Roberto Rossellini

Roberto Rossellini Opis tego obrazu, również skomentowany poniżej Roberto Rossellini i Ingrid Bergman w 1951 roku. Kluczowe dane
Narodziny 8 maja 1906
Rzym , Włochy
Narodowość Włoski
Śmierć 3 czerwca 1977
Rzym , Włochy
Zawód Dyrektor
Wybitne filmy Rzym, miasto otwarte
Païsa
Niemcy rok zero
Stromboli
Podróż do Włoch

Roberto Rossellini [ r o b ɛ r t o r o s s e L i ː n i ] jest filmowiec włoski z kina i telewizji , urodzony8 maja 1906, w Rzymie , gdzie zmarł3 czerwca 1977. Rossellini to jeden z najważniejszych reżyserów włoskiego kina neorealistycznego , ruchu, który w dużej mierze ukształtował się wokół niego i jego filmów Rzym, miasto otwarte ( Roma, città aperta ) w 1945 r. , Païsa ( Paisà ) w 1946 r. Czy Niemcy rok zerowy ( Niemcy anno zero ) w 1948 roku .

Biografia

Pochodzący z mieszczańskiej rodziny mieszkającej w Rzymie Roberto Rossellini mieszkał w domu swojego ojca, przy ulicy Ludovisi, w artystycznej, muzycznej i kulturalnej atmosferze.

Ojciec Roberta, Angiolo Giuseppe Rossellini, znany jako Peppino Rossellini, był znanym architektem stolicy, cieszącym się majątkiem i wsparciem wuja przedsiębiorcy, Roberta Zeffiro Rosselliniego. Peppino Rossellini zbudował pierwsze rzymskie kino (teatr, w którym można było wyświetlać filmy), dzięki czemu Roberto mógł swobodnie uczestniczyć w wielu pokazach. Dlatego Roberto zaczął chodzić do kina w bardzo młodym wieku. Kiedy zmarł jego ojciec, zaczął pracować jako inżynier dźwięku przy filmach i przez pewien czas zajmował się przypadkowo wszystkimi zawodami związanymi z tworzeniem filmu, zdobywając wiedzę w każdej dziedzinie.

W 1936 roku ożenił się z Marcella de Marchis , który od 1960 roku , pracował jako a folia kostiumograf i z którą miał dwóch synów, Marco Romano, urodzonych w 1937 roku i Renzo , urodzony w 1941 roku , który stał się zastępcą dyrektora , a następnie dyrektorem. I często pracował z ojcem.

Pierwszymi produkcjami Rosselliniego były filmy krótkometrażowe  : w 1936 r. Daphne ( Daphné ), następnie w 1938 r. Zakazana cenzurą za niemoralność preludium do popołudnia faun , aw 1939 r. Fantasia Sottomarina ( Fantazja wodna ). W 1938 roku asystował Goffredo Alessandriniemu przy scenariuszu do Luciano Serry, pilota ( Luciano Serra pilota ), który zdobył Puchar Mussoliniego dla najlepszego filmu włoskiego na Festiwalu Filmowym w Wenecji i był jednym z najpopularniejszych włoskich filmów pierwszej połowy XX th  century . Następnie, w 1940 roku, asystował Francesco De Robertis w produkcji SOS 103 ( Uomini sul Fondo ). Jego bliska przyjaźń z Vittorio Mussolinim, synem Duce i odpowiedzialnym za kino we Włoszech, została zinterpretowana jako możliwy powód szacunku, jakim darzyli go niektórzy reżyserzy.

Jego pierwszy film fabularny, Le Navire blanc ( La nave bianca ) w 1941 roku , był projektem Centrum Kinematograficznego Ministerstwa Marynarki Wojennej, po którym nastąpiły powroty pilota ( Un pilota ritorna ) ( 1942 ) i L'Homme à la croix ( L 'uomo dalla croce ) ( 1943 ). Te trzy filmy tworzą jego „  faszystowską trylogię  ”. Okres ten upłynął pod znakiem jego przyjaźni z Federico Fellini , który był jego asystentem, i Aldo Fabrizim .

Kiedy reżim faszystowski zakończył się w 1943 roku , zaledwie dwa miesiące po wyzwoleniu Rzymu , Rossellini pracował już nad Rzymem, miastem otwartym ( Roma, città aperta ) (z Fellinim, który brał udział w scenariuszu i Fabrizim, który grał rolę kapłan). Sam wyprodukował film (większość pieniędzy pochodziła z kredytów i pożyczek). Ten dramatyczny film, wydany w 1945 roku, odniósł natychmiastowy sukces i zdobył jedną z Grand Prix na Festiwalu Filmowym w Cannes w 1946 roku . W 1946 roku Rossellini wyreżyserował Païsa ( Paisà ), film z nieprofesjonalnymi aktorami ( tam jest Giulietta Masina ), a następnie w 1948 roku w Niemczech rok zerowy ( Germania anno zero ), sponsorowany przez francuskiego producenta i nakręcony we francuskim sektorze Berlina . . Również w Berlinie Rossellini wolałby, aby grali nieprofesjonalni aktorzy, ale nie mógł znaleźć twarzy, która mogłaby go „zainteresować”. Umieścił aparat na środku placu w centrum miasta, tak jak zrobił to dla Paisy , ale był zaskoczony, że nie zobaczył żadnych ciekawskich ludzi, którzy go obserwowali.

Jak powiedział dziennikarzom w wywiadzie, „aby naprawdę stworzyć postać, o której myślimy, konieczne jest, aby scenarzysta wdał się w walkę ze swoim aktorem, która zwykle kończy się poddaniem się przez scenarzystę żądaniom aktora. Ponieważ nie mam ochoty tracić energii w takiej bitwie, zatrudniam tylko od czasu do czasu profesjonalnych aktorów ”. Jednym z powodów sukcesu był, zdaniem Rosselliniego, fakt, że przepisał scenariusze, kierując się uczuciami i historiami nieprofesjonalnych aktorów. Regionalne akcenty, dialekty i kostiumy pojawiły się w filmach tak, jak w rzeczywistości.

Rossellini reżyseruje następnie l'Amore (z Anną Magnani ) i The Machine to Kill the Wicked ( La macchina ammazzacattivi ) o możliwościach kina w przedstawianiu rzeczywistości i prawdy (z przypomnieniem komedii dell'arte ).

W 1948 roku Rossellini otrzymał list od zagranicznej aktorki oferującej współpracę z nim:

„Szanowny Panie Rossellini,
Widziałem Twoje filmy Rzym, Miasto Otwarte i Païsa i naprawdę je doceniam. Jeśli potrzebujesz szwedzkiej aktorki, która mówi bardzo dobrze po angielsku, która nie zapomniała swojego niemieckiego, która nie jest zbyt zrozumiała po francusku i która po włosku potrafi tylko powiedzieć „ti amo”, to jestem gotowy, aby przyjść i nakręcić film z ty. "

- Ingrid Bergman

Od tego słynnego listu zaczyna się historia, która stawia Ingrid Bergman i Rossellini w świetle reflektorów. W następnym roku, w 1950 roku, pracowali razem w Stromboli terra di Dio (na wyspie Stromboli , której wulkan wybuchł w odpowiednim momencie podczas kręcenia zdjęć), a po nim ukazał się Europe 51 ( Europa'51 ) wydany w 1952 roku. W 1954 roku ich współpraca była kontynuowana. z Voyage en Italie ( Viaggio in Italia ), La Peur ( La Paura ) i Jeanne au bûcher ( Giovanna d'Arco al rogo ).

Romans między Ingrid Bergman i Rossellini wywołuje skandal w Stanach Zjednoczonych i we Włoszech (Bergman i Rossellini są małżeństwem samodzielnie); skandal nasila się, gdy mają dzieci (syna i bliźniaków, w tym Isabella Rossellini , która pozna sławę aktorki). Jednak rozwiedzeni z byłymi małżonkami, pobrali się w 1950 roku w Mexico City .

W 1957 roku Rossellini i Ingrid Bergman rozstali się po powrocie z podróży do Indii . Tam nawiązał romans ze scenarzystą Sonali Dasguptą . Ożenił się z tym ostatnim, a kilka lat później rozwiódł się.

Po 1961 r. Działalność Rosselliniego będzie polegała głównie na realizacji filmów lub seriali o charakterze telewizyjnym , kulturalnym lub edukacyjnym, które dla niektórych ukazały się także w teatrach.

Od 1968 do 1974 kierował Centro sperimentale di cinematografia .

W 1974 wyreżyserował L'An un ( Anno uno ) na duży ekran, aw 1975 - Le Messie ( Il Messia ).

W 1977 nakręcił film o Centre national d'art et de culture Georges-Pompidou , swoim ostatnim filmie, i przyjął przewodnictwo w jury Festiwalu Filmowego w Cannes. Zmarł w Rzymie niedługo później na atak serca.

Filmografia

Reżyser filmowy

Krótkie filmy

Producent telewizyjny

Autor scenariusza

Publikacje

Nagrody

Zacytować

„W języku neapolitańskim słowo„ praca ”nie istnieje. Mówimy „faticare”. "

Anegdoty

Uwagi i odniesienia

  1. Wymowa w standardowej włoskiej transkrypcji zgodnie ze standardem API .
  2. Mussolini Cup, faszystowskich inspiracji, nadana od 1934 do 1942 roku został zastąpiony przez Złoty Lew z Saint-Marc od 1947 roku

Zobacz też

Bibliografia

Linki zewnętrzne