Oskar Lafontaine

Oskar Lafontaine
Rysunek.
Oskar Lafontaine, w 2017 roku.
Funkcje
Współprzewodniczący Die Linke
16 czerwca 2007 - 16 maja 2010
( 2 lata i 11 miesięcy )
Z Lothar Bisky
Następca Gesine Lötzsch i Klaus Ernst
Federalny Minister Finansów Niemiec
27 października 1998 - 11 marca 1999
( 4 miesiące i 12 dni )
Kanclerz Gerhard Schröder
Poprzednik Theo Waigel
Następca Hans Eichel
Werner Müller (tymczasowo)
Prezydent Federalny Socjaldemokratycznej Partii Niemiec
16 listopada 1995 - 12 marca 1999
( 3 lata, 3 miesiące i 24 dni )
Poprzednik Rudolf Scharping
Następca Gerhard Schröder
Minister-prezydent Sarre
9 kwietnia 1985 - 9 listopada 1998
( 13 lat i 7 miesięcy )
Rząd Lafontaine I , II i III
Legislatura 9 p , 10 th i 11 th
Koalicja SPD
Poprzednik Werner Zeyer
Następca Reinhard klimmt
Burmistrz Saarbrücken
1976 - 1985
Poprzednik Fritz Schuster
Następca Hans-Jürgen Koebnick
Biografia
Data urodzenia 16 września 1943
Miejsce urodzenia Saarlouis ( Niemcy )
Narodowość Niemiecki
Małżonka Sahra Wagenknecht
Zawód Biznesowy człowiek
Oskar Lafontaine Oskar Lafontaine
Federalni ministrowie finansów Niemiec,
minister-prezydenci Saary

Oskar Lafontaine [ ʔ ɔ s . k a ʁ l a . f ɔ̃ . t ɛ n ] ( w języku niemieckim: [ ˌ ʔ ɔ s . K ʰ ma ɐ w a . f ɔ n . t ʰ ɛ ː n ] ) jest polityk niemiecki ur16 września 1943w Sarrelouis , członek założyciel i były współprzewodniczący Die Linke , wcześniej członek Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (SPD), której przewodniczył w latach 1995-1999.

Został wybrany na burmistrza w Saarbrücken w 1976 i przewodniczący SPD w Kraju Saary w 1977 roku . Zdobył względną większość w wyborach regionalnych trzy lata później, ale nie mógł rządzić z powodu utrzymania u władzy czarno-żółtej koalicji . Postać młodego pokolenia SPD, przeciwstawił się wraz z Erhardem Epplerem do Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO) podczas kryzysu euromissile w latach 1979-1982, a więc Helmutowi Schmidtowi , a następnie narzucił sobie wybory regionalne w 1985 r. Z absolutną większością głosów , po trzydziestu latach centroprawicowego rządu .

Dwa lata później na następcę prezydentury SPD zaproponowany zostanie przez Willy'ego Brandta , oferta, której odmawia, zanim zostanie odpowiedzialny za przedefiniowanie programu partii, w tym nowa wersja, która opowiada się za wprowadzeniem ekologii do gospodarki , zostanie przedstawiona wGrudzień 1989. W następnym roku, po głośnym zwycięstwie w Saarze z 54% głosów, został mianowany socjaldemokratycznym kandydatem do kancelarii przeciwko Helmutowi Kohlowi i zakwestionował warunki zjednoczenia Niemiec . W czasie kampanii padł ofiarą ataku nożem, przed którym ledwie uszedł. Jego słaby wynik, mianowicie 33% głosów, skłonił go do rezygnacji na jakiś czas z wejścia do polityki federalnej.

Ostatecznie objął przewodnictwo federalne w SPD w 1995 r. , Ale musiał ustąpić przed Gerhardem Schröderem o kandydowanie do kancelarii w ramach wyborów federalnych w 1998 r . Po głosowaniu Schröder objął władzę na czele czerwono-zielonej koalicji, w której Lafontaine jest federalnym ministrem finansów . Zwolennik keynesowskiej polityki , różnice zdań z kolegami z Unii Europejskiej i kanclerzem sprawiły, że cztery i pół miesiąca później zrezygnował.

Ostatecznie opuścił SPD w 2005 roku , kilka miesięcy przed przedterminowymi wyborami federalnymi, by objąć kierownictwo Electoral Alternative Work and Social Justice , partii skupiającej rozczarowanych socjaldemokracją, która w 2007 roku połączyła się z PDS, stając się impreza Die Linke . Lafontaine został wybrany współprzewodniczącym tej ostatniej partii, wspólnie z Lotharem Biskym . W Bundestagu współprzewodniczy grupie parlamentarnej wraz z Gregorem Gysim .

W 2009 roku skierował kampanię partii do wyborów regionalnych w Kraju Saary , gdzie zajął trzecie miejsce z 21% głosów. Został ponownie wybrany wkrótce po deputowanym federalnym, ale zrezygnował z funkcji w frakcji parlamentarnej. W 2010 roku zapowiedział, że po operacji raka prostaty zrezygnuje ze współprzewodnictwa partii na kongresie federalnym zwołanym kilka miesięcy później. Jednak zachowuje przewodnictwo w Die Linke grupy w Landtagu w Saarland, ale pozostawia Bundestagu .

Rodzina, studia, praca

Oskar Lafontaine jest synem Hansa Lafontaine'a, piekarza, potomka francuskiego żołnierza Napoleona i Katharina Lafontaine. Nigdy nie znał swojego ojca, który zginął podczas II wojny światowej . Ma brata bliźniaka. Jako uczeń uczęszczał do szkoły z internatem das Bischöfliche Konvikt Regino-Gymnasiums w Prüm w Eifel . Uzyskał maturę (odpowiednik matury we Francji ) w 1962 roku . Następnie studiował w Bonn i Saarbrücken , uzyskując dyplom z fizyki w 1969 roku . Do 1974 r. Pracował w firmie transportowo-zaopatrzeniowej Saarbrücken, a od 1971 r. Jako członek jej zarządu. Od 1982 do 1988 był żonaty z rzeźbiarką Margret Lafontaine  ; następnie w drugim małżeństwie z Christą Müller, z którą jest oddzielony i od której ma dwóch synów.

W 2011 r. Upublicznił swój związek z posłanką Sahrą Wagenknechtem .

Życie polityczne do 1990 roku

Lider polityczny SPD w Kraju Saary

W 1966 roku wstąpił do Socjaldemokratycznej Partii Niemiec (SPD) , a dwa lata później do regionalnego komitetu zarządzającego w Kraju Saary . Członek Landtagu od 1970 do 1975 , był zastępcą burmistrza Saarbrücken od 1974 do 1976 , następnie w tym samym roku został burmistrzem miasta przez dziewięć lat. W 1977 został wybrany na prezesa Sarre SPD .

W 1980 r. Został liderem socjaldemokratów w wyborach regionalnych i wygrał wybory z 45% głosów i 24 posłami na 51, uzyskując wówczas najlepszy w historii SPD w tym kraju wynik . Jednakże, nie może dojść do władzy ze względu na konserwację z Wernera Zeyer w czarno-żółtej koalicji , która ma 27 miejsc siedzących. Reprezentował siebie pięć lat później i zdobywając 49% głosów, wygrał 26 wybranych do Landtagu . Plik9 kwietnia 1985, Oskar Lafontaine zostaje ministrem-prezydentem Sarre .

Kandydat do swojej sukcesji w głosowaniu w 1990 roku, zmiażdżył federalnego ministra środowiska i lidera chadecji Klausa Töpfera , zdobywając 54% głosów i 30 deputowanych regionalnych, najlepszy wynik dla partii od powrotu Landu do RFN w 1957 roku , wobec 33% i 18 wybrany do CDU . W przedterminowych wyborach w 1994 roku utrzymał swoją dominację dzięki wynikowi 49% głosów i 27 wybranym, pokonując po raz drugi Töpfera. W 1996 roku Reinhard Klimmt zastąpił go na czele Socjaldemokratycznej Federacji Saary .

Zrezygnował z samorządu regionalnego dnia 9 listopada 1998, dziesięć dni po wejściu do polityki federalnej. Klimmt znów go zastępuje.

Przeciw NATO w sprawie euro-rakiet

Odnosi się to do decyzji podjętej przez NATO w sprawie12 grudnia 1979mające na celu modernizację sił nuklearnych dalekiego zasięgu. W ten sposób 108 pocisków Pershing II i 464 amerykańskich pocisków manewrujących zostanie rozmieszczonych w Europie. Oskar Lafontaine, przeciwny takiemu rozmieszczeniu, domaga się, podobnie jak Erhard Eppler , opuszczenia NATO przez Republikę Federalną Niemiec . W ten sposób staje się jednym z głosów sprzeciwu we własnej partii, w szczególności przeciwko kanclerzowi Helmutowi Schmidtowi . Ta opozycja skrystalizowała się wyraźnie wśród ludności i wśród członków SPD po fiasku negocjacji rozbrojeniowych w Genewie jesienią 1982 roku . Nastrojowe podniecenie wywołane tą sprawą zaostrzyło krytykę Lafontaine'a, stwierdził w szczególności: „Helmut Schmidt mówi przede wszystkim o poczuciu obowiązku, przypadkowości, wykonalności, stanowczości. To są drugorzędne cechy. Aby być w pełni skutecznym, mogliśmy również skorzystać z obozu koncentracyjnego  ”. Z powodu tego oświadczenia przeprosi Helmuta Schmidta . Jego spojrzenie na politykę obronną kraju zostało opisane w książce Angst vor den Freunden z 1983 roku ( Fear of Friends ) . Według niego strategia odstraszania nuklearnego mocarstw niszczy sojusze.

Plik 1 st Wrzesień +1.983w antywojenny dzień Lafontaine wziął udział z kilkoma tysiącami przeciwników uzbrojenia w trzydniowej okupacji miejsca przed amerykańskim składem wojskowym w Mutlange , dokładnym miejscu, w którym planowano rozmieścić pociski Pershing II . Na tym wydarzeniu obecni byli także pisarz Heinrich Böll , były burmistrz Berlina Heinrich Albertz i kilka innych osobistości.

Pomysły programowe jako członek SPD

W 1987 roku Willy Brandt zaproponował Lafontaine jako następcę prezydenta partii, aby skorzystać z wymiany pokoleniowej. Lafontaine odmawia. Po wycofaniu się Willy'ego Brandta został wraz z Johannesem Rauem rzecznikiem Socjaldemokratycznej Partii Niemiec w celu wsparcia nowego przewodniczącego SPD Hansa-Jochena Vogela .

Lafontaine przejmuje szefa komisji, która musi opracować ogólne zarysy nowego programu SPD. Zostało to przyjęte na KongresieGrudzień 1989 oraz wzywa SPD do skoncentrowania wysiłków na następujących kwestiach: rozbrojenie na szczeblu międzynarodowym, równość kobiet i mężczyzn w pracy iw społeczeństwie, modernizacja gospodarki w zakresie ekologii, reforma systemu ochrony socjalnej.

W tym raporcie Lafontaine zobowiązuje się do skrócenia czasu pracy bez utrzymywania wynagrodzeń. Spowoduje to krytykę ze strony zachodnioniemieckich ośrodków związkowych. Wyśmiewany jest z tego, że jest „modernizatorem”.

Stanowiska w sprawie procesu zjednoczenia

Po upadku muru berlińskiego Lafontaine chciał uniknąć upadku gospodarki NRD i komplikacji politycznych z pomocą czterech zwycięskich mocarstw w II wojnie światowej . Aby pomóc utrzymać ludność NRD na ziemi, ale także podnieść poziom gospodarczy, zaoferował wsparcie finansowe. Plik27 listopada 1989zalecił ponadto ograniczenie imigracji wewnętrznej ludności NRD do Republiki Federalnej . W ten sposób polecił regionalnej kancelarii Saary zbadać, czy przydział mieszkań i pracy może zostać prawnie uzależniony w Niemczech Zachodnich . Następnie wywołał wiele krytyki w swojej partii. W szczególności prezes SPD Hans-Jochen Vogel zarzuci mu to w ten sposób: „Mur runął, a ty próbujesz go odbudować”.

Kanclerz Helmut Kohl przedstawił swój plan 10-punktową na zjednoczenia Niemiec The28 listopada 1989w ten sposób rozwinęła intensywną debatę zarówno w kraju, jak i za granicą. Następnie bronił idei konfederacji dwóch państw niemieckich zmierzających ręka w rękę do jedności, pozostawiając kwestie uznania granicy oddzielającej Wschód od Zachodu oraz przynależności do Niemiec zjednoczonych w otwartych sojuszach. . To dlatego Lafontaine ostrzegł SPD na18 grudnia 1989na temat tego, co nazwał „narodowym odurzeniem”. Uznał udział zjednoczonych Niemiec w NATO , czego publicznie domagał się doradca kanclerza Horsta Teltschika , jako „historyczne szaleństwo”. Skrytykował, że plan Helmuta Kohla nie został opracowany w porozumieniu z dawnymi zwycięskimi mocarstwami II wojny światowej . W tej kwestii doskonale zgadzał się z Michaiłem Gorbaczowem , który chciał, aby NRD pozostała niezależna i nie chciał, aby NATO rozciągało się na Niemcy Wschodnie .

Ze względu na swój sprzeciw wobec planu Helmuta Kohla uchodzi za przeciwnika jedności Niemiec: „nie chciał jej w środku i odmówił jej na zewnątrz”. Ponadto będzie krytykowany za to, że nie przedstawił propozycji zjednoczenia, a jedynie pierwotną krytykę planu Helmuta Kohla . Jednak wbrew temu powszechnemu przekonaniu nie odrzucał jedności Niemiec. Po prostu uważał, że idea państwa narodowego w czasie budowy Europy wyszła z mody. Z drugiej strony podkreślił ambicję międzynarodowej socjaldemokracji, dążenia do jedności narodowej w wyniku uzyskania mniej więcej takiego samego poziomu życia i takich samych szans rozwojowych. Uważał, podobnie jak wielu przywódców SPD , że „nowe” zjednoczenie wyznacza fałszywe priorytety polityczne i budzi w krajach europejskich strach przed rozwojem odrodzenia nacjonalistycznego w Niemczech . Podobnie jak wielu obywateli NRD miał na myśli, że NRD powinna się zreformować politycznie i gospodarczo bez nacisków ze strony Zachodu. Przede wszystkim chciał zachować swoją autonomię. Wreszcie, jak Helmut Kohl , wspierał się konfederacji dwóch państw niemieckich częściowych w ramach procesu zjednoczeniowego ogólnoeuropejskim.

Kandydat SPD do Kancelarii

Po zwycięstwie wyborczym z 54,4% głosów w wyborach do Landtagu w Saarland28 stycznia 1990Lafontaine został jednogłośnie wybrany przez przywódców SPD na kandydata do kancelarii . Po swojej nominacji otoczył się wieloma przyjaciółmi partii i europejskimi ekspertami ekonomicznymi, w tym byłym kanclerzem Helmutem Schmidtem , prezesem Bundesbanku Karl Otto Pöhl , przewodniczącym Komisji Europejskiej Jacquesem Delorsem , liderem związków zawodowych Franzem Steinkühlerem . Znalazł zgodę swoich współpracowników w odmowie szybkiej unii gospodarczej i walutowej. Swoją kandydaturę również uzależnił od tego wymogu.

Zanim 13 lutego 1990, w dniu zjazdu partii SPD w Lipsku , Lafontaine przedstawił swoje wątpliwości polityczne i gospodarcze. Ostrzega, że ​​duża część gospodarki rolnej i przemysłowej była zagrożona upadkiem w NRD, zanim unia walutowa stała się konkurencyjna. Aby wesprzeć Niemcy Wschodnie pod względem gospodarczym , polegał na podwyżkach podatków na Zachodzie i transferach miliardów w ciągu dziesięcioleci z Zachodu na Wschód. Wskazał również, że te podwyżki podatków osłabiłyby inwestycje w Republice Federalnej, a utrata miejsc pracy zagroziłaby spójności społecznej w całych Niemczech . Zamiast nagłego wprowadzenia marki niemieckiej zalecał wprowadzenie sztywnego kursu walutowego. Po tym, jak Bundesbank w kwietniu zalecił kurs wymiany 2: 1 i tym samym wywołał silny protest w NRD , Lafontaine zmienił swoją pozycję, wprowadzając kurs wymiany 1: 1.

Plik 25 kwietnia 1990, Lafontaine jest poważnie kontuzjowany podczas wiecu politycznego w Kolonii przez niezrównoważoną Adelheid Streidel . Członkowie SPD w Bundestagu w okresie rekonwalescencji odejdą od jego linii politycznej.

Plik 18 maja 1990rząd federalny negocjuje z rządem NRD „umowę o unii gospodarczej, społecznej i walutowej”. Oznacza to, że NRD akceptuje system gospodarczy, społeczny i polityczny Niemiec Zachodnich. Plik22 czerwca 1990w głosowaniu tajnym SPD , na polecenie Willy'ego Brandta, zatwierdza unię walutową.

Z powodu odwrócenia się SPD od własnej linii politycznej Lafontaine zapowiada wycofanie swojej kandydatury na stanowisko kanclerza. Jednak nikt inny nie był gotowy, aby go zastąpić. Po głosowaniu w Bundesracie tylko Lafontaine, prezydent Kraju Saary i Gerhard Schröder , prezydent Dolnej Saksonii , odrzucili unię walutową.

Po tym, jak zwycięskie mocarstwa II wojny światowej uległy odmowie zjednoczenia Niemiec , Bundestag i Bundesrat głosują nad dwudziestką21 września 1990„umowa związkowa”. Pozwoliło to większością dwóch trzecich głosów na przystąpienie NRD do NRF zgodnie z art. 23 niemieckiej ustawy zasadniczej. W ten sposób Niemcy zostały oficjalnie zjednoczone3 października 1990.

Następnie opracował alternatywną koncepcję, bardziej surową w porównaniu z entuzjazmem, jaki wzbudziło zjednoczenie. To była porażka, ponieważ SPD zanotowała w pierwszych wyborach parlamentarnych zjednoczonych Niemiec, najgorszy wynik od 1957 r. ( 33,5%). Po tej porażce wycofał się z polityki na szczeblu federalnym, zrezygnował z zaproponowanego mu przewodniczącego SPD, pozostając jednak ministrem-prezydentem Saary.

Kariera polityczna w zjednoczonych Niemczech

Prezes SPD i federalny minister finansów

W 1995 roku Oskar Lafontaine powrócił do polityki na kongresie federalnym Partii Socjaldemokratycznej w Mannheim , podczas którego został wybrany na prezydenta federalnego partii przeciwko Rudolfowi Scharpingowi . Następnie stworzył bardzo twardą strategię opozycyjną przeciwko Helmutowi Kohlowi , wyraźnie odrzucając współpracę CDU / SPD, która charakteryzowała Niemcy od wielu lat i która, jego zdaniem, mogłaby służyć tylko Kanclerzowi .

Strategia ta wydaje się być opłacalne, ponieważ socjaldemokraci wyraźnie wygrał wybory parlamentarne z27 września 1998z 40,9% głosów, wobec 35,5% dla chadeków. Gerhard Schröder , kandydat SPD na urząd kanclerski, obejmuje następnie szefa rządu federalnego i mianuje federalnego ministra finansów Lafontaine do swojego pierwszego gabinetu . W tym poście opowiada się za harmonizacją fiskalną na szczeblu Unii Europejskiej . Rezygnuje11 marca 1999niecałe sześć miesięcy po objęciu urzędu, uzasadnione tym, że brak współpracy w rządzie stał się nie do zniesienia. Jednocześnie rezygnuje z przewodnictwa w SPD i wszystkich mandatów elekcyjnych.

Następnie wystosuje gwałtowną krytykę pod adresem rządu Gerharda Schrödera , którego politykę uważa za zbyt liberalną, w szczególności publikując kilka miesięcy później książkę Das Herz schlägt links ( Serce bije po lewej stronie ).

Die Linke

Plik 24 maja 2005Oskar Lafontaine ogłasza rezygnację z SPD . Następnie wziął udział w sojuszu między byłą komunistyczną partią NRD, PDS i innymi rozgałęźnikami SPD zebranymi w WASG pod nazwą Die Linke.PDS (La Gauche.PDS). Dobry wynik tego sojuszu w niemieckich wyborach federalnych w 2005 roku (8,7% oddanych głosów) umożliwił mu utworzenie frakcji parlamentarnej w Bundestagu .

Z 21 września 2005, wraz z Gregorem Gysim , jest współprzewodniczącym jego grupy politycznej w Bundestagu . Obejmuje szefa Die Linke podczas kongresu16 czerwca 2007, obok Lothara Bisky'ego . Następnie poprowadził listę partii w wyborach regionalnych w Saarze w 2009 roku i zajął trzecie miejsce z 21,3% głosów, wzrostem o 19 punktów, za CDU Petera Müllera i SPD Heiko Maasa . Następnie objął przewodnictwo w frakcji parlamentarnej Die Linke w Landtagu , gdzie zasiadał obok socjaldemokratów w opozycji do koalicji jamajskiej kierowanej przez Müllera.

Został on ponownie wybrany poseł federalny do Bundestagu w wyborach federalnych w27 września 2009, ale rezygnuje ze współprzewodniczenia grupie posłów swojej partii.

Operowany na raka wlistopad 200923 stycznia ogłosił , że zamierza wycofać się z federalnego życia politycznego, rezygnując z członkostwa w Bundestagu i nie zwracając się o odnowienie mandatu na czele Die Linke na kongresie zaplanowanym na maj następnego roku. Zaznacza jednak, że weźmie udział „na tyle, na ile pozwoli mu na to zdrowie” w kampanii na rzecz regionów9 maja 2010w Nadrenii Północnej-Westfalii . To cios dla partii, której drugi współprzewodniczący Lothar Bisky również zdecydował się ustąpić na majowym kongresie.

2013: za rozwiązanie strefy euro

Plik 30 kwietnia 2013, Oskar Lafontaine deklaruje, że chce rozwiązania strefy euro i stworzenia nowego europejskiego systemu walutowego. Jego oświadczenie jest historyczne, ponieważ jest pierwszym ważnym uczestnikiem procesu tworzenia euro, który publicznie powiedział, że ustanowienie wspólnej waluty było błędem.

Biznes i modyfikacja prawa prasowego

W 1992 roku wybuchła afera emerytalna. Tygodnik Der Spiegel ujawnia, że ​​emerytura Lafontaine'a jako burmistrza Saarbrücken została obliczona bez uwzględnienia jego dochodów jako ministra-prezydenta, w wyniku czego otrzymywał zbyt dużo pieniędzy. Ekspert finansowy Hans Herbert von Arnim  (de) i Regionalny Trybunał Obrachunkowy potwierdzają fakty, na które powołuje się gazeta. Lafontaine zwraca około 230 000 marek i unika procesu sądowego. Przedstawione uzasadnienie było nieprecyzyjną regulacją, którą wprowadziła była regionalna centroprawicowa większość .

W następnym roku dziennikarz Kuno Haberbusch  (de) , Panorama , zbadał relacje Lafontaine z nocnym życiem lat 70. XX wieku , które później stało się znane jako „gorące sprawy”. Der Spiegel podejrzewa go następnie o świadczenie usług postaciom pośrodku. Twierdząc, że jest oczerniany, odrzuca wszystkie wyrzucane mu zarzuty i uniemożliwia rozpowszechnienie raportu, wydając stosowny dekret. Nie zaprzecza, że ​​często chodził do nocnych klubów, ale odrzuca wszystkie pochodne podejrzenia, które uważa za bezpodstawne. Krytykuje tego typu dziennikarstwo , nazywając je „dziennikarstwem świni”. W 1994 r. W odpowiedzi na te praktyki zmienił prawo prasowe swojego kraju związkowego , co doprowadziło do zakazu dziennikarzom komentowania odpowiedzi udzielonych przez osobę po ataku ze strony redakcji. Następnie spotkał się ze znacznym sprzeciwem ze strony prasy i mediów . Ta ingerencja w prawo prasowe zaszkodziła jego reputacji w całych Niemczech znacznie bardziej niż podejrzliwość w gorących sprawach. Pomimo tej krytyki jego popularność w Kraju Saary zawsze pozostawała wysoka.

Bibliografia

  1. wymowa w języku francuskim (francuskim) transkrybowana metodą międzynarodowego alfabetu fonetycznego (IPA).
  2. Wymowa w języku wysoko-niemieckim ( standard niemiecki ) w transkrypcji metodą Międzynarodowego Alfabetu Fonetycznego (IPA).
  3. (de) AFP, "  Lafontaine:"  Die große Liebe meines Lebens  "  " , Spiegel Online ,9 marca 2013 r( czytaj online , sprawdzono 14 września 2013 r. ).
  4. (de) Thomas Schmoll, "  "  Oskar ist die Grosse Liebe meines Lebens  "  " , Stern.de ,9 marca 2013 r( czytaj online , sprawdzono 14 września 2013 r. ).
  5. Der Spiegel , 05.01.1989, s.  81.
  6. „  Lafontaine ist Spitzenkandidat der Saar-Linken  ”, Tagespiegel.de , 9 sierpnia 2008.
  7. „Niemcy: Lafontaine opuszcza i pozbawia Die Linke lokomotywy” , Le Parisien .
  8. Oskar Lafontaine, "  Wir brauchen wieder ein Europäisches Währungssystem  " w Neues Deutschland , 1 st maja 2013 r.
  9. Jacques Sapir, „Euro: znacząca zmiana” , Russeurop , 5 maja 2013 (w tym francuskie tłumaczenie deklaracji).
  10. „Oskar Lafontaine, socjalistyczny koniec wieku”, Le Monde , le13 marca 1999.

Załączniki

Powiązane artykuły

Linki zewnętrzne

Bibliografia