| Bianca Castafiore | |
|
Fikcyjna postać pojawiająca się w Przygodach Tintina . |
|
| Znany jako | La Castafiore Słowik mediolański |
|---|---|
| Pochodzenie | Włoski |
| Seks | Kobiecy |
| Włosy | Blond |
| Działalność | Piosenkarka , diwa |
| Charakterystyka | Dobrze zbudowana, elegancka dama o potężnym głosie, rozpoznawalna na całym świecie |
| Rodzina | Brak znanych |
| Otoczenie |
Tintin Archibald Plamiak Irma Igor Wagner |
| Wróg | Każdy |
| Stworzone przez | Hergé |
| Zinterpretowane przez |
Jenny Orleans Kim Stengel |
| Głos |
Jean Nohain Micheline Dax Marie Vincent Véronique Alycia |
| Albumy | siedem plus dwa, w których jej nie widzimy, ale słyszymy jej śpiew w radiu |
| Pierwsze pojawienie się | Berło Ottokara (1939) |
| Ostatni występ | Tintin i sztuka alfa (1983) |
| Redakcja | Casterman |
Bianca Castafiore , znana jako Castafiore , jest powracającą postacią w Przygodach Tintina , wymyśloną przez Hergé .
| Plik audio | |
| Biżuteria powietrza | |
| L ' Air des bijoux , wielki sukces Castafiore (w wykonaniu Nellie Melba w 1910) | |
| Trudności w korzystaniu z tych mediów? | |
|---|---|
Bianca Castafiore to włoski piosenkarz międzynarodowej sławy, nazywany Milanese Nightingale przez prasę , z którymi utrzymuje stosunki zmienne, w zależności od ciszy na jej budowie. La Castafiore nieustannie towarzyszy jej w wędrówkach pianista Igor Wagner , a także kamerzysta Irma , z którym łączy ją wyłącznie stosunki zawodowe, choć nie waha się podjąć obrony Irmy, gdy Dupondtowie oskarżają ją o ucieczkę. Posiada wiele klejnotów, w tym drogocenny szmaragd oferowany przez maharadża Gopal , który zostanie jej skradziony, oraz naszyjnik z pereł o niewielkiej wartości marki Tristian Bior , który rozbija w parku Moulinsart .
Rozmowny, żywiołowy i dobrze zbudowany Castafiore ma potężny głos. Jej kawałek dzielności - jedyny, że wykonuje podczas albumów siedmiu, w których ona uczestniczy w przygodach Tintina - to Air biżuterii , śpiewane przez Marguerite w operze Faust przez Charlesa Gounoda , ale również uzyskuje się sukcesem. triumfalny (piętnaście przypomina) w La Scali w Mediolanie w Sroka złodziejka , przez Gioacchino Rossini . Jednak otaczający go ludzie z trudem doceniają jego sztukę wokalną. Tintin, do którego przyjechała autostopem, woli iść pieszo, niż znosić dłużej jej głos. Kapitan Baryłka był też niechęć do tego rodzaju arii operowej, choć wokalistka kontynuuje jego śpiewu, osobiście lub drogą radiową, a na całym świecie, nawet w Himalajach . Jednak Castafiore czuje do niego pewną sympatię, pomimo trudności w zapamiętaniu dokładnego imienia kapitana: „Karpock”, „Kodak”, „Harrock” („Harrock'n roll” uzupełnia to drugie) itp. W zamian Kapitan Haddock nie omieszka nazwać go „Castafiole”, „Catastrophe” i „Castapipe”. Zadzwoni również do Séraphina Lampiona „Monsieur Lanterne”, „Monsieur Lampadaire” i „Monsieur Lampiste”, który wydrapie imię piosenkarza w „Castagnette”. Nestor , lokaj Château de Moulinsart , stanie się z kolei „Norbertem” i „Prosperem”. Prof Rachunek będzie wzywać „tournedos” prof.
W The Calculus Affair jej pomoc jest decydująca dla Tintina i Kapitana Haddocka, którym zapewnia kryjówkę i przebranie. Wykazuje się nawet niezwykłym opanowaniem i poczuciem aktualności. Kiedy więc pułkownik Sponsz siada na zapomnianej przez kapitana Haddocka czapce, od razu wymyśla całkowicie wiarygodną historię, by wyjaśnić obecność takiego nakrycia głowy w jej garderobie.
Uratowała już Tintina w Berle Ottokara , nie zadenuncjując go władzom Syldawii i nieświadomie wyciąga Tintina i Łupiaka ze szponów markiza di Gorgonzola w Coca-Coli . Tintin i kapitan Haddock kilkakrotnie zawdzięczają mu życie.
Pozorna fobia kapitana Haddocka wobec świata bel canto doprowadziła do słynnej winiety opublikowanej w Bijoux de la Castafiore : Kapitan Haddock jest tam reprezentowany, śpi i trawiony zmartwieniami związanymi z inwazją na zamek Moulinsart , mając koszmar, w którym widzi siebie , bez koszuli i ze szkarłatną twarzą, siedzący w pierwszym rzędzie paru papug w strojach wieczorowych, uczestniczący w lirycznym wybuchu na scenie Castafiore z głową i skrzydłami papugi.
Po opublikowaniu artykułu prasowego zapowiadającego, że poślubi kapitana Haddocka, Castafiore ujawnia, że prasa już fałszywie zaangażowała ją m.in. w maharadżę Gopal , barona Halmaszouta , pułkownika Sponsza i markiza di Gorgonzola .
Castafiore inspiruje profesora Tournesola , na którym wywarła silne wrażenie, nazwa nowej odmiany nieskazitelnej róży , którą właśnie stworzył.
Jego imię nosi plac miejski w Amsterdamie , Bianca Castafioreplein .
La Callas i Renata Tebaldi byłyby modelami dla tej postaci, chociaż ich kariery były późniejsze po przybyciu Castafiore w Berrze Ottokara lub Emmy Calvé, która interpretowała Powietrze biżuterii w 1882 roku, czy Aino Actté . Hergé miał również ciotkę o przezwisku Ninie , która przy akompaniamencie fortepianu uraczyła rodzinę rysownika potężnymi modulacjami swojego przeszywającego głosu. W 2007 roku Bruno Costemalle postawił hipotezę, że postać Castafiore może być również inspirowana niewypowiedzianą (i katastrofalną) amerykańską sopranistką Florence Foster Jenkins, która ma reputację śpiewającej fałszywie, ale Hergé nie znalazł żadnych wskazówek w albumach, które wskazywałoby, że Castafiore mógł śpiewać fałszywie lub mieć taką reputację.
Clara Clairbert , urodzona w Saint-Gilles (Bruksela) dnia21 lutego 1896 r. i zmarł w Brukseli dnia 16 sierpnia 1970, to belgijski sopran, który czasem wymieniany jest jako źródło inspiracji dla Hergé. Możesz przeczytać ten szczegół na epitafium jego nagrobka na cmentarzu w Brukseli.
La Castafiore jest jedyną wybitną postacią kobiecą w serialu Tintin . Bardzo rzadko jest podświetlany, chociaż znaczenie jego nazwy („Blanche Chaste Fleur”) to całkiem program. Przypisanie tego typu roli do czystej (i kastrującej ) postaci przyniosło Hergé kilka oskarżeń o mizoginię i machismo. Sugerowano również, że sam Hergé nienawidził opery . Jednak odrzucenie przez Hergé sztuki lirycznej wydaje się nieco sprzeczne z obecnością w jego zespole, w latach 40. XX wieku , Edgara P. Jacobsa , byłego piosenkarza lirycznego, z którym relacja przyjaźni będzie kontynuowana poza Świątynią Słońca . I Hergé musiał wiedzieć operę bardzo dobrze, o czym świadczy żart plakatu na stronie 2 z Trésor de Rackham le Rouge ogłaszającym Rino Tossi w Borysa Godunowa (opery, gdzie główną rolę odgrywa bas, a Tino Rossi był śpiewakiem operetki tenorowej).
Bianca Castafiore pojawia się lub jest cytowana w dziesięciu albumach Przygód Tintina , ale jej interwencje ograniczają się najczęściej do kilku pudełek. Jeśli jej pierwsze występy są rozdzielone, jest jedną z powracających postaci na ostatnich albumach serii. W szczególności gra pierwszą rolę w Les Bijoux de la Castafiore , co czyni ją jedyną postacią w serii, z profesorem Tournesolem , którego nazwisko pojawia się w tytule albumu. Ponadto Castafiore pojawia się w filmie Tintin i niebieskie pomarańcze , a także w filmach animowanych Tintin i jezioro rekinów oraz Przygody Tintina: Tajemnica jednorożca .
Bianca Castafiore pojawiła się na 5 stycznia 1939W 43 th pokładzie oryginalnej wersji Berło Ottokara , ósmej serii przygodowej, gdy jej samochód, który jedzie do Klow bierze Tintin w autostopu . Siedzi z tyłu pojazdu, obok jej bezimiennego pianista Igor Wagner , opowiada Tintin, że jest do wykonywania tego samego wieczoru w Kursaal w Klow i zaczyna śpiewać z Air dla niego. Biżuteria , ekstrakt z Fausta przez Charlesa Gounoda . Przerażona głosem piosenkarki Tintin woli wysiąść z pojazdu, gdy proponuje kontynuować swój recital.
Ta scena jest odtwarzany identycznie w 28 th płycie edycji kolorów. Na kolejnej stronie bohater, który nocuje w więzieniu po aresztowaniu przez żandarmerię syldawiańską, ponownie słyszy słynną melodię, emitowaną przez radio Klow PTT, której słucha jego dozorca w swoim biurze. Również z tej okazji po raz pierwszy pojawia się nazwisko piosenkarza. Ostatnia winieta tej płyty przedstawia Castafiore na scenie, którego przenikliwy głos zdaje się nawet zaskakiwać jednego z muzyków zdezorientowaną twarzą.
Piosenkarka po raz ostatni występ w 38 th pokładzie: Występuje w wielkim salonie pałacu królewskiego, zanim Muskar XII i jego dworu , gdy Tintin, który chce, aby ostrzec króla działki który wykluł się przeciwko niemu przed włamaniem. Zszokowany tym nagłym pojawieniem się Castafiore zemdlał. Pod koniec tego albumu, gdzie wokalistka robi niezwykłe wejście, ale w końcu jest obecna tylko w dziewięciu winietach, nic nie wskazuje na to, że stanie się ona później jedną z powracających postaci serialu.
La Castafiore powoli osiedla się w świecie Tintina. Czytelnicy odnajdują ją w trzynastej przygodzie serialu Les Sept Boules de cristal : występuje na scenie brukselskiej sali muzycznej, gdzie kapitan Haddock poprowadził Tintina, by rozwikłał tajemnicę iluzjonisty Brunona, który potrafił zamienić wodę w wino. Młodemu reporterowi, który mówi, że spotkał ją w Syldawii, Haddock odpowiada: „Nie wiem dlaczego, ale za każdym razem, gdy to słyszę, myślę o tym cyklonie, który raz uderzył w moją łódź, gdy płynąłem po Morzu Karaibskim ” . Snowy , który równie słabo jak jego mistrz smakuje wokalnymi cechami Castafiore, przerywa recital szczekaniem. Gdy bohaterowie wychodzą z pokoju, piosenkarka wznawia swój występ.
Na kolejnych albumach Bianca Castafiore jest wymieniana kilkakrotnie bez odgrywania większej roli. W Tintin w krainie czarnego złota Tintin słyszy to w radiu, gdy jest ze swoim przyjacielem portugalskim kupcem Oliveirą da Figueira . W Objectif Lune jest cytowana przez kapitana Haddocka, który odnajduje podobieństwo między panelem sterowania rakietą a pianinem. Plamiak śpiewa słynne Powietrze Klejnotów, które profesor Calculus bierze za syrenę alarmową. W Tintin au Tibet , dwudziestym albumie serii, Castafiore pojawia się w radiu z niespodzianką. Przygotowując się do spędzenia pierwszej nocy na biwaku , Tintina i kapitana budzi tranzystor ich kulisów , zainstalowany w sąsiednim namiocie, z którego transmitowany jest koncert piosenkarza.
Prawdziwy powrót Castafiore następuje w The Calculus Affair , osiemnastej przygodzie z serii. Choć znów jest postacią drugorzędną, występującą tylko na trzech planszach, wokalistka odgrywa w fabule decydującą rolę. Pod koniec swojego występu na scenie opery Szohôda przyjmuje Tintina i kapitana Haddocka w swojej garderobie i pospiesznie ukrywa ich w swojej szafie, gdy przybywa pułkownik Sponsz , szef straży granicznej w poszukiwaniu dwóch bohaterów. Całkowicie przejęty urokiem piosenkarza, ten ostatni wyjawia jej, że przetrzymuje profesora Tournesola w fortecy Bakhine. Tintin i kapitan zdobywają rozkaz uwolnienia przyjaciela, ukryty w kieszeni płaszcza Sponsza.
W kolejnym albumie Coke in stock ponownie niesie pomoc, nie wiedząc o tym, Tintinowi. Podczas gdy kapitan i ci ostatni są zbierani na pokładzie Szeherezady , rzuca się w ich kierunku i wypowiada nazwisko właściciela jachtu , markiza di Gorgonzola, którym jest nie kto inny jak Roberto Rastapopoulos i który mimo to chciał pozostać anonimowy. Jego interwencja, rozłożona na jednej planszy, jest wciąż bardzo mała, ale jest szczególnie interesująca pod względem opowiadania historii.
Podczas gdy występy wokalistki są coraz częstsze, Hergé proponuje jej główną rolę w Les Bijoux de la Castafiore . Ten dwudziesty pierwszy odcinek Przygód Tintina jest również najbardziej zagadkowym, „anty-przygodą”, w której bohaterowie zostają sprowadzeni do bezczynności i zmuszeni do znoszenia obecności Castafiore, który „najeżdża całą przestrzeń świata. przez jego śpiew i jego krzyki, jak przez te media, z których twierdzi, że ucieka i bez których nie może się obejść” .
W mniejszym stopniu Castafiore ponownie zajmuje centralne miejsce w Tintin and the Picaros , ostatnim ukończonym albumie z serii. Siłą napędową intrygi jest przynajmniej jego aresztowanie w San Theodoros w towarzystwie pianisty Igora Wagnera , służącej Irmy i Dupondtów odpowiedzialnych za zapewnienie mu bezpieczeństwa. Została oskarżona przez dyktatora tego południowoamerykańskiego kraju, generała Tapiokę , o udział w spisku podżeganym przez kapitana Haddocka i Tintina, aby go obalić. Uwięziona w santeodoriańskich więzieniach pod koniec próbnego procesu, podobnie jak jej towarzysze, jest bardzo szczęśliwa, że została uwolniona przez dwóch bohaterów, wspieranych przez ich długoletniego przyjaciela, generała Alcazara .
Kolejna ważna rola czeka Biancę Castafiore w scenariuszu Tintina i Sztuki Alfa , której Hergé nie może jednak wypełnić przed śmiercią. To rzeczywiście za radą piosenkarza kapitan Haddock nabył rzeźbę w kształcie litery „H” autorstwa artysty Ramo Nasha . Castafiore jest w rzeczywistości pod wpływem maga Endaddine Akassa , który zapoczątkował handel fałszywymi obrazami i który przysiągł, że Tintin zniknął na wyspie Ischia .
Przy pierwszym występie Bianki Castafiore w Berle Ottokara Hergé przedstawia ją w śmiesznym aspekcie. Ubiera tę wielką damę, blond i zamożną, w strój niemieckiego mieszczanina renesansu . Krytyk Nicolas Rouvière zauważa jednak, że w trakcie serialu ewoluuje ona pozytywnie. W L'Affaire Tournesol , według niego, porzuca „swój charakter łamacza dondonów” : jeśli nie straciła nic ze swojej ekstrawagancji, nie jest wyśmiewana, a nawet odgrywa decydującą, choć pośrednią, rolę w zwolnienie profesora Calculusa . Ukrywając Tintina i Haddocka w swojej garderobie tuż przed wejściem pułkownika Sponsza, demonstruje zarówno swoje umiejętności, jak i determinację, udając głupotę, by pomóc swoim dwóm przyjaciołom, co prowadzi filozofkę Manon Garcię do uczynienia z niej „postaci. kobiecej przebiegłości” .
Według naukowca Jean-Marie Apostolidès , Castafiore jest „tylko jednym przykładem tych grubych, nieporęcznych kobiet, które Tintin spotyka na swojej drodze i których nie może znieść, ponieważ ucieleśniają w jego oczach macierzyński wymiar, który widzi. ” .
Caroline Cler jest pierwszą tłumaczką Bianki Castafiore w serii telefonicznej prawie 500 odcinków wyprodukowanych w latach 1959-1963 przez Nicole Strauss i Jacques Langeais dla francuskich stacji radiowych i telewizyjnych i oferowanych do słuchania w stacji France II-Regional .
W 1964 roku w filmie telewizyjnym L'Affaire Tournesol , siódmej i ostatniej części animowanego serialu Les Aventures de Tintin, według Hergé , wyprodukowanego przez firmę Belvision i wyreżyserowanego przez Raya Goossensa , to aktorka Lita Recio pożyczyła mu głos. W tym samym roku w kinie Jenny Orléans zagrała rolę piosenkarki w Tintin and the Blue Oranges , ale to Micheline Dax użyczyła jej głosu do piosenki. Ten ostatni zapewnia także kopiowanie z Castafiore w Tintin i jeziora Shark w 1972 roku w filmie Stevena Spielberga , Przygody Tintina: Tajemnica Jednorożca , wydany w 2011 roku, piosenkarka jest interpretowany przez Kim Stengel , natomiast francuski głos zapewnia Véronique Alycia .
W animowanym serialu telewizyjnym Przygody Tintina , wyprodukowanym w 1991 roku, Bianca Castafiore została wyrażona w dziewięciu odcinkach, w których występuje aktorka Marie Vincent .
Postać pojawia się na scenie na 1 st kwiecień 2000, Grany przez sopran Michèle Lagrange'a , w Grand-Théâtre de Bordeaux , w pokazie przez Numa Sadoul pt Bianca Castafiore, ten motyw . Ten program jest nadawany na żywo w telewizji na kanale Mezzo , a także z niewielkim opóźnieniem w France 3 .
W teatrze, w adaptacji Bijoux de la Castafiore wystawionej przez firmę Am Stram Gram z Genewy w 2001 roku, rolę śpiewaczki wciela się Kathia Marquis, pośród około dwudziestu aktorów. W 2015 roku ten sam album został zaadaptowany na operę przez belgijskie stowarzyszenie „Opéra pour Tous”, które dało osiem występów w Château de La Hulpe . Teksty, zaczerpnięte z tekstu Hergé, oprawione są muzyką do klasycznych arii z oper Charlesa Gounoda , Gioachino Rossiniego , Giuseppe Verdiego czy Jacquesa Offenbacha . Za inscenizację odpowiada François de Carpentries, a belgijska sopranistka Hélène Bernardy użycza głosu postaci Bianki Castafiore.
Wreszcie, w 2020 roku, nowa adaptacja radiowa Bijoux de la Castafiore jest nagrywana, a następnie emitowana od 26 do30 październikaprzez France Culture , w koprodukcji z Comédie-Française i Moulinsart firmy . La Castafiore jest następnie interpretowana przez Sylvię Bergé .
Asteroida (1683) Castafiore z głównego pasa odkryto19 września 1950 został nazwany na jego cześć.