Nikolai Valentinov

Nikolai Valentinov w 1928 roku Biografia

Narodziny	7 maja 1879 Morchansk
Śmierć	26 lipca 1964(85 lat) Le Plessis-Robinson
Zajęcia	Ekonomista , polityk , historyk , dziennikarz , filozof , pisarz

Inne informacje

Partia polityczna	Rosyjska Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza

Nikolai Valentinov ( ros . Николай Валентинов ), prawdziwe nazwisko Nikolai Vladislavovich Volski ( Вольский ) ( 1879 - 1964 ), był rosyjskim dziennikarzem i pisarzem , uprzywilejowanym świadkiem rewolucji rosyjskiej i krytycznym analitykiem radzieckiej polityki gospodarczej .

Biografia

Urodzony w 1879 roku w Morczańsku w rodzinie litewskiej , w rządzie Tambowa , 370 km na południowy wschód od Moskwy , był studentem Politechniki w Sankt Petersburgu, kiedy zdecydował się dołączyć do ruchów rewolucyjnych. tym razem na uniwersytetach. Aresztowany , w 1898 roku został zesłany do Ufy w Baszkirii . Po uwolnieniu, mimo że znajduje się pod nadzorem policji, angażuje się w rewolucyjną propagandę, która miesza go z rodzicami.

W 1900 roku zapisał się na Politechnikę Kijowską , gdzie poznał swoją przyszłą żonę Walentynę (od której imienia utworzył swój najbardziej znany pseudonim ). Następnie pogrążył się w czytaniu Marksa ( Kapitał ) i Lenina ( Co robić? ) I angażuje się w bunty studenckie. Jest szczególnie znany ze swojej nieustraszoności, która przyniesie mu poważną kontuzję głowy podczas demonstracji wLuty 1902, gdzie zostanie pozostawiony na śmierć. W tym okresie był trzykrotnie aresztowany za działalność rewolucyjną.

Ledwo wyszedł z więzienia, w 1903 r. Uciekł do Genewy, aby spotkać się z Leninem , z którym spędził kilka miesięcy, co jest tematem jego książki Moje spotkania z Leninem . Następnie wstąpił do Socjaldemokratycznej Robotniczej Partii Rosji, kierowanej przez bolszewików . Ale dyskusje między Leninem i Walentinowem nasilają się w wyniku sporów politycznych i filozoficznych. Walentinow szczególnie stara się pogodzić zasady „klasycznego” marksizmu z metafizycznymi ideami Macha i Awenariusza , co jest dla Lenina nie do pomyślenia.

Po powrocie potajemnie do Rosji w 1905 r. Zerwał z Leninem i bolszewikami i zdecydował się dołączyć do mieńszewików . Później poświęcił się głównie dziennikarstwu , współpracując w szczególności z dziennikiem Rousskoïé Slovo ( Rosyjskie słowo ) i Kievskaïa Mysl ( Myśl o Kijowie ), dla których Trocki był korespondentem wojennym. Opublikował także różne prace, w tym Les conceptionsosophiques du marxisme w 1908 r. , Które obalały materializm dialektyczny ujawniony przez Lenina w Materialism and Empiriocriticism . Walentinow aktywnie uczestniczy w sporze filozoficznym między „realistami” a „idealistami”, ostro krytykując „idealistyczne” myśli Petera Struwe , Siergieja Bułhakowa i innych. Z powodu jego tajnej działalności jego pisma były następnie publikowane pod różnymi pseudonimami.

W 1917 r. Zrezygnował z partii mieńszewickiej i przyjął posadę w Naczelnej Radzie Gospodarki Narodowej ZSRR , gdzie założył gazetę Torgovo-Promychlennaïa Gazeta ( Gazeta Handlowo-Przemysłowa ). Valentinov jest uważany za jednego z architektów, jeśli nie za jednego z najbardziej zagorzałych analityków Nowej Polityki Gospodarczej (NEP) w 1921 roku .

Kiedy Lenin zmarł w 1924 roku, zaniepokoił się powstaniem Stalina i jego manewrami w celu wyeliminowania wrogów. Rozczarowany planami opuszczenia NEP-u i martwiąc się o swoje bezpieczeństwo, w 1928 r. Zdecydował się wyjechać na wygnanie do Paryża , gdzie poświęcił się pisaniu książek i artykułów do różnych czasopism emigracyjnych ( Poslednie Novosti , Novaja Rossija , Sovremennye Zapiski ). często pod pseudonimem E. Jur'evskij (lub Yurevsky ). Utrzymuje również stałą korespondencję ze swoimi towarzyszami w walce, a zwłaszcza z mieńszewikami. Europejscy i amerykańscy badacze często szukają jego świadectwa na temat historii komunizmu i rewolucji rosyjskiej .

W 1953 roku opublikował Moje spotkania z Leninem , świadectwo o osobowości Lenina, uważane przez niektórych za odniesienie, a przez innych określane jako „pretensjonalne”, a następnie napisał w 1954 roku Dwa lata z symbolistami . W 1956 r. Poświęcił się studium nad NEP-em, które zostało opublikowane w 1971 r. I stanie się uprzywilejowanym źródłem dla historyków gospodarki radzieckiej. Jego książka o wczesnych latach Lenina ukazała się w 1969 roku .

Zmarł w Plessis-Robinson na przedmieściach Paryża26 sierpnia 1964.

Bibliografia

Ernst Mach and Marxism , Moskwa, 1907
Filozoficzne koncepcje marksizmu , Moskwa, 1908
Moje spotkania z Leninem , trad. C. de Jouvencel, wydanie Gérard Lebovici , 1987
NEP a kryzys partyjny , Hoover Institution Stanford University, 1971
Dva goda s Simvolistami (dwa lata z symbolistami), Hoover Institution Stanford University, 1969
Wczesne lata Lenina , University of Michigan Press, 1969

cytaty

O moich spotkaniach z Leninem : „Nic tak nie pomaga zrozumieć Lenina, jego roli politycznej, jego historycznego przeznaczenia, jego niezatartego piętna na przyszłości Rosji i świata” ( Boris Souvarine ).
„Pan Walentinow nie rozumiał prawdziwego związku między filozoficznym idealizmem a 'zanikiem materii'” (Lenin, Materializm i Empiriokrytycyzm ).
„Radziecka demokracja wcale nie jest sprzeczna z jednoosobowym przywództwem i dyktaturą. Z punktu widzenia idei radzieckiej władza osobista i przypisanie człowiekowi pełnych władzy dyktatorskiej są koniecznością ” (Lenin, cytowany przez Nicolasa Valentinova w Moich spotkaniach z Leninem ).

Nikolai Valentinov

Biografia

Bibliografia

cytaty

Linki zewnętrzne