolenia Narodowego, który skupia specyficznie niekomunistyczne ruchy oporu. Pod koniec stycznia 1945 r. była to potężna organizacja licząca 600 tys. członków. Według historyka Philippe'a Butona „po CGT Front Narodowy jest najważniejszą organizacją peryferyjną Partii Komunistycznej. (…) Nie licząc „peryferiów”: „komitetów gospodyń domowych” i „Przyjaciół Frontu” (ponad 330 tys. kartek)” … Ale we wrześniu tego samego roku, pod presją różnych wyborów ze strony PC do głosowania w referendum konstytucyjnym w październiku 1945 , ośmiu członków komitetu zarządzającego zrezygnowało: François Mauriac , Max André , Louis Martin-Chauffier , RP Philippe , Jacques Debs-Bridel , Mgr Chevrot , Louis Bergeron, Henri Choisnel, redukując jego różnorodność polityczna . Wracając do tego epizodu, sekretarz generalny ruchu, Pierre Villon , zgadza się później z niedopowiedzeniem:
„Kilka osobowości ma wrażenie (częściowo uzasadnione), że FN (który nie zawsze jest konsultowany) zamienia się w„ pas transmisyjny ”PCF. Pod moją nieobecność w skandaliczny i małostkowy sposób „rezygnujemy” z Debû-Bridel, dyrektora gazety Front National . "
Przejęty przez PCF w grudniu 1945 r., od 1949 r. znalazł się w konflikcie.
Gazeta Front National , krążąca w nakładzie 172.000 egzemplarzy w styczniu 1945 r., dobiegła burzliwego końca istnienia. Po odsunięciu w październiku 1945 r. manu-militari Jacquesa Debû-Bridela, redakcja połączyła siły z nim… Nominalne kierownictwo gazety powierzono wtedy Madeleine Braun , ale faktyczne zarządzanie przypadło nowej redaktorce. szef: André Carrel . Rekrutowani są młodzi dziennikarze. Wśród nich, w wieku 20 lat, Jean Récanati, również przyszły dziennikarz L'Humanité , opowiada, rozczarowany, z trzydziestoletnią perspektywą, swoje początki i koniec „masowej” gazety w 1946 roku:
„Dzięki bojowej gorliwości Front Narodowy tracił coraz więcej czytelników. Publikacja utrzymywała się do ostatniego terminu wyborczego w listopadzie 1946 r., potem gazeta zniknęła. Wszyscy byliśmy z tego powodu bardzo smutni: nie wiedzieliśmy, że sytuacja jest tak krytyczna. "
Siedzibie Frontu Narodowego znajdowało się 19 rue Saint-Georges ( 9 th dzielnicy Paryża ), w budynku wznowione w Legion Ochotników Francuskich przeciw Bolszewizmowi (LVF). Siedziba jego gazety mieściła się przy Rue du Louvre 37 , w tym samym miejscu co dzienniki Ce Soir i Liberation .
Likwidatorem krajowym organizacji był jej zastępca sekretarza generalnego, metalowiec, związkowiec i bojownik ruchu oporu Marcel Mugnier.
Część gazet tworzonych przez bojowników tego ruchu oporu zostanie po wojnie klientami agencji prasowej, która skupia głównie gazety bliskie lub należące do PCF, Francuskiej Unii Informacyjnej .
Front Narodowy wydawał wiele lokalnych i ogólnopolskich gazet i gazet podziemnych. To są główne wektory jego wpływu. Od wiosny 1943 r. do wyzwolenia narodziło się 79 publikacji. W latach 1944-1945 opublikował, według wewnętrznego źródła PCF, „17 dzienników, 1 milion sprzedaży. 3 tygodniowo: La Marseillaise (-le-de-France), najpierw Francja , Akcja . 5 tygodników literackich, 35 czasopism (tygodnik) na województwach” . Pomiędzy nimi :
Z przodu.
Z powrotem.
Opublikowane przez Front Narodowy, chyba że zaznaczono inaczej.
(Niepełna lista członków, którzy mieli znaczące obowiązki.)