Stonehenge | |||
Stonehenge w 2009 roku. | |||
Lokalizacja | |||
---|---|---|---|
Kraj | UK | ||
Hrabstwo | Wiltshire | ||
Cywilnej parafii | Amesbury | ||
Ochrona | Światowe dziedzictwo ( 1986 ) | ||
Informacje kontaktowe | 51 ° 10 ′ 44 ″ północ, 1 ° 49 ′ 35 ″ zachód | ||
Geolokalizacja na mapie: Anglia
| |||
Stonehenge ( wymawiane: [stəʊnˈhɛndʒ] ) to megalityczny pomnik składający się z zestawu koncentrycznych okrągłych konstrukcji, wzniesionych między -2800 a -1100 , od neolitu do epoki brązu . Znajduje się trzynaście kilometrów na północ od Salisbury i cztery kilometry na zachód od Amesbury (hrabstwo Wiltshire , Anglia ).
Cały Stonehenge i krąg kamienny z Avebury , około czterdzieści kilometrów na północ, są wpisane na listę Światowego Dziedzictwa z UNESCO w serii zatytułowanej „ Stonehenge, Avebury i miejsca związane .” Witryna przyciąga około miliona odwiedzających rocznie.
Nazwa Stonehenge jest poświadczone od czasów średniowiecza: the Słownik łacińsko-staroangielski z Ælfric , z X -go wieku , daje wyraz Henge-urwiska w kierunku „przepaści” i autor XI th century wzmianka „kamienie, które nie są daleko od Salisbury ” , pod nazwą stanenges lub stanheng , rozumiane jako „ kamienie podwieszone ” ( kamienie podparte ). W 1740 roku , William Stukeley zauważył, że „w Yorkshire , zawieszone skały nazywane są henges ... Nie mam wątpliwości, powiedział w Saxon , Stonehenge oznacza” wisi kamienie „( kamienie wiszące )” .
Christopher Chippindale w swoim Stonehenge Complete , podaje Stonehenge jako pochodzące ze staroangielskich słów stān „kamień” i hencg „zawias” ( zawias we współczesnym angielskim) lub nawet od hen (c) en , w znaczeniu „ szubienica ” ”Lub„ narzędzie tortur ”: nadproża i słupy trylitów Stonehenge rzeczywiście mogły przywołać średniowiecznym gościom znajomą sylwetkę szubienicy . Jednak w innym miejscu w swojej książce Stonehenge Chippindales podaje również najbardziej bezpośrednie znaczenie „wiszących kamieni” ( zawieszonych kamieni ).
Prehistorycy stworzyli słowo henge poprzez regresywne wyprowadzenie (lub skrócenie ) od nazwy Stonehenge . Określają one kurę jako okrągłą obudowę ziemną obejmującą wewnętrzną fosę. Ale musimy wziąć pod uwagę, że pomnik Stonehenge nie w pełni odpowiada tej definicji, ponieważ banku ( banku ) jest na tej stronie, wewnątrz fosy ( rów ): Stonehenge to Henge bardzo szczególności, nawet zupełnie nietypowe, z jego triliths ponad Wysoki na 7 m , złożony z czopów i wpustów w wyjątkowy sposób.
Znaczenie i etymologia Stonehenge pozostaje nieco niepewna: „wiszące kamienie” lub „zwisające kamienie” odpowiadają językoznawcom znającym germańskie korzenie, podczas gdy „szubienica” wydaje się bardziej popularna.
Umawianie się na randki i zrozumienie różnych faz działalności Stonehenge nie jest łatwym zadaniem. Pokolenia archeologów udało się na miejscu od początku XX th wieku : profesor Gowland prowadził pierwszy wykop naukowej z 1901 roku ; następnie pułkownik William Hawley zajmował się odbudową od 1919 r. , zanim zbadał większość istniejących ubytków, aż do 1926 r .
Chronologia zatrzymywane w tym artykule jest to, że klasyczne, z archeolog Richard JC Atkinson , który wyreżyserował ostatnich szeroką skalę wykopaliska od 1950 roku i przez około trzydzieści lat, z ważnym kampanii uzupełnień między 1958 a 1964 r . Zawdzięczamy mu podział na trzy fazy I, II i III, obecnie zaakceptowany przez wszystkich. Ale podziały, a czasem nawet cała chronologia, różnią się znacznie w zależności od współczesnego autora.
Na miejscu widoczne są ślady okupacji sprzed budowy pomnika. Trzy mezolityczne otwory po słupach ( postholes (en) ) zostały odkopane w 1966 roku podczas prac nad poszerzeniem parkingu dla odwiedzających. Te otwory o średnicy 75 cm zawierały jako artefakt kawałek spalonej kości i ilości węgla drzewnego, co może sugerować, ze średnicy tych dołów, że otwory miały pomieścić słupy o wysokości 9 m . Obecnie materializują je białe ćwieki na parkingu.
Długie megalityczne ogrodzenie Cursus , zbudowane około -3500 r., Rozciąga się ze wschodu na zachód na długości 3 km , 700 m na północ od pomnika.
Pierwszy pomnik ( Pomnik Henge ) pochodzi z wtórnego (lub ostatniego) neolitu. Składał się on tylko z okrągłej obudowie określonej przez berm ( banku ), (8) i małą szczelinę ( rowu ) (7) na zewnątrz, przekopanym w wapienia kredowego z Santonien mierzące około 110 m średnicy, z głównym wejściem zorientowany północno-wschodnia i mniejsze wejście od południa (14) . Całość ustawiono na lekko pochyłej powierzchni, która najwyraźniej nie prezentuje żadnego wyjątkowego charakteru w porównaniu z otaczającym krajobrazem.
Fosa ( rów )Rów (7) został wykopany we wschodniej połowie przez pułkownika Hawleya w latach dwudziestych XX wieku: przedstawia on wygląd dość nieregularnego i płytkiego zagłębienia o bardzo zaokrąglonym profilu; część zachodnia, nigdy nie wykopana, jest jeszcze mniej oznakowana. Rów ma dwie pierwotne przerwy: jedną na północnym wschodzie w osi wejścia, drugą węższą na południu.
Budowniczowie nie przywiązywali większej wagi do geometrycznej regularności rowu, który z nieba przedstawia wygląd „sznurka kiełbas ułożonych na okrągło na talerzu”: podczas wykopalisk odkryto dzieło podzielone na sekcje o zmiennej szerokości i głębokości (szerokość od 5 do 6 m , głębokość 1,30 m - 2 m ), ze stromymi ścianami i przewężeniami, wnękami i przegrodami odsłaniającymi pracę etapami.
Na dnie rowu odkryto pozostałości neolitycznych narzędzi używanych do kopania: kilofy wykonane z drewnianego jelenia , łopaty wykonane z bydlęcych ostrzy, które można później łatwo datować w radiowęglu ; w połowie wysokości znaleziono kilka odłamków „niebieskich kamieni”, które jasno określają chronologię pracy i wskazują, że kamienie te zostały przerobione po ich przybyciu na miejsce. Dalej na powierzchni wykopaliska przyniosły kilka odłamków ceramiki, rzymskich monet, aż po nieuniknione kapsułki do piwa i żarówki samochodowe, które są udziałem każdego archeologa. Atkinson nalega jednak na mieszanie warstw, być może z powodu deptania (odłamki neolitycznej ceramiki mogą równie dobrze znajdować się na dnie rowu, jak wśród ostatnich pierwiastków), ale znacznie bardziej z powodu deszczu nieustannie ciągnącego ziemię i obiektów w kierunku środka konstrukcji.
Bank ( bank )Rów (7) był jedynie rodzajem kamieniołomu, z którego wydobywano materiały niezbędne do budowy okrągłej obudowy (8) wykonanej wewnątrz rowu, tym razem z największą troską o geometryczną regularność. Okrąg o średnicy 98 metrów narysowano kredą . Zasypka musiała mieć 6 m szerokości i co najmniej 2 m wysokości . Erozja nadała mu od pierwszych wieków jego istnienia zaokrąglony i rozległy profil, który ma do dziś.
Pozostałości innego , mniej ważnego stoku przeciwskarpowego , widoczne są poza rowem, na północy i wschodzie.
„Łucznik ze Stonehenge”W 1978 roku Richard Atkinson i jego kolega John G. Evans odkryli podczas wykopów w okrągłej obudowie szkielet człowieka z epoki brązu , znanego jako „ łucznik. Stonehenge (en) ” celowo i starannie zakopany w zewnętrznej szczelinie , a nie w kopcu ( kurhan ), jak to zwykle bywa w tym regionie.
Chcieliśmy zobaczyć go jako łucznika z powodu kamiennej bransoletki oraz krzemienia i strzał znalezionych przy jego boku. W rzeczywistości kilka grotów strzał utknęło w kościach szkieletu, co wyraźnie wydaje się wskazywać, że mężczyzna został zabity przez te strzały.
Badanie szkieletu wykazało, że mężczyzna pochodził z okolicy i miał około 30 lat. Datowanie radiowęgla sugeruje, że zmarł około 2300 r., Co współcześnie sprawia, że inni „łucznicy” odkryli w okolicy, Amesbury ( łucznik Amesbury i Boscombe Bowmen (w) ). Jego szczątki są teraz przechowywane w Salisbury and South Wiltshire Museum (in) w Salisbury .
Dziury Aubreya„Dziury Aubrey” ( Holes Aubrey ) (13) , nazwa nadana w pamięci zabytkowej z XVII -tego wieku przez ich wynalazca RS Newall, współczesny pułkownik Hawley w 1920 roku, jest szeroki krąg pięćdziesiąt sześć dużych ubytków, regularnie rozmieszczone wewnątrz i w niewielkiej odległości od zbocza okrągłej obudowy. Te okrągłe otwory mają pionowe ściany i są oddalone od siebie o około pięć metrów. Ich średnica waha się od 0,75 m do 1,50 m , a głębokość od 0,60 m do 1,20 m . Fragmenty węgla drzewnego , zwęglone ludzkie kości, drobne przedmioty, takie jak szpilki do włosów z kości lub długie patyki krzemienia, przecięte na grubość palca, znaleziono w wypełnieniu kredowym , którego zastosowania nie znamy. Przeszukano 34 z nich (część wschodnia). Są łatwo zauważalne, oznaczone płatami wapienia.
Obudowa pogrzebowaKilkadziesiąt mniejszych jam grobowych, podobnych pod względem zawartości do otworów Aubreya i odkrytych niedaleko od nich, zostało wykopanych przez Hawleya w południowo-wschodniej części okrągłego ogrodzenia, które całkowicie rozebrał. W sumie znaleziono około 55 grobów kremacyjnych , w tym otwory Aubrey. Atkinson umieszcza ten okres jako cmentarz kremacyjny pod koniec fazy I, obejmującej około dwóch stuleci. Sugeruje, że na wewnętrznych stokach ogrodzenia można znaleźć inne groby, które nie zostały odkopane. Obecność takich przedmiotów jak głowa klubu czy mała miska częściowo spalona z jednej strony (kadzielnica?) Sugeruje, że zmarłym mogli być dygnitarze polityczni lub przywódcy posiadający władzę duchową lub religijną, w towarzystwie swoich bliskich, rodzin. Badania szczątków zmarłych znalezionych w Stonehenge wskazują, że przed śmiercią byli oni w gorszym stanie zdrowia niż średnia obserwowana na szczątkach ówczesnej populacji, wielu cierpiących na choroby kości lub urazy. Może to wskazywać, że częstość odwiedzania tego miejsca miała potencjalnie terapeutyczny cel.
Kamień Heel ( "kamień-pięta")Heel kamienia (5) , kamień piaskowiec z trzeciorzędu , przed wejściem północno może również zostały wzniesione w tym okresie, ale nie może być formalnie dnia i może być instalowany w dowolnym momencie w fazie III. Dodano do niego jeden lub dwa kamienie (otwory D i E).
Kamień Heel jest podobny w charakterze do innych „ sarsens ” centralnego okręgu i triliths (faza III), ale w przeciwieństwie nich jest całkowicie surowy, bez śladu wielkości lub interwencji narzędzi. Obecnie jest pochylony w miejscu, które nie może być pierwotnym i otoczony bardzo zaznaczonym rowem, znajdującym się cztery metry od podstawy.
Nazwa Heel Stone została udokumentowana od średniowiecza. Jej etymologia i prawdziwe znaczenie pozostają niejasne: słowo pięta („pięta”) nie ma zadowalającego znaczenia, chcieliśmy nadać etymologie przywołujące „diabła”, a nawet „słońce”.
Zdaniem Atkinson The Kamień Pięta nie jest tyle, ile chcemy powiedzieć znak poszukiwany przez producentów, aby zaznaczyć dokładną kierunku wschodzącego słońca na przesilenia letniego : jest dzisiaj bardzo przechylony, a jeśli mamy absolutnie chcą w osiągnięciu tego rezultatu musimy mu pomóc, ustawiając się wyraźnie na linii, która nie jest całkowicie linią osi pomnika i która niekoniecznie przechodzi przez jego środek, co zresztą sama z siebie jest niemożliwa do precyzyjnego określenia z różnych powodów: wszczepianie kamieni nie jest wystarczająco regularne, a niektóre zostały wymienione podczas kolejnych uzupełnień w pozycjach, których nie można zagwarantować jako oryginalnych. Ponadto słońce wschodzi dziś nieco bardziej na wschodzie niż wtedy, gdy budowano pomnik.
Pierwsza konstrukcja drewnianaPułkownik Hawley zidentyfikował złożoną sieć otworów pocztowych ( dołków postojowych) i potwierdził je Atkinson, w środku kręgu i przy dwóch wejściach od południa i północnego wschodu. Te otwory po słupach, o średnicy 0,40 m , są mniejsze niż otwory Aubrey i znacznie mniej równomiernie rozmieszczone. Nie wiemy, czy te słupy odpowiadają rusztowaniu, czy też wspierały dach jednej lub kilku konstrukcji.
Kamienie Station ( „położenie kamieni”)Cztery Kamienie Stacyjne to piaskowiec sarsen o skromnych wymiarach, położony w pobliżu otworów Aubrey i przeciwstawiony diametralnie dwa na dwa, całość tworząca długi prostokąt w kierunku NW-SE prostopadłym do ogólnej osi pomnika. Pozostały dwa z nich, ponumerowane (6) na diagramie obok: mierzą odpowiednio 3 mi 1,20 m . Pozostałe dwa, zidentyfikowane w (2) i (3) , znajdowały się na szczycie kopców zwanych potocznie kurhanami („ kurhanami ”), chociaż nie zawierały pochówków. Rowy podobne do tego otaczającego Kamień Pięty zostały później wykopane wokół tych dwóch kurhanów .
„ Aleja ” (10) , szeroka na 23 m (12 m między wałami), zaczyna się od Kamienia Piętowego w osi pomnika, na północny wschód, a następnie w połowie drogi do Cursus , długiego megalitycznego ogrodzenia położonego nieco dalej północ odchyla się w bardzo widoczny na zdjęciach lotniczych sposób w kierunku wschodnim i łączy się trzy kilometry dalej i po ostatnim skręcie w prawo z rzeką Avon .
Ta długa konstrukcja składa się z dwóch równoległych rowów i odpowiadających im nasypów założonych w kierunku wnętrza, zgodnie z charakterystyczną techniką fazy I, do których można pokusić się o jej przyczepienie. Ma wszystkie aspekty drogi procesyjnej, którą prawdopodobnie używano również do transportu „niebieskich kamieni” z rzeki Avon .
Podwójne koło „niebieskich kamieni”: wnęki Q i RWykopaliska wykazały, że w czasach kultury dzwonkowatej , znanej również jako „ludzie z dzwonkowatych kielichów” ( kultura pucharów ), którzy znali metalurgię miedzi , drewno zostało porzucone na rzecz kamienia: dwa koncentryczne okręgi, każdy złożony z 38 ubytków zwanych Q i R ( otwory Q i R ) wykopano w środku stanowiska, wewnątrz obecnego kręgu sarsena . W osi pomnika, przy „wejściu”, sześć dodatkowych wnęk uzupełnia zespół, co świadczy o tym, że pomnik był już zorientowany na północny wschód, w stronę wschodzącego słońca przesilenia letniego , jeszcze przed budową obiektu. Prąd (faza III).
W jamach tych znajdowało się prawdopodobnie ponad osiemdziesiąt menhirów „niebieskich kamieni” stanowiących pierwszy kromlech , całkowicie zniknął (teoretycznie: dwa koncentryczne okręgi po 38 menhirów i 6 dodatkowych menhirów przy wejściu, czyli w sumie 82 megality ).
Większość „niebieskich kamieni” wciąż obecnych na tym stanowisku (ponownie użytych w fazie III b) składa się z dolerytu , zielonkawo-niebieskiej holokrystalicznej skały magmowej z białymi lub różowymi inkluzjami wielkości grochu (nakrapiany doleryt). Ale inne mają inny charakter: trzy z nich mają podobny doleryt, ale bez inkluzji (dolerit nie plamisty); ponadto cztery niebieskie kamienie składają się z ryolitu (niebiesko-szarej skały wulkanicznej), czasami zawierającej białawe kuleczki (ryolit sferolityczny); cztery zakopane pnie są zrobione z oliwkowozielonego popiołu wulkanicznego, znacznie bardziej miękkiego i kruchego niż wszystkie inne kamienie obecne na pomniku; wreszcie dwa z innego rodzaju popiołu wulkanicznego zawierającego wapień .
Wiadomo od 1923 roku, że wszystkie te kamienie pochodzą z demontażu Waun Mawn , starożytnego neolitycznego cromlecha położonego ponad 250 km na zachód na wzgórzach Preseli (en) ( Pembrokeshire , Walia ), gdzie zostały wzniesione w kole zanim został przeniesiony kilka wieków później. Transport mogło być przeprowadzone wyłącznie drogą morską z pominięciem Cornish półwysep Lub z Bristol regionu , przez rzeki i lądowym transporcie .
Kolejnym etapem prac odbywa się na koniec - III III tysiąclecia, kiedy wszędzie w Europie, wielki okres megalithism jest wymarły: wszystkie niebieskie kamienie kręgach Q i R są najpierw usuwane i odłożyć na bok, pozostawiając. grunt pod nowy projekt.
Następnie widzimy wzniesiony na tym miejscu wyjątkowy megalityczny kompleks siedemdziesięciu pięciu monolitów (pierwotnie), na którym do dziś skupiają się wszystkie oczy odwiedzających.
Wydobywanie i transport bloków sarsenuOgromne monolity, jednolicie wykonane z oligocenu - miocenu „ sarsen ” piaskowiec , zostały wydobyte z dowolnie visitable kamieniołomach około 40 km na północ od Stonehenge w Marlborough Downs , na wschód od ' Avebury .
Te „ sarsenowe ” piaskowce , których etymologia sięga starego słowa saracen („ gryka ”), powstały nad kredą przez aglomerację regularnej warstwy piasku krzemionkowego, której grubość utrzymywała się na stosunkowo stałym poziomie i dwie główne płaszczyzny naturalnie równoległe. Kamienie zostały starannie dobrane i wyodrębnione zgodnie z pożądanymi wymiarami.
Transport tych monolitów, z których największy waży około pięćdziesięciu ton, to niezrównana wspólna przygoda inżynierska. Wzgórze w środku podróży nie ułatwiało tej operacji, dla której Atkinson oferuje tylko sanki, liny i zwoje drewna, które okupują tysiące ludzi przez dziesięciolecia.
Zaproponowano różne alternatywne rozwiązania techniczne:
TrylityW trylit lub triliths pięć grup po trzy monolity sarsen piaskowca podniesione i rozmieszczone jak porticoes w planie kształcie podkowy z otworu 13.70 m szerokości na północnym. Ogromne kamienie zostały obrobione na miejscu za pomocą kamiennych kul, które pozostawiają na twardym piaskowcu ślady w równoległych falach, charakterystyczne dla tej metody dobrze znanej cywilizacjom starożytnego Egiptu (por. Niedokończony obelisk ). Następnie kamienie zostały zmontowane zgodnie z technikami konstrukcyjnymi , za pomocą czopów i wpustów : każdy z dziesięciu filarów ma w górnej części jeden centralny czop, a pięć nadproży o wadze do pięćdziesięciu ton ma po dwa owalne wgłębienia.
Trylity ułożone są symetrycznie: dwie najmniejsze pary trylitów osiągały wysokość sześciu metrów, kolejne 6,5 metra, a pojedynczy duży trylit po stronie południowo-zachodniej musiał mieć wysokość 7,3 metra łącznie z nadprożem. Zaczynając od otworu NE w kierunku zgodnym z ruchem wskazówek zegara, pierwsze dwa trylity są jedynymi, które przetrwały nienaruszone, podczas gdy duży centralny trylit już dawno się zawalił: filar głównego trylitu, wysoki na 6 stóp, 70 metrów, został wyprostowany w 1901 roku; druga leży na ziemi, podzielona na kilka części; nadproże jest również odwrócone z boku, ukazując wyraźnie dwa owalne wgłębienia zespołu. Nadproże czwartego trylitu, który spadł w 1797 r., Zostało przywrócone na miejsce w 1956 r., Jak pokazano na zdjęciach Atkinsona; z drugiej strony ostatni trylith jest niekompletny i podzielony na kilka części.
Filary trylitów są ułożone parami bardzo blisko siebie; ich profil zmniejsza się w górę zgodnie z krzywizną, która jest wyraźnie zaakcentowana w górnej części, co nie jest pozbawione przywołania zasady entasis starożytnych greckich świątyń, która daje złudzenie smukłych i wyższych kolumn, prostych.
Figury z wygrawerowanym sztyletem i toporami zostały podniesione na jednym z filarów (kamień 53) południowego trylitu. Na zewnętrznych powierzchniach kamieni znajdujących się na północny-wschód od wielkiego kręgu sarsena (kamienie 3, 4 i 5) widnieją również ryciny przedstawiające główki siekiery . Dane te są trudne do ustalenia, ale wyglądają bardzo podobnie do dobrze znanych rodzajów broni z późnej epoki brązu.
Wielki krąg SarsenDuży krąg z piaskowca sarsen składa się z trzydziestu monolitów wzniesionych w cromlechu o średnicy trzydziestu trzech metrów i zwieńczonym trzydziestoma nadprożami . Każdy słupek ma dwa czopy odpowiadające dwóm owalnym wpustom każdego z nadproży, które zostały umieszczone od końca do końca za pomocą precyzyjnego zespołu rowków i wypustów wyciętych w punkcie: całość tworzy w ten sposób ciągły pierścień zawieszony u góry Struktura.
Ostatecznym efektem wizualnym była trwała troska budowniczych, a także trylitów : ortostaty (kamienie pionowe) poszerzają się nieco ku górze, dzięki czemu widziana z ziemi ich perspektywa pozostaje stała, a nadproża kamienia są lekko podcięte w łuku, w celu zachowania ogólnego kolistego układu pomnika. Każdy filar ma swoją najlepszą stronę do wnętrza koła. Rozmiar jest bardziej rustykalny niż trylity, a zewnętrzne ściany są prawie jak z kamieniołomu.
Filar nr 28
Filar nr 27
Średnia grubość tych kamieni to 1,10 metra, a średnia odległość między nimi to około jednego metra. Jeden z ortostatów , na południowym wschodzie, jest znacznie mniejszy od pozostałych, co jest anomalią, która spowodowała spływanie dużej ilości atramentu: chcieliśmy zobaczyć boczne wejście podtrzymujące drewniane nadproża ... Atkinson sugeruje, że mieliśmy do czynienia z taki zmniejszony ortostat , po prostu z braku dostępnego elementu o większym rozmiarze. Brakuje też całej zachodniej części kręgu i przez długi czas badacze uważali, że miejsce to nigdy nie zostało ukończone, sześćdziesiąt monolitów niezbędnych do wykonania pomnika nie może zostać przetransportowane na miejsce. Ale w 2013 r. Następstwo mokrej wiosny i gorącego i bardzo suchego lata ujawniło ślady spalonej trawy odpowiadające znikającym obecnie megality, co sugeruje, że miejsce to rzeczywiście zostało ukończone.
W orthostats mierzyć około 4,10 m wysokości, 2,10 m szerokości i ważą około dwudziestu pięciu ton. Z drugiej strony kamienne nadproża mają po około 3,20 m długości, jeden metr szerokości i grubość 0,80 m: ważą około siedmiu ton. Wierzchołki nadproży są podwieszone, dla tych, które jeszcze znajdują się 4,90 m nad ziemią.
Ubój Kamień ( „kamień ofiarny”)Ubój kamień (4) to nazwa ozdobnego podane przez starożytnych odkrywców do starannie wyciąć 7 m długości sarsen kamienia , raz podniósł, teraz spadła do wnętrza pomnika, ledwo płukać, w pobliżu brzegu. Był to jeden z dwóch, a może trzech dużych portali wyznaczających północno-wschodnie wejście.
Stonehenge III bPóźniej, w epoce brązu , niebieskie kamienie, wydobyte z celowo zasypanych ubytków Q i R, wydają się być ponownie wzniesione wewnątrz kręgu sarsena , chociaż dokładne szczegóły tego okresu nie są jeszcze znane. Bardzo jasne. Kilka z nich wykonano w stylu konstrukcji drewnianych, podobnie jak same sarseny, co sugeruje, że mogły być połączone nadprożami i stanowić część większej konstrukcji w tym okresie.
Otwory Y i Z.Na zewnątrz kręgu sarsena znajdują się dwa nieco nieregularne okręgi, z których każdy ma trzydzieści dużych wnęk (11, 12) , odpowiadających każdemu z 30 filarów kamiennego kręgu i rozmieszczonych wokół nich w koronie. Te otwory, odkryte i wykopane dla połowy z nich przez Hawleya w 1923 r., Zostały zasypane i dziś są prawie niewidoczne; dwie inne zostały dokładnie odkopane i zbadane przez Atkinsona w 1953 roku; inne, nie wykopane, ale dobrze zauważone, są absolutnie niewykrywalne dla zwiedzających. Ich prostokątny kształt z pionowymi ścianami (średnie wymiary: 1,80 × 1,20 m; jednolita głębokość: 1,05 m dla koła Z i 0,92 m dla koła Y), ich niedokończony wygląd i zawartość (ziemia, fragmenty ryolitu i piaskowca sarsenowego , tło wyłożone surowym krzemieniem ) pokazują, że reorganizacja niebieskich kamieni poza kręgiem sarsena jest najprawdopodobniej nieudanym projektem.
Kamiennego ołtarza ( „kamienny ołtarz” )Na planie narysowanym przez Inigo Jonesa w 1620 r. Ta nazwa „kamienia ołtarzowego” wydaje się oznaczać blok (1) sześciu ton zielonego piaskowca blaszkowatego z syluru - dewonu, który świeci w słońcu i mierzy 4,20 × 1 × 0,50 m , dwukrotność wysokości niebieskich kamieni. Ten zielony piaskowiec pochodzi najprawdopodobniej z Walii, gdzie występuje kilka złóż takiej skały.
Jego nazwa kamienia ołtarzowego i jego poziome położenie, zaklinowane pod zwalonymi elementami głównego trylitu (fragmenty filaru 55 i nadproża 156) może prowadzić do nieporozumień co do jego pierwotnego przeznaczenia. W rzeczywistości mógł zostać wzniesiony, tworząc menhir o wyjątkowym charakterze w wyjątkowym miejscu, w samym środku pomnika.
Dzisiejszy zwiedzający ma trudności z narzuconą mu trasą zlokalizować ten kamień ukryty w centralnym chaosie pomnika, w trzech czwartych zakopany, ale może, jeśli okaże się trochę uważny, rozróżnić połyskującą poziomą powierzchnię, bardzo zniszczone przez deptanie poprzednich gości.
Stonehenge III cW tej fazie nastąpiła nowa reorganizacja niebieskich kamieni dolerytowych , które zostały umieszczone w kręgu między dwiema strukturami sarsenów oraz w owalu pośrodku pomnika.
Niebieskie kamienie ułożyły się w ostatni krągOkrąg, jak się dzisiaj wydaje, jest bardzo niepełny: sześć kamieni jest mniej więcej nienaruszonych i wzniesionych pionowo; pięć jest wygiętych, osiem jest na ziemi, całych lub fragmentarycznych, a dziesięć jest zredukowanych do pniaków w piwnicy. Ich kształty są zróżnicowane, mniej więcej w formie kolumn , niektóre zgrubne wydobycie, inne bardziej wyszukane. Dwa z nich to stare, starannie rzeźbione nadproża , stanowiące część zakrzywionej konstrukcji i posiadające owalne wgłębienia podobne do tych, które można znaleźć na dużych nadprożach sarsena . Każdy niebieski kamień ma około 2 m wysokości, od 1 m do 1,50 m szerokości i do 0,80 m grubości. Możliwe, że ten ostatni krąg składał się z około sześćdziesięciu niebieskich kamieni.
Owal z niebieskich kamieni, ostatecznie zredukowany do podkowyWygląd tej ostatecznej konstrukcji, która stoi pośrodku pomnika, około metra wewnątrz dużej podkowy sarsena , różni się znacznie od wyglądu poprzedniego kręgu niebieskich kamieni: tym razem są one starannie ułożone w regularnych odstępach, tak bardzo że można ustalić, że utworzyły one owalną strukturę z dziewiętnastu kamieni, w tym trylitów. Sześć z nich jest jeszcze wyprostowanych w pionie, inny jest pochylony, a kilka innych jest w stanie odłamków. Wszystkie zostały wykonane z wielką starannością w czworokątnych filarach; jeden z nich, który ma wypoziomowany czop na szczycie, był niewątpliwie częścią starego trylitu , podczas gdy dwa inne mają, co ciekawe, jeden rabat, drugi rowek wykopany na całej długości. long, co sugeruje, że te kamienie, w jakiś punkt, zblokowany bocznie do nieznanego zastosowania.
Ostatecznie, północno-wschodnia część owalu z niebieskiego kamienia została usunięta, tworząc strukturę podkowy, która naśladuje kształt centralnej struktury trylitów sarsena .
Po tej fazie dokonano tylko niewielkich zmian.
Ostatni krokZnaleźliśmy również szkielet młodego chłopca (data kalibracji -780 / -410). Szeroki łuk wykop rana, która pogłębia się w kierunku ENE Heel Stone, datowany jest od końca VII th wieku przed naszą erą. AD / VI th century BC. J.-C.
Porzucenie witrynyMonety rzymskie zostały znalezione, a także grób zdekapitowano Saxon, datowany VII th century .
Pierwsza pisemna wzmianka o Stonehenge jest podana w niestety niezbyt wyraźny sposób przez greckiego historyka Diodora z Sycylii : „Za celtyckim oceanem znajduje się wyspa, która nie jest mniejsza od morza. Sycylia. Ta położona na północy wyspa jest zamieszkana przez Hyperborejczyków , nazwanych tak, ponieważ mieszkają poza punktem, z którego wieje Boreas . (…) Na tej wyspie widzimy rozległą wybieg dla Apollina , a także wspaniałą świątynię o okrągłym kształcie, ozdobioną licznymi ofiarami. Nie jest jasne, do jakiej grupy zabytków, poza Avebury i Stonehenge, można by zidentyfikować taki opis.
Średniowiecze widział Stonehenge w tańcu gigantów lub dzieło diabła, przed „antyk” z XVII -tego atrybutu wieku i pochodzenia ludzkiego w dobrych naukowców zacząć mierzyć i rysować. W 1621 roku król Karol I er towarzyszył na scenie przez jego ulubionego architekta Inigo Jonesa , który wykonał szkic pomnika przywróceniu wyświetlania widocznym rowy krąg sarsens i trylit . W 1626 roku John Aubrey napisał książkę zatytułowaną Templa druidum i sporządził bardzo precyzyjny plan.
Wymagania naukowe wzrosły wraz z badaniami Williama Stukeleya , przyjaciela Newtona , który w 1740 roku opublikował książkę przypisującą Stonehenge druidyzmowi , opinii wciąż mocno zakorzenionej w popularnych brytyjskich wierzeniach. Pomimo precyzyjnych pomiarów i rygorystycznych obserwacji, jego geometryczna rekonstrukcja pomnika za pomocą linijki i kompasu wydaje się dziś bardzo wyidealizowana. Później, w 1747 roku, John Wood the Elder (w) , architekt Bath , wydał oświadczenie z dokładnymi współrzędnymi kamieni na miejscu, ale nadal przypisuje druidom Stonehenge. Trilithon 57-58 wali 1 st stycznia 1797.
W XIX -tego wieku, Stonehenge jest odwiedzana i badane przez wielu badaczy. Wielki egiptolog William Matthew Flinders Petrie , ówczesny astronom Norman Lockyer, dokonywał coraz dokładniejszych przeglądów, którym towarzyszyły obserwacje astronomiczne, w których uczestniczył Arthur Evans , słynny konserwator pałacu w Knossos . Aby zamknąć stulecie, był to filar 22, który runął 31 grudnia 1900 roku, ciągnąc odpowiadające mu nadproże.
Badania zostały przeprowadzone kolejno w pierwszej połowie XX th wieku przez profesora Gowland, który objął 56 centralną Trilithon i Hawley pułkownika, który nie wahał się rozebrać połowę terenu, kopanie ilości wnęk w poszukiwaniu za charakterystyczne przedmioty, którym później nie omieszkaliśmy mu zarzucić. Wreszcie, od lat pięćdziesiątych XX wieku prehistoryczny Richard JC Atkinson i jego współpracownicy, profesorowie Ernest Stuart Piggott i John FS Stone (w środku ) , wznowili wykopaliska i zebrali dużą liczbę obserwacji, a także pierwsze naukowe datowanie radiowęglowe . Aby zakończyć kampanię, zastąpili i skonsolidowali w 1957 roku ostatnio zniszczone elementy (słupy i nadproża 57-58 i 22-122) nowoczesnymi środkami inżynierii lądowej . Ostatnia renowacja została przeprowadzona w 1963 roku, po upadku filara 23 kręgu sarsen: został on wyprostowany i uszczelniony, a my skorzystaliśmy z okazji, aby umocnić trzy inne kamienie w betonie.
Dalsze wykopaliska zostały przeprowadzone w latach 2003-2008 przez zespół kierowany przez Mike'a Parkera Pearsona pod nazwą Riverside Project . Głównym celem tego projektu było ustalenie relacji, które mogą istnieć między Stonehenge i powiązanymi zabytkami, w szczególności Durrington Walls , gdzie odkryto inną , znacznie krótszą aleję prowadzącą do rzeki Avon. Miejsce, w którym Stonehenge Avenue spotyka się z rzeką, również zostało wykopane: odkryto nieznaną dotąd okrągłą konstrukcję, składającą się z zestawu czterech kamieni, które prawdopodobnie wyznaczały początek Avenue .
W kwietniu 2008 roku Timothy Darvill z Bournemouth University i Geoff Wainwright (w) , Society of Antiquaries, rozpoczęli kolejne wykopaliska wewnątrz kręgu Stonehenge, aby spróbować odzyskać fragmenty datowane wokół niebieskich kamieni. Udało im się datować wzniesienie niektórych niebieskich kamieni na 2300 pne. AD . Odkryli także materiał organiczny datowany na 7000 rpne. AD , które, oprócz mezolitycznych otworów po słupach, potwierdza ideę, że miejsce to było używane co najmniej 4000 lat przed pomnikiem Stonehenge.
W sierpniu i wrześniu 2008 roku, w ramach projektu Riverside , Julian Richards i Mike Pitts (nie) szukał dziury Aubrey n o 7 i porwany skremowane szczątki w kilku otworach Aubrey, poszukiwanej przez Hawley w 1920 roku i pochowane w 1935 roku.
Badanie mapowania z 2010 rW lipcu 2010 r. Podczas misji mapowej Stonehenge New Landscapes Project przypadkowo odkryto za pomocą technik magnetometrycznych pozostałości ceremonialnego pomnika niecały kilometr od głównego kręgu. Składa się z segmentowego rowu z wejściami północno-wschodnim / południowo-zachodnim, przeciwstawnie, z wewnętrznymi dołami o średnicy do jednego metra, które mogły mieć drewnianą konstrukcję. Ten pomnik wydaje się być współczesny ze Stonehenge i mieć tę samą orientację.
Badanie geologiczne 201118 grudnia 2011 r. Geolodzy z University of Leicester i National Museum for Wales ogłosili, że ustalili dokładne pochodzenie niektórych fragmentów ryolitu znalezionych w zlewie Stonehenge (które jednak nie wydają się odpowiadać żadnemu z stojące kamienie. bluestone): jest to 70-metrowa skalna wychodnia zwana Craig Rhos-y-Felin, położona w pobliżu mostu Saeson w północnym Pembrokeshire , 220 km od Stonehenge.
Odkrycia lat 2015 i 2016Odkrycie zakopanego megalitycznego pomnika, składającego się z 90 kamieni o wysokości przekraczającej 4,50 m , na stanowisku Durrington Walls , mniej niż 3 km od stanowiska Stonehenge, zostało ogłoszone we wrześniu 2015 r. Wiek tego pomnika miał wynosić 4500 lat .
Jednak wykopaliska prowadzone przez Mike'a Parkera Pearsona latem 2016 roku wykazały, że w Durrington Walls nie zakopano żadnych stojących kamieni, ale krąg bardzo dużych otworów po słupach wypełnionych szczątkami wapienia.
Ogłoszenia 2021W lutym 2021 r. Archeolodzy poinformowali w prasie o odkryciu pewnej ilości „artefaktów neolitu i epoki brązu” po wykopaliskach przeprowadzonych w ramach proponowanego projektu tunelu autostradowego w pobliżu stanowiska Stonehenge. Odkrycie obejmowało grobowce z epoki brązu, późno neolityczną ceramikę i obudowę w kształcie litery C w miejscu planowanego tunelu drogowego. Wśród artefaktów jest obiekt łupkowy w jednym z grobowców, spalony krzemień w zagrodzie w kształcie litery C oraz miejsce pochówku bardzo małego dziecka.
Te pytania są omówione na specjalnie dedykowanych stronach:
Archaeoastronomia, archeoakustyka, budowa, przeznaczenie pomnika Sztuka, kulturaZdjęcia zgodne z ruchem wskazówek zegara od północy:
NE: nasyp okrągłej obudowy, koło i trylity.
NE: Slaughter Stone.
E: 5 nadproży na kole sarsen.
E: krąg sarsena, trylity.
SE: małe stożkowe kamienie w środku to niebieskie kamienie dolerytowe.
SE: mały słupek na kole sarsena.
SE: okrągła obudowa, okrąg i trylity.
S: nachylenie i rów początkowego koła wielkiego na pierwszym planie; okrąg i trylity sarsenu; Kamień pięty z tyłu po prawej.
S: 4 z 5 trylitów sarsena można wyróżnić.
SW: trylity w środku, elementy koła sarsena na zewnątrz.
O: element koła z założonym nadprożem; słup koła na ziemi; kompletny trylit, filar wielkiego trylitu.
O: krąg sarsena.
NIE: krąg sarsena, trylity.
N: nachylenie, krąg sarsena, trylity.
: dokument używany jako źródło tego artykułu.
po angielsku